Zwanger
alle pijlers
Stille geboorte
zondag 2 februari 2020 om 20:07
Dag lieve meiden,
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
ikeakrukje wijzigde dit bericht op 05-02-2021 06:13
0.00% gewijzigd
vrijdag 14 februari 2020 om 18:59
Uiteraard gebeurt dit maar heel weinig, maar de impact is zo immens dat het verhaal altijd blijft hangen en het lijkt alsof het vaak gebeurt.Ikeakrukje schreef: ↑14-02-2020 14:53Lieve Vietje, laat je niet bang maken door dit soort verhalen. Dit gebeurt maar heel weinig gelukkig. Geniet van je zwangerschap en het mooi wat in jou groeit.
Lieve ikeakrukje, ik vind jou zo dapper en mooi schrijven. Ik moet elke keer weer huilen als ik iets van je lees.
De pijn lijkt me zo rauw, zo diep en zo ongrijpbaar. De liefde voor jullie meisje is er en mag er altijd zijn, maar die liefde is eigenlijk nog maar net geboren en nu wordt je ondergedompeld in rouw. Dat lijkt me ongelooflijk verwarrend én uitermate pijnlijk.
Ik hoop dat je de net geboren liefde kan blijven koesteren, want alleen zo houdt je de gedachte aan jullie dochter levend.
Dikke knuffel voor jou!
zondag 16 februari 2020 om 07:48
Lieve meiden, dank weer voor alle lieve berichtjes. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen met ons meeleven. Een paar moeders uit de klas zijn zelfs met bloemen en wat te eten aan de deur te komen. Zo dapper vind ik dat naar iemand toegaan die je niet zo goed kent, en waarvan je niet weet wat je thuis zult aantreffen.
Gisteren hebben we goede vrienden over de vloer gehad. Hun kinderen hebben heerlijk met onze kinderen gespeeld en voor ons was er ruimte om ons verhaal te doen. Het is zo fijn het te vertellen en te vertellen. Mijn man is zo trots op me en dat is ook fijn. En ik vind het fijn de vragen en verwondering van een ander te horen, het helpt me nog beter naar de afgelopen twee weken te kijken.
Ook al voel ik me sterk en kom ik op anderen rustig over - ik vertrouw het voor geen meter. Besef ik wel echt wat er is gebeurd? Hoe gaan de eerste bezoeken aan het ziekenhuis zijn volgende week? De uitgerekende datum - op de verjaardag van mijn dochter? De geboorte van mijn nichtje een dezer dagen, het in mijn handen houden van een pasgeboren baby?
En tegelijkertijd het voorzichtig dromen over een nieuwe toekomst. Een nieuwe opleiding en baan misschien, van de tijd gebruik maken om te kijken wat ik echt wil. Stilletjes dromen over een nieuwe poging voor een zwangerschap? Zou het nog lukken, durf ik het aan? We hebben voor nu samen afgesproken dat het in ieder geval nog geen gesloten boek is. Maar stapje voor stapje, eerst maar de controles in het ziekenhuis en de uitslagen van de onderzoeken afwachten.
Ook daar zie ik tegenop. Voor nu is er geen doodsoorzaak nog gevonden en dat stelt. Mij ergens gerust. Dan was mijn zorgeloosheid gedurende de zwangerschap oprecht en kan ik mijzelf troosten met de gedachte dat er ergens toch iets niet goed moet zijn geweest. Een duidelijke oorzaak roept allemaal andere vragen op: hadden ze het kunnen zien? Had ik iets kunnen merken? Is het erfelijk?
Gisteren hebben we goede vrienden over de vloer gehad. Hun kinderen hebben heerlijk met onze kinderen gespeeld en voor ons was er ruimte om ons verhaal te doen. Het is zo fijn het te vertellen en te vertellen. Mijn man is zo trots op me en dat is ook fijn. En ik vind het fijn de vragen en verwondering van een ander te horen, het helpt me nog beter naar de afgelopen twee weken te kijken.
Ook al voel ik me sterk en kom ik op anderen rustig over - ik vertrouw het voor geen meter. Besef ik wel echt wat er is gebeurd? Hoe gaan de eerste bezoeken aan het ziekenhuis zijn volgende week? De uitgerekende datum - op de verjaardag van mijn dochter? De geboorte van mijn nichtje een dezer dagen, het in mijn handen houden van een pasgeboren baby?
En tegelijkertijd het voorzichtig dromen over een nieuwe toekomst. Een nieuwe opleiding en baan misschien, van de tijd gebruik maken om te kijken wat ik echt wil. Stilletjes dromen over een nieuwe poging voor een zwangerschap? Zou het nog lukken, durf ik het aan? We hebben voor nu samen afgesproken dat het in ieder geval nog geen gesloten boek is. Maar stapje voor stapje, eerst maar de controles in het ziekenhuis en de uitslagen van de onderzoeken afwachten.
Ook daar zie ik tegenop. Voor nu is er geen doodsoorzaak nog gevonden en dat stelt. Mij ergens gerust. Dan was mijn zorgeloosheid gedurende de zwangerschap oprecht en kan ik mijzelf troosten met de gedachte dat er ergens toch iets niet goed moet zijn geweest. Een duidelijke oorzaak roept allemaal andere vragen op: hadden ze het kunnen zien? Had ik iets kunnen merken? Is het erfelijk?
zondag 16 februari 2020 om 09:42
lieve ikeakrukje,
Zo fijn dat omgeving meeleeft, wat je zegt niet vanzelfsprekend en best dapper van anderen. Al moet ik zeggen dat ik in die beginperiode ook wel kon denken 'als het voor jou moeilijk is, moet je nagaan hoe het voor ons is'. Mooi om met je omgeving te kunnen delen, dat er ruimte is, dat er mooie woorden naar jou worden uitgesproken!
Over het beseffen van wat er is gebeurd, inmiddels een dik jaar verder en ik kan het nog niet altijd bevatten. Ik herken in wat je schrijft, besef ik het wel? Wat als al die moeilijke momenten daadwerkelijk daar zijn? Daar kon en kan ik nog steeds tegen opzien...En het grappige is dat het op die momenten altijd wel gaat zoals het gaat, maar juist de meest onverwachtse momenten me van slag maken. Een plotselinge vraag over hoeveel kinderen ik heb, toen ik voor eerst naar drogist ging en zo'n "mama gangpad" zag, m'n gewone jas weer aankon i.p.v. m'n zwangerschapsjas.
Het is zo ongelooflijk dubbel allemaal, natuurlijk mag je verder dromen!
Rondom oorzaak; ik herken jou hier helemaal in. Bij ons is er geen oorzaak gevonden, het gaf me juist beetje rust als in wat jij ook schrijft "hadden ze het kunnen zien? had ik het moeten merken? hoe verder" Heel persoonsafhankelijk, want mijn man had liever wel een oorzaak gevonden.
Even willen zeggen dat ik herken wat je schrijft, er is echt geen goed of fout, het is doen wat voor jou oké voelt op dit moment.
Dikke knuffel vanuit deze kant
Zo fijn dat omgeving meeleeft, wat je zegt niet vanzelfsprekend en best dapper van anderen. Al moet ik zeggen dat ik in die beginperiode ook wel kon denken 'als het voor jou moeilijk is, moet je nagaan hoe het voor ons is'. Mooi om met je omgeving te kunnen delen, dat er ruimte is, dat er mooie woorden naar jou worden uitgesproken!
Over het beseffen van wat er is gebeurd, inmiddels een dik jaar verder en ik kan het nog niet altijd bevatten. Ik herken in wat je schrijft, besef ik het wel? Wat als al die moeilijke momenten daadwerkelijk daar zijn? Daar kon en kan ik nog steeds tegen opzien...En het grappige is dat het op die momenten altijd wel gaat zoals het gaat, maar juist de meest onverwachtse momenten me van slag maken. Een plotselinge vraag over hoeveel kinderen ik heb, toen ik voor eerst naar drogist ging en zo'n "mama gangpad" zag, m'n gewone jas weer aankon i.p.v. m'n zwangerschapsjas.
Het is zo ongelooflijk dubbel allemaal, natuurlijk mag je verder dromen!
Rondom oorzaak; ik herken jou hier helemaal in. Bij ons is er geen oorzaak gevonden, het gaf me juist beetje rust als in wat jij ook schrijft "hadden ze het kunnen zien? had ik het moeten merken? hoe verder" Heel persoonsafhankelijk, want mijn man had liever wel een oorzaak gevonden.
Even willen zeggen dat ik herken wat je schrijft, er is echt geen goed of fout, het is doen wat voor jou oké voelt op dit moment.
Dikke knuffel vanuit deze kant
woensdag 19 februari 2020 om 11:08
Ik herken jet dat het fijn is dat er geen oorzaak is maar het is ook dubbel want er kan toch niet zomaar een kindje overlijden... Ook bij ons was er in eerste instantie geen oorzaak. Uiteindelijk bleek het toch aan de placenta te hebben gelegen en dat was voor ons een grote klap. Juist omdat je daarna gaat denken 'Wat als' en zijn er fouten gemaakt etc.
Ook erg herkenbaar dat het verdriet juist op momenten komt wanneer je het niet verwacht en soms het juist meevalt als je het juist wel verwacht. Eerste keer weer naar het ziekenhuis ging bijv. redelijk goed maar na een trouwerij barste mijn man ineens in tranen uit omdat hij nooit naar de trouwerij van zijn zoon zou kunnen gaan. Het is vallen en opstaan. Soms gaat het een tijd weer goed en dan ineens weer minder en dat mag ook.
Ik wens jullie veel liefde en kracht.
Ook erg herkenbaar dat het verdriet juist op momenten komt wanneer je het niet verwacht en soms het juist meevalt als je het juist wel verwacht. Eerste keer weer naar het ziekenhuis ging bijv. redelijk goed maar na een trouwerij barste mijn man ineens in tranen uit omdat hij nooit naar de trouwerij van zijn zoon zou kunnen gaan. Het is vallen en opstaan. Soms gaat het een tijd weer goed en dan ineens weer minder en dat mag ook.
Ik wens jullie veel liefde en kracht.
zaterdag 22 februari 2020 om 07:01
Dag meiden,
Even weer een nieuw bericht om van me af te schrijven. Gisteren hadden we een vervolggesprek in het ziekenhuis. We hadden oppas voor de kinderen geregeld en verteld wat we gingen doen. Dat leek allemaal ok. Vervolgens begon mijn dochter van alles drama te maken, een hele scene met aankleden. En toen kwam het hoge woord eruit. "Ik wil niet dat jij naar het ziekenhuis gaat, mama. Je bent toch weer beter? Ik wil mee. Ik wil niet alleen blijven." het arme kind was bang. Bang dat ik weer niet terug zou komen en dat er weer nare dingen zouden gaan gebeuren. Uiteindelijk hebben we besloten de kinderen maar mee te nemen. Ook om zo hun vertrouwen te geven dat het ziekenhuis niet altijd meteen heel slecht nieuws betekent.
De weg erheen was natuurlijk heel emotioneel. Niet alleen de weg die ik had afgelegd om te horen dat mijn kind was overleden en ta gaan bevallen van een dode baby. Maar ook de weg die we nog een keer met alle drie onze meiden hadden afgelegd. Ik hoop dat uiteindelijk die laatste herinnering overblijft, dat was een prachtige tocht.
De kinderen vonden het leuk in het ziekenhuis, met de trap en de lift en leuke speelhoekjes in de wachtkamer. Terwijl ik zat te wachten maakte mijn dochter snel een tekening voor me, helemaal vol met hartjes
.
Het gesprek bij de gynaecoloog verliep rommelig. De eerste uitslagen van de obductie en het placenta onderzoek waren binnen, maar ik had het idee dat de gynaecoloog zich niet goed hierop had voorbereid. De voorlopige conclusie is dat er geen aanwijsbare oorzaak gevonden is. Maar er zaten ook gekke dingen in, dus bv de geschatte duur van overlijden is ruim een week langer dan wanneer ik haar voor het laatst gevoeld heb. En hoe stom ook, het is natuurlijk maar een schatting en wat ik gevoeld heb, heb ik gevoeld. Maar ik ga nu toch twijfelen. En dat helpt natuurlijk voor geen meter. In maart hebben we een vervolggesprek en dan kan ik gelukkig nog verdere vragen stellen. Ik krijg dan ook een uitstrijkje omdat ik voor deze zwangerschap behandeld ben voor pap3b. Dat vind ik enorm spannend.
Ook hebben we dan een gesprek om te kijken naar een eventuele volgende zwangerschap. Mijn man en ik zijn erover uit dat we dat toch nog graag willen. Door mijn leeftijd kunnen we daar helaas niet te lang mee wachten.
Ook hebben we de foto's binnen van het afscheid en van makeamemory. Ik vind het zo ontroerend om te zien dat ik op de foto's waarin ik de kleine meid in mijn armen houdt, precies kijk als naar mijn andere kinderen. Ik zie dan alleen maar een hele lieve warme blik vol liefde en trots. Ik heb alle mooie foto's verzameld en ga een mooi boek maken. Ook voor de opa's en oma.
Fijn weekend
Ikeakrukje
Even weer een nieuw bericht om van me af te schrijven. Gisteren hadden we een vervolggesprek in het ziekenhuis. We hadden oppas voor de kinderen geregeld en verteld wat we gingen doen. Dat leek allemaal ok. Vervolgens begon mijn dochter van alles drama te maken, een hele scene met aankleden. En toen kwam het hoge woord eruit. "Ik wil niet dat jij naar het ziekenhuis gaat, mama. Je bent toch weer beter? Ik wil mee. Ik wil niet alleen blijven." het arme kind was bang. Bang dat ik weer niet terug zou komen en dat er weer nare dingen zouden gaan gebeuren. Uiteindelijk hebben we besloten de kinderen maar mee te nemen. Ook om zo hun vertrouwen te geven dat het ziekenhuis niet altijd meteen heel slecht nieuws betekent.
De weg erheen was natuurlijk heel emotioneel. Niet alleen de weg die ik had afgelegd om te horen dat mijn kind was overleden en ta gaan bevallen van een dode baby. Maar ook de weg die we nog een keer met alle drie onze meiden hadden afgelegd. Ik hoop dat uiteindelijk die laatste herinnering overblijft, dat was een prachtige tocht.
De kinderen vonden het leuk in het ziekenhuis, met de trap en de lift en leuke speelhoekjes in de wachtkamer. Terwijl ik zat te wachten maakte mijn dochter snel een tekening voor me, helemaal vol met hartjes
.Het gesprek bij de gynaecoloog verliep rommelig. De eerste uitslagen van de obductie en het placenta onderzoek waren binnen, maar ik had het idee dat de gynaecoloog zich niet goed hierop had voorbereid. De voorlopige conclusie is dat er geen aanwijsbare oorzaak gevonden is. Maar er zaten ook gekke dingen in, dus bv de geschatte duur van overlijden is ruim een week langer dan wanneer ik haar voor het laatst gevoeld heb. En hoe stom ook, het is natuurlijk maar een schatting en wat ik gevoeld heb, heb ik gevoeld. Maar ik ga nu toch twijfelen. En dat helpt natuurlijk voor geen meter. In maart hebben we een vervolggesprek en dan kan ik gelukkig nog verdere vragen stellen. Ik krijg dan ook een uitstrijkje omdat ik voor deze zwangerschap behandeld ben voor pap3b. Dat vind ik enorm spannend.
Ook hebben we dan een gesprek om te kijken naar een eventuele volgende zwangerschap. Mijn man en ik zijn erover uit dat we dat toch nog graag willen. Door mijn leeftijd kunnen we daar helaas niet te lang mee wachten.
Ook hebben we de foto's binnen van het afscheid en van makeamemory. Ik vind het zo ontroerend om te zien dat ik op de foto's waarin ik de kleine meid in mijn armen houdt, precies kijk als naar mijn andere kinderen. Ik zie dan alleen maar een hele lieve warme blik vol liefde en trots. Ik heb alle mooie foto's verzameld en ga een mooi boek maken. Ook voor de opa's en oma.
Fijn weekend
Ikeakrukje
dinsdag 25 februari 2020 om 11:18
Fijn om even een update te lezen Krukje. Hoe gaat het nou met jou? Heb je een beetje ruimte voor je verdriet?
Ik lees vooral dat je met veel dingen bezig bent, vergeet je jezelf niet? Ondank dat je voor je gevoel niet veel tijd hebt, is opnieuw zwanger worden heftig. Geef je lijf en jezelf wel echt de tijd om even te herstellen.
Ik lees vooral dat je met veel dingen bezig bent, vergeet je jezelf niet? Ondank dat je voor je gevoel niet veel tijd hebt, is opnieuw zwanger worden heftig. Geef je lijf en jezelf wel echt de tijd om even te herstellen.
Lach hard, duik diep, kom terug..
dinsdag 25 februari 2020 om 20:05
Ha Bumbly, wat een lief berichtje. Het gaat denk ik best ok. Ik zeg zelf elke keer - naar omstandigheden goed. Want zo voelt het ook echt.
Het was een gekke week. Mijn beste vriendin die gelijk met mij was uitgerekend is bevallen. Tijdens haar bevalling had ik een dubbel gevoel. Zo van:dit had ik ook zo op deze manier moeten doen. Maar toen ze me belde dat haar dochter geboren was was ik vooral heel blij voor haar. Ik ben er vlak na de geboorte bijgewerkt en heb dus weer een pasgeboren baby vastgehouden. En gelukkig stond mijn blijdschap voor haar voorop en kan dat dus naast mjn eigen verdriet bestaan. Het is gek om nu van zo dichtbij de kraamtijd mee te maken. Zo anders dan de mijne en tegelijkertijd voelt het zo ver van waar ik nu ben. Terwijl ik ook net bevallen ben.
Het is hier nu carnaval en de kinderen hebben vakantie. We zijn dus ook inderdaad druk met dingen doen. Volgende week gaat mijn man weer werken en gaan de kinderen weer naar school. Dan ben ik alleen en is er echt tijd voor mijn verdriet. Dat is weer een nieuwe fase denk ik. Ik kijk ernaar uit om alleen te zijn.
De wens voor een nieuwe zwangerschap is er zeker. Al voelt het alsof ik daar niet aan mag denken. En ook dat ik gezien mijn leeftijd dat risico maar misschien niet moet willen lopen. En misschien is het voor nu vooral ook een troostrijke gedachte dat we ooit toch met zijn vijven zullen zijn en ik deze rottige tijd ook nog een keer op een positieve manier mag herbeleven. Voorlopig doen we dus nog niks. We wachten eerst het gesprek en advies in het ziekenhuis af en kijken daarna weer verder. Ik snap ook dat een nieuwe zwangerschap heel heftig zal zijn. Als het goed gaat al, maar ook als het misgaat en die kans is met mijn leeftijd natuurlijk ook groot. Dus ook hier stapje voor stapje....
Het was een gekke week. Mijn beste vriendin die gelijk met mij was uitgerekend is bevallen. Tijdens haar bevalling had ik een dubbel gevoel. Zo van:dit had ik ook zo op deze manier moeten doen. Maar toen ze me belde dat haar dochter geboren was was ik vooral heel blij voor haar. Ik ben er vlak na de geboorte bijgewerkt en heb dus weer een pasgeboren baby vastgehouden. En gelukkig stond mijn blijdschap voor haar voorop en kan dat dus naast mjn eigen verdriet bestaan. Het is gek om nu van zo dichtbij de kraamtijd mee te maken. Zo anders dan de mijne en tegelijkertijd voelt het zo ver van waar ik nu ben. Terwijl ik ook net bevallen ben.
Het is hier nu carnaval en de kinderen hebben vakantie. We zijn dus ook inderdaad druk met dingen doen. Volgende week gaat mijn man weer werken en gaan de kinderen weer naar school. Dan ben ik alleen en is er echt tijd voor mijn verdriet. Dat is weer een nieuwe fase denk ik. Ik kijk ernaar uit om alleen te zijn.
De wens voor een nieuwe zwangerschap is er zeker. Al voelt het alsof ik daar niet aan mag denken. En ook dat ik gezien mijn leeftijd dat risico maar misschien niet moet willen lopen. En misschien is het voor nu vooral ook een troostrijke gedachte dat we ooit toch met zijn vijven zullen zijn en ik deze rottige tijd ook nog een keer op een positieve manier mag herbeleven. Voorlopig doen we dus nog niks. We wachten eerst het gesprek en advies in het ziekenhuis af en kijken daarna weer verder. Ik snap ook dat een nieuwe zwangerschap heel heftig zal zijn. Als het goed gaat al, maar ook als het misgaat en die kans is met mijn leeftijd natuurlijk ook groot. Dus ook hier stapje voor stapje....
donderdag 5 maart 2020 om 09:47
De vakantie is afgelopen, de kinderen gaan weer naar school, mijn man begint langzaam weer te werken. Ik heb mijn eerste momenten alleen gehad en langzaam komt er ook weer bezoek.
Ik vertel elke dag wel een keer mijn verhaal. En soms lijkt het wel alsof het mij helemaal niet is overkomen. Alsof het niet gebeurd is. Alsof ik nooit zwanger ben geweest en mijn droom van een gezin met drie prachtige meiden nooit heeft bestaan. Maar die droom is er nog steeds en 34 hele weken leek het erop dat die droom echt werkelijkheid zou worden. Vriendinnen prijzen mij om mijn oerkracht en mensen vinden dat we het zo goed doen. Maar ik voel me er verlegen bij en schuldig en ik weet niet goed wat ik moet zeggen.
Ik praat met andere vrouwen, ze delen hun verhalen met mij. Ik zie vrouwen die hun droom hebben moeten opgeven en hoe zij daarmee worstelen elke dag. Ik zie de trots en blijdschap van mijn vriendin die net bevallen is en ik ben zo blij voor haar. Maar het voelt ook ver weg en alsof het niks met mij te maken heeft. Terwijl ik ook net bevallen ben en anders nu hoogzwanger op mijn bevalling aan het wachten zou zijn.
Ik bekijk de foto's van mijn mooie meisje, en ik kan me niet voorstellen dat ze geleefd zou hebben. En ondertussen komt de uitgerekende datum dichterbij. Op de verjaardag van mijn jongste dochter die mijn jongste dochter niet meer is. En het afsluitende gesprek in het ziekenhuis diezelfde week waar ik zo tegenop zie.
Ik ga door met mijn leven, spreek mijn vriendinnen, kook, doe de was. Zorg met liefde voor mijn meiden en maak zoveel mogelijk plezier met ze. Meestal voel ik me goed en soms biggelen de tranen over mijn wangen. Ik blijf dromen over dat grote gezin, maar hoe reëel is die gedachte. Moet ik dat nog wel willen en wat als het niet lukt of weer misgaat?
En ik leef zo mee met iedereen hier die hetzelfde heeft meegemaakt. Ik lees jullie pijn maar voel ook jullie moed. Ik zie dat het leven weer mogelijkheden biedt en geloof ook oprecht dat ik weer mijn weg ga vinden. Stapje voor stapje nemen we een drempel. Voor nu moet ik de eerst de weke van de uitgerekende datum door.
Zo lief dat jullie aan me blijven denken en naar me vragen. En wie haar verhaal hier wil delen, doe dat alsjeblieft. Misschien heeft iemand anders er wat aan, of vind je het zelf fijn om erover te schrijven. Ik vind het in ieder geval heel fijn om te zien dat ik niet alleen ben in wat ik doormaak.
Ik vertel elke dag wel een keer mijn verhaal. En soms lijkt het wel alsof het mij helemaal niet is overkomen. Alsof het niet gebeurd is. Alsof ik nooit zwanger ben geweest en mijn droom van een gezin met drie prachtige meiden nooit heeft bestaan. Maar die droom is er nog steeds en 34 hele weken leek het erop dat die droom echt werkelijkheid zou worden. Vriendinnen prijzen mij om mijn oerkracht en mensen vinden dat we het zo goed doen. Maar ik voel me er verlegen bij en schuldig en ik weet niet goed wat ik moet zeggen.
Ik praat met andere vrouwen, ze delen hun verhalen met mij. Ik zie vrouwen die hun droom hebben moeten opgeven en hoe zij daarmee worstelen elke dag. Ik zie de trots en blijdschap van mijn vriendin die net bevallen is en ik ben zo blij voor haar. Maar het voelt ook ver weg en alsof het niks met mij te maken heeft. Terwijl ik ook net bevallen ben en anders nu hoogzwanger op mijn bevalling aan het wachten zou zijn.
Ik bekijk de foto's van mijn mooie meisje, en ik kan me niet voorstellen dat ze geleefd zou hebben. En ondertussen komt de uitgerekende datum dichterbij. Op de verjaardag van mijn jongste dochter die mijn jongste dochter niet meer is. En het afsluitende gesprek in het ziekenhuis diezelfde week waar ik zo tegenop zie.
Ik ga door met mijn leven, spreek mijn vriendinnen, kook, doe de was. Zorg met liefde voor mijn meiden en maak zoveel mogelijk plezier met ze. Meestal voel ik me goed en soms biggelen de tranen over mijn wangen. Ik blijf dromen over dat grote gezin, maar hoe reëel is die gedachte. Moet ik dat nog wel willen en wat als het niet lukt of weer misgaat?
En ik leef zo mee met iedereen hier die hetzelfde heeft meegemaakt. Ik lees jullie pijn maar voel ook jullie moed. Ik zie dat het leven weer mogelijkheden biedt en geloof ook oprecht dat ik weer mijn weg ga vinden. Stapje voor stapje nemen we een drempel. Voor nu moet ik de eerst de weke van de uitgerekende datum door.
Zo lief dat jullie aan me blijven denken en naar me vragen. En wie haar verhaal hier wil delen, doe dat alsjeblieft. Misschien heeft iemand anders er wat aan, of vind je het zelf fijn om erover te schrijven. Ik vind het in ieder geval heel fijn om te zien dat ik niet alleen ben in wat ik doormaak.
donderdag 5 maart 2020 om 09:59
Allemaal heel herkenbaar. Bijna 5 jaar geleden heb ik ook mijn zoon verloren.
2 dagen voor de bevalling is mijn jochie overleden.
5 jaar lang heb ik niet gedurfd om weer zwanger te worden. En nu ben ik zwanger. 14 weken. En ik ben bang. Bang dat het weer gebeurd. Ik probeer te genieten maar het is moeilijk.
De NIPT was goed maar ik blijf mij wel zorgen maken.
Voor allemaal die dit heeft meegemaakt een hele dikke knuffel
Ook aan TO. Wat ben je sterk!
Ik wens jou en je mooie gezin heel veel sterkte toe
2 dagen voor de bevalling is mijn jochie overleden.
5 jaar lang heb ik niet gedurfd om weer zwanger te worden. En nu ben ik zwanger. 14 weken. En ik ben bang. Bang dat het weer gebeurd. Ik probeer te genieten maar het is moeilijk.
De NIPT was goed maar ik blijf mij wel zorgen maken.
Voor allemaal die dit heeft meegemaakt een hele dikke knuffel
Ook aan TO. Wat ben je sterk!
Ik wens jou en je mooie gezin heel veel sterkte toe
zaterdag 7 maart 2020 om 20:02
Heel herkenbaar wat je schrijft ikeakrukje , steeds opnieuw vertellen wat er is gebeurd, en het lijkt dan bijna even alsof het niet over jullie gaat.
Het is echt stap voor stap, en alle vragen die je hebt daar kan niemand antwoord op geven, alleen jullie zelf. Ik vind de vragen wel herkenbaar en tegen het ziekenhuis bezoek Opzien ook. Wat gaan jullie bespreken?
Ik herken ook de blijdschap voor anderen, terwijl je zelf er ook zo bij had moeten zitten. Alsof het compleet andere wereld is en ook ik kon me er niets bij voorstellen en was vooral blij voor de ander. Gek hoe dat werkt hè?
Ben je bekend lieve engeltjes website?daar kun je schrijven met mannen en vrouwen die ook hun kindje hebben verloren tijdens zwangerschap.
Even dikke knuffel voor jou
Zelf was ik 20 weken zwanger toen m’n vliezen onverwachts braken en daarbij veel vruchtwater verloor. 3 dagen later is onze zoon geboren, helemaal compleet, het was alleen te vroeg, hij heeft geleefd tot hij is geboren. Inmiddels 8 wkn zwanger, tussendoor ook nog keer zwanger geweest maar dit werd met bijna 7 wkn een missed abortion .
Nu dik jaar verder en kan ik oprecht zeggen dat geluk en verdriet naast elkaar bestaan. Er blijft altijd een gemis van en ontzettende trotsheid op onze zoon, ons eerste kindje
Het is echt stap voor stap, en alle vragen die je hebt daar kan niemand antwoord op geven, alleen jullie zelf. Ik vind de vragen wel herkenbaar en tegen het ziekenhuis bezoek Opzien ook. Wat gaan jullie bespreken?
Ik herken ook de blijdschap voor anderen, terwijl je zelf er ook zo bij had moeten zitten. Alsof het compleet andere wereld is en ook ik kon me er niets bij voorstellen en was vooral blij voor de ander. Gek hoe dat werkt hè?
Ben je bekend lieve engeltjes website?daar kun je schrijven met mannen en vrouwen die ook hun kindje hebben verloren tijdens zwangerschap.
Even dikke knuffel voor jou
Zelf was ik 20 weken zwanger toen m’n vliezen onverwachts braken en daarbij veel vruchtwater verloor. 3 dagen later is onze zoon geboren, helemaal compleet, het was alleen te vroeg, hij heeft geleefd tot hij is geboren. Inmiddels 8 wkn zwanger, tussendoor ook nog keer zwanger geweest maar dit werd met bijna 7 wkn een missed abortion .
Nu dik jaar verder en kan ik oprecht zeggen dat geluk en verdriet naast elkaar bestaan. Er blijft altijd een gemis van en ontzettende trotsheid op onze zoon, ons eerste kindje
vrijdag 13 maart 2020 om 17:12
Och lieve Lindy, wat ben je dapper. Alle belangrijke mijlpalen heb je gehad, nu op weg naar die 20nwrken echo. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat die niet meer geruststellen. En nu die corona erover heen. Wat zul je je gek voelen. Is bij jou bekend waarom je jochie is overleden? Kan dat nog effect hebben op deze zwangerschap? Hoop dat je een manier vindt om toch van je zwangerschap te genieten,het is zo bijzonderlindybopophelia schreef: ↑05-03-2020 09:59Allemaal heel herkenbaar. Bijna 5 jaar geleden heb ik ook mijn zoon verloren.
2 dagen voor de bevalling is mijn jochie overleden.
5 jaar lang heb ik niet gedurfd om weer zwanger te worden. En nu ben ik zwanger. 14 weken. En ik ben bang. Bang dat het weer gebeurd. Ik probeer te genieten maar het is moeilijk.
De NIPT was goed maar ik blijf mij wel zorgen maken.
Voor allemaal die dit heeft meegemaakt een hele dikke knuffel
Ook aan TO. Wat ben je sterk!
Ik wens jou en je mooie gezin heel veel sterkte toe
vrijdag 13 maart 2020 om 17:16
En ook jij zo dapper Okkie. Zelfs nog een miskraam te verwerken gehad en toch weer zwanger en nog zo positief! Dat gaat jouw deze zwangerschap helpen, dat weet ik zeker!! Heel lief wat je schrijft, dat helpt.OkkiePetite schreef: ↑07-03-2020 20:02
Zelf was ik 20 weken zwanger toen m’n vliezen onverwachts braken en daarbij veel vruchtwater verloor. 3 dagen later is onze zoon geboren, helemaal compleet, het was alleen te vroeg, hij heeft geleefd tot hij is geboren. Inmiddels 8 wkn zwanger, tussendoor ook nog keer zwanger geweest maar dit werd met bijna 7 wkn een missed abortion .
Nu dik jaar verder en kan ik oprecht zeggen dat geluk en verdriet naast elkaar bestaan. Er blijft altijd een gemis van en ontzettende trotsheid op onze zoon, ons eerste kindje
vrijdag 13 maart 2020 om 17:26
Dag lieve meiden, de laatste dagen heb ik het moeilijk. De uitgerekende datum komt in zicht, en de afspraken in het ziekenhuis staan voor aanstaande maandag gepland. We krijgen de uitslagen van de onderzoeken en we gaan een eventuele volgende zwangerschap bespreken. Daarnaast moeten nog wat medische onderzoeken bij mij gedaan worden. Ik merk dat ik nu die dag eraan komt, ik hem steeds belangrijker ga vinden. Het voelt voor mij alsof ik niet verder kan ofzo.
Helaas krijgen we net via het nieuws te horen dat de ziekenhuizen hier in Brabant alle niet noodzakelijke afspraken gaan cancellen ivm corona. Ik ben nog niet gebeld maar ik vrees het ergste. Ik heb bij het nieuwsbericht volledig over de toeren gejankt. Had niet gedacht dat het me zo zou raken.
Ik voel me heel gek nu, ook door de sociale isolatie, mijn man die thuis moet werken, de kinderen die niet naar school kunnen omdat de juf ziek is. Het voelt of alles stil staat en ik mijn verdriet niet kwijt kan. Ik hou hier de boel draaiende thuis, vermaak de kinderen maar ik kom niet aan mijn eigen verdriet toe. Het nieuwsbericht over de ziekenhuisafspraken raakte dit in zijn hart. Ik hoop zo dat we ongeschonden uit de corona crisis komen, ik weet niet of ik het kan dragen als mijn man of kinderen nu ook ziek zouden worden.
Heel fijn hier af en toe mijn verhaal te posten. Sterkte allemaal lieve meiden.
Helaas krijgen we net via het nieuws te horen dat de ziekenhuizen hier in Brabant alle niet noodzakelijke afspraken gaan cancellen ivm corona. Ik ben nog niet gebeld maar ik vrees het ergste. Ik heb bij het nieuwsbericht volledig over de toeren gejankt. Had niet gedacht dat het me zo zou raken.
Ik voel me heel gek nu, ook door de sociale isolatie, mijn man die thuis moet werken, de kinderen die niet naar school kunnen omdat de juf ziek is. Het voelt of alles stil staat en ik mijn verdriet niet kwijt kan. Ik hou hier de boel draaiende thuis, vermaak de kinderen maar ik kom niet aan mijn eigen verdriet toe. Het nieuwsbericht over de ziekenhuisafspraken raakte dit in zijn hart. Ik hoop zo dat we ongeschonden uit de corona crisis komen, ik weet niet of ik het kan dragen als mijn man of kinderen nu ook ziek zouden worden.
Heel fijn hier af en toe mijn verhaal te posten. Sterkte allemaal lieve meiden.
vrijdag 13 maart 2020 om 18:04
Ach wat heftig ikeakrukje. Ik hoop ook heel voor jullie dat jullie van het virus bespaard blijven. Probeer ‘s avonds als de kinderen op bed liggen met je man samen echt de tijd te nemen om je gevoel te uiten. Kaarsjes aan, wijntje erbij (mag je dat alweer?) zoiets.
Wellicht helpt het je.
En ik zo vooral hier blijven schrijven, want er zijn er genoeg die aan huis gekluisterd zitten en op het forum meeschrijven en met je mee willen lezen en je een virtuele willen geven.
Hier alvast eentje van mij:
Wellicht helpt het je.
En ik zo vooral hier blijven schrijven, want er zijn er genoeg die aan huis gekluisterd zitten en op het forum meeschrijven en met je mee willen lezen en je een virtuele willen geven.
Hier alvast eentje van mij:
vrijdag 13 maart 2020 om 19:53
Goed idee om die fles wijn open te trekken. Ik heb al eerder een poging gewaagd maar ik val elke keer in slaap voordat mijn glas leeg isSnouth schreef: ↑13-03-2020 18:04Ach wat heftig ikeakrukje. Ik hoop ook heel voor jullie dat jullie van het virus bespaard blijven. Probeer ‘s avonds als de kinderen op bed liggen met je man samen echt de tijd te nemen om je gevoel te uiten. Kaarsjes aan, wijntje erbij (mag je dat alweer?) zoiets.
Wellicht helpt het je.
En ik zo vooral hier blijven schrijven, want er zijn er genoeg die aan huis gekluisterd zitten en op het forum meeschrijven en met je mee willen lezen en je een virtuele willen geven.
Hier alvast eentje van mij:
Mijn man wist vanmiddag niet goed wat ie met mijn paniek aanmoest.hij had niet door hoe belangrijk de afspraak voor me was. En moest ook twee kinderen entertainen. Hij schrok er best wel van. Ik zelf ook eigenlijk
vrijdag 13 maart 2020 om 19:55
Ja, mijn man heeft heel lief al geprobeerd de huisarts te bellen om te kijken of het medisch onderzoek evt ook bij haar kan. De praktijk was echter dicht en ik wil ook niet zomaar een beroep op de huisarts doen nu met die crisis. Voel me er heel erg schuldig om, maar we gaan het toch even proberen volgende week.
