Kinderen
alle pijlers
Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....
maandag 25 maart 2019 om 15:06
Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.
Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.
Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.
Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.
Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?
Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.
Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.
Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37….
Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?
woensdag 27 maart 2019 om 22:15
Nou op de basisschool gaan ze wel al zelf naar de wc natuurlijk maar dan hebben ze nog hulp nodig met afvegen. Mijn ma was er ook niet blij mee.redbulletje schreef: ↑27-03-2019 19:59Gatverdamme! Ik geloof niet dat ik uit spelen ging toen ik nog niet zindelijk was eerlijk gezegd. Staat me niks van bij dat mijn billen door vreemden zijn afgeveegd in elk geval. Lijkt me dat je als moeder ook kunt eisen dat een speelkind zindelijk is voor het welkom is. Stel dat ze in hun broek plassen of poepen en je huis besmeuren!
woensdag 27 maart 2019 om 22:17
Dat lijkt me toch echt sterk dat je op de basisschool je eigen reet nog niet kunt afvegen. Ik kan mij daar helemaal niets van herinneren en ik zal vast wel 'ns hebben moeten poepen onder schooltijd neem ik toch aan.
donderdag 28 maart 2019 om 10:30
Billen afvegen heb ik nog nooit gedaan. Het zou mij ook totaal niet boeien, maar is hier nooit nodig geweest (als ouder wordt ze sowieso redelijk immuun voor zaken als kots, diarree, snot e.d., wat overigens niet wil zeggen dat het niet goor is).
Ik kan alleen voor mijzelf en man spreken, maar de enige reden dat we voor kinderen zijn gegaan is dat we een kinderwens hadden. Als die wens er bij een van ons niet was geweest, dan waren we er niet aan begonnen. We hebben ook veel kennissen zonder kinderen en die hebben doorgaans een heel interessant leven, dus we hebben ook altijd wel de voordelen van een kinderloos leven gezien.
Waar je je ook niet op moet verkijken is dat je, als je kinderen wat ouder zijn, heel erg vaak kinderen van een ander in huis hebt. Veel logeerpartijen, chillende pubers, die je voorraadkast leegeten (een zwerm sprinkhanen in de Sahara is er niets bij), dat ene luidruchtige vriendje dat voor de deur staat, net op die middag dat je toe was aan rust enzovoorts. Ook de weekeinden zijn een aaneenschakeling van verplichtingen: sportwedstrijden, de al genoemde logeerpartijen enzovoorts.
Ik doe het met liefde, maar dat is echt alleen maar omdat ik kinderen oprecht leuk vind en ik altijd wist dat later graag kinderen wilde. Als die wens er niet was geweest, dan was ik er nooit aan begonnen en had ik ongetwijfeld ook een heel leuk leven gehad,
Ik kan alleen voor mijzelf en man spreken, maar de enige reden dat we voor kinderen zijn gegaan is dat we een kinderwens hadden. Als die wens er bij een van ons niet was geweest, dan waren we er niet aan begonnen. We hebben ook veel kennissen zonder kinderen en die hebben doorgaans een heel interessant leven, dus we hebben ook altijd wel de voordelen van een kinderloos leven gezien.
Waar je je ook niet op moet verkijken is dat je, als je kinderen wat ouder zijn, heel erg vaak kinderen van een ander in huis hebt. Veel logeerpartijen, chillende pubers, die je voorraadkast leegeten (een zwerm sprinkhanen in de Sahara is er niets bij), dat ene luidruchtige vriendje dat voor de deur staat, net op die middag dat je toe was aan rust enzovoorts. Ook de weekeinden zijn een aaneenschakeling van verplichtingen: sportwedstrijden, de al genoemde logeerpartijen enzovoorts.
Ik doe het met liefde, maar dat is echt alleen maar omdat ik kinderen oprecht leuk vind en ik altijd wist dat later graag kinderen wilde. Als die wens er niet was geweest, dan was ik er nooit aan begonnen en had ik ongetwijfeld ook een heel leuk leven gehad,
donderdag 28 maart 2019 om 10:53
De woonkamer is altijd nog net iets gezelliger. Ik ben er wel blij om hoor, zou het niet leuk vinden als ze alleen maar op hun kamer moeten zitten, maar de tijd van kindervrije avonden is maar relatief kort.
donderdag 28 maart 2019 om 10:57
Ik zocht uit mezelf altijd de rust van m'n eigen kamer, ook al baalden m'n ouders daar best wel van dat ik niet vaker langer bij hen bleef zitten.
donderdag 28 maart 2019 om 11:37
ah zo, ik dacht juist eerder aan heel kleine kinderen, die huilen in bed waardoor je niet aan je rust toe komt. Inderdaad, als ze wat ouder zijn (hier niog niet aan de orde) gaan ze uiteraard later naar bed. Moet zeggen dat ik dat nu nog best gezellig vindt. De kinderen gaan altijd op tijd (19.30 uur) naar bed, maar in het weekend gaan ze vaak iets later, zeker de oudste. Vind dat tot nu toe wel gezellig om dan samen tv te kijken, kopje thee erbij. Maar ok, rond 21 uur vind ik dan ook wel dat ze naar bed mag
Ach ja goed, dat is ook weer tijdelijk he. Als ze nog wat ouder zijn hebben ze een baantje in de horeca op vrijdagavond bijv, of ze gaan op stap. Dan heb je de avonden weer voor jezelf.
donderdag 28 maart 2019 om 11:41
Toch herken ik dat niet zo. Goed, mijn kinderen zijn nog geen puber, maar als ik naar mezelf keek als puber had ik echt niet vaak een logeerpartij. Hooguit een keer met 1 vriendin. Sporten deed ik in het dorp, kon ik zelf heen, en waren geen wedstrijden bij. Chillende pubers, ik weet wel dat dat kan, zie het bij een collega vaak, maar ik was gewoon vaak met 1 vriendin tegelijk waar ik dingen mee ondernam, en dat was niet thuis op de bank hangen. En zomaar de voorraadkast leegeten was hier ook niet het geval eigenlijk. Heb ik thuis rond als tiener ook nooit gedaan, ik at gewoon wat ik kreeg van mn ouders, ging niet zelf de zakken chips uit de kasten halen. Dan koop je het zelf maar (vanaf 17 jr zat ik trouwens op kamers, maar in het weekend was ik thuis).Alecta schreef: ↑28-03-2019 10:30
Waar je je ook niet op moet verkijken is dat je, als je kinderen wat ouder zijn, heel erg vaak kinderen van een ander in huis hebt. Veel logeerpartijen, chillende pubers, die je voorraadkast leegeten (een zwerm sprinkhanen in de Sahara is er niets bij), dat ene luidruchtige vriendje dat voor de deur staat, net op die middag dat je toe was aan rust enzovoorts. Ook de weekeinden zijn een aaneenschakeling van verplichtingen: sportwedstrijden, de al genoemde logeerpartijen enzovoorts.
Ik doe het met liefde, maar dat is echt alleen maar omdat ik kinderen oprecht leuk vind en ik altijd wist dat later graag kinderen wilde. Als die wens er niet was geweest, dan was ik er nooit aan begonnen en had ik ongetwijfeld ook een heel leuk leven gehad,
Dus dat zijn allemaal geen feiten, maar is het maar net hoe het loopt allemaal en wat voor soort puber je hebt, grote vriendengroepen, of meer 1 op 1 met vrienden, thuis chillen, of juist naar buiten/op stap gaan. Ik ken juist veel pubers die behoorlijk veel werken naast school.
donderdag 28 maart 2019 om 13:19
Bij jou was het vroeger net als bij mij, maar tijden veranderen. Hier wordt er sowieso elk weekeinde gelogeerd en vaak ook tussendoor. Jongste twee zitten nog op de basisschool, dus altijd wel een paar keer per week kinderen te spelen. Is meestal gewoon hartstikke gezellig, maar toen de kinderen nog jong waren had ik mij eigenlijk nooit zo gerealiseerd dat er zo vaak andere kinderen thuis zouden zijn (en dan hebben de pubers nog niet eens verkering...tulpje21 schreef: ↑28-03-2019 11:41Toch herken ik dat niet zo. Goed, mijn kinderen zijn nog geen puber, maar als ik naar mezelf keek als puber had ik echt niet vaak een logeerpartij. Hooguit een keer met 1 vriendin. Sporten deed ik in het dorp, kon ik zelf heen, en waren geen wedstrijden bij. Chillende pubers, ik weet wel dat dat kan, zie het bij een collega vaak, maar ik was gewoon vaak met 1 vriendin tegelijk waar ik dingen mee ondernam, en dat was niet thuis op de bank hangen. En zomaar de voorraadkast leegeten was hier ook niet het geval eigenlijk. Heb ik thuis rond als tiener ook nooit gedaan, ik at gewoon wat ik kreeg van mn ouders, ging niet zelf de zakken chips uit de kasten halen. Dan koop je het zelf maar (vanaf 17 jr zat ik trouwens op kamers, maar in het weekend was ik thuis).
Dus dat zijn allemaal geen feiten, maar is het maar net hoe het loopt allemaal en wat voor soort puber je hebt, grote vriendengroepen, of meer 1 op 1 met vrienden, thuis chillen, of juist naar buiten/op stap gaan. Ik ken juist veel pubers die behoorlijk veel werken naast school.
).
donderdag 28 maart 2019 om 14:21
TO vraagt zelf om input hè. Het wordt haar niet opgedrongen, dan had ze dit topic niet moeten openen.MollyMalone schreef: ↑26-03-2019 21:24Vind ik net zo goed bizar. Ik snap gewoon niet dat mensen zich zo met andemans leven menen te mogen bemoeien.
Feit is dat de meerderheid kinderen krijgt. En het is menseigen om liever niet bij een minderheid te horen. Het kan dus ontzettend fijn zijn om verhalen van die minderheid te horen zodat je je minder alleen voelt. Daarnaast zijn er in dit topic verhalen van mensen die zelf ook twijfelden en eerder ook niet kinderidolaat waren maar toch de gok gewaagd hebben. En als iedereen hun eigen verhaal vertelt dan krijgt TO de kans om een genuanceerd beeld te vormen en te ontdekken wat haar het meest aanspreekt.
Wat ik erger vind in het dagelijks leven zijn de onbehoorlijke opmerkingen: 'wacht maar, dat komt nog wel', 'wordt het voor jullie niet eens tijd' etcetera. Die komen ongevraagd, in tegenstelling tot de vraag van TO hier.
The burning desire to live and roam free, it shines in the dark and it grows within me.
donderdag 28 maart 2019 om 14:51
Hoe oud zijn de kinderen dan dat er elk weekend moet worden gelogeerd? En is het geen optie dat terug te brengen tot een bepaald aantal keer per ....? Ik vind een logeerpartij elk weekend eigenlijk niet zo nodig. Geloof ook niet dat andere ouders daar zo op zitten te wachten. Dus ik zou wel kijken of ik met de kinderen of met de ouders af kan spreken: 1x per maand, bijv. (wat ik ook al best veel vindt, maar goed ik ken dat logeren eigenlijk niet zo, zelden gedaan).Alecta schreef: ↑28-03-2019 13:19Bij jou was het vroeger net als bij mij, maar tijden veranderen. Hier wordt er sowieso elk weekeinde gelogeerd en vaak ook tussendoor. Jongste twee zitten nog op de basisschool, dus altijd wel een paar keer per week kinderen te spelen. Is meestal gewoon hartstikke gezellig, maar toen de kinderen nog jong waren had ik mij eigenlijk nooit zo gerealiseerd dat er zo vaak andere kinderen thuis zouden zijn (en dan hebben de pubers nog niet eens verkering...).
Hier in de fam wel oudere neefjes/nichtjes, maar daar zie ik dat helemaal niet eigenlijk.
Hier ook 2 basisschool kinderen (onderbouw) en eigenlijk spelen zij alleen op woensdagmiddag. Soms heb ik dus 4 kinderen hier en soms zijn ze allebei bij een vriend(in), dus dan heb ik de hele middag voor mezelf. En nu het mooier weer wordt spelen ze vaak buiten, gaan naar de speeltuin bijv, dus dan heb ik er ook niet heel veel werk aan (zeker niet aan de oudste, die gaat haar gang wel met vriendin). Op de andere dagen spreken ze niet af (vind ik niet zo nodig, pas om half 4 uit school. Half 6 weer eten), maar gaan ze bijvoorbeeld zelf naar het schoolplein waar andere kinderen spelen, of naar de speeltuin. En op de dagen dat ik werk zijn ze bij oma. Dus blijven er nog maar 3 middagen over. Dus valt hier best nog wel mee.
donderdag 28 maart 2019 om 15:10
"k voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt."
dit herken ik wel, ik ben nu 42 en wij hebben bewust niet voor kinderen gekozen. Wij hebben soms weekenden dat we-behalve om even boodschappen te doen en wat te koken- amper het bed uitkomen , heerlijk! Heel het weekend netflixen, op bed eten etc etc. Ook gaan wij graag lang en ver op vakantie en genieten daar nog steeds enorm van. In ons leven passen kinderen gewoon echt niet.
Prima toch?
dit herken ik wel, ik ben nu 42 en wij hebben bewust niet voor kinderen gekozen. Wij hebben soms weekenden dat we-behalve om even boodschappen te doen en wat te koken- amper het bed uitkomen , heerlijk! Heel het weekend netflixen, op bed eten etc etc. Ook gaan wij graag lang en ver op vakantie en genieten daar nog steeds enorm van. In ons leven passen kinderen gewoon echt niet.
Prima toch?
donderdag 28 maart 2019 om 15:32
Dat is helemaal prima Guppekop, maar eerlijk gezegd heb ik helemaal niet zo het idee dat ik in het weekend allemaal verplichtingen heb vanwege de kinderen. Als we een verjaardag hebben, dan hebben we die toch wel, of we nu wel of geen kinderen hebben. Zo heeft mijn zus bijvoorbeeld geen kinderen, maar gaat ze toch naar dezelfde verjaardagen toe als ik, ook naar kinderverjaardagen. Sommige verplichtingen heb je nu eenmaal toch wel, met of zonder kinderen.
Gelukkig hebben wij niet heel vaak verjaardagen, valt nogal mee.
Ok, hier was zwemles op zaterdagochtend, maar dat is nu afgelopen. Dochter sport nu op donderdagmiddag, niet in het weekend.
Wij hebben ook heel geregeld weekenden zonder verplichtingen en totaal niet het gevoel dat er iets 'moet'. Als ik op zaterdag wil hardlopen, geen probleem, de kinderen gaan naar de speeltuin of mijn man is thuis met de kinderen. Wij doen op zaterdag zelden dingen die echt speciaal op de kinderen gericht zijn. We rommelen gewoon wat in huis en de kinderen spelen thuis of buiten.
De hele dag in bed liggen zou ik sowieso niet willen, ook niet als ik geen kinderen zou hebben. Ik ga liever hardlopen of een lekkere taart bakken bijv. Op zondag gaan we vaak wandelen/fietsen, naar het strand/bos, en naar mn (schoon) ouders op de koffie. Zoiets zouden we zonder kinderen ook doen.
Prima natuurlijk dat je geen kinderen wil en zo de vrijheid ervaart, daar zeg ik echt niks over, maar ik lees hier ook gewoon vaak dingen dat ik denk: zo hoeft het helemaal niet te gaan met kinderen. Als je dan nog twijfelt over kinderen en je leest alleen dit soort dingen, dan snap ik dat je denkt: laat maar, hier heb ik geen zin in. Terwijl het mij toch echt 100% meevalt qua drukte en verplichtingen etc.
Gelukkig hebben wij niet heel vaak verjaardagen, valt nogal mee.
Ok, hier was zwemles op zaterdagochtend, maar dat is nu afgelopen. Dochter sport nu op donderdagmiddag, niet in het weekend.
Wij hebben ook heel geregeld weekenden zonder verplichtingen en totaal niet het gevoel dat er iets 'moet'. Als ik op zaterdag wil hardlopen, geen probleem, de kinderen gaan naar de speeltuin of mijn man is thuis met de kinderen. Wij doen op zaterdag zelden dingen die echt speciaal op de kinderen gericht zijn. We rommelen gewoon wat in huis en de kinderen spelen thuis of buiten.
De hele dag in bed liggen zou ik sowieso niet willen, ook niet als ik geen kinderen zou hebben. Ik ga liever hardlopen of een lekkere taart bakken bijv. Op zondag gaan we vaak wandelen/fietsen, naar het strand/bos, en naar mn (schoon) ouders op de koffie. Zoiets zouden we zonder kinderen ook doen.
Prima natuurlijk dat je geen kinderen wil en zo de vrijheid ervaart, daar zeg ik echt niks over, maar ik lees hier ook gewoon vaak dingen dat ik denk: zo hoeft het helemaal niet te gaan met kinderen. Als je dan nog twijfelt over kinderen en je leest alleen dit soort dingen, dan snap ik dat je denkt: laat maar, hier heb ik geen zin in. Terwijl het mij toch echt 100% meevalt qua drukte en verplichtingen etc.
donderdag 28 maart 2019 om 16:20
Het scheelt natuurlijk ook enorm per huishouden, ik kan alleen mijn eigen ervaringen delen en met kinderen en een man die fanatiek sporten en mantelzorg zijn de weekeinden hier vrij vaak gevuld. Natuurlijk hoeven kinderen niet zo veel te sporten, maar omdat ze graag willen, maken wij het mogelijk, net als de muzieklessen van de twee jongsten en het orkest (repeteren in het weekeinde).tulpje21 schreef: ↑28-03-2019 15:32Dat is helemaal prima Guppekop, maar eerlijk gezegd heb ik helemaal niet zo het idee dat ik in het weekend allemaal verplichtingen heb vanwege de kinderen. Als we een verjaardag hebben, dan hebben we die toch wel, of we nu wel of geen kinderen hebben. Zo heeft mijn zus bijvoorbeeld geen kinderen, maar gaat ze toch naar dezelfde verjaardagen toe als ik, ook naar kinderverjaardagen. Sommige verplichtingen heb je nu eenmaal toch wel, met of zonder kinderen.
Gelukkig hebben wij niet heel vaak verjaardagen, valt nogal mee.
Ok, hier was zwemles op zaterdagochtend, maar dat is nu afgelopen. Dochter sport nu op donderdagmiddag, niet in het weekend.
Wij hebben ook heel geregeld weekenden zonder verplichtingen en totaal niet het gevoel dat er iets 'moet'. Als ik op zaterdag wil hardlopen, geen probleem, de kinderen gaan naar de speeltuin of mijn man is thuis met de kinderen. Wij doen op zaterdag zelden dingen die echt speciaal op de kinderen gericht zijn. We rommelen gewoon wat in huis en de kinderen spelen thuis of buiten.
De hele dag in bed liggen zou ik sowieso niet willen, ook niet als ik geen kinderen zou hebben. Ik ga liever hardlopen of een lekkere taart bakken bijv. Op zondag gaan we vaak wandelen/fietsen, naar het strand/bos, en naar mn (schoon) ouders op de koffie. Zoiets zouden we zonder kinderen ook doen.
Prima natuurlijk dat je geen kinderen wil en zo de vrijheid ervaart, daar zeg ik echt niks over, maar ik lees hier ook gewoon vaak dingen dat ik denk: zo hoeft het helemaal niet te gaan met kinderen. Als je dan nog twijfelt over kinderen en je leest alleen dit soort dingen, dan snap ik dat je denkt: laat maar, hier heb ik geen zin in. Terwijl het mij toch echt 100% meevalt qua drukte en verplichtingen etc.
En dan continu de onverwachte dingen: een kapotte fiets, fietssleutel kwijt, een gesprek met de mentor omdat er een probleem op school is, dochter die een aanrijding heeft op de fiets en de hele afwikkeling, naar de ortho, omdat de beugel kapot is, naar de huisarts met zoon, diezelfde zoon die ziek is en zijn krantenwijk niet kan doen (ik dus). Dit zijn zomaar wat dingen van de afgelopen 3 dagen.
donderdag 28 maart 2019 om 16:28
Dit. En al die vreselijke mensen met wie je verplicht constant moet socializen omdat ze ook kinderen hebben. En die familie die ineens steeds langs wil komen.guppekop schreef: ↑28-03-2019 15:10"k voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt."
donderdag 28 maart 2019 om 16:40
Het is alsof ik mijn eigen relaas lees.
Ik denk over mijn eigen twijfels over kinderen altijd maar: doubt means don't, dus daar hou ik me aan vast. En ja: ik denk dat de vrijheid, het reizen, geld overhouden, het gebrek aan verplichtingen, 8 uur slaap per nacht ook nog leuk zijn als je 40, 50 en 60 en 70 bent.
Ik denk over mijn eigen twijfels over kinderen altijd maar: doubt means don't, dus daar hou ik me aan vast. En ja: ik denk dat de vrijheid, het reizen, geld overhouden, het gebrek aan verplichtingen, 8 uur slaap per nacht ook nog leuk zijn als je 40, 50 en 60 en 70 bent.
donderdag 28 maart 2019 om 21:33
donderdag 28 maart 2019 om 22:08
Ja, maar ook dit, dat slaaptekort is niet voor eeuwig hoor!carpediem90 schreef: ↑28-03-2019 16:40Het is alsof ik mijn eigen relaas lees.
Ik denk over mijn eigen twijfels over kinderen altijd maar: doubt means don't, dus daar hou ik me aan vast. En ja: ik denk dat de vrijheid, het reizen, geld overhouden, het gebrek aan verplichtingen, 8 uur slaap per nacht ook nog leuk zijn als je 40, 50 en 60 en 70 bent.
Helemaal eens met tulpje in alles, ik vind die verplichtingen echt onwijs meevallen.
Daarbij zit er ook een verschil in 1 kind of 3 kinderen, zeker later wat clubjes en sporten enzo betreft.
Als twijfelen nee betekende, had ik er ook niet aan moeten beginnen, maar ik heb mijn twijfels niet zo zwaar laten wegen. En gelukkig maar blijkt achteraf.
donderdag 28 maart 2019 om 23:41
Ik heb 2 kinderen. Voor mij was het simpel,ik had een kinderwens.
Ik vind het fantastisch en krijg en geef heel veel liefde. Maar...... Ik vind dat er best veel verplichtingen bij komen kijken. Op zaterdagochtend sport de een, zondagochtend de ander. De een moet naar een kinderfeestje gebracht worden. Dan alle gewone verjaardagen en mijn onregelmatige werk. Het weekend hangt hier dus aan elkaar van verplichtingen....
En verder kun je er zo weinig over zeggen. Makkelijke kinderen? Moeilijke slapers? Een verstandelijke beperking? Enz.
Hoe sta je er zelf in? Met kinderen kun je het jezelf zo moeilijk maken als je zelf wil......en ook zo makkelijk ( op de uitzonderingen na)
Het lijkt me heel moeilijk als je het nog niet goed weet..... heel veel succes!
Voel je vooral niet schuldig als je geen kinderen wil.....Ik begrijp niet goed waarom dat altijd uitgelegd moet worden.
Ik vind het fantastisch en krijg en geef heel veel liefde. Maar...... Ik vind dat er best veel verplichtingen bij komen kijken. Op zaterdagochtend sport de een, zondagochtend de ander. De een moet naar een kinderfeestje gebracht worden. Dan alle gewone verjaardagen en mijn onregelmatige werk. Het weekend hangt hier dus aan elkaar van verplichtingen....
En verder kun je er zo weinig over zeggen. Makkelijke kinderen? Moeilijke slapers? Een verstandelijke beperking? Enz.
Hoe sta je er zelf in? Met kinderen kun je het jezelf zo moeilijk maken als je zelf wil......en ook zo makkelijk ( op de uitzonderingen na)
Het lijkt me heel moeilijk als je het nog niet goed weet..... heel veel succes!
Voel je vooral niet schuldig als je geen kinderen wil.....Ik begrijp niet goed waarom dat altijd uitgelegd moet worden.
vrijdag 29 maart 2019 om 14:12
Nou ik ben kort maar krachtig, ik heb er twee en ik hou van ze, maar in mijn volgende leven blijf ik kindvrij. Ik ben toch niet z’on zorgzaam typje geloof ik. Nu heeft mijn jongste ook een ziekte waarbij ik altijd alert moet zijn en bijna nooit “ uit “ kan staan. Als hij die ziekte niet zou hebben zou ik veel meer rust en ontspanning hebben. Je hebt het wat dat betreft niet voor het zeggen.
maandag 1 april 2019 om 14:17
Dank weer voor alle leuke reacties
@Beetjegek: dat is het idd ook: je hebt het niet voor het zeggen.
De laatste pagina's met reacties zijn vooral van moeders waarbij de ene zegt dat haar weekenden helemaal niet zo vol voelen, terwijl de ander verteld dat je toch echt wel heel weinig tijd voor jezelf hebt.
Haha....dat is dus het hele punt: je weet niet wat je krijgt, hoe het gaat zijn, of het een makkelijk kind wordt of dus niet....
En de een vind het reuze meevallen, de ander vindt het vies tegenvallen...tsja...en ik kan dus niet zeggen wat het in mijn geval gaat worden. Het is niet eens appels met peren vergelijken..... het is appels vergelijken met iets dat je niet kent.
Daarom kan ik er ook geen zinnige beslissing over maken lijkt het wel.
Voor mij zal het sowieso denk ik altijd grotendeels een rationele keuze zijn, welke kant het ook op gaat. Net als mijn eigen ouders overigens: die hebben ook nooit de babykriebels gekregen.
Gek eigenlijk dat veel mensen "er dan toch maar aan beginnen". Alsof het idd een soort moeten is.
Maar soms wou ik wel dat wij "er dan ook maar aan begonnen waren"...dan was de keuze iig gemaakt.
Ik geloof namelijk echt wel dat het heus niet alleen maar vreselijk is en ook heel leuk kan zijn mits je een beetje een gezellig, gezond, normaal kindje hebt.
Het leuke aan een kind lijkt me wel dat je samen ook weer door verschillende fases heen gaat. Nu is het in feite natuurlijk altijd gewoon "ik en mijn vriend".
En behalve mss een keer een nieuwe baan, of een verhuizing, zal er weinig schokkends gebeuren (onvoorziene toestanden daar gelaten uiteraard) wat ons leven enorm anders maakt.
Met een kind ga je natuurlijk veel meer door allerlei verschillende levensfases wat mss ook voor ons samen weer meer afwisseling en andere dimensies met zich meebrengt.
Iemand schreef hier ergens dat die "onvoorwaardelijke liefde" waar iedereen het dan altijd zo over heeft eigenlijk ook maar heel tijdelijk is. Grappig want zo had ik het nog nooit bekeken, maar idd: kleine kinderen hangen heel erg aan hun ouders en het lijkt me ook best bijzonder om zo'n kleintje te hebben waar je echt iets voor betekent. Maar als ze ouder worden gaat dat sowieso weg natuurlijk...het blijven geen hulpeloze knuffelkindjes die aan je been komen hangen. En dan worden het ook uiteindelijk gewoon volwassen mensen waar je ook je irritaties en ruzies mee hebt....
@Beetjegek: dat is het idd ook: je hebt het niet voor het zeggen.
De laatste pagina's met reacties zijn vooral van moeders waarbij de ene zegt dat haar weekenden helemaal niet zo vol voelen, terwijl de ander verteld dat je toch echt wel heel weinig tijd voor jezelf hebt.
Haha....dat is dus het hele punt: je weet niet wat je krijgt, hoe het gaat zijn, of het een makkelijk kind wordt of dus niet....
En de een vind het reuze meevallen, de ander vindt het vies tegenvallen...tsja...en ik kan dus niet zeggen wat het in mijn geval gaat worden. Het is niet eens appels met peren vergelijken..... het is appels vergelijken met iets dat je niet kent.
Daarom kan ik er ook geen zinnige beslissing over maken lijkt het wel.
Voor mij zal het sowieso denk ik altijd grotendeels een rationele keuze zijn, welke kant het ook op gaat. Net als mijn eigen ouders overigens: die hebben ook nooit de babykriebels gekregen.
Gek eigenlijk dat veel mensen "er dan toch maar aan beginnen". Alsof het idd een soort moeten is.
Maar soms wou ik wel dat wij "er dan ook maar aan begonnen waren"...dan was de keuze iig gemaakt.
Ik geloof namelijk echt wel dat het heus niet alleen maar vreselijk is en ook heel leuk kan zijn mits je een beetje een gezellig, gezond, normaal kindje hebt.
Het leuke aan een kind lijkt me wel dat je samen ook weer door verschillende fases heen gaat. Nu is het in feite natuurlijk altijd gewoon "ik en mijn vriend".
En behalve mss een keer een nieuwe baan, of een verhuizing, zal er weinig schokkends gebeuren (onvoorziene toestanden daar gelaten uiteraard) wat ons leven enorm anders maakt.
Met een kind ga je natuurlijk veel meer door allerlei verschillende levensfases wat mss ook voor ons samen weer meer afwisseling en andere dimensies met zich meebrengt.
Iemand schreef hier ergens dat die "onvoorwaardelijke liefde" waar iedereen het dan altijd zo over heeft eigenlijk ook maar heel tijdelijk is. Grappig want zo had ik het nog nooit bekeken, maar idd: kleine kinderen hangen heel erg aan hun ouders en het lijkt me ook best bijzonder om zo'n kleintje te hebben waar je echt iets voor betekent. Maar als ze ouder worden gaat dat sowieso weg natuurlijk...het blijven geen hulpeloze knuffelkindjes die aan je been komen hangen. En dan worden het ook uiteindelijk gewoon volwassen mensen waar je ook je irritaties en ruzies mee hebt....
