Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 18:09
Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:48Mijn man was overigens niet altijd zoals nu. We deelden altijd alles. We werkten allebei 32 uur, zodat we allebei een dag bij de oudste hadden. We deelden de zorg, gingen samen naar scholen kijken. Na de jongste werd het anders, toen verschoof alles naar mij. En ik kreeg en krijg het niet meer recht.
Die had ik niet zien aankomen. Maar eerlijk? Ik geloof het ook gewoon niet. Want waarom zou alles bij kind 1 helemaal goed verdeeld zijn geweest en hij dus wél gezien hebben wat nodig was en het nu ineens (bij de verwekking van kind 2?) dat inzicht pats-boem verloren zijn? Ofwel dan mankeert er ineens iets aan zijn hersenen ofwel hij heeft er gewoon simpelweg geen zin meer in, ofwel het was bij kind 1 helemaal niet zo verdeeld als je nu schetst (en dan had jij toen de blinde vlek?).
Ik ben erg benieuwd naar je uitleg.
maandag 3 augustus 2020 om 18:12
1 kind kan je soms nog wel tussendoor handelen.S-Groot schreef: ↑03-08-2020 18:09Die had ik niet zien aankomen. Maar eerlijk? Ik geloof het ook gewoon niet. Want waarom zou alles bij kind 1 helemaal goed verdeeld zijn geweest en hij dus wél gezien hebben wat nodig was en het nu ineens (bij de verwekking van kind 2?) dat inzicht pats-boem verloren zijn? Ofwel dan mankeert er ineens iets aan zijn hersenen ofwel hij heeft er gewoon simpelweg geen zin meer in, ofwel het was bij kind 1 helemaal niet zo verdeeld als je nu schetst (en dan had jij toen de blinde vlek?).
Ik ben erg benieuwd naar je uitleg.
En alles is nieuw.
Bij 2 kinderen is meestal al meer planning en vooruitzien vereist.
En ze maken dubbel zo veel kabaal, dubbel zo veel rommel, niet elke oma heeft graag ineens 2 kinderen te logeren, ...
En het nieuwe en "kijk mij eens wat een goede vader" is eraf.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 3 augustus 2020 om 18:14
Ladara schreef: ↑03-08-2020 17:48Ik wil een relatie waarin we samen voor onze kinderen zorgen. Waarin ik niet alleen nadenk over het welzijn van onze kinderen, maar waarin we dat samen doen. Ik wil ook dat wanneer ik aangeef dat er dingen niet goed gaan, dat ik daarin serieus genomen word en dat oplossingen permanent zijn, in plaats van een verandering voor de vorm die daarna weer wegzakt.
Die grens is jaren geleden al overschreden. En daarom ben ik boos. Maar die boosheid brengt me nergens. De kinderen hebben er last van, mijn man heeft er last van. En ik heb er last van. En dus probeer ik oplossingen te bedenken die wèl werken. Mijn prioriteit ligt bij de kinderen. Ik wil dat zij een zo zorgeloos mogelijke jeugd hebben. Het zou fijn zijn als ik het daarin ook nog enigszins comfortabel kon hebben. Hoe mijn man het verder ervaart maakt me minder uit; en dat zal wel niet zo'n best teken zijn. Ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder boosheid, want ik heb heel lang heel veel van hem gehouden en dat was fijn. Hij houdt ook nog steeds van mij en van de kinderen. Maar na die eenzaamheid van de afgelopen tijd is mijn gevoel niet meer zoals vroeger.
Mijn man was overigens niet altijd zoals nu. We deelden altijd alles. We werkten allebei 32 uur, zodat we allebei een dag bij de oudste hadden. We deelden de zorg, gingen samen naar scholen kijken. Na de jongste werd het anders, toen verschoof alles naar mij. En ik kreeg en krijg het niet meer recht.
Dus je zegt dat hij het wel kan, want hij heeft zich altijd actief opgesteld, zelfstandig taken op zich genomen, etc.? Als dat zo is vind ik het echt heel pijnlijk voor je, maar dan neemt hij je niet serieus.
Wat ook nog kan is dat je zelf op een gegeven moment alles naar je toegetrokken hebt omdat je zijn manier van dingen doen niet goed genoeg vond?
Wat ik mij nog afvraag, je hebt het heel lang geaccepteerd. Weet je waarom dat zo is? Was jullie situatie toen anders, dat je het jaren accepteerde?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:17
Nou ja mijn ex vond meedraaien in het gezin na een tijdje gewoon niet meer zo leuk. Hij was er op uitgekeken. Maar de kinderen zaten bijna allemaal nog op de basisschool, dus de timing was wel beroerd.
Hij vind nog steeds dat dingen die hij gewoon niet voor elkaar krijgt wegens te lui, te lang en te moeilijk, mij gewoon vanzelf af gaan.
Hij ziet echt niet dat het mij ook inzet en energie kost. Zelf s als ik dat aangeef neemt hij het niet serieus. Het zal toch wel meevallen? Liever gelooft hij zichzelf, want dan hoeft hij niets te doen.
Hij vind nog steeds dat dingen die hij gewoon niet voor elkaar krijgt wegens te lui, te lang en te moeilijk, mij gewoon vanzelf af gaan.
Hij ziet echt niet dat het mij ook inzet en energie kost. Zelf s als ik dat aangeef neemt hij het niet serieus. Het zal toch wel meevallen? Liever gelooft hij zichzelf, want dan hoeft hij niets te doen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 3 augustus 2020 om 18:17
Ja precies. Ik geloof prima dat het zo kan zijn gegaan, zie ook geen reden waarom ik daaraan zou twijfelen. Waarom zou ze met terugwerkende kracht opeens denken dat het bij de eerste wel allemaal goed verdeeld was als dat niet zo was? Of waarom zou ze erover liegen?Wissewis schreef: ↑03-08-2020 18:121 kind kan je soms nog wel tussendoor handelen.
En alles is nieuw.
Bij 2 kinderen is meestal al meer planning en vooruitzien vereist.
En ze maken dubbel zo veel kabaal, dubbel zo veel rommel, niet elke oma heeft graag ineens 2 kinderen te logeren, ...
En het nieuwe en "kijk mij eens wat een goede vader" is eraf.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 om 18:18
Een roman schrijven en uren praten helpt niet.
Wat houdt jou tegen om in het moment te roepen: hé ik red het niet, kom even hier om ons te helpen?
Hij moet het ruiken natuurlijk..alleen zitten de meeste mannen zo niet in elkaar.
Wat houdt jou tegen om in het moment te roepen: hé ik red het niet, kom even hier om ons te helpen?
Hij moet het ruiken natuurlijk..alleen zitten de meeste mannen zo niet in elkaar.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 3 augustus 2020 om 18:19
Ben ik met je eens.S-Groot schreef: ↑03-08-2020 18:09Die had ik niet zien aankomen. Maar eerlijk? Ik geloof het ook gewoon niet. Want waarom zou alles bij kind 1 helemaal goed verdeeld zijn geweest en hij dus wél gezien hebben wat nodig was en het nu ineens (bij de verwekking van kind 2?) dat inzicht pats-boem verloren zijn? Ofwel dan mankeert er ineens iets aan zijn hersenen ofwel hij heeft er gewoon simpelweg geen zin meer in, ofwel het was bij kind 1 helemaal niet zo verdeeld als je nu schetst (en dan had jij toen de blinde vlek?).
Ik ben erg benieuwd naar je uitleg.
TO denk even goed na, wat het verschil is? Was jouw man zelfstandig met jullie eerste kind bezig, hield hij zelfstandig de boel draaiende, zag hij wat er moest gebeuren en pakte hij dat op, of had jij steeds alles overzichtelijk gemaakt, alle oplossingen voorgedragen, zaken gepland, in de agenda's gezet, etc. en deed hij vervolgens dat wat jij voor hem had voorgekauwd?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:20
Flauw dit.viva-amber schreef: ↑03-08-2020 18:18Een roman schrijven en uren praten helpt niet.
Wat houdt jou tegen om in het moment te roepen: hé ik red het niet, kom even hier om ons te helpen?
Hij moet het ruiken natuurlijk..alleen zitten de meeste mannen zo niet in elkaar.
Ten eerste heeft ze het al tig keer aangekaart.
Ten tweede: hij heeft toch gewoon ogen in zijn hoofd, hij ziet toch dat zij daar staat met twee kleine kinderen en een paar fietsen? Ik snap echt niet dat het uiteindelijk toch altijd weer bij de vrouw terecht komt die heeft verzuimd haar man erop te wijzen dat er iets gedaan moet worden.
En zou hij het nou achteraf zelf nog stom vinden van zichzelf, maar hij is vooral verongelijkt omdat ze boos op hem is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 om 18:23
Ergernissen sparen en daar uren over praten heeft nog nooit iemand veranderd. Hooguit komt er een plichtmatig sorry en checkt men aan de andere kant nog meer uit.
viva-amber wijzigde dit bericht op 03-08-2020 18:24
35.56% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 3 augustus 2020 om 18:23
Maar hoezo is dit relevant? Er zijn nu twee kinderen die man verwaarloost. Hij is verantwoordelijk voor zijn tekortkomingen als vader. Zij hoeft daar geen toezicht op te houden/aan te sturen.Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 18:19Ben ik met je eens.
TO denk even goed na, wat het verschil is? Was jouw man zelfstandig met jullie eerste kind bezig, hield hij zelfstandig de boel draaiende, zag hij wat er moest gebeuren en pakte hij dat op, of had jij steeds alles overzichtelijk gemaakt, alle oplossingen voorgedragen, zaken gepland, in de agenda's gezet, etc. en deed hij vervolgens dat wat jij voor hem had voorgekauwd?
maandag 3 augustus 2020 om 18:29
Dat is gewoon niet waar. Het is wél makkelijker zonder boosheid en in-de-weg-loper.
Maar als je van hem houdt en je vindt het leven met hem nog leuk, dan is scheiden natuurlijk geen optie.
Offer jezelf niet teveel op, want niemand is je dankbaar, ook je kinderen niet. Ze leren jou nu namelijk bijna niet kennen, want je hebt het te druk om emotioneel beschikbaar en jezelf te zijn.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 3 augustus 2020 om 18:30
Timetraveler schreef: ↑03-08-2020 18:23Maar hoezo is dit relevant? Er zijn nu twee kinderen die man verwaarloost. Hij is verantwoordelijk voor zijn tekortkomingen als vader. Zij hoeft daar geen toezicht op te houden/aan te sturen.
Soms kan iemand iets gewoon niet. Ik zie dat bij mijn schoonzus. Haar vriend kan gewoon niet multi-tasken. Maar dus ook echt niet. Kortsluiting in zijn hoofd. Je ziet hem dan kijken alsof hij ge-reset wordt. Dan kan je van alles willen, maar heeft echt geen zin. Zorgt alleen maar voor ongelukken.
Hij is verder echt aardig. Ik mag hem graag. Maar het lijkt me wel lastig zo een man.
ellerlilalinne wijzigde dit bericht op 03-08-2020 18:32
7.10% gewijzigd
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:32
Gegeven moment heb je alles geprobeerd en steven je af op een burn out omdat je er alleen voor staat en dat terwijl je een partner hebt.
Je kan er dan liever echt alleen voorstaan en de helft van de tijd hebben om bij te komen.
Ik zou een vuist op tafel slaan, de rest heb je al geprobeerd. Zoals ik het lees, het incident in de regen is typerend voor zijn karakter en er spreekt geen liefde of bescherming uit. Echt niet.
Zeg hem zich voor te gaan bereiden op co-ouderschap en neem met minder geen genoegen. Geen blabla over kannie met mijn werk gejank. Linksom, rechtsom, hij zal dan wel moeten gaan zorgen.
Neem afstand van hem, geloof me, de volgende halte is een burn out.
Je kan er dan liever echt alleen voorstaan en de helft van de tijd hebben om bij te komen.
Ik zou een vuist op tafel slaan, de rest heb je al geprobeerd. Zoals ik het lees, het incident in de regen is typerend voor zijn karakter en er spreekt geen liefde of bescherming uit. Echt niet.
Zeg hem zich voor te gaan bereiden op co-ouderschap en neem met minder geen genoegen. Geen blabla over kannie met mijn werk gejank. Linksom, rechtsom, hij zal dan wel moeten gaan zorgen.
Neem afstand van hem, geloof me, de volgende halte is een burn out.
maandag 3 augustus 2020 om 18:32
lolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 18:29Dat is gewoon niet waar. Het is wél makkelijker zonder boosheid en in-de-weg-loper.
Maar als je van hem houdt en je vindt het leven met hem nog leuk, dan is scheiden natuurlijk geen optie.
Offer jezelf niet teveel op, want niemand is je dankbaar, ook je kinderen niet. Ze leren jou nu namelijk bijna niet kennen, want je hebt het te druk om emotioneel beschikbaar en jezelf te zijn.
Mijn kinderen hoeven niet dankbaar te zijn! Ik wil gewoon dat ze een gelukkige en onbezorgde jeugd hebben. En ik ga niet de persoon zijn die ze dat ontneemt.
maandag 3 augustus 2020 om 18:33
Maar erkent hij dat zelf?Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 18:30Soms kan iemand iets gewoon niet. Ik zie dat bij mijn schoonzus. Haar vriend kan gewoon niet multi-tasken. Maar dus ook echt niet. Kortsluiting in zijn hoofd. Je ziet hem dan kijken alsof hij ge-reset wordt. Dan kan je van alles willen, maar heeft echt geen zin. Zorgt alleen maar voor ongelukken.
Het is verder echt aardig. Ik mag hem graag. Maar het lijkt me wel lastig zo een man.
Zorgt hij dan bijvoorbeeld voor geldelijke oplossingen (poetshulp, oppashulp, ...)?
Geeft hij schoonzus geregeld pluimen dat zij de boel dus in haar ééntje rechthoudt?
Zou voor mij al een verschil maken.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
maandag 3 augustus 2020 om 18:36
Zodra jij omvalt, ontneem je ze dat juist wel. Door in een situatie te blijven hangen en hun te leren dat het ok is dat jij alles doet en papa niks. Is dat jouw levensboodschap aan je kinderen?
maandag 3 augustus 2020 om 18:36
Het was niet helemaal eerlijk, maar veel eerlijker dan nu. De zorg was toen gewoon dóen, niet regelen. Dat maakte het anders, denk ik. Als we een dag bij de kinderen waren geweest, was de zorg ook weer klaar. Zijn parttimedag was ook het meeste wat er op die dag moest gebeuren, net als voor mij. Maar nu ze groter zijn, maar nog niet zo heel groot, is het veel meer regelwerk en nadenkwerk. En daar gaat het scheef.
maandag 3 augustus 2020 om 18:36
Zolang jij nog helder ziet wat jij je kinderen in deze situatie geeft, en dat inderdaad die gelukkige onbezorgde jeugd is, prima.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 3 augustus 2020 om 18:37
Ik geloof ook niet dat ze letterlijk bedoelt dat je kinderen dankbaar zouden moeten zijn. Wel dat zij waarschijnlijk amper door hebben dat jij altijd alle rotzooi achter zijn gat opruimt en alle bordjes omhoog houdt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 om 18:39
