Relaties
alle pijlers
Vriend 'emotioneel' vreemgegaan met collega
woensdag 23 december 2020 om 18:30
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, dus begin ik met wat ik weet.
Een paar dagen geleden vertelde mijn vriend zich niet lekker in zijn vel te voelen. Hij zei dat dit niet aan mijag, maar aan zichzelf.
Ik heb dit al vaker opgemerkt en aangekaart, maar hij deed het af als drukte door werk.
Ik heb hem gezegd voor hem klaar te staan en te steunen waar hij dat nodig heeft.
De volgende dag heeft hij een bom laten vallen. Namelijk dat hij ongeveer 3 jaar lang een relatie had met een collega. Hij zegt nooit fysiek geweest te zijn, maar wel met haar toekomst plannen besprak.
Dit kwam meer van haar af zegt hij. Hij heeft altijd gezegd tegen haar dat het geen toekomst had, omdat hij voor mij en kind koos. Toch bleef hij ermee doorgaan totdat zij er een punt achter zette en terug gegaan is naar haar ex.
Dit is nu een half jaar geleden.
Hij geeft aan dat hij niet blij is met wat hij bereikt heeft, en hoopte meer te hebben. Hij vond dat ik geen ambitie heb in doorgroeien op mijn werk. Terwijl ik voor nu zeer tevreden ben wat ik doe.
Wij zijn volgens hem in een standaard relatie vervallen en dat stoort hem ook.
Ik ben trouwens ook nog zwanger van ons tweede kindje.
Dat maakt het allemaal nog verwarrender.
Sorry voor mijn lange verhaal. Ik zal vast nog wat vergeten zijn.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en waarom ik dit hier schrijf.
Ergens hoop ik op advies.
Ps: ik hou nog steeds heel veel van hem. Wat het extra pijnlijk maakt.
Een paar dagen geleden vertelde mijn vriend zich niet lekker in zijn vel te voelen. Hij zei dat dit niet aan mijag, maar aan zichzelf.
Ik heb dit al vaker opgemerkt en aangekaart, maar hij deed het af als drukte door werk.
Ik heb hem gezegd voor hem klaar te staan en te steunen waar hij dat nodig heeft.
De volgende dag heeft hij een bom laten vallen. Namelijk dat hij ongeveer 3 jaar lang een relatie had met een collega. Hij zegt nooit fysiek geweest te zijn, maar wel met haar toekomst plannen besprak.
Dit kwam meer van haar af zegt hij. Hij heeft altijd gezegd tegen haar dat het geen toekomst had, omdat hij voor mij en kind koos. Toch bleef hij ermee doorgaan totdat zij er een punt achter zette en terug gegaan is naar haar ex.
Dit is nu een half jaar geleden.
Hij geeft aan dat hij niet blij is met wat hij bereikt heeft, en hoopte meer te hebben. Hij vond dat ik geen ambitie heb in doorgroeien op mijn werk. Terwijl ik voor nu zeer tevreden ben wat ik doe.
Wij zijn volgens hem in een standaard relatie vervallen en dat stoort hem ook.
Ik ben trouwens ook nog zwanger van ons tweede kindje.
Dat maakt het allemaal nog verwarrender.
Sorry voor mijn lange verhaal. Ik zal vast nog wat vergeten zijn.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en waarom ik dit hier schrijf.
Ergens hoop ik op advies.
Ps: ik hou nog steeds heel veel van hem. Wat het extra pijnlijk maakt.
donderdag 15 april 2021 om 20:49
Ik denk dat dit voor jou zelf het beste besluit is geweest. Je kunt niet aan een lijntje blijven hangen. Dat vreet zoveel energie! En dan moet je ook nog die zwangerschap uitzitten en die bevalling doen. Je kunt die dus wel ergens beters voor gebruiken. Blijft natuurlijk wel een zware beslissing. Zo had je het allemaal niet bedacht van te voren.
donderdag 15 april 2021 om 20:52
Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer mij voelde als tweede keus. Iemand met wie je zo lang samen bent, die toch zo kan liegen en bedriegen is mijn tijd niet waard. Plus het feit dat hij haar niet kan loslaten, is voor mij een teken om te kappen. Ik ben veel meer waard dan dat.
We hebben het een ander al besloten, alleen nog niet hoe en wat met de kinderen. Hoeveel dagen hij ze uiteindelijk heeft en hoe dat met de baby moet.
We hebben het een ander al besloten, alleen nog niet hoe en wat met de kinderen. Hoeveel dagen hij ze uiteindelijk heeft en hoe dat met de baby moet.
donderdag 15 april 2021 om 20:53
Wat knap dat je zo voor jezelf en je kinderen kiest!Lila2588 schreef: ↑15-04-2021 18:46Ik heb na een paar sessies relatietherapie besloten dat het beste is als wij niet meer samen zijn. Hij is nog steeds niet over haar, heen weet niet wat hij wilt.
Ik ga daar niet op wachten. Ik heb belangrijkere dingen aan mijn hoofd en leg de focus op mijn kind, kindje in mijn buik en mijzelf.
Hij mag bij de bevalling zijn. We hebben afgesproken dat hij hier blijft om te helpen met de baby en tot hij iets voor zichzelf heeft gevonden.
Ouderschapsplan en al het andere wat erbij komt kijken moeten wij nog bespreken.
Denk dat het beste is om een mediator erbij te halen?
Ik ben er verdrietig over, maar verdrietiger om het feit dat ik straks mijn kinderen moet missen. Gelukkig duurt dat nog even.
Hebben jullie nog tips of dingen waar ik moet letten?
Tip: als jij erover kunt beslissen, zou ik voor een regeling gaan waarbij de kinderen hun hoofdverblijf bij jou hebben en hun vader 1 lang weekend in de 14 dagen zien. Op die manier hebben de kinderen meer rust/stabiliteit en heb jij (als het er op aankomt) meer zeggenschap en invloed op hun opvoeding.
donderdag 15 april 2021 om 21:00
Iyanlavanzandt schreef: ↑15-04-2021 20:53Wat knap dat je zo voor jezelf en je kinderen kiest!
Tip: als jij erover kunt beslissen, zou ik voor een regeling gaan waarbij de kinderen hun hoofdverblijf bij jou hebben en hun vader 1 lang weekend in de 14 dagen zien. Op die manier hebben de kinderen meer rust/stabiliteit en heb jij (als het er op aankomt) meer zeggenschap en invloed op hun opvoeding.
Allereerst wat een ontzettend vervelende situatie waarin je nu zit TO, maar wat moedig dat je voor jezelf kiest! Heel goed van je!
Deze reactie vind ik zacht gezegd een beetje gek, de ex-man van TO mag dan niet meer weten wat hij voor TO voelt en weet ik wat nog meer, hij blijft nog altijd de vader van de kinderen samen en die kinderen hebben ook hun vader nodig en hij heeft gewoon recht ze te zien en samen op te voeden. 1 lang weekend in de 14 dagen? Wat is dat voor iets ouderwets? Co-ouderschap lijkt mij altijd iets om na te streven in het belang van de de kinderen.
donderdag 15 april 2021 om 21:46
donderdag 15 april 2021 om 21:51
iones schreef: ↑15-04-2021 20:49Ik denk dat dit voor jou zelf het beste besluit is geweest. Je kunt niet aan een lijntje blijven hangen. Dat vreet zoveel energie! En dan moet je ook nog die zwangerschap uitzitten en die bevalling doen. Je kunt die dus wel ergens beters voor gebruiken. Blijft natuurlijk wel een zware beslissing. Zo had je het allemaal niet bedacht van te voren.
Het kostte mij inderdaad heel veel energie. Ik was meer met dat bezig dan met de baby bijvoorbeeld.
Kamertje is net pas klaar en ik moet nog een paar weken. Ik was gewoon niet met mijn zwangerschap en alles daaromheen bezig.
Dat heeft bij mij ook een knoop doen doorhakken. Aan een man hangen die niet eens weet wat hij wilt, terwijl ik straks een klein mensje heb om voor te zorgen.
Klinkt misschien heel raar, maar ik ben ook niet echt meer verdrietig.
Ik heb de afgelopen maanden zoveel verdriet en boosheid gehad dat ik denk ik al veel verwerkt heb. Hoe je het ook wendt of keert, de relatie die wij hadden was sowieso dood. Ik heb mijn fases van rouw dus eigenlijk al gehad.
Als hij definitief weg is zal die klap nog wel komen, maar voor nu ben ik oké.
donderdag 15 april 2021 om 21:53
Dit weet ik ook niet, vooral omdat ze zo jong zijn. Dat moeten we goed uitzoeken, eventueel met een kinderpsycholoog of bij het cb.Hexopbezemsteel schreef: ↑15-04-2021 21:46Ik weet niet of dat constante heen en weer gesleep bij een co ouderschap nou beter is voor de kinderen. Ik heb niet zo heel lang geleden hier iets over gelezen, waarin werd uitgelegd waarom dat niet zo is.
donderdag 15 april 2021 om 22:28
Ik denk dat het voor jou belangrijk is om in je achterhoofd te houden dat alles goed is wat je doet. En dat kleine stapjes voor nu misschien het enige (realistisch?) haalbare is? Je hoeft je hoofd niet te breken over waar je staat over een half jaar en wat je dan wel of niet moet kiezen. Ik merkte bij mezelf iig dat ik de ene week dit kon voelen en de week erop weer iets heel anders. En dan werd ik boos op mezelf, omdat ik zo wispelturig was. Maar dat slaat natuurlijk nergens op.
In dit soort tijden zoek je houvast en kan dat bijna alles zijn, waardoor je heen en weer geslingerd wordt. De hoofdlijnen worden vanzelf wel steeds duidelijker. Dus probeer bij de dag en de week te leven. Je situatie zal dat ook dicteren met een klein babietje. Plannen maken verder dan een week hebben dan toch vaak niet zoveel zin. Bovendien is het met corona ook lastig te voorspellen + dat je een ex relatie hebt die ook nog vanalles aan roet in het eten kan gooien in alle mooie plannen die je maakt.
Probeer iig zakelijk goed voor jezelf op te komen, door je niet het kaas van je brood te laten eten. En daarmee doel ik niet op je ex een poot uit te draaien, maar door een mediator of advocaat goed te laten berekenen welke verdeling jij recht op hebt. Doe het niet voor minder. Jij moet voor jezelf en je kinderen zorgen en daarbij hoort ook dat je de financien goed regelt en zorgt dat papa ook voor zijn kinderen zorgt en betaalt.
Ik kan je geen advies geven over co ouderschap incombinatie met een pasgeboren baby. Ik weet niet of je borstvoeding wilt geven? Dat zal wel even leidend zijn totdat je baby goed op de fles is overgestapt. Dus dat eerste half jaar kan ik moeilijk inschatten of logeren bij vader dan handig is, als je normaal BV geeft. Ik zou dat even proberen te overleggen met een verloskundige, lactatiedeskundige of kinderpsycholoog. En ik kan me voorstellen dat als baby wél bij jou mag/moet blijven, dat het zeer traumatisch kan zijn voor een peutertje als die dan ineens wél naar papa moet en de baby mag bij mama blijven. Dat krijg je een peuter niet uitgelegd en zal zich misschien toch qua hechting verlaten en afgewezen voelen. Dus probeer als ouders waar mogelijk over eigen ego's, pijn, verdriet en boosheid te stappen en laat een expert daarin meedenken en leg dat dan op papier vast en evalueer frequent. Als het enigzins lukt om de vader (in een andere kamer) te tolereren om de zorg voor de kinderen op zich te nemen, dan zou ik kijken om dat iig het eerste half jaar wél te doen. Dan kunnen beide kinderen zich blijven hechten en kun jij in zijn nachten oordoppen indoen en doorslapen. Co ouderschap in dezelfde woning? Zoiets? Ik hoop dat dit voor jullie realiseerbaar is.
Maar kan me ook levensgoed voorstellen dat je hem in geen velden of wegen meer in je eigen huis wil tegenkomen. Waar dat huis ook is.
Nogmaals, betrek een expert, want dit is best ingewikkelde materie.
In dit soort tijden zoek je houvast en kan dat bijna alles zijn, waardoor je heen en weer geslingerd wordt. De hoofdlijnen worden vanzelf wel steeds duidelijker. Dus probeer bij de dag en de week te leven. Je situatie zal dat ook dicteren met een klein babietje. Plannen maken verder dan een week hebben dan toch vaak niet zoveel zin. Bovendien is het met corona ook lastig te voorspellen + dat je een ex relatie hebt die ook nog vanalles aan roet in het eten kan gooien in alle mooie plannen die je maakt.
Probeer iig zakelijk goed voor jezelf op te komen, door je niet het kaas van je brood te laten eten. En daarmee doel ik niet op je ex een poot uit te draaien, maar door een mediator of advocaat goed te laten berekenen welke verdeling jij recht op hebt. Doe het niet voor minder. Jij moet voor jezelf en je kinderen zorgen en daarbij hoort ook dat je de financien goed regelt en zorgt dat papa ook voor zijn kinderen zorgt en betaalt.
Ik kan je geen advies geven over co ouderschap incombinatie met een pasgeboren baby. Ik weet niet of je borstvoeding wilt geven? Dat zal wel even leidend zijn totdat je baby goed op de fles is overgestapt. Dus dat eerste half jaar kan ik moeilijk inschatten of logeren bij vader dan handig is, als je normaal BV geeft. Ik zou dat even proberen te overleggen met een verloskundige, lactatiedeskundige of kinderpsycholoog. En ik kan me voorstellen dat als baby wél bij jou mag/moet blijven, dat het zeer traumatisch kan zijn voor een peutertje als die dan ineens wél naar papa moet en de baby mag bij mama blijven. Dat krijg je een peuter niet uitgelegd en zal zich misschien toch qua hechting verlaten en afgewezen voelen. Dus probeer als ouders waar mogelijk over eigen ego's, pijn, verdriet en boosheid te stappen en laat een expert daarin meedenken en leg dat dan op papier vast en evalueer frequent. Als het enigzins lukt om de vader (in een andere kamer) te tolereren om de zorg voor de kinderen op zich te nemen, dan zou ik kijken om dat iig het eerste half jaar wél te doen. Dan kunnen beide kinderen zich blijven hechten en kun jij in zijn nachten oordoppen indoen en doorslapen. Co ouderschap in dezelfde woning? Zoiets? Ik hoop dat dit voor jullie realiseerbaar is.
Maar kan me ook levensgoed voorstellen dat je hem in geen velden of wegen meer in je eigen huis wil tegenkomen. Waar dat huis ook is.
Nogmaals, betrek een expert, want dit is best ingewikkelde materie.
vrijdag 16 april 2021 om 08:28
De baby is er nog niet, dus ik heb nog even om de puntjes op de i te zetten.
Mijn schoonouders weten het nog niet. Hij wil het ze samen vertellen. Ergens wil ik dat, maar aan de andere kant ook niet. Laat hem maar in zijn sop gaar koken. Ik weet dat mijn schoonouders mij toch wel zullen bellen om mijn kant te horen.
vrijdag 16 april 2021 om 08:35
@diyer
Ik blijf met de kinderen in het huis wonen, hij wil hier niet zijn. Dit staat gelukkig al zwart op wit.
Wat betreft co-ouderschap in een huis, dat gaan we voor nu wel doen. Puur omdat ik niet dag en nacht voor beide kinderen kan zorgen. Hoe de verdeling daarna word, moeten we even kijken. Ik ga sowieso het cb inschakelen. Wat je zegt over oudste kind kan natuurlijk inderdaad zo verlopen. Hij heeft mij nog geen dag in zijn leven lang moeten missen.
Ik blijf met de kinderen in het huis wonen, hij wil hier niet zijn. Dit staat gelukkig al zwart op wit.
Wat betreft co-ouderschap in een huis, dat gaan we voor nu wel doen. Puur omdat ik niet dag en nacht voor beide kinderen kan zorgen. Hoe de verdeling daarna word, moeten we even kijken. Ik ga sowieso het cb inschakelen. Wat je zegt over oudste kind kan natuurlijk inderdaad zo verlopen. Hij heeft mij nog geen dag in zijn leven lang moeten missen.
vrijdag 16 april 2021 om 08:47
ik zou het wel samen-vertellen. Juist om te zorgen, dat meteen het eerlijke verhaal naar buiten komt. Je schoonouders staan al snel aan zijn kant (het blijft hun kind, ook al is dat niet eerlijk).Lila2588 schreef: ↑16-04-2021 08:28De baby is er nog niet, dus ik heb nog even om de puntjes op de i te zetten.
Mijn schoonouders weten het nog niet. Hij wil het ze samen vertellen. Ergens wil ik dat, maar aan de andere kant ook niet. Laat hem maar in zijn sop gaar koken. Ik weet dat mijn schoonouders mij toch wel zullen bellen om mijn kant te horen.
Als hij eerst het halve verhaal verteld, sta je al op achterstand
vrijdag 16 april 2021 om 09:21
Ik heb het artikel gevonden. Is van een advocaat en mediator. Ze schrijft dat je je moet realiseren dat je nog veel meer moet overleggen dan als je gewoon samen bent, en dat je daar wel toe in staat moet zijn. Als nauw overleg niet mogelijk is, dan kan je er beter twee keer over nadenken. Verder zegt ze dat niet ieder kind wel vaart bij het heen en weer verhuizen tussen twee ouders.
Mijn jongste kan er echt slecht tegen, maar die is oud genoeg om zelf iets te beslissen. Ik zie veel kinderen van rond de 16 die niet meer heen en weer willen tussen twee huizen, en ook de 10 jarige zoon van een vriendin heeft er veel moeite mee. Maar jouw kinderen zijn natuurlijk nog veel jonger.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
vrijdag 16 april 2021 om 14:40
Sterkte TO, maar ik denk dat je een goede beslissing hebt genomen.
Praktisch gezien: ik heb in jouw schoenen gestaan en met een baby is co-ouderschap een pittige opgave. Emotioneel zal dat voor jou best lastig zijn en ook in praktische zin, bijvoorbeeld met borstvoeding, zul je even goed voor jezelf moeten bedenken hoe je dat vorm wilt geven.
Mijn ex trok het zorgen voor de kinderen toendertijd sowieso niet zo goed, dus toen mijn kinderen nog baby en peuter waren waren ze hoofdzakelijk bij mij en om het weekend bij hun vader. Later hebben we dat wat meer uitgebreid omdat ik het contact met hun vader heel belangrijk vind voor ze maar ook omdat ik het echt nodig had om mezelf af en toe even op te laden.
Maak ook goede afspraken over de (kinder)alimentatie en een ouderplan. Iemand die nu heel redelijk is kan volgend jaar ineens om slaan, dus regel zaken goed voor jezelf.
Praktisch gezien: ik heb in jouw schoenen gestaan en met een baby is co-ouderschap een pittige opgave. Emotioneel zal dat voor jou best lastig zijn en ook in praktische zin, bijvoorbeeld met borstvoeding, zul je even goed voor jezelf moeten bedenken hoe je dat vorm wilt geven.
Mijn ex trok het zorgen voor de kinderen toendertijd sowieso niet zo goed, dus toen mijn kinderen nog baby en peuter waren waren ze hoofdzakelijk bij mij en om het weekend bij hun vader. Later hebben we dat wat meer uitgebreid omdat ik het contact met hun vader heel belangrijk vind voor ze maar ook omdat ik het echt nodig had om mezelf af en toe even op te laden.
Maak ook goede afspraken over de (kinder)alimentatie en een ouderplan. Iemand die nu heel redelijk is kan volgend jaar ineens om slaan, dus regel zaken goed voor jezelf.
vrijdag 16 april 2021 om 14:47
vrijdag 16 april 2021 om 15:00
Kloddertje schreef: ↑16-04-2021 14:40Sterkte TO, maar ik denk dat je een goede beslissing hebt genomen.
Praktisch gezien: ik heb in jouw schoenen gestaan en met een baby is co-ouderschap een pittige opgave. Emotioneel zal dat voor jou best lastig zijn en ook in praktische zin, bijvoorbeeld met borstvoeding, zul je even goed voor jezelf moeten bedenken hoe je dat vorm wilt geven.
Mijn ex trok het zorgen voor de kinderen toendertijd sowieso niet zo goed, dus toen mijn kinderen nog baby en peuter waren waren ze hoofdzakelijk bij mij en om het weekend bij hun vader. Later hebben we dat wat meer uitgebreid omdat ik het contact met hun vader heel belangrijk vind voor ze maar ook omdat ik het echt nodig had om mezelf af en toe even op te laden.
Maak ook goede afspraken over de (kinder)alimentatie en een ouderplan. Iemand die nu heel redelijk is kan volgend jaar ineens om slaan, dus regel zaken goed voor jezelf.
Volgend jaar ? Die van mij wou met kerst nog dikke vrienden blijven met wissel/eet momenten, samen naar mediation,Kletsend in deauto , nu 3 maanden later hebben we ieder een eigen advocaat op voet van oorlog. Dacht de man te kennen na 20 jaar samen ,
vrijdag 16 april 2021 om 15:51
Van dit soort reacties, die je vast heel goed bedoeld hoor, word ik altijd een beetje narrig. Het raakt aan een heel pijnlijk punt, namelijk dat iedereen die zwanger is en/of jonge kinderen heeft, deze natuurlijk het liefst laat opgroeien in een 'compleet' en liefdevol gezin. Dat zit er bij Lila niet in 'volgens het boekje' nee, en dat is mij ook niet gelukt.EHV1981 schreef: ↑16-04-2021 14:47Wat verschrikkelijk en in en in triest voor je kinderen. 1 moet er nog geboren worden, en vanaf de geboorte groeit die al op in een gebroken gezin. Mijn hart breekt.
Maar ik begrijp het wel vanuit jou, hiermee doorgaan is ook geen optie.
Maar wat triest dit voor de kinderen
Nog maanden, misschien wel jaren na de breuk sprongen bij mij de tranen in mijn ogen als ik zo'n fijn blij Prenatal-gezinnetje zag terwijl ik in mijn eentje in de speeltuin achter twee kinderen aanrende of op een camping zat. Maar ergens impliceert dat gevoel en jouw opmerking dat je kinderen dan per definitie slechter af zijn.
En dat zijn die van mij zeker weten niet. Ik heb twee vrolijke, blije koters die bij mijn weten niks gemist hebben, niks tekort komen en heel goed in hun vel zitten. Ik heb mijn best gedaan ook het contact met hun vader redelijk tot goed te houden en ook daar klagen ze nooit over.
Dus gaat het anders dan gepland? Ja. Is dat verdrietig? Tuurlijk. Maar opgroeien in een 'heel' gezin is ook geen garantie voor geluk. Ik weet gelukkig heel zeker dat ik voor mijn kinderen en mezelf de juiste keuze heb gemaakt door ze juist in een gebroken gezin te laten opgroeien.
vrijdag 16 april 2021 om 16:34
Mijn jongens zaten elke dag tussen ruziënde ouders, in ons voor buitenwereld prachtige huis, als perfecte gezin,Kloddertje schreef: ↑16-04-2021 15:51Van dit soort reacties, die je vast heel goed bedoeld hoor, word ik altijd een beetje narrig. Het raakt aan een heel pijnlijk punt, namelijk dat iedereen die zwanger is en/of jonge kinderen heeft, deze natuurlijk het liefst laat opgroeien in een 'compleet' en liefdevol gezin. Dat zit er bij Lila niet in 'volgens het boekje' nee, en dat is mij ook niet gelukt.
Nog maanden, misschien wel jaren na de breuk sprongen bij mij de tranen in mijn ogen als ik zo'n fijn blij Prenatal-gezinnetje zag terwijl ik in mijn eentje in de speeltuin achter twee kinderen aanrende of op een camping zat. Maar ergens impliceert dat gevoel en jouw opmerking dat je kinderen dan per definitie slechter af zijn.
En dat zijn die van mij zeker weten niet. Ik heb twee vrolijke, blije koters die bij mijn weten niks gemist hebben, niks tekort komen en heel goed in hun vel zitten. Ik heb mijn best gedaan ook het contact met hun vader redelijk tot goed te houden en ook daar klagen ze nooit over.
Dus gaat het anders dan gepland? Ja. Is dat verdrietig? Tuurlijk. Maar opgroeien in een 'heel' gezin is ook geen garantie voor geluk. Ik weet gelukkig heel zeker dat ik voor mijn kinderen en mezelf de juiste keuze heb gemaakt door ze juist in een gebroken gezin te laten opgroeien.
Dan maar iets minder perfect nu ,maar wel rustiger .
Ik wordt ook heel verdrietig van die opmerkingen “ hebben jullie wel therapie geprobeerd “,
vrijdag 16 april 2021 om 19:19
Ik zou me nu goed verdiepen in hechting. Ik denk dat een baby het helemaal niet aan kan om bij moeder weg te zijn 's nachts. Dat je het 1e jaar of misschien nog wel langer het moet houden bij bezoeken overdag en thuis slapen.
Je wilt je kind geen hechtingsissues geven omdat de vader het ook moet zien. Lees je alsjeblieft goed in hierover.
Je wilt je kind geen hechtingsissues geven omdat de vader het ook moet zien. Lees je alsjeblieft goed in hierover.
