Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 17:38
maandag 3 augustus 2020 om 17:39
Nee dat lijkt me niet te snel. Vijf jaar. En hij pakt jouw hints niet op. Mijn hemel.Ladara schreef: ↑03-08-2020 16:59Goede vraag. Hoe lang loslaten is lang genoeg? Mijn man zorgt voor de tandarts. De kinderen waren tot voor kort vijf jaar niet geweest. Onlangs heb ik tóch de controle weer genomen, omdat een van de kinderen iets had aan het gebit en ik het niet meer verantwoord vond om zonder zorg rond te lopen. Ik had al enkele keren geopperd dat kind misschien eens moest, maar het was er na enkele maanden nog niet van gekomen. Dus toen heb ik het geregeld. Was dat te snel?
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
maandag 3 augustus 2020 om 17:39
maandag 3 augustus 2020 om 17:40
Dit zou zomaar een harde eis kunnen zijn Ladara.
Jouw grens is dan: alles is geprobeerd en het lukt je niet. Ik wil een man die hiermee bezig gaat zodat ik ontlast wordt.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 17:41
Ben je zelf psychiater? je strooit zo met aannames wat betreft diagnostiek op basis van een paar zinnen in een topic.hanke321 schreef: ↑03-08-2020 17:38Ik zeg het niet voor niks.
Zo te lezen speelt bij partner van TO forse psychopathologie.
Dat vereist een goede diagnose, en pas daarna psychotherapie. Die recht doet aan TO en haar gevoelens, én partner helpt te wrikken in diens beperkingen en blinde vlekken. Dit is niet alleen maar 'lullo van een vent'.
Mogelijk is het niet zomaar een lullo (jouw woorden), dat ben ik in deze wel met je eens.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 3 augustus 2020 om 17:42
Hm, dan wilde ik er wel een minnaar bij.Wissewis schreef: ↑03-08-2020 17:30Als ik niet zou scheiden zou ik op de duur hem ook gewoon alles overnemen.
Dan is het tenminste gebeurd.
Maar ik zou hem dan ook gaan bekijken als mijn 3de (groot) kind.
Waarbij de eerste 2 opgevoed kunnen worden, maar de 3de dus niet.
Met alle gevolgen van dien qua liefde, seks, ...
Na een tijd zou er van een liefdesrelatie toch echt nog weinig sprake zijn.
Ik hoop dat die kinderen - de 2 eersten - geen mannen zijn, want die nemen als ze later groot en volwassen zijn dezelfde houding over als pa.
Zitten je toekomstige schoondochters er weer mee opgescheept.
maandag 3 augustus 2020 om 17:42
Yup.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 17:44
maandag 3 augustus 2020 om 17:45
doe effe normaalLadara schreef: ↑03-08-2020 16:59Goede vraag. Hoe lang loslaten is lang genoeg? Mijn man zorgt voor de tandarts. De kinderen waren tot voor kort vijf jaar niet geweest. Onlangs heb ik tóch de controle weer genomen, omdat een van de kinderen iets had aan het gebit en ik het niet meer verantwoord vond om zonder zorg rond te lopen. Ik had al enkele keren geopperd dat kind misschien eens moest, maar het was er na enkele maanden nog niet van gekomen. Dus toen heb ik het geregeld. Was dat te snel?
5 jaar en jij laat dat toe
waarom gaan jullie niet meer zijn 4en naar de tandarts
maandag 3 augustus 2020 om 17:48
Ik wil een relatie waarin we samen voor onze kinderen zorgen. Waarin ik niet alleen nadenk over het welzijn van onze kinderen, maar waarin we dat samen doen. Ik wil ook dat wanneer ik aangeef dat er dingen niet goed gaan, dat ik daarin serieus genomen word en dat oplossingen permanent zijn, in plaats van een verandering voor de vorm die daarna weer wegzakt.
Die grens is jaren geleden al overschreden. En daarom ben ik boos. Maar die boosheid brengt me nergens. De kinderen hebben er last van, mijn man heeft er last van. En ik heb er last van. En dus probeer ik oplossingen te bedenken die wèl werken. Mijn prioriteit ligt bij de kinderen. Ik wil dat zij een zo zorgeloos mogelijke jeugd hebben. Het zou fijn zijn als ik het daarin ook nog enigszins comfortabel kon hebben. Hoe mijn man het verder ervaart maakt me minder uit; en dat zal wel niet zo'n best teken zijn. Ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder boosheid, want ik heb heel lang heel veel van hem gehouden en dat was fijn. Hij houdt ook nog steeds van mij en van de kinderen. Maar na die eenzaamheid van de afgelopen tijd is mijn gevoel niet meer zoals vroeger.
Mijn man was overigens niet altijd zoals nu. We deelden altijd alles. We werkten allebei 32 uur, zodat we allebei een dag bij de oudste hadden. We deelden de zorg, gingen samen naar scholen kijken. Na de jongste werd het anders, toen verschoof alles naar mij. En ik kreeg en krijg het niet meer recht.
Die grens is jaren geleden al overschreden. En daarom ben ik boos. Maar die boosheid brengt me nergens. De kinderen hebben er last van, mijn man heeft er last van. En ik heb er last van. En dus probeer ik oplossingen te bedenken die wèl werken. Mijn prioriteit ligt bij de kinderen. Ik wil dat zij een zo zorgeloos mogelijke jeugd hebben. Het zou fijn zijn als ik het daarin ook nog enigszins comfortabel kon hebben. Hoe mijn man het verder ervaart maakt me minder uit; en dat zal wel niet zo'n best teken zijn. Ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder boosheid, want ik heb heel lang heel veel van hem gehouden en dat was fijn. Hij houdt ook nog steeds van mij en van de kinderen. Maar na die eenzaamheid van de afgelopen tijd is mijn gevoel niet meer zoals vroeger.
Mijn man was overigens niet altijd zoals nu. We deelden altijd alles. We werkten allebei 32 uur, zodat we allebei een dag bij de oudste hadden. We deelden de zorg, gingen samen naar scholen kijken. Na de jongste werd het anders, toen verschoof alles naar mij. En ik kreeg en krijg het niet meer recht.
maandag 3 augustus 2020 om 17:51
Dus heel snel weer zoals voorheen gaan doen of anders opbokken?Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:48Ik wil een relatie waarin we samen voor onze kinderen zorgen. Waarin ik niet alleen nadenk over het welzijn van onze kinderen, maar waarin we dat samen doen. Ik wil ook dat wanneer ik aangeef dat er dingen niet goed gaan, dat ik daarin serieus genomen word en dat oplossingen permanent zijn, in plaats van een verandering voor de vorm die daarna weer wegzakt.
Die grens is jaren geleden al overschreden. En daarom ben ik boos. Maar die boosheid brengt me nergens. De kinderen hebben er last van, mijn man heeft er last van. En ik heb er last van. En dus probeer ik oplossingen te bedenken die wèl werken. Mijn prioriteit ligt bij de kinderen. Ik wil dat zij een zo zorgeloos mogelijke jeugd hebben. Het zou fijn zijn als ik het daarin ook nog enigszins comfortabel kon hebben. Hoe mijn man het verder ervaart maakt me minder uit; en dat zal wel niet zo'n best teken zijn. Ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder boosheid, want ik heb heel lang heel veel van hem gehouden en dat was fijn. Hij houdt ook nog steeds van mij en van de kinderen. Maar na die eenzaamheid van de afgelopen tijd is mijn gevoel niet meer zoals vroeger.
Mijn man was overigens niet altijd zoals nu. We deelden altijd alles. We werkten allebei 32 uur, zodat we allebei een dag bij de oudste hadden. We deelden de zorg, gingen samen naar scholen kijken. Na de jongste werd het anders, toen verschoof alles naar mij. En ik kreeg en krijg het niet meer recht.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 17:52
Beetje onaardige vraag, maar: wilde hij wel een tweede kind?Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:48Mijn man was overigens niet altijd zoals nu. We deelden altijd alles. We werkten allebei 32 uur, zodat we allebei een dag bij de oudste hadden. We deelden de zorg, gingen samen naar scholen kijken. Na de jongste werd het anders, toen verschoof alles naar mij. En ik kreeg en krijg het niet meer recht.
Deze verandering is nogal extreem namelijk.
maandag 3 augustus 2020 om 17:52
Nee ben ik niet.sprokkelientje schreef: ↑03-08-2020 17:41Ben je zelf psychiater? je strooit zo met aannames wat betreft diagnostiek op basis van een paar zinnen in een topic.
Mogelijk is het niet zomaar een lullo (jouw woorden), dat ben ik in deze wel met je eens.
Herken wel gedrag uit omgeving. Vandaar dat ik over diagnostiek begon.
En veel meer dan emotioneel uitchecken en vermijdend gedrag heb ik niet genoemd en dat noemt TO zelf.
maandag 3 augustus 2020 om 17:53
Ik vind hem ook echt niet leuk klinken. Het ergste is dat hij het voor jou ook helemaal niet erg lijkt te vinden, hij vindt het vooral erg voor zichzelf dat jij boos op hem bent, en probeert zich daar dan uit te draaien. Hij doet helemaal niets om het te verbeteren, het enige doel lijkt te zijn dat hij jouw boosheid niet meer over zich heen krijgt.
Sorry, het klinkt alsof hij echt schijt aan je heeft op dit vlak.
Sorry, het klinkt alsof hij echt schijt aan je heeft op dit vlak.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 om 17:53
maandag 3 augustus 2020 om 18:02
Daarnaast herken ik ook het de kar trekken wat de relatie betreft. Met mijn man is altijd alles goed totdat ik ergens mee zit.meaki schreef: ↑03-08-2020 12:25Wat zo raar is, is dat zulke mannen dit gedrag niet op de werkvloer vertonen. Daar zijn ze wel pro-actief, daar anticiperen ze wel, daar overzien ze wel de gevolgen van hun acties of hun gebrek aan actie, daar houden ze wel rekening met hun collega's, daar zorgen ze ervoor dat klachten van klanten zoveel mogelijk vermeden worden, daar kunnen ze zowel zelfstandig als in teamverband werken, daar kunnen ze wel volgens planning werken.
Als ze verzaken op die vlakken, dan volgt er een negatieve beoordeling, geen contractverlenging, of ontslag (op staande voet). Aan die gevolgen hechten zulke mannen wel waarde.
Maar thuis, als daar iets mis gaat, dan lost de thuis-collega het allemaal wel op, want echte consequenties worden er niet gesteld aan dat gedrag in de thuissituatie. Totdat die thuis-collega ontslag neemt.
Ik zeg niet dat je je huishouden als een bedrijf moet runnen, maar dat beide settings dezelfde kwaliteiten vragen.
Nou dan heeft hij ook wel wat.
Na 20 jaar heeft hij me laatst vertelt dat hij ineens door had dat ik ook neit voor mijn lol 'zeur', en dat het inderdaad wat lullig is om daar zo negatief op te reageren
Nounou.
To trekt praktisch de kar, doet de kinderen, werkt 32 uur per week, moet assertief zijn voor zichzelf en voor de kinderen op emotioneel gebied en fungeert ook als alarmbel in de relatie, met hetzelfde effect:de alarmbel moet uit maar waar het alarm om was moet ze ook zelf oplossen.
Dat is inderdaad heel vermoeiend en ondankbaar.
maandag 3 augustus 2020 om 18:04
