Relaties
alle pijlers
Probeer dit echt vanuit ex zijn standpunt te zien, maar...
donderdag 25 juni 2009 om 22:17
Toch maar eens delen met anderen, want ik kom er zelf niet goed meer uit.
Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).
Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.
Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).
Hedentendage:
het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.
Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.
Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.
Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.
Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.
Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.
Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.
Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.
Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.
(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).
Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.
Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).
Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.
Al met al: ik moet niet zo zeuren!
Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.
Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...
Ex en ik zijn begin dit jaar officieel uit elkaar. Hebben samen een zoontje van 4,5 die bij mij woont. Er was een tijdelijke bezoekregeling opgesteld die is opgenomen in het convenant waarbij zoon 1x per 14 dgn een weekend naar zijn vader ging. Tijdelijk, tot het moment dat ex aan het werk zou gaan (wat hij ruim 2,5 jaar verdomde).
Inmiddels is hij aan het werk en is de praktijk dat hij een tijdelijk contract heeft wat misschien in september in een jaarcontract wordt omgezet en waarbij hij onregelmatig moet werken (ook geregeld in de weekenden). Hij heeft zijn rooster t/m september en hierin zijn de vrije dagen van hem opgenomen. Deze dagen heeft hij mij doorgegeven met de mededeling dat hij op deze momenten zoonlief dan wilde zien, omdat hij hem dus nu niet meer consequent 2-wekelijks kan zien. Ik moest me dus schikken naar dit dienstrooster omdat hij hier geen inspraak in heeft.
Daarnaast het verhaal rondom alimentatie: hij zou een bijdrage gaan leveren (vast bedrag afgesproken) wat hij zou gaan betalen zodra hij inkomen had (voorheen had hij een uitkering, waardoor hij- naar zijn zeggen - niets kon missen en ik dus alle kosten voor zoon alleen betaalde. Ex is van mening dat ik een dermate goed salaris heb dat dit maar moet kunnen).
Hedentendage:
het wordt twijfelachtig of ex een jaarcontract gaat krijgen in september omdat er maar een heel beperkt aantal contracten te vergeven is. Om zijn kans hierop toch zoveel mogelijk te vergroten geeft ex bij zijn werkgever aan dat hij allerlei vrijwillige diensten wil draaien, waardoor hij breder inzetbaar wordt en wat zijn goeie wil toont.
Gevolg is dat de vaste dagen die hij mij had doorgegeven hierdoor er nu dikwijls bij inschieten. Doordeweeks is dit geen probleem, maar er zaten ook 'vrije weekenden' voor mij bij (weekenden waarop ex dus vrij zou zijn en ik dus eindelijk eens zelf een vrij weekend zou hebben. Ik werk noodgedwongen4,5 dag p/wk). Ik leef steeds behoorlijk toe naar deze vrije weekenden omdat ik merk dat ik zelf ook amper ergens aan toe kom, met steeds de kleine om me heen. Oppas is er niet of nauwelijks.
Nu zou het zo zijn dat ex volgend weekend vrij zou zijn van vrijdag t/m zondag. Ik dacht: He he, eindelijk eens een lang weekend voor mezelf (niet meer gehad sinds januari). Ik heb dus eindelijk weer eens een afspraak met een vriendin gemaakt om dit weekend naar haar te gaan en er een keer helemaal tussenuit te zijn.
Totdat ex me gisteren belde: hij zat een beetje te prakizeren over volgend weekend. Want hij was nu zó ontzettend druk in zijn huidige baan, plus al die extra diensten die hij moet/wil rijden, wat betekende dat hij nergens meer aan toe kwam. Ik kreeg hele uiteenzettingen hoe zwaar het allemaal voor hem was. Dat hij nooit eens tijd voor zichzelf had, want áls hij eens een vrij weekend had, dan had hij zoonlief gelijk weer.
Hij heeft daarentegen geregeld doordeweeks een vrije dag of is 's middags al om 15 u klaar (moet dan wel 's ochtends erg vroeg beginnen, waardoor hij zegt dat hij dan kapot is tegen het einde van zo'n dag). Afijn, het kwam er op neer dat hij voorstelde dat hij zoonlief pas za.middag zou ophalen. Ik gaf aan dat dit niet kon, omdat ik er dus volgend weekend het gehele weekend niet ben.
Nou...fout gedacht van mij. Ik had op zijn minst kunnen overleggen en hem deelgenoot kunnen maken van mijn plannen. Hij had inmiddels ook bedacht om een deel van dat weekend (liefst zelfs het gehele weekend) weg te gaan, want ja...hij had toch echt dringend behoefte om eens kleren te kopen en te gaan stappen, na zijn drukke werkrooster van de laatste tijd.
Wanneer ik dan op zo'n moment aangeef dat ik op mijn beurt ook amper vrije tijd heb en dat zoonlief nog altijd 8 vd 10 weekenden bij mij is, ikzelf elke ochtend om 7 u opsta en pas 's avonds om 20 u mijn handen vrij heb, dan is dit gelul. In zijn ogen heb ik tijd zat.
Dus dat is 1 deel: hij vindt dat de vrije weekenden die hij heeft, niet per definitie inhouden dat hij dan zoonlief opvangt. Hij wil immers ook wel eens tijd voor zichzelf.
Ik daarentegen vind dat dit een consequentie is van het hebben van een kind. Hij heeft amper enige zorg voor zoon en ik vind het op mijn beurt niet fair dat de vrije weekenden die ik dan - d.m.v. zijn werkrooster - heel af en toe eens heb - ik maar met hem moet overleggen of het hem wel uitkomt dat dat bewuste weekend zoon bij hem is.
(daarbij zegt hij ook nog: 'Ook al ben ik op bep. data vrij, dan nóg is het altijd onder voorbehoud, want misschien ga/moet ik wel een extra dienst rijden, dus je zult te allen tijde met mij moeten overleggen of jij wel weg kan zo'n weekend).
Dan deel 2: op bep. momenten heeft zijn werkgever geen werk voor hem (dit was op voorhand bekend). In die tijden krijgt hij dus ook niet betaald. Hij zegt dan dus tegen mij dat hij in dergelijke tijden dan dus ook niet de bijdrage voor zoonlief aan mij kan(wil) overmaken. Hij heeft dan nl. ineens geen/minder inkomen en kan dan dat geld niet missen. Daarentegen heb ik dus, volgens hem, meer dan voldoende inkomen en kan ik het makkelijk missen.
Ook dit vind ik niet kloppen. Ik heb hem gezegd dat zijn bijdrage aan zoon een onderdeel moet zijn van zijn vaste lasten. Dat hij zich hier maar niet zo aan kan onttrekken. Woedend wordt hij, als ik dergelijke dingen zeg. Ik moet dan maar naar de rechter, want geen rechter in de wereld zal mij gelijk geven. Hij heeft dan nog maar dusdanig weinig inkomen dat hij het simpelweg niet meer kan betalen (wanneer ik hem eraan herinner dat hij nog behoorlijk wat spaargeld op de bank heeft staan en dat hij het dan desnoods daar dan maar van betaalt, dan gaat hij helemaal door het lint).
Kortom: in mijn ogen verwacht ex van mij dat ik mij (meer dan) flexibel op stel t.a.v. zijn. Ik ervaar het als dat hij zich op deze fronten (zowel t.a.v. de 'vrije weekenden' als t.a.v. zijn bijdrage aan zoon) verschuilt achter zijn werk. Hij bekijkt alles puur en uitsluitend vanuit zijn standpunt: in zijn ogen heb ik 'meer dan genoeg inkomen', dus ik moet er maar begrip voor hebben dat hij soms niet kan (lees: wil) bijdragen in de kosten. En daarnaast heb ik veeeeel meer vrije tijd dan hij. Hij heeft het zo zwaar met al zijn onregelmatige diensten, zijn extra diensten, zijn heen-en-weer gependel om zoon en zijn familie te kunnen zijn.
Al met al: ik moet niet zo zeuren!
Wat vinden jullie hier nou van? Zoals ik al aangaf ben ik het volstrekt niet met hem eens, maar ik vraag me af of ik het nu misschien verkeerd zie.
Misschien kunnen jullie eens jullie objectieve licht hierover laten schijnen...
vrijdag 26 juni 2009 om 13:18
quote:Franck schreef op 26 juni 2009 @ 13:06:
Als hij weet dat je toch altijd een alternatief hebt, zal ie er alleen maar meer gebruik van maken....
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat TO haar ex daarvan op de hoogte brengt. Lijkt me niet verstandig. Dan wordt het hem wel heel makkelijk gemaakt. Hij heeft geen fuck te maken ook met wat zij en haar kind doen in een weekend dat HIJ afbelt.
Dus nee, hou dat lekker voor jezelf. Belt hij af, dan inderdaad rustig en ontspannen blijven , ok, je komt hem niet ophalen, dag tot ziens. En ophangen.
Geen woord meer over vuil maken. Het is zijn keuze en ik neem aan dat hij de volwassen leeftijd bereikt heeft? Dan is hij goed in staat om te bedenken of hij zijn zoon wil zien of niet.
Praten met hem over zijn dagbesteding als hij werkloos is vind ik daarom ook totaal zinloos. Ik denk dat hij daar zelf wel uitkomt. Die onderwerpen dus niet aanhalen, is zijn leven , niet het jouwe, heb jij niks mee te maken en andersom ook. Daarbij is het een oeverloos frustrerend gebeuren, want hij doet toch niet wat jij wil, je krijgt van hem niet te horen wat je graag zou willen horen. Je bent zijn moeder en/of psycholoog niet, maar de moeder van jullie kind. Als hij hulp nodig heeft in zijn dagbesteding/planning dan zoekt hij maar fijn een psycholoog of een maatschappelijk werker.
Jullie kind is het enige gespreksonderwerp, en dat moet je dus goed afbakenen. Laat je niet afleiden door bijzaken die hij (of jij) wil aanhalen zoals zijn baan of zijn niet baan, zijn klussen enzov.
Probeer jezelf daar aan te houden, en als hij bijzaken wil bespreken maak je meteen duidelijk dat je daar niet over wil praten, dat je alleen over jullie kind wil praten. Wordt hij boos of sputtert hij tegen, dan zeg je dat als hij dat niet kan opbrengen je het gesprek graag een andere keer voortzet.
Als hij weet dat je toch altijd een alternatief hebt, zal ie er alleen maar meer gebruik van maken....
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat TO haar ex daarvan op de hoogte brengt. Lijkt me niet verstandig. Dan wordt het hem wel heel makkelijk gemaakt. Hij heeft geen fuck te maken ook met wat zij en haar kind doen in een weekend dat HIJ afbelt.
Dus nee, hou dat lekker voor jezelf. Belt hij af, dan inderdaad rustig en ontspannen blijven , ok, je komt hem niet ophalen, dag tot ziens. En ophangen.
Geen woord meer over vuil maken. Het is zijn keuze en ik neem aan dat hij de volwassen leeftijd bereikt heeft? Dan is hij goed in staat om te bedenken of hij zijn zoon wil zien of niet.
Praten met hem over zijn dagbesteding als hij werkloos is vind ik daarom ook totaal zinloos. Ik denk dat hij daar zelf wel uitkomt. Die onderwerpen dus niet aanhalen, is zijn leven , niet het jouwe, heb jij niks mee te maken en andersom ook. Daarbij is het een oeverloos frustrerend gebeuren, want hij doet toch niet wat jij wil, je krijgt van hem niet te horen wat je graag zou willen horen. Je bent zijn moeder en/of psycholoog niet, maar de moeder van jullie kind. Als hij hulp nodig heeft in zijn dagbesteding/planning dan zoekt hij maar fijn een psycholoog of een maatschappelijk werker.
Jullie kind is het enige gespreksonderwerp, en dat moet je dus goed afbakenen. Laat je niet afleiden door bijzaken die hij (of jij) wil aanhalen zoals zijn baan of zijn niet baan, zijn klussen enzov.
Probeer jezelf daar aan te houden, en als hij bijzaken wil bespreken maak je meteen duidelijk dat je daar niet over wil praten, dat je alleen over jullie kind wil praten. Wordt hij boos of sputtert hij tegen, dan zeg je dat als hij dat niet kan opbrengen je het gesprek graag een andere keer voortzet.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:28
quote:Tia Dalma schreef op 26 juni 2009 @ 13:15:
Stoeptegel. volgens mij zal Yaya hem altijd achter zijn broek aan moeten zitten. Omdat ie niet alléén financieel plichtig is aan zoon, maar juist ook als mens, als ouder.
Persoonlijk vind ik dus dat omdat ze altijd op een manier daarin afhankelijk blijft van ex, omdat zoon er ook nog is en recht heeft op tenminste zijn eigen idee van papa (hoe dat later ook mag uit pakken), zij ook mag verlangen dat hij naast sociaal ook financieel bijdraagt aan zijn zoon. En zijn verantwoordelijkheid als ouder blijft nemen door samen met Yaya tenminste een goedlopende regeling afspreekt in het kader van een gelijkwaardige verdeling van taken en rollen.
Dan heb je het goed gedaan voor zoon. Dan geef je hem alle kans om evenwichtig om te blijven gaan met zijn beide ouders, ook al zijn die niet meer in evenwicht met elkaar qua relatie.
Hem daarentegen 'off the hook' laten en daarmee wel de lusten (als het hem uitkomt!) en niet de lasten te gunnen?
Yaya, sterkte.
Achter de broek aanzitten houdt ergens op. Ik denk dat TO daar al meer dan genoeg energie in heeft gestoken. Als je weet dat achter de broek aanzitten geen zier helpt voor je kind en voor jezelf, is het tijd om na te gaan denken of je altijd zo wil blijven leven met je ex als hoofdrol in je leven. Je kan mensen niet dwingen te leven , te handelen zoals jij zelf wil. Natuurlijk kan je enorm je best doen dat te stimuleren enzov maar als het geen vruchten afwerpt en je op bent van de frustraties, moet je voor jezelf een keuze gaan maken want kennelijk is dit niet een oplossing, werkt het simpelweg niet.
Wat heeft TO tot nu toe gewonnen door als een bezetene met haar ex bezig te zijn, hem achter de broek aan te zitten?
Ik vind dat ze voor zichzelf moet zorgen, onafhankelijkheid creeeren. Daar heeft haar kind ook meer aan. Dan is er tenminste nog 1 ouder die stabiel en ontspannen is.
Stoeptegel. volgens mij zal Yaya hem altijd achter zijn broek aan moeten zitten. Omdat ie niet alléén financieel plichtig is aan zoon, maar juist ook als mens, als ouder.
Persoonlijk vind ik dus dat omdat ze altijd op een manier daarin afhankelijk blijft van ex, omdat zoon er ook nog is en recht heeft op tenminste zijn eigen idee van papa (hoe dat later ook mag uit pakken), zij ook mag verlangen dat hij naast sociaal ook financieel bijdraagt aan zijn zoon. En zijn verantwoordelijkheid als ouder blijft nemen door samen met Yaya tenminste een goedlopende regeling afspreekt in het kader van een gelijkwaardige verdeling van taken en rollen.
Dan heb je het goed gedaan voor zoon. Dan geef je hem alle kans om evenwichtig om te blijven gaan met zijn beide ouders, ook al zijn die niet meer in evenwicht met elkaar qua relatie.
Hem daarentegen 'off the hook' laten en daarmee wel de lusten (als het hem uitkomt!) en niet de lasten te gunnen?
Yaya, sterkte.
Achter de broek aanzitten houdt ergens op. Ik denk dat TO daar al meer dan genoeg energie in heeft gestoken. Als je weet dat achter de broek aanzitten geen zier helpt voor je kind en voor jezelf, is het tijd om na te gaan denken of je altijd zo wil blijven leven met je ex als hoofdrol in je leven. Je kan mensen niet dwingen te leven , te handelen zoals jij zelf wil. Natuurlijk kan je enorm je best doen dat te stimuleren enzov maar als het geen vruchten afwerpt en je op bent van de frustraties, moet je voor jezelf een keuze gaan maken want kennelijk is dit niet een oplossing, werkt het simpelweg niet.
Wat heeft TO tot nu toe gewonnen door als een bezetene met haar ex bezig te zijn, hem achter de broek aan te zitten?
Ik vind dat ze voor zichzelf moet zorgen, onafhankelijkheid creeeren. Daar heeft haar kind ook meer aan. Dan is er tenminste nog 1 ouder die stabiel en ontspannen is.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:44
Gelijk heb je Stoep. Je kunt mensen tot heel veel niet dwingen maar als het om geld gaat denk ik dat je dat wél af moet dwingen. Yaya heeft een vastgelegd bedrag nodig om op te kunnen rekenen en als ze dat niet krijgt, dat ze dan gerechtelijke maatregelen kan nemen.
Bij veel mensen denk ik, joh, los het gewoon samen op. Samen trouwen, samen scheiden.
In dit geval denk ik, leg het in hemelsnaam vast want het zal een strijd blijven omdat de ex man in dit geval gewoon heel graag dwars wil liggen, dat is belangrijk voor hem. Yaya moet weten dat ze niet ongestraft bij hem weg heeft kunnen gaan en omdat hij geen medegevoel heeft, met niemand, zelfs niet met zijn kind, zal dat gewoon op papier moeten staan en ondertekend door een rechtbank.
Bij veel mensen denk ik, joh, los het gewoon samen op. Samen trouwen, samen scheiden.
In dit geval denk ik, leg het in hemelsnaam vast want het zal een strijd blijven omdat de ex man in dit geval gewoon heel graag dwars wil liggen, dat is belangrijk voor hem. Yaya moet weten dat ze niet ongestraft bij hem weg heeft kunnen gaan en omdat hij geen medegevoel heeft, met niemand, zelfs niet met zijn kind, zal dat gewoon op papier moeten staan en ondertekend door een rechtbank.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:48
quote:eleonora schreef op 26 juni 2009 @ 13:44:
Gelijk heb je Stoep. Je kunt mensen tot heel veel niet dwingen maar als het om geld gaat denk ik dat je dat wél af moet dwingen. Yaya heeft een vastgelegd bedrag nodig om op te kunnen rekenen en als ze dat niet krijgt, dat ze dan gerechtelijke maatregelen kan nemen.
Bij veel mensen denk ik, joh, los het gewoon samen op. Samen trouwen, samen scheiden.
In dit geval denk ik, leg het in hemelsnaam vast want het zal een strijd blijven omdat de ex man in dit geval gewoon heel graag dwars wil liggen, dat is belangrijk voor hem. Yaya moet weten dat ze niet ongestraft bij hem weg heeft kunnen gaan en omdat hij geen medegevoel heeft, met niemand, zelfs niet met zijn kind, zal dat gewoon op papier moeten staan en ondertekend door een rechtbank.Ik begrijp jouw standpunt maar toch vind ik het nog steeds waist of time. Omdat ik niet verwacht dat hij dan vervolgens netjes gaat betalen. Ook dan zal hij denk ik moeilijk gaan / blijven doen.
Gelijk heb je Stoep. Je kunt mensen tot heel veel niet dwingen maar als het om geld gaat denk ik dat je dat wél af moet dwingen. Yaya heeft een vastgelegd bedrag nodig om op te kunnen rekenen en als ze dat niet krijgt, dat ze dan gerechtelijke maatregelen kan nemen.
Bij veel mensen denk ik, joh, los het gewoon samen op. Samen trouwen, samen scheiden.
In dit geval denk ik, leg het in hemelsnaam vast want het zal een strijd blijven omdat de ex man in dit geval gewoon heel graag dwars wil liggen, dat is belangrijk voor hem. Yaya moet weten dat ze niet ongestraft bij hem weg heeft kunnen gaan en omdat hij geen medegevoel heeft, met niemand, zelfs niet met zijn kind, zal dat gewoon op papier moeten staan en ondertekend door een rechtbank.Ik begrijp jouw standpunt maar toch vind ik het nog steeds waist of time. Omdat ik niet verwacht dat hij dan vervolgens netjes gaat betalen. Ook dan zal hij denk ik moeilijk gaan / blijven doen.
vrijdag 26 juni 2009 om 13:54
Maar dan heeft Yaya wél de middelen om daar iets aan te doen.
Mijn man moest zijn ex ook een tijdje alimentatie betalen en toen wij een kind kregen (mijn man en zijn ex hadden geen kinderen) stopte mijn man met betalen. Zijn ex stuurde een deurwaarder langs, dat was een middel wat ze voorhanden had.
Nu heeft Yaya niets, terwijl zij het overgrote deel van de zorg voor hun kind op zich heeft genomen.
Mijn man moest zijn ex ook een tijdje alimentatie betalen en toen wij een kind kregen (mijn man en zijn ex hadden geen kinderen) stopte mijn man met betalen. Zijn ex stuurde een deurwaarder langs, dat was een middel wat ze voorhanden had.
Nu heeft Yaya niets, terwijl zij het overgrote deel van de zorg voor hun kind op zich heeft genomen.
vrijdag 26 juni 2009 om 14:11
Ha ha Brown-Eyes, ik moest wel lachen om je uitspraak dat je me erg vermoeiend vond. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. De verhalen die ik van ex hierover krijg zijn echt el-len-lang, daar komt werkelijk geen eind aan. Hij herhaalt keer op keer zijn verhaal en begint vervolgens gewoon weer van voor af aan.
Dus dat ik op bep. momenten ook dreig mee te glijden in deze stortvloed, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Enerzijds is het een kunst op zich om zijn verhaal te reduceren tot een behapbaar verhaal, anderzijds komt hij vaak met dusdanig langdradige uiteenzettingen dat ik op het laatst zelf ook nog amper een touw aan het verhaal vast kan knopen.
Maar het is wel iets wat me vreselijk aan hem stoort en waarbij ik mezelf er soms op betrap dat ik het ook neig te doen. Dus: dank voor je opmerking!
Inhoudelijk: dank meiden, voor al jullie aandragingen! Het helpt me écht om eens wat te sparren hierover en te horen hoe anderen hier tegenaan kijken.
Ik ga jullie tips ter harte nemen: om te beginnen ga ik per vandaag nog op zoek naar een alternatief oppasadres (de kosten hiervoor zal ik dan maar voor lief nemen, hoewel me dit erg tegen mijn borst stuit. HIJ die zich drukt, ik die dan op zoek moet naar een alternatief en uiteindelijk nog voor de kosten opdraai ook!).
T.a.v. zijn financiële bijdrage: ik snap heel goed de beweegredenen om níet de gang naar de rechter te maken. Het is ook iets waar ikzelf allesbehalve op zit te wachten (inderdaad, het vooruitzicht dat dit weer een behoorlijke tijd zal gaan duren, de strijd dit die onherroepelijk met zich mee gaat brengen). Maar toch ga ik het - denk ik - wel doen. Het is exact zoals Leo omschrijft: ik ben bij hem er nooit zeker van of, en hoeveel, hij zal betalen. Het gaat mij niet zozeer om de hoogte van het bedrag. In principe kan ik zelf de kosten wel dragen als het moet, maar ik vind het echt puur een principiële kwestie. Het hebben van een kind heeft nou eenmaal consequenties en ik vind niet dat hij maar kan/gaat bepalen hoe hij een evt. bijdrage regelt. Al is het maar een euro wat hij per maand bijdraagt, het gaat me om het principe!!
En ik vrees dat als ik dit niet doe, dat hij me hier altijd mee in zijn greep zal houden. Zodra hij maar enigszins het idee heeft dat hij de grip op me verliest, zal hij dit zwaard direct weer boven me loslaten. En nee, hij zal dit allesbehalve waarderen en zeggen dat het tot nu toch ook goed gegaan is (hij heeft inderdaad vanaf het moment dat hij a/h werk is zijn bijdrage voldaan). Maar toch.. ik zie gewoon waar dit naar toegaat. Ik wil gewoon niet dat dit nog langer een punt van discussie is!
Dus dat ik op bep. momenten ook dreig mee te glijden in deze stortvloed, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Enerzijds is het een kunst op zich om zijn verhaal te reduceren tot een behapbaar verhaal, anderzijds komt hij vaak met dusdanig langdradige uiteenzettingen dat ik op het laatst zelf ook nog amper een touw aan het verhaal vast kan knopen.
Maar het is wel iets wat me vreselijk aan hem stoort en waarbij ik mezelf er soms op betrap dat ik het ook neig te doen. Dus: dank voor je opmerking!
Inhoudelijk: dank meiden, voor al jullie aandragingen! Het helpt me écht om eens wat te sparren hierover en te horen hoe anderen hier tegenaan kijken.
Ik ga jullie tips ter harte nemen: om te beginnen ga ik per vandaag nog op zoek naar een alternatief oppasadres (de kosten hiervoor zal ik dan maar voor lief nemen, hoewel me dit erg tegen mijn borst stuit. HIJ die zich drukt, ik die dan op zoek moet naar een alternatief en uiteindelijk nog voor de kosten opdraai ook!).
T.a.v. zijn financiële bijdrage: ik snap heel goed de beweegredenen om níet de gang naar de rechter te maken. Het is ook iets waar ikzelf allesbehalve op zit te wachten (inderdaad, het vooruitzicht dat dit weer een behoorlijke tijd zal gaan duren, de strijd dit die onherroepelijk met zich mee gaat brengen). Maar toch ga ik het - denk ik - wel doen. Het is exact zoals Leo omschrijft: ik ben bij hem er nooit zeker van of, en hoeveel, hij zal betalen. Het gaat mij niet zozeer om de hoogte van het bedrag. In principe kan ik zelf de kosten wel dragen als het moet, maar ik vind het echt puur een principiële kwestie. Het hebben van een kind heeft nou eenmaal consequenties en ik vind niet dat hij maar kan/gaat bepalen hoe hij een evt. bijdrage regelt. Al is het maar een euro wat hij per maand bijdraagt, het gaat me om het principe!!
En ik vrees dat als ik dit niet doe, dat hij me hier altijd mee in zijn greep zal houden. Zodra hij maar enigszins het idee heeft dat hij de grip op me verliest, zal hij dit zwaard direct weer boven me loslaten. En nee, hij zal dit allesbehalve waarderen en zeggen dat het tot nu toch ook goed gegaan is (hij heeft inderdaad vanaf het moment dat hij a/h werk is zijn bijdrage voldaan). Maar toch.. ik zie gewoon waar dit naar toegaat. Ik wil gewoon niet dat dit nog langer een punt van discussie is!
vrijdag 26 juni 2009 om 14:23
Nogmaals: ga naar de rechter, regel alimentatie en direct loonbeslag laten leggen door incassobureau!! Dan ben je niet van hem afhankelijk of en hoeveel je krijgt, je krijgt dan namelijk gewoon wat is afgesproken, omdat dat rechtstreeks wordt ingehouden op zijn salaris en door de werkgever wordt overgemaakt naar het incassobureau.....
vrijdag 26 juni 2009 om 14:27
Misschien moet je ook eens ophouden met het vanuit ex zijn standpunt te zien (topictitel) maar vanuit je eigen standpunt. Jouw ex is een zeurderig mannetje die alleen maar loopt te miepen als het niet precies gaat zoals het hem het beste uitkomt. Het belang van jullie zoon staat bij hem nooit voorop (zoals zou horen) laat staan jouw belang. Alimentatie vast laten stellen door de rechter en hem daar aan houden. Een volwassen vent (of vrouw) heeft gewoon voor zijn kind te betalen, punt!
vrijdag 26 juni 2009 om 14:32
yayaatje: het lijkt me ook goed om daar iets aan te doen. Niet eens voor je ex, maar ook voor jezelf. Dat zou het een stuk "rustiger" maken. Zoals ik al zei; ik snap je frustratie, maar het heeft geen zin om met modder te gooien e.d. Hij is nu eenmaal zo, daar kan geen rechter wat mee.
Ook als is het niet allemaal eerlijk, het is geen strijd!
Zorg jij nou maar voor je kindje, dat kun je desnoods ook zonder zijn centen. Het zou zonde zijn dat door die strijd andere dingen kapot gaan (goeie verstandhouding, contact met kind e.d.)
Ook als is het niet allemaal eerlijk, het is geen strijd!
Zorg jij nou maar voor je kindje, dat kun je desnoods ook zonder zijn centen. Het zou zonde zijn dat door die strijd andere dingen kapot gaan (goeie verstandhouding, contact met kind e.d.)
vrijdag 26 juni 2009 om 14:33
quote:Franck schreef op 26 juni 2009 @ 14:23:
Nogmaals: ga naar de rechter, regel alimentatie en direct loonbeslag laten leggen door incassobureau!! Dan ben je niet van hem afhankelijk of en hoeveel je krijgt, je krijgt dan namelijk gewoon wat is afgesproken, omdat dat rechtstreeks wordt ingehouden op zijn salaris en door de werkgever wordt overgemaakt naar het incassobureau.....
En zo makkelijk is het allemaal niet...
Zijn wel wat complexere zaken, hoor!
Nogmaals: ga naar de rechter, regel alimentatie en direct loonbeslag laten leggen door incassobureau!! Dan ben je niet van hem afhankelijk of en hoeveel je krijgt, je krijgt dan namelijk gewoon wat is afgesproken, omdat dat rechtstreeks wordt ingehouden op zijn salaris en door de werkgever wordt overgemaakt naar het incassobureau.....
En zo makkelijk is het allemaal niet...
Zijn wel wat complexere zaken, hoor!
vrijdag 26 juni 2009 om 14:39
Yaya, hebt groot gelijk. Houdt hij wel van jullie zoontje? Ligt hij vooral dwars om jou te treiteren, of interesseert zijn zoon hem echt niets?
Hij weet natuurlijk precies dat hij je via je kind kan raken. want nu moet je met hem in discussie over waar je zoontje moet blijven, alsof je hem allebei niet wil.
Als je die discussie afkapt met een "ok, dan niet", en hem pas weer de kans geeft om zijn zoon te zien op het volgende afgesproken tijdstip dan wint hij niet. Wel in die zin dat hij er makkelijk onderuit komt. Maar misschien doet hij niet zo omdat hij zijn zoon niet wil zien, maar om ruzie te maken met jou en zo jouw aandacht te krijgen. Die lol is er dan snel vanaf want dat lukt niet meer. de vraag is dan alleen nog: geeft hij genoeg om zijn zoontje om er daadwerkelijk energie in te steken.
Als dat niet zo is, dan zal het contact flink verwateren. Maar dat zou dan sowieso gebeuren, en nu hebben jullie dan tenminste de onrust er niet meer van.
Stoppen met de discussie over geld en of hij de alimentatie wel of niet kan betalen en het afhandelen via de rechter zorgt ook weer dat hij de aandacht die hij wil niet meer krijgt.
Volgens mij zijn er nog veel meer mogelijkheden om te zorgen dat hij aan zijn verplichtingen voldoet en kan het zelfs via een loonbeslag als dat moet.
Alimentatie is ook leuk om een discussie uit te lokken. Conclusie: niet meer in discussie gaan over geld. Hij moet gewoon betalen en hoe hij het doet is zijn probleem. Het is per slot van rekening ook zijn probleem hoe hij aan al zijn andere verplichtingen voldoet. De woningbouw vereniging scheldt hem zijn huur toch ook niet kwijt omdat ze geld zat hebben en ook wel kunnen voorbestaan als hij niet betaalt? Nou dan.
Ik kan me goed voorstellen dat je hem voor de rechter sleept. Kan je de kosten van de advocaat ook nog op hem verhalen toevallig? Zou je misschien ook nog uit kunnen zoeken. Want reken maar dat hij daar ook last van zal hebben. hij wil bakkeleien met jou, dicht bij jou zijn, ook al moet het dan maar zo. Hij wil helemaal niet koud en zakelijk voor de rechter staan.
Het klinkt misschien alsof hij wint, alsof jij hem off the hook laat, maar in feite wint hij niet. Want de strijd gaat om jouw aandacht en de rest is alleen maar een middel voor hem om die te krijgen. Hij wil niet dat hij zijn zoon niet niet en hij weet ook dat jij er alles aan zal doen om te zorgen dat de afspraak toch doorgaat, daar haalt hij zijn aandacht uit. De oppas is jouw ticket naar af en toe even rust en vooral ook onafhankelijkheid van zijn grillen en het geld daarvoor is welbesteed.
Hij weet natuurlijk precies dat hij je via je kind kan raken. want nu moet je met hem in discussie over waar je zoontje moet blijven, alsof je hem allebei niet wil.
Als je die discussie afkapt met een "ok, dan niet", en hem pas weer de kans geeft om zijn zoon te zien op het volgende afgesproken tijdstip dan wint hij niet. Wel in die zin dat hij er makkelijk onderuit komt. Maar misschien doet hij niet zo omdat hij zijn zoon niet wil zien, maar om ruzie te maken met jou en zo jouw aandacht te krijgen. Die lol is er dan snel vanaf want dat lukt niet meer. de vraag is dan alleen nog: geeft hij genoeg om zijn zoontje om er daadwerkelijk energie in te steken.
Als dat niet zo is, dan zal het contact flink verwateren. Maar dat zou dan sowieso gebeuren, en nu hebben jullie dan tenminste de onrust er niet meer van.
Stoppen met de discussie over geld en of hij de alimentatie wel of niet kan betalen en het afhandelen via de rechter zorgt ook weer dat hij de aandacht die hij wil niet meer krijgt.
Volgens mij zijn er nog veel meer mogelijkheden om te zorgen dat hij aan zijn verplichtingen voldoet en kan het zelfs via een loonbeslag als dat moet.
Alimentatie is ook leuk om een discussie uit te lokken. Conclusie: niet meer in discussie gaan over geld. Hij moet gewoon betalen en hoe hij het doet is zijn probleem. Het is per slot van rekening ook zijn probleem hoe hij aan al zijn andere verplichtingen voldoet. De woningbouw vereniging scheldt hem zijn huur toch ook niet kwijt omdat ze geld zat hebben en ook wel kunnen voorbestaan als hij niet betaalt? Nou dan.
Ik kan me goed voorstellen dat je hem voor de rechter sleept. Kan je de kosten van de advocaat ook nog op hem verhalen toevallig? Zou je misschien ook nog uit kunnen zoeken. Want reken maar dat hij daar ook last van zal hebben. hij wil bakkeleien met jou, dicht bij jou zijn, ook al moet het dan maar zo. Hij wil helemaal niet koud en zakelijk voor de rechter staan.
Het klinkt misschien alsof hij wint, alsof jij hem off the hook laat, maar in feite wint hij niet. Want de strijd gaat om jouw aandacht en de rest is alleen maar een middel voor hem om die te krijgen. Hij wil niet dat hij zijn zoon niet niet en hij weet ook dat jij er alles aan zal doen om te zorgen dat de afspraak toch doorgaat, daar haalt hij zijn aandacht uit. De oppas is jouw ticket naar af en toe even rust en vooral ook onafhankelijkheid van zijn grillen en het geld daarvoor is welbesteed.
vrijdag 26 juni 2009 om 14:42
quote:Brown_Eyes schreef op 26 juni 2009 @ 14:32:
yayaatje: het lijkt me ook goed om daar iets aan te doen. Niet eens voor je ex, maar ook voor jezelf. Dat zou het een stuk "rustiger" maken. Zoals ik al zei; ik snap je frustratie, maar het heeft geen zin om met modder te gooien e.d. Hij is nu eenmaal zo, daar kan geen rechter wat mee.
Ook als is het niet allemaal eerlijk, het is geen strijd!
Zorg jij nou maar voor je kindje, dat kun je desnoods ook zonder zijn centen. Het zou zonde zijn dat door die strijd andere dingen kapot gaan (goeie verstandhouding, contact met kind e.d.)Ze heeft helemaal geen goede verstandhouding met hem. Dat is nou juist de kern van de zaak. Contact met zijn kind gebruikt hij om haar te treiteren. En reken maar dat een rechter wel degelijk iets kan met iemand die niet aan zijn alimentatieverplichtingen voldoet.
yayaatje: het lijkt me ook goed om daar iets aan te doen. Niet eens voor je ex, maar ook voor jezelf. Dat zou het een stuk "rustiger" maken. Zoals ik al zei; ik snap je frustratie, maar het heeft geen zin om met modder te gooien e.d. Hij is nu eenmaal zo, daar kan geen rechter wat mee.
Ook als is het niet allemaal eerlijk, het is geen strijd!
Zorg jij nou maar voor je kindje, dat kun je desnoods ook zonder zijn centen. Het zou zonde zijn dat door die strijd andere dingen kapot gaan (goeie verstandhouding, contact met kind e.d.)Ze heeft helemaal geen goede verstandhouding met hem. Dat is nou juist de kern van de zaak. Contact met zijn kind gebruikt hij om haar te treiteren. En reken maar dat een rechter wel degelijk iets kan met iemand die niet aan zijn alimentatieverplichtingen voldoet.
vrijdag 26 juni 2009 om 14:55
Met een alimentatieregeling op papier heeft Yaya meer in handen om haar ex tot betalen over te halen, dan zonder. Zo is het gewoon.
En was het maar geen strijd. Dat is het wel namelijk. Al in de relatie was het een strijd en de strijdkracht is nu alleen nog maar verviervoudigd. Hij wil winnen. Hij wil macht. Zo zit de man in elkaar en dat maakt het ook zo gecompliceerd.
En was het maar geen strijd. Dat is het wel namelijk. Al in de relatie was het een strijd en de strijdkracht is nu alleen nog maar verviervoudigd. Hij wil winnen. Hij wil macht. Zo zit de man in elkaar en dat maakt het ook zo gecompliceerd.
vrijdag 26 juni 2009 om 15:00
Onderhoudsverplichting voor kinderen vervalt als de kinderen 21 jaar oud zijn. De hoogte van het bedrag wordt wel aangepast aan het besteedbaar inkomen van de betalende partij (de vader dus in dit geval). Als hij inkomen heeft moet hij ook betalen, al is het dan misschien niet zo veel. Doet hij dat niet dan kan je via een deurwaarder of het LBIO zorgen dat je het geld alsnog krijgt. Dat kunnen ze echter alleen doen als je een door de rechter vastgesteld bedrag hebt. Als de omstandigheden wijzigen (verlies van baan, nieuwe baan, etc) kan één van beiden de rechter verzoeken om het bedrag bij te stellen.
TO kan afzien van alimentatie, maar heeft altijd het recht om daarop terug te komen tot haar zoontje 21 is.
TO heeft duidelijk gezegd dat dit voor haar een principiële zaak is, en dat ze gewoon vindt dat hij een plicht heeft tegenover zijn zoontje. Dus ze zal waarschijnlijk ook genoegen nemen met een laag bedrag, als hij maar aan zijn verplichtingen voldoet.
TO kan afzien van alimentatie, maar heeft altijd het recht om daarop terug te komen tot haar zoontje 21 is.
TO heeft duidelijk gezegd dat dit voor haar een principiële zaak is, en dat ze gewoon vindt dat hij een plicht heeft tegenover zijn zoontje. Dus ze zal waarschijnlijk ook genoegen nemen met een laag bedrag, als hij maar aan zijn verplichtingen voldoet.
vrijdag 26 juni 2009 om 15:00
quote:[ maar het heeft geen zin om met modder te gooien e.d. Hij is nu eenmaal zo, daar kan geen rechter wat mee.
Brown_eyes, hier ben ik het niet met je eens. Ik zie mijn reactie op zijn opstelling absoluut niet als 'met modder gooien'. Ik blijf herhalen dat ik vind dat hij een verantwoording heeft, zowel sociaal als emotioneel en dat het hebben van een kind nou eenmaal consequenties met zich meebrengt.
Wanneer hij zich hieraan probeert te onttrekken en onredelijke dingen van mij gaat verwachten, dan kan ik dit niet afdoen met: 'Hij is nu eenmaal zo'. Ja daahaag, dat is maar lekker makkelijk voor hem dan.
Dus jij stelt het dus eigenlijk als volgt:
Eerst eist ex dat ik me schik naar zijn werkrooster en dat zoonlief dus in zijn vrije weekenden bij hem is.
Dan ervaart hij vervolgens in praktijk hoe druk zijn werk is en dat hij - door zijn eigen ingestelde eis - vrijwel geen tijd (weekend) meer voor zichzelf over houd.
In plaats dat hij zélf op zoek gaat naar een alternatief als hij graag een weekend vrij wil terwijl hij zoonlief zou opvangen, nee...in plaats daarvan wordt hij kwaad op mij dat ik er dat bewuste weekend niet ben en niet met hem overlegd heb of dit hem wel uitkomt. En vervolgens moet ik dan mijn plannen maar aanpassen om hem tegemoet te komen.
Dan is er daarnaast dus nog de kwestie met de alimentatie. Hij stelt dat wanneer hij geen werk heeft, hij geen/minder inkomen heeft en daardoor dus ook geen mogelijkheden heeft om aan zijn bijdrage voor zoon te voldoen. Met als heel belangrijk argument voor hem: 'Jij hebt zelf voldoende inkomen en als jij mijn bijdrage mist, dan is dit voor jou minder rampzalig dan voor mij!'
Dit vind ik dus puur een principe kwestie. De hoogte van mijn inkomen staat volkomen los van zijn financiële verplichting richting zoon. Zoals ik al eerder heb aangegeven zou deze kostenpost als onderdeel van zijn maandelijke vaste lastenplaatje moeten gelden. Hij moet gewoon incalculeren dat hij maandelijks een bijdrage hiervoor moet betalen, nog los van de hoogte van het bedrag. Het kán gewoon niet zo zijn dat hij op eigen houtje beslist of hij gaat betalen of niet!
Brown_eyes, hier ben ik het niet met je eens. Ik zie mijn reactie op zijn opstelling absoluut niet als 'met modder gooien'. Ik blijf herhalen dat ik vind dat hij een verantwoording heeft, zowel sociaal als emotioneel en dat het hebben van een kind nou eenmaal consequenties met zich meebrengt.
Wanneer hij zich hieraan probeert te onttrekken en onredelijke dingen van mij gaat verwachten, dan kan ik dit niet afdoen met: 'Hij is nu eenmaal zo'. Ja daahaag, dat is maar lekker makkelijk voor hem dan.
Dus jij stelt het dus eigenlijk als volgt:
Eerst eist ex dat ik me schik naar zijn werkrooster en dat zoonlief dus in zijn vrije weekenden bij hem is.
Dan ervaart hij vervolgens in praktijk hoe druk zijn werk is en dat hij - door zijn eigen ingestelde eis - vrijwel geen tijd (weekend) meer voor zichzelf over houd.
In plaats dat hij zélf op zoek gaat naar een alternatief als hij graag een weekend vrij wil terwijl hij zoonlief zou opvangen, nee...in plaats daarvan wordt hij kwaad op mij dat ik er dat bewuste weekend niet ben en niet met hem overlegd heb of dit hem wel uitkomt. En vervolgens moet ik dan mijn plannen maar aanpassen om hem tegemoet te komen.
Dan is er daarnaast dus nog de kwestie met de alimentatie. Hij stelt dat wanneer hij geen werk heeft, hij geen/minder inkomen heeft en daardoor dus ook geen mogelijkheden heeft om aan zijn bijdrage voor zoon te voldoen. Met als heel belangrijk argument voor hem: 'Jij hebt zelf voldoende inkomen en als jij mijn bijdrage mist, dan is dit voor jou minder rampzalig dan voor mij!'
Dit vind ik dus puur een principe kwestie. De hoogte van mijn inkomen staat volkomen los van zijn financiële verplichting richting zoon. Zoals ik al eerder heb aangegeven zou deze kostenpost als onderdeel van zijn maandelijke vaste lastenplaatje moeten gelden. Hij moet gewoon incalculeren dat hij maandelijks een bijdrage hiervoor moet betalen, nog los van de hoogte van het bedrag. Het kán gewoon niet zo zijn dat hij op eigen houtje beslist of hij gaat betalen of niet!
vrijdag 26 juni 2009 om 15:02
Precies Leo, met een door de rechter vastgestelde alimentatieverplichting kan Yaya zowel via de deurwaarder als via het LBIO zorgen dat haar ex aan zijn verplichtingen voldoet. Maar daar moet wel een gerechtelijke uitspraak aan ten grondslag liggen. De rechter zal meestal de afspraken volgen die in het convenant zijn vastgelegd.
vrijdag 26 juni 2009 om 15:07
Yaya, trek je niks aan van moddergooi beschuldigingen. Helemaal niet aan de orde in jouw geval.
Ik ben het eens met eh.....even kijken.....Malu!
Bekijk de zaak vanuit jou. Niet vanuit hem. Wat hij denkt, doet, vindt, het is niet belangrijk en niet iets voor jou om rekening mee te houden. Hij is ook niet bezig met wat jij waar dan ook van vindt. Dat doet 'ie nooit en dat zal ook niet veranderen. Hij wil winnen en daarom moet je hem geen munitie geven en je eigen zaken regelen. Alles wat je 'officieel' kunt regelen moet je doen. Dan hoef je alleen maar met een papiertje te wapperen (bij wijze van spreken) als er stront aan de knikker is.
Mfilho zei het ook al, het gaat niet om een hoog bedrag per maand, wel om een vast bedrag want als de ander altijd tegenwerkt, overal over wil discussiëren dan schiet je nog niks op met dat gescheiden zijn.
Ik ben het eens met eh.....even kijken.....Malu!
Bekijk de zaak vanuit jou. Niet vanuit hem. Wat hij denkt, doet, vindt, het is niet belangrijk en niet iets voor jou om rekening mee te houden. Hij is ook niet bezig met wat jij waar dan ook van vindt. Dat doet 'ie nooit en dat zal ook niet veranderen. Hij wil winnen en daarom moet je hem geen munitie geven en je eigen zaken regelen. Alles wat je 'officieel' kunt regelen moet je doen. Dan hoef je alleen maar met een papiertje te wapperen (bij wijze van spreken) als er stront aan de knikker is.
Mfilho zei het ook al, het gaat niet om een hoog bedrag per maand, wel om een vast bedrag want als de ander altijd tegenwerkt, overal over wil discussiëren dan schiet je nog niks op met dat gescheiden zijn.
vrijdag 26 juni 2009 om 15:15
Het is inderdaad zoals Leo zegt: tijdens het huwelijk was het al vaak een strijd (hij die werkeloos thuis zat die vervolgens met mij een strijd ging voeren over wie er het drukst was. Waarbij het er steevast op uitdraaide dat oke oke, ik had het dan misschien ook wel druk, maar HIJ....hij was toch zo druk en hij kon overdag ook al niet slapen door al die schreeuwende kinderen buiten. Wanneer ik dan voorstelde dat hij 's avonds eens op tijd naar bed ging waardoor hij overdag niet zo moe was, dan was dit een belachelijke suggestie, want alleen pas 's avonds laat en 's nachts was er voor hem interessante tv. Dussss...
Oh, over strijd gesproken....).
En ja, die strijd gaat nog altijd door. Hij die niet anders doet dan maar overal het negatieve in zien. Een nieuwe baan: kies ik ervoor om er blij mee te zijn? Of kies ik ervoor om te balen van het feit dat ik nu bijna geen tijd meer voor mezelf heb?
Even tijdelijk geen werk: kies ik ervoor om de positieve kant maar in te zien en dan eindelijk eens mijn achterstallige werk te doen? Of kies ik ervoor om me alleen maar te focussen op het feit dat ik nu geen/minder geld heb?
En zo gaat het met alles: álles draait om hem en hoe zwaar en moeilijk de dingen voor hem zijn. Voor een ander heeft hij weinig tot geen begrip. Sterker nog, die persoon moet niet zo moeilijk doen en hij ziet het werkelijk als een vorm van tegenwerking wanneer er niet direct met hém wordt meegedacht!
Oh, over strijd gesproken....).
En ja, die strijd gaat nog altijd door. Hij die niet anders doet dan maar overal het negatieve in zien. Een nieuwe baan: kies ik ervoor om er blij mee te zijn? Of kies ik ervoor om te balen van het feit dat ik nu bijna geen tijd meer voor mezelf heb?
Even tijdelijk geen werk: kies ik ervoor om de positieve kant maar in te zien en dan eindelijk eens mijn achterstallige werk te doen? Of kies ik ervoor om me alleen maar te focussen op het feit dat ik nu geen/minder geld heb?
En zo gaat het met alles: álles draait om hem en hoe zwaar en moeilijk de dingen voor hem zijn. Voor een ander heeft hij weinig tot geen begrip. Sterker nog, die persoon moet niet zo moeilijk doen en hij ziet het werkelijk als een vorm van tegenwerking wanneer er niet direct met hém wordt meegedacht!
vrijdag 26 juni 2009 om 15:19
quote:Franck schreef op 26 juni 2009 @ 13:06:
Als hij weet dat je toch altijd een alternatief hebt, zal ie er alleen maar meer gebruik van maken....
Dat hoeft hij helemaal niet te weten. Het gaat hem niks aan wat Yaya doet in haar weekends en of ze haar plannen aan moet passen als hij de afspraken niet nakomt. Dat is stap 1: niks meer vertellen. Stop de communicatie over alles wat niet strikt noodzakelijk is, beperk je tot het communiceren over de afspraken en het geven van verplichte informatie.
Als de vader in kwestie blijkt zijn zoon vooral te gebruiken om macht over zijn ex te houden en weinig interesse meer toont als die macht wegvalt, dan is dat oprecht HEEL HEEL jammer voor het kind. Dat is echter enkel en alleen de verantwoordelijkheid van de vader.
Als hij weet dat je toch altijd een alternatief hebt, zal ie er alleen maar meer gebruik van maken....
Dat hoeft hij helemaal niet te weten. Het gaat hem niks aan wat Yaya doet in haar weekends en of ze haar plannen aan moet passen als hij de afspraken niet nakomt. Dat is stap 1: niks meer vertellen. Stop de communicatie over alles wat niet strikt noodzakelijk is, beperk je tot het communiceren over de afspraken en het geven van verplichte informatie.
Als de vader in kwestie blijkt zijn zoon vooral te gebruiken om macht over zijn ex te houden en weinig interesse meer toont als die macht wegvalt, dan is dat oprecht HEEL HEEL jammer voor het kind. Dat is echter enkel en alleen de verantwoordelijkheid van de vader.
Ga in therapie!
vrijdag 26 juni 2009 om 15:27
Dubio!
Ik ga je mailen. Vanavond, als het me lukt en anders zeker dit weekend!
Dank voor je bijdrage! Overigens wederom spot on: ik moet hem inderdaad niets meer vertellen over evt. plannen van mij uit. Hij blijft maar vragen/polsen wat ik doe als ik aangeef dat ik er niet ben en met wie ik ga. En ik domme koe, geef dan vaak nog antwoord ook. Ondanks dat het me stoort dat hij dit vraagt, zeg k het toch. Omdat ik het bijna onaardig vind klinken als ik zeg:' Dat gaat je niets aan', terwijl dat wel is wat ik denk. En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik wel het volste recht heb om dit te zeggen.
Ik ga je mailen. Vanavond, als het me lukt en anders zeker dit weekend!
Dank voor je bijdrage! Overigens wederom spot on: ik moet hem inderdaad niets meer vertellen over evt. plannen van mij uit. Hij blijft maar vragen/polsen wat ik doe als ik aangeef dat ik er niet ben en met wie ik ga. En ik domme koe, geef dan vaak nog antwoord ook. Ondanks dat het me stoort dat hij dit vraagt, zeg k het toch. Omdat ik het bijna onaardig vind klinken als ik zeg:' Dat gaat je niets aan', terwijl dat wel is wat ik denk. En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik wel het volste recht heb om dit te zeggen.
