Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

Maandag27 schreef: ↑

26-08-2019 07:16

Het eerste wat ik dacht; Ben je misschien nog heel erg jong, waardoor je continue besluiten neemt die op zijn minst onhandig zijn, niet ziet dat je vriendin echt in de problemen zit en maar niet in actie kunt of wil komen.

Maar goed, ik raak van de weeromstuit ineens in een moederachtige regelmodus, dus hierbij je actielijstje van vandaag
- je hebt anderhalf jaar met haar gedate. Zoek op haar Facebook, insta, snap geschiedenis. Fris je geheugen op in je mailbox en apphistory. Doel; vind haar ouders of beste vrienden.
- lukt dat niet dan leg je contact met de huidige bewoners van haar oude huis. Die hebben die gegevens misschien wel (want als er wat met haar huis is, wie bellen ze dan)
- als je ouders of vrienden gevonden hebt; jij hebt erg de indruk dat het niet goed met haar gaat. Wat vinden zij. Wat kun je doen. Ga jij daarheen, denken zij er hetzelfde over, gaan zij
- lukt dat allemaal niet, zoek dan contact met de ngo waarmee ze daar is. Omwille van privacy kunnen ze weinig aan je melden, maar als jij aangeeft dat je je zorgen maakt willen zij misschien meedenken.

Overleg met ouders vrienden of ngo-collega’s of het handig is dat jij gaat of een ander. Maar kom aub in actie om deze dame te helpen. Want of het nou komt door de pillen of door de omgeving daar, ook ik denk dat ze die hulp heel hard nodig heeft!

Overigens lijkt hoe je nu met haar omgaat op dezelfde fouten als die je in je werksituatie hebt gemaakt. Voor de volgende keer; niet ziekmelden als je een probleem hebt, juridische hulp zoeken als je denkt dat je ontslagen wordt want dat kan echt niet zomaar en ook hier; bespreek wat er gebeurd in plaats van te vluchten.

Dankjulliewel allemaal. Ik ben midden 20.

Ik heb kort contact met haar gehad; ze zegt dat het heel goed met haar gaat en dat ze contact heeft gehad met een vriendin. Op mijn advies om daar weg te gaan zegt ze dat ze geen zin heeft advies van mij aan te nemen. Ik heb haar ook gevraagd of ze misschien wil bellen (ipv app), maar daarop zegt ze dat alleen wil als ik er voor haar zou zijn, echt met haar zou praten, en ze zich goed zou voelen maar dat dat niet zo is, dat ze te instabiel is om te kunnen praten (????). Ik bedacht me wel vannacht dat ik contact op kan nemen met een oom van haar, dus dat heb ik gedaan, ook met een vriendin die ze niet zo goed kent. De oom gaat zo langs bij haar ouders. Van haar oude huis had ze me de locatie gestuurd (ze hebben daar geen adressen), maar haar nieuwe locatie heeft ze aan niemand doorgegeven, ook niet haar werkgever, want op hen is ze ook heel kwaad, aan mij ook niet, ook niet aan de huurbaas van haar oude huis. Ik weet alleen dat ze daar heen is gegaan met die mannen voor wie ze bang was/die ze dom vond etc.

Door jullie reacties zie ik ook wel dat ik dit veel te lang door heb laten gaan, aan heb gekeken. Ik voel me echt verschrikkelijk.

Wat vind je precies vaag?
Ik heb geen stoornis, heb nog nooit psychische hulp nodig gehad. Ik woon weer bij mijn ouders (zodat ik kan sparen voor een huis) en heb een goede band met hen, dat is toch niet zo raar? Ik snap niet zo goed hoe dit verband houdt met mijn OP?

Star² schreef: ↑

26-08-2019 15:09

Nogal logisch als ze in het buitenland woont. Mijn familie gaat voor de jouwe hoor.

Mja, ik voel me nu ook echt heel rot over hoe ik me toen op heb gesteld. Zij had toen, in overleg met mijn ouders, afgesproken om 5 dagen bij hen /mij te zijn uit haar 2.5 week in Nederland, zonder verder overleg met mij. Ik heb toen ruzie met haar gemaakt over dat ze niet met mij heeft overlegd, dat ik op zijn minst een volle week haar bij mij wilde hebben, ze op zijn minst met mij moet overleggen. Een week van te voren bleek dat we door omstandigheden alleen een (slaap)bank hadden waar ze op zou kunnen verblijven, daar raakte ze helemaal in paniek over, dat ze dan helemaal niet zou komen, dat dat te zwaar voor haar was. En toen heb ik gezegd dat als ze dat zou doen ik het met haar uit zou maken, als ze helemaal niet naar mij zou komen. Nu denk ik dat ik dat misschien al op had moeten pikken als dat er iets niet goed zat, anders flip je niet zo over een slaapbank. Ik had gewoon dit plaatje in mijn hoofd van hoe het zou zijn als ze weer hier was, vond het zo lastig dat zij zo boos was en om dan tussen haar en mijn familie in te staan.

winkje87 schreef: ↑

26-08-2019 15:21

Goed dat je wat hebt ondernomen! Ga met haar ouders een plan maken!
Wellicht kunnen jullie samen er wat beter mee omgaan.

Ik ken je niet, maar ik heb het idee uit de dingen die jij schrijft dat als er dingen in je leven gebeuren die je niet helemaal aankan, of die je boven het hoofd groeien, dat je dan heel passief wordt en wegloopt van de situatie ipv het oplost. Ik ken meer mensen die die neiging hebben, maar meestal wordt het daar alleen maar erger van.

Als je wellicht samen met haar ouders dit bespreekt dan is het makkelijker voor je om iets te ondernemen.

Ja, ik weet ondertussen dat haar ouders contact met haar hebben gehad en haar ook hebben aangespoord naar huis te gaan. Terwijl ze tegen mij zei dat het "goed" ging, zei ze tegen hen dat ze haar huis niet uit durft, niet kan slapen en niet durft te bewegen. Ze hebben haar zover gekregen te bellen met de lokale ambassade, ik hoop dat dat helpt.

Maandag27 schreef: ↑

27-08-2019 07:22

Ik hoop dat je toch echt contact met haar houdt. Want alles wat je over haar schrijft baart me meer en meer zorgen. Ambassade is een goede, maar heb je ook met haar ouders de optie van daarheen gaan besproken? Niet als vriendje, maar om eens echt iets voor een ander te doen en haar te helpen en terug te halen?

Als ze dan thuis is, kun je jezelf afvragen wat voor vent jij bent geweest. Voor haar, op je werk, en in je dagelijks leven. Want je leest als een type die alles op zijn manier wil, wegloopt voor problemen of als het niet op zijn manier kan en iemand die weinig oog heeft voor een ander.

Nou heb je in dit geval uiteindelijk toch jezelf herpakt. Goed gedaan. Hou dat vol, want je kunt niet bij elke tegenslag het Viva forum om hulp vragen.

Ik probeer contact met haar te houden, maar ze weigert met vlagen advies van mij aan te nemen, zegt dat het heel goed gaat. Haar ouders zijn heel erg geschrokken (gingen uit van geen bericht is goed bericht), maar kunnen/willen niet daarheen. Haar vader is blijkbaar de afgelopen paar weken erg achteruit gegaan en kan niet zonder stok lopen, en dan maar een paar meter, haar moeder durft niet alleen. Ik had het misschien eerder moeten zeggen maar ze heeft niet de meest 'aanwezige' ouders, zegmaar, ik ben ook maar sporadisch bij hen langs geweest. Ze had vooral contact met mijn ouders terwijl ze weg was, totdat ze dat dus afkapte. Ik heb net te horen gekregen dat ik volgende week door ben naar de tweede ronde van een baan die ik heel graag wil. Toen ik haar dat vertelde was ze eerst super blij voor mij, daarna gelijk weer boos, dus niet supportive as usual. Als het goed is kan ze wel een noodpaspoort krijgen, dus ik moedig haar nu aan dat te doen, voor zover dat gaat. Als ik het goed begrijp kan dat heel snel geregeld worden.

poppie0022 schreef: ↑

27-08-2019 11:57

Wat ik ervan begrijp slikt ze inderdaad malariapillen, maar niet Lariam.
Dus ik denk dat ze Malarone slikt?

Ja, klopt.

winkje87 schreef: ↑

27-08-2019 12:49

ik hou op met reageren hoor. Dit heeft echt geen zin. zucht.

Ja, nou, sorry, maar ik had eerlijk gezegd op wat meer steun gehoopt voor mij hier. De afgelopen maanden heeft ze echt de meest afschuwelijke dingen gezegd, van dat ze me haat tot dat ze mij en de hele wereld in elkaar gaat slaan, dat ze alle zwarte mensen om wil leggen, dat ik mislukt ben, moet sterven, niet van me houdt, de mensen op haar werk iets aan gaat doen, allemaal gewoon zwaar emotionele mishandeling. En als ik dan mijn prikken ga halen krijg ik nog meer ellende over me heen, dumpt ze me/stopt met communiceren.

Moezewoes schreef: ↑

27-08-2019 13:14

Ja, maar als ze een soort psychose heeft is ze dus ontoerekeningsvatbaar. Oftewel, je kunt het haar niet "toerekenen" of kwalijk nemen wanneer ze zulke rare dingen roept, dan is ze dus heel erg ziek.

Ja, dan wil jij misschien wat steun, maar die moet je dan bij je ouders/familie zoeken, niet bij haar.

Ja, maar volgens mij verzint ze dus geen dingen en bovendien waren er de afgelopen maanden ook zat momenten/fasen dat ze wel zichzelf was, gewoon lief en aardig. Die worden alleen steeds minder en de woede wordt steeds extremer en steeds meer plotseling. Dus misschien is ze ziek, misschien is dit gewoon wie ze is, ik weet het niet. Ik zoek die steun ook bij familie, ja.