Relaties
alle pijlers
Na 4 jaar........
maandag 13 juli 2009 om 21:07
Hallo allemaal,
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.
Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!
Vorige week heeft mijn vriend/ex gezegd dat hij denkt dat het beter is als we niet samen verder gaan.
Ik zal proberen het zo kort mogelijk hier neer te zetten, want het is een lang verhaal.
Twee weken geleden kwam ik thuis en zag zijn telefoonrek, die belachelijk hoog was omdat we twee weken op vakantie waren geweest en hij vond het nodig om veel te bellen vanuit het buitenland, ik werd daar zo boos om dat ik hem belde en zei dat hij maar uit mijn leven moest verdwijnen en dat ik het zat was. Hij heeft namelijk een potje van zijn leven gemaakt qua geld en heeft veel schulden waar ik hem de afgelopen jaren mee heb geholpen.
Hij is toen boos weg gegaan en later terug gekomen om me te vertellen dat hij twijfelde of het wel goed zat tussen ons en of we wel samen verder moesten gaan.
Hij is die avond bij mijn moeder gaan slapen, nam zijn telefoon niet op en liet niks van zich horen.
Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, ben al geen held om 's nachts alleen thuis te zijn maar goed.
De volgende ochtend belde hij me dat hij langs kwam.
Hij kwam thuis en het was eigenlijk meteen goed, hij wilde met me verder.Wel veel gepraat omdat we beiden het idee hadden dat er wel dingen tussen ons moesten veranderen om allebei gelukkig te zijn.
In mijn ogen kleine dingen bv dat hij meer in huis moet doen en ik moet gaan zorgen dat ik alleen thuis durf te zijn 's nachts zodat hij met een gerust hart een nachtje kan gaan stappen met vrienden zonder zich druk te hoeven maken om mij.
De dagen erna zelfs veel gepraat over de toekomst, we hadden al plannen om over een paar maanden te gaan verhuizen en samen een huisje te gaan kopen.
Een paar dagen daarna kwam hij 's avonds thuis en had ik het gevoel dat er iets was, hij was stil en ik merkte gewoon iets aan hem.
Het hoge woord kwam eruit, hij was niet gelukkig, liep al nachten te piekeren en zei dat hij niet wist wat hij wilde.
Hij kon niet zeggen waardoor hij niet gelukkig is.
Ik wilde praten maar hij zei dat hij alleen maar wlde slapen omdat hij al nachten niet had geslapen, ik voelde me te beroerd om te gaan slapen en heb toch nog een beetje met hem gepraat want ik kon echt niet slapen.
Toen zei hij dat ik me niet meteen zoveel zorgen moest maken.
Ja wat wil je nou! Zoiets zeggen en dan verwachten dat ik ga slapen!
De volgende dag was hij afstandelijk en uit zijn doen, 's avonds is hij weer naar zijn moeder gegaan en hij wist niet wanneer hij terug zou komen, hij wilde rust om na te denken en dingen op een rijtje te kunnen zetten.
Ik kon hem moeilijk niet laten gaan, dus ik ben rustig gebleven en heb hem weg laten gaan.
Dat was op woensdagavond.
Ik weet niet eens meer precies hoe het die dagen erna gegaan is, mijn hoofd zit zo vol!
We hebben elkaar nog wel gesproken in die dagen, ik heb hem gebeld omdat ik wilde weten waar ik aan toe was.
Op zondag hebben we afgesproken zodat hij ons zoontje kon zien en omdat ik na die paar dagen ook wel wilde weten hoe het ervoor stond.
Hij zei toen dat hij dacht dat het beter was dat we niet samen verder konden gaan, we dachten te verschillend over dingen, onze karakters botsten te veel. Hij zei wel van me te houden maar wist niet of hij wel op de goede manier van me hield????
Echt praten kwam er niet van, dat wilde ik ook niet waar de kleine bij was, we zijn ook niet met ruzie uit elkaar gegaan maar echt duidelijk was de situatie ook niet voor mijn gevoel.
Bij het weggaan zei hij: ik hoop dat ik niet de grootste fout van mijn leven maak nu.
We zijn nu een week verder en ik heb voor mijn gevoel nog steeds geen duidelijkheid, hij sluit me volledig buiten.
Neemt wel op als ik bel maar kan me geen antwoorden geven, hij blijft zeggen dat hij het allemaal niet weet.
Hj reageert niet op smsjes (alleen als het om de kleine man gaat), die hij inmiddels van het weekend ook heeft opgehaald om te logeren).
Toen hij gister ons zoontje terug kwam brengen vroeg hij hoe het met me ging, ja kut! Toen zei hij: met mij ook.
En hij gaf me een knuffel en toen storte ik even in. Ik vroeg hem of hij van me hield toen zei hij: ja dat wel en toen ging hij er als een gek vandoor.
Ik heb veel contact met zijn beste vriend, die inmiddels ook een goede vriend van mij is geworden.
Die zei dat ik hem de rust en ruimte moest geven om hem te laten bedenken wat hij wil en om dingen op een rijtje te zetten.
Hi zei ook dat hij het idee had dat mijn ex/vriend zich op dit momemt afvraagd of dit wel is wat hij wil, of hij wel gelukkig is en dat hij geen toekomst ziet (in het algemeen, niet alleen met mij).
En dat hij zelfs een beetje overspannen lijkt.
Nou is mijn ex/vriend een erg gesloten persoon, er valt moeilijk met hem te praten, je moet dingen echt uit hem trekken, moeilijke jeugd gehad. Steekt snel zijn kop in het zand en verwacht dat dingen vanzelf opgelost worden.
Ik heb hem ook gezegd dat je voor sommige dingen moet vechten, zoals je relatie, helemaal als er kinderen in het spel zijn.
We hadden de laatste tijd weinig ruzie, en ik had het idee dat de problemen die we hadden alleen met geld en het gezeur daar omheen te maken hadden maar dat het tussen ons wel goed zat.
Hij heeft ook nooit eerder gezegd dat hij twijfelde aan ons.
Ik heb echt het gevoel dat mijn wereld instort nu en hij geeft me het gevoel dat hij zelf helemaal nog niet weet wat hij wil.
Vandaag aan de telefoon zei ik dat ik hoopte dat het nog goed zou komen, toen zei hij dat ik dat niet moet doen, dat hij dacht dat het niet meer goed zou komen.
Waarom zegt hij dan niet dat hij het zeker weet??
Hij heeft zijn spullen nog niet opgehaald, we hebben nog geen duidelijke afspraken gemaakt over hoe we het gaan doen met de kleine man.Ik heb wel gezegd dat ik nooit tussen hun in zal gaan staan en hij heeft ook gezegd dat hij zijn verantwoordelijkheden zou nemen en ook dat als ik avonddienst heb dat hij wil 'oppassen'bij ons thuis omdat ik dan tot 23u moet werken.
Zijn vriend zegt dat hij de knoop nu al heeft doorgehakt, terwijl hij helemaal niet zeker is, om de druk een beetje van zijn schouders te halen, dat hij mij niet in onzekerheid laat zitten.
En dat hij er nog helemaal niet mee bezig is hoe het verder moet als we echt niet samen verder gaan en dat hij de gevolgen niet ingezien heeft toen hij wegging.
Zijn vriend zegt dat hij erg me zichzelf in de knoop zit.
Wat een verhaal, ik hoop dat het niet te lang en onduidelijk is.
Ik vraag me nu af of ik mezelf voor de gek zit te houden met het idee dat het best nog goed kan komen, ik wil de moed nu nog niet opgeven.
Helemaal niet zolang ik het idee heb dat hij het zelf allemaal nog niet weet.
Voor mij kwam dit echt als een donderslag bij heldere hemel, had dit nooit verwacht en ook niet zien aankomen.
Als ik terug kijk besef ik me dat we allebei te druk zijn geweest met ons werk en de kleine man en dat we uit elkaar zijn gegroeid maar omdat zomaar op te geven zonder je best er voor gedaan te hebben???
Ik wil hem niet kwijt!
maandag 13 juli 2009 om 22:36
Ik ben niet weggegaan omdat ik dat niet wilde, nog steeds niet trouwens. Ondanks alles wil ik ervoor gaan!
Maar dat moet je samen willen dus ik kan nu verder niks doen behalve afwachten.....
Ik heb hem ook gezegd dat ik weet welke dingen ik anders had moeten doen, waar mijn fouten liggen en wat ik anders zou doen als ik de kans daarvoor zou krijgen.
Maar dat moet je samen willen dus ik kan nu verder niks doen behalve afwachten.....
Ik heb hem ook gezegd dat ik weet welke dingen ik anders had moeten doen, waar mijn fouten liggen en wat ik anders zou doen als ik de kans daarvoor zou krijgen.
maandag 13 juli 2009 om 22:36
maandag 13 juli 2009 om 22:47
Jazeker is dat moeilijk. Ik zou me ook nu niet te veel bezig houden met hem en wat afleiding zoeken, bijvoorbeeld door eens iets leuks te gaan doen met je zoontje of een vriendin, even tot jezelf komen en heel goed bedenken of jij uberhaupt ook wel echt met hem verder wil en niet alleen maar omdat je dan iemand hebt, zodat je 's nachts niet alleen hoeft te zijn of voor je zoontje. Want mij lijkt het absoluut geen pretje om te werken voor iemand anders zijn schuld te moeten betalen.
En nu hij echt bij je weg is na 4 jaar zie je alleen maar alle goede en leuke kanten van hem en de dingen die jullie samen hebben meegemaakt, je gaat hem en jullie relatie romantiseren.Terwijl die in werkelijkheid misschien helemaal niet zo leuk/goed was, zoals je die nu in je hoofd haalt.
En nu hij echt bij je weg is na 4 jaar zie je alleen maar alle goede en leuke kanten van hem en de dingen die jullie samen hebben meegemaakt, je gaat hem en jullie relatie romantiseren.Terwijl die in werkelijkheid misschien helemaal niet zo leuk/goed was, zoals je die nu in je hoofd haalt.
maandag 13 juli 2009 om 22:50
hi meis, laat hem nou maar alles op een rijtje zetten..Hij heeft hier gewoon langer dan een week voor nodig!
tuurlijk zit je nu in onzekerheid, ik heb wel klein beetje het gevoel dat hij altijd maar moest doen hoe jij het het beste vond! nu ook, jij wilt dit zo snel mogelijk uitgepraat hebben, hij is er nog niet aan toe!
jij wil het nog eens proberen, maar het is echt ook erg belangrijk wat hij wil! laat hem dat eens in alle rust uitzoeken..
misschien wil hij niet meer terug..heel erg jammer maar dat heb je te accepteren...
heel veel sterkte, tis niet niks natuurlijk!
tuurlijk zit je nu in onzekerheid, ik heb wel klein beetje het gevoel dat hij altijd maar moest doen hoe jij het het beste vond! nu ook, jij wilt dit zo snel mogelijk uitgepraat hebben, hij is er nog niet aan toe!
jij wil het nog eens proberen, maar het is echt ook erg belangrijk wat hij wil! laat hem dat eens in alle rust uitzoeken..
misschien wil hij niet meer terug..heel erg jammer maar dat heb je te accepteren...
heel veel sterkte, tis niet niks natuurlijk!
maandag 13 juli 2009 om 22:52
maandag 13 juli 2009 om 22:54
Deborah25, rot voor je dat je in deze situatie zit!
Ik kan me voorstellen dat het van jou kant gezien rauw op je dak valt en je uit een soort paniek niet meer weet wat je moet doen. Als je dan ook nog eens geen antwoorden krijgt, terwijl je die nu zo hard nodig hebt, wordt je natuurlijk nog onzekerder.
Zoals je zelf al inziet is het beste op dit moment om hem en ook jezelf even rust te geven. Ik weet dat dat keimoeilijk is.
Hoe vaak per week "moeten" jullie elkaar zien?
Misschien kun je het een beetje omdraaien zodat je zelf meer het gevoel hebt dat je ook wat in deze situatie hebt te zeggen. Dat je hem bijv. belt en zegt dat je zelf wat rust wilt en dat je een week oid elkaar niet spreekt. En dan alvast een afspraak plannen voor daarna zodat je weet wanneer je hem weer zal zien en met hem kan praten.
Maak een lijstje van leuke dingen die je in die week kan doen, afleiding werkt meestal toch beter dan zitten wachten op iemand,
Je kunt hem niet dwingen tot wat dan ook, dus het enige wat je hebt is je even op jezelf en je zoontje richten. Probeer te investeren in jezelf en je zoontje, want of het nu goed komt of niet, het is erg belangrijk om je niet totaal afhankelijk van een ander te voelen. En ik denk dat je je op een bepaalde manier wel van hem afhankelijk voelt. Nu voel je je dus slachtoffer van de situatie en dat snap ik best. Alleen je hebt er dus niks aan.
Ben de emoticons even kwijt, maar stuur je bij deze een knuffel. Kom op meid! Leef even bij de dag en kijk niet te ver vooruit. Dan kun je misschien positievere dingen bereiken.
Ik kan me voorstellen dat het van jou kant gezien rauw op je dak valt en je uit een soort paniek niet meer weet wat je moet doen. Als je dan ook nog eens geen antwoorden krijgt, terwijl je die nu zo hard nodig hebt, wordt je natuurlijk nog onzekerder.
Zoals je zelf al inziet is het beste op dit moment om hem en ook jezelf even rust te geven. Ik weet dat dat keimoeilijk is.
Hoe vaak per week "moeten" jullie elkaar zien?
Misschien kun je het een beetje omdraaien zodat je zelf meer het gevoel hebt dat je ook wat in deze situatie hebt te zeggen. Dat je hem bijv. belt en zegt dat je zelf wat rust wilt en dat je een week oid elkaar niet spreekt. En dan alvast een afspraak plannen voor daarna zodat je weet wanneer je hem weer zal zien en met hem kan praten.
Maak een lijstje van leuke dingen die je in die week kan doen, afleiding werkt meestal toch beter dan zitten wachten op iemand,
Je kunt hem niet dwingen tot wat dan ook, dus het enige wat je hebt is je even op jezelf en je zoontje richten. Probeer te investeren in jezelf en je zoontje, want of het nu goed komt of niet, het is erg belangrijk om je niet totaal afhankelijk van een ander te voelen. En ik denk dat je je op een bepaalde manier wel van hem afhankelijk voelt. Nu voel je je dus slachtoffer van de situatie en dat snap ik best. Alleen je hebt er dus niks aan.
Ben de emoticons even kwijt, maar stuur je bij deze een knuffel. Kom op meid! Leef even bij de dag en kijk niet te ver vooruit. Dan kun je misschien positievere dingen bereiken.
maandag 13 juli 2009 om 22:59
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik er ook wel eens over na heb gedacht of ik niet beter af zou zijn zonder hem en toch heb ik de stap nooit genomen omdat ik dacht dat we er wel uit zouden komen samen.
Het was geen ideale situatie maar ik zag er nog een toekomst in.
Ik ben er ondertussen wel over uit dat ik hem niet kwijt wil.
Niet omdat ik niet alleen wil zijn, maar omdat ik er nog wel hoop in zie, alleen als we allebei zouden veranderen,ik zou niet op deze manier verder willen gaan.
Ik ben ook van mening dat je niet bij elkaar blijft alleen omdat er kinderen in het spel zijn maar ik vind wel dat je er dan extra je best voor moet doen.
Ik ga hem inderdaad met rust laten, had ik ook echt gedaan, helaas vandaag niet gelukt....
Maar is het nou zo raar dat ik toch een klein beetje hoop heb?
Het was geen ideale situatie maar ik zag er nog een toekomst in.
Ik ben er ondertussen wel over uit dat ik hem niet kwijt wil.
Niet omdat ik niet alleen wil zijn, maar omdat ik er nog wel hoop in zie, alleen als we allebei zouden veranderen,ik zou niet op deze manier verder willen gaan.
Ik ben ook van mening dat je niet bij elkaar blijft alleen omdat er kinderen in het spel zijn maar ik vind wel dat je er dan extra je best voor moet doen.
Ik ga hem inderdaad met rust laten, had ik ook echt gedaan, helaas vandaag niet gelukt....
Maar is het nou zo raar dat ik toch een klein beetje hoop heb?
maandag 13 juli 2009 om 23:05
quote:Deborah25 schreef op 13 juli 2009 @ 22:59:
Maar is het nou zo raar dat ik toch een klein beetje hoop heb?
Nee helemaal niet!
Maar jij kunt niets aan zijn gevoel veranderen, niet nu, niet over een week. Hij zal zelf moeten beslissen.
Probeer jezelf de komende week idd een beetje bezig te houden. Van alleen thuis zitten ga je je alleen nog maar ellendiger voelen.
Maar is het nou zo raar dat ik toch een klein beetje hoop heb?
Nee helemaal niet!
Maar jij kunt niets aan zijn gevoel veranderen, niet nu, niet over een week. Hij zal zelf moeten beslissen.
Probeer jezelf de komende week idd een beetje bezig te houden. Van alleen thuis zitten ga je je alleen nog maar ellendiger voelen.
maandag 13 juli 2009 om 23:07
Voorlopig hoef ik hem niet te zien.
Misschien dat hij deze week ons zoontje ophaalt van het kinderdagverblijf en als hij hem dan terug brengt, ben ik zelf aan het werk dus dan vangt mijn moeder hem op.
Ik vind het alleen lastig om alles van hem af te laten hangen, ik weet dat hij ons zoontje heel graag wil zien en dat hij gek op hem is maar hij stelt zelf niks voor wanneer hij hem wil zien enzo. Maar misschien moet ik dat idd nu ook van hem af laten hangen.
Ik wil dat soort dingen graag van te voren weten, als hij hem donderdag bv wil zien wil ik dat graag van te voren weten dan kan ik er ook rekening mee houden.
Maar ik zal eens afwachten om te kijken of hij er zelf mee komt.
Misschien dat hij deze week ons zoontje ophaalt van het kinderdagverblijf en als hij hem dan terug brengt, ben ik zelf aan het werk dus dan vangt mijn moeder hem op.
Ik vind het alleen lastig om alles van hem af te laten hangen, ik weet dat hij ons zoontje heel graag wil zien en dat hij gek op hem is maar hij stelt zelf niks voor wanneer hij hem wil zien enzo. Maar misschien moet ik dat idd nu ook van hem af laten hangen.
Ik wil dat soort dingen graag van te voren weten, als hij hem donderdag bv wil zien wil ik dat graag van te voren weten dan kan ik er ook rekening mee houden.
Maar ik zal eens afwachten om te kijken of hij er zelf mee komt.
maandag 13 juli 2009 om 23:10
yoyo2, Ik weet dat ik niks aan zijn gevoel kan veranderen en dat ik echt machteloos ben in deze situatie.
Hij moet dit voor zichzelf op een rijtje krijgen maar op de een of andere manier was ik bang dat als ik hem niet zou vertellen dat ik ervoor wil gaan en wat ik eraan zou kunnen doen of veranderen dat zijn keuze makkelijker gemaakt zou zijn.
Hij moet dit voor zichzelf op een rijtje krijgen maar op de een of andere manier was ik bang dat als ik hem niet zou vertellen dat ik ervoor wil gaan en wat ik eraan zou kunnen doen of veranderen dat zijn keuze makkelijker gemaakt zou zijn.
maandag 13 juli 2009 om 23:20
Daarom vond ik het ook zo moeilijk om hem met rust te laten maar ondertussen weet hij nu wel hoe ik erover denk en hoef ik niet bang te zijn dat daarover twijfelt, als dat nu nog niet duidelijk is.....
Dan ga ik hem nu de rust en tijd gunnen die hij nodig heeft.
Ik ga hem dus ook niet bellen over ons zoontje, dat laat ik nu ook van hem af hangen.
Dan ga ik hem nu de rust en tijd gunnen die hij nodig heeft.
Ik ga hem dus ook niet bellen over ons zoontje, dat laat ik nu ook van hem af hangen.
maandag 13 juli 2009 om 23:31
Goed van je!
En je machteloos voelen is vreselijk, net als wanneer iemand bijvoorbeeld dood gaat. Maar soms zijn er van die situaties waar je echt geen invlod op hebt. En die horen bij het leven. Je kunt er gewoon niks mee.
Daarom kun je je beter even op jezelf en je zoontje richten. Als je jullie weer samenkomen dan sta je sterker in je schoenen, want je weet dat je zonder hem ook nog iemand bent. En mocht het toch mislopen, dan hoef je niet totaal in te storten omdat je al ervaren hebt dat je het kunt zonder hem.
En je machteloos voelen is vreselijk, net als wanneer iemand bijvoorbeeld dood gaat. Maar soms zijn er van die situaties waar je echt geen invlod op hebt. En die horen bij het leven. Je kunt er gewoon niks mee.
Daarom kun je je beter even op jezelf en je zoontje richten. Als je jullie weer samenkomen dan sta je sterker in je schoenen, want je weet dat je zonder hem ook nog iemand bent. En mocht het toch mislopen, dan hoef je niet totaal in te storten omdat je al ervaren hebt dat je het kunt zonder hem.
maandag 13 juli 2009 om 23:34
En waarop voel je je zo onveilig 's nachts?
Misschien een tip om overal extra nachtsloten op te laten zetten of stalen strippen op de deur.
Ik woonde vroeger bij mijn ouders in een wijk waar redelijk vaak werd ingebroken, maar ik bleef op mijn 16e gewoon alleen thuis als mijn ouders op vakantie waren hoor. Alles was prima beveiligd, heb me nooit onveilig gevoeld daar.
Misschien een tip om overal extra nachtsloten op te laten zetten of stalen strippen op de deur.
Ik woonde vroeger bij mijn ouders in een wijk waar redelijk vaak werd ingebroken, maar ik bleef op mijn 16e gewoon alleen thuis als mijn ouders op vakantie waren hoor. Alles was prima beveiligd, heb me nooit onveilig gevoeld daar.
maandag 13 juli 2009 om 23:41
Maar als hij verder niet echt actie zou ondernemen, wanneer zou je hem dan gaan bellen? Ik ben zelf ook niet goed in dit soort situaties. En uit ervaring weet ik dat ik in een moment van zwakte er toch weer achteraan ga rennen.
En wanneer zou voor jou de maat vol zijn en zou je er zelf ook echt mee willen stoppen?
Denk erover na, want het kan zijn dat het zo kan lopen.Als je zelf meer grip op de sitatie wil hebben moet je deze dingen van jezelf weten. Want het kan het lang duren voordat dit soort issues officieel over zijn of weer helemaal goed zijn. Goed om je te bedenken hoeveel jij wilt laten gebeuren.
En wanneer zou voor jou de maat vol zijn en zou je er zelf ook echt mee willen stoppen?
Denk erover na, want het kan zijn dat het zo kan lopen.Als je zelf meer grip op de sitatie wil hebben moet je deze dingen van jezelf weten. Want het kan het lang duren voordat dit soort issues officieel over zijn of weer helemaal goed zijn. Goed om je te bedenken hoeveel jij wilt laten gebeuren.
dinsdag 14 juli 2009 om 00:02
Hoe het komt dat ik me onveilig voel 's nachts weet ik niet, ik ben heel bang dat er 's nachts ingebroken wordt en dat ik wakker wordt terwijl er iemand naast mijn bed staat.
Als er iemand bij me is heb ik dat gevoel niet, ookal is het een vriendin.
Ik woon nu in een benedenhuis, toen ik in een flat woonde had ik er geen last van.
Angsten blijven vreemde dingen.
Ik heb me echt voorgenomen om hem niet te bellen maar ik ga er wel vanuit dat hij deze week wel belt om iets af te spreken voor ons zoontje.
En dan ga ik mijn best doen om niet over ons te beginnen, wat me ookal een paar dagen gelukt is, alleen nadat ik hem gister even heb gezien, ging het weer even minder goed vandaag.
En wanneer is voor mij de maat vol?
Ik kan niet eeuwig op hem of op antwoorden gaan zitten wachten en dat doet me dan ook denken aan wat zijn/onze vriend tegen me zei, hij zei dat hij hoopte dat ex/vriend eerder zijn beslissing heeft genomen dan dat ik zou zeggen dat ik klaar ben met wachten en hopen.
Ik vind het erg moeilijk, ik wil ook geen overhaaste beslissingen nemen.
Maar ja als het goed komt, komt het goed ookal zou ik in de tussentijd verhuisd zijn en verder gegaan zijn.
Wat het voor mij vooral moeilijk maakt is dat zijn vriend zegt dat hij het nog niet weet.
Terwijl hij zelf vandaag zei dat ik niet moet blijven hopen.
Zijn vriend denkt dat hij dat alleen maar zegt om in alle rust te kunnen nadenken zonder mij valse hoop te geven.
Als er iemand bij me is heb ik dat gevoel niet, ookal is het een vriendin.
Ik woon nu in een benedenhuis, toen ik in een flat woonde had ik er geen last van.
Angsten blijven vreemde dingen.
Ik heb me echt voorgenomen om hem niet te bellen maar ik ga er wel vanuit dat hij deze week wel belt om iets af te spreken voor ons zoontje.
En dan ga ik mijn best doen om niet over ons te beginnen, wat me ookal een paar dagen gelukt is, alleen nadat ik hem gister even heb gezien, ging het weer even minder goed vandaag.
En wanneer is voor mij de maat vol?
Ik kan niet eeuwig op hem of op antwoorden gaan zitten wachten en dat doet me dan ook denken aan wat zijn/onze vriend tegen me zei, hij zei dat hij hoopte dat ex/vriend eerder zijn beslissing heeft genomen dan dat ik zou zeggen dat ik klaar ben met wachten en hopen.
Ik vind het erg moeilijk, ik wil ook geen overhaaste beslissingen nemen.
Maar ja als het goed komt, komt het goed ookal zou ik in de tussentijd verhuisd zijn en verder gegaan zijn.
Wat het voor mij vooral moeilijk maakt is dat zijn vriend zegt dat hij het nog niet weet.
Terwijl hij zelf vandaag zei dat ik niet moet blijven hopen.
Zijn vriend denkt dat hij dat alleen maar zegt om in alle rust te kunnen nadenken zonder mij valse hoop te geven.
