Relaties
alle pijlers
Ben ik te gevoelig
maandag 1 juni 2020 16:17
Op mijn 9e zijn wij, drie kinderen, door tussenkomst van de rechter en kinderbescherming uit huis geplaatst. Onze ouders konden niet voor ons zorgen, omdat ze zelf hele grote problemen hadden. We hebben echt hele heftige dingen meegemaakt. (vader aan de heroïne, moeder aan de drank, huiselijk geweld, verwaarlozing, psychiatrische behandelingen van mijn vader) Ik zou er een boek over kunnen schrijven. We zijn alle drie uiteindelijk verdeeld over de wereld groot gebracht. Ieder met zijn eigen verhaal
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
Ik ben goed terecht gekomen, heb HBO gedaan. Werk al jaren met succes bij dezelfde onderneming, heb een eigen koophuis enz. Over mijn jeugd praat ik weinig omdat mensen het toch niet zo goed begrijpen en daardoor vreemd reageren en daar heb ik dan weer geen zin in. Met mijn partner heb ik het er ook weinig over. Hij weet dat ik in meerdere tehuizen heb gezeten.
Nu dacht ik hem eens deelgenoot te maken van mijn ver weggestopte verleden. Mijn vriend moet ook weten hoe mijn gevoelsleven er uit ziet, dacht ik. Hij reageerde heel ongevoelig, vond ik. Hij wist wel hoe dat is, zo'n tehuis, zijn ex had ook in een internaat gezeten, vandaar! Zijn ex-vrouw komt uit een welgesteld rijk Engels milieu, daar is het gebruikelijk dat je naar de kostschool gaat. " Daar is veel eenzaamheid" wist hij me te vertellen". Ik wilde hem vertellen dat ik jarenlang een extreem gewelddadige opvoeding heb gehad. Mijn vader is meerdere keren, in onze aanwezigheid, door de politie afgevoerd. Ooit waren wij getuige hoe hij een zaag in de neus van mijn moeder plaatste. Ik voelde het kindertehuis als een bevrijding, het had wat mij betreft weinig te doen met eenzaamheid.
Wat mij stoorde is het feit dat ik probeerde, diep, ver weggestopte herinneringen en gevoelens met mijn vriend te delen. Hij begon gelijk over zijn ex. Dat irriteerde mij hevig. Ik zie geen overeenkomsten tussen haar verhaal en mijn verhaal. Bovendien wil ik het helemaal niet over haar hebben, maar over mij. Ik zat tussen de drugsbaby's ,kinderen met ouders in de gevangenis, of kinderen waarvan de ouders waren omgekomen, om maar wat te noemen.
Ik voel me niet gehoord, begrepen, gekwetst en niet vrij om hem mijn echte ware gevoelens te vertellen. Hij gaat er wat mij betreft respectloos me om.
Hij wilde zeggen dat in situaties waar kinderen zonder ouders wonen, er veel eenzaamheid heerst. Ik wilde hem vertellen hoe mijn jeugd werkelijk was én waarom ik er met weinig mensen over praat.
Ik voel me diep gekwetst door zijn in mijn ogen gevoelloze reactie, ben ik te gevoelig??
amymatijs wijzigde dit bericht op 01-06-2020 16:18
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
Reden: schrijf fout "ik" vergeten
0.06% gewijzigd
maandag 1 juni 2020 16:48
Dat laatste speel zeker een rol.LaverneB schreef: ↑01-06-2020 16:46Eigenlijk klapte je dus dicht voordat je kon zeggen wat je daadwerkelijk aan trauma hebt meegemaakt. Misschien werkt het voor jou om het op te schrijven. Dan kun je hem vertellen dat je graag zou willen delen met hem wat je in je jeugd hebt meegemaakt en dat het belangrijk is voor jou dat hij het leest.
Voor je je zo kwetsbaar opstelt: er zit ook nog wel iets richting de ex wat jou zorgen baart. Daar zou ik eerst duidelijk over willen, of daar nog gevoel zit bij hem, of hij echt open staat voor jou als persoon.
maandag 1 juni 2020 16:50
Zijn reactie is een beetje de klassieke reactie van ik weet niet hier op te reageren dus ik ga op zoek naar een referentiekader binnen mijn eigen ervaringen.... ik denk niet dat het perse ongevoelig bedoeld is maar ook een zekere onhandigheid.
Ik herken het in die zin dat mijn zoon een groot trauma heeft te verwerken en dat mensen dat een voordeel van de situatie gaan proberen te benoemen..... Eum nee mensen die is er gewoon niet. Of een ik ken iemand die... ook heel klassiek. Al heel wat lompe uitspaarden gehoord![😏]()
.
En dat mag teleurstellend voor je zijn. Spreek het uit naar je partner. Geef aan dat een luisterend oor en een knuffel genoeg is.
Ik herken het in die zin dat mijn zoon een groot trauma heeft te verwerken en dat mensen dat een voordeel van de situatie gaan proberen te benoemen..... Eum nee mensen die is er gewoon niet. Of een ik ken iemand die... ook heel klassiek. Al heel wat lompe uitspaarden gehoord
. En dat mag teleurstellend voor je zijn. Spreek het uit naar je partner. Geef aan dat een luisterend oor en een knuffel genoeg is.
maandag 1 juni 2020 16:50
Het is helemaal niet gelukt dus. Had ik het hem, maar nooit verteld. Nu baal ik ervan. Mijn verhaal ligt op straat, zo voelt het en hij trapt er boven op met zijn lompe reactie..
niet expres, dat weet ik zeker. Desalniettemin voelt het heel pijnlijk voor mij.
maandag 1 juni 2020 16:51
Misschien nog een keer proberen.
Misschien kun je hem een brief schrijven, dan kan hij ook niet interrumperen.
En je kunt er in schrijven: Als ik een probleem heb ligt de oplossing voor mij nooit bij jouw ex. Ik snap dat je daar veel ervaring vandaan hebt. Maar mijn oplossing voor mijn problemen ligt nooit bij jouw ex. Dus daar moet je hem niet zoeken.
Misschien kun je hem een brief schrijven, dan kan hij ook niet interrumperen.
En je kunt er in schrijven: Als ik een probleem heb ligt de oplossing voor mij nooit bij jouw ex. Ik snap dat je daar veel ervaring vandaan hebt. Maar mijn oplossing voor mijn problemen ligt nooit bij jouw ex. Dus daar moet je hem niet zoeken.
anoniem_376390 wijzigde dit bericht op 01-06-2020 16:51
18.73% gewijzigd
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
maandag 1 juni 2020 16:51
Dit lijkt mij goed advies! En als je erover praten te lastig vindt kan je het misschien op papier zetten of hem dit topic laten lezen? Je verleden klinkt pijnlijk en heftig. Mensen vinden het doorgaans lastig om goed op pijn van een ander te reageren, helemaal als het iemand is die je liefhebt.Maud*de*Braose schreef: ↑01-06-2020 16:44Ik denk dat hij echt niet goed wist hoe te reageren. Probeer het toch nog een keer, hoe eng ook. En vertel heel concreet wat je nodig hebt. Als hij normaal lief is, dan wil hij dat nu vast ook zijn. En je mag ook best aangeven hoe moeilijk je het vindt om erover te praten, hoe kwetsbaar je je voelt.
maandag 1 juni 2020 16:53
Dan zeg je dat tegen hem. Op een rustig moment erover beginnen en uitleggen hoe het voelt voor jou.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 1 juni 2020 16:56
Ik snap dat het zo voelt, maar helemaal reëel is dit natuurlijk niet. Je verhaal is heftig en verdrietig maar niet uniek. En iets aan je partner vertellen is iets anders dan ‘het ligt op straat’. Hoe lang zijn jullie samen?
Misschien kun je hem zeggen dat dit voor jou heel gevoelig ligt, want als je het hem verteld hebt zoals je het hier beschreven hebt dan komt daar niet uit naar voren dat het gevoelig ligt. Eerder een beetje zakelijk en ‘het is nou eenmaal zo maar dat was vroeger’. En niet iedereen, ik denk zelfs maar vrij weinig, mensen hebben het vermogen om daar doorheen te prikken en te voelen hoe gevoelig dat voor jou ligt.
Heel logisch dat zijn reactie pijnlijk was voor jou, niets overgevoeligs aan, maar dat maakt hem niet meteen fout.
maandag 1 juni 2020 17:07
Jij. Zoals meerdere mensen je inmiddels duidelijk proberen te maken
maandag 1 juni 2020 17:08
Als je dit niet kunt delen met je vriend, is hij dan wel je vriend? En als je nu het gevoel hebt dat je verhaal op straat ligt, vertrouw je hem dan wel? Hoelang hebben jullie al een relatie? Is het nog pril?
maandag 1 juni 2020 17:09
Doe eens normaal! Wat heeft TO in godsnaam hieraan? Belachelijk dit.Sterrenwacht007 schreef: ↑01-06-2020 17:07Ik Ben hier weg . Pech voor TO dat hier al degene van napraat zitten .
Life is short. Eat dessert first.
maandag 1 juni 2020 17:11
Joh, moet dat in dit topic? Beetje gevoelloos vind je niet? Niet erg gepast.
maandag 1 juni 2020 17:12
Ik begrijp je eigenlijk wel hoor. Als dit het type reactie is waar je bang voor bent om weer te krijgen. Dat slaat elk gesprek dood.AmyMatijs schreef: ↑01-06-2020 16:37Hij wilde alleen zeggen dat hij weet dat er veel eenzaamheid is in tehuizen. Maar dat was niet mijn issue. Dat was / is schijnbaar de issue van zijn ex. Ik ben iemand anders.
Hij vond dat hij niet zichzelf kan zijn, hij had ten slotte 20 jaar iets met haar gehad en vind dat ik heftig reageer wanneer hij haar ter sprake brengt.
Het ging dus uiteindelijk weer over hem en haar en niet over mij en mijn gevoelens. Ik probeer een gevoelig onderwerp over mijzelf te delen en voor mijn gevoel zet hij het " hup... zo weg" ... Sta ik daar.... ik was eigenlijk best in shock
maandag 1 juni 2020 17:14
Kom daar dan raar doen ipv dit topic voor to verder te verknooien
maandag 1 juni 2020 17:42
We zijn al twee jaar samen. Ik dacht dat ik hem nu wel in vertrouwen kon nemen en hij mijn verhaal zou respecteren. Ik weet dat ons verhaal heel heftig is en daarom deel ik het niet makkelijk.TanteOlivia schreef: ↑01-06-2020 17:08Als je dit niet kunt delen met je vriend, is hij dan wel je vriend? En als je nu het gevoel hebt dat je verhaal op straat ligt, vertrouw je hem dan wel? Hoelang hebben jullie al een relatie? Is het nog pril?
Ik noem even een voorbeeld. Onze vader had een collectie zwepen aan de muur hangen en wij mochten zelf kiezen met welke zweep wij gestraft wilde worden, want straf kregen wij, vaak en hard.
