Relaties
alle pijlers
Ben ik te gevoelig
maandag 1 juni 2020 16:17
Op mijn 9e zijn wij, drie kinderen, door tussenkomst van de rechter en kinderbescherming uit huis geplaatst. Onze ouders konden niet voor ons zorgen, omdat ze zelf hele grote problemen hadden. We hebben echt hele heftige dingen meegemaakt. (vader aan de heroïne, moeder aan de drank, huiselijk geweld, verwaarlozing, psychiatrische behandelingen van mijn vader) Ik zou er een boek over kunnen schrijven. We zijn alle drie uiteindelijk verdeeld over de wereld groot gebracht. Ieder met zijn eigen verhaal
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
amymatijs wijzigde dit bericht op 01-06-2020 16:18
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
0.06% gewijzigd
maandag 1 juni 2020 17:45
Maar Amy, schrijf hem nu niet meteen af. Je kent hem al twee jaar als een lieve, fijne vriend, toch. Ga rustig het gesprek aan en vertel hoe je je voelt. Het kan goed zijn dat het zo onverwacht kwam en hij niet wist hoe hij moest reageren. Of dat hij niet doorhad hoe heftig het was voor jou.AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 17:42We zijn al twee jaar samen. Ik dacht dat ik hem nu wel in vertrouwen kon nemen en hij mijn verhaal zou respecteren. Ik weet dat ons verhaal heel heftig is en daarom deel ik het niet makkelijk.
Ik noem even een voorbeeld. Onze vader had een collectie zwepen aan de muur hangen en wij mochten zelf kiezen met welke zweep wij gestraft wilde worden, want straf kregen wij, vaak en hard.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 1 juni 2020 17:53
doornroosje9 schreef: ↑01-06-2020 17:45Maar Amy, schrijf hem nu niet meteen af. Je kent hem al twee jaar als een lieve, fijne vriend, toch. Ga rustig het gesprek aan en vertel hoe je je voelt. Het kan goed zijn dat het zo onverwacht kwam en hij niet wist hoe hij moest reageren. Of dat hij niet doorhad hoe heftig het was voor jou.
Ik schrijf hem ook niet af. Wel vraag ik mij af of ik misschien niet te heftig reageer op zijn reactie. Let wel; Ik had op begrip gerekend niet op weer een citaat over zijn ex. Toen ik hem daarmee confronteerde, trok hij het onderwerp naar zich toe met het feit dat hij niet zichzelf kan zijn. Door mijn reacties kan hij niet zichzelf zijn. Pardon!
Ik dacht dat we het over mijn jeugd hadden. Ik wilde eindelijk aan hem vertellen hoe het vroeger voor mij was.
Wanneer wij dus echt een gesprek hebben, praten over dingen die ergens over gaan, persoonlijke dingen, gaat het dus niet goed. In mijn ogen is dit niet goed. Of reageer ik te heftig. Je moet toch dingen met je partner kunnen delen?
maandag 1 juni 2020 17:57
Nee ik snap het wel heel goed. Jouw emoties/je verhaal waren van tafel, want nu draaide het om hem en hij vind het niet leuk dat hij niet over zijn ex mag praten. En dat is dan het grote onderwerp geworden. Ik snap dat je dit aangrijpt. Ik ken deze pijn ook. Jezelf kwetsbaar op stellen, een belangrijk moment en toen draaide het (om hem) en het stukje dat wel om jou draaide werd ook maar matig op gereageerd. Ik kan me voorstellen dat je daar even een brok in de keel van krijgt. 
Ik zou het daar ook heel moeilijk mee hebben en opeens de relatie anders kunnen bekijken.
Ik zou het daar ook heel moeilijk mee hebben en opeens de relatie anders kunnen bekijken.
maandag 1 juni 2020 18:01
Mijn vriend hier vraagt of het ook mogelijk is dat hij (on)bewust het onderwerp wou veranderen omdat het voor hem te pijnlijk was aan te horen. Zou dat kunnen? Dat hij het daarom over zichzelf begon te praten? Omdat je aangeeft dat hij normaal wel goed is in mensen steunen.. Was dit te groots? Te moeilijk?
maandag 1 juni 2020 18:03
Dat is het. Ik heb al 2 dagen een brok in mijn keel, een knoop in mijn maag en vraag mij af wat mij nou werkelijk dwars zit We hebben het toch leuk?Sjulia schreef: ↑01-06-2020 17:57Nee ik snap het wel heel goed. Jouw emoties/je verhaal waren van tafel, want nu draaide het om hem en hij vind het niet leuk dat hij niet over zijn ex mag praten. En dat is dan het grote onderwerp geworden. Ik snap dat je dit aangrijpt. Ik ken deze pijn ook. Jezelf kwetsbaar op stellen, een belangrijk moment en toen draaide het (om hem) en het stukje dat wel om jou draaide werd ook maar matig op gereageerd. Ik kan me voorstellen dat je daar even een brok in de keel van krijgt.
maandag 1 juni 2020 18:10
Dat ik in tehuizen en pleeggezinnen hebt gewoond wist hij. Maar niet de details en feiten, hij vroeg er ook nooit naar. Maar dat ben ik gewend in relaties. Omdat wij elkaar al lang kennen, dacht ik dat ik hem nu wel kon vertrouwen en vertellen dat een kindertehuis echt wel iets anders is dan een chique Engelse kostschool. Vooral de reden waarom ik het tehuis terecht ben gekomen is, anders en inderdaad best heftig, daarom praat ik er bewust met weinig mensen over. Men kan het niet aan. Maar je mag verwachten dat je zulke dingen wel met je partner kan delen. Zonder dat hij het gesprek een hele andere kant opstuurt en al heel snel bij zijn ex en hemzelf terecht komt.Sjulia schreef: ↑01-06-2020 18:01Mijn vriend hier vraagt of het ook mogelijk is dat hij (on)bewust het onderwerp wou veranderen omdat het voor hem te pijnlijk was aan te horen. Zou dat kunnen? Dat hij het daarom over zichzelf begon te praten? Omdat je aangeeft dat hij normaal wel goed is in mensen steunen.. Was dit te groots? Te moeilijk?
maandag 1 juni 2020 18:11
maandag 1 juni 2020 18:14
We hebben er over gepraat.....zijn reactie was wat mij betreft ontluisterend.doornroosje9 schreef: ↑01-06-2020 18:11Waar waarom loop je hier al twee dagen mee rond? Praat met hem!
Maar ik vraag me af wat hij nog meer hieraan kan toevoegen. Voor hem is het toch duidelijk " in tehuizen is veel eenzaamheid"
maandag 1 juni 2020 18:18
Na dat eerste gesprek hebben jullie er nog een keer over gepraat?
Life is short. Eat dessert first.
maandag 1 juni 2020 18:20
Ik ga er vanuit dat hij niet echt door had hoe extreem moeilijk dit moment was en hoe groots. Heb je dat echt in duidelijke taal laten merken? Op een niet aanvallende manier?
maandag 1 juni 2020 18:22
Nee, dat hebben we niet, dat zou ik nog kunnen doen...doornroosje9 schreef: ↑01-06-2020 18:18Na dat eerste gesprek hebben jullie er nog een keer over gepraat?
Maar ik vraag mezelf af; Ben ik niet te gevoelig. Hoe had je gedacht of gehoopt dat hij zou reageren.
De eerste keer ging helemaal niet goed, wat mij betreft.... Ik wilde het helemaal niet hebben over de eenzaamheid in de kostschool van zijn ex-vrouw.
maandag 1 juni 2020 18:26
Is dat niet raar dan...Ik ben een volwassen vrouw en moet toch kunnen praten, mezelf verbaal kunnen uitdrukken? Eergisteren is dit duidelijk niet gelukt.
amymatijs wijzigde dit bericht op 01-06-2020 18:27
Reden: schrijffout
Reden: schrijffout
1.15% gewijzigd
maandag 1 juni 2020 18:33
Ik vind het niet raar. Ik heb het zelf weleens gedaan, in het begin van mijn relatie. Maar dat was ook omdat ik veel niet durfde te benoemen rechtstreeks in zijn gezicht. Ik was bang om gekwetst te raken door zijn reactie. Maar het is ook een manier waarop je je hele verhaal kan doen, zonder onderbroken te worden en het gesprek een afslag neemt. En je kan goed je verhaal doen zonder hem aan te vallen. Ik snap je teleurstelling zo goed. Kan me ook voorstellen dat je gewoon wou dat hij goed kon reageren en een brief niet nodig was, of een herkansing van het gesprek.
maandag 1 juni 2020 18:55
Dan zeg je dat tegen hem. Hij kan geen gedachten lezen, hij kan niet weten wat je nu voelt of denkt als je dat niet zegt. Praat met hem.AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 18:22Nee, dat hebben we niet, dat zou ik nog kunnen doen...
Maar ik vraag mezelf af; Ben ik niet te gevoelig. Hoe had je gedacht of gehoopt dat hij zou reageren.
De eerste keer ging helemaal niet goed, wat mij betreft.... Ik wilde het helemaal niet hebben over de eenzaamheid in de kostschool van zijn ex-vrouw.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 1 juni 2020 19:35
Ik snap wel dat TO nu verder dichtklapt. Ze heeft toch al aangegeven dat ze zijn reactie niet prettig vond, waarop hij zei dat hij niet zichzelf kon zijn. Hij bekijkt het dus vooral vanuit zijn kant terwijl het hier om TO moet gaan. Het zou me dus niet verbazen als hij opnieuw horkerig reageert.doornroosje9 schreef: ↑01-06-2020 18:55Dan zeg je dat tegen hem. Hij kan geen gedachten lezen, hij kan niet weten wat je nu voelt of denkt als je dat niet zegt. Praat met hem.
Bovendien vind ik het een beetje gek om iemand voor te kauwen hoe hij empathisch moet reageren.
maandag 1 juni 2020 19:40
Dan ben je wel heel hard voor jezelf. Ook verbaal sterke mensen kunnen dichtklappen op het moment dat het te onveilig voelt om hun verhaal te vertellen. Ik mag toch hopen dat je jezelf niet veroordeeld om hoe jij je voelt?
Iets opschrijven lijkt me een goed idee, alleen al om voor jezelf duidelijk te krijgen wat jij wilt en wat je zou willen zeggen.
maandag 1 juni 2020 19:41
Gelukkig, wat begrip. Ik weet dat het een heftig onderwerp is, daarom ben ik al terughoudend om het te bespreken. Ik had op meer begrip van mijn partner gerekend. Nu dit uitbleef heb ik inderdaad niet echt veel behoefte dit nogmaals met hem te bespreken. ..forumdame2011 schreef: ↑01-06-2020 19:06Vreselijk naar om te lezen wat jij allemaal hebt meegemaakt. En nee, ik vind je niet te gevoelig reageren.
Ik snap je weerstand om het nogmaals ter sprake te brengen.
maandag 1 juni 2020 19:52
Dat laatste, dat kun je toch gewoon benoemen?AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 18:22Nee, dat hebben we niet, dat zou ik nog kunnen doen...
Maar ik vraag mezelf af; Ben ik niet te gevoelig. Hoe had je gedacht of gehoopt dat hij zou reageren.
De eerste keer ging helemaal niet goed, wat mij betreft.... Ik wilde het helemaal niet hebben over de eenzaamheid in de kostschool van zijn ex-vrouw.
maandag 1 juni 2020 19:54
Ik zou er toch nog op terugkomen, desnoods zeg je dat je het er ooit weer over wilt hebben, als hij dan echt kan luisteren.
Echt. Kan. Luisteren.
maandag 1 juni 2020 19:56
Nee hoor, je regaeert niet te gevoelig.
En hoewel je verhaal vast niet 100% uniek zal zijn, zijn er wel verhalen die maar weinig mensen kunnen begrijpen omdat ze iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. En gelukkig voor de meeste mensen maar, maar helaas voor jou. Er zullen weinig mensen zijn die het echt begrijpen.
Probeer de brief eens, je kunt zelf altijd later bedenken of je het gaat geven of niet.
Als je aandacht aan jezelf en je gevoelens hebt gegeven, kun je altijd nog eens het gesprek met hem aangaan.
Je mag best grenzen aan het geklets over de ex stellen. Jij was er die 20 jaar niet bij, af en toe een blik in zijn leven is prima, maar haar interesseert je wat minder.
Redelijk logisch toch.
En hoewel je verhaal vast niet 100% uniek zal zijn, zijn er wel verhalen die maar weinig mensen kunnen begrijpen omdat ze iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. En gelukkig voor de meeste mensen maar, maar helaas voor jou. Er zullen weinig mensen zijn die het echt begrijpen.
Probeer de brief eens, je kunt zelf altijd later bedenken of je het gaat geven of niet.
Als je aandacht aan jezelf en je gevoelens hebt gegeven, kun je altijd nog eens het gesprek met hem aangaan.
Je mag best grenzen aan het geklets over de ex stellen. Jij was er die 20 jaar niet bij, af en toe een blik in zijn leven is prima, maar haar interesseert je wat minder.
Redelijk logisch toch.
maandag 1 juni 2020 19:58
Jeetje, wat een vreselijk en heftig verhaal, wat moet je wel sterk zijn om er nu zo voor te staan als je doet. En daarom stel je je absoluut niet aan. Maar, ik kan ook best begrijpen, zeker als je er altijd heel terughoudend in bent geweest, dat je vriend ook echt geen voorstelling kan maken van hoe het voor jou is geweest.
Had hij beslist wel wat tactischer mee om kunnen gaan, dat wel, maar een beetje krediet zou ik hem wel geven. En ik zou ook een brief schrijven, ik ben al dik 20 jaar samen met mijn man, maar doe dat ook nog steeds soms, als het om iets gaat wat echt emotioneel is voor mij.
Waarom? Ik vlieg gemakkelijk uit de bocht bij een gesprek wat me heel erg raakt, dus dan ga ik juist vooral in op bijzaken en verlies de hoofdmoot uit het oog. Maar vooral, mijn man schiet bij gevoelige onderwerpen direct in de praktische modus, oplossingsgericht en nogal hard en tactloos.
Maar niet als hij eerst het hele verhaal rustig kan lezen en we daarna in gesprek gaan, dat werkt juist heel goed.
Maar dat ben ik, jij moet natuurlijk doen waar je jezelf het beste bij voelt.
Veel sterkte
Had hij beslist wel wat tactischer mee om kunnen gaan, dat wel, maar een beetje krediet zou ik hem wel geven. En ik zou ook een brief schrijven, ik ben al dik 20 jaar samen met mijn man, maar doe dat ook nog steeds soms, als het om iets gaat wat echt emotioneel is voor mij.
Waarom? Ik vlieg gemakkelijk uit de bocht bij een gesprek wat me heel erg raakt, dus dan ga ik juist vooral in op bijzaken en verlies de hoofdmoot uit het oog. Maar vooral, mijn man schiet bij gevoelige onderwerpen direct in de praktische modus, oplossingsgericht en nogal hard en tactloos.
Maar niet als hij eerst het hele verhaal rustig kan lezen en we daarna in gesprek gaan, dat werkt juist heel goed.
Maar dat ben ik, jij moet natuurlijk doen waar je jezelf het beste bij voelt.
Veel sterkte
maandag 1 juni 2020 20:03
Dat laatste heb ik benoemd. Daar viel hij juist over.
Hij heeft meer dan 20 jaar iets met zijn ex gehad. Dus moet ik het niet raar vinden dat zijn ervaringen met haar soms ter tafel komen. Ik zag niet de relevantie van haar verhaal met mijn verhaal. Hij blijkbaar wel. Zijn conclusie was dat zij in haar luxe kostschool waarschijnlijk net zo eenzaam was als ik in mijn burger kindertehuis. Als een soort troost of zo... I don't know.
Ik wilde het helemaal niet hebben over mijn eenzaamheid in het tehuis. Ik wilde dat hij wist waarom wij door de rechter uit huis geplaatst zijn. De reden was dat wij zwaar verwaarloosd en zwaar mishandeld werden. In wilde hem op de hoogte stellen van de aard van de verwaarlozing en mishandelingen.
De strekking van mijn verhaal is mijn vriend totaal ontgaan.
