Zwanger
alle pijlers
Stille geboorte
zondag 2 februari 2020 om 20:07
Dag lieve meiden,
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
ikeakrukje wijzigde dit bericht op 05-02-2021 06:13
0.00% gewijzigd
maandag 10 februari 2020 om 13:38
dinsdag 11 februari 2020 om 06:31
Dit kan ik me zo goed voorstellen, lieve Firefly. Vooral ook de blijdschap omdat ze genoemd wordtSweetFirefly schreef: ↑10-02-2020 12:29Ik merk nog altijd het verdriet maar ook de blijdschap als iemand het over haar heeft. Ze was er. Ze is er.
dinsdag 11 februari 2020 om 06:39
Wat een lieve woorden Suzy. Ik heb de komende tijd gewoon verlof en straks als we weer ritme in de dag hebben en de kinderen gaan weer naar school komt er denk ik de tijd en ruimte om echt stil te staan. En daar kijk ik ook naar uit, me helemaal vrij te voelen om een keer een potje te grienen uit mijn tenen. Nu huil ik ingetogen, ik wil (onbewust?) mijn kinderen toch een beetje beschermen. Ik zie een lente voor me waarin ik in de tuin werk, met mijn handen in aarde, kauwend op mijn verdriet maar ook vooruitkijken naar de toekomst. Die gaat er anders uitzien, dat is zeker. Ik had ook alles een beetje on hold gezet voor de komst van ons meisje maar nu dienen er zich vast weer nieuwe mogelijkheden aan.
En ik heb de komende tijd veel meer tijd voor mijn kinderen maar ook voor andere familie en naasten. Het is heel fijn de tgv waar we de afgelopen jaren inzaten even stil te kunnen zetten.
dinsdag 11 februari 2020 om 06:45
Lieve Wilma, dit lijkt me zo moeilijk. Al die onzekerheid en onduidelijkheid bovenop het verdriet dat je al hebt. Ook al voelt het alsof ik hier nu nog niet over na mag denken voelt ons gezin nu niet af. De tijd hiervoor komt nog wel maar tegen dit stuk zie ik zo ontzettend op. Afscheid nemen van je kinderwens of alle twijfel en angst bij een nieuwe poging om zwanger te worden.wilma36 schreef: ↑10-02-2020 11:33Dit is zo herkenbaar. Daarom wilden we ook heel graag weten waarom. Gelukkig weten we nu ook waarom hij is overleden en naar wat de oorzaak is, is het voor ons wel een soort van opluchting geweest. UIteindelijk hebben wij na de nacontrole besloten om er nog wel een keer voor te gaan, ook al begint leeftijd zeker parten te spelen, ik was 38 toen S* werd geboren en ben inmiddels ook 40, bijna 41. Helaas nog niet weer zwanger geweest.
dinsdag 11 februari 2020 om 06:48
Ik kijk op alle sites die jullie noemen en heb voor mezelf al wat 'levenslijntjes' uitgezet, zoals ik ze noem. Een afspraak met maatschappelijk werk, de deal met de huisarts dat ze me begin april nog een keer belt. Ik ben niet zo van het hulp vragen, maar op deze manier heb ik hulp toch naar me toe georganiseerd.
Vandaag de kinderen weer naar school. We hebben de ouders ingelicht en heel veel lieve warme reacties ontvangen. Ik zie er tegenop dat schoolplein straks te betreden maar ik wil het maar gehad hebben. We hebben nadrukkelijk gevraagd ons gewoon te benaderen als daar behoefte aan is. Ik heb liever dat iemand me per ongeluk een verkeerde vraag stelt met goede intenties dan dat we in stilzwijgen gehuld worden...
Vandaag de kinderen weer naar school. We hebben de ouders ingelicht en heel veel lieve warme reacties ontvangen. Ik zie er tegenop dat schoolplein straks te betreden maar ik wil het maar gehad hebben. We hebben nadrukkelijk gevraagd ons gewoon te benaderen als daar behoefte aan is. Ik heb liever dat iemand me per ongeluk een verkeerde vraag stelt met goede intenties dan dat we in stilzwijgen gehuld worden...
dinsdag 11 februari 2020 om 07:07
Dit topic... Tranen met tuiten. Jeetje vrouw, wat ben jij sterk en war schrijf jij prachtig. Gefeliciteerd met jullie lieve kleine dochter en gecondoleerd en veel sterkte met dit vreselijke verlies.
Ik heb geen idee hoe het voelt wat jij nu door moet maken. Wel kan ik vanuit mijn moedegevoel zeggen (ik ben nu 36 weken zwanger van mijn eerste, ook een meisje), dat ik ontzettend met jullie meeleef en mijn hart voor jullie huilt. Ik hoop dat je met de juiste lieve mensen om je heen de kracht vind om dit alles een plek te geven. Weet dat er hier in elk geval veel mensen met je meeleven. Ik denk aan je. Liefs
Ik heb geen idee hoe het voelt wat jij nu door moet maken. Wel kan ik vanuit mijn moedegevoel zeggen (ik ben nu 36 weken zwanger van mijn eerste, ook een meisje), dat ik ontzettend met jullie meeleef en mijn hart voor jullie huilt. Ik hoop dat je met de juiste lieve mensen om je heen de kracht vind om dit alles een plek te geven. Weet dat er hier in elk geval veel mensen met je meeleven. Ik denk aan je. Liefs
dinsdag 11 februari 2020 om 07:24
Wat ben je een warme, lieve en sterke vrouw. Ik lees nu pas je topic en ik ben ontroerd. Wat een verdriet. Heel veel sterkte.Ikeakrukje schreef: ↑11-02-2020 06:48Ik kijk op alle sites die jullie noemen en heb voor mezelf al wat 'levenslijntjes' uitgezet, zoals ik ze noem. Een afspraak met maatschappelijk werk, de deal met de huisarts dat ze me begin april nog een keer belt. Ik ben niet zo van het hulp vragen, maar op deze manier heb ik hulp toch naar me toe georganiseerd.
Vandaag de kinderen weer naar school. We hebben de ouders ingelicht en heel veel lieve warme reacties ontvangen. Ik zie er tegenop dat schoolplein straks te betreden maar ik wil het maar gehad hebben. We hebben nadrukkelijk gevraagd ons gewoon te benaderen als daar behoefte aan is. Ik heb liever dat iemand me per ongeluk een verkeerde vraag stelt met goede intenties dan dat we in stilzwijgen gehuld worden...
DTEEZ!
dinsdag 11 februari 2020 om 11:10
Goed geregeld hoe je alles aanpakt, echt hoor, alle respect!
Enne, ik dacht vroeger ook dat je je kinderen het beste zoveel mogelijk buiten je eigen verdriet kon houden, en als moeder het beste voorbeeld gaf door bij elke omstandigheid maar opgewekt en positief te blijven, alsof er niks aan de hand is, en dat "gewoon" doorgaan sterk zou zijn..maar hoe onnatuurlijk zou dat eigenlijk zijn?! (los van dat kinderen iha heel goed aanvoelen dat er iets niet klopt onder die oppervlakte).
Het was mijn zus die mij daar destijds (bij een groot verdriet van mij) op wees, en dat was een eyeopener: júist dat je ze óók meekrijgen dat er soms ook nare, verdrietige gebeurtenissen zijn in het leven zien ze ook je "copingmechanisme": hoe jij omgaat met tegenslag en pijn. Als ze meekrijgen dat verdriet gebeurt en er (terecht) mag zijn én hoe jullie als ouders daar mee omgaan én ook weer (tzt goed) uitkomen is dat juist een voorbeeld van wat sterk is, van wat veerkracht is.
Vroeger werden kinderen overal buiten gehouden, werd eea verzwegen en nooit meer over gehad. Zo leerden kinderen in feite dat hun verdriet er ook niet mocht zijn, en onderdrukken van "negatieve" emoties "flink/sterk zijn" was. Gelukkig zijn die tijden voorbij!
Nu zijn jouw kinderen nog jong, maar als ze nu al leren dat jij ná een huilbui (juist) er weer ff tegen kunt en "gewoon doorgaat" is dat denk ik een prima ervaring.
Dat is namelijk iets heel anders dan wanneer iemand zwelgt en erin blijft hangen (en dat is waar het idee ooit vandaan kwamdat het het beste was om "alsmaar door te gaan" en te onderdrukken: de angst voor belanden in de slachtofferrol, je erin te verliezen of in een depressie te belanden als je eenmaal toegaf aan je emoties).
Tegenwoordig weet men dat het sterker is om (eerst) te erkennen, en dat te voélen ook, en door niet op te kroppen of te onderdrukken je je veerkracht aanspreekt om te verwerken. Huilen helpt daarbij, je maakt allerlei (troost)stoffen aan die die lading juist (elke keer bij beetje) kan "lozen".
Ik snap dat je dat intense verdriet "uit je tenen" liefst privé doet en houd je liever voor jezelf, op eigen tijd, en daar hoeft ook idd niemand getuige van te zijn.
Zolang je weet dat je er de nodige tijd en aandacht aan zult geven, geeft dat ook rust en maakt dat het draaglijk om de rest van de tijd "gewoon" verder te gaan.
Zo te zien komt bij jou iig een gezonde veerkracht aan het licht en voel je zelf heel goed aan hoe die in te zetten en wanneer/wat evt in te zetten wat je/jullie zou kunnen helpen daarbij. Dat doe je goed. Je hoeft het ook niet allemaal alleen te doen en op te vangen.
Veel succes op het schoolplein vandaag!
Enne, ik dacht vroeger ook dat je je kinderen het beste zoveel mogelijk buiten je eigen verdriet kon houden, en als moeder het beste voorbeeld gaf door bij elke omstandigheid maar opgewekt en positief te blijven, alsof er niks aan de hand is, en dat "gewoon" doorgaan sterk zou zijn..maar hoe onnatuurlijk zou dat eigenlijk zijn?! (los van dat kinderen iha heel goed aanvoelen dat er iets niet klopt onder die oppervlakte).
Het was mijn zus die mij daar destijds (bij een groot verdriet van mij) op wees, en dat was een eyeopener: júist dat je ze óók meekrijgen dat er soms ook nare, verdrietige gebeurtenissen zijn in het leven zien ze ook je "copingmechanisme": hoe jij omgaat met tegenslag en pijn. Als ze meekrijgen dat verdriet gebeurt en er (terecht) mag zijn én hoe jullie als ouders daar mee omgaan én ook weer (tzt goed) uitkomen is dat juist een voorbeeld van wat sterk is, van wat veerkracht is.
Vroeger werden kinderen overal buiten gehouden, werd eea verzwegen en nooit meer over gehad. Zo leerden kinderen in feite dat hun verdriet er ook niet mocht zijn, en onderdrukken van "negatieve" emoties "flink/sterk zijn" was. Gelukkig zijn die tijden voorbij!
Nu zijn jouw kinderen nog jong, maar als ze nu al leren dat jij ná een huilbui (juist) er weer ff tegen kunt en "gewoon doorgaat" is dat denk ik een prima ervaring.
Dat is namelijk iets heel anders dan wanneer iemand zwelgt en erin blijft hangen (en dat is waar het idee ooit vandaan kwamdat het het beste was om "alsmaar door te gaan" en te onderdrukken: de angst voor belanden in de slachtofferrol, je erin te verliezen of in een depressie te belanden als je eenmaal toegaf aan je emoties).
Tegenwoordig weet men dat het sterker is om (eerst) te erkennen, en dat te voélen ook, en door niet op te kroppen of te onderdrukken je je veerkracht aanspreekt om te verwerken. Huilen helpt daarbij, je maakt allerlei (troost)stoffen aan die die lading juist (elke keer bij beetje) kan "lozen".
Ik snap dat je dat intense verdriet "uit je tenen" liefst privé doet en houd je liever voor jezelf, op eigen tijd, en daar hoeft ook idd niemand getuige van te zijn.
Zolang je weet dat je er de nodige tijd en aandacht aan zult geven, geeft dat ook rust en maakt dat het draaglijk om de rest van de tijd "gewoon" verder te gaan.
Zo te zien komt bij jou iig een gezonde veerkracht aan het licht en voel je zelf heel goed aan hoe die in te zetten en wanneer/wat evt in te zetten wat je/jullie zou kunnen helpen daarbij. Dat doe je goed. Je hoeft het ook niet allemaal alleen te doen en op te vangen.
Veel succes op het schoolplein vandaag!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 12 februari 2020 om 12:08
Lieve Hufflepuf, wat een lief berichtje. We zien dat ons nieuws bij anderen ook inslaat als een bom. Mijn beste vriendin was op dezelfde dag uitgerekend en ook vreselijk uit het lood geslagen. Geniet van je laatste weken zwangerschap en kijk uit naar de prachtige meid van je
!
woensdag 12 februari 2020 om 12:40
De eerste keer weer op het schoolplein was ook heel moeilijk. Bij ons zijn de ouders ingelicht via het ouderportaal, al voordat ons kindje geboren is. Dus alle ouders wisten al hoe en wat. Wat voor mij was, het zijn allemaal ouders en ook al hebben ze niet hetzelfde meegemaakt, ze kunnen zich er wel een voorstelling bij maken, wat als ik mijn kind zou verliezen. Bij ons wilde onze jongste heel graag dat ik mee ging hem naar school brengen. Iets wat ik normaal in 10 minuten doe koste me die dag bijna een uur omdat er zoveel mensen even wilden praten. Wij zijn er ook altijd vrij open over geweest.Ikeakrukje schreef: ↑11-02-2020 06:48Ik kijk op alle sites die jullie noemen en heb voor mezelf al wat 'levenslijntjes' uitgezet, zoals ik ze noem. Een afspraak met maatschappelijk werk, de deal met de huisarts dat ze me begin april nog een keer belt. Ik ben niet zo van het hulp vragen, maar op deze manier heb ik hulp toch naar me toe georganiseerd.
Vandaag de kinderen weer naar school. We hebben de ouders ingelicht en heel veel lieve warme reacties ontvangen. Ik zie er tegenop dat schoolplein straks te betreden maar ik wil het maar gehad hebben. We hebben nadrukkelijk gevraagd ons gewoon te benaderen als daar behoefte aan is. Ik heb liever dat iemand me per ongeluk een verkeerde vraag stelt met goede intenties dan dat we in stilzwijgen gehuld worden...
Ik ben ook niet zo van het hulp vragen en ik heb dat verder ook niet echt nodig gehad. Het praten met andere ouders heeft me wel heel erg geholpen (ook ouders die niet een kind hebben verloren). Mijn man heeft wel hulp gehad van de huisarts, maar hij schoot ook direct in een burn-out door het grote contrast. Hij is uiteindelijk 2 maanden volledig thuis geweest, maar dat was ook vanwege de medicijnen. Dat waren gele sticker medicijnen en hij werkt veel met machines en over ver.
woensdag 12 februari 2020 om 12:48
Wij zijn ook naar onze kinderen toe heel open geweest, ze weten alleen de precieze doodsoorzaak niet. Als ze daar ooit eens naar vragen dan mogen ze dat wel weten. Veel andere mensen weten ook wat de doodsoorzaak van ons kindje is. Maar ik huilde ook gewoon waar zij bij waren en we noemen zijn naam ook gewoon. De kamer is nu meer een rommelkamertje geworden maar heet nog steeds de kamer van S*.Suzy65 schreef: ↑11-02-2020 11:10Goed geregeld hoe je alles aanpakt, echt hoor, alle respect!
Enne, ik dacht vroeger ook dat je je kinderen het beste zoveel mogelijk buiten je eigen verdriet kon houden, en als moeder het beste voorbeeld gaf door bij elke omstandigheid maar opgewekt en positief te blijven, alsof er niks aan de hand is, en dat "gewoon" doorgaan sterk zou zijn..maar hoe onnatuurlijk zou dat eigenlijk zijn?! (los van dat kinderen iha heel goed aanvoelen dat er iets niet klopt onder die oppervlakte).
Het was mijn zus die mij daar destijds (bij een groot verdriet van mij) op wees, en dat was een eyeopener: júist dat je ze óók meekrijgen dat er soms ook nare, verdrietige gebeurtenissen zijn in het leven zien ze ook je "copingmechanisme": hoe jij omgaat met tegenslag en pijn. Als ze meekrijgen dat verdriet gebeurt en er (terecht) mag zijn én hoe jullie als ouders daar mee omgaan én ook weer (tzt goed) uitkomen is dat juist een voorbeeld van wat sterk is, van wat veerkracht is.
Vroeger werden kinderen overal buiten gehouden, werd eea verzwegen en nooit meer over gehad. Zo leerden kinderen in feite dat hun verdriet er ook niet mocht zijn, en onderdrukken van "negatieve" emoties "flink/sterk zijn" was. Gelukkig zijn die tijden voorbij!
Nu zijn jouw kinderen nog jong, maar als ze nu al leren dat jij ná een huilbui (juist) er weer ff tegen kunt en "gewoon doorgaat" is dat denk ik een prima ervaring.
Dat is namelijk iets heel anders dan wanneer iemand zwelgt en erin blijft hangen (en dat is waar het idee ooit vandaan kwamdat het het beste was om "alsmaar door te gaan" en te onderdrukken: de angst voor belanden in de slachtofferrol, je erin te verliezen of in een depressie te belanden als je eenmaal toegaf aan je emoties).
Tegenwoordig weet men dat het sterker is om (eerst) te erkennen, en dat te voélen ook, en door niet op te kroppen of te onderdrukken je je veerkracht aanspreekt om te verwerken. Huilen helpt daarbij, je maakt allerlei (troost)stoffen aan die die lading juist (elke keer bij beetje) kan "lozen".
Ik snap dat je dat intense verdriet "uit je tenen" liefst privé doet en houd je liever voor jezelf, op eigen tijd, en daar hoeft ook idd niemand getuige van te zijn.
Zolang je weet dat je er de nodige tijd en aandacht aan zult geven, geeft dat ook rust en maakt dat het draaglijk om de rest van de tijd "gewoon" verder te gaan.
Zo te zien komt bij jou iig een gezonde veerkracht aan het licht en voel je zelf heel goed aan hoe die in te zetten en wanneer/wat evt in te zetten wat je/jullie zou kunnen helpen daarbij. Dat doe je goed. Je hoeft het ook niet allemaal alleen te doen en op te vangen.
Veel succes op het schoolplein vandaag!
Vroeger mochten kinderen inderdaad niets van de dood en alles eromheen weten. En als je baby overleden was mocht je er nooit meer over praten, soms kreeg het niet eens een naam. Gelukkig is dat nu anders.
Onze kinderen waren wel wat ouder dan de kinderen van TO destijds, maar reken maar dat ze heel goed doorhebben dat er wat aan de hand is.
woensdag 12 februari 2020 om 13:09
woensdag 12 februari 2020 om 16:15
Ik lees je topic nu pas en herken heel veel.
Onze (enige) dochter is vlak na haar geboorte overleden, als gevolg van complicaties tijdens de bevalling. Onverwacht na een voldragen zwangerschap. De periode rondom haar geboorte, overlijden en afscheid was de moeilijkste maar ook de mooiste periode uit ons leven. Naast het enorme gemis en grote verdriet, voelde ik vooral onnoemlijk veel liefde. Niet alleen voor ons meisje, maar ook voor de mensen om ons heen die ons enorm steunden en ook hun verdriet met ons deelden. Het was een hele pure periode.
Wat anderen ook aangeven; ze blijft altijd deel van jullie gezin. Het is voor ons inmiddels ruim 3 jaar geleden en zij hoort er nog altijd bij. Gelukkig ook voor de mensen om ons heen. Er wordt over haar gepraat, ze is niet vergeten. Als 'vreemden' aan mij vragen of ik kinderen heb, zal ik ook nooit nee zeggen. Ik zal haar bestaan nooit ontkennen.
Ik ben vrij snel weer gaan werken, ik moest 6 weken herstellen van de keizersnee maar ben daarna meteen weer aan de slag gegaan. Mijn man een aantal dagen na de crematie. We hebben ons verdriet nooit weg geduwd, maar er wel heel bewust voor gekozen dat niet ons leven te laten beheersen. En dat ging / gaat natuurlijk de ene dag een stuk gemakkelijker dan de andere dag. Maar het gaat wel en er is met de tijd wel berusting gekomen en wij zijn ook oprecht weer gelukkig. Alles is anders dan we hadden voorzien, maar we genieten heel erg van wat we wel hebben.
Ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen. Zorg goed voor jezelf.
woensdag 12 februari 2020 om 17:25
Lieve Wilma en Duufje, wat fijn en geruststellend jullie ervaringen te lezen. Ik heb ook het idee dat we er wel gaan komen. De twee meiden helpen natuurlijk ook heel goed het geluk te blijven zien.
Vanochtend afscheid genomen van de kraamhulp. Ze had nog nooit zo'n situatie meegemaakt en wist ook niet zo goed wat ze er mee aan moest.
Overigens steek ik mijn verdriet niet weg voor de kinderen. Maar het echte diepe huilen lukt me gewoon niet. In de week in het ziekenhuis wel, maar nu lijken de tranen maar niet echt door te zetten.
Ik moet even met de kinderen aan de slag. Later meer.
Vanochtend afscheid genomen van de kraamhulp. Ze had nog nooit zo'n situatie meegemaakt en wist ook niet zo goed wat ze er mee aan moest.
Overigens steek ik mijn verdriet niet weg voor de kinderen. Maar het echte diepe huilen lukt me gewoon niet. In de week in het ziekenhuis wel, maar nu lijken de tranen maar niet echt door te zetten.
Ik moet even met de kinderen aan de slag. Later meer.
donderdag 13 februari 2020 om 06:24
Nou, en gelukkig kwamen die diepe tranen dan toch. Gisteravond in een explosieve huilbui. Ik vind het zo moeilijk mijn verdriet te plaatsen. Ik heb een week geleden een dochter gekregen, maar ik heb (voor mijn gevoel) geen contact kunnen maken. Ik heb haar niet met mijn andere dochters zien spelen. Ik heb haar geen eten gegeven en geen aai over haar bol kunnen geven. Mijn herinneringen aan haar eindigen abrupt met de crematie.
Mijn man zegt dat ie juist veel gedachten en gevoelens heeft bij hoe het zou hebben kunnen zijn. Het stelt zich haar gewoon voor in de toekomst. Mij lukt dat niet goed, of ik durf het misschien niet goed. Het blijft immers toch die fantasie en de werkelijkheid is zoveel anders.
Ik was zo opgelucht dat die tranen zich eindelijk weer lieten zien. Ik had al twee dagen bijna niet gehuild en dat voelde zo niet goed.
Vandaag de eerste dag zonder kraamhulp, de kinderen zijn naar school. Even tijd voor ons samen.
Mijn man zegt dat ie juist veel gedachten en gevoelens heeft bij hoe het zou hebben kunnen zijn. Het stelt zich haar gewoon voor in de toekomst. Mij lukt dat niet goed, of ik durf het misschien niet goed. Het blijft immers toch die fantasie en de werkelijkheid is zoveel anders.
Ik was zo opgelucht dat die tranen zich eindelijk weer lieten zien. Ik had al twee dagen bijna niet gehuild en dat voelde zo niet goed.
Vandaag de eerste dag zonder kraamhulp, de kinderen zijn naar school. Even tijd voor ons samen.
donderdag 13 februari 2020 om 08:37
Klinkt altijd zo dubbel, maar tis "fijn" (de opluchting) dat dat diepe verdriet er nu uit kwam, Ikeakrukje.
Het zal de eerste en laatste keer niet zijn dat het zo hoog zit, dat het niet meer te negeren is.
Vorige week was er nog vanalles te regelen en ben je nog half in shock, nu dringt het het harde besef door dat dit blijvend zo is, jullie met lege handen achter blijven, haar niet zullen zien opgroeien, er geen toekomst samen is, haar alleen maar kunnen koesteren in herinnering en in jullie harten.
Sterkte
Het zal de eerste en laatste keer niet zijn dat het zo hoog zit, dat het niet meer te negeren is.
Vorige week was er nog vanalles te regelen en ben je nog half in shock, nu dringt het het harde besef door dat dit blijvend zo is, jullie met lege handen achter blijven, haar niet zullen zien opgroeien, er geen toekomst samen is, haar alleen maar kunnen koesteren in herinnering en in jullie harten.
Sterkte
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 14 februari 2020 om 10:24
Ikeakrukje schreef: ↑13-02-2020 06:24Nou, en gelukkig kwamen die diepe tranen dan toch. Gisteravond in een explosieve huilbui. Ik vind het zo moeilijk mijn verdriet te plaatsen. Ik heb een week geleden een dochter gekregen, maar ik heb (voor mijn gevoel) geen contact kunnen maken. Ik heb haar niet met mijn andere dochters zien spelen. Ik heb haar geen eten gegeven en geen aai over haar bol kunnen geven. Mijn herinneringen aan haar eindigen abrupt met de crematie.
Mijn man zegt dat ie juist veel gedachten en gevoelens heeft bij hoe het zou hebben kunnen zijn. Het stelt zich haar gewoon voor in de toekomst. Mij lukt dat niet goed, of ik durf het misschien niet goed. Het blijft immers toch die fantasie en de werkelijkheid is zoveel anders.
Ik was zo opgelucht dat die tranen zich eindelijk weer lieten zien. Ik had al twee dagen bijna niet gehuild en dat voelde zo niet goed.
Vandaag de eerste dag zonder kraamhulp, de kinderen zijn naar school. Even tijd voor ons samen.
Je man en jij kunnen het allebei anders beleven hè, dat geeft ook niet.
Fijn dat je vandaag even kon huilen, dat kan soms zo ontzettend opluchting geven.
C'est la vie
vrijdag 14 februari 2020 om 11:43
Ja, het lucht enorm op. En ik vond de gedachten van mijn man ook heel verhelderend. De fantasie en de gedachte aan hoe zij hier geweest zou zijn mag gewoon blijven. Die hoef ik niet weg te drukken of er bang voor te zijn. En dat is fijnSusieFlower schreef: ↑14-02-2020 10:24Je man en jij kunnen het allebei anders beleven hè, dat geeft ook niet.
Fijn dat je vandaag even kon huilen, dat kan soms zo ontzettend opluchting geven.
vrijdag 14 februari 2020 om 13:22
vrijdag 14 februari 2020 om 14:53
Lieve Vietje, laat je niet bang maken door dit soort verhalen. Dit gebeurt maar heel weinig gelukkig. Geniet van je zwangerschap en het mooi wat in jou groeit.
vrijdag 14 februari 2020 om 14:56
Wat een mooi idee. We willen in ieder geval iets moois doen met de as. Een deel zullen we uitstrooien op een voor ons waardevolle plek. En het knuffeltje dat bij haar was toen ze nog bij ons was, heeft een mooi plekje gekregen zodat ze met ons mee kan kijken. En ik denk na over een mooie hanger met alle initialen van mijn kinderen, zodat ik ze op die manier samen op mijn lichaam kan dragen.dansenindewind schreef: ↑14-02-2020 13:22Gefeliciteerd met de geboorte van jullie mooie dochter.
Het is nu nog te vroeg, maar er is een grafisch vormgever die overleden kinderen als silhouet Photoshopt in familieportretten. Op een manier zoals jullie denken dat ze eruit zou zien en ze loopt dan bv ook echt aan de hand mee.
vrijdag 14 februari 2020 om 17:45
Wij hebben allebei een assieraad, mijn man een horlogeclip, ik een hangertje in de vorm van een ster. En wij hebben een mooie urn laten maken, die staat bij ons thuis. Overigens zijn deze dingen ook allemaal betaald door onze uitvaartverzekeringIkeakrukje schreef: ↑14-02-2020 14:56Wat een mooi idee. We willen in ieder geval iets moois doen met de as. Een deel zullen we uitstrooien op een voor ons waardevolle plek. En het knuffeltje dat bij haar was toen ze nog bij ons was, heeft een mooi plekje gekregen zodat ze met ons mee kan kijken. En ik denk na over een mooie hanger met alle initialen van mijn kinderen, zodat ik ze op die manier samen op mijn lichaam kan dragen.
