Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 om 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
zondag 2 mei 2021 om 23:55
Probeer het bevriezen niet als iets slechts te zien van jezelf, of iets wat je tegenvalt. Ik kan me voorstellen dat dat lastig is, maar het is echt een heel normale reactie op een abnormale situatie. Het is een even sterk verdedigingsmechanisme als vechten of vluchten.
Het is ook heel normaal dat je vertrouwen in je man (en jezelf, al hoeft dat dus echt niet) een dreun heeft gehad. Het is ook een bizarre situatie. Logisch dus dat je het even niet meer weet. Maar je hoeft er niet alleen uit te komen, er zijn mensen die je hiermee kunnen helpen. de POH is net genoemd, en eerder het centrum voor seksueel geweld. Die laatste heeft ook een gratis telefoonnummer waar je anoniem je verhaal kan doen als je wil.
Het is ook heel normaal dat je vertrouwen in je man (en jezelf, al hoeft dat dus echt niet) een dreun heeft gehad. Het is ook een bizarre situatie. Logisch dus dat je het even niet meer weet. Maar je hoeft er niet alleen uit te komen, er zijn mensen die je hiermee kunnen helpen. de POH is net genoemd, en eerder het centrum voor seksueel geweld. Die laatste heeft ook een gratis telefoonnummer waar je anoniem je verhaal kan doen als je wil.
maandag 3 mei 2021 om 00:04
Stop je gevoel niet weg, bagatelliseer het niet en probeer het niet allemaal te begrijpen. Geef het ruimte en praat er met iemand over. Misschien is het fijn om vooral met iemand te praten die hier niet emotioneel bij betrokken is, dan kom je er vaak ook het best achter wat je er zelf bij voelt en van vindt en hoe je verder wil.
maandag 3 mei 2021 om 00:05
Dankjewel voor je reactie. Wat mooi dat jij er op zo'n manier zou willen zijn voor je dochter. Ik zou nu inderdaad heel graag alleen met mijn baby willen zijn, maar het voelt ook heel fout en definitief om nu met iemand die ons kent hierover te praten of een hulplijn te bellen of zoiets. Alsof het dan nooit meer goed komt en ook wel als een soort verraad.fashionvictim schreef: ↑02-05-2021 23:51Allereerst maar even een
Zou het helpen als je even alleen met je baby zou zijn? Kun je met een broer of zus of je ouder(s) hierover praten en misschien ook bij ze logeren? Ik dacht vanmiddag toen ik me zat op te winden over je topic dat ik hoopte dat als mijn dochter ooit zoiets zou meemaken dat ze zou weten dat ze onvoorwaardelijk bij me terecht kan, ook als ze terug gaat / niet wil scheiden / haar man vergeeft. Zou dat helpen, als je met je naaste familie erover zou praten?
Ik heb onlangs wel even bij een psycholoog gelopen. Misschien dat ik haar morgen een mail kan sturen, of over een poosje als ik me dan nog zo voel.
maandag 3 mei 2021 om 00:06
Zandblauwtjes schreef: ↑02-05-2021 23:43Ik heb een beetje geprobeerd bij te lezen, maar de discussie vind ik pijnlijk en het voelt ook niet echt alsof die over mij gaat. Wel las ik ook hele lieve reacties, dank daarvoor.
Er wordt ook geschreven over het bevriezen. Dat vind ik zelf heel moeilijk op dit moment. Het voelt alsof ik in een klap mijzelf en mijn man niet meer kan vertrouwen. Ik voel mij misschien ook nog steeds wel een beetje bevroren. Ik heb vandaag gewoon maar heel normaal gedaan, maar alles voelt een beetje onecht. Ik zit hier nu en ik weet het allemaal even niet meer.
Geef jezelf even de tijd om alles op een rijtje te krijgen je hebt heel wat meegemaakt.
Doe misschien even wat dingen die je heel fijn vindt om te doen.
Sterkte.
maandag 3 mei 2021 om 00:07
Ik hoopte al dat je toevallig al contact met bijvoorbeeld een psycholoog had. Lijkt me inderdaad een goed plan om die te contacteren.Zandblauwtjes schreef: ↑03-05-2021 00:05Dankjewel voor je reactie. Wat mooi dat jij er op zo'n manier zou willen zijn voor je dochter. Ik zou nu inderdaad heel graag alleen met mijn baby willen zijn, maar het voelt ook heel fout en definitief om nu met iemand die ons kent hierover te praten of een hulplijn te bellen of zoiets. Alsof het dan nooit meer goed komt en ook wel als een soort verraad.
Ik heb onlangs wel even bij een psycholoog gelopen. Misschien dat ik haar morgen een mail kan sturen, of over een poosje als ik me dan nog zo voel.
Die is ook niks van jouw man en een professional.
Verder vind ik het geen verraad als je hulp zoekt na wat hij gedaan heeft.
maandag 3 mei 2021 om 00:09
Lieverd, niets wat je nu voelt of denkt is fout, gek of definitief. Praten kan wel echt helpen en het klinkt alsof je je psycholoog vertrouwd. Ik vind het een goed idee van je.Zandblauwtjes schreef: ↑03-05-2021 00:05maar het voelt ook heel fout en definitief om nu met iemand die ons kent hierover te praten of een hulplijn te bellen of zoiets. Alsof het dan nooit meer goed komt en ook wel als een soort verraad.
Ik heb onlangs wel even bij een psycholoog gelopen. Misschien dat ik haar morgen een mail kan sturen, of over een poosje als ik me dan nog zo voel.
maandag 3 mei 2021 om 00:10
Ik weet natuurlijk niet wat voor band je met je naasten hebt, maar in principe zou je bij je moeder of beste vriendin of zus ofzo natuurlijk moeten kunnen zeggen dat je er niet teveel over kwijt wil maar graag even een nachtje of twee wil komen logeren omdat het niet lekker gaat thuis. Zeker met een jonge baby snappen heel veel mensen dat best en zal niemand direct denken aan hetgeen er wel is gebeurd. Het komt heel vaak voor dat mensen dan spanningen hebben en opa’s en oma’s vinden het vaak nog fijn ook om met de baby te kunnen tutten terwijl jij slaapt.Zandblauwtjes schreef: ↑03-05-2021 00:05Dankjewel voor je reactie. Wat mooi dat jij er op zo'n manier zou willen zijn voor je dochter. Ik zou nu inderdaad heel graag alleen met mijn baby willen zijn, maar het voelt ook heel fout en definitief om nu met iemand die ons kent hierover te praten of een hulplijn te bellen of zoiets. Alsof het dan nooit meer goed komt en ook wel als een soort verraad.
Ik heb onlangs wel even bij een psycholoog gelopen. Misschien dat ik haar morgen een mail kan sturen, of over een poosje als ik me dan nog zo voel.
Je hoeft niks te vertellen om toch om hulp te kunnen vragen, wil ik maar zeggen.
Am Yisrael Chai!
maandag 3 mei 2021 om 00:19
Fijn dat je een psycholoog achter de hand hebt.
Het belangrijkste op dit moment is dat jij de boel voor jezelf op een rijtje krijgt. Daarvoor kan het best prettig zijn om op de automatische piloot te doen of het goed gaat. Laat het even bezinken. Je hoeft niet direct knopen door te hakken of een hulplijn te bellen. Dat kan altijd nog. Wat ik wèl zou doen, is je man zo snel mogelijk vertellen dat het je echt veel meer doet dan je laat zien.
Het belangrijkste op dit moment is dat jij de boel voor jezelf op een rijtje krijgt. Daarvoor kan het best prettig zijn om op de automatische piloot te doen of het goed gaat. Laat het even bezinken. Je hoeft niet direct knopen door te hakken of een hulplijn te bellen. Dat kan altijd nog. Wat ik wèl zou doen, is je man zo snel mogelijk vertellen dat het je echt veel meer doet dan je laat zien.
maandag 3 mei 2021 om 00:39
Ik snap wel dat je het nu niet wil bespreken met familie of vrienden maar ik zou toch contact opnemen met je psycholoog, juist omdat je niet weet wat je moet voelen of denken. Iemand die het even voor je op een rijtje zet en die je al kent, wacht er niet een paar dagen mee maar doe het al vanavond of morgen. Het liefst wil je dat dit nooit gebeurt is en dat jouw man niet zo is en dat je het allemaal wil vergeten. En toch werkt het niet zo, en het is voor jou, je man en jullie toekomst al gezin niet goed als je dit samen niet serieuzer neemt. Als je het nu niet oplost dan komt dit nog een keer keihard terug, niet dat hij dit weer zal doen maar je wantrouwen en angst gaat alleen maar groeien als je dit nu laat gaan. Ik vind het ongelooflijk rot dat je dit moet doormaken, ik denk dat we het daar allemaal wel mee eens zijn.
maandag 3 mei 2021 om 01:11
Loekie12345 schreef: ↑02-05-2021 17:34
TO, ik hoop dat je een fijne manier vindt om ermee om te gaan.
Zo zout heb ik het nog niet gegeten. Ongekend.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
maandag 3 mei 2021 om 07:23
Lieve TO, ook al weet je nu nog niet welke woorden je hier aan kunt geven, het was een schokkende gebeurtenis en je vertrouwen heeft een enorme klap opgelopen.
Ik snap dat het moeilijk is om hier nu iets mee te doen, zeker als je nog in zo'n verdoofde toestand rondloopt. Toch hoop ik dat je snel contact opneemt met je psycholoog of huisarts, aangezien de kans op bv ptss verkleint naarmate je sneller hulp hebt en dit kunt verwerken.
Jij weet dat het fout was, je man weet dat het fout was, het is voorbij, maar je hoofd en lijf zijn daar nog niet helemaal uit. Zoek hulp, die is er voor je, en dat mag je aannemen.
Ik snap dat het moeilijk is om hier nu iets mee te doen, zeker als je nog in zo'n verdoofde toestand rondloopt. Toch hoop ik dat je snel contact opneemt met je psycholoog of huisarts, aangezien de kans op bv ptss verkleint naarmate je sneller hulp hebt en dit kunt verwerken.
Jij weet dat het fout was, je man weet dat het fout was, het is voorbij, maar je hoofd en lijf zijn daar nog niet helemaal uit. Zoek hulp, die is er voor je, en dat mag je aannemen.
maandag 3 mei 2021 om 07:34
Heel goed idee om de situatie even te laten voor wat deze is en te voelen en te ervaren wat het met je doet en wat jij nodig hebt.
Dat is wat belangrijk is.....wat heb jij nodig?
De situatie bespreken met iemand anders voelt als definitief, dan is het er en kan deze niet meer weggedacht worden. Hoe dan ook is dat ook zo wanneer je het niet bespreekt. Enkel blijf je er dan in je eentje mee rondlopen. Het bespreken kan voor heel veel opluchtingen een helderder hoofd zorgen.
Maar ook daarbij, wat heb jij nu nodig?
Een time-out?
Een gesprek met een neutrale buitenstaander?
Een gesprek met iemand die dichtbij je staat?
Alles mag. ALLES mag. Gun je hetgeen jij nodig hebt.
Denk aan je.
Dat is wat belangrijk is.....wat heb jij nodig?
De situatie bespreken met iemand anders voelt als definitief, dan is het er en kan deze niet meer weggedacht worden. Hoe dan ook is dat ook zo wanneer je het niet bespreekt. Enkel blijf je er dan in je eentje mee rondlopen. Het bespreken kan voor heel veel opluchtingen een helderder hoofd zorgen.
Maar ook daarbij, wat heb jij nu nodig?
Een time-out?
Een gesprek met een neutrale buitenstaander?
Een gesprek met iemand die dichtbij je staat?
Alles mag. ALLES mag. Gun je hetgeen jij nodig hebt.
Denk aan je.
maandag 3 mei 2021 om 07:39
Lieve TO, als er iets is wat ik je mee wil geven, is dat zelfzorg niet betekent dat je stelling neemt tegen je man. Wees voorzichtig in het alle verantwoordelijkheid dragen. Ervan maken dat jij nu moeilijk doet.
Dat is een conflictvermijdende opstelling.
Maar los daarvan, kan wegmaken/wegstoppen/er niet meer over praten ook een manier van jezelf zijn om de onmacht die je ongetwijfeld hebt ervaren, teniet tedoen/ver van je te houden.
Dat is een heel menselijke reactie, zo krijg je nog een beetje het gevoel van controle. Het nadeel is echter wel dat je jezelf een werkelijkheid oplegt waarin jij niet je eigen waarnemingen mag geloven. En dat kan op de lange duur erg schadelijk zijn. Want als je niet kan waarnemen, kan je niet kiezen. Daarmee kun je een stuk van jezelf, je autonomie kwijtraken. En wordt het jezelf vertrouwen en je veilig voelen bij jezelf lastiger.
Ik gun je dat je vertrouwen kunt gaan herstellen. In eerste instantie in jezelf en in je lijf. Maar daarvoor heb je wel de steun van jezelf naar jezelf nodig dat wat er is gebeurd de lading en betekenis krijgt, die voor jou gepast is. Jij mag jouw waarheid hebben.
Dat is een conflictvermijdende opstelling.
Maar los daarvan, kan wegmaken/wegstoppen/er niet meer over praten ook een manier van jezelf zijn om de onmacht die je ongetwijfeld hebt ervaren, teniet tedoen/ver van je te houden.
Dat is een heel menselijke reactie, zo krijg je nog een beetje het gevoel van controle. Het nadeel is echter wel dat je jezelf een werkelijkheid oplegt waarin jij niet je eigen waarnemingen mag geloven. En dat kan op de lange duur erg schadelijk zijn. Want als je niet kan waarnemen, kan je niet kiezen. Daarmee kun je een stuk van jezelf, je autonomie kwijtraken. En wordt het jezelf vertrouwen en je veilig voelen bij jezelf lastiger.
Ik gun je dat je vertrouwen kunt gaan herstellen. In eerste instantie in jezelf en in je lijf. Maar daarvoor heb je wel de steun van jezelf naar jezelf nodig dat wat er is gebeurd de lading en betekenis krijgt, die voor jou gepast is. Jij mag jouw waarheid hebben.
maandag 3 mei 2021 om 07:39
maandag 3 mei 2021 om 08:02
Het is een overlevingsstrategie. Het is ook heel omwerkelijk wat jou is overkomen en het liefste zou je de tijd terugdraaien lijkt mij.Zandblauwtjes schreef: ↑02-05-2021 23:43Ik heb een beetje geprobeerd bij te lezen, maar de discussie vind ik pijnlijk en het voelt ook niet echt alsof die over mij gaat. Wel las ik ook hele lieve reacties, dank daarvoor.
Er wordt ook geschreven over het bevriezen. Dat vind ik zelf heel moeilijk op dit moment. Het voelt alsof ik in een klap mijzelf en mijn man niet meer kan vertrouwen. Ik voel mij misschien ook nog steeds wel een beetje bevroren. Ik heb vandaag gewoon maar heel normaal gedaan, maar alles voelt een beetje onecht. Ik zit hier nu en ik weet het allemaal even niet meer.
Stop het niet weg, maar praat erover. Met je man, want die moet weten wat hij heeft gedaan, maar ook met een ander die je kan vertrouwen.
maandag 3 mei 2021 om 08:08
