Relaties
alle pijlers
Jong en eenzaam
woensdag 8 januari 2020 om 20:52
Hi allemaal,
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
woensdag 8 januari 2020 om 21:15
Wauw, jij verbreekt makkelijk contact. Je familie voldoet niet en hup, uit je leven. Ik sta redelijk versteld van je verhaal. Eerlijk? Ik krijg het spaans benauwd als ik je verhaal lees. Als vriendin moet je ontzettend oppassen dat je wel evenveel terug geeft... zo werkt het volgens mij niet. Misschien is het het waard om oude contacten te herstellen en je excuses aan te bieden? Ik denk dat je een hoop mensem gekwetst hebt.
woensdag 8 januari 2020 om 21:18
woensdag 8 januari 2020 om 21:19
Alle contact met je ouders, broers en zussen verbreken omdat ze niet aan je verwachting voldeden? Wow, dat is wel heel erg hard.
Er gaat zeker een punt komen waarop je eenzaam en alleen achter blijft, als je niet op een punt komt dat je gaat accepteren dat niemand perfect is, ook jijzelf niet.
Teleurstelling hoort bij het leven. Deal with it..
Er gaat zeker een punt komen waarop je eenzaam en alleen achter blijft, als je niet op een punt komt dat je gaat accepteren dat niemand perfect is, ook jijzelf niet.
Teleurstelling hoort bij het leven. Deal with it..
woensdag 8 januari 2020 om 21:23
Het probleem is niet of ik nu weer contact opneem met mensen, of nieuwe contacten/vriendschappen aan ga. Dat laatste gaat niet zo moeilijk.
Mijn probleem is mijn patroon die ik moet doorbreken. Ik denk niet in de zin van "niemand is perfect", omdat ik dat echt wel weet. Ik ben het zelf namelijk het allerminst. Het gaat om mijn verwachtingen.
Mijn probleem is mijn patroon die ik moet doorbreken. Ik denk niet in de zin van "niemand is perfect", omdat ik dat echt wel weet. Ik ben het zelf namelijk het allerminst. Het gaat om mijn verwachtingen.
woensdag 8 januari 2020 om 21:29
Mee eens. Maar dat is dus mijn vraag: hóe?! Heeft iemand hier ervaring mee? Eigen ervaring of met iemand te maken gehad die met hetzelfde worstelde? Is er een docu hierover gemaakt, of een boek geschreven?
woensdag 8 januari 2020 om 21:30
woensdag 8 januari 2020 om 21:30
woensdag 8 januari 2020 om 21:31
woensdag 8 januari 2020 om 21:31
Als het je zelf niet lukt misschien professionele hulp doeken? Misschien kunnen die je handvaten geven hoe om te gaan met de situaties waarin jij nu de mensen uit je leven gooit...
woensdag 8 januari 2020 om 21:32
Dat is dus precies wat ik zeiSansi schreef: ↑08-01-2020 21:30En je hebt nog altijd geen contact met ouders en familie? Wat heftig dat je hen maar ook anderen zo makkelijk uit je leven gooit. Ik denk dat je het beste kan beginnen met aan jezelf te weten. Want als je mensen zo makkelijk de deur wijst word je dan niet keer op keer weer eenzaam?
woensdag 8 januari 2020 om 21:32
Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit klinkt niet echt gezond. Alsof mensen maar op eieren moeten lopen om ervoor te zorgen dat jij niet teleurgesteld wordt want dan verbreek je het contact weer.
Het is geen gunst om met jou om te mogen gaan he? Niemand is perfect, jij zelf ook niet. Als je niet kan accepteren dat mensen soms dingen doen of zeggen die je niet aanstaan, dan kun je inderdaad misschien beter alleen blijven.
Dit klinkt niet echt gezond. Alsof mensen maar op eieren moeten lopen om ervoor te zorgen dat jij niet teleurgesteld wordt want dan verbreek je het contact weer.
Het is geen gunst om met jou om te mogen gaan he? Niemand is perfect, jij zelf ook niet. Als je niet kan accepteren dat mensen soms dingen doen of zeggen die je niet aanstaan, dan kun je inderdaad misschien beter alleen blijven.
woensdag 8 januari 2020 om 21:32
woensdag 8 januari 2020 om 21:35
Misschien is het handig professsionele hulp hierbij te vragen? Ik vind je erg hard naar anderen, misschien omdat je zo hard voor jezelf bent. Waarom ga je niet uit van andermans goede bedoelingen?querine90 schreef: ↑08-01-2020 21:23Het probleem is niet of ik nu weer contact opneem met mensen, of nieuwe contacten/vriendschappen aan ga. Dat laatste gaat niet zo moeilijk.
Mijn probleem is mijn patroon die ik moet doorbreken. Ik denk niet in de zin van "niemand is perfect", omdat ik dat echt wel weet. Ik ben het zelf namelijk het allerminst. Het gaat om mijn verwachtingen.
"I'm just an animal looking for a home and.... share the same space for a minute or two...”
woensdag 8 januari 2020 om 21:39
Ik denk dat jij het snel erg persoonlijk maakt wanneer iemand jou teleurstelt en dat je daar dan conclusies aankoppelt die wellicht helemaal niet kloppen zoals: " diegene vindt mij niet belangrijk" of " diegene heeft mij oneerlijk behandeld" . Terwijl er natuurlijk ook heel andere redenen kunnen zijn waarom iemand niet aan jouw verwachtingen kan of wil voldoen. Misschien ben je bijvoorbeeld wel helemaal niet zo duidelijk in wat die verwachtingen eigenlijk zijn. Ik ben het eens met een voorganger hier, dat dit uitstekende onderwerpen zouden kunnen zijn voor een gesprek met een psycholoog. Succes!
woensdag 8 januari 2020 om 21:40
Zonder een diagnose te willen stellen vind ik deze manier van omgaan met mensen heel erg bijzonder. Ik lees nergens iets van jezelf beter voelen of zo. Het is gewoon zo....apart.
Ook de manier waarop je schrijft. Je gebruikt meermaals de woorden "compleet", " perfect", "zo goed mogelijk".
Wat heb je gestudeerd? Was het een bèta-studie?
Ook de manier waarop je schrijft. Je gebruikt meermaals de woorden "compleet", " perfect", "zo goed mogelijk".
Wat heb je gestudeerd? Was het een bèta-studie?
woensdag 8 januari 2020 om 21:40
Oh ja hoor, kan vermeden worden. Tijd dat je eens normaal gaat doen. Heb zelf een dochter met een chronische ziekte, die ook beperkt is in haar energie. Toch heeft ze vrienden genoeg. Het belangrijkste is dat je investeert, zonder wat terug te verwachten.
Mensen nemen zoals ze zijn, en als je iets niet leuk vind, zeg je dat, maar schop je ze niet gelijk uit je leven.
ik geef mn bek ook maar een douw
woensdag 8 januari 2020 om 21:47
In mijn verhaal heb ik proberen uit te leggen wat de volgorde was en hoe ik denk dat bepaalde dingen zijn ontstaan of verder zijn ontwikkeld. Ik heb altijd héél veel mensen om me heen gehad, en nog steeds kan ik in een mum van tijd "aan vrienden komen". Mijn ziekte gebruik ik niet als excuus; het heeft wél mijn leven op de kop gegooid en heeft nog altijd invloed op alles in mijn leven.Madeliefjees schreef: ↑08-01-2020 21:40Oh ja hoor, kan vermeden worden. Tijd dat je eens normaal gaat doen. Heb zelf een dochter met een chronische ziekte, die ook beperkt is in haar energie. Toch heeft ze vrienden genoeg. Het belangrijkste is dat je investeert, zonder wat terug te verwachten.
Mensen nemen zoals ze zijn, en als je iets niet leuk vind, zeg je dat, maar schop je ze niet gelijk uit je leven.
En ik wil echt duidelijk zijn: ik heb het hier over mijn gedrag, mijn keuzes en mijn patronen. Nergens over de mensen die mij wel degelijk gekwetst hebben en waar enige maatregelen wel terecht waren. Hier gaat het over mijn gedrag en dat is wat ik wil veranderen voordat ik mij weer open stel voor nieuwe contacten.
woensdag 8 januari 2020 om 21:50
Een goede vriendschap is er juist een die standhoudt, ook wanneer er soms dingen mis gaan.
Een mens kan niet zonder, koester de mensen om je heen. Wees wat minder streng voor jezelf en anderen.
Vroeger was ik hier ook 'strenger' in. Inmiddels heb ik naast goede vriendinnen ook een aantal leuke contacten waar ik minder verwachtingen bij heb, ik verwacht niet dat ze altijd voor me klaar staan. En dat verwachten zij andersom ook niet van mij. Toch hebben we dingen gemeen en delen we tijd, gesprekken en activiteiten samen. En zijn ook deze contacten voor mij waardevol.
Een mens kan niet zonder, koester de mensen om je heen. Wees wat minder streng voor jezelf en anderen.
Vroeger was ik hier ook 'strenger' in. Inmiddels heb ik naast goede vriendinnen ook een aantal leuke contacten waar ik minder verwachtingen bij heb, ik verwacht niet dat ze altijd voor me klaar staan. En dat verwachten zij andersom ook niet van mij. Toch hebben we dingen gemeen en delen we tijd, gesprekken en activiteiten samen. En zijn ook deze contacten voor mij waardevol.
