Relaties
alle pijlers
Ben ik te gevoelig
maandag 1 juni 2020 16:17
Op mijn 9e zijn wij, drie kinderen, door tussenkomst van de rechter en kinderbescherming uit huis geplaatst. Onze ouders konden niet voor ons zorgen, omdat ze zelf hele grote problemen hadden. We hebben echt hele heftige dingen meegemaakt. (vader aan de heroïne, moeder aan de drank, huiselijk geweld, verwaarlozing, psychiatrische behandelingen van mijn vader) Ik zou er een boek over kunnen schrijven. We zijn alle drie uiteindelijk verdeeld over de wereld groot gebracht. Ieder met zijn eigen verhaal
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
amymatijs wijzigde dit bericht op 01-06-2020 16:18
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
0.06% gewijzigd
maandag 1 juni 2020 20:05
Bijna iedereen toont begrip. Je reageert hierop of dit de eerste sympathieke en begripvolle reactie is. Ik vraag me nu dus af of je vriend het wel ooit goed had kunnen doen. Ik vind je niet te gevoelig. Ik vind je wel vrij hard naar je vriend toe. Hij krijgt dus één kans van jou. Die heeft hij blijkbaar verpest. Houdt het daarmee dus op? Dat vind ik nogal cru.
Zoals je in mijn eerdere reactie hebt kunnen lezen, echt, ik begrijp je teleurstelling. Althans, dat denk ik. Ik weet niet hoe het is om een vreselijke jeugd te hebben gehad zoals jij. Dat wil ik ook niet impliceren. Maar ik denk te begrijpen dat het koud op je dak valt als je je dan eindelijk open stelt en de reactie niet is wat je gehoopt had.
Maar dat neemt niet weg dat ik jouw reactie naar je vriend toch hard vind overkomen.
maandag 1 juni 2020 20:11
Dit, alleen zou ik hard vervangen door defensief. Begrijp ik ergens wel, want dingen die ons kwetsen zijn vaak ook de zaken die ons later verdedigend doen opstellen. Maar het is je vriend, je hoeft je niet te verdedigen tegen hem. Ik denk dat als je hem rustig uitlegt dat je niet het gevoel hebt dat hij de ernst van je vroegere situatie helemaal begrepen heeft, dat je ook al ver komt.Jufjoke schreef: ↑01-06-2020 20:05Bijna iedereen toont begrip. Je reageert hierop of dit de eerste sympathieke en begripvolle reactie is. Ik vraag me nu dus af of je vriend het wel ooit goed had kunnen doen. Ik vind je niet te gevoelig. Ik vind je wel vrij hard naar je vriend toe. Hij krijgt dus één kans van jou. Die heeft hij blijkbaar verpest. Houdt het daarmee dus op? Dat vind ik nogal cru.
Zoals je in mijn eerdere reactie hebt kunnen lezen, echt, ik begrijp je teleurstelling. Althans, dat denk ik. Ik weet niet hoe het is om een vreselijke jeugd te hebben gehad zoals jij. Dat wil ik ook niet impliceren. Maar ik denk te begrijpen dat het koud op je dak valt als je je dan eindelijk open stelt en de reactie niet is wat je gehoopt had.
Maar dat neemt niet weg dat ik jouw reactie naar je vriend toch hard vind overkomen.
leeg
maandag 1 juni 2020 20:12
Denkt hij dat je in een Dickens verhaal bent opgegroeid? Een beetje wereldvreemde reactie, maar ik heb dan ook geen sjieke Engelse exen.
Maar goed, ik snap, hoe naar en stom van hem ook, dat jouw verhaal erg afwijkt van het 'normale' en het daarom moeilijk is om goed te reageren.
Het vergelijken om dingen te begrijpen vind ik ook niet gek en dat lukt bij een verhaal als het jouwe niet.
Was er een beetje een inleiding waardoor hij voorbereid was op een heftig gesprek?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 1 juni 2020 20:13
Dank voor jou begrip en goede raad. Fijn dat jij er zo'n lang stuk over wilt typen.slekire schreef: ↑01-06-2020 19:58Jeetje, wat een vreselijk en heftig verhaal, wat moet je wel sterk zijn om er nu zo voor te staan als je doet. En daarom stel je je absoluut niet aan. Maar, ik kan ook best begrijpen, zeker als je er altijd heel terughoudend in bent geweest, dat je vriend ook echt geen voorstelling kan maken van hoe het voor jou is geweest.
Had hij beslist wel wat tactischer mee om kunnen gaan, dat wel, maar een beetje krediet zou ik hem wel geven. En ik zou ook een brief schrijven, ik ben al dik 20 jaar samen met mijn man, maar doe dat ook nog steeds soms, als het om iets gaat wat echt emotioneel is voor mij.
Waarom? Ik vlieg gemakkelijk uit de bocht bij een gesprek wat me heel erg raakt, dus dan ga ik juist vooral in op bijzaken en verlies de hoofdmoot uit het oog. Maar vooral, mijn man schiet bij gevoelige onderwerpen direct in de praktische modus, oplossingsgericht en nogal hard en tactloos.
Maar niet als hij eerst het hele verhaal rustig kan lezen en we daarna in gesprek gaan, dat werkt juist heel goed.
Maar dat ben ik, jij moet natuurlijk doen waar je jezelf het beste bij voelt.
Veel sterkte
Het probleem is ook niet dat ik een trauma heb of zo iets. Ik heb een heel goed leven. Maar ik wil wel mijn ervaringen met mijn partner delen. We hebben het vaak heel prettig samen, een lat-relatie. Voor ons schijnt de zon heel vaak. Maar dat er ooit een hele, hele zwarte periode in mijn leven is geweest mag hij best weten, vind ik. Maar dat is mijn mening.
Ik vertrouwde hem genoeg om hem deel genoot te maken van mijn leven met gestoorde ouders. Dat hoeven niet veel mensen te weten. Maar mijn partner zeker.
Laat nu net die partner heel tactloos reageren. Ik ben echt wel een beetje in hem teleurgesteld en vraag me nu weer af of hij echt wel om mij geeft en oprecht in mij is geïnteresseerd.
maandag 1 juni 2020 20:19
Ik denk dat jullie in een heel ander gesprek zaten. Volgens mij postte je ook dat hij vaker had gezegd dat kindertehuizen en kostscholen vergelijkbaar waren. Als jij begon met ' je weet dat ik vroeger in een kindertehuis heb gezeten. Het was toch wel een heel andere ervaring dan op een kostschool', dan dacht hij misschien: ze valt nu een overtuiging van mij aan, en voelde hij zich in de verdediging geduwd om uit te leggen waarom hij daar wél parallellen tussen ziet . Jij wilde dit als introductie gebruiken om te vertellen over je ervaringen van vóórdat je in het kindertehuis belandde, maar kwam daar niet aan toe. Jij zei dat je zijn reactie niet fijn vond, dus voelde hij zich opnieuw aangevallen.AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 18:10Dat ik in tehuizen en pleeggezinnen hebt gewoond wist hij. Maar niet de details en feiten, hij vroeg er ook nooit naar. Maar dat ben ik gewend in relaties. Omdat wij elkaar al lang kennen, dacht ik dat ik hem nu wel kon vertrouwen en vertellen dat een kindertehuis echt wel iets anders is dan een chique Engelse kostschool. Vooral de reden waarom ik het tehuis terecht ben gekomen is, anders en inderdaad best heftig, daarom praat ik er bewust met weinig mensen over. Men kan het niet aan. Maar je mag verwachten dat je zulke dingen wel met je partner kan delen. Zonder dat hij het gesprek een hele andere kant opstuurt en al heel snel bij zijn ex en hemzelf terecht komt.
Het is allemaal niet erg handig van hem. Mijn vriend heeft soms ook de neiging om allemaal dingen in te vullen terwijl ik hem iets anders probeer te vertellen. Het is vervelend. Soms hebben we langer nodig voordat we elkaar snappen. Maar uiteindelijk komen we daar wel. Soms na meer dan één gesprek.
Ik denk dat een gesprek heel anders zou verlopen als je zou beginnen met 'ik wil je graag vertellen over dingen uit mijn jeugd die heel moeilijk voor me waren, maar ik vind het lastig om over te praten en ik deel het daarom bijna nooit met iemand. Mensen vinden het vaak te heftig' of andere dingen die je lastig vind aan het vertellen ervan.
Maar misschien begon je het gesprek vorige keer ook zo? Dat is me niet helemaal duidelijk.
Het is wel uitzonderlijk naar wat je allemaal is overkomen. Maar heel weinig mensen hebben zo'n extreem onveilige jeugd gehad. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om daarover te beginnen en dat het nóg veel moeilijker is om een tweede keer erover te beginnen nadat je de eerste keer gekwetst ben door de reactie.
maandag 1 juni 2020 20:26
Hij was al vaker over het " eenzame en zware leven op de Engelse kostscholen" begonnen. Uiteraard met een linkje naar mijn kindertehuis achtergrond. De aanleiding weet ik niet meer maar eergisteren begon hij weer smakelijke verhalen te vertellen over de kostschool ervaringen van zijn ex. Over hoe zwaar het was voor zijn ex wel niet was.lolapaloeza schreef: ↑01-06-2020 20:12Denkt hij dat je in een Dickens verhaal bent opgegroeid? Een beetje wereldvreemde reactie, maar ik heb dan ook geen sjieke Engelse exen.
Maar goed, ik snap, hoe naar en stom van hem ook, dat jouw verhaal erg afwijkt van het 'normale' en het daarom moeilijk is om goed te reageren.
Het vergelijken om dingen te begrijpen vind ik ook niet gek en dat lukt bij een verhaal als het jouwe niet.
Was er een beetje een inleiding waardoor hij voorbereid was op een heftig gesprek?
" Jij hebt wel een heel vertekend beeld over hoe het in kindertehuizen aan toe kan gaan" Begon ik. Voorzichtig heb ik geprobeerd hem een ander beeld te geven van kinderen die buiten het gezin wonen. en de reden waarom ze niet thuis kunnen wonen. Meer specifiek mijn verhaal.. ja het is veel.
Ik heb hem bijvoorbeeld niet verteld dat wij als straf met een grote pan met warm water op ons hoofd, op onze knieën in de hoek moesten zitten, urenlang.
Hij zei nog grappend dat Arnon Grunberg met mijn verhalen genoeg stof had voor een paar boeken. Het lachen was mij door deze misplaatste opmerking wel een beetje vergaan.
Hij neemt het volledig niet serieus. Misschien vind hij het inderdaad moeilijk, ik vrees van niet.
maandag 1 juni 2020 20:31
Dat is nu wel duidelijk. Je blijft jezelf maar herhalen, met weer nieuwe voorbeelden erbij. Maar je zou er meer aan hebben om op de tips in te gaan.AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 20:26Hij was al vaker over het " eenzame en zware leven op de Engelse kostscholen" begonnen. Uiteraard met een linkje naar mijn kindertehuis achtergrond. De aanleiding weet ik niet meer maar eergisteren begon hij weer smakelijke verhalen te vertellen over de kostschool ervaringen van zijn ex. Over hoe zwaar het was voor zijn ex wel niet was.
" Jij hebt wel een heel vertekend beeld over hoe het in kindertehuizen aan toe kan gaan" Begon ik. Voorzichtig heb ik geprobeerd hem een ander beeld te geven van kinderen die buiten het gezin wonen. en de reden waarom ze niet thuis kunnen wonen. Meer specifiek mijn verhaal.. ja het is veel.
Ik heb hem bijvoorbeeld niet verteld dat wij als straf met een grote pan met warm water op ons hoofd, op onze knieën in de hoek moesten zitten, urenlang.
Hij zei nog grappend dat Arnon Grunberg met mijn verhalen genoeg stof had voor een paar boeken. Het lachen was mij door deze misplaatste opmerking wel een beetje vergaan.
Hij neemt het volledig niet serieus. Misschien vind hij het inderdaad moeilijk, ik vrees van niet.
Hier kom je niet echt verder mee.
Verder denk ik aan de hand van je laatste reactie dat je hem enorm overvallen hebt.
maandag 1 juni 2020 20:32
-Helena- schreef: ↑01-06-2020 20:19Ik denk dat jullie in een heel ander gesprek zaten. Volgens mij postte je ook dat hij vaker had gezegd dat kindertehuizen en kostscholen vergelijkbaar waren. Als jij begon met ' je weet dat ik vroeger in een kindertehuis heb gezeten. Het was toch wel een heel andere ervaring dan op een kostschool', dan dacht hij misschien: ze valt nu een overtuiging van mij aan, en voelde hij zich in de verdediging geduwd om uit te leggen waarom hij daar wél parallellen tussen ziet . Jij wilde dit als introductie gebruiken om te vertellen over je ervaringen van vóórdat je in het kindertehuis belandde, maar kwam daar niet aan toe. Jij zei dat je zijn reactie niet fijn vond, dus voelde hij zich opnieuw aangevallen.
Het is allemaal niet erg handig van hem. Mijn vriend heeft soms ook de neiging om allemaal dingen in te vullen terwijl ik hem iets anders probeer te vertellen. Het is vervelend. Soms hebben we langer nodig voordat we elkaar snappen. Maar uiteindelijk komen we daar wel. Soms na meer dan één gesprek.
Nu je het zo stelt, denk ik dat je gelijk hebt , dat wij ieder in een ander gesprek zaten. Ik dacht dat het een goed moment was om nu een serieus gesprek te hebben over mijn ervaringen en gevoelsleven. Sorry, verkeerd verbonden....helaas!
Ik denk dat een gesprek heel anders zou verlopen als je zou beginnen met 'ik wil je graag vertellen over dingen uit mijn jeugd die heel moeilijk voor me waren, maar ik vind het lastig om over te praten en ik deel het daarom bijna nooit met iemand. Mensen vinden het vaak te heftig' of andere dingen die je lastig vind aan het vertellen ervan.
Maar misschien begon je het gesprek vorige keer ook zo? Dat is me niet helemaal duidelijk.
Het is wel uitzonderlijk naar wat je allemaal is overkomen. Maar heel weinig mensen hebben zo'n extreem onveilige jeugd gehad. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om daarover te beginnen en dat het nóg veel moeilijker is om een tweede keer erover te beginnen nadat je de eerste keer gekwetst ben door de reactie.
maandag 1 juni 2020 20:33
Oei hij was wel lomper dan ik uit je eerdere berichten opmaakte. die misplaatste grap is wel bizar om in zo'n kwetsbaar gesprek te maken. Ik snap heel goed dat je hierdoor geen zin hebt om er nog een keer over te beginnenAmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 20:26Hij was al vaker over het " eenzame en zware leven op de Engelse kostscholen" begonnen. Uiteraard met een linkje naar mijn kindertehuis achtergrond. De aanleiding weet ik niet meer maar eergisteren begon hij weer smakelijke verhalen te vertellen over de kostschool ervaringen van zijn ex. Over hoe zwaar het was voor zijn ex wel niet was.
" Jij hebt wel een heel vertekend beeld over hoe het in kindertehuizen aan toe kan gaan" Begon ik. Voorzichtig heb ik geprobeerd hem een ander beeld te geven van kinderen die buiten het gezin wonen. en de reden waarom ze niet thuis kunnen wonen. Meer specifiek mijn verhaal.. ja het is veel.
Ik heb hem bijvoorbeeld niet verteld dat wij als straf met een grote pan met warm water op ons hoofd, op onze knieën in de hoek moesten zitten, urenlang.
Hij zei nog grappend dat Arnon Grunberg met mijn verhalen genoeg stof had voor een paar boeken. Het lachen was mij door deze misplaatste opmerking wel een beetje vergaan.
Hij neemt het volledig niet serieus. Misschien vind hij het inderdaad moeilijk, ik vrees van niet.
. Misschien is de tip om een brief te schrijven het beste.
maandag 1 juni 2020 20:39
maandag 1 juni 2020 20:42
Ik vind het vergelijken van de verschillende situaties sowieso overbodig. Het is toch geen wedstrijdje wie het zieligst is?
maandag 1 juni 2020 20:44
Mijn ervaring is dat het voor mensen die nooit ook maar iets hebben meegemaakt dat zijdelings de ernst heeft van jouw situatie, het niet begrijpen. Niet uit onwil, maar als je vriend uit een liefdevol, stabiel gezin komt, dan staat het mijlenver van hem af. De meeste witte, heteroseksuele mannen die in Nederland wonen, hebben überhaupt nooit iets meegemaakt waarbij zij de kwetsbare partij zijn, dus ze kunnen het zich niet voorstellen hoe dat is.
Nu wil ik niet zeggen dat je er daarom maar ok mee moet zijn, maar ik wil het hiermee in perspectief plaatsen. Dit is een kloof die je waarschijnlijk nooit zal dichten, dat kan heel eenzaam zijn. Misschien kun je er eens met iemand anders over praten, iemand die er meer van weet en je kan helpen alle herinneringen te verwerken?
Nu wil ik niet zeggen dat je er daarom maar ok mee moet zijn, maar ik wil het hiermee in perspectief plaatsen. Dit is een kloof die je waarschijnlijk nooit zal dichten, dat kan heel eenzaam zijn. Misschien kun je er eens met iemand anders over praten, iemand die er meer van weet en je kan helpen alle herinneringen te verwerken?
anoniem_397783 wijzigde dit bericht op 01-06-2020 20:45
0.58% gewijzigd
maandag 1 juni 2020 20:45
Ik denk dat het misschien zijn manier was om te zeggen “dus ik weet hoe jij je voelt.” Een veel gemaakte fout. Maar wel gemaakt vanuit goede bedoelingen.
maandag 1 juni 2020 20:45
Oei, dat vind ik nogal een uitspraak. Je zou ze de kost moeten geven die iets naars hebben meegemaakt met een vader bijvoorbeeld.TanteOlivia schreef: ↑01-06-2020 20:44De meeste witte, heteroseksuele mannen die in Nederland wonen, hebben überhaupt nooit iets meegemaakt waarbij zij de zwakke partij zijn, dus ze kunnen het zich niet voorstellen hoe dat is.
maandag 1 juni 2020 20:46
Je geeft voorbeelden maar zo zonder context zijn het schetsen van bizarre situaties, wat verwacht je qua reactie?
Wat zou je willen van hem? Troost, begrip, gewoon dat hij het weet...
En is wat je wil haalbaar voor iemand die zo ver van dit soort ervaringen afstaat?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 1 juni 2020 20:57
Ik heb het idee dat zij alleen maar wil dat hij eens luistert. En er zeker niet direct zijn ex bij betrekt. Al zou hij niets zeggen en je alleen maar stevig vastpakken....zou dat al fijn zijn TO?
Overigens begrijp ik uit het verhaal dat zij er al eens een tweede keer op is terug gekomen en dat hij toen opnieuw de ex ter sprake bracht.
Waar het ook door komt dat hij zo reageert, ik snap de enorme teleurstelling bij TO.
Overigens begrijp ik uit het verhaal dat zij er al eens een tweede keer op is terug gekomen en dat hij toen opnieuw de ex ter sprake bracht.
Waar het ook door komt dat hij zo reageert, ik snap de enorme teleurstelling bij TO.
maandag 1 juni 2020 21:00
Dat bestaat, maar die groep is ontzettend klein als je het vergelijkt met de groep vrouwen die te maken heeft gehad met allerlei vormen van onderdrukking.
Er zijn trouwens ook enorm veel vrouwen die het niet begrijpen. Een ontzettend grote groep mensen in Nederland heeft enorm veel privileges zonder dat ze dit bewust doorhebben.
maandag 1 juni 2020 21:28
Eens.TanteOlivia schreef: ↑01-06-2020 21:00Dat bestaat, maar die groep is ontzettend klein als je het vergelijkt met de groep vrouwen die te maken heeft gehad met allerlei vormen van onderdrukking.
Er zijn trouwens ook enorm veel vrouwen die het niet begrijpen. Een ontzettend grote groep mensen in Nederland heeft enorm veel privileges zonder dat ze dit bewust doorhebben.
maandag 1 juni 2020 21:29
Of wil hij het niet?pinklemonade schreef: ↑01-06-2020 21:06Ik vind het een vreemde reactie van je vriend. De communicatie tussen jullie lijkt ook langs elkaar heen te gaan. Hij heeft vast de beste bedoelingen, maar lijkt je gewoon echt niet te begrijpen.
maandag 1 juni 2020 21:34
Wat jij zegt klopt. Het voelt beste eenzaam wanneer je partner je niet begrijpt. Dat gevoel van onbegrip had ik als kind ook vaak. je kan je leven nog zo goed op orde hebben, en dat heb ik; Het voelt heel eenzaam wanneer je partner je niet begrijpt of wil begrijpen, niet werkelijk in jouw-zijn wil verdiepen. Nu ik die relatie heb, voel ik sterk de behoefte om te delen. Om meer met hem te delen, dus ook mijn verleden. Mijn reageerde niet zo begripvol als ik hoopte. Dit heeft me wel aan het denken gezet, moet ik nu met iemand anders gaan praten.TanteOlivia schreef: ↑01-06-2020 20:44Mijn ervaring is dat het voor mensen die nooit ook maar iets hebben meegemaakt dat zijdelings de ernst heeft van jouw situatie, het niet begrijpen. Niet uit onwil, maar als je vriend uit een liefdevol, stabiel gezin komt, dan staat het mijlenver van hem af. De meeste witte, heteroseksuele mannen die in Nederland wonen, hebben überhaupt nooit iets meegemaakt waarbij zij de kwetsbare partij zijn, dus ze kunnen het zich niet voorstellen hoe dat is.
Nu wil ik niet zeggen dat je er daarom maar ok mee moet zijn, maar ik wil het hiermee in perspectief plaatsen. Dit is een kloof die je waarschijnlijk nooit zal dichten, dat kan heel eenzaam zijn. Misschien kun je er eens met iemand anders over praten, iemand die er meer van weet en je kan helpen alle herinneringen te verwerken?
Ik wil hier binnenkort met mijn broer over gaan praten. Hij heeft tenslotte hetzelfde als ik meegemaakt.
