Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

redrain schreef: ↑

25-08-2019 15:15

Is ook het eerste dat in mij opkomt. Ik kan haar leefomgeving daar natuurlijk niet inschatten, maar ze klinkt op z'n minst achterdochtig en laat (richting jou) behoorlijke stemmingswisselingen zien.
heb je weleens tegen haar uitgesproken dat je je zorgen maakt om haar?
Zo ja: hoe reageert ze hier dan op?

Verder zou ik erg op mijn eigen grenzen gaan letten als ik jou was!
En voor jezelf op een rijtje zetten wat jij belangrijk vindt in een relatie en of dit contact daar aan voldoet.
Sterkte!

Afgelopen twee maanden heb ik herhaaldelijk aangegeven dat ik er voor haar wil zijn, haar wil steunen, wil weten hoe het met haar gaat. Terwijl ze voordat ze naar het buitenland ging heel open was, blijft ze ook als ik dat zeg zo afgesloten. Ik voel me inderdaad totaal niet gesteund en steeds meer apathisch worden. Ik weet ook niet hoe ik iemand moet helpen die zo ver weg is en zo onbereikbaar.

overmuizenenmannen schreef: ↑

25-08-2019 15:19

Slikt ze malariapillen?

Ja

pamelacourson schreef: ↑

25-08-2019 15:27

Klinkt als een vriendin van mij die er uiteindelijk met antipsychotica vanaf is gekomen. Is er iemand die je daar kent en die haar in de gaten kan houden? Waarschijnlijk niet... en hoe lang blijft ze daar nog?

Ze is daar in haar eentje helaas. Ik weet wel dat ze daar een vriendin heeft, maar daar spreekt ze ook niet meer mee en ik weet niet hoe ik die zou kunnen bereiken. Ze zou er nog 6 maanden moeten blijven. Ik denk trouwens niet per se dat ze dingen aan het verzinnen is ofzo. Ze heeft me bijvoorbeeld foto's van de inbraak pogingen laten zien.

pamelacourson schreef: ↑

25-08-2019 15:29

Google eens op “malariapillen en psychose”.

Dat is bij lariam, toch? Ze slikt die ander. We hebben het hier toen ze in Nederland was nog wel over gehad. Toen had ze een pauze genomen van die pillen en zei ze dat ze zich "dichter bij zichzelf" "lichter in haar hoofd" voelde, vroeg aan mij of ze wel door moest gaan met slikken. Ze is toen wel weer begonnen, bij terugkeer.

cemile schreef: ↑

25-08-2019 15:43

Of misschien is er iets met haar gebeurt....iets wat ze niet vertelt...iets ergs.
Kan ze niet naar huis komen?

Mja, ik weet het niet. Na die escalatie heeft ze wel nog een bericht gestuurd naar mijn ouders. Ze had daarin aan hun uitgelegd dat de dingen die ik in de OP heb beschreven waren gebeurd, dat ze zich zo kwaad voelt op mij/hun/de wereld en zo eenzaam is en niet weet wat ze moet doen en wat ze met die boosheid moet. Ze hebben haar toen wel gezegd dat ze naar huis moet gaan. Maar vervolgens reageert ze niet meer en zegt ze tegen mij dat "alles helemaal prima" is. Ik heb geen nummer van haar ouders, misschien dat ik daar via haar vriendinnen achter kan komen.

cemile schreef: ↑

25-08-2019 15:43

Of misschien is er iets met haar gebeurt....iets wat ze niet vertelt...iets ergs.
Kan ze niet naar huis komen?

Ze heeft wel toen ze net in het nieuwe huis ging wonen gezegd dat ze bang is dat haar mannelijke huisgenoten haar gaan verkrachten? Ik heb dat eerlijk gezegd afgedaan als disrespectvol tegen hen, heb haar gezegd dat ze dat niet zomaar kon zeggen over mensen....

shift.delete schreef: ↑

25-08-2019 16:16

Hier heeft ze toch ook gewoon een punt.

Wat ik vooral niet ok vind, is dat ik al heb gezegd dat ik verkeerd zat, dat ik het haar gelijk had moeten vertellen, mijn excuses daarvoor heb aangeboden. Ik heb ontslag genomen/ben ontslagen omdat ik tijdens een werktrip in het buitenland per ongeluk zo veel alcohol heb gedronken dat ik in het ziekenhuis ben opgenomen. Het hele team was ziek/misselijk trouwens. Mijn vriendin voelde aan dat er iets mis was die avond: ze heeft me heel erg vaak gebeld, gevraagd iets te laten horen, gezegd dat ze zich zorgen maakte, contact met mijn ouders opgenomen. Maar ik schaamde me gewoon zo erg voor de situatie dat ik het eerst voor haar en mijn ouders heb verzwegen. Ik had het gelijk moeten vertellen ja, maar iets meer steun nu ik dat heb gedaan, of in ieder geval geen "sukkel" zou fijn zijn. Die boosheid...

shift.delete schreef: ↑

25-08-2019 16:21

Waarom maak je zo'n probleem van hoe je vriendin haar tijd wil indelen (ik lees niets geks namelijk)? Vanwaar verwacht jij al die extra zaken, waar ze misschien geen tijd voor heeft?

Ik lees wel meer dingen waar jij wellicht ook aan zou kunnen werken. Los van dat je vriendin waarschijnlijk een hoop aan haar hoofd heeft op het moment. Verder vallen hier geen conclusies aan te verbinden.

Probeer te leren communiceren met elkaar, om te beginnen.

Ze kwam terug in een week dat we normaal met familie/vrienden bepaalde tradities/uitjes hebben, en ik wilde haar daar graag deelgenoot van maken, ook omdat ik haar nog niet aan heel veel vrienden geintroduceerd heb. Ik snap dat ze daar misschien geen tijd voor had, of deels niet, maar het is vooral hoe ze er over communiceerde. Het moest per se op haar manier, ze wilde per se niet bij mijn familie overnachten maar haar eigen bed, per se ruimte.

rosanna08 schreef: ↑

25-08-2019 16:36

heb je nu ontslag genomen of ben je op staande voet ontslagen? En je denkt er wel heel makkelijk over, ze is echt heel bezorgd geweest en jij denkt dat je met de waarheid vertellen en sorry zeggen wel klaar bent.

Om eerlijk te zijn heb ik mezelf ziek gemeld en ontslag genomen, omdat het bedrijf wilde dat ik vanwege dit voorval allemaal dingen ging ondertekenen/een onderzoek wilde instellen/ik verwachtte ontslagen te worden en ik had het toch al niet naar me zin daar. Ze is inderdaad heel bezorgd geweest zei ze ja. Ze zei dat ze de hele avond niet had geslapen omdat ze bang was dat ik dood aan het gaan was, alleen maar aan mij heeft gedacht die nacht, heeft heel lang gehuild toen ik haar wel vertelde wat er was gebeurd. Ik weet niet hoe ik het anders goed zou kunnen maken, behalve door heel hard nu een baan te zoeken.