Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

makreel schreef: ↑

25-08-2019 17:21

Trek dan je conclusie en maak jullie verkering uit.
Kennelijk ben jij niet de man waar ze op kan bouwen en vertrouwen. Je klinkt in dit topic als de essentie van een natte tosti.
Het zou wel netjes zijn als je haar familie of haar vrienden op de hoogte zou stellen van je zorgen over haar welzijn, als je die tenminste hebt.

Ik heb inderdaad het idee dat ze me niet vertrouwd nee, dat zij niet het gevoel heeft op me te kunnen bouwen. Jullie vallen mij nu wel heel erg aan, en ik snap die feedback, maar ik heb ook wel echt mijn best gedaan. Ik probeer er echt voor haar te zijn, met haar te bellen. Maar ze scheld zo veel en is zo irrationeel boos.

sunshineandblueskies schreef: ↑

25-08-2019 17:21

Pardon??

Jij hebt met je (excuses voor mijn verwoording) stomme hoofd zo veel gezopen dat je in het ziekenhuis terecht bent gekomen, en als gevolg daarvan ben je je baan kwijtgeraakt en je hebt het haar ook nog eens niet eerlijk verteld. Ik denk dat weinig vriendin daar veel begrip voor kan opbrengen. Please enlighten me wat daar in godsnaam in te 'steunen' valt.
Zij heeft aangegeven zich onveilig te voelen, bang te zijn in haar eigen huis in een vreemd land, een inbraakpoging ondergaan en doodsbedreigingen gehad (zo schrijf je in de OP). En je hebt het afgedaan als 'disrespectful' en onzin. Jij hebt een wel heel vertekend beeld van de werkelijkheid.

Ik heb haar uitgelegd dat er veel groepsdruk was, dat het bedrijf mij onder druk heeft laten tekenen dat ik vanaf dag 1 al veel dronk/ongepast dronk, en heb haar gezegd dat dat niet waar was, dat ik maar heb getekend in verdwaasdheid. Daarna wilde het bedrijf dat ik bij hen zou komen vanwege een klacht van seksueel overschrijdend gedrag, ik dacht dat dat over mij ging, dat ze me zo eruit wilden werken, en heb haar dat verteld. Ik heb haar ook gezegd dat dat niet waar was. Later herinnerde ik mij dat dat waarschijnlijk over een andere collega ging. Eerst steunde ze me, geloofde ze me, maar op een gegeven moment begon ze aan me te twijfelen, te vragen of ik misschien toch niet vanaf dag 1 meer had gedronken. Dat vind k niet heel steunend. Ik heb haar - toen ik eenmaal alles voor mezelf op een rijtje had - echt de waarheid verteld.

Ik doe die gebeurtenissen niet af als onzin, ze zijn heftig en we hebben het erover gehad. Ik probeer haar te troosten maar ze laat me niet.

winkje87 schreef: ↑

25-08-2019 19:09

Nee hoor ook bij Malarone, Ik heb dus psychoses in de fam en mocht die Lariam niet, dus kreeg die Malarone. Maar daar werd ik helemaal raar van. Ik wist van mijn aanleg af dus ben er mee gestopt.

Dit klinkt echt niet goed. Het punt is ook vaak dat mensen die wanen hebben niet doorhebben dat ze dat hebben, en als ze geen hulp willen je meestal niet veel kan doen. Ik wil nog steeds voorzichtig zijn met het strooien van diagnoses op een forum, maar dit klinkt mij allemaal iets te bekend in de oren.

Op internet kan ik niet vinden dat het ook bij Malarone zo kan zijn? Maar, ik geloof echt dat (in ieder geval het grootse deel) geen wanen zijn. Zoals gezegd, heeft ze me foto's gestuurd van haar huis en de braaksporen, dat haar werksituatie gevaarlijk was hebben mensen mij ook zelf over verteld toen ik bij haar op bezoek was. Ik denk eerder dat ze me waarschijnlijk/misschien gewoon niet alles verteld. Of misschien dat dingen verdraaid worden in haar hoofd? Ze heeft me wel eerder verteld dat ze in het verleden depressieve klachten heeft gehad, dat aan de dokter heeft verteld en daarom juist geen Lariam wilde maar iets wat niet gevaarlijk is voor haar mentale gezondheid?

makreel schreef: ↑

25-08-2019 18:47

Je hebt je best gedaan en dat was niet goed genoeg. Dus einde relatie.

En ik denk ook dat het knap pittig is hoor. Want of ze heeft ze niet alle 24 in het kratje en wordt dus langzaam gek in het buitenland, of het is er echt extreem gevaarlijk en ze vreest voor haar leven en welzijn. Of allebei tegelijk.

In allebei de gevallen ben jij daar niet tegen opgewassen, dat blijkt uit dit topic. Sterker nog, je hebt zo je eigen problemen en daar kun je best wat hulp bij gebruiken.

Het voelt alsof wat ik ook doe niet goed genoeg is. Mijn vader is ook ziek geworden, ik heb sollicitatie gesprekken, dus ik weet niet hoe ik dit gescheld er ook nog bij kan hebben. Daarnaast, zo lang kennen we haar nou ook weer niet, dus wie weet is dit wel hoe ze is?

sunshineandblueskies schreef: ↑

25-08-2019 18:55

Een bedrijf laat jou toch niet zonder reden een verklaring tekenen dat je veel/ongepast drinkt? En zo'n klacht vanwege seksueel overschrijdend gedrag komt toch ook niet uit de lucht vallen?
Sorry, maar ik vind het erg ongeloofwaardig allemaal. Daarnaast pareer je al mijn punten met 'ja maar' en excuses. Ik sluit me aan bij Makreel. Beëindig de relatie zodat zij de kans krijgt om aan zichzelf te werken en iemand te ontmoeten die haar wel steunt.

I rest my case.

Ik weet eerlijk gezegd niet precies meer wat er die avond gebeurd is. Maar ik zie mezelf als een verantwoordelijk persoon, niet als een onverantwoordelijke drinker. Ik heb bij mijn weten niet de hele trip door ongepast gedronken. Ik wil haar echt steunen, maar het voelt gewoon op. Als ik haar kan bereiken zal ik wel zeggen dat ze beter andere mensen om hulp kan vragen.

En: natuurlijk ben ik ook bezorgd om haar. Ik weet nu niet eens waar ze precies woont, hoe ik haar zou moeten vinden. Maar ik vind al het gescheld op mij ook echt niet ok, en ze is volledig onbereikbaar. Ik weet het gewoon niet meer.

Ik ontvang net een email van haar. Het is onsamenhangend. Ze zegt dat ze geschrokken is van hoe boos ze is geworden en dat ze wil dat ik haar positief herinner, de leuke tijden tussen ons, in plaats van hoe gek ze nu is. En dat ze het nodig heeft dat iemand langs komt "om haar te helpen haar plan uit te voeren" en dat ze er niet tegen kan ik dat haar grenzen niet respecteer. Dat ze daar teleurgesteld over is, ook over dat ik heb gelogen over werk. Ze zegt dat het niet goed met haar gaat, maar dat ze weet dat een van mijn regels is dat ik niet aan pauzes in relaties doe (heb ik tegen haar gezegd eerder), dus dat ze dan niet anders weet dan het uit te maken.

Zelfs als ik nu nog zou willen gaan, weet ik niet eens waarheen.

Thuisblijver445 schreef: ↑

25-08-2019 20:00

Ik ontvang net een email van haar. Het is onsamenhangend. Ze zegt dat ze geschrokken is van hoe boos ze is geworden en dat ze wil dat ik haar positief herinner, de leuke tijden tussen ons, in plaats van hoe gek ze nu is. En dat ze het nodig heeft dat iemand langs komt "om haar te helpen haar plan uit te voeren" en dat ze er niet tegen kan ik dat haar grenzen niet respecteer. Dat ze daar teleurgesteld over is, ook over dat ik heb gelogen over werk. Ze zegt dat het niet goed met haar gaat, maar dat ze weet dat een van mijn regels is dat ik niet aan pauzes in relaties doe (heb ik tegen haar gezegd eerder), dus dat ze dan niet anders weet dan het uit te maken.

Zelfs als ik nu nog zou willen gaan, weet ik niet eens waarheen.

Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Hoe meer ik over jullie advies nadenk hoe meer ik denk dat ik er misschien toch heen moet, dat ik echt kortzichtig ben? Ik ben alleen zo bang voor wat ik aan ga treffen...als ik haar al kan vinden. ze zegt dat ze contact heeft opgenomen met vrienden, maar wat als dat nou niet zo is en ze daar nu zich helemaal alleen afsluit...Ik kan de contactgegevens van haar familie ook niet vinden.