Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 16:58
Weekendje weg met een vriendin of lekker in je eentje lijkt me inderdaad heel fijn voor je TO. Dik verdiend ook. Uitrusten!
En dan met deze jan hen aan tafel om de taken zo te verdelen dat jullie allebei vrolijk worden van de verdeling. Op papier in een schema. En aan hem vertellen dat je het als gezamenlijk project wilt doen, dit gezin. En niet jij als kapitein van alles en hij als een soort stagiair of vrijwilliger die af en toe wel wat doet maar nergens echt verantwoordelijk voor is.
Ik zou ook nog een rondje relatietherapie overwegen. Als je eerder fysiotherapie hebt gehad voor een zere knie en je knie gaat jaren later weer pijn doen, zeg je ook niet dat de fysiotherapie geen zin heeft. Gewoon weer terug, opnieuw in gesprek, nieuwe inzichten krijgen.
En dan met deze jan hen aan tafel om de taken zo te verdelen dat jullie allebei vrolijk worden van de verdeling. Op papier in een schema. En aan hem vertellen dat je het als gezamenlijk project wilt doen, dit gezin. En niet jij als kapitein van alles en hij als een soort stagiair of vrijwilliger die af en toe wel wat doet maar nergens echt verantwoordelijk voor is.
Ik zou ook nog een rondje relatietherapie overwegen. Als je eerder fysiotherapie hebt gehad voor een zere knie en je knie gaat jaren later weer pijn doen, zeg je ook niet dat de fysiotherapie geen zin heeft. Gewoon weer terug, opnieuw in gesprek, nieuwe inzichten krijgen.
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 16:59
Rachmaninoff schreef: ↑03-08-2020 16:47Hoe erg is het eigenlijk als de kinderen eens een keer geen zwemkleding bij zich hebben? Hoeveel controle wil je houden? Zou je ook een beetje los durven laten? Als hij geen fouten kan maken kan hij er ook niet van leren. Misschien let hij beter op als de kinderen twee keer niet mee hebben kunnen zwemmen en hun teleurstelling uiten. Of zit hij daar niet mee?
Goede vraag. Hoe lang loslaten is lang genoeg? Mijn man zorgt voor de tandarts. De kinderen waren tot voor kort vijf jaar niet geweest. Onlangs heb ik tóch de controle weer genomen, omdat een van de kinderen iets had aan het gebit en ik het niet meer verantwoord vond om zonder zorg rond te lopen. Ik had al enkele keren geopperd dat kind misschien eens moest, maar het was er na enkele maanden nog niet van gekomen. Dus toen heb ik het geregeld. Was dat te snel?
maandag 3 augustus 2020 om 17:01
Ik zou van kwaadheid iets naar z'n hoofd gegooid hebben denk ik. Wat een mafkees! Is hij helemaal gek geworden?Ladara schreef: ↑03-08-2020 16:59Goede vraag. Hoe lang loslaten is lang genoeg? Mijn man zorgt voor de tandarts. De kinderen waren tot voor kort vijf jaar niet geweest. Onlangs heb ik tóch de controle weer genomen, omdat een van de kinderen iets had aan het gebit en ik het niet meer verantwoord vond om zonder zorg rond te lopen. Ik had al enkele keren geopperd dat kind misschien eens moest, maar het was er na enkele maanden nog niet van gekomen. Dus toen heb ik het geregeld. Was dat te snel?
Wat heeft hij voor excuus daarvoor?
En aanvulling: wanneer kwam je er achter dat de kinderen al vijf jaar (!!!) niet naar de tandarts waren geweest? Echt absurd.
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 17:06
Pffff nee, dat was niet te snel...Ladara schreef: ↑03-08-2020 16:59Goede vraag. Hoe lang loslaten is lang genoeg? Mijn man zorgt voor de tandarts. De kinderen waren tot voor kort vijf jaar niet geweest. Onlangs heb ik tóch de controle weer genomen, omdat een van de kinderen iets had aan het gebit en ik het niet meer verantwoord vond om zonder zorg rond te lopen. Ik had al enkele keren geopperd dat kind misschien eens moest, maar het was er na enkele maanden nog niet van gekomen. Dus toen heb ik het geregeld. Was dat te snel?
Heeft hij een aandoening ofzo? Ik heb ADD en ben erg chaotisch en heb ook vaak moeite om te beginnen met iets, ik heb soms ook uitstelgedrag maar zo erg als jouw man heb ik het niet.
maandag 3 augustus 2020 om 17:07
makreel schreef: ↑03-08-2020 17:01Ik zou van kwaadheid iets naar z'n hoofd gegooid hebben denk ik. Wat een mafkees! Is hij helemaal gek geworden?
Wat heeft hij voor excuus daarvoor?
En aanvulling: wanneer kwam je er achter dat de kinderen al vijf jaar (!!!) niet naar de tandarts waren geweest? Echt absurd.
Ik wist het wel, maar ik had geen puf om daar ook nog iets van te vinden. Ik heb wel een aantal keer gehint dat het misschien tijd was, maar hij deed het niet. En weet je? Ergens blijven die dingen hangen, die opmerkingen over dat mannen het op hun manier doen en dat dat ook goed is en dat het niet perfect hoeft en dat ik niet overal controle over hoef te hebben. Dus ik dacht dat ik er misschien overdreven veel waarde aan hechtte.
maandag 3 augustus 2020 om 17:12
Ik kan me nog wel voorstellen in hectiek dat een halfjaarscontrole een keer wordt vergeten, dan krijg je zo'n boze tandartsassistent aan de telefoon en dan regel je meteen een nieuwe afspraak. Maar vijf jaar?
En wat was zijn excuus?
Want ik kan me niet voorstellen dat je niet aan hem hebt gevraagd: HOE dan?
Maar kijk, het is natuurlijk helemaal geen probleem als jij 'tandarts' op je lijstje met taken hebt, en hij heeft andere taken. Maar door al deze acties en dat debiele gedoe met die fietsen in de regen geeft hij jou voortdurend het gevoel dat jouw welzijn en de welzijn van de kinderen niet bovenaan zijn lijstje met prioriteiten staat, dat het hem niet boeit. Dat lijkt me veel meer energie kosten dan het regelen van een tandartsafspraak en volgens mij ben je daar zo teleurgesteld over.
En dát lijkt me een prachtig onderwerp van gesprek bij een relatietherapeut.
En wat was zijn excuus?
Want ik kan me niet voorstellen dat je niet aan hem hebt gevraagd: HOE dan?
Maar kijk, het is natuurlijk helemaal geen probleem als jij 'tandarts' op je lijstje met taken hebt, en hij heeft andere taken. Maar door al deze acties en dat debiele gedoe met die fietsen in de regen geeft hij jou voortdurend het gevoel dat jouw welzijn en de welzijn van de kinderen niet bovenaan zijn lijstje met prioriteiten staat, dat het hem niet boeit. Dat lijkt me veel meer energie kosten dan het regelen van een tandartsafspraak en volgens mij ben je daar zo teleurgesteld over.
En dát lijkt me een prachtig onderwerp van gesprek bij een relatietherapeut.
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 17:12
Nou nee, je man verwaarloost de kinderen, zo zie ik het.Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:07Ik wist het wel, maar ik had geen puf om daar ook nog iets van te vinden. Ik heb wel een aantal keer gehint dat het misschien tijd was, maar hij deed het niet. En weet je? Ergens blijven die dingen hangen, die opmerkingen over dat mannen het op hun manier doen en dat dat ook goed is en dat het niet perfect hoeft en dat ik niet overal controle over hoef te hebben. Dus ik dacht dat ik er misschien overdreven veel waarde aan hechtte.
Heb je nog meer van dit soort voorbeelden?
maandag 3 augustus 2020 om 17:14
Hij is in het tandarts geval nalatig en gewoon een slechte ouder; er is geen enkele verzachtende omstandigheid om je kinderen (jaren!) niet naar de tandarts te brengen. Sterker nog, ik vind dat hij in dit geval zijn kinderen verwaarloost.Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:07Ik wist het wel, maar ik had geen puf om daar ook nog iets van te vinden. Ik heb wel een aantal keer gehint dat het misschien tijd was, maar hij deed het niet. En weet je? Ergens blijven die dingen hangen, die opmerkingen over dat mannen het op hun manier doen en dat dat ook goed is en dat het niet perfect hoeft en dat ik niet overal controle over hoef te hebben. Dus ik dacht dat ik er misschien overdreven veel waarde aan hechtte.
Hij klinkt niet als een vader; meer als de verwekker.
Hebben dit soort dingen geen effect op de liefde/aantrekking die je voor hem voelt..?
timetraveler wijzigde dit bericht op 03-08-2020 17:15
3.20% gewijzigd
maandag 3 augustus 2020 om 17:14
En toch he, al is tandarts is een iets te ruig voorbeeld, uiteindelijk is het de vader die steken laat vallen. Alles voor je kinderen ondervangen en behoeden wérkt niet. Je wordt er moe, wrokkig, uitgeput en eenzaam van.
Je zult naar de kinderen meer moeten laten zien, 'dat zou papa doen' (zonder hem zwart te maken). De bal ligt bij hem in sommige opzichten en laat die ook daar.
Het vervelende (wat ik daarin gezien heb) is namelijk in gezinnen met dit soort uitcheckende vaders met vermijdende gedrag , is dat de kinderen niet leren incassen. Alles is mama. Gaat iets niet goed is het de schuld van mamma. Stomme mamma. Want pappa doet ook zo. Die schuift ook alles af.
Relatie therapie gehad bij echt goede psychotherapeut? Evt pmt erbij? Om tot handelen of hier en nu interacties te komen?
Je zult naar de kinderen meer moeten laten zien, 'dat zou papa doen' (zonder hem zwart te maken). De bal ligt bij hem in sommige opzichten en laat die ook daar.
Het vervelende (wat ik daarin gezien heb) is namelijk in gezinnen met dit soort uitcheckende vaders met vermijdende gedrag , is dat de kinderen niet leren incassen. Alles is mama. Gaat iets niet goed is het de schuld van mamma. Stomme mamma. Want pappa doet ook zo. Die schuift ook alles af.
Relatie therapie gehad bij echt goede psychotherapeut? Evt pmt erbij? Om tot handelen of hier en nu interacties te komen?
hanke321 wijzigde dit bericht op 03-08-2020 19:20
5.05% gewijzigd
maandag 3 augustus 2020 om 17:21
maandag 3 augustus 2020 om 17:27
Wat mij heel erg opvalt aan dit topic is dat TO een hoop goedbedoelde adviezen krijgt over misschien nog eens zus...of misschien nog eens zo maar eigenlijk krijg ik op basis van haar OP en andere reacties de indruk dat er - goedbedoeld - in heel veel praktische oplossingen wordt geredeneerd, waarvan de meeste stuk voor stuk al geprobeerd zijn of zo heftig zijn dat de kinderen er mogelijk onder te lijden zullen krijgen (kwaadschiks is leuk als je samen bent maar wat hebben de kinderen eraan?)
Veel van die praktische oplossingen zijn ook nog eens door TO geinitieerd of ingezet zonder dat daarbij enig initiatief van man kwam vandaar mijn twee opmerkingen over onwil/onkunde en mijn laatste posting m.b.t. relatietherapie.
Gevoelsmatig snap ik dat wel, omdat je ergens toch wil blijven proberen, maar tegen welke prijs en waar stel je je grenzen, of durf je te denken dat er misschien wel meer aan de hand is met man danwel, is dit wat het is, al trek je er met 100 paarden aan.
Veel van die praktische oplossingen zijn ook nog eens door TO geinitieerd of ingezet zonder dat daarbij enig initiatief van man kwam vandaar mijn twee opmerkingen over onwil/onkunde en mijn laatste posting m.b.t. relatietherapie.
Gevoelsmatig snap ik dat wel, omdat je ergens toch wil blijven proberen, maar tegen welke prijs en waar stel je je grenzen, of durf je te denken dat er misschien wel meer aan de hand is met man danwel, is dit wat het is, al trek je er met 100 paarden aan.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 3 augustus 2020 om 17:27
Relatietherapie met een psychiater? Dat kan alleen bij dr. Piel denk ik hoor.hanke321 schreef: ↑03-08-2020 17:14En toch he, al is tandarts is een iets te ruig voorbeeld, uiteindelijk is het de vader die steken laat vallen. Alles voor je kinderen ondervangen en behoeden wérkt niet. Je wordt er moe, wrokkig, uitgeput en eenzaam van.
Je zult naar de kinderen meer moeten laten zien, 'dat zou papa doen' (zonder hem zwart te maken). De bal ligt bij hem in sommige opzichten en laat die ook daar.
Het vervelende (wat ik daarin gezien heb) is namelijk in gezinnen met dit soort uitcheckende vaders met vermijdende trekken, is dat de kinderen níet leren incassen. Alles is mama. Gaat iets niet goed is het de schuld van mamma. Stomme mamma. Want pappa doet ook zo. Die schuift ook alles af.
Relatie therapie gehad bij echt goede psychotherapeut /psychiater? Evt pmt erbij?
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 3 augustus 2020 om 17:29
Was jouw man ooit anders?Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:07Ik wist het wel, maar ik had geen puf om daar ook nog iets van te vinden. Ik heb wel een aantal keer gehint dat het misschien tijd was, maar hij deed het niet. En weet je? Ergens blijven die dingen hangen, die opmerkingen over dat mannen het op hun manier doen en dat dat ook goed is en dat het niet perfect hoeft en dat ik niet overal controle over hoef te hebben. Dus ik dacht dat ik er misschien overdreven veel waarde aan hechtte.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 17:30
Als ik niet zou scheiden zou ik op de duur hem ook gewoon alles overnemen.sprokkelientje schreef: ↑03-08-2020 17:27Wat mij heel erg opvalt aan dit topic is dat TO een hoop goedbedoelde adviezen krijgt over misschien nog eens zus...of misschien nog eens zo maar eigenlijk krijg ik op basis van haar OP en andere reacties de indruk dat er - goedbedoeld - in heel veel praktische oplossingen wordt geredeneerd, waarvan de meeste stuk voor stuk al geprobeerd zijn of zo heftig zijn dat de kinderen er mogelijk onder te lijden zullen krijgen (kwaadschiks is leuk als je samen bent maar wat hebben de kinderen eraan?)
Veel van die praktische oplossingen zijn ook nog eens door TO geinitieerd of ingezet zonder dat daarbij enig initiatief van man kwam vandaar mijn twee opmerkingen over onwil/onkunde en mijn laatste posting m.b.t. relatietherapie.
Gevoelsmatig snap ik dat wel, omdat je ergens toch wil blijven proberen, maar tegen welke prijs en waar stel je je grenzen, of durf je te denken dat er misschien wel meer aan de hand is met man danwel, is dit wat het is, al trek je er met 100 paarden aan.
Dan is het tenminste gebeurd.
Maar ik zou hem dan ook gaan bekijken als mijn 3de (groot) kind.
Waarbij de eerste 2 opgevoed kunnen worden, maar de 3de dus niet.
Met alle gevolgen van dien qua liefde, seks, ...
Na een tijd zou er van een liefdesrelatie toch echt nog weinig sprake zijn.
Ik hoop dat die kinderen - de 2 eersten - geen mannen zijn, want die nemen als ze later groot en volwassen zijn dezelfde houding over als pa.
Zitten je toekomstige schoondochters er weer mee opgescheept.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 3 augustus 2020 om 17:32
En als het meisjes zijn denken ze dat dit nalatige gedrag bij een partner normaal is.Wissewis schreef: ↑03-08-2020 17:30Als ik niet zou scheiden zou ik op de duur hem ook gewoon alles overnemen.
Dan is het tenminste gebeurd.
Maar ik zou hem dan ook gaan bekijken als mijn 3de (groot) kind.
Waarbij de eerste 2 opgevoed kunnen worden, maar de 3de dus niet.
Met alle gevolgen van dien qua liefde, seks, ...
Na een tijd zou er van een liefdesrelatie toch echt nog weinig sprake zijn.
Ik hoop dat die kinderen - de 2 eersten - geen mannen zijn, want die nemen als ze later groot en volwassen zijn dezelfde houding over als pa.
Zitten je toekomstige schoondochters er weer mee opgescheept.
maandag 3 augustus 2020 om 17:34
Wat wil jij. Wat wil jij in deze relatie. Wat is voor jou belangrijk om jezelf te kunnen zijn?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 17:36
Daar is het nu ben ik bang te laat voor.
Mijn schoonzus heeft ook zo een pareltje van een vriend. Alles komt op haar schouders. Dat was al zo voordat hun eerste er was. Vrouwen moeten echt beter beseffen wat voor man ze als partner kiezen.
Ben je altijd alles aan het regelen, initiëren, organiseren en oplossen? Dan kan je dat je hele relatie lang blijven doen, al hebben jullie samen 100 kinderen.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 17:38
Ladara zegt hier niet te zijn.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 17:38
Ik zeg het niet voor niks.sprokkelientje schreef: ↑03-08-2020 17:27Relatietherapie met een psychiater? Dat kan alleen bij dr. Piel denk ik hoor.
Zo te lezen speelt bij partner van TO echt iets meer dan onwil.
Dat vereist een adequate diagnose, en pas daarna psychotherapie. Die recht doet aan TO en haar gevoelens, én partner helpt te wrikken in diens beperkingen en blinde vlekken. Dit is niet alleen maar 'lullo van een vent'.
hanke321 wijzigde dit bericht op 03-08-2020 19:21
4.58% gewijzigd
