Zwanger
alle pijlers
Stille geboorte
zondag 2 februari 2020 om 20:07
Dag lieve meiden,
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
Gisteren heb ik gehoord dat het kindje in mijn buik onverwacht overleden is. De verloskundige kon geen hartje vinden en op de echo in het ziekenhuis zagen ze helaas ook geen hartje meer. Morgen moet ik naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. We hebben al contact gehad met een fotograaf en iemand die ons helpt met de begrafenis. Ik ben nu 35 weken zwanger, het is amper te beseffen. We hebben al twee dochters, die zijn nu bij opa en oma maar snappen heel goed dat er iets aan de hand is. Ze zijn 2 en 4. Misschien een stomme vraag, maar hebben jullie misschien tips hoe we de komende week afscheid kunnen nemen. We willen het graag een beetje klein houden.
Liefs.
ikeakrukje wijzigde dit bericht op 05-02-2021 06:13
0.00% gewijzigd
vrijdag 13 maart 2020 om 20:28
Lieve ikeakrukje iedere arts met een hart snapt dat jij opziet tegen deze afspraken en dat je behoefte hebt om informatie te krijgen. Misschien is er wat te regelen met beeldbellen ?
Ik begrijp ook goed dat het je aanvliegt, je leeft toe naar dit soort afspraken ook al zie je er ook tegenop, het is zo dubbel. En dan ook noguitgerekende datum in zicht...en dan nu minder ruimte om over te geven aan je verdriet. Dat is ook pittig ! Op momenten dat kan lief voor jullie zelf zijn. Dikke knuffel vanuit hier.
En bedankt voor je lieve woorden.
Ik begrijp ook goed dat het je aanvliegt, je leeft toe naar dit soort afspraken ook al zie je er ook tegenop, het is zo dubbel. En dan ook noguitgerekende datum in zicht...en dan nu minder ruimte om over te geven aan je verdriet. Dat is ook pittig ! Op momenten dat kan lief voor jullie zelf zijn. Dikke knuffel vanuit hier.
En bedankt voor je lieve woorden.
dinsdag 21 april 2020 om 17:27
Dag allemaal, het is allemaal nog maar zo kort geleden en tegelijkertijd is er zoveel gebeurt. De afspraak in het ziekenhuis is gelukkig nog net doorgegaan. De volgende dag is alles gecancelled dus we mochten nog net met zijn tweeen naar de afspraak.
Er is toch een oorzaak gevonden, verschillende bloedpropjes hebben tot het overlijden van mijn mooie meisje geleid. Dat riep voor mij allemaal nieuwe vragen op. Heeft ze pijn gehad? Hadden we het kunnen voorkomen, hadden ze op de laatste echo (een week voor het verschrikkelijke nieuws) niet toch iets moeten zien? Gelukkig heb ik deze vragen inmiddels los kunnen laten. De antwoorden doen er eigenlijk niet toe en veranderen niets aan de uitkomst.
Ook betekent het verder onderzoek. Mogelijk stolt mijn bloed te snel dus dat onderzoeken ze nu verder. Dit kan ook nog erfelijk zijn met gevolgen dus voor mijn dochters. Op dit onderdeel zijn we dus nog niet klaar.
Inmiddels zitten we al geruime tijd in lock down, met man en kinderen elke dag, de hele dag om me heen. Ik had me zo verheugd op tijd alleen, tijd voor mezelf, tijd om mijn verdriet weg te ruimen maar. Ik moet het nu hebben van elke dag een uur wandelen en hopen dat de tranen dan komen. Soms lukt dat, maar meestal niet.
Het voelt alsof ik stilsta, alsof alles om me heen niet echt is alsof ik nooit zwanger ben geweest en er niks is gebeurd. Ik spreek amper mensen, kan mijn verhaal niet kwijt. Ik voel me soms zo vreselijk alleen en afgestompt. Ik weet niet hoe ik het rouwproces in deze situatie vorm kan geven en dan voel ik me zo verloren.
Met de meiden gaat het gelukkig goed. Die genieten van de aandacht thuis en onze eindeloze fietstochtjes. Ik vind het heerlijk ze zo dichtbij me te hebben maar ik snak ook naar iets van ruimte voor mezelf. Hopelijk komt Rutte straks met goed nieuws.
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Er is toch een oorzaak gevonden, verschillende bloedpropjes hebben tot het overlijden van mijn mooie meisje geleid. Dat riep voor mij allemaal nieuwe vragen op. Heeft ze pijn gehad? Hadden we het kunnen voorkomen, hadden ze op de laatste echo (een week voor het verschrikkelijke nieuws) niet toch iets moeten zien? Gelukkig heb ik deze vragen inmiddels los kunnen laten. De antwoorden doen er eigenlijk niet toe en veranderen niets aan de uitkomst.
Ook betekent het verder onderzoek. Mogelijk stolt mijn bloed te snel dus dat onderzoeken ze nu verder. Dit kan ook nog erfelijk zijn met gevolgen dus voor mijn dochters. Op dit onderdeel zijn we dus nog niet klaar.
Inmiddels zitten we al geruime tijd in lock down, met man en kinderen elke dag, de hele dag om me heen. Ik had me zo verheugd op tijd alleen, tijd voor mezelf, tijd om mijn verdriet weg te ruimen maar. Ik moet het nu hebben van elke dag een uur wandelen en hopen dat de tranen dan komen. Soms lukt dat, maar meestal niet.
Het voelt alsof ik stilsta, alsof alles om me heen niet echt is alsof ik nooit zwanger ben geweest en er niks is gebeurd. Ik spreek amper mensen, kan mijn verhaal niet kwijt. Ik voel me soms zo vreselijk alleen en afgestompt. Ik weet niet hoe ik het rouwproces in deze situatie vorm kan geven en dan voel ik me zo verloren.
Met de meiden gaat het gelukkig goed. Die genieten van de aandacht thuis en onze eindeloze fietstochtjes. Ik vind het heerlijk ze zo dichtbij me te hebben maar ik snak ook naar iets van ruimte voor mezelf. Hopelijk komt Rutte straks met goed nieuws.
Hoe gaat het met jullie allemaal?
dinsdag 21 april 2020 om 17:40
@ikeakrukje Wat ontzettend heftig om te lezen. Kan er niet omheen: je bent een ontzettend sterke vrouw. Die timing met corona kon ook echt niet slechter. Hoop voor jou ook dat Rutte straks de maatregelen versoepelt.. het is niet makkelijk om dit verlies een plek te geven terwijl de wereld ook nog eens in brand staat en je amper ademruimte krijgt. Heel veel sterkte en liefs, en vooral kracht toegewenst 
zaterdag 12 september 2020 om 16:44
Ik besloot
Dat jij er mocht zijn
In mijn schoot
In mijn hart
Ik gaf jou
Mijn liefde
Mijn hoop
Mijn wens, mijn droom
Wij zijn samen een
Niet twee
Alleen ga ik door
Een gat in mijn hart
Een gat
Gevuld met liefde
Een gat
Gevuld met hoop
Jij gaf mij
Jouw liefde
Jouw licht
Jij bent mijn kracht in mij
Jouw liefde is mij
Helaas heb ik opnieuw een miskraam gekregen. Daarover schreef ik dit gedicht.
Dat jij er mocht zijn
In mijn schoot
In mijn hart
Ik gaf jou
Mijn liefde
Mijn hoop
Mijn wens, mijn droom
Wij zijn samen een
Niet twee
Alleen ga ik door
Een gat in mijn hart
Een gat
Gevuld met liefde
Een gat
Gevuld met hoop
Jij gaf mij
Jouw liefde
Jouw licht
Jij bent mijn kracht in mij
Jouw liefde is mij
Helaas heb ik opnieuw een miskraam gekregen. Daarover schreef ik dit gedicht.
ikeakrukje wijzigde dit bericht op 12-09-2020 17:09
0.87% gewijzigd
dinsdag 15 september 2020 om 22:28
Aaaah lieve Ikeakrukje, ik begrijp zo goed wat je doormaakt. Dikke knuffel vrouw.Ikeakrukje schreef: ↑12-09-2020 16:44Ik besloot
Dat jij er mocht zijn
In mijn schoot
In mijn hart
Ik gaf jou
Mijn liefde
Mijn hoop
Mijn wens, mijn droom
Wij zijn samen een
Niet twee
Alleen ga ik door
Een gat in mijn hart
Een gat
Gevuld met liefde
Een gat
Gevuld met hoop
Jij gaf mij
Jouw liefde
Jouw licht
Jij bent mijn kracht in mij
Jouw liefde is mij
Helaas heb ik opnieuw een miskraam gekregen. Daarover schreef ik dit gedicht.
Je hebt er mooi woorden aan weten te geven.
C'est la vie
zondag 4 oktober 2020 om 06:46
Dag lieve meiden,
dank voor jullie lieve berichtjes. Het was een harde klap voor me. Vooral het besef hoe graag ik nog een kindje zou willen maar ook hoe groot de risico's zijn en wat het van me vraagt. Het is zo dubbel, het besef dat het nog kan, en misschien zou lukken en de klap dat het mis was en ik weer terug bij af was.
Ik heb psychologische hulp gezocht. Op dit moment richt die zich vooral op tijd en ruimte creëren voor mezelf. De afgelopen maanden hebben door de combinatie van rouw en covid veel van me gevraagd. Ik loop op mijn tenen en ben ontzettend moe. En tegelijkertijd is met de miskraam al het verdriet weer omhoog gepompt. Ik ben weer elke dag gaan wandelen en ga wat vaker sporten. Ik merk dat het fysiek bezig zijn me goed doen. Mocht iemand goede tips hebben om me weer wat beter te voelen dan hoor ik het graag.
Tegelijkertijd ben ik erg bezig om anders naar mijn kinderwens te gaan kijken. Want het houdt me erg bezig en het kost me heel veel energie en ik wil graag op een positieve manier verder met mijn leven. Niet die cyclus die mijn humeur zo bepaalt, maar gewoon de dagelijkse dingen op mijn pad.
Er hangen zoveel gedachten om het zwanger worden. Door alles wat er gebeurd is, is zwanger willen worden een strohalm geworden. Het is een oprechte warme wens: het beeld van die drie meiden kopjes aan de keukentafel vult mijn hart. Als ik mijn meiden zie met hun kleine nichtje smelt ik. En tegelijkertijd in mijn hoofd lost een zwangerschap alle ellende op, is al het verdriet niet voor niks geweest, maken we af waar we aan begonnen zijn. Ik wil af van die gedachten. Ik wil dat een zwangerschap een supergewenste bonus wordt maar niet meer een voorwaarde om verder te mogen leven.
Ik heb al het besluit genomen om niet de medische molen in te gaan. Dat zou teveel van me vragen en dat is het me niet waard en niet eerlijk naar mijn meiden. De komende ronde wil ik het meer loslaten, geen ovulatietesten etc, niet meer elke dag zo praktisch geconfronteerd worden met het zwanger willen worden. Langzaam wil ik afscheid gaan nemen van mijn kinderwens maar hoe laat je echt los? Alle hulp is welkom.
Dank voor jullie lieve woorden.
dank voor jullie lieve berichtjes. Het was een harde klap voor me. Vooral het besef hoe graag ik nog een kindje zou willen maar ook hoe groot de risico's zijn en wat het van me vraagt. Het is zo dubbel, het besef dat het nog kan, en misschien zou lukken en de klap dat het mis was en ik weer terug bij af was.
Ik heb psychologische hulp gezocht. Op dit moment richt die zich vooral op tijd en ruimte creëren voor mezelf. De afgelopen maanden hebben door de combinatie van rouw en covid veel van me gevraagd. Ik loop op mijn tenen en ben ontzettend moe. En tegelijkertijd is met de miskraam al het verdriet weer omhoog gepompt. Ik ben weer elke dag gaan wandelen en ga wat vaker sporten. Ik merk dat het fysiek bezig zijn me goed doen. Mocht iemand goede tips hebben om me weer wat beter te voelen dan hoor ik het graag.
Tegelijkertijd ben ik erg bezig om anders naar mijn kinderwens te gaan kijken. Want het houdt me erg bezig en het kost me heel veel energie en ik wil graag op een positieve manier verder met mijn leven. Niet die cyclus die mijn humeur zo bepaalt, maar gewoon de dagelijkse dingen op mijn pad.
Er hangen zoveel gedachten om het zwanger worden. Door alles wat er gebeurd is, is zwanger willen worden een strohalm geworden. Het is een oprechte warme wens: het beeld van die drie meiden kopjes aan de keukentafel vult mijn hart. Als ik mijn meiden zie met hun kleine nichtje smelt ik. En tegelijkertijd in mijn hoofd lost een zwangerschap alle ellende op, is al het verdriet niet voor niks geweest, maken we af waar we aan begonnen zijn. Ik wil af van die gedachten. Ik wil dat een zwangerschap een supergewenste bonus wordt maar niet meer een voorwaarde om verder te mogen leven.
Ik heb al het besluit genomen om niet de medische molen in te gaan. Dat zou teveel van me vragen en dat is het me niet waard en niet eerlijk naar mijn meiden. De komende ronde wil ik het meer loslaten, geen ovulatietesten etc, niet meer elke dag zo praktisch geconfronteerd worden met het zwanger willen worden. Langzaam wil ik afscheid gaan nemen van mijn kinderwens maar hoe laat je echt los? Alle hulp is welkom.
Dank voor jullie lieve woorden.
zondag 4 oktober 2020 om 09:07
Hoi i.k.,
Ik denk dat je goed bezig bent met sporten en naar buiten. Als dat elke dag kan helemaal goed.
Als je conditie beter wordt, voel je je ook sterker.
Psychische hulp is ook goed! Je bent niet gek maar hebt gewoon veel meegemaakt. Fijn dat iemand meedenkt.
Over de kinderwens: ik heb hem laten gaan door te kijken hoeveel risico ook nam. Ik heb twee kinderen en ben vaker zwanger geweest. De laatste zwangerschap was in het begin fantastisch en onmiskenbaar aanwezig. Tot de twaalf weken echo, hij bleek niet levensvatbaar en zou al in de buik overlijden. Omdat hij daarbij pijn zou kunnen hebben, hebben we gekozen om hem met dertien weken geboren te laten worden en overlijden. Achteraf heeft die laatste zwangerschap mij twee jaar gekost om er weer echt normaal te zijn. De zorg voor de twee oudste kinderen ging door. Werk ook. Sporten ook. Ik kon niks met sporten, zag geen vooruitgang. Nu weer wel.
Ik was eigenlijk al te oud. De gynaecoloog stelde voor dat ik bleef proberen, want die kinderwens. Maar ik trok het gewoon niet, al dat verdriet bij mij, man en kinderen.
Veel mensen zeiden dat ik mijn zegeningen moest tellen. Want ik had er al twee en een lieve man. Jajaja en mijn uiterlijk en een pracht karakter. Ik miste die derde enorm!
Soms is de prijs te hoog. Bij mij was de prijs te hoog en was ik daarna vol overtuigd dat het klaar is. Als ik opeens door magisch ingrijpen drie kinderen zou hebben zou de lach niet weg kunnen van mijn gezicht. Maar hier is het goed zo. Er is rust, geen kans op verdriet. Ook geen hoop meer op een nieuwe baby, nee dat niet. Maar die rust geeft veel ruimte.
Ik denk dat loslaten vooral tijd kost.
Dat was bij mij zo. Tot het kantelpunt bereikt was en ik eerst besloot dat het genoeg was, en daarna dat ook voelde.
Veel sterkte
Ik denk dat je goed bezig bent met sporten en naar buiten. Als dat elke dag kan helemaal goed.
Als je conditie beter wordt, voel je je ook sterker.
Psychische hulp is ook goed! Je bent niet gek maar hebt gewoon veel meegemaakt. Fijn dat iemand meedenkt.
Over de kinderwens: ik heb hem laten gaan door te kijken hoeveel risico ook nam. Ik heb twee kinderen en ben vaker zwanger geweest. De laatste zwangerschap was in het begin fantastisch en onmiskenbaar aanwezig. Tot de twaalf weken echo, hij bleek niet levensvatbaar en zou al in de buik overlijden. Omdat hij daarbij pijn zou kunnen hebben, hebben we gekozen om hem met dertien weken geboren te laten worden en overlijden. Achteraf heeft die laatste zwangerschap mij twee jaar gekost om er weer echt normaal te zijn. De zorg voor de twee oudste kinderen ging door. Werk ook. Sporten ook. Ik kon niks met sporten, zag geen vooruitgang. Nu weer wel.
Ik was eigenlijk al te oud. De gynaecoloog stelde voor dat ik bleef proberen, want die kinderwens. Maar ik trok het gewoon niet, al dat verdriet bij mij, man en kinderen.
Veel mensen zeiden dat ik mijn zegeningen moest tellen. Want ik had er al twee en een lieve man. Jajaja en mijn uiterlijk en een pracht karakter. Ik miste die derde enorm!
Soms is de prijs te hoog. Bij mij was de prijs te hoog en was ik daarna vol overtuigd dat het klaar is. Als ik opeens door magisch ingrijpen drie kinderen zou hebben zou de lach niet weg kunnen van mijn gezicht. Maar hier is het goed zo. Er is rust, geen kans op verdriet. Ook geen hoop meer op een nieuwe baby, nee dat niet. Maar die rust geeft veel ruimte.
Ik denk dat loslaten vooral tijd kost.
Dat was bij mij zo. Tot het kantelpunt bereikt was en ik eerst besloot dat het genoeg was, en daarna dat ook voelde.
Veel sterkte
zondag 4 oktober 2020 om 09:20
Madderijn wat een mooie post van jou. Er is inderdaad nu rust en geen kans op verdriet. Hoewel ik nooit een 'termination for medical reasons" of een stille geboorte heb hoeven meemaken, snap ik volledig wat je bedoelt.
Ikeakrukje: Helemaal meepraten kan ik niet, want mijn laatste (en enige succesvolle) ICSI zwangerschap eindige positief waardoor het misschien makkelijker is om het daarmee af te sluiten, dan wanneer je laatste zwangerschap zo'n enorm verdrietig einde heeft gehad zoals bij jou helaas het geval is geweest.
Dat gezegd hebbende, ik kan mij wel verplaatsen in het moeten loslaten van een wens. Hier heb ik de wens voor een tweede ook laten varen, die in het eerste jaar en net na de geboorte van mijn dochter nog wel heel erg actief aanwezig was. Zwanger worden en zwanger blijven lukte bij ons echter niet, althans niet goed en na al dat medische ingrijpen wilde ik ook niet meer opnieuw de medische molen in met mogelijke miskramen (en daar speelde de leeftijd van mijn man een grote rol bij). Onder andere omstandigheden had ik het voor mijn dochter en voor ons leuk gevonden, maar er is, zoals Madderijn ook schrijft, geen kans meer op verdriet, pijn of de meeslepende medische molen waar je zo in meegezogen kan worden. Ik weet van mijzelf ook dat wanneer ik wel de MMM in zou zijn gegaan alles weer in het teken zou staan van obsessief zwanger worden en dit zou wellicht ten koste gaan van onze dochter. Rationeel was het van alle kanten dus beter om de wens te laten varen en daar was wel tijd voor nodig.
Nogmaals, ik kan mij voorstellen dat dit anders ligt wanneer je in principe op de natuurlijke manier zwanger kan worden en je afscheid hebt moeten nemen van jullie meisje. Sterkte!
Ikeakrukje: Helemaal meepraten kan ik niet, want mijn laatste (en enige succesvolle) ICSI zwangerschap eindige positief waardoor het misschien makkelijker is om het daarmee af te sluiten, dan wanneer je laatste zwangerschap zo'n enorm verdrietig einde heeft gehad zoals bij jou helaas het geval is geweest.
Dat gezegd hebbende, ik kan mij wel verplaatsen in het moeten loslaten van een wens. Hier heb ik de wens voor een tweede ook laten varen, die in het eerste jaar en net na de geboorte van mijn dochter nog wel heel erg actief aanwezig was. Zwanger worden en zwanger blijven lukte bij ons echter niet, althans niet goed en na al dat medische ingrijpen wilde ik ook niet meer opnieuw de medische molen in met mogelijke miskramen (en daar speelde de leeftijd van mijn man een grote rol bij). Onder andere omstandigheden had ik het voor mijn dochter en voor ons leuk gevonden, maar er is, zoals Madderijn ook schrijft, geen kans meer op verdriet, pijn of de meeslepende medische molen waar je zo in meegezogen kan worden. Ik weet van mijzelf ook dat wanneer ik wel de MMM in zou zijn gegaan alles weer in het teken zou staan van obsessief zwanger worden en dit zou wellicht ten koste gaan van onze dochter. Rationeel was het van alle kanten dus beter om de wens te laten varen en daar was wel tijd voor nodig.
Nogmaals, ik kan mij voorstellen dat dit anders ligt wanneer je in principe op de natuurlijke manier zwanger kan worden en je afscheid hebt moeten nemen van jullie meisje. Sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 4 oktober 2020 om 10:53
Ach lieve ikeakrukje, wat verschrikkelijk dat je emotioneel zo overhoop ligt.
Ik weet nog goed dat ik zelf op een gegeven moment helemaal klaar was met het hele zwanger worden verhaal. Ik was dan ook oprecht boos dat ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen had. Terwijl het mijn allergrootste wens was. Ik had het zo weggestopt. Ik kon de pijn van de teleurstellingen gewoon niet meer aan.
En hoewel ik, zoals jij ook schrijft, me vooral wilde gaan richten op me weer gelukkig voelen zonder dat de wens in vervulling zou gaan. Is onze wens tóch in vervulling gegaan. En daarmee zijn we van de pijn verlost.
Maar als ik zo over jouw verdriet lees, voel ik die rauwe pijn weer. De oneerlijkheid, de jaloezie waarmee ik naar anderen keek die meerdere kinderen hadden, maar ook de schuldgevoelens naar mezelf omdat ik ontevreden was met wat ik had.
Ik zou willen dat ik je kon helpen. Het enige dat ik je kan zeggen is dat al deze gevoelens er mogen zijn. Dat je ze mag doorleven.
Ik weet nog goed dat ik zelf op een gegeven moment helemaal klaar was met het hele zwanger worden verhaal. Ik was dan ook oprecht boos dat ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen had. Terwijl het mijn allergrootste wens was. Ik had het zo weggestopt. Ik kon de pijn van de teleurstellingen gewoon niet meer aan.
En hoewel ik, zoals jij ook schrijft, me vooral wilde gaan richten op me weer gelukkig voelen zonder dat de wens in vervulling zou gaan. Is onze wens tóch in vervulling gegaan. En daarmee zijn we van de pijn verlost.
Maar als ik zo over jouw verdriet lees, voel ik die rauwe pijn weer. De oneerlijkheid, de jaloezie waarmee ik naar anderen keek die meerdere kinderen hadden, maar ook de schuldgevoelens naar mezelf omdat ik ontevreden was met wat ik had.
Ik zou willen dat ik je kon helpen. Het enige dat ik je kan zeggen is dat al deze gevoelens er mogen zijn. Dat je ze mag doorleven.
maandag 5 oktober 2020 om 00:11
Ach ikeakrukje wat voel ik met je mee 
Tips voor dagelijks leven: fysiek bezig zijn (wat je al doet) maar ook als er om wat voor reden geen ruimte is voor verdriet dat je voelt op dat moment er later op de dag/rustig moment(creëren) erop terugkomen met jezelf, dan ontstaat er ruimte voor verdriet en niet eraan voorbij gaan.
Zwanger worden opnieuw...je kent m’n situatie, weer zo anders als bij jullie. Wel herken ik de strohalm, omschreef het vaak als een lichtpuntje in een ongelooflijk moeilijk jaar en als die dan ook nog eens bij je weg wordt gehaald.... wat was ik boos! De angst dat m’n lijf het niet zou kunnen, dat we met lege handen zouden blijven.... wij hadden een wachtperiide en zijn ons vooral gaan richten op elkaar en samen leuke dingen doen (pre Corona) . Hierdoor konden we ook juist weer even loskomen van alle zwangerschap ovulatie toestanden.
Maar nogmaals zo’n andere situatie als bij jullie, maar misschien heb je er wat aan
Tips voor dagelijks leven: fysiek bezig zijn (wat je al doet) maar ook als er om wat voor reden geen ruimte is voor verdriet dat je voelt op dat moment er later op de dag/rustig moment(creëren) erop terugkomen met jezelf, dan ontstaat er ruimte voor verdriet en niet eraan voorbij gaan.
Zwanger worden opnieuw...je kent m’n situatie, weer zo anders als bij jullie. Wel herken ik de strohalm, omschreef het vaak als een lichtpuntje in een ongelooflijk moeilijk jaar en als die dan ook nog eens bij je weg wordt gehaald.... wat was ik boos! De angst dat m’n lijf het niet zou kunnen, dat we met lege handen zouden blijven.... wij hadden een wachtperiide en zijn ons vooral gaan richten op elkaar en samen leuke dingen doen (pre Corona) . Hierdoor konden we ook juist weer even loskomen van alle zwangerschap ovulatie toestanden.
Maar nogmaals zo’n andere situatie als bij jullie, maar misschien heb je er wat aan
