Kinderen
alle pijlers
wie twijfelde nog meer en hoe liep het af?
maandag 1 juni 2009 om 12:14
ik weet dat hier meer topics voorbij komen van vrouwen die twijfelen over al dan niet zwanger worden. het antwoord is meestal unaniem: als je twijfelt moet je het niet doen.
nu twijfel ik me natuurlijk een ongeluk (en ik weet al wat jullie advies zal zijn
. maar je hebt nou eenmaal mensen die altijd blijven twijfelen. denk ik dan. toch? of niet? in het diepste van je zelf kijken, je zelf voorstellen hoe je je leven ziet over 20 jaar, het helpt mij eigenlijk niet. wel weet ik dat ik als ik per ongeluk zwanger zou zijn, gewoon kinderen zou krijgen (en ik heb dat wel eens meer gelezen op het forum "wat fijn dat de beslissing voor me genomen is") maar ik weet ook dat als de huilbaby van de buren losgaat en ik een verre reis aan het boeken ben, dat ik dan liever niet er aan zou beginnen (het kind dan, wel de reis ). als kinderen bij hun moeder op de fiets naar me lachen, word ik blij. als ik vrienden van mij totaal bleek en uitgeput zie zijn, kan ik me niet voorstellen dat ik niet heel erg grumpy ga worden van die dagen dat ze gewoon niet leuk zijn
toch is het niet helemaal een kwestie van "er nog niet klaar voor zijn". denk ik. volgens mij ga ik niet de komende twee jaar veranderen. volgens mij blijf ik altijd twijfelen. het is eng om beslissingen te nemen. dat heb ik al met twee soorten thee. complicerende factor is dat de helft van ons toekomstige ouderschap wel weet wat hij wil en dat ik nu toch echt niet meer kan zeggen dat ik nog niet eens 30 ben 
lekker handig om een bericht als dit op een forum te zetten waar de grote meerderheid erg blij is met zijn kinderen of heel enthousiast probeert moeder te worden...
dan toch de vraag voor degene die er niet zo soepel met enorme oermoeder-kinderwens ingerold zijn: ik ben juist zo benieuwd of er hier forummers zijn (moeders danwel vaders) die ondanks de twijfel toch kinderen hebben gekregen en hoe zij het ouderschap nu ervaren. volgens mij is dit de meest bescheiden groep op het forum, maar ik hoop dat jullie me er wat over willen vertellen.
werd er toch op een gegeven moment duidelijk een knoop doorgehakt? twijfelden jij en je partner allebei, of alleen jij, of alleen de ander? hoe was jullie relatie onder het getwijfel? wat valt jullie nu mee, wat tegen? ben je nog steeds een twijfelaar?
wellicht dat dit topic alsnog een "jij moet nog geen kinderen krijgen" lading zal krijgen. maar dat risico neem ik maar even
nu twijfel ik me natuurlijk een ongeluk (en ik weet al wat jullie advies zal zijn
. maar je hebt nou eenmaal mensen die altijd blijven twijfelen. denk ik dan. toch? of niet? in het diepste van je zelf kijken, je zelf voorstellen hoe je je leven ziet over 20 jaar, het helpt mij eigenlijk niet. wel weet ik dat ik als ik per ongeluk zwanger zou zijn, gewoon kinderen zou krijgen (en ik heb dat wel eens meer gelezen op het forum "wat fijn dat de beslissing voor me genomen is") maar ik weet ook dat als de huilbaby van de buren losgaat en ik een verre reis aan het boeken ben, dat ik dan liever niet er aan zou beginnen (het kind dan, wel de reis ). als kinderen bij hun moeder op de fiets naar me lachen, word ik blij. als ik vrienden van mij totaal bleek en uitgeput zie zijn, kan ik me niet voorstellen dat ik niet heel erg grumpy ga worden van die dagen dat ze gewoon niet leuk zijn toch is het niet helemaal een kwestie van "er nog niet klaar voor zijn". denk ik. volgens mij ga ik niet de komende twee jaar veranderen. volgens mij blijf ik altijd twijfelen. het is eng om beslissingen te nemen. dat heb ik al met twee soorten thee. complicerende factor is dat de helft van ons toekomstige ouderschap wel weet wat hij wil
en dat ik nu toch echt niet meer kan zeggen dat ik nog niet eens 30 ben lekker handig om een bericht als dit op een forum te zetten waar de grote meerderheid erg blij is met zijn kinderen of heel enthousiast probeert moeder te worden...
dan toch de vraag voor degene die er niet zo soepel met enorme oermoeder-kinderwens ingerold zijn: ik ben juist zo benieuwd of er hier forummers zijn (moeders danwel vaders) die ondanks de twijfel toch kinderen hebben gekregen en hoe zij het ouderschap nu ervaren. volgens mij is dit de meest bescheiden groep op het forum, maar ik hoop dat jullie me er wat over willen vertellen.
werd er toch op een gegeven moment duidelijk een knoop doorgehakt? twijfelden jij en je partner allebei, of alleen jij, of alleen de ander? hoe was jullie relatie onder het getwijfel? wat valt jullie nu mee, wat tegen? ben je nog steeds een twijfelaar?
wellicht dat dit topic alsnog een "jij moet nog geen kinderen krijgen" lading zal krijgen. maar dat risico neem ik maar even
maandag 1 juni 2009 om 12:47
Hoi raarmaarwaar
Hier zo'n twijfelaar met inmiddels een zoon van 2,5. Ik heb een keer een boek gelezen dat heet "Zwanger worden- handboek voor kinderwensers en twijfelaars". Het belangrijkste dat ik daar uit onthouden heb dat je, als je twijfelt over kinderen, het juist wel zou moeten doen. Ze bedoelen niet dat je nog een paar jaar moet wachten, maar als je op de crcuiale leeftijd bent, zeg maar. Het schijnt dat vrouwen die twijfelden, maar toch aan kinderen begonnen later gelukkiger zijn dan vrouwen die het niet gedaan hebben en waar het op een gegeven moment te laat was. Ik heb zelf de beslissing niet laten leiden door het boek, maar heb dus nu inmiddels al wel een zoon.
En hoe het "bevalt"? Ik heb er geen spijt van, maar ik zal ook de laatste zijn die zegt dat het alleen maar leuk is en dat ik het veel eerder had moeten doen. Onze Lil' heeft de eerste 8 maanden 20 uur per dag gehuild. Daar word je niet blij van.........Dat ligt inmiddels wel ver achter ons, maar nu zit hij in zijn terrible two en moet ik regelmatig tot 10 tellen om mijn geduld niet te verliezen.
De Concusie?? Ik weet zeker dat ik ook gelukkig had kunnen blijven zonder kinderen, maar ik vind het erg leuk dat we nu toch zo'n kleintje hebben. Terugkijken of spijt hebben heeft ook geen zin en dat hoeft ook niet. Mijn leven is anders nu, maar zeker niet minder leuk!!
Succes!
Hier zo'n twijfelaar met inmiddels een zoon van 2,5. Ik heb een keer een boek gelezen dat heet "Zwanger worden- handboek voor kinderwensers en twijfelaars". Het belangrijkste dat ik daar uit onthouden heb dat je, als je twijfelt over kinderen, het juist wel zou moeten doen. Ze bedoelen niet dat je nog een paar jaar moet wachten, maar als je op de crcuiale leeftijd bent, zeg maar. Het schijnt dat vrouwen die twijfelden, maar toch aan kinderen begonnen later gelukkiger zijn dan vrouwen die het niet gedaan hebben en waar het op een gegeven moment te laat was. Ik heb zelf de beslissing niet laten leiden door het boek, maar heb dus nu inmiddels al wel een zoon.
En hoe het "bevalt"? Ik heb er geen spijt van, maar ik zal ook de laatste zijn die zegt dat het alleen maar leuk is en dat ik het veel eerder had moeten doen. Onze Lil' heeft de eerste 8 maanden 20 uur per dag gehuild. Daar word je niet blij van.........Dat ligt inmiddels wel ver achter ons, maar nu zit hij in zijn terrible two en moet ik regelmatig tot 10 tellen om mijn geduld niet te verliezen.
De Concusie?? Ik weet zeker dat ik ook gelukkig had kunnen blijven zonder kinderen, maar ik vind het erg leuk dat we nu toch zo'n kleintje hebben. Terugkijken of spijt hebben heeft ook geen zin en dat hoeft ook niet. Mijn leven is anders nu, maar zeker niet minder leuk!!
Succes!
maandag 1 juni 2009 om 12:52
maandag 1 juni 2009 om 12:58
Ik was ook zo'n twijfelaar. Het rare was dat ik wel wist dat ik niet zonder kinderen oud wilde worden, maar die stap naar "dus met kind(eren)" durfde ik ook niet echt te nemen. Daarnaast was ik destijds 28 dus had ik ook nog wel genoeg tijd.
Mijn vriend zei toen " tsja, er is altijd een reden om het nu nog niet te doen" (je kunt het blijven uitstellen) en dat is waar. Ik denk dat als het aan mij had gelegen ik nog lekker 10 jaar had doorgetwijfeld met alle gevolgen van dien.
En ja, tijdens de zwangerschap heb ik ook wel een aantal keer gedacht " oh god, waar zijn we aan begonnen", maar ik denk dat je dat ook wel hebt als je er echt voor koos.
En nu? Nu ben ik hartstikke blij met mijn tweejarige (ook niet altijd natuurlijk) en zelfs zwanger van de tweede (en dat verliep weer precies hetzelfde met alle twijfels van dien - blijkbaar ben ik gewoon een oertwijfelaar )
Kortom: als de basis-dingen goed zitten, zoals relatie, inkomen en huisvesting en je twijfelt voornamelijk omdat je gewoon een twijfelaar bent dan zou ik het gewoon doen. Ik hoor immers geen substantiële bezwaren.
Mijn vriend zei toen " tsja, er is altijd een reden om het nu nog niet te doen" (je kunt het blijven uitstellen) en dat is waar. Ik denk dat als het aan mij had gelegen ik nog lekker 10 jaar had doorgetwijfeld met alle gevolgen van dien.
En ja, tijdens de zwangerschap heb ik ook wel een aantal keer gedacht " oh god, waar zijn we aan begonnen", maar ik denk dat je dat ook wel hebt als je er echt voor koos.
En nu? Nu ben ik hartstikke blij met mijn tweejarige (ook niet altijd natuurlijk) en zelfs zwanger van de tweede (en dat verliep weer precies hetzelfde met alle twijfels van dien - blijkbaar ben ik gewoon een oertwijfelaar )
Kortom: als de basis-dingen goed zitten, zoals relatie, inkomen en huisvesting en je twijfelt voornamelijk omdat je gewoon een twijfelaar bent dan zou ik het gewoon doen. Ik hoor immers geen substantiële bezwaren.
maandag 1 juni 2009 om 13:05
Hoi,
Nee, ik was niet de enige die twijfelde. Mijn man net zo hard. Wij werken beiden in het onderwijs, hebben altijd samen vakantie, gingen dus heel vaak even weg voor een korte vakantie, gingen vaak even in de stad eten, naar een concert, enz. Ons leven beviel ons wel!! Maar om ons heen kregen mensen kinderen, mijn zus 3, zijn zus 2 en toen zag ik dat dat toch ook wel heel erg leuk kon zijn.
We hebben niet van de ene op de andere dag besloten om voor een kind te gaan. Eerst ben ik gestopt met de pil, om e.e.a. weer een beetje natuurlijk op de rit te krijgen. Toen waren er nog wel wat momenten dat we het weer uitstelden om zonder bescherming te gaan vrijen, maar op een gegeven moment was er niet echt meer iets "groots" in aantocht waarbij ik liever niet zwanger wilde zijn en toen hebben we de natuur maar zijn gang laten gaan. Als het niet gelukt was, waren we niet in de medische molen gestapt, denk ik. Maar na 2 maanden was ik zwanger. Ik schrok me echt kapot, maar wende er ook wel snel aan. En toen de datum dichterbij kwam, had ik er ook echt wel zin in! We hadden de pech een huilbaby te krijgen. In het begin had ik daarom op bepaalde momenten in de week heel erg het idee : Vorig jaar gingen we op vrijdag altijd .... Of Als we nu met zijn 2-en waren geweest, hadden we.... Maar wat ik al zei: dat heeft weinig zin om zo te denken. En dat is dus wel langzaam verdwenen. Nu denk ik gelukkig nooit meer zo, maar dat wil dus niet zeggen dat ik het moederschap niet af en toe best zwaar vind...
Nee, ik was niet de enige die twijfelde. Mijn man net zo hard. Wij werken beiden in het onderwijs, hebben altijd samen vakantie, gingen dus heel vaak even weg voor een korte vakantie, gingen vaak even in de stad eten, naar een concert, enz. Ons leven beviel ons wel!! Maar om ons heen kregen mensen kinderen, mijn zus 3, zijn zus 2 en toen zag ik dat dat toch ook wel heel erg leuk kon zijn.
We hebben niet van de ene op de andere dag besloten om voor een kind te gaan. Eerst ben ik gestopt met de pil, om e.e.a. weer een beetje natuurlijk op de rit te krijgen. Toen waren er nog wel wat momenten dat we het weer uitstelden om zonder bescherming te gaan vrijen, maar op een gegeven moment was er niet echt meer iets "groots" in aantocht waarbij ik liever niet zwanger wilde zijn en toen hebben we de natuur maar zijn gang laten gaan. Als het niet gelukt was, waren we niet in de medische molen gestapt, denk ik. Maar na 2 maanden was ik zwanger. Ik schrok me echt kapot, maar wende er ook wel snel aan. En toen de datum dichterbij kwam, had ik er ook echt wel zin in! We hadden de pech een huilbaby te krijgen. In het begin had ik daarom op bepaalde momenten in de week heel erg het idee : Vorig jaar gingen we op vrijdag altijd .... Of Als we nu met zijn 2-en waren geweest, hadden we.... Maar wat ik al zei: dat heeft weinig zin om zo te denken. En dat is dus wel langzaam verdwenen. Nu denk ik gelukkig nooit meer zo, maar dat wil dus niet zeggen dat ik het moederschap niet af en toe best zwaar vind...
maandag 1 juni 2009 om 13:09
Kortom: als de basis-dingen goed zitten, zoals relatie, inkomen en huisvesting en je twijfelt voornamelijk omdat je gewoon een twijfelaar bent dan zou ik het gewoon doen. Ik hoor immers geen substantiële bezwaren.[/quote]
Het meest substantiële bezwaar: stel je voor dat ik er achter kom dat ik niet gewoon twijfelde, maar het eigenlijk helemaal niet wilde, alleen het graag wilde willen (volgt u het nog) En dat ik dat dan pas met vers kind in de wieg doorheb
Het meest substantiële bezwaar: stel je voor dat ik er achter kom dat ik niet gewoon twijfelde, maar het eigenlijk helemaal niet wilde, alleen het graag wilde willen
(volgt u het nog) En dat ik dat dan pas met vers kind in de wieg doorheb
maandag 1 juni 2009 om 13:09
Wijdenken ook een beetje over een tweede, met een sterke slinger naar de kant van "Nee".Van mijn man hoeft het eigenlijk niet, van mij ook niet, maar ik ben dan nog bang dat het voor mijn zoontje zielig als als hij enig kind blijft.
Echter: ik vind zelf dat je als je twijfelt over een tweede, je het niet moet doen, omdat je dan niet alleen jezelf ermee hebt als je spijt krijgt, maar ook nog je andere kind. Ik ben bang dat ik niet zo'n relaxte moeder zal zijn met 2 kinderen en ik ben bang dat dat nadeel voor mijn zoon groter is dan het feit dat hij geen broertje of zusje heeft.........
Echter: ik vind zelf dat je als je twijfelt over een tweede, je het niet moet doen, omdat je dan niet alleen jezelf ermee hebt als je spijt krijgt, maar ook nog je andere kind. Ik ben bang dat ik niet zo'n relaxte moeder zal zijn met 2 kinderen en ik ben bang dat dat nadeel voor mijn zoon groter is dan het feit dat hij geen broertje of zusje heeft.........
maandag 1 juni 2009 om 13:12
Ja, ik volg je wel, RMW, maar dan is het te laat, he. Dus dan heeft spijt hebben niet meer zoveel zin. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het beeld van mijn zus met haar kinderen en mijn schoonzus met haar kinderen wel geromantiseerd heb. Misschien ook, omdat ik het daar altijd gezellig vond, maar er na verloop van tijd weer op kon stappen....
maandag 1 juni 2009 om 13:15
een ander substantieel bezwaar: het ontbreken van een vast contract. hoeft helemaal niet substantieel te zijn, maar ik merk dat ik het graag gebruik om nog door te "mogen" twijfelen.
elbe: het klinkt alsof jij je (nu) heel makkelijk kan neerleggen bij iets wat nou eenmaal zo is, omdat je er dan zelf geen invloed meer op hebt dus geen beslissing over hoeft te nemen. dat heb ik ook: als iets nou eenmaal gebeurd is, ben ik er heel nuchter en rustig over.
trouwens; het moment dat je met de pil stop is toch een soort groot beslismoment! dan geef je toch naar elkaar aan dat je de weg naar kinderen in gaat slaan, ook al ga je er niet meteen voor. ik zou dat tenminste net zo goed als Belangrijk Moment zien (en er dus eeuwig over twijfelen)
elbe: het klinkt alsof jij je (nu) heel makkelijk kan neerleggen bij iets wat nou eenmaal zo is, omdat je er dan zelf geen invloed meer op hebt dus geen beslissing over hoeft te nemen. dat heb ik ook: als iets nou eenmaal gebeurd is, ben ik er heel nuchter en rustig over.
trouwens; het moment dat je met de pil stop is toch een soort groot beslismoment! dan geef je toch naar elkaar aan dat je de weg naar kinderen in gaat slaan, ook al ga je er niet meteen voor. ik zou dat tenminste net zo goed als Belangrijk Moment zien (en er dus eeuwig over twijfelen
)
maandag 1 juni 2009 om 13:18
Deze vraag zal hier vaker worden beantwoord met: doen, is leuk joh, dan niet doen, zo leuk is het allemaal niet. Dat is denk ik inherent aan het viva forum. Als je een beetje gaat spitten in de kinderpijler, dan kun je meerdere topics vinden over vragen over het moederschap (is het echt zo leuk?). En hier een daar tref je dan een reactie van vrouwen, die als ze het terug mochten draaien, anders zouden beslissen. Ik denk dat heel weinig mensen dat durven zeggen. Ik heb eens 1 bericht bewaard, die ik herlees als ik eens twijfels heb. Misschien kan ik die reactie via een prive mail even aan je sturen?
maandag 1 juni 2009 om 13:21
*crossing berichten*
elbe, ik vind het wel bijzonder dat je aangeeft bij gedachten over een tweede naar 'nee' te neigen. ik dacht altijd dat als mensen na twijfel bij de eerste ook meteen een tweede nemen. omdat ze zonder uitzondering toch helemaal om zijn. (ik ken iemand die ook twijfelde bij de eerste en 'het wel zou zien of het uberhaupt mee of tegen viel' en nu vrolijk aankondigt de tweede te gaan krijgen).
grappig dat je het beeld van zus en schoonzus met kinderen geromantiseerd hebt. ik ben hetzelfde beeld van mensen met kinderen die ik ken aan het demoniseren (ook onterecht natuurlijk)
elbe, ik vind het wel bijzonder dat je aangeeft bij gedachten over een tweede naar 'nee' te neigen. ik dacht altijd dat als mensen na twijfel bij de eerste ook meteen een tweede nemen. omdat ze zonder uitzondering toch helemaal om zijn. (ik ken iemand die ook twijfelde bij de eerste en 'het wel zou zien of het uberhaupt mee of tegen viel' en nu vrolijk aankondigt de tweede te gaan krijgen).
grappig dat je het beeld van zus en schoonzus met kinderen geromantiseerd hebt. ik ben hetzelfde beeld van mensen met kinderen die ik ken aan het demoniseren
(ook onterecht natuurlijk)
maandag 1 juni 2009 om 13:22
Tja, over dat contract kan ik niet meepraten. Ik had al jaren een vast contract, was ook al een paar jaar getrouwd enzo, dus dat was het allemaal niet.
Dat nu tussen haakjes heb je goed begrepen, hoor! Toen ik midden in de huilbaby fase zat, kon ik me er echt niet zomaar bij neerleggen en denken: laten we er maar het beste van maken. Dat was echt wel een heel zwarte bladzijde uit mijn leven. Dat gevoel is langzaam gekomen en laten we wel wezen: dit is een onomkeerbare beslissing, je brengt je kind ook niet terug naar de winkel als het niet bevalt
. Dus je MOET er dan wel voor gaan. Nou klinkt dat net alsof ik er nog steeds veel moeite mee heb, dat is niet zo, maar ik kan nog wel heel goed begrijpen dat er mensen zijn die twijfelen, ik ben niet helemaal om nu ik zal moeder ben.
Het stoppen met de pil was mss wel een soort van half beslismoment, ja. Maar er zijn nog meer manieren van anticonceptie, dus het is nou niet direct zo dat je DUS zwanger wil/zal worden als je met de pil stopt. Dus daarover twijfelen is minder groots dan over het er echt voor gaan, vond ik.
Dat nu tussen haakjes heb je goed begrepen, hoor! Toen ik midden in de huilbaby fase zat, kon ik me er echt niet zomaar bij neerleggen en denken: laten we er maar het beste van maken. Dat was echt wel een heel zwarte bladzijde uit mijn leven. Dat gevoel is langzaam gekomen en laten we wel wezen: dit is een onomkeerbare beslissing, je brengt je kind ook niet terug naar de winkel als het niet bevalt
. Dus je MOET er dan wel voor gaan. Nou klinkt dat net alsof ik er nog steeds veel moeite mee heb, dat is niet zo, maar ik kan nog wel heel goed begrijpen dat er mensen zijn die twijfelen, ik ben niet helemaal om nu ik zal moeder ben.Het stoppen met de pil was mss wel een soort van half beslismoment, ja. Maar er zijn nog meer manieren van anticonceptie, dus het is nou niet direct zo dat je DUS zwanger wil/zal worden als je met de pil stopt. Dus daarover twijfelen is minder groots dan over het er echt voor gaan, vond ik.
maandag 1 juni 2009 om 13:24
rollergirl: dat realiseer ik me heel goed. het is moeilijk om het goede publiek te vinden, maar ik wil er niet met mijn omgeving over praten omdat het dan zo'n groot ding wordt, zeg maar.
dat bericht dat jij noemt, daar ben ik wel benieuwd naar!
jij gebruikt het nu als een soort voorbehoedsmiddel?
ik zet liever niet mijn privemail hier neer, hoe lossen we dat op?
dat bericht dat jij noemt, daar ben ik wel benieuwd naar!
jij gebruikt het nu als een soort voorbehoedsmiddel?
ik zet liever niet mijn privemail hier neer, hoe lossen we dat op?
maandag 1 juni 2009 om 13:28
Weer een crossing bericht. Zoals ik al toevallig schreef, ben ik dus niet om na de eerste. We ivm die eerste, ik durf wel te beweren dat ik niet anders zou beslissen als ik deze zoon nog terug kon draaien. Maar een tweede nu ik weet wat het moederschap inhoudt.........We hebben pas na 2 jaar een nieuwe balans gevonden die voor mij weer net zo vertrouwd voelt als toen we nog een stel zonder kinderen waren. En ik weet ook hoe ik ben als moeder, dat wist ik niet toen ik geen kinderen had, maar het heeft me al wel een beetje laten inzien dat ik niet in de wieg gelegd ben voor een groot gezin. En ik wil gewoon niet dat mijn zoon er onder lijdt als ik zonodig nog een kind wilde, omdat dat blijkbaar nog steeds de norm is.
Overigens staat diezelfde zoon nu mama mama te roepen, dus gaan we even fietsen ofzo! Misschien tot later.
Overigens staat diezelfde zoon nu mama mama te roepen, dus gaan we even fietsen ofzo! Misschien tot later.
maandag 1 juni 2009 om 13:30
elbe, ik kan me heel goed voorstellen hoe zwaar het is met een huilbaby. ze zeggen dan: dat gaat wel over. maar oei, die tussentijd lijkt me zoooo moeilijk.
ik ben daarom ook wel bang voor het krijgen van een kind dat het wat moeilijker heeft, om het zo te zeggen. ik ken in mijn omgeving heel veel gezellige leuke kinderen met veel lol. maar ik ken ook kinderen die niet helemaal gezond zijn. of waarbij na jaren onduidelijkheid een afwijking is geconstateerd die het kind dan wel in een wat getroubleerde volwassene hebben omgekeerd. en dan zie je de ouders er verdriet om hebben.
ik denk dan vaak: zal je altijd zien dat ik dan de beslissing neem om het wel te doen, en dat we het dan extra zwaar krijgen. kan ik dat wel aan? wil ik mezelf dat wel aan doen? mag ik het mezelf dan wel aan doen als ik dus eerder over mijn eigen zware leven dan nadenk dan dat van het kind in kwestie? :S
(en nu maken we het bericht wel heel zwaar )
ik ben daarom ook wel bang voor het krijgen van een kind dat het wat moeilijker heeft, om het zo te zeggen. ik ken in mijn omgeving heel veel gezellige leuke kinderen met veel lol. maar ik ken ook kinderen die niet helemaal gezond zijn. of waarbij na jaren onduidelijkheid een afwijking is geconstateerd die het kind dan wel in een wat getroubleerde volwassene hebben omgekeerd. en dan zie je de ouders er verdriet om hebben.
ik denk dan vaak: zal je altijd zien dat ik dan de beslissing neem om het wel te doen, en dat we het dan extra zwaar krijgen. kan ik dat wel aan? wil ik mezelf dat wel aan doen? mag ik het mezelf dan wel aan doen als ik dus eerder over mijn eigen zware leven dan nadenk dan dat van het kind in kwestie? :S
(en nu maken we het bericht wel heel zwaar )
maandag 1 juni 2009 om 13:33
sterk hoor, dat je tegen de norm in zou durven gaan. maar ik lees wel heel erg de twijfel ik benijd die mensen die niet zo twijfelen wel.
veel plezier buiten!
(zonder kinderen kan ik lekker binnen blijven kniezen - hoewel het beter zou zijn ook eens van het mooie weer te gaan genieten - plus 1 voor het hebben van een kind)
ik benijd die mensen die niet zo twijfelen wel. veel plezier buiten!
(zonder kinderen kan ik lekker binnen blijven kniezen - hoewel het beter zou zijn ook eens van het mooie weer te gaan genieten - plus 1 voor het hebben van een kind
)
maandag 1 juni 2009 om 13:35
Nog even kort (Zoontje "leest"me ondertussen boekje voor, dus ben een beetje afgeleid).
Ik heb dat gevoel wel bij een tweede: stel dat we toch voor een 2e gaan, niet omdat we het zelf willen, maar omdat we vinden dat het zo hoort voor onze zoon, wat dan als dit kindje niet gezond is ofzo? Ik denk wel heel vaak Count your blessings bij hoe mijn leven nu is! Bij de eerste had ik dat niet zo, maar nu des te meer.
Ik heb dat gevoel wel bij een tweede: stel dat we toch voor een 2e gaan, niet omdat we het zelf willen, maar omdat we vinden dat het zo hoort voor onze zoon, wat dan als dit kindje niet gezond is ofzo? Ik denk wel heel vaak Count your blessings bij hoe mijn leven nu is! Bij de eerste had ik dat niet zo, maar nu des te meer.
maandag 1 juni 2009 om 13:42
rollergirl: kun je het bericht naar raar1maar2waar3@gmail sturen?
elbe: ik heb sterk dat ik mijn blessings nu ook count: leuke baan, lieve vriend, leuk huis, veel mooie reizen, lieve vrienden, iedereen die ik ken en ikzelf gezond! en dat kan allemaal veranderen met een kind. maar als ik dan even reëel ben: dat kan zowiezo ook veranderen door iets anders.
elbe: ik heb sterk dat ik mijn blessings nu ook count: leuke baan, lieve vriend, leuk huis, veel mooie reizen, lieve vrienden, iedereen die ik ken en ikzelf gezond! en dat kan allemaal veranderen met een kind. maar als ik dan even reëel ben: dat kan zowiezo ook veranderen door iets anders.
maandag 1 juni 2009 om 14:33
hier ook een twijfelaar, of beter gezegd, ik wilde geen kinderen. Toch zwanger geworden (oeps, foutje) en nu 7 maanden verder ga ik er wel steeds meer naartoe leven. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, ben 38 jaar, het was wel dan nu of nooit. Ondanks dat ik echt een rot zwangerschap heb (mankeer alles wat je kan mankeren tijdens de zwangerschap).
Ik heb altijd gezegd: bij twijfel niet oversteken, maar we hebben de gok gewaagd en zijn bijna bij de overkant, dus die halen we ook nog wel!
succes!
Ik heb altijd gezegd: bij twijfel niet oversteken, maar we hebben de gok gewaagd en zijn bijna bij de overkant, dus die halen we ook nog wel!
succes!
maandag 1 juni 2009 om 14:36
quote:Elbe2 schreef op 01 juni 2009 @ 13:35: niet omdat we het zelf willen, maar omdat we vinden dat het zo hoort voor onze zoon,wat een onzin, ik ken genoeg kinderen die enig kind zijn, niets mis mee, zijn niet extra verwend, hebben vriendjes om mee te spelen en komen niets te kort. 2e kind moet je nemen voor jezelf, niet omdat het zo hoort voor jullie zoon....
maandag 1 juni 2009 om 14:50
Wij wilden alletwee pertinent geen kinderen. We hadden goede banen, gingen een paar keer per week uit eten, leefden echt als een god in frankrijk.
En toen... kwam vriendlief steeds vaker met zijn kinderwens op de proppen. Eerst deed hij het af als grapje, maar die 'grapjes' maakte hij erg graag. Toen we erover spraken, ging ik uiteindelijk ook om.
We hebben nu een dochtertje van 16 maanden.We genieten volop van haar. Het 1e jaar hebben we wel zorgen gehad om haar gezondheid, hetgeen een donkere wolk boven het prille geluk heeft doen hangen, maar dat lijkt nu voorbij (even afkloppen).
Nu zijn we aan het twijfelen over een 2e, maar de twijfels zijn groot; een broertje of zusje voor ons dochtertje zou zo leuk zijn, maar wat nu als het ziek is (die zorgen over ons dochtertje hebben best indruk gemaakt).
Als ik achteraf had geweten wat ik nu weet, was ik er nog steeds aan begonnen. De liefde die ik voor haar voel, kan ik niet omschrijven. Maar het is niet altijd makkelijk. Als je zelf ziek bent, en je hebt geen opvang voor je kindje, zul je je door die dagen heen moeten slepen (en dat zijn dan lange dagen). De slapeloze nachten de 1e weken (als je mazzel hebt), de verkoudheidjes en griepjes die ze oplopen enz.... En tóch blijft het het voor mij allemaal waard.
Maar dat is ieder voor zich natuurlijk. En jij bent nog geen 30, dus je hebt nog even de tijd.
En toen... kwam vriendlief steeds vaker met zijn kinderwens op de proppen. Eerst deed hij het af als grapje, maar die 'grapjes' maakte hij erg graag. Toen we erover spraken, ging ik uiteindelijk ook om.
We hebben nu een dochtertje van 16 maanden.We genieten volop van haar. Het 1e jaar hebben we wel zorgen gehad om haar gezondheid, hetgeen een donkere wolk boven het prille geluk heeft doen hangen, maar dat lijkt nu voorbij (even afkloppen).
Nu zijn we aan het twijfelen over een 2e, maar de twijfels zijn groot; een broertje of zusje voor ons dochtertje zou zo leuk zijn, maar wat nu als het ziek is (die zorgen over ons dochtertje hebben best indruk gemaakt).
Als ik achteraf had geweten wat ik nu weet, was ik er nog steeds aan begonnen. De liefde die ik voor haar voel, kan ik niet omschrijven. Maar het is niet altijd makkelijk. Als je zelf ziek bent, en je hebt geen opvang voor je kindje, zul je je door die dagen heen moeten slepen (en dat zijn dan lange dagen). De slapeloze nachten de 1e weken (als je mazzel hebt), de verkoudheidjes en griepjes die ze oplopen enz.... En tóch blijft het het voor mij allemaal waard.
Maar dat is ieder voor zich natuurlijk. En jij bent nog geen 30, dus je hebt nog even de tijd.
maandag 1 juni 2009 om 15:12
haha, ik moet nu toch even lachen: vriend was een paar uur weg op de fiets en ik hoor hem nu binnenkomen met iets met een kinderstemmetje: heeft-ie gewoon zelf een koter ergens vandaan meegenomen?!?? hij zal toch niet een kind ontvoerd hebben?
correctie: ik ben wel al 30 inmiddels!
lh: hoe ging jij om en was het lastig dat jouw vriend al wel om was en jij nog niet? hoe gingen jullie daar mee om?
booo: als foutje niet gebeurd was, had jij dus waarschijnlijk geen kinderen gekregen? moest je echt van 'pertinent niet' naar 'ja, laat maar komen'? lijkt me heel moeilijk! maar aan de andere kant: voor mij misschien het ideale recept hehe!
correctie: ik ben wel al 30 inmiddels!
lh: hoe ging jij om en was het lastig dat jouw vriend al wel om was en jij nog niet? hoe gingen jullie daar mee om?
booo: als foutje niet gebeurd was, had jij dus waarschijnlijk geen kinderen gekregen? moest je echt van 'pertinent niet' naar 'ja, laat maar komen'? lijkt me heel moeilijk! maar aan de andere kant: voor mij misschien het ideale recept hehe!
