Kinderen
alle pijlers
Kinderlozen.... help!
vrijdag 1 mei 2020 om 09:07
Ik nader de 40. Mijn beste vriendinnen hebben deze maand volledig put-of-the-blue hun zwangerschap aangekondigd. En ik was deze maand een week overtijd.
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie.
Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.)
Het onderwerp kinderen was jaren gaan liggen maar borrelt in alle hevigheid op. Wil ik dit kinderloze leven wel?
Met mijn ex wilde ik kinderen. Althans, ik leidde een leven met hem waarin ik het voor me zag. Jaren proberen, 3 miskramen waarvan 1 in een ver stadium. Relatie liep stuk, mede hierdoor. Met mijn nieuwe vriend ben ik gelukkig en hij was over 1 ding heel zeker: geen kinderwens. Met hem leid ik een gelukkig leven waarin ik het niet voor me zie, een kind dat rondrent.
Ik vind kinderen aandoenlijk, maar niet meer dan dat. Ik hoef niet te spelen met ze, ik voel geen behoefte iemand op te voeden of zwanger te zijn en de verantwoordelijkheid lijkt mij nijpend. Ik zou overbezorgd zijn, ik weet niet hoe ik met ze moet praten. Wat ook meespeelt zijn de zorgen over de wereld, hoe een kind zich hier straks staande moet houden. Ik ben ook niet benieuwd naar een kleine versie van mezelf, lijkt me ook veel te confronterend
Ik moet er niet aan denken een kind rond te rijden naar sportclubs, partijtjes, ik ben gehecht aan een spontane koffie of vakantie. Maar toch. Na de eerste 12 jaar? Geen puberfeesten bij mij thuis, geen dochter met wie ik na schooltijd thee drink, geen studentenkamer inrichten, geen diploma-uitreikingen. Geen gekke verhalen over een wiskundeleraar, geen introductie van een vriendinnetje. Geen aankondiging van een kleinkind.
En hoe zal de aansluiting met vriendinnen zijn als iedereen straks een kindje heeft? Is een goede vriendschap tussen iemand met kinderen en zonder echt nog mogelijk?
Als mijn vriend morgen zegt dat hij ervoor wil gaan, dan ga ik mee, denk ik. Maar ik weet ook dat ik niet bij hem weg ga, ondanks dat hij echt echt geen kinderen wil. En ik wil het niet graag genoeg om hem een ultimatum te stellen. Denk ik. Ga ik hier spijt van krijgen? Druk ik iets weg? Waar komen deze gedachtes anders vandaan?
Niemand kan me vertellen wat ik echt voel of wat ik moet doen, maar ik hoop zo dat ik herkenning vind.
(Toevoeging: waar ik niet op zit te wachten, zijn reacties als: ik heb kinderen en had ze nooit willen missen.
)
vrijdag 1 mei 2020 om 11:10
Dat is dan toch ook een antwoord? Als je dat weet, is het dan nog wel relevant om per se uit te willen vogelen hoe diep die kinderwens zit? Je kunt ook redeneren dat je dus kiest voor deze relatie en accepteert dat daar op bepaalde momenten rouw bij hoort.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:48Maar is het nou iets wat iedere vrouw in haar hart weet: ja of nee? Kan het nou echt niet zo zijn dat het hart de ene keer ja zegt en de andere keer nee? Als ik meer verhalen hier lees, geldt dit toch voor meer vrouwen.
Wat betreft je eerste punt, misschien is dat inderdaad zo. Maakt niet uit hoe diep die wens zit. Ik heb het er kennelijk niet voor over om mijn relatie te verbreken. Ik moet er niet aan denken. Dat weet ik wel in m’n hart. Ik wil niet bij m’n vriend weg.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:12
Tja als jij haar vriend was zou ze dan misschien wel beter af zijn zonder jou, als haar gevoelens niet bespreekbaar mogen zijn binnen de relatie.vrijenblij20220 schreef: ↑01-05-2020 11:09Als ik haar vriend zou zijn en mijn vriendin zou twijfelen of ze bij me zal blijven of niet vanwege haar kinderwens dan zou ik de relatie niet meer zo fijn vinden als ik in zijn schoenen zou staan. Ik denk dat dik er dan zelf maar een punt achter zou zetten.
En ik zeg nergens dat ze moet bespreken dat ze twijfelt of ze bíj hem moet blijven, ik zeg dat ze moet bespreken dat ze aan het nadenken is over haar gevoelens rondom kinderen krijgen juist omdát ze bij hem wil blijven.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:13
Geen kinderen geeft je andere vrijheden mijn leven was totaal anders gelopen zonder kind dat weet ik zeker. Nu staat zoon centraal in mijn leven en maak ik de meeste (belangrijke) keuzes op de basis dat hij in mijn leven is. Dit voelt soms best als een beperking, ik ben geen ‘oermoeder’ wat dat ook mag zijn.
De eerste jaren vond ik erg zwaar. Wat ik vooral zwaar vond is de beperkingen die de eerste jaren met zich meebrengen, (kind kan nl niet alleen thuis, dus die 12 jaar in jouw OP, snap ik wel een beetje) Ik vond die beperkingen erg zwaar. Nu heb ik weer veel meer ruimte, vanwege de leeftijd, maar de zorg is niet weg, dat blijf ik ook zwaar vinden. Komt hij wel thuis gebeurt er niets onderweg, drinkt hij, gebruikt hij drugs, wie zijn die vrienden, dat soort dingen etc. Toch ben ik doordat ik niet meer aldoor thuis hoef te zijn enorm opgeveerd, die beperking van veel aan huis gebonden vond denk ik de het zwaarst van het krijgen van een kind.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben super blij en vol trots op en met mijn zoon, en de eerste jaren zijn niet alleen maar kommer en kwel,
er waren zat leuke momenten! maar ik ben denk ik niet gelukkiger door hem geworden, zonder hem was ik ook gelukkig geweest, dat weet ik zeker, andersom is onmogelijk als hij nu doodgaat ben ik de ongelukkigste op aarde, misschien een beetje warrig verhaal hoop dat je me snapt. Ik bedoel meer welke keuze je ook maakt, daar hoeft je geluk niet vanaf te hangen, beide levens hebben mooie dingen en minder mooie dingen. Praat met je man en vrienden en lees erover. Sterkte met je keuze!
tęssa44- wijzigde dit bericht op 01-05-2020 12:44
19.83% gewijzigd
vrijdag 1 mei 2020 om 11:15
Ik zeg altijd; beter spijt krijgen van iets wat je wél hebt gedaan, dan iets wat je níet hebt gedaan.
Er is één uitzondering, vind ik. Dat is kiezen of je voor een kind gaat. Bij twijfel, níet doen. Als je later spijt krijgt dat je geen kind hebt, heb je alleen jezelf er mee. Als je later spijt krijgt dat je wél voor een kind hebt gekozen, heb je níet alleen jezelf er mee, maar ook dat kind. En die gedachte, zou mij vele malen méér verdriet doen, dan het gemis aan een kind.
Er is één uitzondering, vind ik. Dat is kiezen of je voor een kind gaat. Bij twijfel, níet doen. Als je later spijt krijgt dat je geen kind hebt, heb je alleen jezelf er mee. Als je later spijt krijgt dat je wél voor een kind hebt gekozen, heb je níet alleen jezelf er mee, maar ook dat kind. En die gedachte, zou mij vele malen méér verdriet doen, dan het gemis aan een kind.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:19
Ik herken het echt hoor. Ik heb een man met wie ik al vanaf jong samen ben en wij zijn er samen zo over gaan denken. Echt wel dat toen de eerste kinderen in onze vriendengroep geboren werden wij erover nadachten of het iets voor ons was op dat moment. Toen was ik begin 20 en hij is 5 jaar ouder. En bij de volgende lading kinderen weer. En ik heb nu ook vriendinnen van rond de 30 die vast eerdaags aan kinderen gaan beginnen en als ik dan op kraamvisite ga dan zullen er vast ook wel weer gedachtes komen maar geloof niet dat ik spijt ga krijgen of een gevoel van een gemis of zo. Ik werk toevallig wel in een omgeving met vrij veel kindvrije collega’s( bij sommige bewust bij anderen helaas niet). Bij mijn vorige baan was ik een uitzondering maar nu niet.Meyaandra schreef: ↑01-05-2020 10:37Maar lieve forummers..
Natuurlijk is het goed als je weet wat je wilt en daar naar handelt. Tot de kern komen. Inademen, ogen dicht, naar je gevoel luisteren. Partner achterwege laten hierin. Puur naar jezelf kijken, wat wil IK zelf? Daarnaar handelen. Ongeacht de maatschappij. Allemaal waar, allemaal goed.
En de ene keer denk ik, hemel, wat een ellende. En de andere keer denk ik, oh wat gezellig.
Er is niet 1 gevoel bij mij. Ik snap jullie adviezen en reacties. Maar er is echt niet 1 gevoel.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:20
Dit herken ik ook wel. Ik ben nu voor de tweede keer zwanger na een fertiliteitstraject. Ik wilde heel graag moeder worden, maar heb beide keren me voordat ik me weer volstouwde met hormonen wel afgevraagd of ik het wel moest doen. Ik zag ook best een leven zonder kind voor me, heb daar best veel over nagedacht, en toen we voor de tweede gingen heb ik me ook we afgevraagd of ik het wel moest doen, aangezien ik heel gelukkig was met mijn leven met 1 kind.Tęssa44- schreef: ↑01-05-2020 11:13
Begrijp me niet verkeerd, ik ben super blij en vol trots op en met mijn zoon, en de eerste jaren zijn niet alleen maar kommer en kwel,er waren zat leuke momenten! maar ik ben denk ik niet gelukkiger door hem geworden, zonder hem was ik ook gelukkig geweest, dat weet ik zeker, andersom is onmogelijk als hij nu doodgaat ben ik de ongelukkigste op aarde, misschien een beetje warrig verhaal hoop dat je me snapt.
Maar nu hij er is (en ik heb het zelfs al met nr. 2 in mijn buik); nu zou ik nooit meer terug kunnen. En dat is ook waarom ouders zeggen ‘ik zou ze nooit meer kunnen missen,’ volgens mij. Niet omdat ze het per se allemaal waard zijn en extra dimensies geven aan het leven en dat soort gezever. Maar omdat het de mensen zijn van wie je het meeste houdt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:26
mindervanmij schreef: ↑01-05-2020 11:09Ik vond die vraag ook erg irritant. Sinds mijn man is gesteriliseerd krijg ik hem gelukkig niet vaak meer. En zo wel dan maak ik er een grapje van: "als ik nu zwanger zou worden heb ik een hoop uit te leggen aan mijn man, aangezien hij is gesteriliseerd". Dan is het gelijk duidelijk en hoeven mensen het niet meer te vragen. Superchill
geniale reactie...Is ook rete irritant, vd week nog..
Ik heb sinds 2,5 maand een nieuwe relatie en iemand zei owww dan komen er ook kinderen blablabla.
Ik zei nou nee hoor, zegt ze ja maar als je echt van elkaar houdt enz...
Ik dacht ok ik denk niet dat deze persoon snapt dat ik het niet wil en ik ga dat niet uitleggen ook, laat maar lekker denken.
Scheelt een hoop discussie sinds ik gestopt ben om het uit te leggen...
(Maar het blijven irritante vragen, en ook onbeleefd want het zijn persoonlijke zaken die niemand ene r**t aangaan)
vrijdag 1 mei 2020 om 11:29
Dat is wat jij er nu van maakt. Maar TO geeft toch aan dat ze niet weg wil bij haar vriend? Het gaat om de gevoelens rondom de kinderwens niet over de relatie. Dat hangt wel samen maar is zeker niet hetzelfde.vrijenblij20220 schreef: ↑01-05-2020 11:09Als ik haar vriend zou zijn en mijn vriendin zou twijfelen of ze bij me zal blijven of niet vanwege haar kinderwens dan zou ik de relatie niet meer zo fijn vinden als ik in zijn schoenen zou staan. Ik denk dat dik er dan zelf maar een punt achter zou zetten.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:33
Phoebemeaculpa schreef: ↑01-05-2020 11:26
Is ook rete irritant, vd week nog..
Ik heb sinds 2,5 maand een nieuwe relatie en iemand zei owww dan komen er ook kinderen blablabla.
Ik zei nou nee hoor, zegt ze ja maar als je echt van elkaar houdt enz...
Ik dacht ok ik denk niet dat deze persoon snapt dat ik het niet wil en ik ga dat niet uitleggen ook, laat maar lekker denken.
Scheelt een hoop discussie sinds ik gestopt ben om het uit te leggen...
Ja, de vanzelfsprekendheid waarmee mensen er vanuit gaan dat er dan wel kinderen zullen komen, pfff... (Of in mijn geval: dat er ook wel een tweede zal komen, want anders is het zooo zielig voor mijn zoon). Dat is echt vervelend. Zeker als je niet zo stevig in je schoenen staat, of misschien zoals TO ook zelf nog wel twijfelt kunnen die vragen best pijnlijk zijn.
Ik ben in elk geval heel blij dat ik er grotendeels vanaf ben.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:37
Ik ben kinderloos.
Vroeger wist ik altijd zeker dat ik kinderen wilde. Ik zag mezelf écht niet zonder kinderen. In mijn toekomstbeeld stelde ik mezelf altijd voor met man en 2 of 3 kinderen.
Het leven besliste anders.
Mijn eerste vriend wilde eerst wel, toen misschien en daarna niet meer (vlak daarna maakte hij het uit).
Tussen mijn 2 ex-vrienden heb ik een scharrel gehad. Daarvan ben ik zwanger geraakt. Omdat ik alleen al compleet in paniek raakte als ik er aan dacht dat ik de rest van mijn leven aan hem vast zou zitten, ik had het financieel niet voor elkaar, ik zat niet lekker in mijn vel destijds, heb ik besloten om een abortus te laten doen. (Op latere momenten, ondanks de scharrel, best heel erg veel spijt van gehad).
Mijn tweede vriend wilde eerst wel (zelfs letterlijk gezegd dat hij wist dat hij er niet onderuit kon als hij oud wilde worden met mij), toen misschien en daarna helemaal niet meer. Op dat moment was ik erg onzeker over mezelf, ik dacht dat niemand me goed genoeg vond om een relatie te hebben, dus ik ben in die relatie gebleven.
Tot mijn 40e. Ik was een aantal kilo's lichter, had meer zelfvertrouwen gecreëerd, wist zeker dat ik geen kinderen meer zou krijgen, had me daar helemaal bij neergelegd.... en toen heb ik de relatie verbroken.
Nu ben ik samen met een man die ook graag kinderen had willen hebben. We hebben er samen ook wel eens om gehuild dat het ons samen niet gegund is om ze te krijgen. En ja, dat doet pijn soms. Het wordt gelukkig wel minder.
Maar het steekt nog steeds soms wanneer iemand aankondigt zwanger te zijn en iedereen helemaal happy reageert. Of wanneer mijn nichtjes en neefjes iets leuks maken voor hun ouders. Of wanneer ik ergens ben waarbij ik de enige ben zonder kinderen. Ik voel me dan wel heel erg eenzaam.
Maar het slijt. Hoewel het altijd een pijnpuntje zal blijven.
En natuurlijk ben ik ook gelukkig zonder kinderen, ik kan gaan en staan waar ik wil, ik kan doen en laten waar ik zin in heb en ik weet dat mensen met kinderen zo af en toe een hele bouwmarkt met behang zouden willen hebben om hun kinderen achter te kunnen plakken.
Maar de hele maatschappij is wel ingericht op kinderen... en als je net als ik, eigenlijk wel kinderen had willen hebben (met de juiste man dan), is dat best confronterend nu en dan.
Vroeger wist ik altijd zeker dat ik kinderen wilde. Ik zag mezelf écht niet zonder kinderen. In mijn toekomstbeeld stelde ik mezelf altijd voor met man en 2 of 3 kinderen.
Het leven besliste anders.
Mijn eerste vriend wilde eerst wel, toen misschien en daarna niet meer (vlak daarna maakte hij het uit).
Tussen mijn 2 ex-vrienden heb ik een scharrel gehad. Daarvan ben ik zwanger geraakt. Omdat ik alleen al compleet in paniek raakte als ik er aan dacht dat ik de rest van mijn leven aan hem vast zou zitten, ik had het financieel niet voor elkaar, ik zat niet lekker in mijn vel destijds, heb ik besloten om een abortus te laten doen. (Op latere momenten, ondanks de scharrel, best heel erg veel spijt van gehad).
Mijn tweede vriend wilde eerst wel (zelfs letterlijk gezegd dat hij wist dat hij er niet onderuit kon als hij oud wilde worden met mij), toen misschien en daarna helemaal niet meer. Op dat moment was ik erg onzeker over mezelf, ik dacht dat niemand me goed genoeg vond om een relatie te hebben, dus ik ben in die relatie gebleven.
Tot mijn 40e. Ik was een aantal kilo's lichter, had meer zelfvertrouwen gecreëerd, wist zeker dat ik geen kinderen meer zou krijgen, had me daar helemaal bij neergelegd.... en toen heb ik de relatie verbroken.
Nu ben ik samen met een man die ook graag kinderen had willen hebben. We hebben er samen ook wel eens om gehuild dat het ons samen niet gegund is om ze te krijgen. En ja, dat doet pijn soms. Het wordt gelukkig wel minder.
Maar het steekt nog steeds soms wanneer iemand aankondigt zwanger te zijn en iedereen helemaal happy reageert. Of wanneer mijn nichtjes en neefjes iets leuks maken voor hun ouders. Of wanneer ik ergens ben waarbij ik de enige ben zonder kinderen. Ik voel me dan wel heel erg eenzaam.
Maar het slijt. Hoewel het altijd een pijnpuntje zal blijven.
En natuurlijk ben ik ook gelukkig zonder kinderen, ik kan gaan en staan waar ik wil, ik kan doen en laten waar ik zin in heb en ik weet dat mensen met kinderen zo af en toe een hele bouwmarkt met behang zouden willen hebben om hun kinderen achter te kunnen plakken.
Maar de hele maatschappij is wel ingericht op kinderen... en als je net als ik, eigenlijk wel kinderen had willen hebben (met de juiste man dan), is dat best confronterend nu en dan.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:42
Oh ik wist het ook niet zeker hoor. Het was bij mij ook een beetje een geval van nieuwsgierigheid en bang spijt te krijgen als ik het niet zou doen. Ik ben nu wel heel gelukkig met mijn kinderen en het gezinsleven (maar weet zeker dat ik zonder net zo gelukkig had kunnen zijn).
Sommige vriendinnen hebben geen kinderen en dat zijn nog steeds mijn beste vriendinnen die ik geregeld zie. Ik ben iets minder beschikbaar, dat wel, dat kan niet anders met kinderen maar ik zie ze nog net zo graag.
Sommige vriendinnen hebben geen kinderen en dat zijn nog steeds mijn beste vriendinnen die ik geregeld zie. Ik ben iets minder beschikbaar, dat wel, dat kan niet anders met kinderen maar ik zie ze nog net zo graag.
anoniem_394429 wijzigde dit bericht op 01-05-2020 12:35
24.33% gewijzigd
vrijdag 1 mei 2020 om 11:46
Het lijkt me heel logisch dat je weer opnieuw nadenkt over wel/geen kinderen als je vriendinnen kinderen krijgen. Dat is best confronterend. Hun leven neemt nu een heel andere wending. Ben jij nog steeds tevreden met de keuze die je zelf gemaakt hebt?
Ook al maak je de bewuste keuze om geen kinderen te krijgen, dan kun (en mag!) je toch verdriet hebben om allerlei dingen die je in de toekomst niet zult meemaken door die keuze.
Ik denk dat het mogelijk is om bevriend te blijven met vrouwen die een kind hebben, maar zeker het eerste jaar is het belangrijk om je verwachtingen van die vriendschap te temperen. Het eerste jaar met een eerste kind is voor de meeste vrouwen behoorlijk overweldigend en dan is er (vaak) weinig ruimte voor anderen. Dus houd vooral rekening met de slaaptijden van het kind en wees bereid wat vaker naar je vriendin te gaan in plaats van om en om, dan lukt het vast wel.
Ook al maak je de bewuste keuze om geen kinderen te krijgen, dan kun (en mag!) je toch verdriet hebben om allerlei dingen die je in de toekomst niet zult meemaken door die keuze.
Ik denk dat het mogelijk is om bevriend te blijven met vrouwen die een kind hebben, maar zeker het eerste jaar is het belangrijk om je verwachtingen van die vriendschap te temperen. Het eerste jaar met een eerste kind is voor de meeste vrouwen behoorlijk overweldigend en dan is er (vaak) weinig ruimte voor anderen. Dus houd vooral rekening met de slaaptijden van het kind en wees bereid wat vaker naar je vriendin te gaan in plaats van om en om, dan lukt het vast wel.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:49
Lijkt me onzin. Volgens mij twijfelt bijna iedereen - zelfs de mensen die zeker weten dat ze kinderen willen, zullen momenten van bezinning hebben, tenzij ze heel weinig voorstellingsvermogen hebben.vrijenblij20220 schreef: ↑01-05-2020 10:51Ik vind dat eigenlijk zo iets belangrijks en ingrijpend als een kind op de wereld zetten niet iets is waaraan je mag twijfelen, niet voor jezelf en zeker niet voor je kind. Bij twijfel nooit doen want het is niet iets wat je terug kunt draaien. Ik vind dat je zeker moet weten dat je moeder wilt worden en dan nog bestaat de kans dat het tegen valt.
TO, ik ben moeder en hou heel veel van mijn kind, en heb absoluut geen spijt. Ik spam social media helemaal vol met foto's van de kleine schat, en sta er slechts af en toe bij stil dat dit voor anderen waarschijnlijk hoogst irritant is. Maar eerlijk: mocht ik een tweede kans op een leven krijgen, dan vind ik het ouderschap niet interessant genoeg om het nog eens te doen. Het voelt voor mij niet als een voorwaarde voor levensgeluk, en ik zou het heel tof vinden om mijn leven op een andere manier in te richten (met kinderen ben je gewoon beperkter en volg je veel sneller automatisch een burgerlijk draaiboek). En ik vind kinderen heel leuk, en werk ook met kinderen, maar mijn ervaring is dat dat maar heel zijdelings te maken heeft met hoe boeiend je het ouderschap vindt. Dat zijn mijn gedachten - het is natuurlijk aan jou.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:53
Mooi gezegd.lux- schreef: ↑01-05-2020 11:20Maar nu hij er is (en ik heb het zelfs al met nr. 2 in mijn buik); nu zou ik nooit meer terug kunnen. En dat is ook waarom ouders zeggen ‘ik zou ze nooit meer kunnen missen,’ volgens mij. Niet omdat ze het per se allemaal waard zijn en extra dimensies geven aan het leven en dat soort gezever. Maar omdat het de mensen zijn van wie je het meeste houdt.
vrijdag 1 mei 2020 om 11:57
Dit ervaar ik ook wel zo hoor (al zitten wij in een andere situatie met het wel hebben van een kind samen). Wanneer de omgeving het wel doet (en de mogelijkheid heeft om het te doen) merk ik dat ik soms als gevolg daarvan allerlei dingen die ik rationeel had afgesloten opeens weer een soort van bijna overweeg (maar er bewust niet naar handel - zou in ons specifiek geval ook niet heel verstandig zijn). En toch vind het af en toe confronterend wanneer anderen het wel doen. Terwijl ik mij ook wel realiseer dat dit ergens de allerslechtste en irrationele reden zou zijn om dan ook een (in ons geval extra) kind (proberen) te maken. De omgeving staat immers los van mij en zou ook geen rol moeten spelen in mijn leven, maar heel toch komt het soms even terug. En vaak ook gewoon niet hoor en denk ik: wat ben ik blij dat mijn dochter van 2,5 al weer wat zelfstandiger wordt en we de baby fase gewoon niet meer hebben en het is meer dan goed zo.nansie schreef: ↑01-05-2020 11:46Het lijkt me heel logisch dat je weer opnieuw nadenkt over wel/geen kinderen als je vriendinnen kinderen krijgen. Dat is best confronterend. Hun leven neemt nu een heel andere wending. Ben jij nog steeds tevreden met de keuze die je zelf gemaakt hebt?
Ook al maak je de bewuste keuze om geen kinderen te krijgen, dan kun (en mag!) je toch verdriet hebben om allerlei dingen die je in de toekomst niet zult meemaken door die keuze.
Overigens geloof ik wel dat (bewust) kinderloze mensen ook een gelukkig leven kunnen hebben - en ik begrijp mijn vriendinnen die geen kinderen willen en de beperkingen die aan het hebben van een kind hangen ook gewoon heel erg goed. Als je het echter graag wil en het niet lukt is dat wel enorm pijnlijk en verdrietig.
TO: In hoeverre speelt het feit dat je vriendinnen kinderen hebben mee bij je overweging/twijfel?
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 1 mei 2020 om 12:25
Weet niet hoe oud je kind is, maar ik vind het moederschap naarmate die van mij ouder wordt wel interessanter worden. Dat getuttel met zo’n baby, soit, best schattig, maar weinig input van die kant. Mijn zoontje is nu 3 en praat aardig goed inmiddels en dan krijg je veel meer gesprekken. Hij kan nu puzzelen dus dat doen we samen en vind ik dan ook leuk om met hem te doen. Samen koken of bakken.Adelaide schreef: ↑01-05-2020 11:49Lijkt me onzin. Volgens mij twijfelt bijna iedereen - zelfs de mensen die zeker weten dat ze kinderen willen, zullen momenten van bezinning hebben, tenzij ze heel weinig voorstellingsvermogen hebben.
TO, ik ben moeder en hou heel veel van mijn kind, en heb absoluut geen spijt. Ik spam social media helemaal vol met foto's van de kleine schat, en sta er slechts af en toe bij stil dat dit voor anderen waarschijnlijk hoogst irritant is. Maar eerlijk: mocht ik een tweede kans op een leven krijgen, dan vind ik het ouderschap niet interessant genoeg om het nog eens te doen. Het voelt voor mij niet als een voorwaarde voor levensgeluk, en ik zou het heel tof vinden om mijn leven op een andere manier in te richten (met kinderen ben je gewoon beperkter en volg je veel sneller automatisch een burgerlijk draaiboek). En ik vind kinderen heel leuk, en werk ook met kinderen, maar mijn ervaring is dat dat maar heel zijdelings te maken heeft met hoe boeiend je het ouderschap vindt. Dat zijn mijn gedachten - het is natuurlijk aan jou.
Dus ik denk dat het moederen alleen maar leuker wordt naarmate hij zich verder ontwikkelt. Al heb ik nu ook wel weer zin in een babyfase van Netflixen met baby aan de borst, want na zoveel weken thuis een peuter entertainen ben ik wel even zat van koekjes bakken en duplokastelen bouwen
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 1 mei 2020 om 12:33
Nee, eigenlijk niet. Ik heb er dan gewoon niet veel mee. Mijn nichtje is 9 en ik neem haar ieder jaar mee naar de dierentuin of pretpark oid. Prima, maar echt genieten, nee, zeker niet.
vrijdag 1 mei 2020 om 12:35
vrijdag 1 mei 2020 om 12:37
Dan is het toch alleen maar gunstig dat je zelf geen kind neemt? Nu heb je de luxe om alleen iets te ondernemen met kinderen die in jouw interessesfeer passen.
vrijdag 1 mei 2020 om 12:49
Mijn zoon is bijna 1, dus nog heel klein, maar het wordt wel steeds gezelliger.lux- schreef: ↑01-05-2020 12:25Weet niet hoe oud je kind is, maar ik vind het moederschap naarmate die van mij ouder wordt wel interessanter worden. Dat getuttel met zo’n baby, soit, best schattig, maar weinig input van die kant. Mijn zoontje is nu 3 en praat aardig goed inmiddels en dan krijg je veel meer gesprekken. Hij kan nu puzzelen dus dat doen we samen en vind ik dan ook leuk om met hem te doen. Samen koken of bakken.
Dus ik denk dat het moederen alleen maar leuker wordt naarmate hij zich verder ontwikkelt. Al heb ik nu ook wel weer zin in een babyfase van Netflixen met baby aan de borst, want na zoveel weken thuis een peuter entertainen ben ik wel even zat van koekjes bakken en duplokastelen bouwen
Maar ik bedoelde niet zozeer wat je met kinderen kan doen, en de fijne gesprekken die je kan hebben, want daarvoor hoef je niet per se zelf een kind te hebben, maar alleen kind(eren) in je omgeving te hebben waar je om geeft. Geen kinderen krijgen hoeft natuurlijk niet te betekenen dat je een leven zonder kinderen tegemoet gaat. Je kunt gastouder worden en er dagelijks 6 over de vloer hebben, bij wijze van spreken.
Het idee van de gezinsunit - van het langdurig management over en verantwoordelijkheid voor het leven van een kind - dat is vooral wat je mist als je het ouderschap aan je voorbij laat gaan. Dat bedoel ik niet zo liefdeloos als het misschien klinkt, want die liefde krijg je er ook bij cadeau, maar liefde is overal.
vrijdag 1 mei 2020 om 13:05
Het is ook anders. De mooie momenten worden veel grootser, de vervelende momenten veel dragelijker, omdat je je kind nu eenmaal de liefste van de wereld vindt. Maar het is echt niet omdat het je eigen kind is dat je de dierentuin / een luier verschonen / kinderliedjes zingen opeens super tof gaat vinden. Je kunt het misschien vergelijken met verliefd zijn wat dat betreft. Dan ben je ook bereid veel te doen omdat die ander het zo leuk vindt en je samen tijd wil doorbrengen, maar die zwijmel-film is nog steeds onvergeeflijk slecht eigenlijk.
