Relaties
alle pijlers
Vriend met kinderen
dinsdag 23 juni 2009 om 23:22
Ik wil graag jullie eerlijk advies..
Ik heb een relatie met een man met kinderen die regelmatig het weekend bij hem zijn en daarnaast ook regelmatig op doordeweekse dagen. Deze kinderen zijn erg lief maar ook verwend. Mijn vriend geeft dit ook toe en zegt dat hij ze zo verwend heeft en met aandacht heeft bedolven omdat hij zich na het verbreken van de relatie met hun moeder, nu alweer een aantal jaren geleden, erg alleen voelde.
Als buitenstaander viel me direct op dat zijn kinderen hem voortdurend claimen omdat… omdat mijn vriend dit zelf toestaat. Dit gedrag uit zich bijvoorbeeld in het voortdurend om aandacht roepen, bijvoorbeeld het roepen dat de vader moet komen vanuit hun kamer, hem bijvoorbeeld steeds op zijn mobieltje gaan bellen, wanneer hij thuis komt als hij boodschappen doet en ik bij hen ben, letterlijk op zijn schoot willen zitten als wij naast elkaar op de bank zitten, nooit op kinderbedtijd naar bed willen maar altijd tegelijk met de vader, het alleen bij vader in bed willen slapen, en dus ook bij mij, het ’s ochtends binnenkomen lopen in de slaapkamer, waardoor ik dan ook niet intiem met hem durf te zijn.
Voor mijn vriend is dit alles geen probleem, hij loopt met liefde tig keer de trap op naar boven, naar hun kamers en vindt het gezellig als ze in bed komen en zegt dat ik moeilijk doe als ik zeg dat ik niet samen met zijn kinderen in bed wil slapen (op zondagochtend samen in bed naar de tv kijken is wat anders) als ik zeg dat hij ze op een normale tijd naar bed moet sturen of niet meteen moet rennen als ze daarom roepen.
Ik heb zelf geen kinderen maar wel genoeg vergelijkingsmateriaal van broers, zus en vriendinnen en het lijkt met niet goed voor hun ontwikkeling dat ze altijd, alles maar mogen. Ik herken dit gedrag ook niet, terwijl ik jarenlang de kinderen van mijn broers en zus te logeren heb gehad. Een aantal van mijn schoonzussen en zus is het ook op gevallen dat zijn kinderen hem erg claimen en hij dan meteen gaat rennen. De kinderen van mijn vriend zijn overigens 8 en 13, van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn neefjes en nichtjes.
Volgend weekend gaan we op vakantie met de auto. Mijn vriend vertelde mij dat zijn oudste ook graag voor in de auto wil zitten en of ik daarom met haar wilde afwisselen tijdens de rit. Ik wist niet wat ik hoorde.. Ik vind dat kinderen gewoon achterin moeten zitten, met hun dvd speler, i pod en weet ik veel wat meer. Mijn vriend vond het onbegrijpelijk dat ik zo reageerde. Is mijn reactie werkelijk heel vreemd en egoistisch en moet ik haar gewoon lekker voorin laten zitten naast haar vader?
Ben zeer benieuwd naar jullie meningen, alvast bedankt
Ik heb een relatie met een man met kinderen die regelmatig het weekend bij hem zijn en daarnaast ook regelmatig op doordeweekse dagen. Deze kinderen zijn erg lief maar ook verwend. Mijn vriend geeft dit ook toe en zegt dat hij ze zo verwend heeft en met aandacht heeft bedolven omdat hij zich na het verbreken van de relatie met hun moeder, nu alweer een aantal jaren geleden, erg alleen voelde.
Als buitenstaander viel me direct op dat zijn kinderen hem voortdurend claimen omdat… omdat mijn vriend dit zelf toestaat. Dit gedrag uit zich bijvoorbeeld in het voortdurend om aandacht roepen, bijvoorbeeld het roepen dat de vader moet komen vanuit hun kamer, hem bijvoorbeeld steeds op zijn mobieltje gaan bellen, wanneer hij thuis komt als hij boodschappen doet en ik bij hen ben, letterlijk op zijn schoot willen zitten als wij naast elkaar op de bank zitten, nooit op kinderbedtijd naar bed willen maar altijd tegelijk met de vader, het alleen bij vader in bed willen slapen, en dus ook bij mij, het ’s ochtends binnenkomen lopen in de slaapkamer, waardoor ik dan ook niet intiem met hem durf te zijn.
Voor mijn vriend is dit alles geen probleem, hij loopt met liefde tig keer de trap op naar boven, naar hun kamers en vindt het gezellig als ze in bed komen en zegt dat ik moeilijk doe als ik zeg dat ik niet samen met zijn kinderen in bed wil slapen (op zondagochtend samen in bed naar de tv kijken is wat anders) als ik zeg dat hij ze op een normale tijd naar bed moet sturen of niet meteen moet rennen als ze daarom roepen.
Ik heb zelf geen kinderen maar wel genoeg vergelijkingsmateriaal van broers, zus en vriendinnen en het lijkt met niet goed voor hun ontwikkeling dat ze altijd, alles maar mogen. Ik herken dit gedrag ook niet, terwijl ik jarenlang de kinderen van mijn broers en zus te logeren heb gehad. Een aantal van mijn schoonzussen en zus is het ook op gevallen dat zijn kinderen hem erg claimen en hij dan meteen gaat rennen. De kinderen van mijn vriend zijn overigens 8 en 13, van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn neefjes en nichtjes.
Volgend weekend gaan we op vakantie met de auto. Mijn vriend vertelde mij dat zijn oudste ook graag voor in de auto wil zitten en of ik daarom met haar wilde afwisselen tijdens de rit. Ik wist niet wat ik hoorde.. Ik vind dat kinderen gewoon achterin moeten zitten, met hun dvd speler, i pod en weet ik veel wat meer. Mijn vriend vond het onbegrijpelijk dat ik zo reageerde. Is mijn reactie werkelijk heel vreemd en egoistisch en moet ik haar gewoon lekker voorin laten zitten naast haar vader?
Ben zeer benieuwd naar jullie meningen, alvast bedankt
woensdag 24 juni 2009 om 10:21
Als hij jou gewoon laat aanmodderen en hij samen met zijn kinderen een gezellig leuk gezinnetje vormt, snap ik niet dat je überhaupt bij hun in bent gaan wonen.
Het klinkt heel erg alsof jij er een beetje bij hangt en je mag je vooral nergens mee bemoeien. Hij kon mij de pot op, echt.
Nu je hebt gemerkt dat de situatie is zoals ie is en je er niet veel aan kunt veranderen, denk je niet dat je gewoon beter uit deze relatie kunt stappen?
Het klinkt heel erg alsof jij er een beetje bij hangt en je mag je vooral nergens mee bemoeien. Hij kon mij de pot op, echt.
Nu je hebt gemerkt dat de situatie is zoals ie is en je er niet veel aan kunt veranderen, denk je niet dat je gewoon beter uit deze relatie kunt stappen?
woensdag 24 juni 2009 om 11:29
quote:Fadoua schreef op 24 juni 2009 @ 00:44:
hahaha, die tafel.. dat is een joekel van een tafel, voor 4 personen. Maar als de kinderen er zijn, dan zit mijn vriend niet tegenover mij, maar aan de kop van de tafel, tussen zijn kinderen die tegenover elkaar zitten. Ik krijg dan soms het gevoel dat ik er niet bij hoor.
Mijn vriend heeft twee kleine kinderen en co-ouderschap, wij wonen niet samen. Maar dat gevoel van er niet bij horen herken ik wel. En dat is natuurlijk ook zo, zij vormen met zijn drietjes echt een gezin. En daar ben ik in ieder geval een buitenstaander in. Overigens gaat mijn partner er wel anders mee om, wij bespreken mijn rol, hij vraagt juist om feedback omdat hij alleenstaand ouder is en ook gespiegeld wil worden en weten dat we ook verschillend zijn. In sommige dingen vind ik hem bijvoorbeeld heel makkelijk, dat zeg ik hem ook en vervolgens hebben we het daar dan over. Maar het zijn zijn kinderen en zijn opvoeding. En, wij wonen niet samen, wat natuurlijk een heel groot verschil is, ook dat hij geen weekendvader is. Hij heeft ook geen last meer van het gescheiden-vader syndroom. Vroeger wel.
Sommige dingen zijn een keuze van iemand (bijv. geen gedoe aan tafel willen), maar soms is het inderdaad erg handig om te bespreken wat het met je doet. En gezamenlijk een oplossing daarvoor te zoeken, kijken of er andere manieren zijn om met situaties om te gaan. Praten dus...
hahaha, die tafel.. dat is een joekel van een tafel, voor 4 personen. Maar als de kinderen er zijn, dan zit mijn vriend niet tegenover mij, maar aan de kop van de tafel, tussen zijn kinderen die tegenover elkaar zitten. Ik krijg dan soms het gevoel dat ik er niet bij hoor.
Mijn vriend heeft twee kleine kinderen en co-ouderschap, wij wonen niet samen. Maar dat gevoel van er niet bij horen herken ik wel. En dat is natuurlijk ook zo, zij vormen met zijn drietjes echt een gezin. En daar ben ik in ieder geval een buitenstaander in. Overigens gaat mijn partner er wel anders mee om, wij bespreken mijn rol, hij vraagt juist om feedback omdat hij alleenstaand ouder is en ook gespiegeld wil worden en weten dat we ook verschillend zijn. In sommige dingen vind ik hem bijvoorbeeld heel makkelijk, dat zeg ik hem ook en vervolgens hebben we het daar dan over. Maar het zijn zijn kinderen en zijn opvoeding. En, wij wonen niet samen, wat natuurlijk een heel groot verschil is, ook dat hij geen weekendvader is. Hij heeft ook geen last meer van het gescheiden-vader syndroom. Vroeger wel.
Sommige dingen zijn een keuze van iemand (bijv. geen gedoe aan tafel willen), maar soms is het inderdaad erg handig om te bespreken wat het met je doet. En gezamenlijk een oplossing daarvoor te zoeken, kijken of er andere manieren zijn om met situaties om te gaan. Praten dus...
woensdag 24 juni 2009 om 17:45
Uiteindelijk is het beter om een kinderloze-man te zoeken.
Er zullen altijd irritaties zijn en zijn kinderen zijn nu eenmaal prioriteit. Of alles accepteren of ermee kappen.
Maar constant jouw mening geven/willen corrigeren gaat (op den duur) niet werken.
Je hebt immers al eens geprobeerd iets aan te kaarten>niks veranderd.
En waarom zou je ook je tijd/energie daar in steken?
Als je straks je eigen kindjes hebt, heb je daar genoeg aan!
Er zullen altijd irritaties zijn en zijn kinderen zijn nu eenmaal prioriteit. Of alles accepteren of ermee kappen.
Maar constant jouw mening geven/willen corrigeren gaat (op den duur) niet werken.
Je hebt immers al eens geprobeerd iets aan te kaarten>niks veranderd.
En waarom zou je ook je tijd/energie daar in steken?
Als je straks je eigen kindjes hebt, heb je daar genoeg aan!
woensdag 24 juni 2009 om 20:10
Ik weet uit ervaring dat het hebben van een relatie met een man met kinderen lastig kan zijn. Wij hebben echter voordat we gingen samenwonen concrete afspraken gemaakt met elkaar en met de kinderen over de manier waarop we in één huis zouden gaan samenleven. Ik heb een even groot aandeel in de opvoeding als mijn partner en samen beslissen we hoe het er in ons huis aan toe gaat. De kinderen hebben hun vaste plek aan tafel, slapen in hun eigen bed, worden vervoerd op de achterbank van de auto en nemen ons allebei serieus.
De kans dat je relatie voortijdig eindigt is statistisch meer dan zestig procent. De enige manier om je relatie wél te doen slagen is steeds weer opnieuw met elkaar te bespreken wat je dwars zit en respect te hebben voor elkaars opvattingen. Als jouw partner dat niet kan opbrengen dan zullen jullie het niet redden. Waarom blijf je trouwens niet lekker thuis? Laat hem met de kinderen op vakantie gaan en tank zelf in alle rust bij. Misschien kunnen jullie later in het seizoen nog een keer samen op vakantie?
De kans dat je relatie voortijdig eindigt is statistisch meer dan zestig procent. De enige manier om je relatie wél te doen slagen is steeds weer opnieuw met elkaar te bespreken wat je dwars zit en respect te hebben voor elkaars opvattingen. Als jouw partner dat niet kan opbrengen dan zullen jullie het niet redden. Waarom blijf je trouwens niet lekker thuis? Laat hem met de kinderen op vakantie gaan en tank zelf in alle rust bij. Misschien kunnen jullie later in het seizoen nog een keer samen op vakantie?
