Zwanger
alle pijlers
Bijna 43 en zwanger
vrijdag 1 november 2019 om 10:16
Speciaal hiervoor een account aangemaakt.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
Ik ben per ongeluk zwanger geraakt van mijn partner. Wilde van mijn 34e tot mijn 40e heel graag een kind, maar mijn vriend heeft er al twee en wilde absoluut niet meer. Sinds ik 40 ben is mijn kinderwens ook weggeëbd. Nooit gedacht dat dat mogelijk was, maar het gebeurde gewoon. Ik heb een fijn leven, ben er gelukkig mee en heb het zo ingedeeld dat ik me er prettig bij voel. We hebben allebei een eigen bedrijf en ik heb een jong paard waar ik dagelijks heen ga, ik sport daarnaast 4x per week. Nu dus uitgevonden dat ik per ongeluk zwanger ben (6-7 weken).
Mijn vriend laat de beslissing het te houden of niet bij mij. Ik vind mezelf eigenlijk wat oud voor een kind, had ook vrede met mijn leven hoe het was en momenteel kan ik -ondanks de hormonen- mijn kinderwens niet terughalen zoals hij er jaren geleden wel was. Ik zou niet voor een zwangerschap hebben gekozen als dit niet gebeurd was en ben bang voor de veranderingen die een kind met zich meebrengt, bang om mijn relatie onder druk te zetten en het leven waarmee ik gelukkig ben. Aan de andere kant heb ik er grote moeite mee om een bestaande zwangerschap af te breken. Zeker omdat ik 6 jaar lang een kinderwens had. Destijds zag ik nergens tegenop, zag ik nul beren op de weg. Nu des te meer.
Ik hoop dat jullie reacties helpen meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik heb ook al contact met het FIOM en mijn huisarts gezocht. Mocht ik de zwangerschap afbreken, dan wil ik niet te lang wachten, maar ik wil ook niets overhaasten.
vrijdag 1 november 2019 om 14:18
Ik ben niet voor abortus maar ook niet absoluut tegen. Met een goede reden... En TO ik denk dat jouw redenen en gevoel helemaal goed zijn.
Dat dwingende gevoel om een kind te willen is niet voor niets weggeëbd.
Je partner heeft al kinderen schrijf je, dan is de kans groot dat je met een paar jaar toch oma wordt. Wel de lusten, mocht je die hebben, en niet de lasten. Je hebt een leuk leven dus wat als dat helemaal anders wordt.
Een partner die toch eigenlijk geen zin meer heeft in slapeloze nachten. Paard dat weg moet omdat je er niet genoeg aandacht meer voor kunt hebben. Sport wat je niet meer bij kunt houden en na een paar jaar niet meer op kunt pakken. Je bedrijf wat je misschien niet meer kunt bolwerken. Plus idd de leeftijd. Ben je tegen de zestig als je een opstandige puber in huis hebt, kun je dat dan nog aan....
Ik had een enorme kinderwens die pas later vervult werd maar na 40 had ik het toch niet meer gedaan. Je moet ook aan de toekomst denken
Dat dwingende gevoel om een kind te willen is niet voor niets weggeëbd.
Je partner heeft al kinderen schrijf je, dan is de kans groot dat je met een paar jaar toch oma wordt. Wel de lusten, mocht je die hebben, en niet de lasten. Je hebt een leuk leven dus wat als dat helemaal anders wordt.
Een partner die toch eigenlijk geen zin meer heeft in slapeloze nachten. Paard dat weg moet omdat je er niet genoeg aandacht meer voor kunt hebben. Sport wat je niet meer bij kunt houden en na een paar jaar niet meer op kunt pakken. Je bedrijf wat je misschien niet meer kunt bolwerken. Plus idd de leeftijd. Ben je tegen de zestig als je een opstandige puber in huis hebt, kun je dat dan nog aan....
Ik had een enorme kinderwens die pas later vervult werd maar na 40 had ik het toch niet meer gedaan. Je moet ook aan de toekomst denken
vrijdag 1 november 2019 om 14:19
En dat wat ik beschrijf heb ik dus wel met eigen ogen gezien. Een vriendin van mij zal nooit tegen haar twee puberdochters zeggen dat ze spijt heeft van het moederschap. Maar deze vriendin heeft nog zelfs halverwege haar 20e diverse operaties moeten ondergaan om haar grootste wens namelijk moeder worden in vervulling te kunnen laten gaan. En laat nou juist zij het hele moederschap niet echt leuk vinden. Ze houdt van haar meiden, daar gaat het niet om, maar zij heeft wel een verkapte vorm van spijt.
vrijdag 1 november 2019 om 14:19
Ik ben het met je eens. Maar je weet natuurlijk niet hoe je gedachten zijn nadat je een abortus hebt ondergaan. Gelukkig heb ik hier zelf nooit mee te maken gehad.Rivermoana schreef: ↑01-11-2019 13:57Raccoon het gaat niet zozeer om de leeftijd heb ik begrepen maar meer dat het voor TO niet echt meer hoeft en ze er niet meer het enthousiasme voor kan voelen wat ze vroeger wel had. Daardoor is ze aan het nadenken wat ze nou eenmaal wil.
Ik denk dat elke vrouw op een leeftijd komt, al is die voor iedereen anders, dat het voor haar niet meer hoeft qua kinderen krijgen. Jij wilde op je 40e nog wel en was er blij mee, op je 42e misschien nog wel maar op je 46e had je misschien het gevoel gehad wat TO nu op haar bijna 43e heeft.
Ik vind TO helemaal niet te oud, als ik om mij heen kijk zijn er genoeg vrouwen die op deze leeftijd nog een baby krijgen. Maar dat haar leven er anders uit gaat zien mocht ze de baby houden dat is een feit maar het kan ook postitief zijn.
vrijdag 1 november 2019 om 14:19
Het is best heel erg intensief, ‘24 uur per dag een mensje om je heen dat afhankelijk van je is’. Ik vind zelf met name het 1e jaar best pittig: je moet je kindje leren kennen Met soms echt geen idee hebben waarom je baby huilt. Er zijn fases waarin ze alleen maar ‘mama’ willen en je met goed fatsoen niet uit zicht kunt verdwijnen. Je leeft toch een soort van op de klok want voedingen, slaapjes etc.Belisa77 schreef: ↑01-11-2019 12:11Dank voor al jullie reacties, nu al.
Ik begrijp dat ik zelf moet aanvoelen of ik dit wel of niet wil. De mogelijkheid dat ik mijn kinderwens aan de kant heb geschoven was al bij me opgekomen, ik probeer hem nu dus boven water te halen om een weloverwogen besluit te kunnen nemen. Dat is alleen niet heel eenvoudig, want hoe doe ik dat? Ik probeer nu hoe het is als ik me voorstel dat ik het kind houd.
In mijn omgeving is een aantal mensen waarmee ik heb gesproken heel praktisch: een kind is heel veel werk en je leven staat 100% in dienst van je kind. Wil je dat? Is de strekking van hun verhaal. Ik ben erg bang spijt te krijgen van een abortus, aan de andere kant was ik gelukkig met mijn leven en relatie.
Vind het ontzettend moeilijk.
Wat betreft leeftijd, daar maak ik me niet erg veel zorgen over. En de zwangerschap is wel degelijk per ongeluk ontstaan. Als ik mezelf acuut uit deze situatie zou kunnen halen dan had ik dat direct gedaan. Sporten kan ik vooralsnog wel skippen, al vind ik het jammer. Paard zeker niet, dat is een dier en zijn welzijn is belangrijk voor me. Ik wandel er veel mee en dat kan ook met draagzak.
Waar ik bv. wel erg over twijfel, is of ik het trek, 24 uur per dag een mensje om me heen dat afhankelijk van me is. Natuurlijk regelt de natuur in de eerste instantie hormonaal wel dat je dit oké vindt, maar een kind is voor de rest van je leven. Ons leven zal drastisch veranderen. Nogmaals, 8 jaar geleden had ik nergens tegenop gezien, maar nu helaas wel.
Maar: het is ook echt geweldig! Het is een groot cliché, maar de liefde van en voor je eigen kind vind ik zoiets moois. De blijdschap als ze ‘s ochtends wakker zijn en je zien, enthousiast naar je toe komen kruipen als je ze ophaalt van de opvang, zien dat ze van je leren en dit steeds verder uitbreiden, de gezelligheid die het met zich meebrengt door de gesprekjes die je steeds meer met ze kunt hebben, de puurheid van een (jong) kind: nog vol vertrouwen, geen achterdocht of vooroordelen. En ik kan ergens niet wachten om mijn kinderen ouder te zien worden: ze zien groeien, mijn rol als ‘moeder’ zien veranderen daarbij, mijn kinderen proberen op een goede en fijne manier volwassen te laten worden.
Ikzelf zou niet geschikt zijn als ‘thuisblijfmoeder’. Ik ben soms echt blij dat ik weer ‘naar mijn werk mag’. Kinderen naar het kinderdagverblijf waar ze zich prima vermaken, en ik even niet de hele dag ‘mama!!’ horen, maar me gewoon even een soort van oprecht nuttig voelen.
En toch: het blijft zo’n fijn moment: de kinderen dan weer ophalen van het KDV, of ze ‘s avonds nog een kus brengen als ze al heerlijk liggen te slapen.
Ik denk dat je je zoiets niet kunt voorstellen als je zelf geen kinderen hebt, je kunt het je indenken, maar het echt zo voelen dat lukt denk ik niet.
Wat ik eigenlijk zou willen zeggen: bij beide keuzes (het kindje wel of niet laten komen) ‘krijg’ je iets, maar lever je ergens ook in. Het laten komen betekent een klein stuk(je) van je eigen leven inleveren, maar daar wel een heel pure vorm van liefde voor terugkrijgen.
Het kindje niet laten komen betekent afscheid nemen van de kinderwens die je ooit had en een bepaald gevoel nooit ervaren (maar: wat je niet kent mis je niet wordt ook gezegd!), maar wel je leven kunnen blijven leven zoals je dat nu met plezier doet.
Probeer de keuze te maken die voor jou goed voelt, niet alleen nu, maar ook in de toekomst. Als het oprecht jouw beslissing is, dan is er geen foute keuze. Sterkte!
vrijdag 1 november 2019 om 14:21
Ik heb twee kinderen en ben nog langgeen 40. Ik zou mezelf écht te oud vinden voor nog een kind. Dus mocht ik onverwacht toch zwanger worden dan volgt een abortus denk ik. Ik zie mezelf niet op mijn 50e nog op het schoolplein staan tussen de eind twintigers en begin dertigers. Ik heb het allemaal al eens gedaan, weer gebroken nachten, kleuter speelafspraakjes, zwemlessen, zindelijk worden, tandjes die doorkomen, oh god nee.raccoon schreef: ↑01-11-2019 13:47Waarom stellen de meesten een abortus voor ik ben hier een beetje verbaasd over?
Ik was 40 toen ik mijn jongste dochter kreeg, en heb mij nooit een oude moeder gevoeld. Ik heb het nooit zwaar gehad ook al zaten er wel heel zware momenten tussen waar ook veel jonge ouders niet mee om zouden kunnen gaan. Maar heb nooit gedacht had ik mijn dochter maar niet gehad. Ik zou het als een kado zien en van gaan genieten, ook van je zwangerschap.
Maar iedereen denkt en beslist verschillend, ik persoonlijk had het heel moeilijk gevonden om voor een abortus te kiezen.
Begin 20 trok ik dat prima, maar ik zie mezelf dat begin 40 echt niet meer doen zeg. Dan wil ik de deur uit kunnen lopen en mijn kind vragen om de bob te zijn als ik een avond wil borrelen.
vrijdag 1 november 2019 om 14:25
Even kort want in de auto op parkeerplaats: nogmaals dank.
Ik reageer later uitgebreider.
Wat betreft de vraag over beslistermijn: ik heb dinsdag een afspraak bij een kliniek. Daarvoor nog bij mijn huisarts om te praten. Ik heb de afspraak in de kliniek gemaakt met het idee dat ik hem af kan zeggen als ik dat wil, maar dat ik dan in elk geval de bedenktijd al heb gehad.
Mijn vriend wil liever geen kinderen meer. Hij is wel een goede vader. Zijn kinderen zijn 16 en 18.
Ik reageer later uitgebreider.
Wat betreft de vraag over beslistermijn: ik heb dinsdag een afspraak bij een kliniek. Daarvoor nog bij mijn huisarts om te praten. Ik heb de afspraak in de kliniek gemaakt met het idee dat ik hem af kan zeggen als ik dat wil, maar dat ik dan in elk geval de bedenktijd al heb gehad.
Mijn vriend wil liever geen kinderen meer. Hij is wel een goede vader. Zijn kinderen zijn 16 en 18.
vrijdag 1 november 2019 om 14:25
Ik denk zelf dat het zware gedeelte pas later komt. Baby is zwaar ja tuurlijk maar ook heerlijk schattig en leuk de nadruk op al die leuke kleertjes etc. Maar er komt daarna nog zooooooooooooveel. Ook de middelbare school met al die toetsen, al die andere dingen, kleding die goed moet zijn de fiets die kapot is ruzie met beste vriend of vriendin. Ik noem maar wat. Dat lijkt mij persoonlijk het zwaarste als je tegen de 60 loopt.
vrijdag 1 november 2019 om 14:29
Ik denk dat dat persoonlijk is. Er zijn mensen om me heen die de peuterpuberteit vreselijk zwaar vinden en liever een kind onder de 1 hebben. Nou, doe mij maar een dwarse peuter hoor, die kan tenminste enigszins aangeven wat ie wil (niet wilRivermoana schreef: ↑01-11-2019 14:25Ik denk zelf dat het zware gedeelte pas later komt. Baby is zwaar ja tuurlijk maar ook heerlijk schattig en leuk de nadruk op al die leuke kleertjes etc. Maar er komt daarna nog zooooooooooooveel. Ook de middelbare school met al die toetsen, al die andere dingen, kleding die goed moet zijn de fiets die kapot is ruzie met beste vriend of vriendin. Ik noem maar wat. Dat lijkt mij persoonlijk het zwaarste als je tegen de 60 loopt.
)Feit blijft gewoon dat je met het krijgen van kinderen een deel van je tijd inlevert, en ook ben je een stukje minder zorgeloos. Het is dan de vraag of je dat als een opgave ziet, of het accepteert als iets dat bij een verder mooie gebeurtenis hoort: ouders worden.
vrijdag 1 november 2019 om 14:31
Echt? Ik vind die babytijd echt het allerzwaarst. Leuke kleertjes vind ik echt niet een bepalende factor en daar was ik ook totaal niet mee bezig.Rivermoana schreef: ↑01-11-2019 14:25Ik denk zelf dat het zware gedeelte pas later komt. Baby is zwaar ja tuurlijk maar ook heerlijk schattig en leuk de nadruk op al die leuke kleertjes etc. Maar er komt daarna nog zooooooooooooveel. Ook de middelbare school met al die toetsen, al die andere dingen, kleding die goed moet zijn de fiets die kapot is ruzie met beste vriend of vriendin. Ik noem maar wat. Dat lijkt mij persoonlijk het zwaarste als je tegen de 60 loopt.
Hoe ouder hoe makkelijker vind ik vanaf een jaar of 2. Daarvoor vind ik het heftig. Pubers zijn net mensen, kun je gewoon mee praten. Baby’s zijn onbegrijpelijk en krijsen alleen maar ipv een gewoon gesprek te voeren
vrijdag 1 november 2019 om 14:32
Ik moet er ook echt niet aan denken nu nog een baby. Daarom heb ik twee weken geleden een abortus laten doen. Ik ben 40 en trek dat allemaal niet meer hoor. Mijn oudste is 15 en de jongste 7 en die heeft ook nog eens een intensieve ziekte, daar nog een baby bij? En wat moet een kind met z’on oude moeder? Daar moet je ook aan denken.
vrijdag 1 november 2019 om 14:33
Je vriend wil het niet, jijzelf twijfelt. Dus dan ligt toch het meeste gewicht op niet doen, lijkt mij.
Helaas is het in dit soort gevallen heel erg je kan niet even proberen en dan de beslissing nemen, dus zul je uiteindelijk toch de knoop moeten doorhakken en het beste maken van de keuze die je hebt gemaakt. Dit gaat het makkelijkste als je voor jezelf ook op een rijtje zet wat de voordelen zijn van de gemaakte keuzes en je vooral daar op gaat focussen, ipv op "wat als..."
Helaas is het in dit soort gevallen heel erg je kan niet even proberen en dan de beslissing nemen, dus zul je uiteindelijk toch de knoop moeten doorhakken en het beste maken van de keuze die je hebt gemaakt. Dit gaat het makkelijkste als je voor jezelf ook op een rijtje zet wat de voordelen zijn van de gemaakte keuzes en je vooral daar op gaat focussen, ipv op "wat als..."
vrijdag 1 november 2019 om 14:38
Ik ben ook niet zo'n babymoeder, m.u.v. de euforie op het moment dat het kind bij je wordt gelegd...maar ik vind het nu, mijn dochter is 25 maanden, leuker en makkelijker omdat er gewoon tekst uitkomt. Er is interactie. Dat gezegd hebbende: ik vind het moederschap het mooiste dat er is, maar ons leven is echt compleet veranderd sinds de komst van onze dochter. Als je enorm hecht aan je eigen vrijheid en liever niet zwanger zou zijn geweest ligt daar een deel van je antwoord in besloten vermoed ik...Malinois schreef: ↑01-11-2019 14:31Echt? Ik vind die babytijd echt het allerzwaarst. Leuke kleertjes vind ik echt niet een bepalende factor en daar was ik ook totaal niet mee bezig.
Hoe ouder hoe makkelijker vind ik vanaf een jaar of 2. Daarvoor vind ik het heftig. Pubers zijn net mensen, kun je gewoon mee praten. Baby’s zijn onbegrijpelijk en krijsen alleen maar ipv een gewoon gesprek te voeren
En dat je partner het ook niet leuk vindt, althans niet juichend de tent doorgaat zou bij mij toch ook een rol spelen. Nogmaals ik wilde heel graag moeder worden, maar snap ook mensen die dit niet willen of overgaan tot abortus.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 november 2019 om 14:41
Mag ik vragen wat dit is?Inktlijn schreef: ↑01-11-2019 13:01Eerlijk gezegd denk ik dat je sowieso wel een beetje spijt zult krijgen van je keuze, welke dat ook is.
Goed dat je probeert in te beelden hoe het zou zijn mét een kind. Ik hoop dat dit je wat verder zal helpen.
Praktisch gezien zou je iemand kunnen zoeken die kan bijspringen met de verzorging voor je paard, ik denk dat er genoeg jongeren oren naar hebben. En daarnaast zou een nanny of andere kinderopvang misschien wel bij jullie passen.
Hoe voel je je rondom deze zwangerschap? Heb je er wel positieve gevoelens bij of hangen er donkere wolken boven je hoofd?
Als je bijna 43 bent, dan heb je al een heel volwassen leven achter de rug waarbij je een vast ritme gevonden hebt. Logisch eigenlijk dat je dan beren op de weg ziet. Ik heb dit eind 30 zodanig gehad dat ik een zwangerschap heb laten afbreken.
Achteraf gezien had ik HG en een prenatale depressie, en zat mijn man in een angstaanval, maar dat beseften we toen niet. Ik ben er een tijd flink verdrietig van geweest (het is daarna nooit meer gelukt om blijvend zwanger te worden), maar nu zijn er ook heel veel momenten waarop ik juist denk ‘het is goed zo’. Alsof het eigenlijk niet bij ons past om ouders te zijn. Ik moet wel zeggen dat ik nooit een hele grote kinderwens of rammelende eierstokken heb gehad.
Sorry voor de lap tekst, ik weet hoe moeilijk het is om een beslissing te nemen en wil je veel sterkte wensen.
vrijdag 1 november 2019 om 14:49
Lastig to. Ik ben zelf net bevallen van mijn tweede. Ik sta er nu zelfs zo in dat ik er nog een wil 
had ik van mezelf nooit verwacht 
maar we hebben nu zo'n makkelijk mannetje.
Maar goed. Jij wilde altijd kinderen. Later niet meer. Nu is het per ongeluk toch zover dat je zwanger bent. Mocht je een abortus willen doen dan moet je er goed over nadenken: ga ik hier spijt van krijgen? Want 43 is een leeftijd, tja dit is wel een beetje laatste kans. Ik ben benieuwd naar je beslissing. Ik ben zeker niet tegen abortus en ik kan me voorstellen dat je twijfelt.
had ik van mezelf nooit verwacht maar we hebben nu zo'n makkelijk mannetje.Maar goed. Jij wilde altijd kinderen. Later niet meer. Nu is het per ongeluk toch zover dat je zwanger bent. Mocht je een abortus willen doen dan moet je er goed over nadenken: ga ik hier spijt van krijgen? Want 43 is een leeftijd, tja dit is wel een beetje laatste kans. Ik ben benieuwd naar je beslissing. Ik ben zeker niet tegen abortus en ik kan me voorstellen dat je twijfelt.
vrijdag 1 november 2019 om 14:55
Ik ben 43 en zwanger, wel gepland. Laat je niet weerhouden door je leeftijd, je kan de meest voorkomende risico’s uitsluiten met de Nipt (en die risico’s zijn alsnog heel, heel klein).
Oudere ouders schijnen
ook evenwichtiger en minder gestresst kinderen op te voeden wat de kinderen ten goede komt. Er schijnen aantoonbaar minder gedragsproblemen te zijn bij kinderen van oudere ouders.
Ik zou er dus voor gaan (doe ik al!). Ik weet uit ervaring dat een kind erg veel energie kan vragen, je leven op zijn kop kan zetten maar ook dat dat erg afhankelijk is van het karakter van je kind, je hebt nou eenmaal veeleisendere exemplaren en relaxte exemplaren. Either way, je houdt van je kind en je wenst het echt niet meer weg later.
Oudere ouders schijnen
ook evenwichtiger en minder gestresst kinderen op te voeden wat de kinderen ten goede komt. Er schijnen aantoonbaar minder gedragsproblemen te zijn bij kinderen van oudere ouders.
Ik zou er dus voor gaan (doe ik al!). Ik weet uit ervaring dat een kind erg veel energie kan vragen, je leven op zijn kop kan zetten maar ook dat dat erg afhankelijk is van het karakter van je kind, je hebt nou eenmaal veeleisendere exemplaren en relaxte exemplaren. Either way, je houdt van je kind en je wenst het echt niet meer weg later.
vrijdag 1 november 2019 om 14:57
Leuk dan dat je als vrouw in de overgang komt terwijl je nog met 'n jong kind of dwarse puber in huis zit.... Lijkt me de hormonale match made in hell!Fitcross schreef: ↑01-11-2019 14:55Ik ben 43 en zwanger, wel gepland. Laat je niet weerhouden door je leeftijd, je kan de meest voorkomende risico’s uitsluiten met de Nipt (en die risico’s zijn alsnog heel, heel klein).
Oudere ouders schijnen
ook evenwichtiger en minder gestresst kinderen op te voeden wat de kinderen ten goede komt. Er schijnen aantoonbaar minder gedragsproblemen te zijn bij kinderen van oudere ouders.
Ik zou er dus voor gaan (doe ik al!). Ik weet uit ervaring dat een kind erg veel energie kan vragen, je leven op zijn kop kan zetten maar ook dat dat erg afhankelijk is van het karakter van je kind, je hebt nou eenmaal veeleisendere exemplaren en relaxte exemplaren. Either way, je houdt van je kind en je wenst het echt niet meer weg later.
vrijdag 1 november 2019 om 14:59
Ik snap wat je bedoelt fitcross en natuurlijk kan alles, maar ik heb het idee als ik jouw post en die van TO lees dat jullie allebei in een andere fase zitten. Dat zij nu in de fase zit waar jij bij wijze van spreken over 5 jaar zou zitten wellicht.
Zo zijn er ook vrouwen die niet meer boven de 30 een kind willen want dat vinden ze veel te oud. En er zullen vrouwen zijn die dat achterlijk vinden.
Als je op je 43e echt heel veel zin hebt in nog een kind, alles op orde hebt en er echt naar uit kijkt dan is dat wat anders dan als je er eigenlijk niet meer zin in hebt en het hoofdstuk hebt afgesloten. Zie dan nog maar eens enthousiast te worden van al die luiers ,al die gebroken nachten het halen en brengen naar de opvang, continu de kleding en de schoenen bijhouden, de speelafspraakjes etc.
een kind verdient het wel ouders te hebben die er echt helemaal voor willen gaan vind ik. En dat is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde.
Zo zijn er ook vrouwen die niet meer boven de 30 een kind willen want dat vinden ze veel te oud. En er zullen vrouwen zijn die dat achterlijk vinden.
Als je op je 43e echt heel veel zin hebt in nog een kind, alles op orde hebt en er echt naar uit kijkt dan is dat wat anders dan als je er eigenlijk niet meer zin in hebt en het hoofdstuk hebt afgesloten. Zie dan nog maar eens enthousiast te worden van al die luiers ,al die gebroken nachten het halen en brengen naar de opvang, continu de kleding en de schoenen bijhouden, de speelafspraakjes etc.
een kind verdient het wel ouders te hebben die er echt helemaal voor willen gaan vind ik. En dat is natuurlijk niet voor iedereen hetzelfde.
vrijdag 1 november 2019 om 15:02
Kijk eerst of de beslissing niet al uit handen gegeven wordt doordat na onderzoek blijkt dat het kind een zeer hoge kans op een permanente handicap heeft. Met 70 jaar moeten zorgen voor een kleuter in het lijf van een 27 jarige is door niemand gewenst tenslotte. En die zorg uit handen geven met de huidige vooruitzichten als hoe de zorg in nederland al decennia aan het aftakelen is, is nog triester.
Pas wanneer dat soort informatie bekend is, is er een goede afweging te maken.
Pas wanneer dat soort informatie bekend is, is er een goede afweging te maken.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
vrijdag 1 november 2019 om 15:05
Wat jij schrijft is op geen enkele leeftijd gewenst jaw.
Als je op je 30e een dergelijk kind krijgt blijft dat kind ook niet eeuwig thuiswonen, ook niet totdat het kind 27 is. Die gaan meestal naar een instelling omdat het voor de ouders niet meer op te brengen is. Dat is dan niet afhankelijk van hoe oud de ouders zijn, maar meer de leeftijd van het kind waarop het niet meer gaat.
Als je op je 30e een dergelijk kind krijgt blijft dat kind ook niet eeuwig thuiswonen, ook niet totdat het kind 27 is. Die gaan meestal naar een instelling omdat het voor de ouders niet meer op te brengen is. Dat is dan niet afhankelijk van hoe oud de ouders zijn, maar meer de leeftijd van het kind waarop het niet meer gaat.
