Zwanger
alle pijlers
Stille geboorte
zondag 2 februari 2020 om 20:07
Dag lieve meiden,
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
ikeakrukje wijzigde dit bericht op 05-02-2021 06:13
0.00% gewijzigd
zaterdag 10 oktober 2020 om 06:59
Lieve meiden,
Dank voor het delen van jullie verhaal. Zo dapper en stoer. En zo fijn om te lezen, want ik herken er veel in en ik voel me niet meer alleen. Dank dus daarvoor
.
@madderijn, je verhaal lijkt erg op dat van mij. Wat kut dat je dit allemaal hebt mee moeten maken, maar ook zo knap dat je nu staat waar je staat. Daar heb je hard voor gewerkt. Je noemt tijd, en ik weet dat het klopt. Heb de laatste dagen ontdekt dat ik zo klaar ben met mezelf ongelukkig voelen dat ik veel te krampachtig probeer niet meer te voelen. En dat leidt natuurlijk nergens toe, dus janken mag weer van mezelf. En de gedachte aan een derde aan de keukentafel zou bij ook een lach van oor tot oor op mijn gezicht vertonen, maar het mag geen voorwaarde worden om verder te gaan met mijn leven. Ik vind het heel fijn om te lezen dat je weer rust hebt gevonden. Ik weet dat ik daar ook ga komen!
@baggal, ook jij hebt zo'n moeilijke keuze moeten maken. Wat knap dat je die knoop hebt doorgehakt. Ik vind de worsteling tussen rationeel en emotioneel heel moeilijk. Rationeel denk ik stoppen, maar emotioneel wil ik er volle bak voor gaan. En dat is precies wat me in mijn greep houdt. En omdat ik het rationeel wel weet, schaam ik me ook voor die emotionele wens. Want het voelt als dom om nog een keer zwanger te willen raken. Maar dat is het niet, het is gewoon een oprechte wens, die er mag zijn.
@snouth, wat heerlijk dat het jullie toch nog gegund was. Die knoop die je beschrijft herken ik helmaal. Die knoop is het die me zoveel energie kost. Ik ben inmiddels gestopt met temperaturen. Dat geeft me al zoveel rust, niet elke dag nieuwe informatie die al dan niet iets zegt over eventuele zwangerschapskansen. Ik wil deze ronde ook de ovulatietesten loslaten. Dan is er ook geen eikpunt meer om te mogen testen of niet. Het lijkt me heerlijk niet door die cyclus geleefd te worden. In mijn hoofd zeg ik nu elke keer als ik aan zwanger worden/zijn denk: het is wat het is. Ik dacht er heel veel aan, in de hoop er een soort van controle over te hebben maar dat kan natuurlijk niet. Ik voel dat er zo weer ruimte ontstaat. En ik mag weer verder leven: nieuwe keuzes en nieuwe uitdagingen. Zo kan ik mijn focus verleggen - zonder dat mijn wens dan maar weg moet zijn.
Ik voel weer lucht!
@okkie: jij gewoon supermegagefeliciteerd. Je meisje eindelijk in je handen. Wat een opluchting moet dat zijn. Ik heb je berichtjes gelezen her en der, er spat alleen maar liefde vanaf. Ik hoop met heel mijn hart dat nu alle puzzelstukjes op zijn plek vallen en je echt het gevoel hebt dat je met jouw kinderen op jouw manier je gezin vormt. Ik ben zo ontzettend blij voor jou!!
Dank voor het delen van jullie verhaal. Zo dapper en stoer. En zo fijn om te lezen, want ik herken er veel in en ik voel me niet meer alleen. Dank dus daarvoor
.@madderijn, je verhaal lijkt erg op dat van mij. Wat kut dat je dit allemaal hebt mee moeten maken, maar ook zo knap dat je nu staat waar je staat. Daar heb je hard voor gewerkt. Je noemt tijd, en ik weet dat het klopt. Heb de laatste dagen ontdekt dat ik zo klaar ben met mezelf ongelukkig voelen dat ik veel te krampachtig probeer niet meer te voelen. En dat leidt natuurlijk nergens toe, dus janken mag weer van mezelf. En de gedachte aan een derde aan de keukentafel zou bij ook een lach van oor tot oor op mijn gezicht vertonen, maar het mag geen voorwaarde worden om verder te gaan met mijn leven. Ik vind het heel fijn om te lezen dat je weer rust hebt gevonden. Ik weet dat ik daar ook ga komen!
@baggal, ook jij hebt zo'n moeilijke keuze moeten maken. Wat knap dat je die knoop hebt doorgehakt. Ik vind de worsteling tussen rationeel en emotioneel heel moeilijk. Rationeel denk ik stoppen, maar emotioneel wil ik er volle bak voor gaan. En dat is precies wat me in mijn greep houdt. En omdat ik het rationeel wel weet, schaam ik me ook voor die emotionele wens. Want het voelt als dom om nog een keer zwanger te willen raken. Maar dat is het niet, het is gewoon een oprechte wens, die er mag zijn.
@snouth, wat heerlijk dat het jullie toch nog gegund was. Die knoop die je beschrijft herken ik helmaal. Die knoop is het die me zoveel energie kost. Ik ben inmiddels gestopt met temperaturen. Dat geeft me al zoveel rust, niet elke dag nieuwe informatie die al dan niet iets zegt over eventuele zwangerschapskansen. Ik wil deze ronde ook de ovulatietesten loslaten. Dan is er ook geen eikpunt meer om te mogen testen of niet. Het lijkt me heerlijk niet door die cyclus geleefd te worden. In mijn hoofd zeg ik nu elke keer als ik aan zwanger worden/zijn denk: het is wat het is. Ik dacht er heel veel aan, in de hoop er een soort van controle over te hebben maar dat kan natuurlijk niet. Ik voel dat er zo weer ruimte ontstaat. En ik mag weer verder leven: nieuwe keuzes en nieuwe uitdagingen. Zo kan ik mijn focus verleggen - zonder dat mijn wens dan maar weg moet zijn.
Ik voel weer lucht!
@okkie: jij gewoon supermegagefeliciteerd. Je meisje eindelijk in je handen. Wat een opluchting moet dat zijn. Ik heb je berichtjes gelezen her en der, er spat alleen maar liefde vanaf. Ik hoop met heel mijn hart dat nu alle puzzelstukjes op zijn plek vallen en je echt het gevoel hebt dat je met jouw kinderen op jouw manier je gezin vormt. Ik ben zo ontzettend blij voor jou!!
woensdag 14 oktober 2020 om 06:41
Pfff meiden, mijn man is positief getest op corona en ik ontwikkel inmiddels ook klachten. Mijn meiden lopen met snotneuzen rond en de oudste heeft koorts. We zitten inmiddels in quarantaine. Ik voel weer de drukte en stress thuis van de eerste lock down. Het niet alleen kunnen zijn en moeilijk ontspannen. Wie heeft er tips om dat toch voor mezelf te organiseren in deze quarantaine dagen?
woensdag 14 oktober 2020 om 07:11
Je hoeft je niet te schamen voor je emotionele wens: die is er, punt. Ik denk ook dat het misschien deels voorkomt uit het feit dat je helemaal klaar was voor jullie derde dochter en ze niet hier is. In het derde trimester is ze jullie alsnog ontglipt en daar zit iets enorm onverteerbaars in. Dat je dan hoopt dat je alsnog een keer een zwangerschap mee te maken en opnieuw moeder te worden is niet is waarvoor je je moet schamen.
Die emotionele wens is er nu eenmaal. En daarbij komt ook nog dat jij in beginsel op de natuurlijke manier zwanger kan worden. Ik had en heb die optie niet (althans niet met mijn man) en dat maakte het ook iets makkelijker om afscheid te nemen van mijn wens om het nog eens te mogen ervaren. Dat had in mijn geval misschien anders gelegen als ik die optie wel had gehad. Ik wist rationeel ook dat (los van de praktische implicaties) nieuwe ICSI rondes ook weer kans op pijn en teleurstellingen zouden betekenen en de gevolgen die dat zou hebben voor mijn bestaande dochter en de relatie met mijn man. Dus in zekere zin was in ons geval de beslissing ook voor ons genomen door onze omstandigheden.
Ik vind het soms nog wel eens moeilijk dat mensen in mijn omgeving makkelijk voor gezinsuitbreiding kunnen kiezen. Ik ga er heus niet zwaar gebukt onder, maar ik moet soms wel even slikken wanneer iemand aangeeft klaar te zijn voor een nieuwe zwangerschap en enkele maanden later mooi nieuws komt brengen. Ik accepteer ook dat dit soort gevoelens er wel altijd zullen zijn (en tegelijkertijd ben ik ook dankbaar überhaupt moeder te mogen zijn - dat hou ik ook wel in mijn achterhoofd). Hoe staat jouw man er in overigens?
Jeetje Ikeakrukje en dan het Covid nieuws - dat betekent inderdaad isoleren. Bah - ik hoop dat het allemaal meevalt. Heb je klussen in huis die gedaan moet worden waar je voorheen nooit aan toe kwam? Al is het maar een muur schilderen of een keukenkast opruimen. Hou je van lezen? In dat kader is er trouwens een prachtig boek: "Ask me his name" van Elle Wright.
Die emotionele wens is er nu eenmaal. En daarbij komt ook nog dat jij in beginsel op de natuurlijke manier zwanger kan worden. Ik had en heb die optie niet (althans niet met mijn man) en dat maakte het ook iets makkelijker om afscheid te nemen van mijn wens om het nog eens te mogen ervaren. Dat had in mijn geval misschien anders gelegen als ik die optie wel had gehad. Ik wist rationeel ook dat (los van de praktische implicaties) nieuwe ICSI rondes ook weer kans op pijn en teleurstellingen zouden betekenen en de gevolgen die dat zou hebben voor mijn bestaande dochter en de relatie met mijn man. Dus in zekere zin was in ons geval de beslissing ook voor ons genomen door onze omstandigheden.
Ik vind het soms nog wel eens moeilijk dat mensen in mijn omgeving makkelijk voor gezinsuitbreiding kunnen kiezen. Ik ga er heus niet zwaar gebukt onder, maar ik moet soms wel even slikken wanneer iemand aangeeft klaar te zijn voor een nieuwe zwangerschap en enkele maanden later mooi nieuws komt brengen. Ik accepteer ook dat dit soort gevoelens er wel altijd zullen zijn (en tegelijkertijd ben ik ook dankbaar überhaupt moeder te mogen zijn - dat hou ik ook wel in mijn achterhoofd). Hoe staat jouw man er in overigens?
Jeetje Ikeakrukje en dan het Covid nieuws - dat betekent inderdaad isoleren. Bah - ik hoop dat het allemaal meevalt. Heb je klussen in huis die gedaan moet worden waar je voorheen nooit aan toe kwam? Al is het maar een muur schilderen of een keukenkast opruimen. Hou je van lezen? In dat kader is er trouwens een prachtig boek: "Ask me his name" van Elle Wright.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 14 oktober 2020 om 08:47
Wat ontzettend rot Ikeakrukje, ik kom even een digitale knuffel brengen 
Baggal heeft het prachtig verwoord zag ik, vrijwel gelijk aan mijn gedachten (ja, echt het hele stuk, behalve dat wij nu nog geen levend kindje in onze armen hebben. Maar de rest is heel invoelbaar).
De tips van een klus in huis doen of een boek lezen klinken goed. Zelf heb ik na het overlijden van de tweeling een ereader te leen gekregen van één van m'n beste vriendinnen met alle delen van 'de zeven zussen' erop. Geen zware kost, leest makkelijk weg en zit soms een stukje geschiedenis in. Er zijn wel aardig wat zwangerschappen en baby's (dat is onvermijdelijk als je weet waar de boeken over gaan), maar ook hier gaat niet alles goed, net als in het echte leven helaas, en dat zorgde ervoor dat ik me er niet aan stoorde. Ik vond het fijn dat ik meteen een aantal delen had waar ik stuk voor stuk doorheen ging, geen keuzestress over welk boek ik erna moest gaan lezen en langdurige afleiding.
Baggal heeft het prachtig verwoord zag ik, vrijwel gelijk aan mijn gedachten (ja, echt het hele stuk, behalve dat wij nu nog geen levend kindje in onze armen hebben. Maar de rest is heel invoelbaar).De tips van een klus in huis doen of een boek lezen klinken goed. Zelf heb ik na het overlijden van de tweeling een ereader te leen gekregen van één van m'n beste vriendinnen met alle delen van 'de zeven zussen' erop. Geen zware kost, leest makkelijk weg en zit soms een stukje geschiedenis in. Er zijn wel aardig wat zwangerschappen en baby's (dat is onvermijdelijk als je weet waar de boeken over gaan), maar ook hier gaat niet alles goed, net als in het echte leven helaas, en dat zorgde ervoor dat ik me er niet aan stoorde. Ik vond het fijn dat ik meteen een aantal delen had waar ik stuk voor stuk doorheen ging, geen keuzestress over welk boek ik erna moest gaan lezen en langdurige afleiding.
vrijdag 16 oktober 2020 om 03:27
Lief ikeakrukje dank je wel, het is hier inderdaad een en al liefde. En inderdaad zoon is erbij verweven. Prachtig om te voelen . En tegelijkertijd zien we nu pas wat we precies missen met onze zoon.
Och vrouw ; baggal heeft het mooi verwoord. Jouw gevoel is jouw gevoel daar hoef je je nooit voor te schamen. Het betekent immers echt niet dat je niet blij bent met je meiden. Hoop dat je therapie wel door kan gaan online
Corona: jeetje pittig zeg! Is je man beroerd of niet? Weet niet waar je woont.. Een vriendin in afwachting van test ging ‘s ochtends vroeg in buiten wijk wandelen (weilanden enz) dan kwam ze niemand tegen en had ze even tijd voor zichzelf, of ruimte thuis waar je terug kan trekken en letterlijk boodschap geven mama is nu even verdrietig om...straks komt mama weer en dan ... nu met papa..Zoiets?
Dikke knuffel
Och vrouw ; baggal heeft het mooi verwoord. Jouw gevoel is jouw gevoel daar hoef je je nooit voor te schamen. Het betekent immers echt niet dat je niet blij bent met je meiden. Hoop dat je therapie wel door kan gaan online
Corona: jeetje pittig zeg! Is je man beroerd of niet? Weet niet waar je woont.. Een vriendin in afwachting van test ging ‘s ochtends vroeg in buiten wijk wandelen (weilanden enz) dan kwam ze niemand tegen en had ze even tijd voor zichzelf, of ruimte thuis waar je terug kan trekken en letterlijk boodschap geven mama is nu even verdrietig om...straks komt mama weer en dan ... nu met papa..Zoiets?
Dikke knuffel
zaterdag 31 oktober 2020 om 07:16
Jazeker! Wat ontzettend spannend weer.Ikeakrukje schreef: ↑31-10-2020 07:14Ha lieve meiden,
Ik durf het alleen nog maar te fluisteren, maar vanochtend zag ik toch echt weer twee roze streepjes.... Duimen jullie met me mee?
zondag 1 november 2020 om 19:03
Oh neeIkeakrukje schreef: ↑01-11-2020 07:08Dank kullirwel lieve meiden. Helaas toch weer bloedverlies, ik vrees dat het niet goed gaat.
Bloedverlies zegt niet altijd alles, maar snap heel goed dat je je zorgen maakt en vreest voor een nieuwe VMK. Heb je nog een testje liggen voor morgen zodat je kan zien of het HCG oploopt? Sterkte.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 1 november 2020 om 20:17
Bloedverlies is inmiddels een flinke menstruatie. Ga morgen nog wel een keer testen maar het zou me verbazen als er dan nog een streepje te zien is. Helaas...
Ben er deze keer wel nuchterder onder dan de vorige keer. Heb de afgelopen weken erg geworsteld hoe om te gaan met mijn kinderwens. In eerste instantie had ik mezelf helemaal vastgedraaid: ik moest van mezelf of beslissen te stoppen of om door te gaan en dan ook volle bak ervoor te gaan (incl medische molen). En ondertussen had ik alles zo'n beetje on hold gezet totdat ik zwanger zou raken. En toen raakte ik zwanger en was het mijn eerste miskraam. Ik ben ingestort en heb hulp gezocht.
Ik heb nu gesprekken met een psych en probeer thuis veel meer tijd voor mezelf te organiseren. Dat gaat redelijk goed. In eerste instantie had ik besloten het tot het eind van het jaar aan te kijken. Dus gewoon thuis in de slaapkamer proberen en verder niks. Deze maand heb ik zelfs geen ovulatietesten gebruikt. Het was fijn om het even een beetje los te laten.
Tegelijkertijd ben ik me naar anderen uit gaan spreken over mijn kinderwens en mijn miskraam. Eigenlijk heb ik dat de afgelopen maanden heel erg voor mezelf gehouden. Ik schaamde me ervoor. Ik vond het dom dat ik met mijn leeftijd nog zwanger wilde raken. Wat zouden andere mensen daar wel niet allemaal van denken. En bovendien hebben er na het overlijden van mijn dochter maar twee mensen naar gevraagd. Dat maakte dat het in mijn hoofd echt iets werd dat er niet mocht zijn.
Juist door me uit te spreken begrijp ik steeds beter dat het er wel mag zijn. Sterker nog, het is iets wat ik het allerliefste zou willen. Maar inmiddels denk ik ook dat als het niet zo mag zijn dat ik nog steeds een fantastisch leven voor me heb. Zwanger willen worden is niet meer iets waarvoor alles on hold hoeft. Dus ik heb op mijn werk weer nieuwe uitdagingen op me genomen en ben een nieuwe sport gaan doen.
Ik mocht weer verder van mezelf. Zwanger worden is nu iets wat ik mezelf gun, en geen absolute voorwaarde om door te mogen met mijn leven. En toen ik dat bedacht, besefte ik dat ik er gewoon nog een keer volle bak voor wil gaan. Hup naar het ziekenhuis, de hele reutemeteut. Als het niet lukt, wil ik kunnen zeggen dat ik het echt geprobeerd heb. En twee dagen later had ik dus die twee streepjes in mijn handen.
Eigenlijk verandert er nu dus niet zoveel. Ik wil er nog steeds echt voor gaan en mijn man met mij. En dat gaan we ook doen. En ik hoef het nu niet meer alleen te doen want ik heb hulp georganiseerd als in professioneel en bij een aantal vriendinnen. Ik voel me weer rustig en in balans en heb ik het vertrouwen dat het goed gaat komen, wat dat ook mag zijn.
Ik blijf hier af en toe nog schrijven over mijn vervolg. Ik hoop dat anderen iets aan mijn verhaal hebben en ik ben heel erg blij met jullie medeleven en lieve woorden. Dat doet me zoveel goed, dank daarvoor.
Ben er deze keer wel nuchterder onder dan de vorige keer. Heb de afgelopen weken erg geworsteld hoe om te gaan met mijn kinderwens. In eerste instantie had ik mezelf helemaal vastgedraaid: ik moest van mezelf of beslissen te stoppen of om door te gaan en dan ook volle bak ervoor te gaan (incl medische molen). En ondertussen had ik alles zo'n beetje on hold gezet totdat ik zwanger zou raken. En toen raakte ik zwanger en was het mijn eerste miskraam. Ik ben ingestort en heb hulp gezocht.
Ik heb nu gesprekken met een psych en probeer thuis veel meer tijd voor mezelf te organiseren. Dat gaat redelijk goed. In eerste instantie had ik besloten het tot het eind van het jaar aan te kijken. Dus gewoon thuis in de slaapkamer proberen en verder niks. Deze maand heb ik zelfs geen ovulatietesten gebruikt. Het was fijn om het even een beetje los te laten.
Tegelijkertijd ben ik me naar anderen uit gaan spreken over mijn kinderwens en mijn miskraam. Eigenlijk heb ik dat de afgelopen maanden heel erg voor mezelf gehouden. Ik schaamde me ervoor. Ik vond het dom dat ik met mijn leeftijd nog zwanger wilde raken. Wat zouden andere mensen daar wel niet allemaal van denken. En bovendien hebben er na het overlijden van mijn dochter maar twee mensen naar gevraagd. Dat maakte dat het in mijn hoofd echt iets werd dat er niet mocht zijn.
Juist door me uit te spreken begrijp ik steeds beter dat het er wel mag zijn. Sterker nog, het is iets wat ik het allerliefste zou willen. Maar inmiddels denk ik ook dat als het niet zo mag zijn dat ik nog steeds een fantastisch leven voor me heb. Zwanger willen worden is niet meer iets waarvoor alles on hold hoeft. Dus ik heb op mijn werk weer nieuwe uitdagingen op me genomen en ben een nieuwe sport gaan doen.
Ik mocht weer verder van mezelf. Zwanger worden is nu iets wat ik mezelf gun, en geen absolute voorwaarde om door te mogen met mijn leven. En toen ik dat bedacht, besefte ik dat ik er gewoon nog een keer volle bak voor wil gaan. Hup naar het ziekenhuis, de hele reutemeteut. Als het niet lukt, wil ik kunnen zeggen dat ik het echt geprobeerd heb. En twee dagen later had ik dus die twee streepjes in mijn handen.
Eigenlijk verandert er nu dus niet zoveel. Ik wil er nog steeds echt voor gaan en mijn man met mij. En dat gaan we ook doen. En ik hoef het nu niet meer alleen te doen want ik heb hulp georganiseerd als in professioneel en bij een aantal vriendinnen. Ik voel me weer rustig en in balans en heb ik het vertrouwen dat het goed gaat komen, wat dat ook mag zijn.
Ik blijf hier af en toe nog schrijven over mijn vervolg. Ik hoop dat anderen iets aan mijn verhaal hebben en ik ben heel erg blij met jullie medeleven en lieve woorden. Dat doet me zoveel goed
, dank daarvoor.
zondag 1 november 2020 om 21:01
Verdorie Ikeakruk. Dat is verdomd verdrietig. En natuurlijk mag je wens er gewoon zijn. Dat is niet iets om je voor te schamen - integendeel. Ik denk dat een kinderwens eigenlijk los kan staan van je leeftijd, alleen dat je leeftijd er soms wel voor kan zorgen dat de keus voor je gemaakt is door de natuur. Maar dat gezegd hebbende: er zijn ook vrouwen die zwanger worden begin - midden 40. Soms tegen alle verwachtingen in. Ik hoop enorm dat het je nog eens gegeven is om opnieuw moeder te worden en dat het goed blijft gaan. Dikke knuffel vanuit hier.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 2 november 2020 om 11:44
Hoi Ikeakrukje,
Ik hoop dat je mijn post niet ongepast vindt, maar ik wilde je een hart onder de riem steken. Ik heb niet zoiets ergs meegemaakt als jij, maar wel een zwangerschapsafbreking (veertien weken) en een miskraam (met complicaties) met twaalf weken. Ik ben altijd toch blijven proberen zwanger te worden. Het heeft vijf jaar geduurd en ik heb vijf vroege miskramen gehad in die tijd. Alle rond de vijf weken. Het ziekenhuis zei dat ik die eigenlijk niet mee mocht tellen, omdat dat zo ontzettend vaak voorkomt. Ik heb verder geen onderzoeken gehad, maar had wel al twee gezonde kinderen.
Ik heb geprobeerd niet te vroeg te testen, maar dat was wel heel moeilijk. Bovendien wist ik met één dag overtijd toch al weer hoe laat het was. De spanning was enorm elke keer.
Maar goed, ik ben halverwege de veertig (ik weet niet hoe oud jij bent) en nu vijf maanden zwanger. Het blijft voor m’n gevoel spannend, maar wilde je toch even meegeven de moed niet op te geven! Mocht je die weg in willen slaan natuurlijk. Er zijn ook vrouwen die het toch liever afsluiten, wat ik me ook kan voorstellen.
Veel sterkte!
Ik hoop dat je mijn post niet ongepast vindt, maar ik wilde je een hart onder de riem steken. Ik heb niet zoiets ergs meegemaakt als jij, maar wel een zwangerschapsafbreking (veertien weken) en een miskraam (met complicaties) met twaalf weken. Ik ben altijd toch blijven proberen zwanger te worden. Het heeft vijf jaar geduurd en ik heb vijf vroege miskramen gehad in die tijd. Alle rond de vijf weken. Het ziekenhuis zei dat ik die eigenlijk niet mee mocht tellen, omdat dat zo ontzettend vaak voorkomt. Ik heb verder geen onderzoeken gehad, maar had wel al twee gezonde kinderen.
Ik heb geprobeerd niet te vroeg te testen, maar dat was wel heel moeilijk. Bovendien wist ik met één dag overtijd toch al weer hoe laat het was. De spanning was enorm elke keer.
Maar goed, ik ben halverwege de veertig (ik weet niet hoe oud jij bent) en nu vijf maanden zwanger. Het blijft voor m’n gevoel spannend, maar wilde je toch even meegeven de moed niet op te geven! Mocht je die weg in willen slaan natuurlijk. Er zijn ook vrouwen die het toch liever afsluiten, wat ik me ook kan voorstellen.
Veel sterkte!
zaterdag 7 november 2020 om 09:28
Dankjewel lieve meiden voor alle lieve opbeurende woorden. Het doet me goed. We zijn deze week naar de huisarts geweest voor een doorverwijzing naar het ziekenhuis. De huisarts is er geen voorstander van. De laatste keer dat ik er was zei ze al dat ze me het liefst een spiraal zou geven. En ook deze keer begon ze over alle risico's en de kansen dat het mis kan gaan. Ze wil me behoeden voor nog meer verdriet en dat is lief.
Mijn man ging bij de huisarts ook ineens in de ja maar stand en die had ik helemaal niet aan zien komen. Ik dacht dat hij volledig met me mee was maar ineens ging ook hij de beren op de weg zien. Dat maakt het nog ingewikkelder want ik wil niet dat het me mijn huwelijk gaat kosten
We hebben het er later rustig over gehad maar hij weet het niet goed. Hij is blij met wat we hebben en nog een kindje zou fantastisch zijn maar mag daar niet ten koste van gaan. En dat ben ik met hem eens, maar ik denk wel dat nog een kindje voor mij meer fantastisch zou zijn dan voor hem. Ingewikkeld hoor.
Gisteren heb ik het ziekenhuis gebeld, ik krijg een mail met vragenlijst en als ik die heb ingevuld mag ik de volgende werkdag bellen voor een afspraak. Helaas heb ik geen mail gehad dus nu is het wachten tot maandag en ik weer kan bellen of er misschien iets mis is gegaan.
Het besluit hulp te zoeken voelde zo goed. Maar nu we aan het begin staan en ik denk ook door de houding van de huisarts slaan toch de twijfels weer toe. Ik probeer maar vast te houden aan mijn onderbuikgevoel. Ik denk dat er nog een kansje is. Maar ik merk dat mijn grenzen steeds verder opschuiven en wanneer zeg je echt nu is het klaar. Dat blijft moeilijk.
@mybestfriend, wat fijn dat je je bemoedigende woorden met me wil delen. Jij zult ook een hoop verdriet achter je hebben. Geniet zo enorm van je zwangerschap, ondanks de angst en het verdriet dat af en toe de kop op zal steken.
@okkie hoe gaat het?? Hoe voel je je, hoe gaat het met de kleine?
@baggal, dank voor je lieve woorden. Zou je wat kunnen/willen delen over wat jij hebt meegemaakt? Mag ook in een pb. En als je het niet wil ook helemaal ok natuurlijk
Mijn man ging bij de huisarts ook ineens in de ja maar stand en die had ik helemaal niet aan zien komen. Ik dacht dat hij volledig met me mee was maar ineens ging ook hij de beren op de weg zien. Dat maakt het nog ingewikkelder want ik wil niet dat het me mijn huwelijk gaat kosten
We hebben het er later rustig over gehad maar hij weet het niet goed. Hij is blij met wat we hebben en nog een kindje zou fantastisch zijn maar mag daar niet ten koste van gaan. En dat ben ik met hem eens, maar ik denk wel dat nog een kindje voor mij meer fantastisch zou zijn dan voor hem. Ingewikkeld hoor.
Gisteren heb ik het ziekenhuis gebeld, ik krijg een mail met vragenlijst en als ik die heb ingevuld mag ik de volgende werkdag bellen voor een afspraak. Helaas heb ik geen mail gehad dus nu is het wachten tot maandag en ik weer kan bellen of er misschien iets mis is gegaan.
Het besluit hulp te zoeken voelde zo goed. Maar nu we aan het begin staan en ik denk ook door de houding van de huisarts slaan toch de twijfels weer toe. Ik probeer maar vast te houden aan mijn onderbuikgevoel. Ik denk dat er nog een kansje is. Maar ik merk dat mijn grenzen steeds verder opschuiven en wanneer zeg je echt nu is het klaar. Dat blijft moeilijk.
@mybestfriend, wat fijn dat je je bemoedigende woorden met me wil delen. Jij zult ook een hoop verdriet achter je hebben. Geniet zo enorm van je zwangerschap, ondanks de angst en het verdriet dat af en toe de kop op zal steken.
@okkie hoe gaat het?? Hoe voel je je, hoe gaat het met de kleine?
@baggal, dank voor je lieve woorden. Zou je wat kunnen/willen delen over wat jij hebt meegemaakt? Mag ook in een pb. En als je het niet wil ook helemaal ok natuurlijk
zondag 8 november 2020 om 23:51
Ikeakrukje
Wat lijkt het me lastig dat je HA je in een twijfelpositie heeft gezet. Blijf praten met je man, wat je zelf al zegt dit mag niet ten koste gaan van.. Hij ziet wss ook hoe jij er mee worstelt. Grenzen verleggen is iets wat je doet als je hoop hebt, daar kan ik helemaal mee inkomen en dat is ook niet gek.
Wat lijkt het me lastig dat je HA je in een twijfelpositie heeft gezet. Blijf praten met je man, wat je zelf al zegt dit mag niet ten koste gaan van.. Hij ziet wss ook hoe jij er mee worstelt. Grenzen verleggen is iets wat je doet als je hoop hebt, daar kan ik helemaal mee inkomen en dat is ook niet gek.
