Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
woensdag 5 augustus 2020 om 14:35
Mss herken je hier wel wat in
https://english.emmaclit.com/2017/05/20 ... dve-asked/
https://english.emmaclit.com/2017/05/20 ... dve-asked/
protocol wijzigde dit bericht op 05-08-2020 14:42
93.72% gewijzigd
woensdag 5 augustus 2020 om 14:38
Ok, dat vind ik een goed teken. Er is dus een bijna 50/50 verdeling zolang de organisatorische kant maar bij jou ligt kennelijk. Organiseren kost tijd en energie. Daar mag je iets voor terugvragen. Als jij de was er in gooit (iets wat ik volkomen begrijp overigens haha) dan kan hij hem er wel uit halen toch? Moet je waarschijnlijk wel aan hem vragen maar ala, het valt te proberen en hij kan er weinig aan verknallen lijkt me. Desnoods loop je het een uurtje later even na. Misschien kan hij vaker brood smeren en koken zoals in mijn voorstel 5 dagen in de week? Je kunt het er op zondag over hebben of het hem wat lijkt jou daarin meer tegemoet te komen. Vaker nog de vaatwasser doen, dat is dan gewoon helemaal zijn taak totdat hij schoolkind heeft geleerd hoe te helpen met inruimen bijvoorbeeld. Delegeren is ook winst voor hem. Voel je niet schuldig dat hij dan het meeste doet in het huishouden, er is doen en 'doen'. Want als de vaatwasser of wasmachine stuk gaat kijkt iedereen waarschijnlijk naar jou.Ladara schreef: ↑05-08-2020 11:09Mijn man smeert 's ochtends de helft van de keren brood voor de kinderen en hij zorgt de helft van de keren dat ze op school komen. Misschien dat het 60-40 is, maar dat is redelijk eerlijk verdeeld. Hij kookt soms en doet ook boodschappen, ook zo'n 60-40, denk ik. Ik moet wel bedenken wat. Hij bezemt de woonkamer. Hij ruimt de woonkamer soms op. Hij ruimt de vaatwasser de helft van de keren in en uit. Hij legt de helft van de keren de kinderen op bed. Hij heeft twee keer kleren gekocht met een van de kinderen.
Lorem Ipsum
woensdag 5 augustus 2020 om 15:06
Ik geloof niet dat dit zou werken. Het management van de tandarts gaat alvast niet goed.
Ik zie inderdaad meer in een verdeling tussen doe-dingen en regeldingen.
Is het een optie dat je inderdaad de taken verschuift naar jij 'regelt' meer en hij 'doet' meer? Dus jij regelt én delegeert naar hem, en in de overgebleven tijd heb je fun met de kinderen. En hij voert meer uit? In de tijd dat hij de kinderen naar school brengt (alle ochtenden, niet een paar), hou jij de binnengekomen mails bij. Delegeer-dingen zet je op de zondagbespreeklijst. Na de zondagvergadering heeft hij z'n to-do-lijst voor de week en kan jij die dingen voor die week loslaten.
Ja, jij wordt dan de manager thuis, maar er gaan wel actieve taken van jouw lijst af.
woensdag 5 augustus 2020 om 16:00
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik denk dat je soms de boel de boel moet laten. Waar heb jij behoefte aan? Waar laad jij van op? Sporten, sauna, uit eten met vriendinnen, wandelen, bedenk het maar. En dan kan hij het uitzoeken met de kinderen. Wat ik lees heb je een lieve man waar je de kinderen bij kunt vertrouwen. Dus dat hij kan weglopen en jij niet, is denk ik wel een keuze. Dat je het niet doet. Wat houd je dan tegen? Welke angst? En is die angst echt gegrond?Ladara schreef: ↑05-08-2020 12:16Ik vind dat ook wel waardevol. Hoe zet ik mezelf als slachtoffer neer? En als ik dat doe, waarom mag dat dan niet? Ik vind het inderdaad geen eerlijke situatie nu, waarin gezin en werk mij bijna ieder moment kosten dat ik wakker ben, terwijl mijn man de tijd en ruimte heeft om simpelweg weg te lopen als hij daar behoefte toe voelt. Die oneerlijkheid maakt me boos, dat schreef ik al in de OP. En dat ik dat graag wil accepteren ook. Ik weet niet of boos zijn een bewuste keuze is. Misschien wel, maar ik zie nog niet zo goed hoe je een andere keus maakt. Heb je daar tips voor?
Overigens heeft mijn man geen stoornis; niet dat dat uit had gemaakt, lees ik hier.
Ik vind het lastig als dingen niet gaan zoals ik wil. Maar dat is meer mijn probleem, niet zozeer van mijn man. Hij kan en doet het wel, maar anders. En ja ik weet dat wanneer ik thuis kom, het een troep is en bepaalde dingen niet gedaan zijn. Maar de kinderen maken het goed en zijn blij. Deze ongelijkheid vind ik trouwens wel lastig, want als hij thuis komt is het netjes en alles is geregeld. Als ik boos ben, is het meestal hierom. Maar ja, dat is dan de keuze. Ik kies om bij hem te blijven en dus ook voor deze verdeling. En tegelijk moet hij met mijn teleurstelling kunnen dealen.
Je kunt anderen niet veranderen. Als je verandering wilt, kun je dat alleen krijgen door jezelf te veranderen. Daar heb je invloed op. Dat probeer ik me voor te houden. En als ik het zat ben, plan ik een dag sauna van 9-22. Doeiiii denk ik dan.
woensdag 5 augustus 2020 om 16:05
Dit is ook een hele goede. Dit werkt bij ons ook. Ik denk dat het ook een spiraal is. Als ik voor mezelf spreek. Ik regel alles, daardoor heeft mijn man geen overzicht en inzicht. En daardoor regelt hij het ook niet meer. Door hem duidelijke taken te geven, heeft hij daar het overzicht op. Dat jij die taken dan moet uitzetten is jammer. Maar het is tenminste iets. Dan kun jij het afstrepen.Protocol schreef: ↑05-08-2020 14:35
Maak man baas/manager van een hele taak. Jij mag die taak dan helemaal loslaten.
b.v. Man is manager voetbal zoon en regelt dus:
- inschrijving
-contributie betalen
-vervoer
-passende schoenen
- eten voor de gezamenlijk bbq
-enz
Bij ons werkte dat soort afspraken dus wel. Op de een of ander manier was voor man duidelijk dat als het iets met voetbal was, hij initiatief moest nemen. En ik kon het loslaten door niet op voorhand al zaken af te vangen.
Zo werd er een manager groep 3 en de ander manager groep 5.
En natuurlijk kan je wel hulp van elkaar inschakelen, je hoeft in het voetbal voorbeeld niet iedere zaterdag te rijden. maar voor deze sport, vraagt man aan vrouw of ze zaterdag tijd heeft.
Ik laat mijn man de dingen doen die ik niet zo leuk vind. Sportclubjes afrijden, reparaties regelen, in huis de klusjes doen, ramen en badkamer schoonmaken, etc...
woensdag 5 augustus 2020 om 19:43
Heel herkenbare situatie voor mij. Bij mij loste de situatie zichzelf op doordat ik door de boosheid en frustratie mijn liefde en lust in hem verloor.
En ook ik heb gezocht naar manieren om de situatie te leren accepteren omdat ik geen boze, gefrustreerde, vermoeide en klagende vrouw wilde zijn.
En het mezelf wijsmaken "dat het wel meeviel want hij is in elk geval geen "agressieve, drinkende vreemdganger", is ook superherkenbaar.
En dat lukte ergens ook nog best wel, een tijdje. Alleen verloor ik door de frustratie, vermoeidheid en weg gestopte teleurstelling in hem, ook mijn liefde en lust voor hem waardoor seks ook nog eens een extra taak werd.
En dat viel niet weg te stoppen of te negeren. Ik kón het gewoon niet. Ik voelde zoveel walging en afkeer dat het fysiek gewoon echt niet meer lukte.
En toen werd hij verliefd op een ander en zijn we na 15 jaar en kinderen van 9 en 4 gescheiden.
En het is al eerder gezegd in dit topic. Ik ervaar het "allemaal alleen doen" nu totaal niet meer als zwaar.
De boosheid en de frustratie maakten het toen zwaar. Omdat het zo respectloos en liefdeloos voelt.
En is.
De scheiding voelde als een bevrijding voor me. En nu hij door co-ouderschap zelf last heeft van geen schone, passende kleren of geen brood of verdrietige kinderen want geen kadootje in de schoen of voor een feestje, blijkt hij het opeens prima te kunnen allemaal.
En ook ik heb gezocht naar manieren om de situatie te leren accepteren omdat ik geen boze, gefrustreerde, vermoeide en klagende vrouw wilde zijn.
En het mezelf wijsmaken "dat het wel meeviel want hij is in elk geval geen "agressieve, drinkende vreemdganger", is ook superherkenbaar.
En dat lukte ergens ook nog best wel, een tijdje. Alleen verloor ik door de frustratie, vermoeidheid en weg gestopte teleurstelling in hem, ook mijn liefde en lust voor hem waardoor seks ook nog eens een extra taak werd.
En dat viel niet weg te stoppen of te negeren. Ik kón het gewoon niet. Ik voelde zoveel walging en afkeer dat het fysiek gewoon echt niet meer lukte.
En toen werd hij verliefd op een ander en zijn we na 15 jaar en kinderen van 9 en 4 gescheiden.
En het is al eerder gezegd in dit topic. Ik ervaar het "allemaal alleen doen" nu totaal niet meer als zwaar.
De boosheid en de frustratie maakten het toen zwaar. Omdat het zo respectloos en liefdeloos voelt.
En is.
De scheiding voelde als een bevrijding voor me. En nu hij door co-ouderschap zelf last heeft van geen schone, passende kleren of geen brood of verdrietige kinderen want geen kadootje in de schoen of voor een feestje, blijkt hij het opeens prima te kunnen allemaal.
woensdag 5 augustus 2020 om 20:26
Sorry, maar ik vind je een beetje een zeur. Hoezo heb jij die ruimte niet? Dat doe je toch zelf?Hij doet de helft van alle zorgtaken en is niet goed in regeltaken of neemt althans die rol aan. Dan lijkt het mij heel simpel dat hij de zorgtaken gaat doen en jij de regeltaken, of iets in die richting. En een volgende keer dat mijnheer wegloopt, laat jij de fietsen liggen en betaalt hij maar nieuwe omdat hij jou niet geholpen heeft en de groep wielrenners er dus overheen is gereden. Jij loopt ook eens de deur uit om 10:00 op zaterdag met ‘doei en je redt je maar vandaag’. Met dit soort dingen is het toch vaak dat als de een trekt, de ander loslaat. Je moet uit die dynamiek komen. Door vaker zijn rol in te nemen en hem te spiegelen. En hoe erg is het eigenlijk dat hij geen inzicht heeft? Hij is blijkbaar wel van goede wil als er weer eens woorden over zijn geweest. Maar goed, ik ben makkelijk en ik doe niet snel moeilijk. Ik vind harmonie in huis veel belangrijker dan frustratie dat dingen niet gaan op mijn manier. Je klinkt een beetje als mijn dwingende en controlerende ex.Ladara schreef: ↑05-08-2020 12:16Ik vind dat ook wel waardevol. Hoe zet ik mezelf als slachtoffer neer? En als ik dat doe, waarom mag dat dan niet? Ik vind het inderdaad geen eerlijke situatie nu, waarin gezin en werk mij bijna ieder moment kosten dat ik wakker ben, terwijl mijn man de tijd en ruimte heeft om simpelweg weg te lopen als hij daar behoefte toe voelt. Die oneerlijkheid maakt me boos, dat schreef ik al in de OP. En dat ik dat graag wil accepteren ook. Ik weet niet of boos zijn een bewuste keuze is. Misschien wel, maar ik zie nog niet zo goed hoe je een andere keus maakt. Heb je daar tips voor?
woensdag 5 augustus 2020 om 20:27
Ladara, ik snap je boosheid en frustratie en verdriet. Ik herken er kleine beetjes van, maar bij ons is de balans beter. Ik ben wel eens gefrustreerd dat ik 5 van de 6 keer het eten moet bedenken, maar ik los dat op door gewoon keihard voor alles te kiezen wat ik lekker vind en de voorkeuren van mijn man maar gering mee te nemen. Dus hij eet vaker bloemkool dan hij zelf voor zou kiezen.
Wat me wel opvalt is dat je aangeeft dat je eigenlijk alleen maar bezig bent met werken, zorgen voor je gezin op allerlei manieren en slapen. En dat je daarom afbrandt, dat snap ik heel goed. Maar het verbaast me wel een beetje, want zelfs als mijn man op reis is en ik alles alleen doe, dan houd ik toch nog wel zo’n 1.5-2 uur per dag over voor mezelf, niet elke dag, maar wel de meeste avonden die tijd en zeker ook tijd in het weekend. Nu heb ik 1 kind, maar zelfs als ik er nog 1 aan regelwerk bij denk, dan zit mijn tijd niet helemaal vol. Ik werk hetzelfde aantal uren als jij. Onderschat ik de hoeveelheid werk van het tweede kind, werk jij nog elke avond thuis, hebben je kinderen heel veel ondersteuning nodig of zitten ze op heel veel clubjes?
Wij hebben overigens wel een schoonmaakster, dus huishoudelijk doe ik niets meee dan opruimen, koken, afwasmachine en wassen.
Wat me wel opvalt is dat je aangeeft dat je eigenlijk alleen maar bezig bent met werken, zorgen voor je gezin op allerlei manieren en slapen. En dat je daarom afbrandt, dat snap ik heel goed. Maar het verbaast me wel een beetje, want zelfs als mijn man op reis is en ik alles alleen doe, dan houd ik toch nog wel zo’n 1.5-2 uur per dag over voor mezelf, niet elke dag, maar wel de meeste avonden die tijd en zeker ook tijd in het weekend. Nu heb ik 1 kind, maar zelfs als ik er nog 1 aan regelwerk bij denk, dan zit mijn tijd niet helemaal vol. Ik werk hetzelfde aantal uren als jij. Onderschat ik de hoeveelheid werk van het tweede kind, werk jij nog elke avond thuis, hebben je kinderen heel veel ondersteuning nodig of zitten ze op heel veel clubjes?
Wij hebben overigens wel een schoonmaakster, dus huishoudelijk doe ik niets meee dan opruimen, koken, afwasmachine en wassen.
woensdag 5 augustus 2020 om 23:04
Het zou mij ook te veel frustratie opleveren, het idee dat de enige manier waarop je het leuk kunt houden is dat je hem volledig ontziet en ontslaat van iedere verantwoordelijkheid. Ik kan me ook niet voorstellen dat je hem dan voor vol blijft aanzien, of kunt doen alsof je hem voor vol aanziet - want als hij dat merkt is zijn ego waarschijnlijk weer geknakt aangezien hij nu ook zo ontzettend verontwaardigd kan reageren.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 6 augustus 2020 om 08:16
Ladara schreef: ↑05-08-2020 11:09Ik vond het ontbijt op bed en het bed opmaken wel een inkijkje in andermans leven. Dat doen we niet en het huishouden is op dat gebied ook geen punt van ruzie. De schoonmaakster doet het meest, behalve de was, die doe ik. Bedden dagelijks opmaken, strijken, ontbijt op bed, dat soort dingen zie ik, denk ik, als een soort luxe die je kan doen als er tijd over is. Ik heb geen tijd over, dus die dingen doe ik niet.
Mijn man smeert 's ochtends de helft van de keren brood voor de kinderen en hij zorgt de helft van de keren dat ze op school komen. Misschien dat het 60-40 is, maar dat is redelijk eerlijk verdeeld. Hij kookt soms en doet ook boodschappen, ook zo'n 60-40, denk ik. Ik moet wel bedenken wat. Hij bezemt de woonkamer. Hij ruimt de woonkamer soms op. Hij ruimt de vaatwasser de helft van de keren in en uit. Hij legt de helft van de keren de kinderen op bed. Hij heeft twee keer kleren gekocht met een van de kinderen.
60-40, welke kant op? De jouwe? Waarom is dat? Werk jij zoveel minder dan hij, nee toch? Stap één is dus helder krijgen waarom de balans zo is (ik ben daar alvast heel erg benieuwd naar).
Stap twee is qua moeite en tijdsinspanning de regel- en denkzaken bij de zorgtaken optellen en dán een 50-50 verdeling maken. Zet het gewoon eens op een rij, samen met man. Maak inzichtelijk welke regel-/denkzaken er allemaal zijn (maar dan ook alles, dus inclusief het opstellen van een boodschappenlijst en bedenken wat er gekookt moet worden én het niet zien dat hij jullie in de regen laat staan (waarbij jij zou moeten aanleren om hem aan te sturen)) en hoeveel energie dat kost. Hebben jullie dat ooit al eens gedaan?
Als dat helder op een rijtje staat kijk dan eerst hoe jullie de regelzaken willen verdelen: jij alles? Jij de essentiële zaken en hij de rest? Daarna vul je het bij beiden aan met de zorgtaken. Misschien kom je er dan wel op uit dat de zorgtaken 20-80 verdeeld gaan worden waarbij hij dus de 80 doet en nog iets aan regelzaken en jij 20 zorg en vrijwel alle regelzaken. Vindt hij dat niet eerlijk? Dán spreek je van onwil en er gewoon geen zin in hebben. Dan is het tijd om je conclusie te trekken. Vindt hij dat wel eerlijk dan ga je het zo uitvoeren en maar eens ervaren hoe het bevalt.
En misschien ga je dan ruimte voelen voor jezelf, voelen dat het nu wél eerlijk verdeeld is en je boosheid los kunnen laten (want nu is jouw inspanning eigenlijk onzichtbaar en niet erkend en komt bovenop de oneerlijke zorgverdeling, itt de verdeling zoals hierboven door mij geschetst).
donderdag 6 augustus 2020 om 08:33
Ik heb zelf als ADD-er erg veel moeite met het huishouden, op een bepaald moment raak ik de controle kwijt en ontploft het. Dit is een duidelijk teken dat het niet lekker gaat. Ik vind dit zelf erg lastig, het betekent in de praktijk dat mijn vriend veel meer doet dan ik. Mijn vriend accepteert dit omdat hij ziet hoe ontzettend ik mijn best doe. ik denk dat afspraken maken en realistisch zijn mbt tot elkaars beperkingen heel erg belangrijk is. Maar het staat en valt met inzicht en erkenning van die beperkingen, pas daarna kunt je realistisch hiermee omgaan en afspraken maken. Eerste stap is mi kijken wat de oorsprong van het probleem is - niet om het handje van je man vast te houden en alles uit handen te nemen- wil je realistische en succesvolle afspraken kunnen maken.
donderdag 6 augustus 2020 om 09:55
donderdag 6 augustus 2020 om 09:58
En even advocaat van de duivel (kijk maar of je er iets mee kan of niet).
Het klinkt alsof de doe-taken al vrijwel 50/50 verdeeld zijn. Je werkt 32 uur en er is iemand die elke week komt schoonmaken. Het zit 'm dus vooral in de regelzaken en eindverantwoordelijk zijn. Maar je geeft ook aan dat elke minuut van je tijd in werk óf gezin gaat zitten. Daar moet ruimte in zitten. Is het niet ook een mindset dat jij dingen niet kán loslaten (en dan heb ik het niet over de tandarts...).
Het klinkt alsof de doe-taken al vrijwel 50/50 verdeeld zijn. Je werkt 32 uur en er is iemand die elke week komt schoonmaken. Het zit 'm dus vooral in de regelzaken en eindverantwoordelijk zijn. Maar je geeft ook aan dat elke minuut van je tijd in werk óf gezin gaat zitten. Daar moet ruimte in zitten. Is het niet ook een mindset dat jij dingen niet kán loslaten (en dan heb ik het niet over de tandarts...).
donderdag 6 augustus 2020 om 10:12
Wat verdrietig, TO, ik begrijp je gevoel zo goed. Maar als ik lees hoe het bij jullie verdeeld is, dan schiet het denk ik vooral te kort op zelfzorg. Heb jij tijd voor jezelf? Je doet nu van alles voor het gezin, maar wat doe je voor jouzelf? Avondje sauna met een vriendin, een middag op een terrasje, bioscoop? Een boek lezen?
Ik zou daar eens op inzetten, dat je daar behoefte aan hebt. Je man kan dat zo te lezen heel goed, dus hij zal vast kunnen begrijpen dat jij dat ook wilt.
Plan bijvoorbeeld eens een paar uur in het weekend voor jezelf. Laat de boel de boel (in overleg natuurlijk) en ga iets leuks doen. Voor mij hielp dat enorm.
Ik zou daar eens op inzetten, dat je daar behoefte aan hebt. Je man kan dat zo te lezen heel goed, dus hij zal vast kunnen begrijpen dat jij dat ook wilt.
Plan bijvoorbeeld eens een paar uur in het weekend voor jezelf. Laat de boel de boel (in overleg natuurlijk) en ga iets leuks doen. Voor mij hielp dat enorm.
donderdag 6 augustus 2020 om 10:42
Pak je eigen tijd. Gewoon doen. Zoals je een appel uit een fruitschaal pakt, pak je tijd voor jezelf. Dat doe je door of door jezelf uit de situatie waar je gestoord kan worden (dus je gaat het huis uit) te halen of je geeft aan: “Vanmiddag zijn de kinderen even volledig jouw verantwoordelijkheid”. En als er dan eentje je stoort voor iets anders dan een voetmassage, zeg je: “Ga maar naar papa”.
En inderdaad niet alleen taken, maar ook verantwoordelijkheden écht verdelen. Ik ben thuis verantwoordelijk voor de was. Daar kan man verzoekjes voor doen, maar is mijn verantwoordelijkheid. Man voor de beesten. Ik weet inmiddels niet eens meer welk voer onze kat krijgt of hoe vaak. Man is verantwoordelijk voor de schoonmaakster (geen idee wat hij met haar allemaal afspreekt), de afwas (hij vindt dat hij de vaatwasser veel beter inpakt, prima) en weekboodschappen. Ik voor het opruimen en gezellig maken van het huis. Koken doen we een beetje om en om.
Wij hebben geen kinderen, dat scheelt. Maar volgens mij moet je dat ook op de kinderen kunnen doortrekken. De een verantwoordelijk voor alles wat met sport te maken heeft, de ander voor alles wat met school te maken heeft. En als school of sport dan belt voor iets wat bij hem ligt, zélf ook tegen heb zeggen: “Oh, dan moet u even mijn man bellen, die gaat hierover. Dit is zijn nummer”. Niet het dan alsnog zelf oplossen.
En inderdaad niet alleen taken, maar ook verantwoordelijkheden écht verdelen. Ik ben thuis verantwoordelijk voor de was. Daar kan man verzoekjes voor doen, maar is mijn verantwoordelijkheid. Man voor de beesten. Ik weet inmiddels niet eens meer welk voer onze kat krijgt of hoe vaak. Man is verantwoordelijk voor de schoonmaakster (geen idee wat hij met haar allemaal afspreekt), de afwas (hij vindt dat hij de vaatwasser veel beter inpakt, prima) en weekboodschappen. Ik voor het opruimen en gezellig maken van het huis. Koken doen we een beetje om en om.
Wij hebben geen kinderen, dat scheelt. Maar volgens mij moet je dat ook op de kinderen kunnen doortrekken. De een verantwoordelijk voor alles wat met sport te maken heeft, de ander voor alles wat met school te maken heeft. En als school of sport dan belt voor iets wat bij hem ligt, zélf ook tegen heb zeggen: “Oh, dan moet u even mijn man bellen, die gaat hierover. Dit is zijn nummer”. Niet het dan alsnog zelf oplossen.
donderdag 6 augustus 2020 om 10:54
Maar wat nou als het zover gekomen is dat je er niet meer op kan vertrouwen dat de kat te eten krijgt? Dan geef je het zelf (want je wil de kat niet onder het gedrag van je man laten lijden) en spreek je je man erop aan. Hij zegt, je hebt gelijk. Maar de week erop is de kat weer hongerig en blijkt er geen kattenvoer in huis.katkaatje schreef: ↑06-08-2020 10:42En inderdaad niet alleen taken, maar ook verantwoordelijkheden écht verdelen. Ik ben thuis verantwoordelijk voor de was. Daar kan man verzoekjes voor doen, maar is mijn verantwoordelijkheid. Man voor de beesten. Ik weet inmiddels niet eens meer welk voer onze kat krijgt of hoe vaak. Man is verantwoordelijk voor de schoonmaakster (geen idee wat hij met haar allemaal afspreekt), de afwas (hij vindt dat hij de vaatwasser veel beter inpakt, prima) en weekboodschappen. Ik voor het opruimen en gezellig maken van het huis. Koken doen we een beetje om en om.
En dat op meerdere vlakken. Jij vindt dat man verzaakt, maar man stelt het niet gezien te hebben, kan gebeuren belooft verbetering, maar die komt niet.
Op andere vlakken is het een hele leuke man, maar de taken gaan steeds zwaarder wegen. Niet alleen in uitvoering, maar ook in je hoofd. Heeft hij wel kattenvoer gekocht? JIj gaat het niet doen, want man zou het doen en je gaat niet lopen faciliteren, want dan wordt het nooit wat.
Nou dat uitvergroot herken ik dus uit mijn situatie.
En het stomme is, nu ik alleen ben, doe ik ook allen alleen maar dat voelt niet zwaar. Heel stom. Maar omdat ik weet dat alles op mij aan komt, en ik dus geen teleurstelling ervaar, voelt het lichter. (en het helpt dat de kinderen natuurlijk de helft van de tijd bij ex zijn, dus dat geeft ook tijd).
Maar je weet dat je zelf het vuilnis buiten moet zetten. Dus je mist het moment dat je ziet dat dat niet gebeurd is, en denkt jeetje, weer niet.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:00
Katkaatje, met kinderen werkt dat echt anders. Daar houdt het niet op bij een kattenbak verschonen of een zak voer kopen. Kinderen moeten opgevoed worden, geliefd worden, gezien en gehoord worden. Dat kun je niet op één iemand neer laten komen. Ook niet de praktische zaken die je noemt, opvoeden, ouderen, is teamwerk. En als dat in de praktijk niet zo blijkt te zijn, is het tijd voor een goed gesprek. Want bij teamwerk hoort ook dat beide deelnemers fit zijn voor hun taak, en dat bereik je met zelfzorg.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:34
Maar in die helft dat ze bij je ex zijn, overlijden ze ook niet toch? Dan zorgt hij ook voor de kinderen?Protocol schreef: ↑06-08-2020 10:54Maar wat nou als het zover gekomen is dat je er niet meer op kan vertrouwen dat de kat te eten krijgt? Dan geef je het zelf (want je wil de kat niet onder het gedrag van je man laten lijden) en spreek je je man erop aan. Hij zegt, je hebt gelijk. Maar de week erop is de kat weer hongerig en blijkt er geen kattenvoer in huis.
En dat op meerdere vlakken. Jij vindt dat man verzaakt, maar man stelt het niet gezien te hebben, kan gebeuren belooft verbetering, maar die komt niet.
Op andere vlakken is het een hele leuke man, maar de taken gaan steeds zwaarder wegen. Niet alleen in uitvoering, maar ook in je hoofd. Heeft hij wel kattenvoer gekocht? JIj gaat het niet doen, want man zou het doen en je gaat niet lopen faciliteren, want dan wordt het nooit wat.
Nou dat uitvergroot herken ik dus uit mijn situatie.
En het stomme is, nu ik alleen ben, doe ik ook allen alleen maar dat voelt niet zwaar. Heel stom. Maar omdat ik weet dat alles op mij aan komt, en ik dus geen teleurstelling ervaar, voelt het lichter. (en het helpt dat de kinderen natuurlijk de helft van de tijd bij ex zijn, dus dat geeft ook tijd).
Maar je weet dat je zelf het vuilnis buiten moet zetten. Dus je mist het moment dat je ziet dat dat niet gebeurd is, en denkt jeetje, weer niet.
Ik heb het gevoel dat veel vrouwen ‘te vroeg’ ingrijpen (ook al denken ze dat het rijkelijk laat is) , en de man daardoor niet echt de kans krijgt om fouten te maken en daarvan te leren. Terwijl, als ze zich afzijdig houden, accepteren dat dingen volgens een andere standaard gaan, ze niet zo de regierol hoeven te houden. Dat is aan de ene kant niet makkelijk, maar tegelijkertijd ook wel. Het enige wat je hoeft te doen is dingen niet doen.
En ja, natuurlijk zijn dingen drukker, voller, belangrijkers wanneer er kinderen zijn. Maar het principe blijft hetzelfde, en als je het principe onder de knie hebt, maakt het niet meer uit hoe groot de uitdaging is.
Tenzij je echt een lamlul van een vent hebt, maar zoveel lamlullen zijn er ook weer niet in de wereld.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:38
Dat is echt typisch: man vertikt het om zijn verantwoordelijkheid te nemen en leunt op vrouw om alles te regelen. En dat is dan de schuld van die vrouw.katkaatje schreef: ↑06-08-2020 11:34Maar in die helft dat ze bij je ex zijn, overlijden ze ook niet toch? Dan zorgt hij ook voor de kinderen?
Ik heb het gevoel dat veel vrouwen ‘te vroeg’ ingrijpen (ook al denken ze dat het rijkelijk laat is) , en de man daardoor niet echt de kans krijgt om fouten te maken en daarvan te leren. Terwijl, als ze zich afzijdig houden, accepteren dat dingen volgens een andere standaard gaan, ze niet zo de regierol hoeven te houden. Dat is aan de ene kant niet makkelijk, maar tegelijkertijd ook wel. Het enige wat je hoeft te doen is dingen niet doen.
En ja, natuurlijk zijn dingen drukker, voller, belangrijkers wanneer er kinderen zijn. Maar het principe blijft hetzelfde, en als je het principe onder de knie hebt, maakt het niet meer uit hoe groot de uitdaging is.
Tenzij je echt een lamlul van een vent hebt, maar zoveel lamlullen zijn er ook weer niet in de wereld.
Die man kan ook zeggen: bemoei je er niet mee, ik doe dat en ik doe het op mijn manier. Mijn vader loopt tegen de 80 en is echt geen huishoudwonder (Hij kan wel prima voor zichzelf zorgen als mijn moeder een keer een paar dagen weg is.) , maar hij laat zich door mijn moeder geen zaken uit handen trekken.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 6 augustus 2020 om 11:45
Zeker! en dat deed hij thuis ook. Maar er werd niets geregeld.
Maar zoals ik hierboven al schreef hadden wij daar dus in relatietherapie een modus in gevonden die redelijk goed werkte.
En ik ben er zeker van overtuigd dat in het ontstaan van deze situaties de vrouw een grote rol heeft. Dat komt ongetwijfeld door de hormonen na de bevalling en de maatschappij die is ingericht op de zorgtaak van de vrouw. Maar wat ik wilde aangeven is dat het erin sluipt. En als je merkt dat het je teveel gaat worden, het soms moeilijk kan zijn om het patroon te verbreken. Dat komt natuurlijk omdat het sowieso moeilijk is om ingesleten patronen te verbreken, maar ook omdat het voor de man dus geen winst oplevert (tenminste uiteindelijk wel een leukere vrouw, maar dat is vooraf niet direct zichtbaar).
Maar om op je opmerking terug te komen ze gaan niet dood bij ex, nee dat klopt. Ze hebben het er zelfs heel goed en fijn gelukkig. Maar ze krijgen ook geen verjaardagsfeestje, de BSO wordt niet afgezegd als dat nodig is, rapportgesprekken niet ingepland en ze gaan regelmatig zonder cadeautje naar een feestje van een vriendje als dat op zijn dag valt. En dat kan ik loslaten (of zelf wel regelen) omdat we uit elkaar zijn. Maar toen ik verwachtte dat wij samen als team de opvoeding deden was dat frustrerend.
donderdag 6 augustus 2020 om 12:00
Ladara schreef: ↑05-08-2020 12:16Ik vind dat ook wel waardevol. Hoe zet ik mezelf als slachtoffer neer? En als ik dat doe, waarom mag dat dan niet? Ik vind het inderdaad geen eerlijke situatie nu, waarin gezin en werk mij bijna ieder moment kosten dat ik wakker ben, terwijl mijn man de tijd en ruimte heeft om simpelweg weg te lopen als hij daar behoefte toe voelt. Die oneerlijkheid maakt me boos, dat schreef ik al in de OP. En dat ik dat graag wil accepteren ook. Ik weet niet of boos zijn een bewuste keuze is. Misschien wel, maar ik zie nog niet zo goed hoe je een andere keus maakt. Heb je daar tips voor?
Overigens heeft mijn man geen stoornis; niet dat dat uit had gemaakt, lees ik hier.
Boos zijn is het makkelijkst.
Heb je zelf wellicht een stoornis? Het lijkt of je erg zwart/wit denkt. Man moet kinderen naar de tandarts brengen, want ik zit bij andere tandarts, hij doet het niet, dus gaan kinderen 5 jaar lang niet naar de tandarts.
Zoek professionele hulp voor jezelf.
Schrijf exact op wat je anders wil, bespreek dit met man en maak een transitieplan.
Als je echt besluit om je baan op te zeggen om fulltime dat te doen wat je niet wil, heb je over een jaar een nieuw topic dat je allemaal niet begrijpt wat je is overkomen.
Klagen brengt je niks. Het wordt tijd dat je het stuur in de handen pakt en de boel bijstuurt.
P.S. Je kan wel doen alsof je zo een goede moeder bent, want je offert jezelf 1000 keer op voor de kinderen en zal nooooooooit scheiden. Maar aan een doorgesjeesde halve burn-out moeder hebben je kinderen straks ook geen leuke jeugdherinneringen. En ja, zo jong als ze zijn, ze prikken door je happy jolly house wife masker heen.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
donderdag 6 augustus 2020 om 12:08
Boos zijn is terecht. Het is een roep om actie, om verandering van de situatie. Daar zit het probleem. Man werkt niet mee, er verandert dus niets, en TO kan alleen zichzelf veranderen. En zo is ze weer verantwoordelijk voor wat er moet gebeuren. Want die man vindt het helemaal prima zo.Ellerlilalinne schreef: ↑06-08-2020 12:00Boos zijn is het makkelijkst.
Heb je zelf wellicht een stoornis? Het lijkt of je erg zwart/wit denkt. Man moet kinderen naar de tandarts brengen, want ik zit bij andere tandarts, hij doet het niet, dus gaan kinderen 5 jaar lang niet naar de tandarts.
Zoek professionele hulp voor jezelf.
Schrijf exact op wat je anders wil, bespreek dit met man en maak een transitieplan.
Als je echt besluit om je baan op te zeggen om fulltime dat te doen wat je niet wil, heb je over een jaar een nieuw topic dat je allemaal niet begrijpt wat je is overkomen.
Klagen brengt je niks. Het wordt tijd dat je het stuur in de handen pakt en de boel bijstuurt.
P.S. Je kan wel doen alsof je zo een goede moeder bent, want je offert jezelf 1000 keer op voor de kinderen en zal nooooooooit scheiden. Maar aan een doorgesjeesde halve burn-out moeder hebben je kinderen straks ook geen leuke jeugdherinneringen. En ja, zo jong als ze zijn, ze prikken door je happy jolly house wife masker heen.
De crux ligt denk ik in het zorgen dat die man er zelf last van krijgt.
Maak hem verantwoordelijk voor zijn eigen shit. Kook alleen nog wat je zelf lekker vindt, ruim zijn rommel niet meer op, strijk zijn was niet meer. Of was het zelfs niet meer.
Niet om vervelend te doen , maar om in ieder geval niet meer verantwoordelijk te hoeven zijn voor hem. Zodat hij wellicht zelf een keer leert wat er moet gebeuren.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
