Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
donderdag 1 mei 2025 om 07:28
Nee, het is een verwarrende tijd voor ons allemaal en dat er van geen enkele kant -Veilig Thuis, Trias, Jeugdzorg noem maar op- informatie of advies of wat dan ook gedeeld wordt omdat het vakantie is, helpt niet echt. We weten alleen van moeder zelf dat het meisje daar niet welkom is.Vivalafete25 schreef: ↑30-04-2025 23:19Ik word al moe als ik het lees, laat staan iemand die een burn out heeft.
Ziet hij de dingen wel helder? Want zijn idee dat jullie allemaal als 1 happy family samen zouden wonen was ook wat eh...minder realistisch.
donderdag 1 mei 2025 om 07:30
Ik begrijp wat je schrijft en ik moet -denk ik- echt aan het idee wennen en straks de ruimte omarmen. Het lukt nog niet op dit moment, maar ik geloof het als jullie/meer mensen zeggen dat het goed komt.Attraverso schreef: ↑01-05-2025 06:52Geef het een beetje tijd. Jullie gaan gewoon LATten zoals zo veel koppels doen. Voor jullie voelt het als een stap terug. Voor veel koppels is het gewoon normaal. Tijd gaat raad geven. Het zit er dik in dat je gewoon een gevoel van herwonnen vrijheid gaat ervaren en op een dag blij gaat zijn met de extra tijd die je gaat hebben voor jezelf.
Het is iets zoals zo veel mensen moeten doormaken die kinderen hebben en gaan scheiden. Co-ouderschap voelt eerst aan als de hel en nadien ga je je leven er naar plannen. 'De ene week kan ik met vriendinnen afspreken, vaker naar yoga, komt nieuwe vriend hier in't weekend logeren en de andere week is mijn kind er.'
Jullie kunnen elk weekend en elke vakantie samen doorbrengen en elke dag 's avonds even bellen en de dag samen overlopen. Het zou wel eens gewoon heel erg kunnen wennen.
En dan nog zal tijd raad geven... De situatie kan altijd veranderen. Alle kanten op.
Ik ben gewoon bang. Ook voor de mentale gezondheid van mijn partner. Ik kan gewoon slecht tegen heftige veranderingen. Ze horen natuurlijk wel bij het leven.
donderdag 1 mei 2025 om 09:05
Ik begrijp je volledig hoor!DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 07:30Ik begrijp wat je schrijft en ik moet -denk ik- echt aan het idee wennen en straks de ruimte omarmen. Het lukt nog niet op dit moment, maar ik geloof het als jullie/meer mensen zeggen dat het goed komt.
Ik ben gewoon bang. Ook voor de mentale gezondheid van mijn partner. Ik kan gewoon slecht tegen heftige veranderingen. Ze horen natuurlijk wel bij het leven.
Herinner me het co-ouderschap nog na mijn scheiding. Dat was de hel! Maar na een tijd genoot ik van de vrijheid.
Dit is niet helemaal hetzelfde maar toch vergelijkbaar.
En latten deed ik ook al. Had graag dat hij er was in't weekend maar ook dat hij terug naar huis ging en ik weer mijn ding kon doen. Voor jullie is het uiteraard een flinke stap terug maar het kan echt wel wennen/goed komen.
Sterkte!
donderdag 1 mei 2025 om 11:10
Maar DonnaDo, ik begrijp dat je dat zegt, hij zet zijn kind voorop. Maar als ik lees dat hij van plan is om eerst bij jullie te gaan eten en dan pas zijn kind van de opvang te gaan halen, dan vind ik dat wel heel raar eigenlijk.DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 07:26Die vader stelt zijn kind voorop, geloof mij maar. En dat vind ik alleen maar fijn. De reden dat hij “aan mij hangt” is omdat wij ons leven de afgelopen jaren hebben vormgegeven om de instabiele omgangsregeling en het weinig zien van zijn kinderen en op het moment dat daar enige berusting in kwam, is de zaak nogal gedraaid en moet hij zijn/ons leven op zijn kop zetten omdat hij juist voor zijn kind wil zorgen. Dat is hier niet eens een punt van discussie. Wat er wel is, is verdriet en onzekerheid over hoe nu verder.
Ik vind dat niet raar. Mijn vriend is een een goed mens die een hoop pech en verdriet en woede heeft moeten verstouwen en we hebben een redelijk gelukkige modus gevonden waarin dat een plekje kreeg. Nu moet hij er voor zijn kind zijn. Hij heeft daar geen seconde over getwijfeld en al het andere zal op de tweede plaats komen. Ook ik. Ik snap dat.
Ik snap ook dat je als mens -ik doe dat ook- misschien met onrealistische ideeën komt om toch een stukje te behouden van wat nu bekend en vertrouwd terrein is.
donderdag 1 mei 2025 om 11:30
Ik ben het hiermee eens.evelien2010 schreef: ↑30-04-2025 16:09To ik zou proberen het ook positief te zien. De afgelopen 3 jaar zijn heel erg zwaar geweest. Jouw beide kinderen hebben problemen (gehad). En dan is een rustige en stabiele thuissituatie heel belangrijk. Jouw partner heeft zijn eigen problemen. Dat heeft weer invloed op andere gezinsleden. En waar bleef jijzelf in dit hele verhaal? Zie deze stap als een periode met meer tijd en rust voor jezelf en jouw kinderen. Niet continu rekening hoeven houden met je partner. Maar tijd om je eigen dingen te gaan doen. Dus iedere dag eten zou ik niet afspreken. Dat is wellicht niet eens haalbaar en jullie moeten dan nog rekening houden met zijn schema.
Uiteindelijk kan je een relatie invullen zoals jullie dat willen. Er zijn tal van vormen. Van 25/7 samen tot elkaar 1x per week zien. Ga gewoon rustig kijken hoe alles verloopt voor je een beslissing neemt. En ga een eigen leven opbouwen met vrienden en hobby's of sport. Even tijd voor jezelf.
TO, jullie relatie zal veranderen, en verandering is eng. Maar zoals je zelf zegt, het hoort bij het leven.
Het klinkt alsof je een fijne relatie hebt, dat is op zich al enorm veel waard! En je hebt beiden al veel meegemaakt mbt jullie eigen kinderen, jullie zijn daar samen goed uitgekomen. Nu is er weer een hobbel en ja, het kan het einde van de relatie betekenen. Of niet.
Je zal moeten accepteren dat de situatie anders wordt, het wordt niet meer zoals het was. Maar je weet ook niet wat de toekomst brengt he… Kinderen worden ooit volwassen mensen die hun eigen leven uitbouwen. Ok, de jongste van partner is nog erg jong. Maar dat hoort ook bij het ouderschap vind ik. De kinderen zijn geboren en staan op 1. Dit engagement ga je nu eenmaal aan als ouder. Nu is het zuur, maar wees creatief en echt, accepteer de verandering.
Sterkte!
Veritas vos liberabit
donderdag 1 mei 2025 om 11:54
Je hebt toch op zich geen professioneel advies nodig om te weten dat het plan om na werk bij jullie te eten en daarna zijn dochter op te halen nogal onzalig is? Om meerdere redenen eigenlijk.DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 07:28Nee, het is een verwarrende tijd voor ons allemaal en dat er van geen enkele kant -Veilig Thuis, Trias, Jeugdzorg noem maar op- informatie of advies of wat dan ook gedeeld wordt omdat het vakantie is, helpt niet echt. We weten alleen van moeder zelf dat het meisje daar niet welkom is.
Hij "moet" echt even wat realiteitszin krijgen.
donderdag 1 mei 2025 om 12:25
Ik denk dat het vrij menselijk is dat je plannen dropt en later realiseert dat het een stom plan is.
donderdag 1 mei 2025 om 12:31
Vast.
Ook als je slim genoeg bent om het niet in de praktijk te brengen laat zo'n plan wel je denklijnen zien.
Ik zie dan toch echt partner voor kind.
Gelukkig is hij en zijn jullie verstandig genoeg om in te zien dat twee keer denken beter is.
donderdag 1 mei 2025 om 12:56
Eens.Vivalafete25 schreef: ↑01-05-2025 11:54Je hebt toch op zich geen professioneel advies nodig om te weten dat het plan om na werk bij jullie te eten en daarna zijn dochter op te halen nogal onzalig is? Om meerdere redenen eigenlijk.
Hij "moet" echt even wat realiteitszin krijgen.
donderdag 1 mei 2025 om 13:04
Daar is dat ook niet voor nodig. Dat snappen we echt wel.Vivalafete25 schreef: ↑01-05-2025 11:54Je hebt toch op zich geen professioneel advies nodig om te weten dat het plan om na werk bij jullie te eten en daarna zijn dochter op te halen nogal onzalig is? Om meerdere redenen eigenlijk.
Hij "moet" echt even wat realiteitszin krijgen.
Er is alleen geen overleg, geen plan, geen inlichtingen. Niks geen bericht van hulpverlening over hoe nu verder.
Twee weken geleden is er door een situatie bij de moeder een meisje op “straat gezet”. En het netwerk van vader, oma en ikzelf hebben het tot nu toe kunnen opvangen.
We hebben van moeder vernomen dat kind niet terug kan en vanaf dat moment moeten we het blijkbaar maar uitzoeken.
Er is niks bekend of geïnformeerd over eventuele gesprekken met stiefdochter, hoe verder met school, contact met broertjes. Niks. Wat voor hulp wordt er ingezet? Wat verwacht men van ons/vader? Waar moeten we rekening mee houden?
Dat veroorzaakt ook onrust en onzekerheid.
donderdag 1 mei 2025 om 14:24
Heel begrijpelijk dat dit onrust geeft. Het is ook wel behoorlijk maf om zo losgelaten te worden en jullie het allemaal zelf maar moeten uitzoeken. Ik snap heel goed dat dat stuurloos voelt, vooral voor je partner.DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 13:04
Twee weken geleden is er door een situatie bij de moeder een meisje op “straat gezet”. En het netwerk van vader, oma en ikzelf hebben het tot nu toe kunnen opvangen.
We hebben van moeder vernomen dat kind niet terug kan en vanaf dat moment moeten we het blijkbaar maar uitzoeken.
Er is niks bekend of geïnformeerd over eventuele gesprekken met stiefdochter, hoe verder met school, contact met broertjes.
.
donderdag 1 mei 2025 om 14:42
Moeder heeft hopelijk toch wel helemaal goed uitgelegd waarom precies dochter niet meer bij haar mag wonen?DonnaDo schreef: ↑01-05-2025 13:04Daar is dat ook niet voor nodig. Dat snappen we echt wel.
Er is alleen geen overleg, geen plan, geen inlichtingen. Niks geen bericht van hulpverlening over hoe nu verder.
Twee weken geleden is er door een situatie bij de moeder een meisje op “straat gezet”. En het netwerk van vader, oma en ikzelf hebben het tot nu toe kunnen opvangen.
We hebben van moeder vernomen dat kind niet terug kan en vanaf dat moment moeten we het blijkbaar maar uitzoeken.
Er is niks bekend of geïnformeerd over eventuele gesprekken met stiefdochter, hoe verder met school, contact met broertjes. Niks. Wat voor hulp wordt er ingezet? Wat verwacht men van ons/vader? Waar moeten we rekening mee houden?
Dat veroorzaakt ook onrust en onzekerheid.
donderdag 1 mei 2025 om 15:02
Nee. Niks. Moeder heeft lange tijd vader verstoten en op het moment dat dochter zich daartegen uitsprak en aangaf behoefte aan haar vader te hebben, volgde -zoals wij begrepen hebben- straf, opsluiting en afpakken van speelgoed. Toen dochter niet opgaf en zelf contact probeerde te zoeken en moeder en dochter -van wat wij begrepen- daarover zoveel strijd kregen, is dochter op straat gezet. Op dat moment is er politie en veilig thuis ingezet door de omstanders/omgeving.
donderdag 1 mei 2025 om 15:08
owwwDonnaDo schreef: ↑01-05-2025 15:02Nee. Niks. Moeder heeft lange tijd vader verstoten en op het moment dat dochter zich daartegen uitsprak en aangaf behoefte aan haar vader te hebben, volgde -zoals wij begrepen hebben- straf, opsluiting en afpakken van speelgoed. Toen dochter niet opgaf en zelf contact probeerde te zoeken en moeder en dochter -van wat wij begrepen- daarover zoveel strijd kregen, is dochter op straat gezet. Op dat moment is er politie en veilig thuis ingezet door de omstanders/omgeving.
En doooooor!
donderdag 1 mei 2025 om 15:08
En op de vraag van mijn vriend aan de moeder hoe of wat er vanaf dinsdag -want dan begint school weer- verwacht kon worden (is er begeleiding, plan, wat is haar visie?) kreeg hij als antwoord dat dochter absoluut niet welkom is.
Het is echt heel vaag.
En van hulpverleners horen we niks, tenzij mijn vriend zelf belt of vraagt en dan komt er niets uit aan info of verwachtingen of wat dan ook.
Het is echt heel vaag.
En van hulpverleners horen we niks, tenzij mijn vriend zelf belt of vraagt en dan komt er niets uit aan info of verwachtingen of wat dan ook.
donderdag 1 mei 2025 om 15:10
Het is ook ontzettend verdrietig en ik heb geen idee wat ik kan doen. Ik denk dat ik in ieder geval voor een onbezorgde, leuke week heb gezorgd en ik vond het ook leuk.
donderdag 1 mei 2025 om 17:54
Ik denk dat je ook niet meer kunt doen of zou moeten willen doen vooral!
Live Life to the fullest
donderdag 1 mei 2025 om 18:06
Dat klinkt juist heel duidelijk en totaal niet vaagDonnaDo schreef: ↑01-05-2025 15:08En op de vraag van mijn vriend aan de moeder hoe of wat er vanaf dinsdag -want dan begint school weer- verwacht kon worden (is er begeleiding, plan, wat is haar visie?) kreeg hij als antwoord dat dochter absoluut niet welkom is.
Het is echt heel vaag.
En van hulpverleners horen we niks, tenzij mijn vriend zelf belt of vraagt en dan komt er niets uit aan info of verwachtingen of wat dan ook.
Jouw vriend moet vanaf nu 100 procent beschikbaar zijn voor zijn dochter.
Reken op geen enkele hulp, dan kan het alleen maar meevallen.
Vol aan de bak nu, dat is niet niks, maar hij heeft geen keuze lijkt me.
donderdag 1 mei 2025 om 18:53
donderdag 1 mei 2025 om 19:04
Waarover hebben jullie woorden dan? Het heeft toch helemaal geen zin om op moeilijke gesprekken te voeren? Daar is de situatie helemaal niet naar.
Punt is dat er éérst (desnoods met de vuist op tafel) met jeugd betrokkenen afspraken moeten worden gemaakt. Al is het maar een afspraak voor de komende 4 weken. Persoonlijk vind ik het bijna niet te geloven dat niet eens deze minimale afspraken gemaakt kunnen worden. Ik heb veel jeugd begeleiding gegeven en als je als ouder jezelf duidelijk positioneert, is mijn ervaring dat je spoed gesprekken krijgt. De situatie van dit meisje vraagt specifiek om snel schakelen en begeleiding opstarten. Sorry, maar ik geloof het gewoon niet. Eerst staat jeugdzorg op de stoep om kind met spoed bij moeder weg te halen (en is er blijkbaar sprake van een ander kind waar met geen woord over gerept wordt), dan wordt kind ogenschijnlijk bij een vader geplaatst die al die jaren minimale zorg had en jeugdzorg is met de noorderzon vertrokken? Wat als vader had gezegd, ho even, maar dit kan niet zomaar? Ik bedoel, moet iedereen nu maar doen alsof er niks gebeurd is? School krijgt op maandag een meisje in de klas die niet meer thuis mag komen, waar een traumatische gebeurtenis aan vooraf is gegaan met uithuisplaatsing, buren die zich ermee hebben bemoeid en een jeugdzorg die niks zegt? Wat zijn dat voor gesprekken? Een uur elkaar aanstaren en na een uur, "was een goed gesprek hoor, moeten we nog eens doen?!"
Punt is dat er éérst (desnoods met de vuist op tafel) met jeugd betrokkenen afspraken moeten worden gemaakt. Al is het maar een afspraak voor de komende 4 weken. Persoonlijk vind ik het bijna niet te geloven dat niet eens deze minimale afspraken gemaakt kunnen worden. Ik heb veel jeugd begeleiding gegeven en als je als ouder jezelf duidelijk positioneert, is mijn ervaring dat je spoed gesprekken krijgt. De situatie van dit meisje vraagt specifiek om snel schakelen en begeleiding opstarten. Sorry, maar ik geloof het gewoon niet. Eerst staat jeugdzorg op de stoep om kind met spoed bij moeder weg te halen (en is er blijkbaar sprake van een ander kind waar met geen woord over gerept wordt), dan wordt kind ogenschijnlijk bij een vader geplaatst die al die jaren minimale zorg had en jeugdzorg is met de noorderzon vertrokken? Wat als vader had gezegd, ho even, maar dit kan niet zomaar? Ik bedoel, moet iedereen nu maar doen alsof er niks gebeurd is? School krijgt op maandag een meisje in de klas die niet meer thuis mag komen, waar een traumatische gebeurtenis aan vooraf is gegaan met uithuisplaatsing, buren die zich ermee hebben bemoeid en een jeugdzorg die niks zegt? Wat zijn dat voor gesprekken? Een uur elkaar aanstaren en na een uur, "was een goed gesprek hoor, moeten we nog eens doen?!"
donderdag 1 mei 2025 om 19:15
Onze onenigheid gaat over het feit dat er geen duidelijkheid verschaft wordt over wat er moet gebeuren etc.
Het enige wat er wordt verteld is dat dochter niet terug naar moeder kan en dat daar hulp wordt georganiseerd door heel veel partijen. En dat er min of meer vanuit wordt gegaan dat vader voor dochter zorgt. Ongeacht de gevolgen voor zijn leven.
Hoe lang dat moet kunnen ze niet vertellen en is afhankelijk van wat de moeder wil.
Als moeder besluit dat dochter niet meer terug kan, dan zal wonen bij vader georganiseerd worden en ook gewoon moeten.
Ze weten niet of dat over een week, of twee weken of een maand of een half jaar is.
De keuze die mij door mijn vriend werd voorgelegd is: het blijft zoals het is, maar dochter komt hier wonen.
Of hij gaat terug naar zijn woonplaats en we zien wel waar het schip strandt.
Ik heb vanaf het begin aangegeven dat ik hier wonen niet als een permanente oplossing zie en hij is boos dat ik het niet wil proberen. Mijn argument dat ik niet met kwetsbare mensenlevens wil experimenteren -mijzelf niet eens meegenomen, ik denk alleen aan de kinderen- komt niet binnen. Ik wil niet iets proberen en vervolgens mensen de deur moeten wijzen als het niet lukt.
Het enige wat er wordt verteld is dat dochter niet terug naar moeder kan en dat daar hulp wordt georganiseerd door heel veel partijen. En dat er min of meer vanuit wordt gegaan dat vader voor dochter zorgt. Ongeacht de gevolgen voor zijn leven.
Hoe lang dat moet kunnen ze niet vertellen en is afhankelijk van wat de moeder wil.
Als moeder besluit dat dochter niet meer terug kan, dan zal wonen bij vader georganiseerd worden en ook gewoon moeten.
Ze weten niet of dat over een week, of twee weken of een maand of een half jaar is.
De keuze die mij door mijn vriend werd voorgelegd is: het blijft zoals het is, maar dochter komt hier wonen.
Of hij gaat terug naar zijn woonplaats en we zien wel waar het schip strandt.
Ik heb vanaf het begin aangegeven dat ik hier wonen niet als een permanente oplossing zie en hij is boos dat ik het niet wil proberen. Mijn argument dat ik niet met kwetsbare mensenlevens wil experimenteren -mijzelf niet eens meegenomen, ik denk alleen aan de kinderen- komt niet binnen. Ik wil niet iets proberen en vervolgens mensen de deur moeten wijzen als het niet lukt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
