Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 15:54
Heel goed van je! Maar als je merkt dat dit niet voldoende is, neem man dan mee naar relatie therapie! Echt doen hoor!Ladara schreef: ↑03-08-2020 15:14
Ik ga een aantal dingen proberen. Ik ga allereerst blij zijn met wat er is. Want, hoe wegcijferig het misschien ook lijkt, dat ik wil proberen meer te accepteren komt voort uit heel veel pogingen om de zaken te veranderen en de frustratie dat iets weer niet werkt, kan ik er niet meer zo goed bij hebben. Dat zou me geen goed doen.
Ik ga daarnaast mijn man verantwoordelijk maken voor een zondagochtend-agenda-sessie. Want zoals Suus terecht opmerkte: ik trek de kar en dat kost energie. Hij zou zelf ook energie moeten steken in het veranderen van de modus waarin we zitten, dus hij gaat die agendasessie regelen. Dan hoef ik alleen maar input te leveren, maar neemt hij het initiatief, dan hoef ik daar niet meer aan te denken. Dat lijkt me fijn. Ik hoop dat dat gaat werken.
Ik zal ook meer en vaker hulp vragen. Soms ben ik zo druk, dan zie ik het niet eens als optie, dat is heel suf van me. Ik ga daar beter op letten.
maandag 3 augustus 2020 om 15:56
Intotheunknown schreef: ↑03-08-2020 15:54Heel goed van je! Maar als je merkt dat dit niet voldoende is, neem man dan mee naar relatie therapie! Echt doen hoor!
We hebben al relatietherapie gehad over dit onderwerp. Dat heeft niets veranderd. Maar ik zou het nog eens kunnen proberen.
maandag 3 augustus 2020 om 15:59
Is daar niet iets uit gekomen of worden de adviezen gewoon niet opgevolgd?
Luci_Morgenster schreef: ↑03-08-2020 15:56Succes, hopelijk kan hij zondagsoverleg en verdeeldag wel onthouden.
Agenda synchoniseren? En er gewoon stiekem een mega-alarm op zetten.
Zonder dollen. In zijn telefoon laten zetten als terugkerende activiteit die niet verschoven kan worden!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 16:05
Zou zomaar kunnen hoor. En ze hoeft ook niet altijd vriendelijk te blijven he.
"Hey alleen op de wereld, kom dan ff helpen met die kinderen en die fietsen! " maakt in één keer duidelijk wat ze had gewild en dat ze not amused is.
Maar het is wel een valkuil om die man dan de hele dag rond te commanderen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 3 augustus 2020 om 16:07
Als hij mails over kinderen kan negeren, kan hij agenda- alerts ook negeren.
Leg je erbij neer dat je als mede-ouder niks aan hem hebt.
Maar!
Zaken kosten of tijd of geld. Als hij denkt dat hij zomaar jou overal voor kan laten opdraaien, want dat doet ie, heeft ie het mis.
Er komt net zoveel als jij wil, een gastouder/ nanny / huish hulp. Bijv 3 dagen per week. Dit gaat van zijn geld af en niet van de gezamenlijke rekening. Om alles te doen, wat hij verzaakt.
Als hij weer vrije beschikkking over zijn geld wil, gaat ie eerst maar oefenen in het zijn van een verantwoordelijke ouder.
Nu is het zo unfair dat of jij eraan kapot gaat, of je relatie.
Mijn ex deed het ook. En dan af en toe nog goede sier willen maken op het consultatiebureau en verder mij laten stikken.
Ik heb door hem zo diep gezeten dat ik nu 3 jaar later er nog iedere dag van geniet dat ik alles alleen doe zonder de frustratie dat ik ook zijn taken doe.
Alles alleen doen is niet erg als je alleen bent. Als iemand anders zijn verantwoordelijkheid op,jou afschuift en je er dus voor op laat draaien ga je eraan kapot.
Leg je erbij neer dat je als mede-ouder niks aan hem hebt.
Maar!
Zaken kosten of tijd of geld. Als hij denkt dat hij zomaar jou overal voor kan laten opdraaien, want dat doet ie, heeft ie het mis.
Er komt net zoveel als jij wil, een gastouder/ nanny / huish hulp. Bijv 3 dagen per week. Dit gaat van zijn geld af en niet van de gezamenlijke rekening. Om alles te doen, wat hij verzaakt.
Als hij weer vrije beschikkking over zijn geld wil, gaat ie eerst maar oefenen in het zijn van een verantwoordelijke ouder.
Nu is het zo unfair dat of jij eraan kapot gaat, of je relatie.
Mijn ex deed het ook. En dan af en toe nog goede sier willen maken op het consultatiebureau en verder mij laten stikken.
Ik heb door hem zo diep gezeten dat ik nu 3 jaar later er nog iedere dag van geniet dat ik alles alleen doe zonder de frustratie dat ik ook zijn taken doe.
Alles alleen doen is niet erg als je alleen bent. Als iemand anders zijn verantwoordelijkheid op,jou afschuift en je er dus voor op laat draaien ga je eraan kapot.
maandag 3 augustus 2020 om 16:09
Sommige mensen (zoals misschien je man), zien gewoon niet in wanneer ze initiatief moeten nemen om te helpen. Leer het daarom te vragen en aan te geven. Als je hem leert accepteren dat je het altijd zult moeten uitleggen, dan neemt die boosheid wat af. Het zal altijd jammer blijven dat dit niet zijn sterke punt is, maar andere mannen hebben weer andere minpunten. Dus als de situatie zich weer voordoet; tel tot 10, haal een paar keer flink adem, en geef aan dat je hulp wilt, en hoe.Ladara schreef: ↑03-08-2020 12:03We hebben het er regelmatig over gehad. En dan gaat het even een week beter en daarna stopt het weer. Mijn man vindt het vervelend dat ik er zo'n last van heb. En hij vindt het erg dat ik zo boos ben. Onze ruzies zijn daarin ook niet altijd even constructief. Soms ben ik zo boos dat ik alleen maar boos kan zijn. Mijn mans reactie is dan ontkennen, zelfs als volkomen duidelijk is dat er iets niet goed is gegaan. Door zijn ontkenning word ik nog bozer en dat helpt helemaal niet natuurlijk. En het maakt eigenlijk ook niet uit wat de aanleiding was; soms zijn het kleine dingen, soms grote dingen, het patroon is altijd hetzelfde: hij doet zijn ding zonder zich te realiseren dat dat effect heeft op mij of de kinderen. Niet uit boosaardigheid, maar gewoon omdat hij er niet bij nadenkt. Ik voel me daardoor inderdaad heel machteloos: ik kan niet op hem rekenen, hij is soms gewoon 'weg' zonder aankondiging. Dus ik moet altijd alert zijn, want de kinderen kunnen nog niet zonder zorg. En in mijn boosheid daarover hoort hij dat hij het niet goed deed en dat vindt hij oneerlijk, want hij bedoelt het niet slecht.
Zoals dat voorbeeld van die regen: hij wilde kijken of we onder de bomen droog stonden, dus ging hij daar heen. En het was droog, dus riep hij dat ik ook moest komen. Hij zag niet dat ik niet zomaar weg kon. Dat ik de fietsen eerst zó moest neerzetten op het hobbelige grasstukje dat ze niet op de weg zouden vallen, dat ik tegelijk de kinderen moest vast houden zodat ze niet per ongeluk de weg op zouden lopen omdat ze door die stromende regen steeds naar beneden keken, in plaats van vóór zich. En dat het me niet goed lukte door de stress van auto's die langsreden, door de wielrenners die hard rinkelden. Hij vond het stom van me dat ik niet gewoon kwam, dus hij begreep mijn boosheid niet. En dat maakte hem weer boos.
We hebben er later uitgebreid over gepraat en achteraf snapt hij ook niet dat hij niet gewoon terugkwam om even te helpen. En ik heb inderdaad ook niet om hulp gevraagd, het was zo hectisch dat het niet eens in me op is gekomen. Misschien is dat laatste ook wel een punt. Ik denk ergens ook dat het onze kinderen zijn, dus dat het niet nodig zou moeten zijn om om hulp te vragen. Ik denk er niet eens aan, blijkt wel. Maar dat zou ik best vaker kunnen en moeten doen, denk ik.
maandag 3 augustus 2020 om 16:10
Jeetje. Ik vind het ontmoedigend wat je allemaal schrijft. Jullie zijn al in relatietherapie geweest en het heeft niets veranderd? Helemaal nul komma nul?
maandag 3 augustus 2020 om 16:14
En stel dan een harde grens. Een duidelijke grens. Een grens die jij nodig hebt om daadwerkelijk tot een keuze te komen die bij jou past. Dus geen therapie om te begrijpen maar therapie om actie. Zowel van jou ( kiezen) en hem (actie).
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 16:18
To, de relatie die moet slagen is al mislukt.
Hij komt met alles weg omdat jij geen consequenties wil verbinden aan het feit dat hij niet in redelijkheid met jou aan een oplossing werkt.
Daar zit denk ik een groot deel van het probleem.
Je kan ook eens met de kinderen kijken hoe het bevalt een week zonder hem. Kan hij nadenken hoe dat hem bevalt.
Hij komt met alles weg omdat jij geen consequenties wil verbinden aan het feit dat hij niet in redelijkheid met jou aan een oplossing werkt.
Daar zit denk ik een groot deel van het probleem.
Je kan ook eens met de kinderen kijken hoe het bevalt een week zonder hem. Kan hij nadenken hoe dat hem bevalt.
maandag 3 augustus 2020 om 16:21
Je kunt alleen grenzen stellen als er ook een consequentie is. Ik heb geen enkel machtsmiddel om een grens te kunnen stellen; zelfs scheiden zou niet helpen, dan moet ik op afstand proberen om de dingen die hij vergeet te ondervangen. Dat is alleen maar moeilijker.
maandag 3 augustus 2020 om 16:22
Wat gebeurt er als je hem een week of een weekend alleen laat met de kinderen?
Doei, ik ga een week in de zon liggen met een vriendin, trek je plan maar.
Uiteraard zonder dat je veel voorbereid. En zonder dat hij de kinderen dan maar een weekend afzet bij familie.
Misschien dat ie nadien beseft wat er allemaal op je bord komt?
Of misschien dat relatie-therapie nadien wél werkt.
Stel dat jullie ooit scheiden krijgt ie die kinderen de helft van de tijd en mag ie het de helft van de tijd alleen oplossen.
Doei, ik ga een week in de zon liggen met een vriendin, trek je plan maar.
Uiteraard zonder dat je veel voorbereid. En zonder dat hij de kinderen dan maar een weekend afzet bij familie.
Misschien dat ie nadien beseft wat er allemaal op je bord komt?
Of misschien dat relatie-therapie nadien wél werkt.
Stel dat jullie ooit scheiden krijgt ie die kinderen de helft van de tijd en mag ie het de helft van de tijd alleen oplossen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 3 augustus 2020 om 16:23
En waarom?
Zolang de kinderen geen baby's zijn ... laat het bij hem dan maar in de soep draaien.
Daar leert ie hopelijk van.
Of dan wijzen de kinderen hem daar wel fijntjes op dat ze verhongeren, geen kleding meer hebben, naar een feestje moeten, te laat op school waren, geen brood mee hadden, waarom ze deze week niet naar zwemles zijn geweest, ...
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 3 augustus 2020 om 16:26
Daarom mijn voorstel om van zijn geld maar iemand in te huren die zijn taken doet. Komt ie er niet mee weg. Als hij weigert tijd te investeren in het gezin/ de verantwoordelijkheden, dan maar geld.
Ik geloof nooit dat ie voor co-ouderschap gaat. En weekenden zijn niet zo vol met verplichtingen die mis kunnen gaan.
Mijn kind heeft een paar weken geleden 2 wkn vakantie bj vader gehad. Ze zijn een paar keer bij een meertje geweest ( in de buurt van zijn huis) en dat was het. Ik kan er niks aan doen.
Ik geloof nooit dat ie voor co-ouderschap gaat. En weekenden zijn niet zo vol met verplichtingen die mis kunnen gaan.
Mijn kind heeft een paar weken geleden 2 wkn vakantie bj vader gehad. Ze zijn een paar keer bij een meertje geweest ( in de buurt van zijn huis) en dat was het. Ik kan er niks aan doen.
maandag 3 augustus 2020 om 16:27
Je grens is: ik baal hier enorm van, ik vind je een slappe zak als je zo doet, ik word hier verdrietig, boos, gestresst en KNETTERgek van.
Dat is toch genoeg? Dat zou het moeten zijn, voor je man.
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 16:30
Huh? Grenzen die voor jou belangrijk zijn. Je bent in deze post alleen maar bezig met hem. Uiteindelijk kan je toch echt alleen wat met jouw eigen gedrag? Ik doel dus op een grens die voor jou belangrijk is. Ongeacht wat dit met hem doet.
Als jij vrijer en fijner leeft doordat je het inderdaad lekker alleen moet doen zonder elke keer te ervaren dat hij het toch niet doet. Dat is dus als je gescheiden zou zijn. Dan boeit de ex niet meer en heb jij geen invloed meer op de dagen waarop de kinderen bij hem zijn want dan zijn ze dus bij hem.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 16:32
Dan ben je dus verplicht om het los te laten want jullie zijn dan niet meer samen. Dit geldt overigens voor alle zaken; de fijne en niet fijne.
enn wijzigde dit bericht op 03-08-2020 16:33
32.41% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 16:32
Ik snap niet helemaal wat je bedoelt met 'grens' geloof ik. Kun je dat uitleggen?
maandag 3 augustus 2020 om 16:34
Je moet het ook niet over dat onderwerp hebben.
Waar maakt hij zich wel zorgen om?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 16:38
Grappig dat je dit zegt. Ik ergerde me altijd groen en geel als ik er ‘s nachts uit moest voor mijn dochter en mijn destijds man zogenaamd niks hoorde. Toen we uit elkaar gingen genoot ik juist van die momenten met haar ‘s nachts.
maandag 3 augustus 2020 om 16:41
Als je zo door blijft gaan, dan ....
Dan huren jullie iemand in om zijn taken te doen.
Ik zou het sowieso doen, hij is nu echt wel al heel veel grenzen van jou aan het overschrijden, eerst maar bewijzen en dan versoepelen.
Anders ga jij of de relatie kapot.
maandag 3 augustus 2020 om 16:44
maandag 3 augustus 2020 om 16:46
Ik ben het hier helemaal mee eens. Hij doet het niet omdat hij weet dat je het toch wel doet, hij denkt niet extra na omdat dat uiteindelijk niet nodig is, hoe ver jij denkt dat het dan al gegaan is (want jij zou het nooit zo ver laten komen). Toen mijn vader er ineens alleen voor stond, toen had je hem moeten horen. (ik hou ontzettend van mijn vader, maar hij heeft toch vergelijkbare trekjes als jouw man hier, geen werk zien want het is dan al gedaan of wordt gedaan). Toen moest hij het ineens zelf doen: 2 tieners en 1 klein kind. Nou denk dat ik een man nog nooit zoveel heb horen klagen xD al die "vrouwentaken" (jaja). Eerst begon ik die dingen nog op te vangen (als 1 van de tieners) omdat hij het gewoon niet deed. in zn bed blijven terwijl peutertje enorme honger heeft, etc etc. hij zag het gewoon niet en vaak wilde hij het ook niet als hij erop gewezen werd, het kwam toch wel goed. Op een gegeven moment gezegd pa ik doe het niet meer. Jij bent verantwoordelijk. Hij baalde steeds van dat hij zoveel "vrouwentaken" moest doen met klein kind etc en ik vertelde hem dat hij het niet zwaarder had dan welke andere alleenstaande ouder dan ook, toen hij mijn moeder verliet klaagde ze dus nooit! je bent gewoon verwend geweest pa en nu komt de realiteit kijken. Veel gezeur maar hij deed het wel, totdat hij het nu doet zonder mokken en oprecht een veel leukere vader is voor mijn broertje. Het komt nu vanzelf.DS1971 schreef: ↑03-08-2020 16:18To, de relatie die moet slagen is al mislukt.
Hij komt met alles weg omdat jij geen consequenties wil verbinden aan het feit dat hij niet in redelijkheid met jou aan een oplossing werkt.
Daar zit denk ik een groot deel van het probleem.
Je kan ook eens met de kinderen kijken hoe het bevalt een week zonder hem. Kan hij nadenken hoe dat hem bevalt.
Mijn tip dus: stop met nadenken erover en dóé het even niet meer. je trekt het niet, je hebt rust nodig, en hij een wake up call waar woorden niet gaan helpen. En als je kinderen dat kunnen mogen zij ook wel helpen met het huishouden etc hoor! (zolang het in balans is en je man zijn verantwoordelijkheid neemt) succes!
daantje234 wijzigde dit bericht op 03-08-2020 17:11
9.64% gewijzigd
maandag 3 augustus 2020 om 16:47
Hoe erg is het eigenlijk als de kinderen eens een keer geen zwemkleding bij zich hebben? Hoeveel controle wil je houden? Zou je ook een beetje los durven laten? Als hij geen fouten kan maken kan hij er ook niet van leren. Misschien let hij beter op als de kinderen twee keer niet mee hebben kunnen zwemmen en hun teleurstelling uiten. Of zit hij daar niet mee?
