Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 19:56
Met het gegeven dat het me blijkbaar moeilijk valt om uit te drukken wat ik wil of nodig heb?
Het is duidelijk dat ik daaraan moet werken. Aangeven wat ik wil.
Dat is erg moeilijk voor me. Mijn ervaring heeft geleerd dat dat soort moed vaak niet beloond wordt.
zondag 29 december 2019 om 20:08
Wauw, dit maakt me een hoop duidelijk zeg.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 18:32Vriend afwisselend nu weer afgezworen (dat moest, want anders zou ik mijn man definitief kwijt geraken).
Kerstavond en Kerstdagen alleen doorgebracht.
Euh... nee... jullie zijn er niet.
Broer geeft niet om me.
Schoonfamilie doet al een paar jaar alsof ik niet besta.
Toen was ze weer helemaal OK en zou ze weer van het mooie weer gaan genieten
Er is hier maar één slachtoffer en dat ben jij! Zie je dit zelf ook? Ben heel benieuwd....
.
zondag 29 december 2019 om 20:10
En hier nog één.
Natuurlijk wordt moed beloond, het is alleen wellicht niét de beloning die jij wilt hebben of van anderen verwacht.
Je gedraagt je nog steeds als een laffe zak. En nee, dát wordt inderdaad niet beloond nee.
.
zondag 29 december 2019 om 20:21
Huh?
Ik ben hier niet het slachtoffer.
Maar ik vind wel dat mijn moeder hier op schattige wijze het slachtoffer uithangt.
Ze belt niet omdat ze wil weten hoe het met me gaat. Ze belt om van me te horen dat het prima met me gaat.
Omdat ze zich niet schuldig wil voelen over het feit dat uitgerekend zij - we moesten nog maar het idee opperen een Kerst bij haar thuis over te slaan! - er niet is.
Ik vind dat dolkomisch. Ofwel ben je er, ofwel ben je er niet en leeft in vrede met het feit dat ik alleen ben.
Hoe had jij dit ingeschat dan?
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 29-12-2019 20:29
Reden: typo
Reden: typo
0.07% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 20:21
Ik vind je helemaal niet moedig.
Ik vind dat het, voor jouw plezier zal ik het milder verwoorden, oneerlijk naar jezelf en de mensen van wie jij denkt te houden.
Wordt eens dapper.
Ik vind dat het, voor jouw plezier zal ik het milder verwoorden, oneerlijk naar jezelf en de mensen van wie jij denkt te houden.
Wordt eens dapper.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 29 december 2019 om 20:22
Mijn man heeft besloten niet meer te bungelen.
Dat was altijd al zijn beslissing en niet de mijne.
Waarom zou ik moeten liegen over wat ik echt wil?
Het is me niet helemaal duidelijk.
zondag 29 december 2019 om 20:28
Ik begrijp oprecht niet hoe ik oneerlijk genoemd kan worden.
Heel veel, alles, maar niet dat.
Er waren veel gemakkelijker wegen. Maar minder eerlijke dan.
zondag 29 december 2019 om 20:30
Sorry, kan je dit uitleggen?
Het komt echt wel heel hard aan en het feit dat ik het niet eens kan plaatsen, is niet helpend.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 29-12-2019 20:31
Reden: typo
Reden: typo
0.12% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 20:31
Het is je ex-schoonfamilie hun goed recht om niet met je om te willen gaan als jij hun geliefde zoon/broer/neef/oom hebt bedrogen en al jaren schade toebrengt met je halfslachtige wel of niet scheiden. Hoef je niet leuk te vinden, maar maakt je geen slachtoffer.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 20:21Huh?
Ik ben hier niet het slachtoffer.
Maar ik vind wel dat mijn moeder hier op schattige wijze het slachtoffer uithangt.
Ze belt niet omdat ze wil weten hoe het met me gaat. Ze belt om van me te horen dat het prima met me gaat.
Omdat ze zicht niet schuldig wil voelen over het feit dat uitgerekend zij - we moesten nog maar het idee opperen een Kerst bij haar thuis over te slaan! - er niet is.
Ik vind dat dolkomisch. Ofwel ben je er, ofwel ben je er niet en leeft in vrede met het feit dat ik alleen ben.
Hoe had jij dit ingeschat dan?
Het is je mama's goed recht om kerst elders te vieren én zich betrokken bij je te voelen. Het kan hoor, dat het een raar drama figuur is en kan jouw typische gedrag verklaren. Maar dan nóg is het aan jou om dat in perspectief te plaatsen en niet indirect publiek te genereren.
zondag 29 december 2019 om 20:35
Sorry, maar hier ben je me kwijt.
is dit publiek?
Wat precies genereer ik hiermee?
En ja, mijn moeder is zo. Toen een nicht van haar man ging scheiden verstond ze het om te vinden dat die het recht niet had haar moeder die ellende aan te doen.
En het spijt me, maar zie je niet hoe ik, ondanks het feit dat ik vind dat mijn moeder eigenlijk de gevolgen van haar eigen keuze (zij weg, ik alleen) moet accepteren, ik haar toch geef wat ze wil (gemoedsrust - mam, het is toch niet erg!?)?
Dus kan je me nu vertellen wat ik verkeerd doe, buiten me hier op het forum even anoniem luchten hierover?
zondag 29 december 2019 om 20:38
Wat Meds zegt.
Je (ik bedoel TO) lijkt er van uit te gaan (l-dat is iig hoe ik je structureel in dit topic zie reageren- dat anderen maar moeten weten hoe je je voelt. Dat het een soort krenking is of je eer te na om daar zelf concreet en open over te zijn.
En je daarom moeite doen en beloond worden in je vocabulaire stopt.
Nee heb je, ja kun je krijgen -als je het vraagt. En dat is voor elke normale interactie zo.
zondag 29 december 2019 om 20:47
Bedankt voor de moeite die je doet om eea te verduidelijken.hanke321 schreef: ↑29-12-2019 20:38Wat Meds zegt.
Je (ik bedoel TO) lijkt er van uit te gaan (l-dat is iig hoe ik je structureel in dit topic zie reageren- dat anderen maar moeten weten hoe je je voelt. Dat het een soort krenking is of je eer te na om daar zelf concreet en open over te zijn.
En je daarom moeite doen en beloond worden in je vocabulaire stopt.
Nee heb je, ja kun je krijgen -als je het vraagt. En dat is voor elke normale interactie zo.
Ik denk dat het beste antwoord dat ik kan geven is, dat een "nee" pijn doet, En dat als je heel vaak een nee krijgt, dat als een afstraffing gaat voelen. En dat je het dan maar niet meer direct vraagt.
Gek genoeg is de ganse situatie met mijn man en vriend er één waarin ik heel de tijd de moeite ben blijven doen om duidelijk en concreet te zijn over wat ik wilde. Ik was bereid tot heel veel conpromissen, scheiden of niet is voor mij niet eens de kern... Het enige wat ik niet wilde, was om één van hen beiden uit mijn leven te moeten bannen, er waren wat mij betreft heel veel alternatieven voor die ik zou kunnen accepteren. Maar tot dat gesprek is het nooit gekomen. Altijd ging het over kiezen, over alles of niks. Een keuze was voor mij verraad aan wat ik echt wilde. Voor die ene keer dat ik het eens echt wist. Is dat nu zo raar? Iedereen blijft me maar van oneerlijkheid beschuldigen alsof ik stiekem toch wel heel goed wist wat ik precies wilde, terwijl ik echt waar een oplossing zocht die voor iedereen leeftbaar was zonder dat ik definitief van iemand afscheid moest nemen (ik kan dat gewoon niet, van iemand houden en vervolgens doen alsof ze dood zijn).
zondag 29 december 2019 om 20:54
Maar ja, natuurlijk heb ik je reactie gelezen (dank).
Maar het enige alternatief dat ik zie is dat ik dan zou moeten zeggen "Man, ik zie een relatie met jou niet meer zo zitten". Of "Vriend, ik wil je niet meer in mijn leven, mijn man is me liever." Dat zou liegen zijn, twee keer. Is het dat wat het betekent verantwoordelijkheid op te nemen voor je gedrag?
Ik heb gezegd tegen man: "Ik begrijp dat je wil dat alles weer wordt zoals vroeger, maar dat kan ik niet. Ik kan het niet hem niet in mijn leven te willen. Maar ik hou nog altijd even veel van je en wil er voor je zijn." En tegen vriend: "Ik hou van je, maar ik hou ook nog altijd verschrikkelijk veel van mijn man. Als je wil dat ik hem opgeef voor jou, dan kan ik dat niet."
Wat had ik moeten doen dan?
zondag 29 december 2019 om 20:55
Om mezelf maar eens te quoten.hanke321 schreef: ↑13-04-2019 22:53En als je in dit topic dan aangesproken wordt op keuzes maken en daar de consequenties van dragen, dan krijg ik het idee als ik je zie reageren dat je juist in dat stuk van 'ja maar wie ben ik dan zónder die ander' wordt geraakt. Dat gaat zo snel in je hoofd dat je het niet doorhebt.
In plaats daarvan komt er dan een raar soort mist waarin alles begrepen, overeengekomen en toegestaan moet worden. Alles om je maar niet alleen en veroordeeld te doen voelen.
Dat je daarmee niet als emotioneel volwassen persoon handelt, kwam eerder in dit topic wel ter sprake maar daar maakte je meteen allerlei onaardige oordelen van- die je dan kon wegduwen.
Niemand in dit topic ontkent je verwarring, je pijn of je weerzin. Die mag er gewoon zijn. Alleen er zélf zorg voor dragen, dat lijkt nog als een onbegrijpelijke vreemde taal bij je binnen te komen.
Het zou fijn zijn als je leert wat meer daarin voor jezelf te zorgen. Onafhankelijk van wie bij jou hoort of zou moeten horen.
zondag 29 december 2019 om 20:57
Niet oneerlijk. Want je hebt het toch gezegd? Wel onredelijk.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 20:47Bedankt voor de moeite die je doet om eea te verduidelijken.
Ik denk dat het beste antwoord dat ik kan geven is, dat een "nee" pijn doet, En dat als je heel vaak een nee krijgt, dat als een afstraffing gaat voelen. En dat je het dan maar niet meer direct vraagt.
Gek genoeg is de ganse situatie met mijn man en vriend er één waarin ik heel de tijd de moeite ben blijven doen om duidelijk en concreet te zijn over wat ik wilde. Ik was bereid tot heel veel conpromissen, scheiden of niet is voor mij niet eens de kern... Het enige wat ik niet wilde, was om één van hen beiden uit mijn leven te moeten bannen, er waren wat mij betreft heel veel alternatieven voor die ik zou kunnen accepteren. Maar tot dat gesprek is het nooit gekomen. Altijd ging het over kiezen, over alles of niks. Een keuze was voor mij verraad aan wat ik echt wilde. Voor die ene keer dat ik het eens echt wist. Is dat nu zo raar? Iedereen blijft me maar van oneerlijkheid beschuldigen alsof ik stiekem toch wel heel goed wist wat ik precies wilde, terwijl ik echt waar een oplossing zocht die voor iedereen leeftbaar was zonder dat ik definitief van iemand afscheid moest nemen (ik kan dat gewoon niet, van iemand houden en vervolgens doen alsof ze dood zijn).
Dat je niet liegt maakt nog niet dat je dan maar je zin krijgt. En nee, dat is niet zielig voor jou. Ik vind het naar voor jouw man, die hier niet om gevraagd heeft en die nu gedwongen is om de keuze voor jou te maken. En dan doe jij een beetje verongelijkt.
zondag 29 december 2019 om 20:58
Nee een normale reactie zou zijn:Elise509 schreef: ↑29-12-2019 20:54Maar ja, natuurlijk heb ik je reactie gelezen (dank).
Maar het enige alternatief dat ik zie is dat ik dan zou moeten zeggen "Man, ik zie een relatie met jou niet meer zo zitten". Of "Vriend, ik wil je niet meer in mijn leven, mijn man is me liever." Dat zou liegen zijn, twee keer. Is het dat wat het betekent verantwoordelijkheid op te nemen voor je gedrag?
Ik heb gezegd tegen man: "Ik begrijp dat je wil dat alles weer wordt zoals vroeger, maar dat kan ik niet. Ik kan het niet hem niet in mijn leven te willen. Maar ik hou nog altijd even veel van je en wil er voor je zijn." En tegen vriend: "Ik hou van je, maar ik hou ook nog altijd verschrikkelijk veel van mijn man. Als je wil dat ik hem opgeef voor jou, dan kan ik dat niet."
Wat had ik moeten doen dan?
"Dit vind ik niet leuk maar ik respecteer je keuze."
Om vervolgens solo je verlies te nemen, je even op je kop te krabben, en verder te gaan met je leven.
Dat jij ontdekt hebt wat jij wilt met de mensen in je leven betekent niet dat zij dat willen. En dat heb je te accepteren.
zondag 29 december 2019 om 21:01
Ouch.
Ik heb dit toen vast wel gelezen. Maar het kwam vast niet binnen zoals nu.
Ik vind niet dat alles toegestaan moet worden.
Ik begrijp het dat mijn man een en ander niet accepteert. Echt wel.
Maar ik kan dat niet ook nog eens zelf van mezelf gaan afdwingen in zijn belang.
Ik ben er niet sterk genoeg voor omdat ik het zo erg niet wl.
