Introvert? Schrijf mee!

@Jasmiene34, ik denk dat je het beter kunt uitleggen hoe je het als eerste aan ons uitlegde: dat je dan niet de hele tijd aan het gesprek hoeft deel te nemen en dat sociaal contact jou veel energie kost. Altijd, met wie dan ook. In plaats van dat "zij jou veel energie kost". Dan klinkt het veel te persoonlijk alsof dat haar schuld is.
En vergeet er ook zeker niet bij te zeggen dat je haar zo lief en aardig vindt. (Maar ik zou haar dan geen 'kind' noemen ).
En misschien kan je haar wat meer uitleggen over wat introversie is, en wat het NIET is. (Zie die link die ik daarnet postte met de misverstanden.)

spell68 schreef: ↑

23-11-2019 13:16

Trouwens dan is de enige tip: excuseer je nooit voor wie je bent, daar wordt niemand beter van.

Helemaal mee eens! Dit heb ik veel te lang gedaan, en dan zijn de reacties juist ook veel negatiever, minder begrijpend.

Wel leg ik meer uit, waarom ik iets wel of niet wil / leuk vind. Maar zonder me ervoor te verontschuldigen. Of ik kom zelf met een alternatief dat ik wel leuker vind en makkelijk aankan. En dan zijn de reacties veel neutraler of positiever.

En ik verzin ook niet altijd meer een smoes of "white lie" om te zeggen dat ik niet naar iemands babyshower of kinderfeestje of borrel kom. Ik zeg gewoon dat ik al wat anders heb. Dat was een tip die ik uit het boek heb gehaald met de titel "Ik moet nog even kijken of ik kan". Het gaat die ander niks aan wat dat 'wat anders' is. Dat kan gewoon zijn dat ik heerlijk zit te Netflixen of in mijn eentje naar een bos ga! Of dat ik het nog niet weet maar dat ik wel weet dat ik een gruwelijke hekel heb aan babyshowers en kinderfeestjes.

Spike76 schreef: ↑

24-11-2019 08:14

Wilde toch even dit stuk van mezelf weer aanhalen.
Merk aan mezelf dat ik vaak te soft, lievig, verkapt en voorzichtig ben in mijn communicatie.
Durf vaak nauwelijks tegengas te geven.
Voor wie zijn dergelijke situaties eigenlijk herkenbaar?

Nou, ik vind zelf dat ik vaak heel duidelijk ben, dat ik heel expliciet heb gezegd dat ik iets niet prettig vind bijvoorbeeld. Maar ik krijg heel vaak te horen dat diegene dat helemaal niet wist, dat ik dat nooit heb gezegd.
Overigens zijn dat wel specifieke mensen die gewoon nooit zo goed luisteren. En die ene ex met wie het uitging omdat zij maar echt niet wilde begrijpen wat introversie is. Zij wist het te presteren om na 10 maanden steeds dezelfde discussies, te zeggen dat ik iets nog nooit gezegd had. Terwijl we daar letterlijk elke week dezelfde discussie over hadden gehad en het daarop stuk liep, wat mij betreft. Dat kan me dan zo kwaad maken! Komt iets dan alleen maar over als ik het schreeuwend en stampvoetend zou brengen?

Wat een frustrerend situatie met je ex Patsy Stone.Heel irritant. Misschien zou je dat inderdaad eens moeten doen.
Dat van de pauzes komt me wel bekend voor. Ik zit vaak wel bij de rest maar we hebben ook maar een kwartier pauze dus ik kan ook niet even naar buiten om een wandelingetje te maken. Het bedrijf is zo groot, eer ik buiten ben kan ik alweer bijna naar binnen
Maar sinds kort ben ik ingewerkt op een andere functie en daarbij mag ik zelf bepalen wanneer ik pauzeer. Ik vind het heerlijk zo in mijn eentje.

Wat wel fijn is dat mijn zusje precies zo is als mij. Ze snapt precies wat ik bedoel en eigenlijk is ze mijn beste vriendin

patsy--stone schreef: ↑

24-11-2019 14:12

Helemaal mee eens! Dit heb ik veel te lang gedaan, en dan zijn de reacties juist ook veel negatiever, minder begrijpend.

Wel leg ik meer uit, waarom ik iets wel of niet wil / leuk vind. Maar zonder me ervoor te verontschuldigen. Of ik kom zelf met een alternatief dat ik wel leuker vind en makkelijk aankan. En dan zijn de reacties veel neutraler of positiever.

En ik verzin ook niet altijd meer een smoes of "white lie" om te zeggen dat ik niet naar iemands babyshower of kinderfeestje of borrel kom. Ik zeg gewoon dat ik al wat anders heb. Dat was een tip die ik uit het boek heb gehaald met de titel "Ik moet nog even kijken of ik kan". Het gaat die ander niks aan wat dat 'wat anders' is. Dat kan gewoon zijn dat ik heerlijk zit te Netflixen of in mijn eentje naar een bos ga! Of dat ik het nog niet weet maar dat ik wel weet dat ik een gruwelijke hekel heb aan babyshowers en kinderfeestjes.

Ook erg herkenbaar.
Zelf heb ik me zo vaak verexcuseert en vaak sloeg het gewoon helemaal nergens op.
Alsof ik mezelf wilde ingraven, verstoppen, verschuilen of wat dan ook.
Ook weer een verkeerde manier van mezelf willen wegcijferen; me onzichtbaar en onbelangrijk maken.
Heb me vaak hiermee in een soort van minderwaardige en ondergeschikte positie gezet.

Nog even over een (niet) 'spannend leven' (las ik een stukje terug volgens mij, topic gaat snel )... ik vind dat een lastig ding. Ik was/ben een beetje een sensation seeker, word blij van hoogte, snelheid, onbekende plekken/dingen uitproberen.
En tegelijkertijd krijg ik mezelf nauwelijks in beweging , maar ik denk dat dat meer met mijn langdurige neurologische lyme-infectie te maken heeft (brein in spaarstand?? Alsof mijn lichaam me zo beschermd tegen teveel ondernemen, omdat m'n immuunsysteem de energie nodig heeft. En tegelijkertijd dus wel verlangen naar een spannender leven... tja, lekker tegenstrijdig.

Ik denk altijd: als ik op m'n 85e nog eens terugkijk, wat zijn dan dingen die ik onthouden heb. Dan denk ik vast niet: 'wat zat mijn bank lekker, vooral met een dekentje erbij ' hoe fijn ik dat ook vind. Ik wil wel af en toe dingen die ik echt zal onthouden. Daarom maak ik bijv. af en toe een reis, heb voor mij betekenisvol (vrijwilligers)werk enz.
Zou wel graag extravert willen zijn, echt kunnen genieten van een feestje bijv. Lijkt me heerlijk, maar ja... volgens mij heb ik dat niet echt in me.

Op mijn 'wil ik nog lezen lijstje' staat het boek: 'sorry dat ik te laat ben (ik wilde eigenlijk helemaal niet komen) Mooie titel, zo herkenbaar. Het is een verslag van een introverte vrouw die een jaar lang gaat proberen extraverte dingen te doen.

dagdromer1986 schreef: ↑

24-11-2019 21:39

Op mijn 'wil ik nog lezen lijstje' staat het boek: 'sorry dat ik te laat ben (ik wilde eigenlijk helemaal niet komen) Mooie titel, zo herkenbaar. Het is een verslag van een introverte vrouw die een jaar lang gaat proberen extraverte dingen te doen.

Haha dat klinkt als een grappig boek, maar vast ook wel triest.

Oh - ik zie nu alleen wel dat het ook een verlegen vrouw betreft. Jammer dat het dan juist weer een vooroordeel bevestigt over introversie, wat juist lang niet altijd zo is. Introverte mensen zijn vaak genoeg juist helemaal niet verlegen.

Ik weet niet of het een triest boek is, ik vind het ook wel vooral een leuk experiment. Ligt een beetje aan de reden ervan. Als ze het idee heeft dat ze extravert moest doen om voor volwaardig te worden aangezien, dan is het wel een beetje triest (dat de beeldvorming zo is)

Nee, klopt inderdaad! Een introvert persoon is lang niet altijd verlegen. Maar andersom?? Ik denk dat er niet zoveel verlegen extraverte mensen zijn, dat lijkt me toch ook een beetje een vreemde combi. Een verlegen persoon zal niet zo snel opladen in een sociale/outgoing omgeving.

@ spike : Don't be too hard on yourself.

je hebt het over verkeerde keuzes maar je hoeft helemaal niets te verantwoorden. Er zijn ook geen verkeerde keuzes.. Op dat moment met de inzichten die je toen had, heb je die keuzes gemaakt. Met de inzichten en kennis van nu had je dat misschien anders gedaan, maar daar verander je niets meer mee... Dat hebben zo veel mensen, en trouwens als begin 40er kun je je leven nog een hele wending geven hoor...

Want dat is wel het gevaar van ons introverten. Niets mis met jezelf accepteren, jezelf niet voor allerlei (extraverte) karretjes laten spannen, jezelf niet voorbij (laten) lopen. Maar je moet ook zorgen dat je jezelf niet te kort doet en dat je ook op momenten waar het écht even nodig is, jezelf net even die trap onder je reet te kunnen geven. Want ik denk dat veel introverte mensen ook in zekere mate wel houden van een veilig, overzichtelijk, comfortabel en vertrouwd leven. Daar is niets mis mee, maar soms moet je om een groter doel te bereiken, toch heel even buiten je eigen grenzen handelen...

@ hondenmens : Voel je je daar vervelend bij, dat je die contacten niet meer hebt? Ik heb je volgens mij vaker over die reunie iets horen zeggen, dat je merkte niet meer hetzelfde sentiment te delen met je reunie-genoten.

Ik kan me daar ook wel wat bij voorstellen. Ben zelf ook wel iemand voor wie het als een warm bad voelt om lekker in de herinnering te leven. Maar tegelijkertijd dwing ik mezelf ook om nieuwe herinneringen te blijven maken... Ik vertelde in een van mijn eerste posts hier over mijn baan, dat het zo veilig en vertrouwd is, fijn weggestopt in een hermetisch afgesloten kantoorcomplex midden in het bos. En toch ga ik deze week solliciteren bij een ander bedrijf.. Gewoon omdat het leven ook allemaal niet té vertrouwd en veilig moet blijven. Daarvan blijf je een beetje ''bij de les''. Want ik kan me ook voorstellen eerlijk gezegd dat mensen soms gaan denken ''heb je haar weer met haar oude koeien'', als je steeds weer begint over ''weet je nog die goede oude tijd''.

Daarnaast bestaat gewoon het gevaar dat je op een gegeven moment mentaal in een wereld leeft die niet meer als zodanig bestaat. Dat kan een behoorlijk eenzaam gevoel opleveren... Ik ging vanmiddag een end wandelen met mijn hond, die ik met mijn ouders kocht in 2009 als pup en ik dacht verdomme, je begint echt al een oude grijze hond te worden... En dan word ik ook een beetje misselijk van de gedachte hoe snel alles verandert, dat ook deze tijden / fase weer eindig is... Maarja iedereen om me heen gaat wél door....

patsy--stone schreef: ↑

24-11-2019 14:02

Leuk dat je meeschrijft Campercamping.
Herkenbaar van die pauzes. Al jaren ga ik ook niet in de kantine eten met collega's. Ten eerste vind ik dat zonde van mijn geld en tijd. Ik heb eigen eten bij me of ga even bij een cafeetje eten. En dat je eerst 10 minuten in de rij moet bij zo'n stom buffet, inderdaad in een kippenhok van herrie, zo zonde. Die tijd besteed ik liever aan relaxen of lezen of wandelen.

Ten tweede gaat het in de kantine vaak nog steeds over het werk! In mijn vrije, onbetaalde tijd! Dan ben ik na de pauze nog steeds totaal niet bijgekomen, en heb ik helemaal geen zin om weer terug naar mijn plek te gaan.
Of mensen komen in de kantine echt een uitgebreide werkvraag aan jou stellen omdat ze je toevallig zien in de kantine. (Rot op! Ik zit te eten!) Mail me maar of loop over een uurtje even langs. Maar dan gaan ze toch door met hun hele vraag stellen.

Ik eet bewust buiten de standaard tijden, even lekker ergens aan een tafel met een krant of boek. Of ik ga een half uurtje buiten wandelen en op een bankje eten. Of in een cafeetje dus, als het niet gelukt is om zelf eten mee te nemen. Vrijwel altijd alleen, heerlijk. Daarna ben ik weer helemaal fris en kan ik weer aan de slag.
Alleen heel soms schuif ik aan bij collega's die niet in de kantine eten maar aan 1 tafel op de verdieping, en die het dan nooit over werk hebben.

Dank

En heel raak omschreven haha! Laat me lekker met rust Bizar eigenlijk dat ze je nog lastig gaan vallen met vragen... Zelf heb ik daar gelukkig geen last van...

Ook dat van buiten die standaard tijden herken ik... Maar daar ga ik sowieso best ver in, om de massa te ontlopen. Ik vind volle bussen en treinen in het OV ook vreselijk. Ik loop liever 3/4 KM (als ik de tijd heb), dan dat ik in een overvolle lijnbus stap. Terwijl de meeste mensen waarmee ik vaak ben zelfs voor 500 meter lopen nog liever 10 minuten gaan wachten op een overvolle bus in de spitstijd, om zich dan tegen andere mensen aan te wurmen in zo'n bus, om vervolgens 3 haltes mee te rijden... Ga dan toch gewoon lekker lopen in de frisse buitenlucht denk ik dan...

Maar wat dat betreft ben ik misschien ook wel wat contactgestoord, in bus/trein ga ik nog liever de hele rit staan dan dat ik zo ongemakkelijk naast iemand die ik niet ken op een tweezitter ga zitten.... W.b.t. collega's heb ik altijd wel aansluiting met pauze... Want hoewel ik mezelf niet het grootste sociale dier vind, zoeken mensen mij op de 1 of andere manier wel altijd op en ben ik in een groep toch vaak wel de spin in het web/de verbinder... Soms baal ik wel eens dat elke pauze eigenlijk al standaard is dat collega X, Y en Z meelopen met mij... Als je in je eentje bent, ervaar je alles intenser, lijkt het wel..

dagdromer1986 schreef: ↑

24-11-2019 21:39

Nog even over een (niet) 'spannend leven' (las ik een stukje terug volgens mij, topic gaat snel )... ik vind dat een lastig ding. Ik was/ben een beetje een sensation seeker, word blij van hoogte, snelheid, onbekende plekken/dingen uitproberen.
En tegelijkertijd krijg ik mezelf nauwelijks in beweging , maar ik denk dat dat meer met mijn langdurige neurologische lyme-infectie te maken heeft (brein in spaarstand?? Alsof mijn lichaam me zo beschermd tegen teveel ondernemen, omdat m'n immuunsysteem de energie nodig heeft. En tegelijkertijd dus wel verlangen naar een spannender leven... tja, lekker tegenstrijdig.

Ik denk altijd: als ik op m'n 85e nog eens terugkijk, wat zijn dan dingen die ik onthouden heb. Dan denk ik vast niet: 'wat zat mijn bank lekker, vooral met een dekentje erbij ' hoe fijn ik dat ook vind. Ik wil wel af en toe dingen die ik echt zal onthouden. Daarom maak ik bijv. af en toe een reis, heb voor mij betekenisvol (vrijwilligers)werk enz.
Zou wel graag extravert willen zijn, echt kunnen genieten van een feestje bijv. Lijkt me heerlijk, maar ja... volgens mij heb ik dat niet echt in me.

Op mijn 'wil ik nog lezen lijstje' staat het boek: 'sorry dat ik te laat ben (ik wilde eigenlijk helemaal niet komen) Mooie titel, zo herkenbaar. Het is een verslag van een introverte vrouw die een jaar lang gaat proberen extraverte dingen te doen.

hier raak je wel echt een belangrijk punt, ook een beetje wat ik als reactie op hondenmens heb gescrheven..

niets mis om jezelf als introvert te accepteren, maar het is ook van belang om niet te snel alles ''overboord'' te gooien onder verwijzing naar je introverte karakter..

Ik heb ook een hele introverte vriendin, die is dertig, woont nog bij haar ouders omdat ze geen huis kan kopen, en ze geeft eigenlijk altijd aan ''gesloopt'' te zijn na werk, etc. Ik zie haar auto ook altijd voor de deur staan als ik langs rijd. In het weekend doet ze niets, en als ik haar wel eens ergens mee naartoe vraag is het 9 van de 10 keer: nee... En dat is haar opzich goed recht, maar ik denk wel eens : jeetje meid, straks ben je oud en versleten en als je dan terugdenkt aan 60 jaar leven, is er geen noemenswaardig feestje, reis of wat dan ook waar je nou echt op terugkijkt.

Want dat is het vaak wél als introvert (althans : laat ik voor mezelf spreken : voor mij). De dingen waar je het meest tegenop ziet, maken achteraf toch de meeste indruk... Als ik nu bijvoorbeeld terugkijk op mijn jaar 2019, dan zijn de herinneringen die zijn gebleven toch bijna allemaal dingen waarvan ik vooraf dacht : oeh, hier heb ik eigenlijk heel weinig zin in, ik wou dat ik het kon afzeggen...

Ha ha wel herkenbaar Campercamping, dat je kan balen als mensen met je meelopen. Ik heb dat vaak op vakantie als ik lekker een boek zit te lezen. Of ook in de pauze. Veel mensen vinden je dan zielig, denken dat je eenzaam bent ofzo. Terwijl dat juist gelukzalige momenten zijn.

Ik heb dan vaak dat wildvreemde mensen (of gewoon collega's) tegen me aan beginnen te leuteren. Ach, lief bedoeld, denk ik dan... maar ik geef wel direct aan dat ik heerlijk zit te genieten van mijn boek. Maar die hint vatten ze meestal niet op: ze blijven dan leuteren en ik denk: pffff ja laat me nu maar weer met rust want ik wil weten hoe het verhaal verder gaat. En niet sociaal / beleefd moeten doen. Het voelt dan alsof ik ze moet entertainen, terwijl zij waarschijnlijk vinden dat zij mij een plezier doen.

@Campercamping: Soms vind ik het jammer dat de binding tussen ons weg is. Vind het lastig dat leuke dingen voorbij gaan. Maar stel dat ze me wél zouden betrekken bij hun huidige leven, zou ik me ook ongemakkelijk voelen. Ze houden zich bezig met dingen die het voor mij niet zijn. En dan ga ik gemaakt interesse tonen, niet oprecht. Dat houd ik misschien een paar keer vol, maar daarna wordt het vermoeiend.

Ik ben wel bezig met nieuwe contacten en maak zeker ook nieuwe herinneringen. Maar ik bedoel dat vriendschappen vroeger makkelijker ontstonden. De drempel was lager. Mijn oude vriendinnen weten niet dat ik in mijn hoofd zo vaak herinneringen ophaal. Heb wel gezegd dat ik na de basisschool nooit meer zo'n leuke klas gehad heb.

Knap dat je een andere baan gaat doen, ondanks dat de andere zo veilig en vertrouwd was. Ik wil op zich ook best ander werk. Maar ik werk bij een Sociale Werkplaats en dan kun je gedetacheerd worden. Dan ga je ergens anders werken, maar blijf je onder de paraplu van de SW. Als het niet lukt zoeken ze wat anders voor je of je gaat terug naar waar je zat.

Campercamping schreef: ↑

24-11-2019 23:17

@ spike : Don't be too hard on yourself.

je hebt het over verkeerde keuzes maar je hoeft helemaal niets te verantwoorden. Er zijn ook geen verkeerde keuzes.. Op dat moment met de inzichten die je toen had, heb je die keuzes gemaakt. Met de inzichten en kennis van nu had je dat misschien anders gedaan, maar daar verander je niets meer mee... Dat hebben zo veel mensen, en trouwens als begin 40er kun je je leven nog een hele wending geven hoor...

Want dat is wel het gevaar van ons introverten. Niets mis met jezelf accepteren, jezelf niet voor allerlei (extraverte) karretjes laten spannen, jezelf niet voorbij (laten) lopen. Maar je moet ook zorgen dat je jezelf niet te kort doet en dat je ook op momenten waar het écht even nodig is, jezelf net even die trap onder je reet te kunnen geven. Want ik denk dat veel introverte mensen ook in zekere mate wel houden van een veilig, overzichtelijk, comfortabel en vertrouwd leven. Daar is niets mis mee, maar soms moet je om een groter doel te bereiken, toch heel even buiten je eigen grenzen handelen...

Mooi geschreven en het doet me ook goed dit te lezen.
Zelf hou ik inderdaad ook wel van een veilig en vertrouwd leven.
Soms kies ik echter ook wel wat teveel voor de gemakkelijke weg en moet mezelf wellicht ook iets meer uitdagen, prikkelen etc.
Leg ook niet erg snel en makkelijk contacten, ondanks dat ik een erg leuk sociaal netwerk heb.
Ben wat dat betreft wel wat te gereserveerd.

Maar je moet het toch ook wel leuk vinden om die dingen te doen. Ik zou daar anders later als ik oud ben niet met een gevoel op die dingen terug kunnen kijken als ik ze met tegenzin heb gedaan.
Ik ben afgelopen zaterdag met mijn zusje wezen shoppen en daarna bij haar wezen eten. Dat is iets wat ik echt leuk vind. Of zoals een bioscoopje pakken of met (1 van) mijn kinderen naar het dorp gaan en dan bij de Hema gaan zitten. Dat vind ik echt leuk en geniet ik van. Net zoals 's-avonds op de bank tv kijken (en dan in slaap vallen )
Ik zou ook nog wel een verre reis willen maken maar daarmee wacht ik wel tot de kinderen ouder zijn.

Het is bij mij op het werk wel bekend dat ik introvert heel rustig ben.
Nou heb ik wel een beetje het idee dat mijn teamleider me aan het 'uittesten' is. Ik weet niet precies hoe het ik moet verwoorden maar ik word de laatste tijd regelmatig voor een teamoverleg uitgenodigd (team is te groot om zijn allen te gaan zitten daarom elke keer een aantal mensen). Nu ben ik van de week ook weer uitgenodigd voor een teamoverleg. Alleen wordt er nu van me gevraagd om te invertariseren bij collega's wat er speelt en dan kunnen we die punten bespreken tijdens het teamoverleg dus ik moet straks even bij een aantal collega's navragen of zij nog dingen hebben die besproken moeten worden

Dat is wel een leuke theorie Campercamping en ik snap wat je bedoeld, maar daar moet je ook maar net de energie voor hebben...
Ik denk dat veel mensen die hier schrijven niet alleen introvert zijn maar dat er soms ook meer meespeelt.
Als ik voor mezelf spreek in ieder geval wel.

Voor mij zou het al niet werken om nu bijvoorbeeld van baan te switchen, ik doe sowieso al een hele tijd vrijwilligers werk omdat ik meer uren niet aan kan qua energie.
Na mijn Burnout is mijn energie gewoon erg snel op dus ik moet daar altijd rekening mee houden, wat het dus ook niet makkelijker maakt.

Wel knap dat je de stap zet wat betreft je baan, maar aan de andere kant, ik wil je niet ontmoedigen hoor... is het ook wel heel fijn dat je die rust en stabiliteit op dat vlak hebt dat je ook buiten je werk meer kan ondernemen en energie overhoud. Dat je bijvoorbeeld een paar maanden kan sparen voor die mooie reis. Of bijvoorbeeld vaker een weekendje weg.

Ik wil toch ook even reageren Campercamping.

Ik snap je wel maar het is juist mijn valkuil dat ik teveel over mijn grenzen ga. Vorig jaar al overspannen thuis gezeten en dat wil ik echt nog een keer voorkomen.

Dat is zeker zo, winters... belangrijk om te doen wat je echt wilt. Bij de Hema zitten en 's avonds op de bank tv kijken en slapen... prima natuurlijk! Kan het me voorstellen, is ook fijn! En het is ook wel een kwaliteit als je de kleine dingen kan waarderen (die 'kleine' dingen zijn eigenlijk ook groot) Maar ik denk dat er ook mensen zijn die hetzelfde doen, terwijl ze ook graag andere dingen doen maar er niet toe komen, het niet durven o.i.d. En daarover denk ik: dat is zonde, want dan doe je jezelf te kort/onthoud je jezelf datgene wat je eigenlijk zo leuk zou vinden. Of bijv. graag een cursus doen maar je niet inschrijven omdat je opziet tegen een groep(je) nieuwe mensen.

En Yesss, dat energie-probleem ken ik heel goed. Lastig is dat!! Maar juist daardoor ben ik heel selectief in waar de energie naar toe gaat. Dat herken je wel denk ik? Daardoor ga je jezelf afvragen wat je echt wilt en wat je belangrijk vindt. Ik kies altijd 1 doel en richt dingen eromheen daarop in. Dan kan het inderdaad goed zijn om er op uit te komen om qua werk voor rust en stabiliteit te kiezen, om energie over te houden voor andere dingen.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

25-11-2019 16:21

Ik wil toch ook even reageren Campercamping.

Ik snap je wel maar het is juist mijn valkuil dat ik teveel over mijn grenzen ga. Vorig jaar al overspannen thuis gezeten en dat wil ik echt nog een keer voorkomen.

De kunst is denk ik (makkelijker gezegd dan gedaan, snap ik) om juist selectief te zijn. Wat wil je echt? Je hebt je grenzen, logisch. Alleen maar goed om die te bewaken, je lichaam en geest moeten je hele leven mee, dus zorg daar zeker goed voor.
Ik weet niet op welke manier je over je grenzen ging? Deed je bijvoorbeeld veel verschillende dingen? Of 1 ding waar je helemaal in op ging? Of teveel klaarstaan voor anderen??

dagdromer1986 schreef: ↑

25-11-2019 17:16

De kunst is denk ik (makkelijker gezegd dan gedaan, snap ik) om juist selectief te zijn. Wat wil je echt? Je hebt je grenzen, logisch. Alleen maar goed om die te bewaken, je lichaam en geest moeten je hele leven mee, dus zorg daar zeker goed voor.
Ik weet niet op welke manier je over je grenzen ging? Deed je bijvoorbeeld veel verschillende dingen? Of 1 ding waar je helemaal in op ging? Of teveel klaarstaan voor anderen??

Vooral dit. Ik werk in de zorg, en de locatie waar ik stond was ernstig personeel tekort. Veel invalkrachten die dachten: Da's makkelijk, Kwebbel kent hier alles, dus mag zij alles doen. Zo waren er ook een paar collega's die niet goed Nederlands spraken. Zij kwamen naar mij toe met de vraag of ik voor hun de apotheek wilde bellen. Dit mocht ik niet, en dit was 1 voorbeeld. Er zijn daar heel veel dingen gebeurd maar als ik dat allemaal op moet noemen ben ik vanavond nog bezig

Om lang verhaal kort te maken: Ik liep inmiddels behoorlijk op mijn tandvlees. Ik wilde er voor de bewoners zijn, zodat ze niet de dupe zouden worden van personeel tekort en nieuwe invalkrachten. Uiteindelijk kon ik echt niet meer en heb ik me ziekgemeld. En me vervolgens een paar maanden heel schuldig gevoeld omdat ik nu óók al ziek was, en ze al tekort hadden.

Daarom ook besloten een stap terug te doen in de zorg. Ik werk nu nog wel in de zorg maar een andere tak. Het werk is onder mijn niveau maar dit bevalt me veel beter. Het is veel rustiger

Ik ben nog geen 30 en wil straks niet met een burn-out zitten. Daarom ben ik echt zuinig op mezelf nu, al heeft niet iedereen daar begrip voor. Maar dat blijf je toch wel houden.

winters schreef: ↑

25-11-2019 12:04

Maar je moet het toch ook wel leuk vinden om die dingen te doen. Ik zou daar anders later als ik oud ben niet met een gevoel op die dingen terug kunnen kijken als ik ze met tegenzin heb gedaan.
Ik ben afgelopen zaterdag met mijn zusje wezen shoppen en daarna bij haar wezen eten. Dat is iets wat ik echt leuk vind. Of zoals een bioscoopje pakken of met (1 van) mijn kinderen naar het dorp gaan en dan bij de Hema gaan zitten. Dat vind ik echt leuk en geniet ik van. Net zoals 's-avonds op de bank tv kijken (en dan in slaap vallen )
Ik zou ook nog wel een verre reis willen maken maar daarmee wacht ik wel tot de kinderen ouder zijn.

Het is bij mij op het werk wel bekend dat ik introvert heel rustig ben.
Nou heb ik wel een beetje het idee dat mijn teamleider me aan het 'uittesten' is. Ik weet niet precies hoe het ik moet verwoorden maar ik word de laatste tijd regelmatig voor een teamoverleg uitgenodigd (team is te groot om zijn allen te gaan zitten daarom elke keer een aantal mensen). Nu ben ik van de week ook weer uitgenodigd voor een teamoverleg. Alleen wordt er nu van me gevraagd om te invertariseren bij collega's wat er speelt en dan kunnen we die punten bespreken tijdens het teamoverleg dus ik moet straks even bij een aantal collega's navragen of zij nog dingen hebben die besproken moeten worden

Het is ook maar mijn eigen visie op dat soort dingen... En ik ben ook nog aan het ontdekken... Wanneer ga ik te ver / tegen mijn natuur in, en wanneer is het beter om toch even, ondanks dat ik er geen zin in heb, door te zetten... Is een lastige grens... Ik heb mezelf 10 jaar terug laten aanpraten dat ik bij een studentenvereniging moest.... Oh god wat heeft dat me veel uren aan tegenzin gekost. Dan was het januari, half 11 savonds, min vijf, en dan zat ik heerlijk met mijn huisgenoten een film te kijken en dan moest je weer je fiets op om nog een half uur te gaan fietsen omdat je van 24:00 t/m 03:00 bardienst had... En zo heb ik wel meer keuzes gemaakt waarvan ik met mijn kennis van nu zou zeggen : wat heb ik mezelf aangedaan.... Maar daar zaten dus ook wel dingen bij waarvan ik achteraf wél blij ben dat ik ze gedaan heb.

Uiteindelijk zijn dingen doen met je directe geliefden (kinderen, zus) toch nog het fijnste denk ik... Zoals jij spreekt over de Hema of naar de film gaan... Het is sowieso al heel mooi en goed om je te beseffen dat dat soort kleine dingen het leven de moeite waard maken en dat je daar van kunt genieten. Prachtig vind ik dat. Ik ken zo veel mensen die denken alleen maar te kunnen genieten van een mercedes van meer dan 100.000 euro.

Maarja ook om te bereiken wat jij schetst..., moet je ook uit je comfort zone komen... En jezelf dus even een schop onder je kont geven, om uiteindelijk even niet altijd te luisteren naar je introverte neiging om uiteindelijk een groter doel te kunnen bereiken...Ik ken je verhaal natuurlijk niet, maar om een kindje te krijgen, moet je ooit een man hebben ontmoet, en een keer op (eerste) date zijn geweest, etcetera...Dat laatste is voor mij als introvert ook uit mijn comfort zone, en eerliojk gezegd stel ik het al lang uit om écht te gaan daten... Maar ik wil ook ooit een keer met mijn kindje naar een film kunnen, een leuke relatie hebben, dus om dat ''grotere'' doel te bereiken moet ik toch dingen gaan doen die niet bij mijn introverte karakter passen... Zo bedoel ik het meer...

yesss schreef: ↑

25-11-2019 15:43

Dat is wel een leuke theorie Campercamping en ik snap wat je bedoeld, maar daar moet je ook maar net de energie voor hebben...
Ik denk dat veel mensen die hier schrijven niet alleen introvert zijn maar dat er soms ook meer meespeelt.
Als ik voor mezelf spreek in ieder geval wel.

Voor mij zou het al niet werken om nu bijvoorbeeld van baan te switchen, ik doe sowieso al een hele tijd vrijwilligers werk omdat ik meer uren niet aan kan qua energie.
Na mijn Burnout is mijn energie gewoon erg snel op dus ik moet daar altijd rekening mee houden, wat het dus ook niet makkelijker maakt.

Wel knap dat je de stap zet wat betreft je baan, maar aan de andere kant, ik wil je niet ontmoedigen hoor... is het ook wel heel fijn dat je die rust en stabiliteit op dat vlak hebt dat je ook buiten je werk meer kan ondernemen en energie overhoud. Dat je bijvoorbeeld een paar maanden kan sparen voor die mooie reis. Of bijvoorbeeld vaker een weekendje weg.

Dat is ook zeker waar... Je voelt zelf het beste aan wanneer je jezelf voorbij loopt. En ik wil ook echt niet beweren dat het voor anderen precies zo is als voor mij..

Maar zelf heb ik wel vaak dat ik ergens (behoorlijk) tegenop zie, maar als ik dan geweest ben, voelt het toch fijn en ben ik blij geweest te zijn. Echter de volgende keer heb ik weer net zo weinig zin. Je moet per keer een kosten/batenplaatje maken in je hoofd of iets de ''tegenzin'' waard is... En als er inderdaad aanvullende dingen spelen, is dat weer een heel verhaal opzich... Vooral met burn-out verleden... Kijk niemand verplicht je om allerlei dingen te doen, dat is altijd het belangrijkste om te onthouden....

Alleen wat wel zo is, is dat burn-out meerdere oorzaken kan hebben. Mijn werk is veilig en overzichtelijk, maar ik mis ook een bepaald ''gevoel'' erbij. Ik doe het makkelijk, met twee vingers in mijn neus. Maar ik word er ook niet écht gelukkig van, ik heb ook niet écht een intrinsieke interesse/motivatie in wat ik doe... Als je zoiets te lang blijft doen, kan dat ook burn out klachten veroorzaken, omdat het allemaal maar ''mwah'' is, dag in, dag uit. Dan is vrijheid, rust, etc. wel fijn, maar toch kan het de moeite lonen om dan iets verder te kijken naar iets met misschien wat minder rust en vrijheid./ruimte, wat dan wat meer voldoening geeft.

Merk aan mezelf ook regelmatig dat ik weinig tot geen een groepsmens ben.
Ik verzuip al vrij snel in de zin dat ik me te veel op de achtergrond plaats en me lang stil kan houden.
Daardoor kan ik al gauw uit de toon vallen.
Eén op eén vind ik wel prettiger, maar soms ook niet gemakkelijk.
Hiermee bedoel ik vooral om bepaalde contacten (zoals sommige vriendschappen, op de werkvloer etc) goed in stand te kunnen houden.
Vooral bij oplopende irritaties en/of verkeerde communicatie, verwachtingspatronen etc.
Vind sociale omgang sowieso wel erg complex, ook door mijn ASS (en ook ADD, zonder de H; introverte vorm dus eigenlijk).
Ook om duidelijk en tijdig persoonlijke grenzen aan te geven.
De laatste tijd gaat het wel iets beter.
Toch moet ik wel scherp hierop zijn.
Ook in de zin dat ik geen last kan gaan krijgen van mensen die vervelende opmerkingen kunnen plaatsen en zelfs over me heen kunnen lopen.
Heb de neiging om me vaak te bescheiden op te stellen en dit werkt gewoon niet.
Helemaal niet in deze huidige maatschappij.
Ook is/was mijn houding vaak te lievig, onzeker en pleasend.
Hierin zal ik me ook anders moeten gaan opstellen.

Campercamping schreef: ↑

24-11-2019 23:33

Ik heb ook een hele introverte vriendin, die is dertig, woont nog bij haar ouders omdat ze geen huis kan kopen, en ze geeft eigenlijk altijd aan ''gesloopt'' te zijn na werk, etc. Ik zie haar auto ook altijd voor de deur staan als ik langs rijd. In het weekend doet ze niets, en als ik haar wel eens ergens mee naartoe vraag is het 9 van de 10 keer: nee... En dat is haar opzich goed recht, maar ik denk wel eens : jeetje meid, straks ben je oud en versleten en als je dan terugdenkt aan 60 jaar leven, is er geen noemenswaardig feestje, reis of wat dan ook waar je nou echt op terugkijkt.

Ik heb een collega van 48 die nog thuis woont. Het gaat wel om een Sociale Werkplaats, dus mensen met beperking. Ze werkt net als ik alleen 's morgens. Als je vraagt wat ze gistermiddag of in het weekend heeft gedaan is het antwoord bijna altijd: "Lezen en tv kijken."
In de weekenden even de stad in met haar moeder, of bij haar zus op bezoek. Als ik het zo hoor doet ze haast niks zonder haar ouders. Ze is nog niet van plan op zichzelf te gaan wonen, al dan niet onder begeleiding. Haar ouders vinden het ook wel best zo. Sterker nog, die zijn gepensioneerd en zeggen dat ze het inkomen van hun dochter nodig hebben om rond te komen. Maar zij hebben niet het eeuwige leven. En ze stimuleren hun dochter ook niet (met stapjes) om zelfstandig te worden.

@Spike76, ja dat blijft lastig om je houding zo aan te passen dat je niet te lievig en pleasend bent, maar ook weer niet doorschiet naar het andere uiterste: agressief bewaken van je grenzen en mensen afblaffen als ze daarover heen gaan (dat is mijn valkuil).

Moeilijk om op gewoon een sterke, stabiele, rustige maar overduidelijke manier aan te geven wat je wel en niet wilt, en dat dat ook geaccepteerd wordt, door hoe je het brengt. Ik kijk dat ook af bij andere mensen hoor. Dan denk ik vaak: wauw, zo doe je dat dus! Je moet het vooral zélf geen 'te veel gevraagd' verzoek vinden aan die ander. Er helemaal achter staan met je hele wezen.

En zorgen dat het überhaupt gehoord wordt, blijkt dus wel eens bij mij... maar volgens mij ligt dat deels ook zeker aan die ander die dan niet luistert als ik iets toch echt heel expliciet gezegd heb en dat diegene ook reageert en het lijkt te erkennen en ik dus kan aannemen dat het gehoord is. Diegene zegt dan maar gedachteloos wat terug zonder echt te horen wat ik zeg? Of vergeet het weer compleet? Of doordat ik het niet luidkeels zegt, lijkt het toch niet zo belangrijk?

@patsy-stone;
Interessante reactie.
Mensen afblaffen is inderdaad ook weer niet goed.
Soms kan ik ook weleens wat narrig reageren.
Maar dan is daar ook echt wel een reden voor.
Moet echter ook weer niet op eieren gaan lopen.