Moeizame lange afstand relatie

Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.

Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.

In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.

Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.

Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.

Kapitein81 schreef: ↑

31-01-2020 13:27

Ze klinkt als een vrouw met een lichte vorm van borderline.
Uit ervaring kan ik zeggen dat zulke vrouwen je mentaal compleet in de vernieling
gaan helpen en als man sta je hier vrij machteloos tegen terwijl je ondertussen
mentaal leegetrokken wordt. Sterkte

Zonder lullig te zijn, dit denk ik zelf ook. Ik heb t nog nooit mentaal zo zwaar gehad als met haar. Ik ben zo lullig tegen haar geweest in de hoop dat ze me dan (eindelijk) los zou laten. Los daarvan: ik ben naar de huisarts geweest en door verwezen naar de POH. Dank voor degenen die me geholpen hebben.

rosanna08 schreef: ↑

01-02-2020 09:09

Agossie, arme arme jongen

Je hebt er nog steeds niks van geleerd he? Nog steeds vind je dat jij het slachtoffer bent en het je allemaal maar overkomt. Grow up!

Heel constructieve feedback :p zoals aangegeven probeer ik actie te ondernemen.

Maandag27 schreef: ↑

01-02-2020 08:52

De wetten van internet; de vrouw is meestal een borderliner. En als de vrouw meeschrijft dan is de man vaak een narcist.


Of je leest verder. Zij zat aan de malariapillen, in een vreemd land. Dat helpt niet in je emotionele en psychische stabiliteit. Hij is snel in paniek en maakt dan keuzes die verkeerd uitpakken omdat hij alleen aan zijn ego denkt- en niet verder.

En dat probeert de Viva populatie hem te vertellen. Al heel wat maanden lang. Zij is terug in Nederland en wil het met hem uitpraten omdat ze het wil afsluiten. Hij deed dat weer volgens hetzelfde patroon. Maar heeft nu eindelijk hulp ingeschakeld om naar zichzelf te kijken en de wijze waarop hij met anderen en situaties omgaat.
Stuk constructiever (uiteindelijk) dan maar psychische diagnose rondstrooien.

Ik ken de wetten; sommigen hier hebben mij ook narcist genoemd. Ik beaamde het borderline gedeelte vooral omdat ze na ons gesprek (dus niet in Afrika) voor mijn gevoel alweer 180 graden gedraaid is. Ok, ik was dronken, ik had misschien niet moeten vragen naar haar cupmaat, of ze er voor mij zo mooi uit zag en moeten opscheppen over mijn vriendin en hoe lekker donker ze is (dit heeft ze allemaal doorverteld), maaarrrr ik heb ook constructief met haar gesproken, geluisterd naar haar ervaring in Afrika, haar getroost. Ze hoeft niet zo naar mn nieuwe vriendin te stappen, dat is gewoon heel laag. Anyway, vanuit de POH komt er hopelijk meer hulp, dank.

S-Meds schreef: ↑

01-02-2020 16:34

wat een manipulatief gedrag, hou oud ben je?

Nou, ik vond t nogal manipulatief van haar. Maanden vragen om n gesprek en dan zo reageren? Ik ben mid 20, zij is iets ouder.

rosanna08 schreef: ↑

01-02-2020 17:41

hoe zou jij het vinden als iemand waar je een tijd een relatie mee hebt gehad, waar je van gehouden hebt, tegen je zegt dat je waardeloos in bed bent en haar nieuwe vriend haar heel wat beter weet te bevredigen dan jij? Dat is zo ongelofelijk onder de gordel en totaal onnodig om te zeggen.

Niet leuk. Ik heb ook niet gezegd dat ze waardeloos was, maar dat mijn nieuwe vriendin (nog) beter is, omdat zij dingen doet die mn ex niet wilde, we dus beter klikken. Zij heeft dat vervolgens doorverteld als "tijdens onze relatie oefende hij druk uit om bepaalde dingen te doen en nu begon hij er wéér over dat ik die dingen niet wilde. Pas op met hem." Dat is dus niet hoe ik het aan haar verteld heb maar wat zij ervan gemaakt heeft, maar mijn vriendin neemt t als nog heel serieus op.

Trien30 schreef: ↑

03-02-2020 16:08

Ik vind het heel verstandig dat je naar de POH gaat. Hopelijk kan die je in doen zien dat er wat hersenkronkels glad gestreken moeten worden.

De manier waarop je hier dingen beschrijft laat je gewoon zien dat je op dit moment geen leuk mens bent. Je maakt rotopmerkingen en gaat vervolgens stampen als een klein kind.
Dit kan omdat je dat voorbeeld hebt gehad vanuit huis of misschien wel omdat je een stoornis in het autistische spectrum hebt.

Je heb namelijk de grootste moeite met situaties inschatten.

Ik vind het wel positief dat je zelf inziet dat er iets moet gebeuren. Dat is het halve werk.
Het goede nieuws is dat als je je bewust bent van je eigen minpunten dat je ze kan veranderen.
Uiteindelijk zal dit persoonlijke groei geven.

Wellicht is het een idee op de poh dit topic als huiswerk te laten lezen. Want dan krijgt een een behoorlijk goed beeld van de situatie en waar jij de hulp nodig hebt.

Heel veel succes.

Uh, dankje, denk ik? Ik weet niet of de POH erop zit te wachten om dit forum te lezen, maar ik heb het al wel gehad over mijn onzekerheid, heftige tijd, boosheid, dat dingen allemaal door mijn eigen toedoen uit elkaar lijken te vallen etc. Als zij/hij ad hand daarvan aanvullende tests wil doen, voor autisme of wat dan ook, is dat wat mij betreft prima.

Moezewoes schreef: ↑

03-02-2020 15:35

Wat je maar niet lijkt te begrijpen is dat er na dit soort uitspraken helemaal geen sprake meer kan zijn van een "maar". Je kunt dit soort nare uitspraken niet in balans brengen door daarna "leuke" dingen te zeggen. Zo werkt het niet. En om het lekker kinderachtig simpel te houden, nee, ze had in principe niet naar jouw vriendin hoeven stappen, maar weet je, jij begon...... Jij had ook niet zulke lompe kut opmerking naar ex hoeven maken, maar dat deed je toch.

Weet je nog, toen je ex zo in de war was en al die nare dingen tegen jou zei? Hoe kwaad je daar over was, hoe er in jouw ogen geen enkel excuus was voor haar gedrag, hoe je niet in staat was achteraf te zien dat het door haar ziektebeeld kwam? Geen van de normale/leuke dingen die ze had gezegd/gedaan vóór die periode (toen jullie nog zó verliefd en gelukkig waren) en geen van de excuses die ze heeft gemaakt daarna, wogen voor jou op tegen de nare dingen die waren gezegd. Waarom zou het dan andersom wel zo moeten zijn? Je ex heeft geen enkele reden om jouw klote opmerkingen te vergeven, je was misschien wel dronken, maar dit is wel hoe jij er oprecht over denkt, ook nu je weer nuchter bent.

ze heeft daar nogmaals haar excuses voor aangeboden, gevraagd en geluisterd naar mijn ervaring, gezegd hoe naar ze dat voor me vond, eigenlijk, en ik heb haar nogmaals gezegd dat ik haar niet kan vergeven.

Je ex is hopelijk ondertussen weer een beetje tot zichzelf gekomen en zal nu denk ik niet meer achter haar nare woorden van toen staan, nu ze weer "nuchter" is kijkt ze er waarschijnlijk heel anders tegenaan.

Ja, klopt, hoewel ze me wel een paar dingen die haar waren aangedaan nog een keer vertelde en daar nog wel mee zat

En dat is het verschil tussen jullie, zij gedroeg zich zo rot uit ziekte en onmacht, maar jij doet zo naar vanuit je eigen karakter.

+

Daarbij vind ik het niet laag dat ze met je vriendin heeft gesproken, dat deed ze niet om jou naar beneden te halen (al jouw opmerkingen zijn wel alleen maar om ex naar beneden te halen, ook al heb je dat zelf niet eens in de gaten), dat deed ze om die andere vrouw te waarschuwen. En die moet dan zelf maar kijken wat ze daar mee doet.

Die is/was nogal pissig, vooral omdat ze het van mijn ex hoorde geloof ik. Mijn ouders hebben nu gelukkig wel alle contact met ex verbroken

+

En de laatste regel, dat het niet is hoe jij het verteld hebt maar wat ex ervan gemaakt heeft, ik denk dat het meer een geval is van "jij hebt niet in de gaten dat je ontzettend raar gedrag vertoont, maar dat is wel de realiteit en je ex ziet dat veel duidelijker in dan jij". Jij wil misschien wel heel graag een leuke, gezellige, vriendelijke jongen zijn en ziet jezelf ook zo, maar dat is niet hoe je je gedraagt en al helemaal niet hoe je hier overkomt.