Grote kinderwens en toch abortus

puntillita schreef: ↑

13-08-2020 23:17

Pijn en verdriet na een abortus zijn niet perse een teken van spijt.

TO maakt heel duidelijk dat het voor haar niet alleen draait om moeder en nieuwe baby, maar dat ze rekening wil houden met kleuter en nieuwe vriend: kleuter de tijd wil geven te wennen aan een nieuwe partner (voordat er direct nog een kind bijkomt) en bovendien dat ze zichzelf en haar partner de beste kans wil geven om samen het kind groot te brengen (dat vertrouwen heeft ze nog niet).

Chapeau dat ze over haar eigen emotie heen kan stappen en een verstandige / verstandelijke keuze kan maken!

Ik vind het ook verstandig om eerst een stabiele relatie op te bouwen. En net zo belangrijk: de band tussen partner en het kind dat er al is rustig te laten ontwikkelen. Wanneer zij de tijd rijp acht, niet overhaast.

Zolang TO het maar écht aankan, om zo over haar eigen emoties heen te stappen. Daarom adviseren sommige mensen een gesprek met een professional.

Niet om te voorkomen dat TO een abortus laat plegen. Maar om te voorkomen dat ze achteraf spijt krijgt of emoties die ze moeilijk blijkt aan te kunnen. Maar zo te lezen vindt TO dit niet nodig. Dan legt ze dat advies naast zich neer. Ze had er echter ook iets aan kunnen hebben, dus ik vind het nog steeds niet verkeerd dat dit benoemd is.

Whateffa schreef: ↑

14-08-2020 07:54

Nou idd, alsof je als kind een keuze hebt. Het is ook een overlevingsmechanisme om je aan te passen, kinderen zijn compleet afhankelijk van hun ouders.

Ik word hier altijd zo narrig van, ik was zo'n kind die zo flexibel was vanwege een ouder. Ik heb heel wat gedragingen die daaruit voortvloeide moeten afleren, omdat het ongezond voor mij zelf was.

TO: ik snap je keuze volkomen, ik zou in jouw situatie dezelfde keuze hebben gemaakt. Ik heb zelf bij mijn nieuwe partner besloten om geen kinderen meer te nemen (niet omdat ik zit met het hebben van kinderen van twee verschillende vaders) maar mijn kind heeft toentertijd hechtingsproblemen opgelopen door (omstandigheden) rond de scheiding waardoor nog meer veranderingen mij niet zinnig leken (naast nog een aantal andere overwegingen). Jouw gevoel geeft mi goed aan wat in jouw situatie het beste zou zijn en ik vind het knap dat je dat gevoel volgt ondanks je kinderwens, dat getuigt van kracht en lef. Elke situatie is weer anders en elke ouder heeft zijn overwegingen. Dit past in jouw situatie en bij jouw overwegingen, ik zou daar dicht bij blijven. Sterkte

Kinderen moet het inderdaad het maar ermee doen . Dat is met zoveel dingen . Het is alleen wel zo dat als je het als ouder zijnde goed aanpakt en de tijd voor alles neemt en het kind erin betrekt , niet alles per definitie een trauma hoeft te zijn en het kind uiteindelijk niet beter weet .

Ik vind je dapper, sterk en een super goede moeder!

De redenen waarom TO tot een abortus besluit, doen er eerlijk gezegd niet toe. Jij (wie zich dan ook aangesproken voelt) kan de redenen 'onvoldoende'. 'emotioneel' of wat ook vinden, maar dat is niet relevant.

Pillowww, wat relevant is, is dat jíj je keus maakt volgens redenen die voor jóu belangrijk zijn. En dat heb je gedaan. Je bent tot een besluit gekomen en ik snap dat dat een verdrietig besluit kan zijn. Maar die boosheid naar jezelf toe, dat lijkt me echt niet nodig. Je doet jezelf er alleen maar meer kwaad mee. Een beetje compassie richting jezelf mag toch ook wel?

Pillowww schreef: ↑

13-08-2020 21:31

En als dit al zo zijn, wat gaat het jou precies aan? Ik heb deze keuze niet over 1 nacht ijs genomen. En als ik volgend jaar gepland zwanger zou zijn, dan maak ik die keuze ook niet over 1 nacht ijs. Maar wees gerust hoor, ik zie mezelf volgend jaar nog niets eens samenwonen. Ik ken vriend nu een half jaar, en ik zie hem het komende half jaar nog niet in het leven van mijn kind verschijnen. Mocht het je nog niet opgevallen zijn, ze is me nogal dierbaar. Ik wil iemand graag zo goed als mogelijk kennen, voor ik hem een deel van ons leven laat worden. Slaap je nu beter vannacht, of heb je nog andere dingen waar je over wil oordelen?

Deden meer datende ouders dat maar, ipv hals over kop een tweede leg te produceren in een instabiele situatie (want mama/papa heeft ook recht op geluk). Fijn hoe jij je kind voorop zet. Sterkte.

Calypso- schreef: ↑

14-08-2020 14:37

Kinderen moet het inderdaad het maar ermee doen. Dat is met zoveel dingen. Het is alleen wel zo dat als je het als ouder zijnde goed aanpakt en de tijd voor alles neemt en het kind erin betrekt, niet alles per definitie een trauma hoeft te zijn en het kind uiteindelijk niet beter weet .

Eens. En het zwart-wit beeld dat veel mensen hebben van wat ideaal is, is helemaal niet per definitie ideaal voor het eerste kind. Vaak alleen voor de moeder die dat ideaalbeeld voor ogen heeft.

Zo voelden mijn zus en ik ons het derde wiel toen mijn moeder het op de traditionele manier aanpakte: met z’n allen samenwonen, hertrouwen en nog een kind krijgen. We zijn overigens altijd dol op ons “half” zusje geweest en nog steeds. Maar we voelden ons buitenstaanders, niet helemaal bij het gezin horen. En zusje had haar vader én moeder 24/7 om zich heen, terwijl wij onze vader maar om het weekend zagen. En onze moeder dus om het weekend niet.

Daarom zou ik zelf nooit opnieuw gaan samenwonen als er al kinderen zijn. Mijn partner heeft twee jonge zoontjes, ze zijn fantastisch en ik doe regelmatig leuke dingen met ze. Maar de tijd die mijn partner heeft samen met zijn kinderen, wil ik zo min mogelijk verstoren. Ik ben daar daarom niet als zijn kinderen er zijn, tenzij we dus afgesproken hebben iets leuks te gaan doen. Dat is nooit het hele weekend. En ik bemoei me al helemáál niet met hun opvoeding. Dat gaat hun ouders namelijk uitstekend af. Hoef ik helemaal niks aan te doen, al zou ik willen.

Wij gaan dus nooit samenwonen. Dat wilde ik sowieso al niet, maar zijn kinderen maken dat doorslaggevend voor mij. Wij willen wel heel graag samen kinderen, maar dan nog gaan we niet samenwonen. Ook zodat de tijd samen met zijn oudste kinderen grotendeels hetzelfde blijft. Ongeveer de helft van de tijd zijn ze bij hem, twee - drie doordeweekse dagen en om het weekend. Dus de andere helft van de tijd is hij bij mij en zal hij later ook bij onze eventuele toekomstige kinderen zijn. Voor mij een ideale oplossing.

Dit staat allemaal helemaal los van TO. Want zij is echt heel duidelijk. Haar mening probeer ik absoluut niet te beïnvloeden. Maar ik wil even schetsen dat dat algemene beeld van wat volgens de meerderheid zo ideaal is en welke voorwaarden veel mensen je graag willen opleggen voordat je een gezin “mag” starten, helemaal niet het enige recept is voor een stabiele relatie en een gelukkig en stabiel gezinsleven.

Ik vind het knap van TO om zo'n keuze te maken. Goed dat je het ook van je afschrijft.

Ik vind ook zeker dat meer mensen aan hun kinderen moeten denken in een dergelijke situatie. Maar een ander die er wel voor kiest om het kindje te houden is ook moedig.

Mijn zusje is bijna vier jaar jonger dan ik. Toen ik bijna vier jaar was, was ze er ineens en ook mijn ex-stiefvader. Mijn vader heb ik vanaf mijn derde levensjaar ook nooit meer gezien.
Mijn zusje was nooit het probleem, wel die andere man ineens. Dat zusje, ook al half, was gewoon mijn zusje.

Ik wil enkel zeggen.. Er is geen foute keuze, als je er zelf maar achter staat.

Lotus90 schreef: ↑

15-08-2020 01:21

Wij willen wel heel graag samen kinderen, maar dan nog gaan we niet samenwonen. Ook zodat de tijd samen met zijn oudste kinderen grotendeels hetzelfde blijft.

.
Maar laat je jouw kinderen dan volledig apart opgroeien van hun oudere (half-)broers?

puntillita schreef: ↑

16-08-2020 01:05

.
Maar laat je jouw kinderen dan volledig apart opgroeien van hun oudere (half-)broers?

En van hun vader . Mij lijkt dit een hele vreemde constructie .

puntillita schreef: ↑

16-08-2020 01:05

.
Maar laat je jouw kinderen dan volledig apart opgroeien van hun oudere (half-)broers?

Nee, natuurlijk zouden we ze ook samen willen laten opgroeien. Maar niet verplicht. Dus niet continu samen. Niet in één huis.