Relaties
alle pijlers
Moeizame lange afstand relatie
zondag 25 augustus 2019 14:23
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
dinsdag 27 augustus 2019 13:30
Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 13:08Ja, nou, sorry, maar ik had eerlijk gezegd op wat meer steun gehoopt voor mij hier. De afgelopen maanden heeft ze echt de meest afschuwelijke dingen gezegd, van dat ze me haat tot dat ze mij en de hele wereld in elkaar gaat slaan, dat ze alle zwarte mensen om wil leggen, dat ik mislukt ben, moet sterven, niet van me houdt, de mensen op haar werk iets aan gaat doen, allemaal gewoon zwaar emotionele mishandeling. En als ik dan mijn prikken ga halen krijg ik nog meer ellende over me heen, dumpt ze me/stopt met communiceren.
Thuisblijver, hou op met klagen! Ik begrijp dat het heel naar is om uitgescholden te worden, allerlei narigheid naar je hoofd geslingerd te krijgen, maaaaarrr het gaat niet goed met haar. Mijn moeder is dementerend en zegt ook regelmatig dingen tegen mij die echt niet leuk zijn om als dochter te horen, maar helaas kan ik niet anders van haar verwachten door haar geestelijke gesteldheid.
Je vriendin is weliswaar (daar ga ik tenminste toch van uit) niet dement, maar dat het geestelijk niet goed met haar gaat en dat ze daardoor weinig begrip voor je kan opbrengen, is een logisch gevolg.
Het is een beetje alsof jij haar vraagt om gewoon te blijven lopen terwijl haar benen zijn afgezet. Dáárom is ze zo kwaad op je.
Het enige dat je kunt doen om haar te helpen, is haar terughalen naar Nederland!!! Volg het stappenplan dat Maandag27 hier voor je heeft opgesteld en haal haar op.
Als je dat allemaal niet wil doen, zorg dan dat je iemand voor haar activeert. Het gaat gewoon niet goed.
Over je eigen problemen:
Is je vader of je moeder nu ziek? Volgens mij las ik twee keer iets anders.
En over alcoholmisbruik, daarvoor kunnen ze je niet zomaar ontslaan, tenzij ze daarvoor een zero-tolerancebeleid hebben opgesteld, maar dan nog geldt dat als het meerdere keren gebeurt, dat het kan gelden als een (alcohol)verslaving en dat ze je eerst een hersteltraject moeten aanbieden. Verslaving is volgens de rechter nl een ziekte waarvoor arbeidsongeschiktheid opgaat. Dus dan kunnen ze je niet zomaar ontslaan, maar moet je dus herstellen en reïntegreren. Waarschijnlijk wilden ze om die reden met je om te tafel.
Wat ik je aan wil raden is niet als een slappe hap voor je problemen weg te lopen; of dat nu gaat om je eigen werk, óf om de problemen waar je vriendin nu mee wordt geconfronteerd.
Wees een flinke kerel en ga de confrontatie aan in plaats van m uit de weg te gaan.
Heb je dit alles trouwens al met je ouders besproken? En wat vinden zij dat je moet/kunt doen?
dinsdag 27 augustus 2019 13:32
Heb het volgens mij al eerder gezegd, maar ze heeft mijn ouders een bericht gestuurd met wat er gebeurd is en dat ze zich niet zichzelf voelt. Zij hebben haar toen gezegd dat ze naar huis moet gaan. Zij kunnen nu ook niet naar haar toe reizen. Ze vinden het wel vreemd gedrag, ja. Toen ze hier was vonden ze haar ook al nogal lastig; als in; dat ze stiller was, sneller gepikeerd, dat ze zich ergerde aan kleine dingen waar ze zich voorheen niet aan zou hebben geergerd (van samen TV kijken tot mijn ouders die 'te veel' alcohol dronken, te opdringerig zouden zijn).
anoniem_63a638cda6176 wijzigde dit bericht op 27-08-2019 13:37
15.06% gewijzigd
dinsdag 27 augustus 2019 13:32
Dit idd! Dat is ook de reden dat ik reageerMoezewoes schreef: ↑27-08-2019 13:14Ja, maar als ze een soort psychose heeft is ze dus ontoerekeningsvatbaar. Oftewel, je kunt het haar niet "toerekenen" of kwalijk nemen wanneer ze zulke rare dingen roept, dan is ze dus heel erg ziek.
Ja, dan wil jij misschien wat steun, maar die moet je dan bij je ouders/familie zoeken, niet bij haar.
dinsdag 27 augustus 2019 13:36
Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 13:32Heb het volgens mij al eerder gezegd, maar ze heeft mijn ouders een bericht gestuurd met wat er gebeurd is en dat ze zich niet zichzelf voelt. Zij hebben haar toen gezegd dat ze naar huis moet gaan. Zij kunnen nu ook niet naar haar toe reizen. Ze vinden het wel vreemd gedrag, ja. Toen ze hier was vonden ze haar ook al nogal lastig.
Je ouders hoeven dat ook helemaal niet! Je bent geen kleuter meer, Thuisblijver. Je bent een volwassen vent van ca 25 jaar! Je mag je ouders wel om steun vragen, maar jíj bent aangewezen persoon om haar op te halen, juist nu je even geen werk hebt.
Kom op, kerel, HELP HAAR!!!!!!
dinsdag 27 augustus 2019 14:19
Heel erg bedankt voor je uitgebreide antwoord en advies. Ik ben bang dat het wat betreft mijn situatie een beetje te laat komt. Ik heb mij dus op advies van mijn ouders ziek gemeld en daarna ontslag genomen, in plaats van het gesprek aan te gaan met mijn werkgever. Dat leek vooral mijn vader het beste: hij was ongerust over die verklaring die ik had ondertekend, en ook over dat mijn werk me geen inzicht wilde geven in waar ik precies opgenomen ben of mijn medische gegevens (ik was zo ziek dat ik weet dat ze me iets hebben toegediend, maar niet wat), en me toen opeens wilde spreken over die seksuele aanklacht. Terwijl, ik heb niemand seksueel lastig gevallen, dus het leek ons misschien een strategie om mij wel op staande voet te kunnen ontslaan, dan wel te gaan over een andere vrouwelijke medewerker, maar het leek ons sowieso goed niet naar dat gesprek te gaan. Het was sowieso een bedrijf waar ik al een tijd lang met tegenzin werkte. Dus voordat gesprek heb ik me ziek gemeld en heb ik ontslag genomen.Ilaria_Viva schreef: ↑27-08-2019 13:30Thuisblijver, hou op met klagen! Ik begrijp dat het heel naar is om uitgescholden te worden, allerlei narigheid naar je hoofd geslingerd te krijgen, maaaaarrr het gaat niet goed met haar. Mijn moeder is dementerend en zegt ook regelmatig dingen tegen mij die echt niet leuk zijn om als dochter te horen, maar helaas kan ik niet anders van haar verwachten door haar geestelijke gesteldheid.
Je vriendin is weliswaar (daar ga ik tenminste toch van uit) niet dement, maar dat het geestelijk niet goed met haar gaat en dat ze daardoor weinig begrip voor je kan opbrengen, is een logisch gevolg.
Het is een beetje alsof jij haar vraagt om gewoon te blijven lopen terwijl haar benen zijn afgezet. Dáárom is ze zo kwaad op je.
Het enige dat je kunt doen om haar te helpen, is haar terughalen naar Nederland!!! Volg het stappenplan dat Maandag27 hier voor je heeft opgesteld en haal haar op.
Als je dat allemaal niet wil doen, zorg dan dat je iemand voor haar activeert. Het gaat gewoon niet goed.
Over je eigen problemen:
Is je vader of je moeder nu ziek? Volgens mij las ik twee keer iets anders.
En over alcoholmisbruik, daarvoor kunnen ze je niet zomaar ontslaan, tenzij ze daarvoor een zero-tolerancebeleid hebben opgesteld, maar dan nog geldt dat als het meerdere keren gebeurt, dat het kan gelden als een (alcohol)verslaving en dat ze je eerst een hersteltraject moeten aanbieden. Verslaving is volgens de rechter nl een ziekte waarvoor arbeidsongeschiktheid opgaat. Dus dan kunnen ze je niet zomaar ontslaan, maar moet je dus herstellen en reïntegreren. Waarschijnlijk wilden ze om die reden met je om te tafel.
Wat ik je aan wil raden is niet als een slappe hap voor je problemen weg te lopen; of dat nu gaat om je eigen werk, óf om de problemen waar je vriendin nu mee wordt geconfronteerd.
Wees een flinke kerel en ga de confrontatie aan in plaats van m uit de weg te gaan.
Heb je dit alles trouwens al met je ouders besproken? En wat vinden zij dat je moet/kunt doen?
Een paar maanden geleden is mijn moeder ziek geworden (gaat nu weer beter) en enkele dagen geleden mijn vader, ik moest de ambulance erbij halen. Ik heb het wel met hem over mijn vriendin gehad, maar wij hebben dus het idee op dit moment niet echt heel veel meer voor haar te kunnen doen, gezien de omstandigheden. We/ik proberen te zorgen dat haar eigen familie iets onderneemt, maar die zijn dus niet het meest ondersteunend. Zoals gezegd heb ik volgende week nu ook een tweede sollicitatie waar ik een opdracht voor moet maken en is het allemaal gewoon erg veel tegelijkertijd.
Nu ik er over denk, heeft ze het wel naar me geschreeuwd ja, geschreeuwd dat ze schreeuwt en scheld omdat ze niet meer weet hoe ze anders om hulp moet vragen. Ik neem nog een keer contact op met die vriendin.
dinsdag 27 augustus 2019 14:21
Thuisblijver, je ziet blijkbaar niet dat we je echt wel steunen. Alleen steunen we niet door ach en wee met je mee te klagen en juichen dat je een tweede gesprek hebt. We doen dat door je op alle mogelijke manieren proberen te laten inzien dat je het goede moet gaan doen. Dat je je eigen geblesseerde ego even opzij moet zetten, en eens een keer niet voor de problemen weg moet lopen maar ze onder ogen moet zien en er wat aan doen. Heb je ook wat aan in je werk en de rest van je leven.
Dus, nog een keer. Overleg met wie je wil, dát er iemand heen gaat. Jij, een goede vriendin van haar, iemand vanuit de ngo waar ze werkte, een broer of zus of desnoods - als je denkt dat het slim is - een van je ouders. En
Zorg
Dat
Ze
Hulp
Krijgt!
Kijk desnoods even in mijn vorige post voor de stappen die je kunt nemen.
Laat je niet afleiden door je eigen gemekker of onzekerheid, haar wisselende verhalen of je gekrenkte ego. Neem dit van ons aan; ze klinkt alsof ze niet goed in haar vel zit. Ik hang er geen psychiatrische diagnose aan, maar er is niet veel voor nodig om dat in te vullen. Zeker als je weet dat Ze malariapillen slikt en weinig slaapt.
Dus; fijn dat tweede gesprek, nou je kop uit het zand en voor haar gaan zorgen. Want iemand moet dat gaan doen en voor jou is - Op basis van hoe je hier schrijft- problemen onder ogen komen, oplossen en voor een ander zorgen erg leerzaam.
Dus, nog een keer. Overleg met wie je wil, dát er iemand heen gaat. Jij, een goede vriendin van haar, iemand vanuit de ngo waar ze werkte, een broer of zus of desnoods - als je denkt dat het slim is - een van je ouders. En
Zorg
Dat
Ze
Hulp
Krijgt!
Kijk desnoods even in mijn vorige post voor de stappen die je kunt nemen.
Laat je niet afleiden door je eigen gemekker of onzekerheid, haar wisselende verhalen of je gekrenkte ego. Neem dit van ons aan; ze klinkt alsof ze niet goed in haar vel zit. Ik hang er geen psychiatrische diagnose aan, maar er is niet veel voor nodig om dat in te vullen. Zeker als je weet dat Ze malariapillen slikt en weinig slaapt.
Dus; fijn dat tweede gesprek, nou je kop uit het zand en voor haar gaan zorgen. Want iemand moet dat gaan doen en voor jou is - Op basis van hoe je hier schrijft- problemen onder ogen komen, oplossen en voor een ander zorgen erg leerzaam.
dinsdag 27 augustus 2019 14:23
agossie, ja jij bent hier inderdaad het grootste slachtofferThuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 13:08Ja, nou, sorry, maar ik had eerlijk gezegd op wat meer steun gehoopt voor mij hier. De afgelopen maanden heeft ze echt de meest afschuwelijke dingen gezegd, van dat ze me haat tot dat ze mij en de hele wereld in elkaar gaat slaan, dat ze alle zwarte mensen om wil leggen, dat ik mislukt ben, moet sterven, niet van me houdt, de mensen op haar werk iets aan gaat doen, allemaal gewoon zwaar emotionele mishandeling. En als ik dan mijn prikken ga halen krijg ik nog meer ellende over me heen, dumpt ze me/stopt met communiceren.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 27 augustus 2019 14:36
‘Nu ik er over denk, heeft ze het wel naar me geschreeuwd ja, geschreeuwd dat ze schreeuwt en scheld omdat ze niet meer weet hoe ze anders om hulp moet vragen.’
Hoe kan het dat je dit niet serieus genomen hebt??
Fijn te lezen dat je haar vriendin nogmaals gaat benaderen. Ik hoop echt dat zij wel direct in de actiestand springt. En ik denk dat jij je zult moeten afvragen of je wel toe bent aan een relatie. Van wat ik lees heb je nog aardig wat met jezelf te stellen. Niet lullig bedoeld overigens.
Hoe kan het dat je dit niet serieus genomen hebt??
Fijn te lezen dat je haar vriendin nogmaals gaat benaderen. Ik hoop echt dat zij wel direct in de actiestand springt. En ik denk dat jij je zult moeten afvragen of je wel toe bent aan een relatie. Van wat ik lees heb je nog aardig wat met jezelf te stellen. Niet lullig bedoeld overigens.
bemby77 wijzigde dit bericht op 27-08-2019 14:40
0.99% gewijzigd
dinsdag 27 augustus 2019 14:37
Wat verwacht je van dit topic?
Ik heb het idee dat je niet durft te handelen buiten je eigen comfort zone ook al is zij in mogelijk gevaar (van anderen of zichzelf).
Vanwaar dan dit topic gezien je passieve houding en het herhalen van haar gescheld.
Als zij psychische problemen heeft dan verzint ze het inderdaad niet. Het is namelijk wat zij oprecht geloofd.
Ik heb het idee dat je niet durft te handelen buiten je eigen comfort zone ook al is zij in mogelijk gevaar (van anderen of zichzelf).
Vanwaar dan dit topic gezien je passieve houding en het herhalen van haar gescheld.
Als zij psychische problemen heeft dan verzint ze het inderdaad niet. Het is namelijk wat zij oprecht geloofd.
dinsdag 27 augustus 2019 14:57
Ik was gewoon zo boos en verdrietig en radeloos. Jullie gaan me hier waarschijnlijk een nog grotere kneus door vinden maar bij opening had ik eigenlijk gehoop dat jullie me zouden helpen het met haar uit te maken.bemby77 schreef: ↑27-08-2019 14:36‘Nu ik er over denk, heeft ze het wel naar me geschreeuwd ja, geschreeuwd dat ze schreeuwt en scheld omdat ze niet meer weet hoe ze anders om hulp moet vragen.’
Hoe kan het dat je dit niet serieus genomen hebt??
Fijn te lezen dat je haar vriendin nogmaals gaat benaderen. Ik hoop echt dat zij wel direct in de actiestand springt. En ik denk dat jij je zult moeten afvragen of je wel toe bent aan een relatie. Van wat ik lees heb je nog aardig wat met jezelf te stellen. Niet lullig bedoeld overigens.
dinsdag 27 augustus 2019 15:07
Ja hallo, koekoek, hoe bedoel je je werk wilde geen inzicht geven in waar jij was opgenomen en/of je medische gegevens?!?! Zo te lezen is je vader dus ook meer van het weglopen dan van het doorpakken, dus die zal je hier niet echt in kunnen helpen/adviseren.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 14:19Ik heb mij dus op advies van mijn ouders ziek gemeld en daarna ontslag genomen, in plaats van het gesprek aan te gaan met mijn werkgever. Dat leek vooral mijn vader het beste: hij was ongerust over die verklaring die ik had ondertekend, en ook over dat mijn werk me geen inzicht wilde geven in waar ik precies opgenomen ben of mijn medische gegevens (ik was zo ziek dat ik weet dat ze me iets hebben toegediend, maar niet wat).
+
Ik heb het wel met hem over mijn vriendin gehad, maar wij hebben dus het idee op dit moment niet echt heel veel meer voor haar te kunnen doen, gezien de omstandigheden.
Vraagje aan andere reageerders: Als TO er dus helemaal niet uitkomt, kan dit dan niet wat meer via de werkgever worden gespeeld? Als hij duidelijk maakt dat hij zich echt ernstige zorgen maakt, doorgeeft dat ze al eens heeft geroepen haar collega's wat aan te willen doen + evt. bijwerking malaria pillen + eerdere depressieve klachten, is de werkgever dan niet verplicht haar eens te laten doorlichten bij een bedrijfsarts of iets dergelijks?
dinsdag 27 augustus 2019 15:08
Verbaasd me niks.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 14:57bij opening had ik eigenlijk gehoop dat jullie me zouden helpen het met haar uit te maken.
Dat zie je goed.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 14:57Jullie gaan me hier waarschijnlijk een nog grotere kneus door vinden
dinsdag 27 augustus 2019 15:11
Dus je laat haar hangen? Dit kan je toch niet serieus menen?Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 14:57Ik was gewoon zo boos en verdrietig en radeloos. Jullie gaan me hier waarschijnlijk een nog grotere kneus door vinden maar bij opening had ik eigenlijk gehoop dat jullie me zouden helpen het met haar uit te maken.
Als je dat doet ben je echt geen knip voor de neus waard.
Ze is zelf duidelijk niet in staat om zichzelf uit die ellende te bevrijden. En nee je hoeft het niet te doen, je bent haar niks verschuldigd. Maak het maar uit. Maar het zal je voor de rest van je leven achtervolgen dat je iemand in nood zo aan haar lot hebt overgelaten. Omdat je alleen maar met je eigen emotie bezig bent.
Jij bent nog helemaal niet klaar voor het echte leven. Een kind van 12 kan hier nog beter mee omgaan.
Klinkt misschien heel lullig maar normaal gesproken ben je er voor elkaar in een relatie. Jij wil iemand die er vooral onvoorwaardelijk voor jou is.
Die alle sociale dingetjes met jou meedoet...
dinsdag 27 augustus 2019 15:19
Ik kan het me ergens ook wel voorstellen, dat je gewoon niet weet wat je overkomt als iemand ineens zo extreem raar gaat doen en niet weet hoe te handelen. Helemaal als je van huis uit hebt geleerd om van problemen weg te lopen.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 14:57Ik was gewoon zo boos en verdrietig en radeloos. Jullie gaan me hier waarschijnlijk een nog grotere kneus door vinden maar bij opening had ik eigenlijk gehoop dat jullie me zouden helpen het met haar uit te maken.
Maarja, dat was toen, en nu is nu. Ik neem aan dat je door dit topic met andere ogen naar de situatie kijkt en je realiseert dat het nu dus wel tijd is om te handelen?
Je vader kan wel zeggen dat jullie niet zo veel voor haar kunnen doen, maar dat komt omdat hij dus ook niet weet waar hij het zoeken moet, niet omdat er niets is wat je kunt doen,
dinsdag 27 augustus 2019 15:22
Zodat we er achter konden komen wat ze me toegediend hebben, of ze tests hebben gedaan, of er schone naalden gebruikt zijn (was een bedrijfstrip naar een land met veel HIV patienten).
dinsdag 27 augustus 2019 15:26
Toen ik dit topic opende was dat precies hierom. Ik heb nu al zo lang, zo hard geprobeerd er voor haar te zijn, maar nadat/rond dat ik ontslag heb genomen is ze me uit gaan maken voor sukkel, zo kwaad geworden, in plaats van me onvoorwaardelijk te steunen, heeft me daar maanden mee achtervolgd.
dinsdag 27 augustus 2019 15:29
Ik weet niet wat haar situatie daadwerkelijk is. Vind het ook heel lastig om te speculeren over diagnoses. Want wij weten niet wat er speelt, we gaan enkel af op het gekleurde beeld dat to schets vanuit zijn eigen perspectief.Moezewoes schreef: ↑27-08-2019 15:07Ja hallo, koekoek, hoe bedoel je je werk wilde geen inzicht geven in waar jij was opgenomen en/of je medische gegevens?!?! Zo te lezen is je vader dus ook meer van het weglopen dan van het doorpakken, dus die zal je hier niet echt in kunnen helpen/adviseren.
Vraagje aan andere reageerders: Als TO er dus helemaal niet uitkomt, kan dit dan niet wat meer via de werkgever worden gespeeld? Als hij duidelijk maakt dat hij zich echt ernstige zorgen maakt, doorgeeft dat ze al eens heeft geroepen haar collega's wat aan te willen doen + evt. bijwerking malaria pillen + eerdere depressieve klachten, is de werkgever dan niet verplicht haar eens te laten doorlichten bij een bedrijfsarts of iets dergelijks?
Maar stel dat ze echt in de war is.
Mijn pa is psychotisch en het is zo dat als iemand niet wil hij niet geholpen wordt. Je kan iemand niet dwingen tot onderzoeken. Het nadeel is dat degene die wanen heeft vaak niet doorheeft dat het wanen zijn. Ze willen vaak niet geholpen worden. Stel je namelijk voor dat jij nu ineens te horen krijgt dat je "gek" bent? Terwijl je echt zeker weet dat mensen achter je aan zitten? Je voelt je dan zo onbegrepen..
Bij mijn pa was het achtervolgingswaan en ook inbraken, hij maakte de inbraaksporen zelf, maar had niet meer door dat hij dat had gedaan.
Hij werd pas gedwongen geholpen toen het helemaal uit de hand liep.
Het beste scenario zal zijn dat haar werk haar terughaalt. Of dat ze zelf teruggaat. En dan is ze in een veiligere omgeving, en hopelijk gaat het dan beter met haar.
dinsdag 27 augustus 2019 15:33
Maandag27 schreef: ↑27-08-2019 14:21Thuisblijver, je ziet blijkbaar niet dat we je echt wel steunen. Alleen steunen we niet door ach en wee met je mee te klagen en juichen dat je een tweede gesprek hebt. We doen dat door je op alle mogelijke manieren proberen te laten inzien dat je het goede moet gaan doen. Dat je je eigen geblesseerde ego even opzij moet zetten, en eens een keer niet voor de problemen weg moet lopen maar ze onder ogen moet zien en er wat aan doen. Heb je ook wat aan in je werk en de rest van je leven.
Dus, nog een keer. Overleg met wie je wil, dát er iemand heen gaat. Jij, een goede vriendin van haar, iemand vanuit de ngo waar ze werkte, een broer of zus of desnoods - als je denkt dat het slim is - een van je ouders. En
Zorg
Dat
Ze
Hulp
Krijgt!
Kijk desnoods even in mijn vorige post voor de stappen die je kunt nemen.
Laat je niet afleiden door je eigen gemekker of onzekerheid, haar wisselende verhalen of je gekrenkte ego. Neem dit van ons aan; ze klinkt alsof ze niet goed in haar vel zit. Ik hang er geen psychiatrische diagnose aan, maar er is niet veel voor nodig om dat in te vullen. Zeker als je weet dat Ze malariapillen slikt en weinig slaapt.
Dus; fijn dat tweede gesprek, nou je kop uit het zand en voor haar gaan zorgen. Want iemand moet dat gaan doen en voor jou is - Op basis van hoe je hier schrijft- problemen onder ogen komen, oplossen en voor een ander zorgen erg leerzaam.
Dat lijkt mij ook! Dat is volwassen worden.
Niet volwassen worden is: weglopen voor je problemen =>
Dus
1) ontslag nemen in plaats van het gesprek aangaan met je (inmiddels oud-) werkgever
2) hopen dat wij wel tut tut ach ach zeggen en het een strak plan vinden om je vriendin in de steek te laten en het uit te maken.
Nee dus! Vat de koe bij de horens!
1) Ga in het vervolg het gesprek aan met je nieuwe werkgever, luister goed en knoop de afspraken goed in je oren.
2) Boek nú dat ticket en haal je meisje op! Ze zal je dankbaar zijn als ze weer zichzelf is.
dinsdag 27 augustus 2019 15:36
Heb je echt niet door dat Trien bedoelt dat jij haar moet steunen in deze situatie ipv zij jou??Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 15:26Toen ik dit topic opende was dat precies hierom. Ik heb nu al zo lang, zo hard geprobeerd er voor haar te zijn, maar nadat/rond dat ik ontslag heb genomen is ze me uit gaan maken voor sukkel, zo kwaad geworden, in plaats van me onvoorwaardelijk te steunen, heeft me daar maanden mee achtervolgd.
dinsdag 27 augustus 2019 15:36
Ja, dat maakt goed werkgeverschap. Goed werkgeverschap is een wettelijke plicht.Moezewoes schreef: ↑27-08-2019 15:07Ja hallo, koekoek, hoe bedoel je je werk wilde geen inzicht geven in waar jij was opgenomen en/of je medische gegevens?!?! Zo te lezen is je vader dus ook meer van het weglopen dan van het doorpakken, dus die zal je hier niet echt in kunnen helpen/adviseren.
Vraagje aan andere reageerders: Als TO er dus helemaal niet uitkomt, kan dit dan niet wat meer via de werkgever worden gespeeld? Als hij duidelijk maakt dat hij zich echt ernstige zorgen maakt, doorgeeft dat ze al eens heeft geroepen haar collega's wat aan te willen doen + evt. bijwerking malaria pillen + eerdere depressieve klachten, is de werkgever dan niet verplicht haar eens te laten doorlichten bij een bedrijfsarts of iets dergelijks?
dinsdag 27 augustus 2019 15:38
Dit zou enkel kunnen als dit wordt gezien als 'gevaar voor je zelf of omgeving'. En dat ligt best complex, is mijn ervaring, helemaal om in te schatten op zo'n afstand.Ilaria_Viva schreef: ↑27-08-2019 15:36Ja, dat maakt goed werkgeverschap. Goed werkgeverschap is een wettelijke plicht.
dinsdag 27 augustus 2019 15:42
Nee, de plicht bij werkgever zit m in het feit dat ze laten onderzoeken of ze in staat is te werken en/of dat ze moet worden gerepatrieerd voor herstel. Dat onderzoek doet de bedrijfsarts en dat kan op verzoek van werkgever.
Over het gevaar voor jezelf of voor je omgeving dat is iets om door een andere arts/behandelaar om te beoordelen én dat is idd heel andere koek.
