Relaties
alle pijlers
Ben ik te gevoelig
maandag 1 juni 2020 om 16:17
Op mijn 9e zijn wij, drie kinderen, door tussenkomst van de rechter en kinderbescherming uit huis geplaatst. Onze ouders konden niet voor ons zorgen, omdat ze zelf hele grote problemen hadden. We hebben echt hele heftige dingen meegemaakt. (vader aan de heroïne, moeder aan de drank, huiselijk geweld, verwaarlozing, psychiatrische behandelingen van mijn vader) Ik zou er een boek over kunnen schrijven. We zijn alle drie uiteindelijk verdeeld over de wereld groot gebracht. Ieder met zijn eigen verhaal
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
amymatijs wijzigde dit bericht op 01-06-2020 16:18
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
0.06% gewijzigd
maandag 1 juni 2020 om 23:22
Ik heb hem meteen er op aangesproken en vond zijn reactie meteen al ongepast. Hij vond dat hij niet zichzelf kon zijn. Ik maak hem het vrij uitspreken onmogelijk, schijnbaar..lindaatje1900 schreef: ↑01-06-2020 22:48Het is te makkelijk om daarover een oordeel naar hem of naar jezelf te geven.
Je ervaart zijn reactie op een bepaalde manier en dat mag je best aangeven.
Zo leert hij jou ook beter kennen en weet hij hoe zijn reactie op jou overkomt.
Nu weet hij het niet en denkt hij dat het goed was.
Waarom vind je het moeilijk om hem daar op aan te spreken? Of heb je dat niet meteen gedaan?
maandag 1 juni 2020 om 23:46
Ik snap het wel dat je in twee jaar tijd nog niet alles uit de doeken hebt gedaan en je vriend je werkelijke achtergrond nog niet kent en begrijpt. Zo'n verleden stop je diep weg en haal je af en toe voorzichtig tevoorschijn omdat je niet gekwetst wil raken door onbegrip. Eerst door en door kunnen vertrouwen op de ander voordat je je ellende bloot geeft. Ook in de eerste jaren bang zijn dat het te veel en te zwaar is omdat er nauwelijks iets leuks te vertellen is, dus vertel je heel weinig. Bang dat de ander je alleen nog maar zwaar op de hand gaat vinden en dus vertel je over de 'grappige' bizarre dingen of vertel je heel feitelijk en laat je je pijnlijke gevoelens weg want het moet nog leuk blijven in de prille relatie. En zo gaan de jaren voorbij en lijkt er geen moment meer te komen om je echte pijnlijke 'geheimen' te delen. Een stuk in je gaat zich alleen en niet gehoord en gezien voelen.
Misschien vul ik het verkeerd in voor je, maar bij mij werkte het op die manier. Mijn man kwam pas echt achter mijn traumatische jeugd toen het escaleerde tussen mijn ouders en ons. We waren toen vijf jaar samen, getrouwd met kind.
Ik vertel aan anderen, vriendinnen, ook weinig. Meestal feitelijk, oppervlakkig, emotie weglaten. De meeste mensen weten ook niet hoe ze moeten reageren omdat het ze zo vreemd is. Dat wil ik mezelf ook besparen.
Dat TO teleurgesteld is, gekwetst is, snap ik helemaal. Je mag van je partner verwachten dat hij naar je luistert en er voor je is, zonder oordeel. Hij heeft je geen ruimte gegeven om je diepe gevoel te delen. Je probeert voorzichtig de deur open te doen en hij gooit hem dicht. Misschien heeft hij het niet eens in de gaten en is hij naar jou ongevoelig zonder het te weten. Horkerig.
Misschien vul ik het verkeerd in voor je, maar bij mij werkte het op die manier. Mijn man kwam pas echt achter mijn traumatische jeugd toen het escaleerde tussen mijn ouders en ons. We waren toen vijf jaar samen, getrouwd met kind.
Ik vertel aan anderen, vriendinnen, ook weinig. Meestal feitelijk, oppervlakkig, emotie weglaten. De meeste mensen weten ook niet hoe ze moeten reageren omdat het ze zo vreemd is. Dat wil ik mezelf ook besparen.
Dat TO teleurgesteld is, gekwetst is, snap ik helemaal. Je mag van je partner verwachten dat hij naar je luistert en er voor je is, zonder oordeel. Hij heeft je geen ruimte gegeven om je diepe gevoel te delen. Je probeert voorzichtig de deur open te doen en hij gooit hem dicht. Misschien heeft hij het niet eens in de gaten en is hij naar jou ongevoelig zonder het te weten. Horkerig.
anoniem_385505 wijzigde dit bericht op 02-06-2020 00:26
26.81% gewijzigd
dinsdag 2 juni 2020 om 01:07
wittereiger schreef: ↑01-06-2020 23:46Ik snap het wel dat je in twee jaar tijd nog niet alles uit de doeken hebt gedaan en je vriend je werkelijke achtergrond nog niet kent en begrijpt. Zo'n verleden stop je diep weg en haal je af en toe voorzichtig tevoorschijn omdat je niet gekwetst wil raken door onbegrip.Eerst door en door kunnen vertrouwen
Misschien vul ik het verkeerd in voor je, maar bij mij werkte het op die manier. Mijn man kwam pas echt achter mijn traumatische jeugd toen het escaleerde tussen mijn ouders en ons. We waren toen vijf jaar samen, getrouwd met kind.
Ik vertel aan anderen, vriendinnen, ook weinig. Meestal feitelijk, oppervlakkig, emotie weglaten. De meeste mensen weten ook niet hoe ze moeten reageren omdat het ze zo vreemd is. Dat wil ik mezelf ook besparen.
Dat TO teleurgesteld is, gekwetst is, snap ik helemaal. Je mag van je partner verwachten dat hij naar je luistert en er voor je is, zonder oordeel. Hij heeft je geen ruimte gegeven om je diepe gevoel te delen. Je probeert voorzichtig de deur open te doen en hij gooit hem dicht. Misschien heeft hij het niet eens in de gaten en is hij naar jou ongevoelig zonder het te weten. Horkerig.
dinsdag 2 juni 2020 om 01:26
stel hij zou jou vertellen in het begin van jullie relatie dat hij zijn jeugd in kindertehuizen heeft doorgebracht. Wat doe jij dan?AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 22:10Hij weet dat ik in kindertehuizen in o.a. Amsterdam heb gezeten . Ik heb nooit verteld dat wij ernstig mishandeld werden.Dat is onnodig schokkend, vind ik. Zeker in een prille relatie. Wanneer je gezellig op een terras zit te borrelen, begin je ook niet spontaan over de martelpraktijken van je overleden vader. Er is eigenlijk nooit een goed moment. Ik dacht laatst dat het moment wel gekomen was.
Mijn vriend wist in grote lijnen wel dat ik uit een disfunctioneel gezin kom. Maar niet precies hoe of wat....
dinsdag 2 juni 2020 om 01:27
ik heb zelf eerder het gevoel dat hij het een zeer ongemakkelijk gesprek vond. Had hij waarschijnlijk niet zien aankomen. Normaliter kan hij zich goed in situaties van anderen verdiepen. Maar naar mij toe lukte dat toen even niet...zo goed, ahum!
dinsdag 2 juni 2020 om 01:29
onzin. je praat zijn rare gedrag goed. Hij was niet invoelend en vergeleek jou met zijn ex. Dat is echt niet normaal. een normale kerel had je gesteund, gevraagd en getroost
dinsdag 2 juni 2020 om 01:30
Ik heb ooit een leuke man ontmoet die ook ervaring had met kindertehuizen. Hij had ook in Amsterdam gezeten. Ik dacht " Yes, iemand die jou kan begrijpen". Toch waren we hele verschillende personen. Ons kindertehuis verleden, kwam weinig ter sprake.
dinsdag 2 juni 2020 om 01:33
Het gaat mij ook meer om de oorzaak,; waarom kwamen wij in het tehuis terecht.? Dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten, dat weet mijn vriend, maar niet waarom wij door de rechter uit huis zijn geplaatst
dinsdag 2 juni 2020 om 01:34
je beantwoordt de vraag niet. Je zegt dat je eerder hebt verteld dat je in tehuizen zat. maar nooit waarom. Een normaal mens zou hier vragen over stellen.
dinsdag 2 juni 2020 om 01:35
waarom heeft hij daar nooit naar gevraagd??? antw. het interesseert hem niet
dinsdag 2 juni 2020 om 01:35
Misschien heb je wel helemaal gelijk en ben ik enorm in de ontkenning. Who knows, Ik ben wel geschokt door zijn tactloze reactie
dinsdag 2 juni 2020 om 01:42
Ik praat niet zo snel over mijn werkelijke ervaringen uit het verleden. Ik kijk heel lang de kat uit de boom. Zelf ben ik wat dat betreft ook afhoudend. Wanneer men door vraagt, geef ik mondjes maat wat toe. De meeste mensen vragen niet door. Het is mijn ervaring dat de mannen waarmee ik ging eigenlijk nooit doorvroegen over mijn achtergrond.
Bij mijn eerste vriend heb ik daar wat van gezegd, dat ik het vreemd vond. dat hij nooit naar mijn achtergrond vroeg. Prompt vroeg hij de volgende dag hoe het met mijn ouders zat, "hoe het komt dat je geen ouders hebt?"
dinsdag 2 juni 2020 om 02:04
Zijn reactie is wel de reactie van een persoon die zich aangevallen voelt.AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 23:19Mijns inzien reageer ik niet fel op zijn ex. Hij heeft het regelmatig over haar. Ze hebben 2 grote kinderen, die nog bij haar wonen. Hij komt daar regelmatig over de vloer. Niet dat ik dat toe juich, maar dat is nu eenmaal zo met gescheiden mens. Ik heb wel 2 x moeten aangeven dat ik vond dat hij wat mij betreft een grens bereikte wat betreft de omgang met een ex.
Dus jij reageert niet fel. Dat kan.
Ben je wel eens het gesprek aan gegaan over het feit dat hij reageert alsof hij zich aangevallen voelt?
Je hebt 2 keer gekozen te reageren op hun band. Ik zeg gekozen want jij kiest moet, maar zij hebben kinderen dus is het logisch dat hij contact met haar heeft. Jij kiest om daarop te reageren.
Wat voor omgang is dat dat jij daarop moet reageren maar dat het niet zo het boekje te buiten ging dat jij de relatie zou verbreken.
..
dinsdag 2 juni 2020 om 02:08
Ik vind jou fel en niet makkelijk om mee te communiceren.
Kan hij dit ook zo ervaren?
jij spreekt mensen aan op dingen, weet duidelijk wat je wil, reageert fel op exen en zegt dat het wel meevalt.
Kan het niet voor een heel groot deel aan jezelf, en toch je overgevoeligheid liggen? Jij hebt behoorlijk wat meegemaakt. Veel mensen niet. Neem ze dat niet kwalijk, en drop je shit niet vol op hun. Doe dat op het juiste moment en in de juiste dosis. Voor jou was het veel, voor een ander ook. Verwacht niet dat een ander superman is en alles ineens kan dragen.
Als hij om je geeft, waar ik vanuit ga, dan is dit veel om te handelen. En ik zie je daar nul begrip voor tonen in al je egoisme
..
dinsdag 2 juni 2020 om 02:30
Ik vind je vaak rake reacties geven. Ook nu.
Maar bij deze vraag ik me af of het niet ook in de houding van To heeft gelegen dat hij niet doorvroeg. Als zij dit afhoudt, en een muur optrekt dan is hij misschien juist bijzonder empathisch op dat vlak. Waarom hij dan niet doorvraagt als ze wel begint te vertellen? Omdat hij voor zichzelf het meeste al in heeft moeten vullen. En daar dan de plank onbedoeld in mis slaat.
..
dinsdag 2 juni 2020 om 02:48
Interessant opmerkingen. Je bekijkt de situatie van meerdere kanten. Super.Volhouder666 schreef: ↑02-06-2020 02:30Ik vind je vaak rake reacties geven. Ook nu.
Maar bij deze vraag ik me af of het niet ook in de houding van To heeft gelegen dat hij niet doorvroeg. Als zij dit afhoudt, en een muur optrekt dan is hij misschien juist bijzonder empathisch op dat vlak. Waarom hij dan niet doorvraagt als ze wel begint te vertellen? Omdat hij voor zichzelf het meeste al in heeft moeten vullen. En daar dan de plank onbedoeld in mis slaat.
dinsdag 2 juni 2020 om 07:10
Dit. Toen ik mijn vriend vertelde met horten en stoten (het verhaal kwam er vooral uit omdat hij luisterde en vragen stelde) over mijn verkrachting wilde hij mij alleen maar troosten en beschermen. En hij vroeg ook wat hij kon doen zodat ik helemaal op mijn gemak bij hem zou kunnen zijn.
dinsdag 2 juni 2020 om 07:44
Trientje74 schreef: ↑02-06-2020 07:10Dit. Toen ik mijn vriend vertelde met horten en stoten (het verhaal kwam er vooral uit omdat hij luisterde en vragen stelde) over mijn verkrachting wilde hij mij alleen maar troosten en beschermen. En hij vroeg ook wat hij kon doen zodat ik helemaal op mijn gemak bij hem zou kunnen zijn.
Jeetje, wat fijn om te horen dat jouw vriend wel heel adequaat reageerde. En die vraag, wat hij kon doen om jou beter te ondersteunen. Wat een goede partner. Ik vind zijn gedrag heel erg logisch. Zelfs ik zou je willen omhelzen en troosten.
dinsdag 2 juni 2020 om 07:56
Ik kan mij hier erg in vinden. Ik heb zelf ook absoluut geen makkelijke jeugd gehad, niet te vergelijken met die van TO, maar ook ik ervaarde al op jonge leeftijd dat veel mensen niet goed weten wat ze met deze lastige info moeten, het sluit denk ik niet aan op wat zij 'kennen' van de wereld. Ik vond dat al best lastig en eenzaam om te ervaren. Ik vertelde er dus niet tot nauwelijks over. Maar als je dit bij je eigen relatie ervaart dan is dat best ontluisterend, ook al kan ik best tot een bepaalde hoogte begrijpen dat het voor de relatie in kwestie lastig te bevatten is. Dus TO ik snap je worsteling maar ook de eventuele onhandigheid van je vriend. Nou moet ik wel zeggen dat hij zijn 'onhandigheid' nogal bot en horkerig uit, ik vind hem niet bepaald sympathiek overkomen, even het lastig gespreksonderwerp daar gelaten. Daarnaast krijg ik sterk de indruk dat er gevoeligheden zijn tussen jou en je vriend mbt zijn ex.TanteOlivia schreef: ↑01-06-2020 20:44Mijn ervaring is dat het voor mensen die nooit ook maar iets hebben meegemaakt dat zijdelings de ernst heeft van jouw situatie, het niet begrijpen. Niet uit onwil, maar als je vriend uit een liefdevol, stabiel gezin komt, dan staat het mijlenver van hem af. De meeste witte, heteroseksuele mannen die in Nederland wonen, hebben überhaupt nooit iets meegemaakt waarbij zij de kwetsbare partij zijn, dus ze kunnen het zich niet voorstellen hoe dat is.
Nu wil ik niet zeggen dat je er daarom maar ok mee moet zijn, maar ik wil het hiermee in perspectief plaatsen. Dit is een kloof die je waarschijnlijk nooit zal dichten, dat kan heel eenzaam zijn. Misschien kun je er eens met iemand anders over praten, iemand die er meer van weet en je kan helpen alle herinneringen te verwerken?
