Zwanger
alle pijlers
Bijna 43 en zwanger
vrijdag 1 november 2019 om 10:16
Speciaal hiervoor een account aangemaakt.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
vrijdag 1 november 2019 om 11:41
En gelukkig bestaat tegenwoordig de mogelijkheid om tests te doen en dit uit te sluiten.RégineFilange schreef: ↑01-11-2019 11:04Tja sorry hoor, maar dat is natuurlijk wel een heel lichtzinnige houding. Straks is dat wondertje gehandicapt. TO zat helemaal niet meer te wachten op een wondertje.
Het is puur biologie, en gelukkig hebben we tegenwoordig de mogelijkheid om daar op tijd iets aan te doen als het niet de bedoeling was.
De meeste gehandicapten hebben geen oudere moeder gehad bij geboorte, hoor.
vrijdag 1 november 2019 om 11:44
Gefeliciteerd!!S0LEIL schreef: ↑01-11-2019 11:33Hoezo, straks is het gehandicapt? Dat kan altijd bij iedere zwangerschap toch? En door TO's leeftijd zijn er behoorlijk wat tests mogelijk. Mocht er dan iets blijken te zijn, kun je altijd nog beslissingen nemen.
Maar goed, ik ben misschien niet objectief. Ik werd zelf 40+ onverwacht zwanger. Ik had ook nooit een enorme kinderwens en na mijn 40e al helemaal niet meer.
Mijn partner wel. En dus was de zwangerschap afbreken niet iets vanzelfsprekend. Na de 1e echo was het ook voor mij absoluut geen optie. Ook al zag ik 1000 beren op de weg en was ik heel bang met wat het met mijn leven zou doen.
Inmiddels ligt er een heerlijk klein mannetje naast me en hoewel ik het nieuwe moederschap best pittig vind, kan ik me nu al niet meer voorstellen dat het anders was gelopen. Vanaf het moment dat ze hem op mijn buik legden na de bevalling was het goed en had het altijd zo moeten zijn. Die beren tackelen we vast wel.
vrijdag 1 november 2019 om 11:45
Wie had dat gedacht hè. Ik in de laatste plaats maanden geleden
Ik had een hele stressvolle zwangerschap door allerlei omstandigheden en toch ligt er nu een heel tevreden hummeltje naast me. Het leven kan raar lopen soms.
s0leil wijzigde dit bericht op 01-11-2019 11:47
0.71% gewijzigd
vrijdag 1 november 2019 om 11:45
Even ter info: testen, echo's, NIPT, vruchtwaterpuncties, etc. kunnen bepaalde dingen uitsluiten, maar zeker niet alles. Feit is dat er een correlatie is tussen oud ouderschap (zowel vader als moeder) en kinderen met een handicap. Trisomy 21 zie je bijvoorbeeld vaker bij een oudere moeder - en daar is op te testen. Maar autisme bijvoorbeeld niet.. Althans, niet voordat het kind reeds geboren is en minimaal een bepaalde leeftijd heeft.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 november 2019 om 11:46
Dankjewel!
vrijdag 1 november 2019 om 11:49
Ter aanvulling op mijn vorige post: nu is het ook niet zo dat vrouwen van 43 per definitie alleen maar kinderen krijgen met een handicap, zeker niet. Dus TO vat mijn post ook niet zo op.
SOLEIL: Gefeliciteerd.
SOLEIL: Gefeliciteerd.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 november 2019 om 11:53
Echt niet!!! Al eeuwen, wat: millennia worden vrouwen zwanger terwijl zij dat niet gepland hadden. Sommige vrouwen waren er, alhoewel niet gepland, blij mee en kregen een kind en waren gelukkig. Anderen wilden niet zwanger zijn en geen kind krijgen. In de laatste decennia bestaat de mogelijkheid deze vrouwen te helpen. In deze tijd, in ons deel van de wereld kunnen vrouwen medisch en sociaal veilig een zwangerschap afbreken als zij dat willen. Dat is een groot goed. Vrouwen zijn niet langer veroordeeld tot een kind krijgen, op het moment dat anticonceptie gefaald heeft. Gelukkig maar.justagirly schreef: ↑01-11-2019 11:02Ik zou het ook houden. Een wondertje wat in je groeit.
Ik gekoof er ook in dat dit niet zomaar gebeurt, beetje zweverig misschien, maar toch....
Sterkte el met het nemen van je beslissing.
TO, de beslissing is aan jou/jullie samen. Je moet niet perse een kind krijgen omdat je zwanger werd. Het mag wel, als jij dat wil.
Maar laat je niet aanpraten dat het de straf is voor het hebben van seks, onze heet motto: “had je maar op moeten passen” of nog erger: “ verantwoordelijkheid nemen”.
Sterkte TO. Ik hoop dat je een beslissing kan nemen die voor jou goed voelt-en dat je vriend jou steunt en achter je staat.
vrijdag 1 november 2019 om 11:54
Je hebt deze keuze waarschijnlijk maar één keer in je leven. Het is niet zo dat je met één kind geen eigen bedrijf of een paard meer kunt hebben, het vergt alleen meer aanpassingsvermogen. Denk er heel goed over na, want het is een keuze die de rest van je leven zal beïnvloeden. Je partner staat in ieder geval niet negatief tegenover een kind, dus je staat er (in tegenstelling tot duizenden alleenstaande moeders) niet alleen voor. Niemand kan je hier advies geven, want uiteindelijk is het jouw leven en jouw keuze.
Heb je eigenlijk al gedacht aan de mogelijkheid om oppas te regelen tijdens je sportuurtjes en aan kinderopvang als je moet werken? Hoe denk je eigenlijk dat jongere moeders dat doen die als alleenstaande moeder soms zelfs fulltime werken? Daar heeft leeftijd toch weinig mee te maken?
Heb je eigenlijk al gedacht aan de mogelijkheid om oppas te regelen tijdens je sportuurtjes en aan kinderopvang als je moet werken? Hoe denk je eigenlijk dat jongere moeders dat doen die als alleenstaande moeder soms zelfs fulltime werken? Daar heeft leeftijd toch weinig mee te maken?
fizz wijzigde dit bericht op 01-11-2019 12:01
21.50% gewijzigd
vrijdag 1 november 2019 om 11:55
De kans was 4% meer bij mijn leeftijd, en dat is alleen in het begin van de zwangerschap. Een paar weken in de zwangerschap (8 meen ik me te herinneren) is de kans alweer nagenoeg gelijk.Baggal schreef: ↑01-11-2019 11:45Even ter info: testen, echo's, NIPT, vruchtwaterpuncties, etc. kunnen bepaalde dingen uitsluiten, maar zeker niet alles. Feit is dat er een correlatie is tussen oud ouderschap (zowel vader als moeder) en kinderen met een handicap. Trisomy 21 zie je bijvoorbeeld vaker bij een oudere moeder - en daar is op te testen. Maar autisme bijvoorbeeld niet.. Althans, niet voordat het kind reeds geboren is en minimaal een bepaalde leeftijd heeft.
Vrouwen tussen de 40 en 45 hebben 1% kans op een kind met het syndroom van Down. 99% kans dat dit niet zo is dus.
Vroeger toen vrouwen zwanger bleven worden tot het niet meer ging, er geen echo's en controles waren, toen was ook niet elk kind gehandicapt toch?
Ik ben de laatste die zegt dat je niet over de leeftijd na mag denken. Geloof mij maar dat ik alles heb overwogen. En er zitten zeker nadelen aan. Maar paniek zaaien om niks is onnodig.
vrijdag 1 november 2019 om 11:57
vrijdag 1 november 2019 om 11:58
Ik zaai geen paniek, ik reageerde alleen op Ksenija die aangaf dat je alles via testen kan uitsluiten en dat is gewoon onzin. Geldt ook voor een zwangerschap bij een jonger stel overigens. Lees ook even mijn vervolg post (toevoeging).S0LEIL schreef: ↑01-11-2019 11:55De kans was 4% meer bij mijn leeftijd, en dat is alleen in het begin van de zwangerschap. Een paar weken in de zwangerschap (8 meen ik me te herinneren) is de kans alweer nagenoeg gelijk.
Vrouwen tussen de 40 en 45 hebben 1% kans op een kind met het syndroom van Down. 99% kans dat dit niet zo is dus.
Vroeger toen vrouwen zwanger bleven worden tot het niet meer ging, er geen echo's en controles waren, toen was ook niet elk kind gehandicapt toch?
Ik ben de laatste die zegt dat je niet over de leeftijd na mag denken. Geloof mij maar dat ik alles heb overwogen. En er zitten zeker nadelen aan. Maar paniek zaaien om niks is onnodig.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 november 2019 om 12:11
Dank voor al jullie reacties, nu al.
Ik begrijp dat ik zelf moet aanvoelen of ik dit wel of niet wil. De mogelijkheid dat ik mijn kinderwens aan de kant heb geschoven was al bij me opgekomen, ik probeer hem nu dus boven water te halen om een weloverwogen besluit te kunnen nemen. Dat is alleen niet heel eenvoudig, want hoe doe ik dat? Ik probeer nu hoe het is als ik me voorstel dat ik het kind houd.
In mijn omgeving is een aantal mensen waarmee ik heb gesproken heel praktisch: een kind is heel veel werk en je leven staat 100% in dienst van je kind. Wil je dat? Is de strekking van hun verhaal. Ik ben erg bang spijt te krijgen van een abortus, aan de andere kant was ik gelukkig met mijn leven en relatie.
Vind het ontzettend moeilijk.
Wat betreft leeftijd, daar maak ik me niet erg veel zorgen over. En de zwangerschap is wel degelijk per ongeluk ontstaan. Als ik mezelf acuut uit deze situatie zou kunnen halen dan had ik dat direct gedaan. Sporten kan ik vooralsnog wel skippen, al vind ik het jammer. Paard zeker niet, dat is een dier en zijn welzijn is belangrijk voor me. Ik wandel er veel mee en dat kan ook met draagzak.
Waar ik bv. wel erg over twijfel, is of ik het trek, 24 uur per dag een mensje om me heen dat afhankelijk van me is. Natuurlijk regelt de natuur in de eerste instantie hormonaal wel dat je dit oké vindt, maar een kind is voor de rest van je leven. Ons leven zal drastisch veranderen. Nogmaals, 8 jaar geleden had ik nergens tegenop gezien, maar nu helaas wel.
Ik begrijp dat ik zelf moet aanvoelen of ik dit wel of niet wil. De mogelijkheid dat ik mijn kinderwens aan de kant heb geschoven was al bij me opgekomen, ik probeer hem nu dus boven water te halen om een weloverwogen besluit te kunnen nemen. Dat is alleen niet heel eenvoudig, want hoe doe ik dat? Ik probeer nu hoe het is als ik me voorstel dat ik het kind houd.
In mijn omgeving is een aantal mensen waarmee ik heb gesproken heel praktisch: een kind is heel veel werk en je leven staat 100% in dienst van je kind. Wil je dat? Is de strekking van hun verhaal. Ik ben erg bang spijt te krijgen van een abortus, aan de andere kant was ik gelukkig met mijn leven en relatie.
Vind het ontzettend moeilijk.
Wat betreft leeftijd, daar maak ik me niet erg veel zorgen over. En de zwangerschap is wel degelijk per ongeluk ontstaan. Als ik mezelf acuut uit deze situatie zou kunnen halen dan had ik dat direct gedaan. Sporten kan ik vooralsnog wel skippen, al vind ik het jammer. Paard zeker niet, dat is een dier en zijn welzijn is belangrijk voor me. Ik wandel er veel mee en dat kan ook met draagzak.
Waar ik bv. wel erg over twijfel, is of ik het trek, 24 uur per dag een mensje om me heen dat afhankelijk van me is. Natuurlijk regelt de natuur in de eerste instantie hormonaal wel dat je dit oké vindt, maar een kind is voor de rest van je leven. Ons leven zal drastisch veranderen. Nogmaals, 8 jaar geleden had ik nergens tegenop gezien, maar nu helaas wel.
vrijdag 1 november 2019 om 12:28
vrijdag 1 november 2019 om 12:36
Waarom zou je niet kunnen sporten? Ik zou eens bij het Fiom gaan praten. Daarnaast een netwerk opbouwen van familie, vrienden en ook een rol voor je vriend want de meeste moeders verdelen de zorg. Waarom zou dat voor jou anders zijn? Ook tijdig een goede opvang zoeken in de buurt voor wanneer je het werk weer oppakt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 1 november 2019 om 12:36
Het maakt denk ik niet zoveel uit wat je kiest, een abortus daar kom je overheen, misschien met af en toe spijt, en aan een kind pas je je aan, misschien met af en toe spijt. Maar met voldoende gezond verstand en een beetje aanpassingsvermogen zul je het in beide situaties prima doen. Alleen is een leven zonder kind beter voor te stellen dan een leven met kind voor jou, dat is wat je kent. Maar met kind verdwijnt dat effect grotendeels, dan kun je je niet meer voorstellen hoe het zonder was.
Ik zou geneigd zijn te denken, als ik in jouw schoenen stond, ‘wat een onverwacht avontuur, ik wil weten hoe het afloopt’ en dan maar zien. Tenzij je gegronde twijfels hebt over jezelf als moeder of je vriend als vader (en dan bedoel ik niet ‘kan ik dit wel’ of ‘heb ik nog wel tijd voor mezelf straks’ maar meer ‘is een kind wel te combineren met mijn al 20 jaar durende heroine verslaving of de schizfrenie van mijn vriend en is dat eigenlijk erfelijk?’) kan er niet zo heel veel mis gaan. En ja je bent ‘oud’ voor een eerste, dat is een feit. Maar ook dat is overkomelijk. Gemiddelden bestaan ook alleen maar bij de gratie van uitschieters
Ik zou geneigd zijn te denken, als ik in jouw schoenen stond, ‘wat een onverwacht avontuur, ik wil weten hoe het afloopt’ en dan maar zien. Tenzij je gegronde twijfels hebt over jezelf als moeder of je vriend als vader (en dan bedoel ik niet ‘kan ik dit wel’ of ‘heb ik nog wel tijd voor mezelf straks’ maar meer ‘is een kind wel te combineren met mijn al 20 jaar durende heroine verslaving of de schizfrenie van mijn vriend en is dat eigenlijk erfelijk?’) kan er niet zo heel veel mis gaan. En ja je bent ‘oud’ voor een eerste, dat is een feit. Maar ook dat is overkomelijk. Gemiddelden bestaan ook alleen maar bij de gratie van uitschieters
vrijdag 1 november 2019 om 12:42
Ik denk dat je er toch ook wel echt honderd procent achter moet staan en niet alleen denken kijken waar het avontuur eindigt...
Er komt enorm veel kijken bij een kind, niet alleen een zwangerschap maar heel veel jaren daarna elke dag aandacht en zorg...zwemles....gebroken nachten...de hele basisschool...daarna middelbare school inclusief alle toetsen en huiswerk
Dat kan prima en leuk zijn maar het is ook helemaal niet raar als je op je 43e zegt nee voor mij hoeft dat nu niet meer.
Er komt enorm veel kijken bij een kind, niet alleen een zwangerschap maar heel veel jaren daarna elke dag aandacht en zorg...zwemles....gebroken nachten...de hele basisschool...daarna middelbare school inclusief alle toetsen en huiswerk
Dat kan prima en leuk zijn maar het is ook helemaal niet raar als je op je 43e zegt nee voor mij hoeft dat nu niet meer.
vrijdag 1 november 2019 om 12:43
Hier kunnen we allemaal wat over roepen, maar jij bent degene die de keuze moet maken. Er is hier een voorbeeld genoemd van iemand die er heel blij mee is, ik heb een vriendin die er veel spijt van heeft. Man vond het geweldig, zij eigenlijk geen wens. Kind geboren, het is haar enorm zwaar gevallen , man sinds kort ook weg. Maar hoeveel voorbeelden ook, wat wil jij?
vrijdag 1 november 2019 om 12:44
Als het niet je leeftijd is waarom je twijfelt dan zou ik zeggen om het te houden.
De wens is welliswaar niet zoals voorheen maar dat zou ook te maken kunnen hebben dat je er niet meer op gerekend had.
Hoe zien jouw vriend en jij het voor je als jullie samen ouders worden?
Zal hij je steunen, is hij reeds een goede vader en wat geldt voor jou.
Heb een goeie vriendin die rond haar 44e een kind kreeg, nu alweer 4 jaar geleden maar ze is een fantastische moeder.
Het viel haar soms wel eens tegen maar dat is niet (persé) leeftijdsgebonden.
Ik was jong moeder en liep ook tegen dingen aan waar ik het bestaan niet van af wist, dat heeft elke ouder.
Als een kind er eenmaal is dan weet je ook niet meer anders en groei je mee en kun je, je meestal niet meer voorstellen hoe het zonder ook weer was.
De wens is welliswaar niet zoals voorheen maar dat zou ook te maken kunnen hebben dat je er niet meer op gerekend had.
Hoe zien jouw vriend en jij het voor je als jullie samen ouders worden?
Zal hij je steunen, is hij reeds een goede vader en wat geldt voor jou.
Heb een goeie vriendin die rond haar 44e een kind kreeg, nu alweer 4 jaar geleden maar ze is een fantastische moeder.
Het viel haar soms wel eens tegen maar dat is niet (persé) leeftijdsgebonden.
Ik was jong moeder en liep ook tegen dingen aan waar ik het bestaan niet van af wist, dat heeft elke ouder.
Als een kind er eenmaal is dan weet je ook niet meer anders en groei je mee en kun je, je meestal niet meer voorstellen hoe het zonder ook weer was.
vrijdag 1 november 2019 om 12:49
Het moederschap kan echt wel heel leuk zijn, maar ook ik heb in mijn omgeving vrouwen rondlopen die oprecht zeggen dat ze heel veel van hun kind houden heel veel zelfs maar dat als ze het over hadden mogen doen geen kinderen hadden gewild. Dat vind ik wel eerlijk. Er komt inderdaad heel veel bij kijken, het kneuterige babyachtige is er al snel af en dan komt er heel veel op je af, wat dacht je alleen al van de hele basisschool met alles erop en eraan, dat zijn dingen die je je wel moet realiseren. Of een hele pubertijd bij bv een meisje die vol zit met onderwerpen als menstruatie, wel/niet te dik zijn, makeup, vriendjes, kleding (ik noem maar even wat ook dat verschilt per kind natuurlijk maar het zijn wel onderwerpen die voor een meisje van 15 erg belangrijk zijn en als jij bijna 60 bent kan ik me voorstellen dat je daar niet perse nog behoefte aan hebt)
ik denk dat de enige die het kan bepalen jijzelf bent net zoals de anderen ook zeggen....
ik denk dat de enige die het kan bepalen jijzelf bent net zoals de anderen ook zeggen....
vrijdag 1 november 2019 om 12:49
Waar schrijf ik ALLES?
Maar dat kan bij een jongere moeder net zo goed niet.
vrijdag 1 november 2019 om 12:52
Al die reacties over wel/niet gehandicapt, wel/niet te oud zijn toch helemaal niet relevant. Dat is to's dilemma toch helemaal niet. Ze vraagt zich af of ze wel een kind wil. En het valt me op dat degene die zeggen "houden" dat doen omdat ze zelf volledig ontoerekeningsvatbaar hormonaal reageren doordat ze óf zelf zwanger zijn óf ooit in dezelfde situatie zwanger zijn geraakt. Hier heb je als TO toch niks aan.
