Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 09:45
Hier is eentje voor jou:
Ik heb kinderen en ik doe alles voor hen maar als ik het allemaal van te voren had geweten... was ik er NOOIT aan begonnen.
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
vrijdag 1 mei 2020 om 09:46
Ook wel met taboe denk ik want wie wil er openlijk toe geven dat je een verkeerde beslissing hebt gemaakt dat je een kind op de wereld hebt gezet. Het is ook schaamte want welke moeder of vader zegt of denkt zo iets.SallySpectra* schreef: ↑01-05-2020 09:42Ja dat is natuurlijk niet bepaald leuk om terug te lezen als kind. Heeft met taboe niet zoveel te maken, eerder met bescherming van je kind.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:47
Helpt het je om te realiseren dat het leven nu eenmaal niet helemaal maakbaar is? Soms lopen dingen op een bepaalde manier. Stel nu dat je besluit dat je toch een kind wilt, hoe zie je dat dan voor je? Ben je dan bereid alleenstaand moeder te worden als je een geschikte donorvader kunt vinden? Of wil je dan nog onder stoom en kokend water een "relatie" en dan heel snel zwanger worden? Ik zie dat laatste veel in mijn omgeving en de eerste zeepbellen spatten alweer uit elkaar, kinderen betalen de rekening.
Ik heb nooit een kinderwens gehad. Met mijn ex wilde ik ze pertinent niet. Nu denk ik soms dat ik binnen een ander soortige relatie er best in mee had gekund. En voel ik een soort rouw voor het gezin dat er nooit gaan komen. Mijn vriend heeft kinderen, en ik ben heel blij dat we hen niet de ellende van een tweede leg gaan aandoen. Tegelijkertijd voel ik me soms een buitenstaander ten opzichte van zijn gezin. Mij helpt het om die gevoelens gewoon te erkennen en ze te delen.
Ik heb nooit een kinderwens gehad. Met mijn ex wilde ik ze pertinent niet. Nu denk ik soms dat ik binnen een ander soortige relatie er best in mee had gekund. En voel ik een soort rouw voor het gezin dat er nooit gaan komen. Mijn vriend heeft kinderen, en ik ben heel blij dat we hen niet de ellende van een tweede leg gaan aandoen. Tegelijkertijd voel ik me soms een buitenstaander ten opzichte van zijn gezin. Mij helpt het om die gevoelens gewoon te erkennen en ze te delen.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:47
Mijn vriendinnen met kinderen zijn hoteldebotel. Die verhalen ken ik ook wel.
Mijn leven zou ingrijpend veranderen als ik kinderen wil. Huis verkopen, verdriet om verbroken relatie. Weer gaan daten? Ik moet er allemaal niet aan denken. de ervaringen van kinderlozen, zijn waardevol. Wat staat me te wachten? Zijn er meer mensen die beide scenario’s voor zich hebben gezien?
Ik vind overigens ook de ervaringen van mensen mét kinderen fijn om hier te lezen, die het ook ploeteren vinden. Misschien is m’n titel verkeerd
vrijdag 1 mei 2020 om 09:48
Ja er kan van alles bij komen kijken. Maar dat je anoniem blijft als je uitgebreid in een tijdschrift gaat vertellen hoe afschuwelijk veel spijt je van je kinderen hebt heeft niet zoveel met taboe te maken.vrijenblij20220 schreef: ↑01-05-2020 09:46Ook wel met taboe denk ik want wie wil er openlijk toe geven dat je een verkeerde beslissing hebt gemaakt dat je een kind op de wereld hebt gezet. Het is ook schaamte want welke moeder of vader zegt of denkt zo iets.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:48
Nou idd. Nogal logisch dat je dat niet met naam en toenaam de wereld in slingert waar het kind in kwestie dat zo terug kan vinden.SallySpectra* schreef: ↑01-05-2020 09:42Ja dat is natuurlijk niet bepaald leuk om terug te lezen als kind. Heeft met taboe niet zoveel te maken, eerder met bescherming van je kind.
@TO: ik vind ouderschap trouwens wel redelijk pittig. Dat had ik ook wel verwacht van tevoren, maar dat continue aanstaan dat je de eerste jaren hebt dat valt mij wel eens zwaar. Zeker nu in coronatijd.
Maar ik vind dat altijd zo raar om als argument voor het niet doen op te werpen. Om 7:30 op mijn werk zijn vind ik ook zwaar, maar ja, hoort erbij. Huishouden doen vind ik ook niet echt leuk, maar ja hoort erbij.
Kinderen hebben is niet het antwoord op alles. Kinderen hebben is net als met alles in het leven iets met leuke en minder leuke kanten.
Mijns inziens is een kinderwens (of het ontbreken daarvan) gewoon het puur irrationele gevoel van: ik wil ze! Of: ik wil ze niet!
Alles daaromheen is maar ruis en het proberen te rationaliseren van iets wat je voelt, of niet.
lux- wijzigde dit bericht op 01-05-2020 09:51
0.09% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:49
Dit ja.rumforviva schreef: ↑01-05-2020 09:45Nooit. Hoe langer, hoe blijer. Ik voel me zo vrij. Mijn moeder van in de 70 maakt zich nóg zorgen om haar volwassen kinderen.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:49
Dat bedoel ik . Lastige situatie ook voor jou!starbright schreef: ↑01-05-2020 09:47Helpt het je om te realiseren dat het leven nu eenmaal niet helemaal maakbaar is? Soms lopen dingen op een bepaalde manier. Stel nu dat je besluit dat je toch een kind wilt, hoe zie je dat dan voor je? Ben je dan bereid alleenstaand moeder te worden als je een geschikte donorvader kunt vinden? Of wil je dan nog onder stoom en kokend water een "relatie" en dan heel snel zwanger worden? Ik zie dat laatste veel in mijn omgeving en de eerste zeepbellen spatten alweer uit elkaar, kinderen betalen de rekening.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:53
Ik weet het niet goed. Mijn ex en ik leidden een ander leven. En de wens om zwanger te raken groeide ook naarmate het niet lukte.Banba schreef: ↑01-05-2020 09:37Ik vind het wel alarmerend klinken dat je met je ex 3 jaar bezig bent om zwanger te worden en bij een nieuwe partner ineens geen kinderwens meer hebt. Ben je 180 graden gedraaid in de tussentijd? Of druk je misschien iets weg om je relatie niet op het spel te zetten?
Ik ga denk ik meer mee met het leven zoals het komt. Mijn ex wilde het wel en het paste in onze relatie, de dingen die we ondernamen, de vrienden die we hadden, etc.
Ik vind het moeilijk om mijn gevoel van toen terug te halen. Misschien wilde ik het wel omdat het de volgende logische stap was?
vrijdag 1 mei 2020 om 09:55
Het lijkt er meer op dat je voelt dat het nu of nooit is en je daarom nu denkt te twijfelen.
Ik ben wel moeder en zou ze nooit meer kunnen missen, ik weet dat je dit niet wilde horen maar ik wil ermee zeggen als je moeder word, ga je echt wel van je kind houden maar zonder kinderen kan je ook heel gelukkig zijn.
Kinderen hebben vóór en nádelen.
Ik weet niet of ik in jou situatie het nog zou willen. Bijna 40 en een man die het niet wilt. Je zou dan onmiddellijk moeten stoppen met de relatie en middels een donor een BAM worden. Is dat écht wat je wil?
Ik ben wel moeder en zou ze nooit meer kunnen missen, ik weet dat je dit niet wilde horen maar ik wil ermee zeggen als je moeder word, ga je echt wel van je kind houden maar zonder kinderen kan je ook heel gelukkig zijn.
Kinderen hebben vóór en nádelen.
Ik weet niet of ik in jou situatie het nog zou willen. Bijna 40 en een man die het niet wilt. Je zou dan onmiddellijk moeten stoppen met de relatie en middels een donor een BAM worden. Is dat écht wat je wil?
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
vrijdag 1 mei 2020 om 09:57
Weet je dan wel goed wat je zelf wil? Je wilde kinderen omdat je ex ze wilde. Nu wil je geen kinderen omdat je huidige vriend ze niet... misschien eens uitvinden wat je zelf echt wil. Zonder daarbij te betrekken wat mensen om je heen vinden en doen en wel of niet willen.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 09:53Ik weet het niet goed. Mijn ex en ik leidden een ander leven. En de wens om zwanger te raken groeide ook naarmate het niet lukte.
Ik ga denk ik meer mee met het leven zoals het komt. Mijn ex wilde het wel en het paste in onze relatie, de dingen die we ondernamen, de vrienden die we hadden, etc.
Ik vind het moeilijk om mijn gevoel van toen terug te halen. Misschien wilde ik het wel omdat het de volgende logische stap was?
vrijdag 1 mei 2020 om 09:57
Ik vind dit best fout klinken dat jij jouw 'kinderwens' af laat hangen van de omgeving waarin je verkeert.Ik ga denk ik meer mee met het leven zoals het komt. Mijn ex wilde het wel en het paste in onze relatie, de dingen die we ondernamen, de vrienden die we hadden, etc.
Ga na of je een kind wil en dat 100% alleen wil doen. Je huidige relatie kan sneuvelen, de vader van je kind kan jong overlijden. Je vriendinnen verhuizen/emigreren etc.
Je ouders worden te oud en sterven zodat je ze niet als achtervang kunt gebruiken.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:58
Het lijkt me heerlijk als je een van die gevoelens ervaart. Maar veel mensen, zoals ik, zitten nu eenmaal in die ruis en kunnen zich in beide scenario’s schikken. Met kinderen is het niet altijd leuk. En zonder ook niet. En de ene keer heeft dit de overhand en de andere keer dat. Als je 40 wordt nadert de definitieve keuze wel.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:59
Ik weet niet of veel mensen in die ruis zitten. Jij waait wel een beetje met alle winden mee lijkt het.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 09:58Het lijkt me heerlijk als je een van die gevoelens ervaart. Maar veel mensen, zoals ik, zitten nu eenmaal in die ruis en kunnen zich in beide scenario’s schikken. Met kinderen is het niet altijd leuk. En zonder ook niet. En de ene keer heeft dit de overhand en de andere keer dat. Als je 40 wordt nadert de definitieve keuze wel.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:00
Die beslissing kan jij alleen maken. Ik hou van de drukte en gezelligheid van een gezin. Een vriendin van mij is bewust kinderloos, samen met haar vriend had ze een prima leven vond ze. Nu heeft hij onlangs de benen genomen en haar ingeruild voor een jonger exemplaar en wil met die dame een gezin gaan stichten. Mijn vriendin, 44 jaar, blijft alleen achter. Ik vind dat heel sneu en eenzaam voor haar. Maar misschien vind ze het heerlijk en dikke prima zo alleen. Kortom, het is heel persoonlijk.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:00
Ik denk niet dat er een absolute weg naar geluk is. Al heeft wel iedereen zo z'n eigen randvoorwaarden. Een vriendin van mij is om die reden bewust alleenstaand moeder geworden, omdat dat gevoel zo sterk was, haar halve leven al. Het ging haar ook echt om het kind, de relatie vond ze ondergeschikt daaraan. Bij mij is het andersom, ik vind die constructie van een gezin aantrekkelijk maar ik heb niet zo dat individuele gevoel van een kind willen.
Dus daar zijn allerlei gradaties in te bedenken. Elke keuze die je maakt betekent ergens een afscheid en dus een bijbehorend rouwproces. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven maar dat betekent niet dat je dan niet gelukkig kunt zijn.
aanvulling: ik denk wel dat het helpt om je bewust te zijn van je gevoelens en dus ook bewust ruimte te maken voor het verdriet dat bij bepaalde keuzes hoort. Als je je nu bewust wordt van een kinderwens, en je besluit om die reden de relatie te verbreken dan hebben de vervolgstappen een betere basis als je daar bewust bij stilstaat. Omgekeerd hoeft erkennen van jouw kinderwens helemaal niet te betekenen dat je huidige relatie onder druk komt te staan. Het betekent ook dat er dan ruimte komt om verdriet te hebben om een onvervulde kinderwens en dat kan je ook samen met je partner doormaken. Maar "met alle winden meewaaien" is meestal wel garantie voor gedoe achteraf. Het komt toch wel een keer op je af.
Dus daar zijn allerlei gradaties in te bedenken. Elke keuze die je maakt betekent ergens een afscheid en dus een bijbehorend rouwproces. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven maar dat betekent niet dat je dan niet gelukkig kunt zijn.
aanvulling: ik denk wel dat het helpt om je bewust te zijn van je gevoelens en dus ook bewust ruimte te maken voor het verdriet dat bij bepaalde keuzes hoort. Als je je nu bewust wordt van een kinderwens, en je besluit om die reden de relatie te verbreken dan hebben de vervolgstappen een betere basis als je daar bewust bij stilstaat. Omgekeerd hoeft erkennen van jouw kinderwens helemaal niet te betekenen dat je huidige relatie onder druk komt te staan. Het betekent ook dat er dan ruimte komt om verdriet te hebben om een onvervulde kinderwens en dat kan je ook samen met je partner doormaken. Maar "met alle winden meewaaien" is meestal wel garantie voor gedoe achteraf. Het komt toch wel een keer op je af.
anoniem_260577 wijzigde dit bericht op 01-05-2020 10:05
33.90% gewijzigd
vrijdag 1 mei 2020 om 10:02
SallySpectra* schreef: ↑01-05-2020 09:57Weet je dan wel goed wat je zelf wil? Je wilde kinderen omdat je ex ze wilde. Nu wil je geen kinderen omdat je huidige vriend ze niet... misschien eens uitvinden wat je zelf echt wil. Zonder daarbij te betrekken wat mensen om je heen vinden en doen en wel of niet willen.
Hoeveel mensen beginnen er wel niet aan kinderen door bovenstaande? Ik ken genoeg mannen maar ook vrouwen die eerder meegegaan zijn met hun partner dan dat de wens puur uit henzelf kwam. En dat ze dachten: oké, is goed. Zonder was ook goed geweest, maar oké.
Niet leuk misschien, maar wel menselijk voor mensen bij wie het geen oergevoel is.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:02
Ja, het is ploeteren, maar ik had er zo twee bij gewild (als ik geen alleenstaande moeder was geweest, en een zak met geld had gehad).Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 09:47Mijn vriendinnen met kinderen zijn hoteldebotel. Die verhalen ken ik ook wel.
Mijn leven zou ingrijpend veranderen als ik kinderen wil. Huis verkopen, verdriet om verbroken relatie. Weer gaan daten? Ik moet er allemaal niet aan denken. de ervaringen van kinderlozen, zijn waardevol. Wat staat me te wachten? Zijn er meer mensen die beide scenario’s voor zich hebben gezien?
Ik vind overigens ook de ervaringen van mensen mét kinderen fijn om hier te lezen, die het ook ploeteren vinden. Misschien is m’n titel verkeerd
Toch ken ik die plotselinge opborrelingen ook wel. Het zou in mijn geval vrij onhandig zijn als ik zwanger werd, en toen ik laatst eens vet over tijd was was ik direct overtuigd dat dit geen goed plan was. En toch denk ik soms, als ik een baby zie, of als ik lees over oude moeders ‘och, het zou ook wel leuk zijn’. Maar ik doe het niet
vrijdag 1 mei 2020 om 10:04
Is zij in elk geval de dans ontsprongen dat haar ex haar met 'n jong kind liet zitten. Dat gebeurt ook regelmatig als de man wel wil en de vrouw niet, de vrouw voor de man overstag gaat, maar de man tijdens de tropenjaren toch afhaakt.Jordany schreef: ↑01-05-2020 10:00Die beslissing kan jij alleen maken. Ik hou van de drukte en gezelligheid van een gezin. Een vriendin van mij is bewust kinderloos, samen met haar vriend had ze een prima leven vond ze. Nu heeft hij onlangs de benen genomen en haar ingeruild voor een jonger exemplaar en wil met die dame een gezin gaan stichten. Mijn vriendin, 44 jaar, blijft alleen achter. Ik vind dat heel sneu en eenzaam voor haar. Maar misschien vind ze het heerlijk en dikke prima zo alleen. Kortom, het is heel persoonlijk.
Er is niets mis met alleen zijn. Bovendien heeft zij geen bagage in de vorm van kinderen als ze weer op jacht gaat naar 'n nieuwe liefde.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:05
starbright schreef: ↑01-05-2020 10:00
Dus daar zijn allerlei gradaties in te bedenken. Elke keuze die je maakt betekent ergens een afscheid en dus een bijbehorend rouwproces. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben in het leven maar dat betekent niet dat je dan niet gelukkig kunt zijn.
Mooi gezegd!
vrijdag 1 mei 2020 om 10:05
Ik vind het ronduit dom. Het is een beslissing waar je de rest van je leven aan vast zit. Je moet 100% bij je eigen gevoel blijven en niet met alle winden meewaaien. Want de mensen die nu in je leven zijn, die zijn er over 5-10 jaar wellicht niet meer. En dan moet je het nog steeds zien te rooien met de beslissing die je maakte om die mensen te pleasen.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:02Hoeveel mensen beginnen er wel niet aan kinderen door bovenstaande? Ik ken genoeg mannen maar ook vrouwen die eerder meegegaan zijn met hun partner dan dat de wens puur uit henzelf kwam. En dat ze dachten: oké, is goed. Zonder was ook goed geweest, maar oké.
Niet leuk misschien, maar wel menselijk voor mensen bij wie het geen oergevoel is.
vrijdag 1 mei 2020 om 10:06
Het hoeft ook geen oergevoel te zijn, daar heb ik het helemaal niet over.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:02Hoeveel mensen beginnen er wel niet aan kinderen door bovenstaande? Ik ken genoeg mannen maar ook vrouwen die eerder meegegaan zijn met hun partner dan dat de wens puur uit henzelf kwam. En dat ze dachten: oké, is goed. Zonder was ook goed geweest, maar oké.
Niet leuk misschien, maar wel menselijk voor mensen bij wie het geen oergevoel is.
Ik heb het over dat jij niet goed weet wat je zelf wil. Bij de partner met kinderwens wil jij ook kinderen, bij een partner zonder kinderwens zet jij je kinderwens opzij, om vervolgens weer te gaan twijfelen bij iedere vriendin die een zwangerschap aankondigt.
Die twijfel en dat heen en weer gaan is echt niet bij iedereen zo heftig. En dat jij dat hebt is niet verkeerd maar het betekent wel dat jij voor jezelf moet gaan uitzoeken wat je nu echt zelf wil. Of niet, maar dan is de kans groter dat je over tien jaar spijt hebt.
