Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
zondag 28 juni 2009 om 12:58
Hoi lieverds,
Wat een rust hier op het topic en op hyves.
Iedereen van het mooie weer aan het genieten?
Appel, hoe is het? Wat wilde je vannacht vertellen hier?
Philo, red je het een beetje in die emotionele achtbaan?
Hoe gaat het met jou Wurm? En met de rest?
Ik breng mijn dagen binnen door helaas. Dit warme weer maakt mijn uitslag erger. De pillen werken gelukkig goed, nauwelijks nog jeuk. Maar zodra ik buiten kom wordt het weer erger, dus blijf maar binnen.
Verder even een dipje dit weekend, maar dat waait hopelijk snel weer over.
Werk gaat gelukkig goed, ik denk nu in rap tempo op te kunnen bouwen naar weer fulltime werken.
Fijne dag allemaal!
Wat een rust hier op het topic en op hyves.
Iedereen van het mooie weer aan het genieten?
Appel, hoe is het? Wat wilde je vannacht vertellen hier?
Philo, red je het een beetje in die emotionele achtbaan?
Hoe gaat het met jou Wurm? En met de rest?
Ik breng mijn dagen binnen door helaas. Dit warme weer maakt mijn uitslag erger. De pillen werken gelukkig goed, nauwelijks nog jeuk. Maar zodra ik buiten kom wordt het weer erger, dus blijf maar binnen.
Verder even een dipje dit weekend, maar dat waait hopelijk snel weer over.
Werk gaat gelukkig goed, ik denk nu in rap tempo op te kunnen bouwen naar weer fulltime werken.
Fijne dag allemaal!
zondag 28 juni 2009 om 13:02
zondag 28 juni 2009 om 13:40
Wauw Saar, dat gaat hard dan op je werk!!! Fijn dat je het weer trekt! Ook weer lol in?
Niet om vervelend te doen, of omdat ik het je niet gun om weer lekker aan de slag te gaan maar meer als overpeinzing:
Begraaf je niet 'iets' door weer snel vol aan de gang te gaan?
Omdat je nu vooral op vrije dagen niet lekker in je vel zit, en werken afleiding (en dus weinig tijd tot voelen/nadenken) is?
Weet niet hoor. Want kan me ook indenken dat je gewoon gallisch en somber wordt van het hele dagen thuiszitten.
Ik moet zeggen: vandaag verveelde zelfs ik me.
Nou, dat is geloof ik voor het eerst in al die jaren thuiszitten...
Ha Iry! Hoest meddudan?
Zit jij in een regelmatig ritme ofzo? Ik zie je bijna nooit meer online!
Hier gaat het best.
Zit me gruwelijk te vervelen vandaag dus, en dat ben ik eigenlijk niet gewend. Meestal vind ik het maar wat fijn om niets te doen te hebben.
Nu dus niet, en ik ben niet zo'n held in 'zomaar' mensen bellen. En de 4 vaste dinnetjes die ik wel durf te bellen zijn ziek, weg of niet leuk.
Denk dat ik zo maar in mn eentje op stap ga.
Met al mn vrienden. Ben toch wel gezellig genoeg!
Niet om vervelend te doen, of omdat ik het je niet gun om weer lekker aan de slag te gaan maar meer als overpeinzing:
Begraaf je niet 'iets' door weer snel vol aan de gang te gaan?
Omdat je nu vooral op vrije dagen niet lekker in je vel zit, en werken afleiding (en dus weinig tijd tot voelen/nadenken) is?
Weet niet hoor. Want kan me ook indenken dat je gewoon gallisch en somber wordt van het hele dagen thuiszitten.
Ik moet zeggen: vandaag verveelde zelfs ik me.
Nou, dat is geloof ik voor het eerst in al die jaren thuiszitten...
Ha Iry! Hoest meddudan?
Zit jij in een regelmatig ritme ofzo? Ik zie je bijna nooit meer online!
Hier gaat het best.
Zit me gruwelijk te vervelen vandaag dus, en dat ben ik eigenlijk niet gewend. Meestal vind ik het maar wat fijn om niets te doen te hebben.
Nu dus niet, en ik ben niet zo'n held in 'zomaar' mensen bellen. En de 4 vaste dinnetjes die ik wel durf te bellen zijn ziek, weg of niet leuk.
Denk dat ik zo maar in mn eentje op stap ga.
Met al mn vrienden. Ben toch wel gezellig genoeg!
zondag 28 juni 2009 om 14:45
Wurm, het afgelopen half jaar is voor mij een bizarre periode geweest. Ineens thuis komen te zitten en tot niets meer in staat zijn.
Het opbouwen daarna op het werk, wat tergend langzaam ging, omdat het gewoon nog niet goed met mij ging.
Geen energie, depressief voelen, constante chaos in mijn hoofd, alles was teveel. Compleet gesloopt zijn na een halve dag werken.
Nu is het, met behulp van de medicatie, weer een beetje opgeklaard. Rust in mijn hoofd en veel meer energie.
Ik vind het heerlijk om weer te kunnen werken, weer wat te doen en er met mijn hoofd bij te zijn.
En het lukt nu ook. Dus alleen maar logisch toch om dan zo snel mogelijk weer op te willen bouwen, na een half jaar aanmodderen.
Ik voel me er weer toe in staat, dus de enige juiste stap om dan te zetten, is het ook te gaan doen.
Ik ga nu echt niet van de een op andere dag fulltime werken, dat zou niet goed zijn. Maar het tempo kan absoluut versneld worden, dus ik hoop dat in ongeveer een maand te bereiken.
Maar jouw vragen begrijp ik hoor.
Weer vol aan de gang gaan is niet iets begraven.
Ik ben er gewoon weer toe in staat, dus ben het mezelf en mijn werkgever 'verplicht' dat ook te gaan doen.
Natuurlijk weet ik wel dat ik er nog niet ben.
Maar voor nu kan ik daar even niet zoveel mee, het is wachten op een vervolgtraject, en dat zal nog wel even gaan duren.
En ja, tot die tijd vind ik het heerlijk om weer wat afleiding te vinden in mijn werk.
Dat kan je zien als mijn kop in het zand steken, maar ik heb dat nodig denk ik.
Ik wil weer terug naar mijn 'normale' leven, en dat is een leven waarin ik fulltime werk.
Het opbouwen daarna op het werk, wat tergend langzaam ging, omdat het gewoon nog niet goed met mij ging.
Geen energie, depressief voelen, constante chaos in mijn hoofd, alles was teveel. Compleet gesloopt zijn na een halve dag werken.
Nu is het, met behulp van de medicatie, weer een beetje opgeklaard. Rust in mijn hoofd en veel meer energie.
Ik vind het heerlijk om weer te kunnen werken, weer wat te doen en er met mijn hoofd bij te zijn.
En het lukt nu ook. Dus alleen maar logisch toch om dan zo snel mogelijk weer op te willen bouwen, na een half jaar aanmodderen.
Ik voel me er weer toe in staat, dus de enige juiste stap om dan te zetten, is het ook te gaan doen.
Ik ga nu echt niet van de een op andere dag fulltime werken, dat zou niet goed zijn. Maar het tempo kan absoluut versneld worden, dus ik hoop dat in ongeveer een maand te bereiken.
Maar jouw vragen begrijp ik hoor.
Weer vol aan de gang gaan is niet iets begraven.
Ik ben er gewoon weer toe in staat, dus ben het mezelf en mijn werkgever 'verplicht' dat ook te gaan doen.
Natuurlijk weet ik wel dat ik er nog niet ben.
Maar voor nu kan ik daar even niet zoveel mee, het is wachten op een vervolgtraject, en dat zal nog wel even gaan duren.
En ja, tot die tijd vind ik het heerlijk om weer wat afleiding te vinden in mijn werk.
Dat kan je zien als mijn kop in het zand steken, maar ik heb dat nodig denk ik.
Ik wil weer terug naar mijn 'normale' leven, en dat is een leven waarin ik fulltime werk.
zondag 28 juni 2009 om 18:56
Klinkt alsof je er goed over nagedacht hebt Saar.
En alsof je echt weer even blij bent met jezelf.
Ben echt zò blij dat je je rust en energie weer teruggevonden hebt!!! Gewoon weer je ding kan doen, en dat leuk vinden.
Hoop dat je niet het gevoel had dat je je meost verantwoorden ofzo hoor! Ik vroeg het me gewoon echt alleen maar af.
De enige die weet waar jij aan toe bent ben jij namelijk. En als je zo'n zin hebt om weer meer aan de slag te gaan lijkt me dat heerlijk.
(hoewel ik het me zelf niet voor kan stellen. Ik geloof echt dat ik nog nooit zin gehad heb om meer te willen doen. Ik 'moet' het altijd van mezelf. Lijkt me oprecht heerlijk om te kunnen ervaren dat je mèèr wilt!)
En alsof je echt weer even blij bent met jezelf.
Ben echt zò blij dat je je rust en energie weer teruggevonden hebt!!! Gewoon weer je ding kan doen, en dat leuk vinden.
Hoop dat je niet het gevoel had dat je je meost verantwoorden ofzo hoor! Ik vroeg het me gewoon echt alleen maar af.
De enige die weet waar jij aan toe bent ben jij namelijk. En als je zo'n zin hebt om weer meer aan de slag te gaan lijkt me dat heerlijk.
(hoewel ik het me zelf niet voor kan stellen. Ik geloof echt dat ik nog nooit zin gehad heb om meer te willen doen. Ik 'moet' het altijd van mezelf. Lijkt me oprecht heerlijk om te kunnen ervaren dat je mèèr wilt!)
zondag 28 juni 2009 om 19:19
Post van vannacht heb ik weggehaald... te dramatisch.
Of nou ja... dramatisch.. te eerlijk.
Ik had een paar roseetjes op en ben gaan typen.
En te eerlijk geweest... En dat is misschien wel goed, maar ook onzettend eng. Dat jullie dan zullen lezen wat er echt in me omgaat. En dat is erg veel op dit moment. Het is een grote chaos in mijn hoofd.
Dus hoe het gaat... niet zo goed eigenlijk.
En dat komt door veel verschillende dingen.
Vannacht was ik er eerlijk over, maar durf het niet meer.
Merk dat het me moeite kost eerlijk te zijn. Hier, maar ook tegen vrienden en vriend.
Niet goed.. i know. Het kost me moeite om toe te geven dat het nog niet zo lekker gaat. Ik heb wekenlang geroepen dat het goed met me gaat. Ik ben het beu dat het eigenlijk nog helemaal niet zo goed gaat.
Ik wil zo graag zeggen dat het beter of zelfs goed met me gaat. En dat doe ik dus ook regelmatig. Maar dan ben ik niet eerlijk, en dat voelt ook niet oke.
Ik ben het zo ontzettend beu!!!! Alles...
Knuffel voor jullie!
Of nou ja... dramatisch.. te eerlijk.
Ik had een paar roseetjes op en ben gaan typen.
En te eerlijk geweest... En dat is misschien wel goed, maar ook onzettend eng. Dat jullie dan zullen lezen wat er echt in me omgaat. En dat is erg veel op dit moment. Het is een grote chaos in mijn hoofd.
Dus hoe het gaat... niet zo goed eigenlijk.
En dat komt door veel verschillende dingen.
Vannacht was ik er eerlijk over, maar durf het niet meer.
Merk dat het me moeite kost eerlijk te zijn. Hier, maar ook tegen vrienden en vriend.
Niet goed.. i know. Het kost me moeite om toe te geven dat het nog niet zo lekker gaat. Ik heb wekenlang geroepen dat het goed met me gaat. Ik ben het beu dat het eigenlijk nog helemaal niet zo goed gaat.
Ik wil zo graag zeggen dat het beter of zelfs goed met me gaat. En dat doe ik dus ook regelmatig. Maar dan ben ik niet eerlijk, en dat voelt ook niet oke.
Ik ben het zo ontzettend beu!!!! Alles...
Knuffel voor jullie!
zondag 28 juni 2009 om 22:25
Zolang ik uit de zon blijf gaat heb ik nauwelijks nog last van de jeuk Philomein.
Hoe gaat het met jou?
Zal zo even kijken op hyves, misschien is daar wat bij te lezen.
Appel, jammer dat je jouw post van vannacht niet durfde te laten staan. Maar ik begrijp het ook wel. Heb ook weleens wat gewist, omdat ik het toch te pijnlijk eerlijk vond.
Maar weet dat je alles kan zeggen hier of op hyves, niets is raar.
Dikke knuffel meid!
Wurm, ik had eerlijk gezegd idd het gevoel mij te moeten verdedigen. Blijkt ook wel uit mijn vorige reactie denk ik.
Ik begrijp je vragen wel hoor. En misschien ook wel terecht dat je ze stelt, maar ik denk ook (zoals je zelf al zegt) deels gekleurd door jouw eigen belevingswereld.
Voor mij is het niet méér willen, maar weer terug naar normaal willen.
Ik zou graag beamen dat ik echt weer even blij ben met mezelf. Maar dan zou ik niet eerlijk zijn en het mooier voordoen dan het is.
Ik ben blij met de rust in mijn hoofd en de energie die ik weer beetje terug heb.
Maar daar houdt het dan ook wel mee op.
Hoe gaat het met jou?
Zal zo even kijken op hyves, misschien is daar wat bij te lezen.
Appel, jammer dat je jouw post van vannacht niet durfde te laten staan. Maar ik begrijp het ook wel. Heb ook weleens wat gewist, omdat ik het toch te pijnlijk eerlijk vond.
Maar weet dat je alles kan zeggen hier of op hyves, niets is raar.
Dikke knuffel meid!
Wurm, ik had eerlijk gezegd idd het gevoel mij te moeten verdedigen. Blijkt ook wel uit mijn vorige reactie denk ik.
Ik begrijp je vragen wel hoor. En misschien ook wel terecht dat je ze stelt, maar ik denk ook (zoals je zelf al zegt) deels gekleurd door jouw eigen belevingswereld.
Voor mij is het niet méér willen, maar weer terug naar normaal willen.
Ik zou graag beamen dat ik echt weer even blij ben met mezelf. Maar dan zou ik niet eerlijk zijn en het mooier voordoen dan het is.
Ik ben blij met de rust in mijn hoofd en de energie die ik weer beetje terug heb.
Maar daar houdt het dan ook wel mee op.
zondag 28 juni 2009 om 23:07
Lieve mensen van dit topic,
Een nieuwe naam hier, maar ben niet helemaal nieuw moet ik gelijk al toegeven. Ik denk dat er meer mensen zullen zijn die met jullie meelezen en daar ben ik er één van. De reden is dat ik heel erg veel herkenning vind in jullie verhalen en posts. Ik hoop dat jullie dit negatief opvatten of iets dergelijks. Ik zie dit namelijk als heel positief. Jullie zijn eigenlijk wel een inspiratie voor me, stuk voor stuk. Ook al zijn jullie zo verschillend, ik heb aan de posts van verschillende mensen heel veel gehad. Natuurlijk zijn de gebeurtenissen/gevoelens niet altijd fijn, weet ik zelf ook uit ervaring, maar dat jullie zo erg elkaar kunnen steunen voelt erg goed...
Dat ik nu 'zomaar' kom binnenvallen in jullie topic vind ik best moeilijk, want jullie zijn een hecht groepje.. Maar de laatste tijd heb ik heel vaak dat ik ook iets wil zeggen over bepaalde dingen, door de herkenning en misschien ook wel omdat ik vanaf pagina 1 meelees, maar ik voel me dan zo onbelangrijk om er iets over te kunnen zeggen. Jullie hebben meestal wel wijze woorden voor elkaar en dan voelt een extra post van mij wat nutteloos.
Toch heb ik nu besloten een account aan te maken, hopelijk zal ik dan ook wat eerder iets durven te typen. Ik heb gezien dat er wel eerder mensen zijn geweest die erbij kwamen in dit topic en dat hier gewoon positief op gereageerd wordt, vandaar dat ik het nu ook wel aandurf. Haha, hopelijk denken jullie nu niet dat ik heel raar ben, maar wilde dit graag even kwijt. Want door de posts van jullie weet ik al het één en ander en vind het wel zo eerlijk tegenover jullie om dat gelijk even te vertellen, bij deze dus!
Ik moet zeggen dat deze eerste post tot nu toe al erg lang is, terwijl ik nog niks over mezelf echt verteld heb haha. Goed, ik ben een vrouw van 22, woon op mezelf (heb wel 2 jaar een vriend die de helft van de tijd bij mij woont, de andere helft bij zijn ouders), werk in het onderwijs en ik heb de afgelopen jaren een heftige periode doorgemaakt wat nog steeds wel aanwezig is. Nare jeugd gehad, moeite met vertrouwen, geen normale eetgewoonten.. Zal nu niet teveel hierover zeggen, hopelijk snappen jullie dat wel. Ik heb 2 jaar therapie gehad en dat sinds 3 maand afgesloten. De therapie was op praktische zaken gebasseerd en toen ik mijzelf weer kon redden in de maatschappij zonder depressief te zijn is deze therapie gestopt. Bij nader inzien had ik nog wel wat meer problemen kunnen aanstippen, maar heb dat niet gedurfd en mijn therapeute zag dat niet. Toen was ik er blij om dat ze me niet doorhad, nu weet ik het niet zo zeker meer. Maarja, dat is achteraf praten he.
Ik weet voor nu even niks meer, maar wil iedereen hier nog een fijne nacht wensen! Alvast bedankt voor het lezen.
Een nieuwe naam hier, maar ben niet helemaal nieuw moet ik gelijk al toegeven. Ik denk dat er meer mensen zullen zijn die met jullie meelezen en daar ben ik er één van. De reden is dat ik heel erg veel herkenning vind in jullie verhalen en posts. Ik hoop dat jullie dit negatief opvatten of iets dergelijks. Ik zie dit namelijk als heel positief. Jullie zijn eigenlijk wel een inspiratie voor me, stuk voor stuk. Ook al zijn jullie zo verschillend, ik heb aan de posts van verschillende mensen heel veel gehad. Natuurlijk zijn de gebeurtenissen/gevoelens niet altijd fijn, weet ik zelf ook uit ervaring, maar dat jullie zo erg elkaar kunnen steunen voelt erg goed...
Dat ik nu 'zomaar' kom binnenvallen in jullie topic vind ik best moeilijk, want jullie zijn een hecht groepje.. Maar de laatste tijd heb ik heel vaak dat ik ook iets wil zeggen over bepaalde dingen, door de herkenning en misschien ook wel omdat ik vanaf pagina 1 meelees, maar ik voel me dan zo onbelangrijk om er iets over te kunnen zeggen. Jullie hebben meestal wel wijze woorden voor elkaar en dan voelt een extra post van mij wat nutteloos.
Toch heb ik nu besloten een account aan te maken, hopelijk zal ik dan ook wat eerder iets durven te typen. Ik heb gezien dat er wel eerder mensen zijn geweest die erbij kwamen in dit topic en dat hier gewoon positief op gereageerd wordt, vandaar dat ik het nu ook wel aandurf. Haha, hopelijk denken jullie nu niet dat ik heel raar ben, maar wilde dit graag even kwijt. Want door de posts van jullie weet ik al het één en ander en vind het wel zo eerlijk tegenover jullie om dat gelijk even te vertellen, bij deze dus!
Ik moet zeggen dat deze eerste post tot nu toe al erg lang is, terwijl ik nog niks over mezelf echt verteld heb haha. Goed, ik ben een vrouw van 22, woon op mezelf (heb wel 2 jaar een vriend die de helft van de tijd bij mij woont, de andere helft bij zijn ouders), werk in het onderwijs en ik heb de afgelopen jaren een heftige periode doorgemaakt wat nog steeds wel aanwezig is. Nare jeugd gehad, moeite met vertrouwen, geen normale eetgewoonten.. Zal nu niet teveel hierover zeggen, hopelijk snappen jullie dat wel. Ik heb 2 jaar therapie gehad en dat sinds 3 maand afgesloten. De therapie was op praktische zaken gebasseerd en toen ik mijzelf weer kon redden in de maatschappij zonder depressief te zijn is deze therapie gestopt. Bij nader inzien had ik nog wel wat meer problemen kunnen aanstippen, maar heb dat niet gedurfd en mijn therapeute zag dat niet. Toen was ik er blij om dat ze me niet doorhad, nu weet ik het niet zo zeker meer. Maarja, dat is achteraf praten he.
Ik weet voor nu even niks meer, maar wil iedereen hier nog een fijne nacht wensen! Alvast bedankt voor het lezen.
maandag 29 juni 2009 om 09:55
maandag 29 juni 2009 om 09:57
maandag 29 juni 2009 om 12:53
quote:Elmervrouw schreef op 26 juni 2009 @ 09:51:
Tijd is iets heel raars, wat dit alles betreft. Die anderhalf jaar zonder mijn moeder voelt als een eeuwigheid, bijna alsof het altijd al zo geweest is. En die ruim zes jaar zonder mijn kinderen precies hetzelfde. Ik denk dat het komt omdat er zoveel gebeurt en ik zoveel aan het verwerken en op een rijtje aan het zetten ben, en dat het leven ook gewoon doorgaat met alles erop en eraan. Het lijkt bijna een vorig leven, vooral het leven samen met mijn kinderen.
Ik herken dat wel EV, dat het soms lijkt of het niet anders is geweest, geen contact met je moeder hebben. Omdat ik behalve de stress en het gevoel van constant tekortschieten niks aan haar had. De eenzaamheid, de verweesdheid was er al toen ik nog wel contact met haar had.
Wat ik fijn vond was dat er ruimte kwam voor mijn eigen normen en waarden na de breuk. Dat ik uit kon proberen wat die waren. Zelfs als ik wist dat zij ze stom en schijnheilig vond. Dat riep wel heel veel angst op. Mijn eigenheid wilde ik niet meer in de steek laten, loyaal blijven had me teveel gekost.
Tijd is iets heel raars, wat dit alles betreft. Die anderhalf jaar zonder mijn moeder voelt als een eeuwigheid, bijna alsof het altijd al zo geweest is. En die ruim zes jaar zonder mijn kinderen precies hetzelfde. Ik denk dat het komt omdat er zoveel gebeurt en ik zoveel aan het verwerken en op een rijtje aan het zetten ben, en dat het leven ook gewoon doorgaat met alles erop en eraan. Het lijkt bijna een vorig leven, vooral het leven samen met mijn kinderen.
Ik herken dat wel EV, dat het soms lijkt of het niet anders is geweest, geen contact met je moeder hebben. Omdat ik behalve de stress en het gevoel van constant tekortschieten niks aan haar had. De eenzaamheid, de verweesdheid was er al toen ik nog wel contact met haar had.
Wat ik fijn vond was dat er ruimte kwam voor mijn eigen normen en waarden na de breuk. Dat ik uit kon proberen wat die waren. Zelfs als ik wist dat zij ze stom en schijnheilig vond. Dat riep wel heel veel angst op. Mijn eigenheid wilde ik niet meer in de steek laten, loyaal blijven had me teveel gekost.
maandag 29 juni 2009 om 13:05
Welkom Mystery! Grappig om te lezen dat je eigenlijk al best veel van me weet
Minder leuk is wat je vertelt over hoe het met je gaat, want ik gun je een gelukkig leven, een verleden waar je met plezier op terug kunt kijken. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd. Je manier van schrijven maakt dat ik benieuwd ben naar meer!
Vos, je bent welkom, en je mag hier van je af schrijven. Wel wil ik de kanttekening plaatsen dat ik het niet zo fijn vind om uitgebreid over zelfdestructie te lezen. Er zijn ook forumregels over. Ik vind het belangrijk dat het gaat over de emoties die er achter liggen, hoe je het best voor jezelf kunt zorgen daarin. Kracht en steun kunt vinden en krijgen om daar verantwoord mee om te gaan. Daar is zeker ruimte voor. En is meteen ook een positieve insteek.
Minder leuk is wat je vertelt over hoe het met je gaat, want ik gun je een gelukkig leven, een verleden waar je met plezier op terug kunt kijken. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd. Je manier van schrijven maakt dat ik benieuwd ben naar meer!
Vos, je bent welkom, en je mag hier van je af schrijven. Wel wil ik de kanttekening plaatsen dat ik het niet zo fijn vind om uitgebreid over zelfdestructie te lezen. Er zijn ook forumregels over. Ik vind het belangrijk dat het gaat over de emoties die er achter liggen, hoe je het best voor jezelf kunt zorgen daarin. Kracht en steun kunt vinden en krijgen om daar verantwoord mee om te gaan. Daar is zeker ruimte voor. En is meteen ook een positieve insteek.
maandag 29 juni 2009 om 15:32
Hoi allemaal.
Leuk, twee nieuwe mensen erbij!
Welkom Mys! (mag ik je naam zo afkorten? )
Appel, lieverd.
Jammer dat je je verhaal niet hebt laten staan. Had graag geweten hoe het echt met je gaat.
Saar, ik ben super blij voor je! YOU ROCK!!
Gaan we snel een terrasje pakken?
Sowieso, is er nog animo voor?
Laat het even bij jullie verder. Maar weet dat ik er voor in ben.
Ben beetje druk in mn hoofd, maar verder gaat het wel okee.
Later meer!
Liefs
Leuk, twee nieuwe mensen erbij!
Welkom Mys! (mag ik je naam zo afkorten? )
Appel, lieverd.
Jammer dat je je verhaal niet hebt laten staan. Had graag geweten hoe het echt met je gaat.
Saar, ik ben super blij voor je! YOU ROCK!!
Gaan we snel een terrasje pakken?
Sowieso, is er nog animo voor?
Laat het even bij jullie verder. Maar weet dat ik er voor in ben.
Ben beetje druk in mn hoofd, maar verder gaat het wel okee.
Later meer!
Liefs
maandag 29 juni 2009 om 16:00
Aanstoot geven is een te groot woord Vos, maar ik wilde er toch iets van zeggen. Ik hoop dat je je gewoon welkom blijft voelen hier! Tof hoe je reageert, niet iedereen kan omgaan met kritiek...
En ja, in waarde ben je niet veranderd. Je bent nu net zoveel waard als voor die verschrikkelijke gebeurtenis van vorig jaar. Dat je gevoel wat anders zegt snap ik wel. Het doet wat met je eigenwaarde, je gevoel van onaantastbaarheid, met je trots.
Het is een hele klus om met die heftige emoties om te gaan. Verdoven, op welke manier dan ook, lijkt vaak dé manier om aan de intensiteit te ontsnappen. Maar van alle gevoel uitdoen word je ook een beetje knetter. En ga je weer heftigheid opzoeken... Dat is mijn ervaring i.i.g.
En ja, in waarde ben je niet veranderd. Je bent nu net zoveel waard als voor die verschrikkelijke gebeurtenis van vorig jaar. Dat je gevoel wat anders zegt snap ik wel. Het doet wat met je eigenwaarde, je gevoel van onaantastbaarheid, met je trots.
Het is een hele klus om met die heftige emoties om te gaan. Verdoven, op welke manier dan ook, lijkt vaak dé manier om aan de intensiteit te ontsnappen. Maar van alle gevoel uitdoen word je ook een beetje knetter. En ga je weer heftigheid opzoeken... Dat is mijn ervaring i.i.g.
maandag 29 juni 2009 om 16:33
EV, lieve moppetoet, ik hoop niet dat je afstand houd omdat ik meteen heul mijn rare geest op tafelt forum gooide toen jij een terechte vraag stelde.
Zo wel dan hier alsnog: Blijf jezelf. Blijf vragen, blijf reageren, blijf jou. Je reageert uit je hart, en dat maakt je posts fijn.
Kritische vragen mogen zeker ook gesteld, zeker als er aanleiding toe is, wat er in mijn geval door onduidelijke post zeker was!!!
Ik ben nooit boos op je geweest, of overstuur! Wat ik opschreef zit echt continue in mij, ik probeer het alleen te negeren. En nu vloog het er allemaal uit, toen ik probeerde eerlijk antwoord te geven en daarmee helemaal de andere kant op doorschoot.
That's me dear, not you.
Saartje, he wat naar dat je dat gevoel had, van moeten verdedigen. Ik was er al bang voor na je antwoord, daarom wilde ik het ook benoemen. Dat was echt ab-so-luut niet mn bedoeling. Echt helemaal nergens niet. Hoop dat je dat ook van me aan wilt nemen.
Begint dat hele gejeuk nou al minder te worden? Die pillen zouden toch ook gewoon het 'ziek zijn' minder moeten maken, niet alleen de jeuk-bij-koelte?
Sterrenkind, ik ben nog steeds telkens de kluts kwijt als ik je nieuwe avatar zie . Duurt me elke keer weer even om te beseffen dat jij het bent!
Iets meer rust in je hoofd? Fijn!
Hoe is het met jou jeuk? Zal ook wel extra heftig zijn met dit zweet-weer..
Je weet dat ik heel graag een terrasje met je wil pakken.
En ook wat een planningschaoot ik ben. Maar ja, ik wil heel graag. Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag.
Hankepanke, hoest ondertussen met jou? Fijn dat je zo alert reageerde, want ben zelf altijd meteen geinspireerd door verhalen over zelfdestructie. (is ook het enige waarbij ik meteen wat doe met mn inspiraties geloof ik )
Is het bij jou op je werk ook al chaotisch en druk, zo vlak voor de vakantie?
Hai Mystery! Welkom hoor! Leuk dat je nu besluit mee te schrijven, hoe meer zielen.... blabla.
Vos, leuk om jou ook weer te zien. Je reageert heftiger op onrespectvol gedrag naar vrouwen zo te lezen.
Geef jezelf daar ook nog wat credits in he, zo lang geleden is het nog niet. Weer vertrouwen krijgen in de mensheid, en zeker in mannen, duurt lang. En de waarschuwing 'pas op' blijft waarschijnlijk voor altijd in je achterhoofd.
Komende jaren moet je langzaam aan weer je 'eigen' normen en waarden terug gaan vinden. Wat vind jij nog een grapje, wat niet meer.
Lieve Appel. Confronterend soms he, je eigen eerlijke gedachten lezen. Ik kan me indenken dat je er van schrok, zeker omdat je schrijft dat je zo graag wìlt dat het goed gaat.
Hoop dat je dit nog wel met iemand durft te bespreken uiteindelijk. Er alleen mee rondlopen is zò eenzaam, en maakt het vaak zo enorm zwaar...
Nou moppies, (f) van mij voor jullie.
Hier vredig dagje. Maandag huishouddag he, jullie weten het.
Lang niet alles gedaan, maar ben wel okee met mezelf.
Badkamer is geschrobt, de weekboodschappen zijn gedaan (moet ik van mezelf op de fiets doen tegenwoordig), en ik heb nog even met een collega wat werk-administratie afgemaakt.
Je kan het maar gedaan hebben.
Zo wel dan hier alsnog: Blijf jezelf. Blijf vragen, blijf reageren, blijf jou. Je reageert uit je hart, en dat maakt je posts fijn.
Kritische vragen mogen zeker ook gesteld, zeker als er aanleiding toe is, wat er in mijn geval door onduidelijke post zeker was!!!
Ik ben nooit boos op je geweest, of overstuur! Wat ik opschreef zit echt continue in mij, ik probeer het alleen te negeren. En nu vloog het er allemaal uit, toen ik probeerde eerlijk antwoord te geven en daarmee helemaal de andere kant op doorschoot.
That's me dear, not you.
Saartje, he wat naar dat je dat gevoel had, van moeten verdedigen. Ik was er al bang voor na je antwoord, daarom wilde ik het ook benoemen. Dat was echt ab-so-luut niet mn bedoeling. Echt helemaal nergens niet. Hoop dat je dat ook van me aan wilt nemen.
Begint dat hele gejeuk nou al minder te worden? Die pillen zouden toch ook gewoon het 'ziek zijn' minder moeten maken, niet alleen de jeuk-bij-koelte?
Sterrenkind, ik ben nog steeds telkens de kluts kwijt als ik je nieuwe avatar zie . Duurt me elke keer weer even om te beseffen dat jij het bent!
Iets meer rust in je hoofd? Fijn!
Hoe is het met jou jeuk? Zal ook wel extra heftig zijn met dit zweet-weer..
Je weet dat ik heel graag een terrasje met je wil pakken.
En ook wat een planningschaoot ik ben. Maar ja, ik wil heel graag. Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag.
Hankepanke, hoest ondertussen met jou? Fijn dat je zo alert reageerde, want ben zelf altijd meteen geinspireerd door verhalen over zelfdestructie. (is ook het enige waarbij ik meteen wat doe met mn inspiraties geloof ik )
Is het bij jou op je werk ook al chaotisch en druk, zo vlak voor de vakantie?
Hai Mystery! Welkom hoor! Leuk dat je nu besluit mee te schrijven, hoe meer zielen.... blabla.
Vos, leuk om jou ook weer te zien. Je reageert heftiger op onrespectvol gedrag naar vrouwen zo te lezen.
Geef jezelf daar ook nog wat credits in he, zo lang geleden is het nog niet. Weer vertrouwen krijgen in de mensheid, en zeker in mannen, duurt lang. En de waarschuwing 'pas op' blijft waarschijnlijk voor altijd in je achterhoofd.
Komende jaren moet je langzaam aan weer je 'eigen' normen en waarden terug gaan vinden. Wat vind jij nog een grapje, wat niet meer.
Lieve Appel. Confronterend soms he, je eigen eerlijke gedachten lezen. Ik kan me indenken dat je er van schrok, zeker omdat je schrijft dat je zo graag wìlt dat het goed gaat.
Hoop dat je dit nog wel met iemand durft te bespreken uiteindelijk. Er alleen mee rondlopen is zò eenzaam, en maakt het vaak zo enorm zwaar...
Nou moppies, (f) van mij voor jullie.
Hier vredig dagje. Maandag huishouddag he, jullie weten het.
Lang niet alles gedaan, maar ben wel okee met mezelf.
Badkamer is geschrobt, de weekboodschappen zijn gedaan (moet ik van mezelf op de fiets doen tegenwoordig), en ik heb nog even met een collega wat werk-administratie afgemaakt.
Je kan het maar gedaan hebben.
maandag 29 juni 2009 om 17:01
De hectiek op het werk was er afgelopen week Wurm, en nu is er weer wat rust in de tent. Vanochtend was relaxt, zeker omdat we bijna de hele tijd buiten waren. Soms is het werk psychisch zwaar, vooral als de kids bananen in de oren hebben of we niet 1 lijn trekken. (wat de bananen natuurlijk alleen maar hardnekkiger maakt)
Soms maak je je zorgen om een kind en dat vind ik het lastigst van al. Je 'hebt' ze een paar uur in de week, veel kun je niet doen, behalve positieve aandacht geven, de grenzen houden waar ze zijn op een consequente manier. Maar soms heb je je dag niet, of er komt storm (serieus, dat kun je merken aan die ukkies, ze zijn veel onrustiger), of de kids hebben hun dag niet (het zijn tenslotte net mensen) en dan ben je blij dat de ochtend erop zit.
Met het ene kind heb ik meer dan met de ander. Zeker degenen die een uitdaging vormen gaan me aan het hart. Moet je blijven nadenken bij wat je doet. Bouw je op den duur vertrouwen op. De eerste keer dat zo'n kind je opzoekt om getroost te worden of om gewoon een knuffeltje te halen, is een overwinning.
Soms maak je je zorgen om een kind en dat vind ik het lastigst van al. Je 'hebt' ze een paar uur in de week, veel kun je niet doen, behalve positieve aandacht geven, de grenzen houden waar ze zijn op een consequente manier. Maar soms heb je je dag niet, of er komt storm (serieus, dat kun je merken aan die ukkies, ze zijn veel onrustiger), of de kids hebben hun dag niet (het zijn tenslotte net mensen) en dan ben je blij dat de ochtend erop zit.
Met het ene kind heb ik meer dan met de ander. Zeker degenen die een uitdaging vormen gaan me aan het hart. Moet je blijven nadenken bij wat je doet. Bouw je op den duur vertrouwen op. De eerste keer dat zo'n kind je opzoekt om getroost te worden of om gewoon een knuffeltje te halen, is een overwinning.
