Zwanger
alle pijlers
Stille geboorte
zondag 2 februari 2020 om 20:07
Dag lieve meiden,
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
ikeakrukje wijzigde dit bericht op 05-02-2021 06:13
0.00% gewijzigd
donderdag 6 februari 2020 om 19:25
zaterdag 8 februari 2020 om 07:02
Gisteren hebben we in kleine kring afscheid genomen. Het was een prachtige dag. We hebben haar zelf samen met de kinderen opgehaald in het ziekenhuis en weggebracht. Die rit, met al onze meiden in de auto, in die prachtige zon zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. We hadden een aantal liedjes uitgezocht en zowel mijn man als ik hebben gesproken. Het verhaal dat ik wilde vertellen heb ik die ochtend op papier gezet en kwam er gelukkig uit zoals ik wilde. Er was familie en een paar goede vrienden. Het is een fijn idee dat mensen haar nog gezien hebben en dat we dit moment gedeeld hebben. Onze meiden waren erg onder de indruk. Ook van ons verdriet denk ik. Het afscheid was prachtig en precies zoals ik wilde. Die prachtige krachtige zon gaf zoveel troost.
Vandaag komt de kraamzorg. Ik ben eigenlijk de twee dagen na de bevalling gewoon in touw geweest. Gelukkig ben ik goed uit de bevalling gekomen zodat het ook kon, maar nu wordt het tijd om rust te nemen. Ik merk dat de borstvoeding op gang komt, maar ook dat mijn buik slinkt. Het is een gek idee dat ik een week geleden nog hoogzwanger en vol dromen was.
Ik zie op tegen de komende dagen. We hebben afscheid genomen. Er is niks meer te doen of te regelen. Mijn meisje is er niet meer en er is geen nieuw perspectief. De meiden moeten het straks op school vertellen, iedereen zal het weten. Mensen zien alleen de dood en het verdriet en kunnen zich moeilijk voorstellen dat de trots en liefde daar pal naast staan. Ik wil hier af en toe blijven schrijven. Voor mijn verwerking en voor andere vrouwen die dit moeten doorstaan. Heel erg dank voor jullie steun. Ik heb de afgelopen dagen gemerkt dat het verlies van een kind iets is wat anderen vol in hun hart raakt. Dat medeleven heeft mij enorm gesterkt.
Vandaag komt de kraamzorg. Ik ben eigenlijk de twee dagen na de bevalling gewoon in touw geweest. Gelukkig ben ik goed uit de bevalling gekomen zodat het ook kon, maar nu wordt het tijd om rust te nemen. Ik merk dat de borstvoeding op gang komt, maar ook dat mijn buik slinkt. Het is een gek idee dat ik een week geleden nog hoogzwanger en vol dromen was.
Ik zie op tegen de komende dagen. We hebben afscheid genomen. Er is niks meer te doen of te regelen. Mijn meisje is er niet meer en er is geen nieuw perspectief. De meiden moeten het straks op school vertellen, iedereen zal het weten. Mensen zien alleen de dood en het verdriet en kunnen zich moeilijk voorstellen dat de trots en liefde daar pal naast staan. Ik wil hier af en toe blijven schrijven. Voor mijn verwerking en voor andere vrouwen die dit moeten doorstaan. Heel erg dank voor jullie steun. Ik heb de afgelopen dagen gemerkt dat het verlies van een kind iets is wat anderen vol in hun hart raakt. Dat medeleven heeft mij enorm gesterkt.
zaterdag 8 februari 2020 om 08:18
Ikeakrukje dat klinkt als een prachtige dag en fijn dat het ging zoals jullie wilden. Hier zeiden we : het is niet goed maar het is goed zo...
Mag geen medisch advies geven maar ik heb een pil aangeboden gekregen die zorgde voor stoppen borstvoeding
Lieve engeltjes is een lotgenotengroep waar je op kan schrijven , misschien fijn
En onthou al is ademhalen het enige wat lukt op een dag dat is Oke
en het doet zo’n pijn omdat er zoveel liefde is 
Mag geen medisch advies geven maar ik heb een pil aangeboden gekregen die zorgde voor stoppen borstvoeding
Lieve engeltjes is een lotgenotengroep waar je op kan schrijven , misschien fijn
En onthou al is ademhalen het enige wat lukt op een dag dat is Oke
en het doet zo’n pijn omdat er zoveel liefde is
zaterdag 8 februari 2020 om 08:21
Wat kan je mooi indringend schrijven. Precies zo voelde ik mij toen mijn vader overleed na lang ziek geweest te zijn. Al mijn zintuigen stonden open. Op een koude zonnige dag reden we naar de begraafplaats, aan het einde van de dag was er een prachtige zonsondergang. Liefde en verdriet kwamen samen.
Waarschijnlijk ben je er al mee bezig, wat mij geholpen heeft om rust te krijgen na zijn overlijden was om alles op te schrijven. In een boek heb ik van dag tot dag alles opgeschreven. Meestal lees ik het weer even door als het bijna zijn sterf dag is. Het boek zit in een doos met kaarten die ik kreeg en andere herinneringen.
Heel veel sterkte met de verwerking van de geboorte en verlies van jullie dochter.
Waarschijnlijk ben je er al mee bezig, wat mij geholpen heeft om rust te krijgen na zijn overlijden was om alles op te schrijven. In een boek heb ik van dag tot dag alles opgeschreven. Meestal lees ik het weer even door als het bijna zijn sterf dag is. Het boek zit in een doos met kaarten die ik kreeg en andere herinneringen.
Heel veel sterkte met de verwerking van de geboorte en verlies van jullie dochter.
zaterdag 8 februari 2020 om 08:42
Lieve TO,
Het was gisteren zo mooi met de zon.. Ben zo "blij" voor je dat toen het afscheid was en niet in de stortregen.
Ze is zo verschrikkelijk geliefd en wordt zo gemist dit kleine mooie meisje.
Lijk me idd heel confronterend dat al het geregel klaar is en dit het dan is. Heel confronterend om te zien hoe je lichaam verandert
Rust pakken is nu wel heel belangrijk en dan zullen er hele moeilijke momenten gaan komen. Houd elkaar maar stevig vast lieve TO. En blijf vooral schrijven
Het was gisteren zo mooi met de zon.. Ben zo "blij" voor je dat toen het afscheid was en niet in de stortregen.
Ze is zo verschrikkelijk geliefd en wordt zo gemist dit kleine mooie meisje.
Lijk me idd heel confronterend dat al het geregel klaar is en dit het dan is. Heel confronterend om te zien hoe je lichaam verandert
Rust pakken is nu wel heel belangrijk en dan zullen er hele moeilijke momenten gaan komen. Houd elkaar maar stevig vast lieve TO. En blijf vooral schrijven
zaterdag 8 februari 2020 om 12:00
Ach vrouw, ik ken je heel niet maar wat een intens topic is dit geworden. Ik hoop zo dat je maar een flintertje van de liefde en steun voelt die ik en alle andere dames je wensen.
Doe wat goed voelt en inderdaad soms is ademhalen en de uren weg zien tikken tot het weer avond is genoeg...
ik denk aan je!
Doe wat goed voelt en inderdaad soms is ademhalen en de uren weg zien tikken tot het weer avond is genoeg...
ik denk aan je!
zaterdag 8 februari 2020 om 14:21
Gefeliciteerd met jullie dochter. Wat enorm verdrietig dat jullie haar niet zullen zien opgroeien, maar wat een fijn idee dat ze altijd bij jullie is in alles wat jullie doen. Ik denk aan je IKEAkrukje: een gezin van 5
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 8 februari 2020 om 16:35
Wat schrijf je prachtig Krukje!
Mensen zien alleen de dood en het verdriet en kunnen zich moeilijk voorstellen dat de trots en liefde daar pal naast staan.
Dit is zó waar!
Wat fijn om te lezen dat jullie gisteren zo’n mooie dag gehad hebben. Zo hebben jullie toch wat fijne herinneringen van jullie complete gezinnetje. Die liefde gaat jullie hier ook doorheen slepen.
Je zult merken dat er de komende tijd veel mensen naar je toe komen met soortgelijke verhalen. Veel meer dan je ooit had gedacht. Het komt helaas veel vaker voor dan we ooit zouden verwachten. Iedereen heeft zo zo’n verhalen en iedereen wilt ze ook graag bij je kwijt. Wat mij daar vooral van bij gebleven is, is alle liefde die er uit bleek. Al die kleine sterretjes, hoe klein ze waren en hoe kort ze ook maar bij ons hebben mogen zijn, hebben stuk voor stuk zoveel liefde en kracht gebracht.
Mensen zien alleen de dood en het verdriet en kunnen zich moeilijk voorstellen dat de trots en liefde daar pal naast staan.
Dit is zó waar!
Wat fijn om te lezen dat jullie gisteren zo’n mooie dag gehad hebben. Zo hebben jullie toch wat fijne herinneringen van jullie complete gezinnetje. Die liefde gaat jullie hier ook doorheen slepen.
Je zult merken dat er de komende tijd veel mensen naar je toe komen met soortgelijke verhalen. Veel meer dan je ooit had gedacht. Het komt helaas veel vaker voor dan we ooit zouden verwachten. Iedereen heeft zo zo’n verhalen en iedereen wilt ze ook graag bij je kwijt. Wat mij daar vooral van bij gebleven is, is alle liefde die er uit bleek. Al die kleine sterretjes, hoe klein ze waren en hoe kort ze ook maar bij ons hebben mogen zijn, hebben stuk voor stuk zoveel liefde en kracht gebracht.
Lach hard, duik diep, kom terug..
zondag 9 februari 2020 om 06:52
Dag allemaal,
zo fijn om julie ervaringen te lezen. Het geeft me het gevoel grip te krijgen op de situatie, een beeld van wat me staat te wachten. We hebben de afgelopen dagen inderdaad van veel mensen soortgelijke verhalen gehoord. Er blijken toch in heel veel mensenlevens dit soort vreselijke deurtjes verborgen te zitten. Veel van jullie namen herken ik uit de zwangerschapstopics die ik de afgelopen maanden gevolgd heb. Ook daar wisselen geluk en verdriet elkaar af.
Gisteren was een moeilijke dag. Voor het eerst echt die leegte. De stuwing die begint op te komen. En dat huis vol met bloemen.
Op een of andere manier trek ik die bloemen zo slecht. Ze staan maar dood te gaan in mijn huis en over een week moet ik ze allemaal opruimen en is er niks meer. Hoe lief bedoeld, ik vind het zo confronterend.
Mijn meiden trekken erg naar me en vragen extra aandacht. Het is fijn hier thuis nu de rust te hebben om ze dat te geven. Maar ik voel ook een steek in mijn hart als ik naar ze kijk en hun zusje er niet bij is. Het beeld van 3 zit zo vast in mijn hoofd en dat beangstigt me. Ik hoop op nog een kans, maar ben al ruim 40. Moet ik dat nog willen, en wat staat me dan te wachten. De tijd grijpt me bij de keel.
zo fijn om julie ervaringen te lezen. Het geeft me het gevoel grip te krijgen op de situatie, een beeld van wat me staat te wachten. We hebben de afgelopen dagen inderdaad van veel mensen soortgelijke verhalen gehoord. Er blijken toch in heel veel mensenlevens dit soort vreselijke deurtjes verborgen te zitten. Veel van jullie namen herken ik uit de zwangerschapstopics die ik de afgelopen maanden gevolgd heb. Ook daar wisselen geluk en verdriet elkaar af.
Gisteren was een moeilijke dag. Voor het eerst echt die leegte. De stuwing die begint op te komen. En dat huis vol met bloemen.
Op een of andere manier trek ik die bloemen zo slecht. Ze staan maar dood te gaan in mijn huis en over een week moet ik ze allemaal opruimen en is er niks meer. Hoe lief bedoeld, ik vind het zo confronterend.
Mijn meiden trekken erg naar me en vragen extra aandacht. Het is fijn hier thuis nu de rust te hebben om ze dat te geven. Maar ik voel ook een steek in mijn hart als ik naar ze kijk en hun zusje er niet bij is. Het beeld van 3 zit zo vast in mijn hoofd en dat beangstigt me. Ik hoop op nog een kans, maar ben al ruim 40. Moet ik dat nog willen, en wat staat me dan te wachten. De tijd grijpt me bij de keel.
maandag 10 februari 2020 om 11:26
Deze werd mij juist afgeraden, ivm risico op borstkanker. De borstvoeding is bij mij vrij snel gestopt. (2 dagen stuwing gehad)OkkiePetite schreef: ↑08-02-2020 08:18Ikeakrukje dat klinkt als een prachtige dag en fijn dat het ging zoals jullie wilden. Hier zeiden we : het is niet goed maar het is goed zo...
Mag geen medisch advies geven maar ik heb een pil aangeboden gekregen die zorgde voor stoppen borstvoeding
Lieve engeltjes is een lotgenotengroep waar je op kan schrijven , misschien fijn
En onthou al is ademhalen het enige wat lukt op een dag dat is Oke
maandag 10 februari 2020 om 11:33
Dit is zo herkenbaar. Daarom wilden we ook heel graag weten waarom. Gelukkig weten we nu ook waarom hij is overleden en naar wat de oorzaak is, is het voor ons wel een soort van opluchting geweest. UIteindelijk hebben wij na de nacontrole besloten om er nog wel een keer voor te gaan, ook al begint leeftijd zeker parten te spelen, ik was 38 toen S* werd geboren en ben inmiddels ook 40, bijna 41. Helaas nog niet weer zwanger geweest.Ikeakrukje schreef: ↑09-02-2020 06:52Dag allemaal,
zo fijn om julie ervaringen te lezen. Het geeft me het gevoel grip te krijgen op de situatie, een beeld van wat me staat te wachten. We hebben de afgelopen dagen inderdaad van veel mensen soortgelijke verhalen gehoord. Er blijken toch in heel veel mensenlevens dit soort vreselijke deurtjes verborgen te zitten. Veel van jullie namen herken ik uit de zwangerschapstopics die ik de afgelopen maanden gevolgd heb. Ook daar wisselen geluk en verdriet elkaar af.
Gisteren was een moeilijke dag. Voor het eerst echt die leegte. De stuwing die begint op te komen. En dat huis vol met bloemen.
Op een of andere manier trek ik die bloemen zo slecht. Ze staan maar dood te gaan in mijn huis en over een week moet ik ze allemaal opruimen en is er niks meer. Hoe lief bedoeld, ik vind het zo confronterend.
Mijn meiden trekken erg naar me en vragen extra aandacht. Het is fijn hier thuis nu de rust te hebben om ze dat te geven. Maar ik voel ook een steek in mijn hart als ik naar ze kijk en hun zusje er niet bij is. Het beeld van 3 zit zo vast in mijn hoofd en dat beangstigt me. Ik hoop op nog een kans, maar ben al ruim 40. Moet ik dat nog willen, en wat staat me dan te wachten. De tijd grijpt me bij de keel.
maandag 10 februari 2020 om 11:43
Ikeakrukje, fijn om te lezen dat het allemaal gegaan is zoals je je had voorgesteld en dat je meest close dierbaren zo betrokken zijn bij jullie.
En nu dan de leegte die je dochtertje achterlaat en je aanstaart, waar je helemaal niet op zat te wachten en een heel ander toekomstbeeld voor je zag, nog zo kort geleden nog.
Voor jullie kinderen natuurlijk ook niet te bevatten, het heeft grote impact op jullie allemaal, het leven zal niet meer hetzelfde zijn/worden als daarvoor, het is een hele omslag die jullie dan wel moéten maken. Een hele opgave, en dat kost tijd.
Je hebt gemerkt dat zelfs onbekende mensen zich zo goed kunnen in- en meeleven met jouw pijnlijke én tegelijkertijd trotse, vreugdevolle gevoelens doordát jij het zo goed en intens weet te verwoorden!
Je zult waarschijnlijk weinig behoefte hebben om dat straks na het weekend aan Jan en alleman te gaan doen, op het schoolplein enzo, ook al is het te danken aan jouw eigen openheid en oprechtheid, doordat je je kwetsbaar opstelt, zodat men eea deels minstens kan indenken/voelen ook zonder dat ze zelf zoiets meegemaakt hebben.
En in jouw talent om je te verwoorden ligt zo te zien een kracht van jou. Misschien kun je daar idd in de toekomst iets mee doen (en niet alleen hier in dit topic).
Vergis je niet in de kracht van tzt iets kunnen betekenen voor lotgenoten, die dit wél zelf hebben meegemaakt of helaas nog gaan meemaken!
Deels is het frustrerende dat dit je zomaar overkomen is en je zelf geen invloed op hebt gehad, echt niks aan kon doen, en je moet aanvaarden dat het lot meespeelt en jij niets anders kon en kan dan je daarbij neer te moeten leggen. Dat het leven duidelijk niet maakbaar blijkt te zijn, je het niet voor het zeggen hebt, willekeur en pech meespelen, hoe graag je het ook anders had gezien.
Blijf dus vooral schrijven, hier, of voor jezelf, of een boekje of op lotgenotensites oid, dat kan weleens niet alleen jouzelf helpen bij het verwerken, maar wellicht ook anderen.
Het geeft jouw dochtertje een bestaan, een gezicht en naam, en op die manier betekenis, ook al mag ze om eoa reden niet opgroeien op deze aardbol.
En dan is haar komst en meteen al afscheid moeten nemen, haar verliezen niet voor niks geweest. Dat is denk ik een van de weinige manieren waarop je nu achteraf betekenis en zin kunt (blijven) geven aan haar en de liefde die jullie voelen voor haar.
Ieder doet dat op zijn/ haar eigen wijze, een plekje in je huis en gezin geven, en als je dat fijn vindt ook een plekje in de (harde/ confronterende) buitenwereld, die na de close dagen van afscheid met eigen familie en beste vrienden al zo snel weer voor je neus staat.
Als jij open kunt en wilt zijn (afhankelijk tegen wie en waar je zelf aan toe bent of niet) geeft dat die buitenwereld soort van aanwijzingen hoe zij daar zelf mee omgaan (met jou, met jullie, en met zo'n schokkende gebeurtenis, die niemand je had toegewenst en jij ook niemand toewenst).
Je staat daar nu nog voor, je kan niet anders dan ook die horde wel te moéten nemen en ik kan me voorstellen dat je daar zó geen zin in hebt en tegenop ziet!
Zeker nu je dit het weekend nog even samen in de warmte en beslotenheid van je meest dierbaren dit alles kunt koesteren.
Houd daaraan vast, hoe pijnlijk het ook is om in je diepste wezen geraakt worden, dit is tegelijkertijd je diepste laag van liefde die nu volop open staat en als je je daarmee verbonden weet, is dat die vreugde, trots en liefde die je óók voelt. En dat is zó waardevol, dat zal je de (veer)kracht geven om door te gaan.
En nu dan de leegte die je dochtertje achterlaat en je aanstaart, waar je helemaal niet op zat te wachten en een heel ander toekomstbeeld voor je zag, nog zo kort geleden nog.
Voor jullie kinderen natuurlijk ook niet te bevatten, het heeft grote impact op jullie allemaal, het leven zal niet meer hetzelfde zijn/worden als daarvoor, het is een hele omslag die jullie dan wel moéten maken. Een hele opgave, en dat kost tijd.
Je hebt gemerkt dat zelfs onbekende mensen zich zo goed kunnen in- en meeleven met jouw pijnlijke én tegelijkertijd trotse, vreugdevolle gevoelens doordát jij het zo goed en intens weet te verwoorden!
Je zult waarschijnlijk weinig behoefte hebben om dat straks na het weekend aan Jan en alleman te gaan doen, op het schoolplein enzo, ook al is het te danken aan jouw eigen openheid en oprechtheid, doordat je je kwetsbaar opstelt, zodat men eea deels minstens kan indenken/voelen ook zonder dat ze zelf zoiets meegemaakt hebben.
En in jouw talent om je te verwoorden ligt zo te zien een kracht van jou. Misschien kun je daar idd in de toekomst iets mee doen (en niet alleen hier in dit topic).
Vergis je niet in de kracht van tzt iets kunnen betekenen voor lotgenoten, die dit wél zelf hebben meegemaakt of helaas nog gaan meemaken!
Deels is het frustrerende dat dit je zomaar overkomen is en je zelf geen invloed op hebt gehad, echt niks aan kon doen, en je moet aanvaarden dat het lot meespeelt en jij niets anders kon en kan dan je daarbij neer te moeten leggen. Dat het leven duidelijk niet maakbaar blijkt te zijn, je het niet voor het zeggen hebt, willekeur en pech meespelen, hoe graag je het ook anders had gezien.
Blijf dus vooral schrijven, hier, of voor jezelf, of een boekje of op lotgenotensites oid, dat kan weleens niet alleen jouzelf helpen bij het verwerken, maar wellicht ook anderen.
Het geeft jouw dochtertje een bestaan, een gezicht en naam, en op die manier betekenis, ook al mag ze om eoa reden niet opgroeien op deze aardbol.
En dan is haar komst en meteen al afscheid moeten nemen, haar verliezen niet voor niks geweest. Dat is denk ik een van de weinige manieren waarop je nu achteraf betekenis en zin kunt (blijven) geven aan haar en de liefde die jullie voelen voor haar.
Ieder doet dat op zijn/ haar eigen wijze, een plekje in je huis en gezin geven, en als je dat fijn vindt ook een plekje in de (harde/ confronterende) buitenwereld, die na de close dagen van afscheid met eigen familie en beste vrienden al zo snel weer voor je neus staat.
Als jij open kunt en wilt zijn (afhankelijk tegen wie en waar je zelf aan toe bent of niet) geeft dat die buitenwereld soort van aanwijzingen hoe zij daar zelf mee omgaan (met jou, met jullie, en met zo'n schokkende gebeurtenis, die niemand je had toegewenst en jij ook niemand toewenst).
Je staat daar nu nog voor, je kan niet anders dan ook die horde wel te moéten nemen en ik kan me voorstellen dat je daar zó geen zin in hebt en tegenop ziet!
Zeker nu je dit het weekend nog even samen in de warmte en beslotenheid van je meest dierbaren dit alles kunt koesteren.
Houd daaraan vast, hoe pijnlijk het ook is om in je diepste wezen geraakt worden, dit is tegelijkertijd je diepste laag van liefde die nu volop open staat en als je je daarmee verbonden weet, is dat die vreugde, trots en liefde die je óók voelt. En dat is zó waardevol, dat zal je de (veer)kracht geven om door te gaan.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 10 februari 2020 om 12:19
Ha lieve meiden, weer een dag verder.
Ik heb bewust gekozen geen medicatie tegen de borstvoeding te nemen. Juist omdat dit ook depressieve gevoelens kam triggeren en ik wil graag dat mijn gevoelens nu zuiver zijn. Dat ik me bewust ben van wat ik voel en dat dat ook daadwerkelijk is wat ik voel. Ik denk dat ik gisteren het hoogtepunt van de stuwing heb gehad en dat deze dagen dus ook in het teken staan van een hormonale kanteling. Ik hoop maar dat dat snel wat stabiliseert. En ik toch een soort interne emotionele basis ga vinden. Maar goed, jullie hebben vast ook al wel gemerkt dat geduld niet mijn sterkste kant is en ik het liefst snel vooruit ga. Ik probeer daar heel bewust rust in te vinden, maar het ene moment lukt dat beter dan het andere.
Morgen gaan we weer beginnen met rust en ritme voor de kinderen. We hebben uitgebreid gesproken met school hoe dit daar vorm te geven en ook bijvoorbeeld hoe we de ouders van klasgenoten willen inlichten.
Vandaag nog even volle aandacht voor de kinderen en morgen meer tijd voor onszelf.
Ik heb bewust gekozen geen medicatie tegen de borstvoeding te nemen. Juist omdat dit ook depressieve gevoelens kam triggeren en ik wil graag dat mijn gevoelens nu zuiver zijn. Dat ik me bewust ben van wat ik voel en dat dat ook daadwerkelijk is wat ik voel. Ik denk dat ik gisteren het hoogtepunt van de stuwing heb gehad en dat deze dagen dus ook in het teken staan van een hormonale kanteling. Ik hoop maar dat dat snel wat stabiliseert. En ik toch een soort interne emotionele basis ga vinden. Maar goed, jullie hebben vast ook al wel gemerkt dat geduld niet mijn sterkste kant is en ik het liefst snel vooruit ga. Ik probeer daar heel bewust rust in te vinden, maar het ene moment lukt dat beter dan het andere.
Morgen gaan we weer beginnen met rust en ritme voor de kinderen. We hebben uitgebreid gesproken met school hoe dit daar vorm te geven en ook bijvoorbeeld hoe we de ouders van klasgenoten willen inlichten.
Vandaag nog even volle aandacht voor de kinderen en morgen meer tijd voor onszelf.
maandag 10 februari 2020 om 12:29
'Vandaag nog even volle aandacht voor de kinderen en morgen meer tijd voor onszelf.'
Gun jezelf die tijd. Bij mij is het al (voor mij pas) jaren en jaren geleden en ik merk nog altijd het verdriet maar ook de blijdschap als iemand het over haar heeft. Ze was er. Ze is er.
Gun jezelf die tijd. Bij mij is het al (voor mij pas) jaren en jaren geleden en ik merk nog altijd het verdriet maar ook de blijdschap als iemand het over haar heeft. Ze was er. Ze is er.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
maandag 10 februari 2020 om 13:27
Juist wél die tijd nemen, lieve Ikeakrukje!!
Dat is heel belangrijk nu, júist nu je zo dichtbij je gevoelens enzo voelbaar met je eigen kern verbonden bent!
Hoe tegenstrijdig dat ook voelt, dat is ook het "mooie/pure" eraan, en je voelt zelf heel goed aan dat je geen medicatie wil omdat dat het zuivere zou kunnen beinvloeden.
Té snel willen (dat alles weer normaal of goed is, alsof er niks gebeurd is enz) is alleszins begrijpelijk, dat doet iedereen het liefst bij zulke heftige en innige gevoelens van zowel verdriet als liefde en alles door elkaar of afwisselend wat de overhand heeft.
Toch zou je als je ongeduldig bent en té snel achter je wilt laten je jezelf dan ook de tijd en aandacht ontnemen óm erbij stil te staan, letterlijk en figuurlijk.
En zij is jouw/jullie tijd en aandacht waard, en dát je dat pure, zuivere wél voelt.
Wat goed dat jullie met school hebben overlegd hoe dit het beste naar buiten te brengen, nogmaals: je krachtige aanpak is door het scherm heen voelbaar, en dat gaat je verder brengen in dit hele onverwachte en ongewenste proces, waar je hoe dan ook doorheen gaat. Zo te zien vind je er een voor jou/jullie goede balans in tussen afleiding/doorgaan en bij stilstaan. Knap! Meer kun je niet doen, heeft tijd nodig, jouw eigen tempo. Dat voel je toch zelf het beste aan.
Dat is heel belangrijk nu, júist nu je zo dichtbij je gevoelens enzo voelbaar met je eigen kern verbonden bent!
Hoe tegenstrijdig dat ook voelt, dat is ook het "mooie/pure" eraan, en je voelt zelf heel goed aan dat je geen medicatie wil omdat dat het zuivere zou kunnen beinvloeden.
Té snel willen (dat alles weer normaal of goed is, alsof er niks gebeurd is enz) is alleszins begrijpelijk, dat doet iedereen het liefst bij zulke heftige en innige gevoelens van zowel verdriet als liefde en alles door elkaar of afwisselend wat de overhand heeft.
Toch zou je als je ongeduldig bent en té snel achter je wilt laten je jezelf dan ook de tijd en aandacht ontnemen óm erbij stil te staan, letterlijk en figuurlijk.
En zij is jouw/jullie tijd en aandacht waard, en dát je dat pure, zuivere wél voelt.
Wat goed dat jullie met school hebben overlegd hoe dit het beste naar buiten te brengen, nogmaals: je krachtige aanpak is door het scherm heen voelbaar, en dat gaat je verder brengen in dit hele onverwachte en ongewenste proces, waar je hoe dan ook doorheen gaat. Zo te zien vind je er een voor jou/jullie goede balans in tussen afleiding/doorgaan en bij stilstaan. Knap! Meer kun je niet doen, heeft tijd nodig, jouw eigen tempo. Dat voel je toch zelf het beste aan.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
