Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
donderdag 1 mei 2025 om 12:42
Ja, of hij leert daar meer over een aantal zaken en "gebruikt" dat tegen to. Om haar bijvoorbeeld te vertellen wat hij nodig heeft van haar, hoe zij zich eigenlijk moet aanpassen.
donderdag 1 mei 2025 om 14:43
Haha ja, die optie is er ook nogJahallo222 schreef: ↑01-05-2025 12:42Ja, of hij leert daar meer over een aantal zaken en "gebruikt" dat tegen to. Om haar bijvoorbeeld te vertellen wat hij nodig heeft van haar, hoe zij zich eigenlijk moet aanpassen.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
donderdag 1 mei 2025 om 16:52
Of je hebt verteld wat je nodig hebt en doet hij er wat mee. Heb je aangegeven met de situatie op je werk wat je nodig van hem had?ScullylovesM schreef: ↑30-04-2025 15:50
Sinds vorige week ben ik gestopt met moeite doen, kletsen, belangstelling tonen, en oh wat heeft hij het door. Hij zegt de hele tijd dat hij zoveel van me houdt, knuffelt de kinderen, enzovoort. Ik vind dat heel moeilijk, aan de ene kant denk ik “hij kan het dus toch wel”, aan de andere kant denk ik “je bent mooi te laat en doet het alleen omdat ik heb gezegd dat je normaal moet doen tegen de kinderen.”
Ik zeg niet dat het zo is en ik kan ook totaal niet beoordelen aan wat je schrijft of het zo is. Ik weet wel dat er mensen zijn ( dus zeker niet allemaal) met een vorm van autisme die pas gaan doen als je hebt aangegeven wat je nodig hebt. Die begrijpen dat op het moment dat je dit aangeeft en dat is geen onwil maar onkunnen en het niet goed kunnen aanvoelen wat een ander nodig heeft en hoe deze zich voelt.
En ik zeg niet dat het bij je man zo is. Ook niet dat dit voor alle mensen die vorm van autisme hebben. Soms helpt het om letterlijk te zeggen wat je voelt en wat je nodig van iemand hebt. En als jouw man werkelijk op het specturm zit dan zou het kunnen dat dit voor hem ook zo is.
donderdag 1 mei 2025 om 17:31
Hij kan toch ook zooien met een ander? Weigert hulp. Dan verspeelt -ie toch mooi zijn krediet helemaal zelf lijkt me. Autisme of niet (wat sowieso alleen een Viva diagnose is, ik weet nog wel een paar andere).Drumstel schreef: ↑01-05-2025 16:52Of je hebt verteld wat je nodig hebt en doet hij er wat mee. Heb je aangegeven met de situatie op je werk wat je nodig van hem had?
Ik zeg niet dat het zo is en ik kan ook totaal niet beoordelen aan wat je schrijft of het zo is. Ik weet wel dat er mensen zijn ( dus zeker niet allemaal) met een vorm van autisme die pas gaan doen als je hebt aangegeven wat je nodig hebt. Die begrijpen dat op het moment dat je dit aangeeft en dat is geen onwil maar onkunnen en het niet goed kunnen aanvoelen wat een ander nodig heeft en hoe deze zich voelt.
En ik zeg niet dat het bij je man zo is. Ook niet dat dit voor alle mensen die vorm van autisme hebben. Soms helpt het om letterlijk te zeggen wat je voelt en wat je nodig van iemand hebt. En als jouw man werkelijk op het specturm zit dan zou het kunnen dat dit voor hem ook zo is.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
donderdag 1 mei 2025 om 18:25
Dan nog kun je concluderen dat een relatie op deze basis te zwaar is, als de ene partner altijd heel expliciet moet benoemen wat die van de andere partner verwacht.Drumstel schreef: ↑01-05-2025 16:52Of je hebt verteld wat je nodig hebt en doet hij er wat mee. Heb je aangegeven met de situatie op je werk wat je nodig van hem had?
Ik zeg niet dat het zo is en ik kan ook totaal niet beoordelen aan wat je schrijft of het zo is. Ik weet wel dat er mensen zijn ( dus zeker niet allemaal) met een vorm van autisme die pas gaan doen als je hebt aangegeven wat je nodig hebt. Die begrijpen dat op het moment dat je dit aangeeft en dat is geen onwil maar onkunnen en het niet goed kunnen aanvoelen wat een ander nodig heeft en hoe deze zich voelt.
En ik zeg niet dat het bij je man zo is. Ook niet dat dit voor alle mensen die vorm van autisme hebben. Soms helpt het om letterlijk te zeggen wat je voelt en wat je nodig van iemand hebt. En als jouw man werkelijk op het specturm zit dan zou het kunnen dat dit voor hem ook zo is.
Daarnaast zelfinzicht kun je niet aan de andere partner opleggen. Dat kan iemand alleen zelf willen ontwikkelen.
donderdag 1 mei 2025 om 18:45
Ik reageer even snel want druk op het duidelijk zeggen wat ik verwacht aspect: dat zou heel goed kunnen kloppen, net zoals ik hem heb moeten vertellen dat het toch wel gangbaar is om iemand een fijne dag te wensen als je weggaat naar werk of vraagt hoe iemand z’n dag was. Maar als ik iets (iemand) wil programmeren kruip ik wel achter een pc, daar pas ik echt voor, zo wil ik niet leven. Dan liever alleen.
donderdag 1 mei 2025 om 18:51
ScullylovesM schreef: ↑01-05-2025 18:45Ik reageer even snel want druk op het duidelijk zeggen wat ik verwacht aspect: dat zou heel goed kunnen kloppen, net zoals ik hem heb moeten vertellen dat het toch wel gangbaar is om iemand een fijne dag te wensen als je weggaat naar werk of vraagt hoe iemand z’n dag was. Maar als ik iets (iemand) wil programmeren kruip ik wel achter een pc, daar pas ik echt voor, zo wil ik niet leven. Dan liever alleen.
Ik begrijp jou helemaal hoor, zeker nu hij blijkbaar wel enige compassie met collega’s kan hebben en daar druk mee te zijn. Afknapper 1e klas zeg, dan kun je het beter gewoon écht helemaal alleen doen ipv met zo’n chagrijn op de achtergrond steeds.
Live Life to the fullest
donderdag 1 mei 2025 om 21:35
Snap ik ook heel goed TO! Je partner 'programmeren', hoe oprecht is het dan allemaal.
Zou het overigens geen 'afknapper' noemen, dat associeer ik toch altijd een beetje met daten of een eerste kennismaking. Jullie hebben er al heel wat jaren opzitten, met ook goede momenten. Misschien eerder 'uit elkaar groeiende behoeftes' (al klinkt dat ook weer niet heel soepel haha).
Zou het overigens geen 'afknapper' noemen, dat associeer ik toch altijd een beetje met daten of een eerste kennismaking. Jullie hebben er al heel wat jaren opzitten, met ook goede momenten. Misschien eerder 'uit elkaar groeiende behoeftes' (al klinkt dat ook weer niet heel soepel haha).
donderdag 1 mei 2025 om 22:50
Ik zou het ook zo bekijken. Gaanderweg gaan de dingen 'scheef' groeien en ga je steeds meer zien en ervaren hoeveel verschil van beleving er eigenlijk tussen jullie is.. Programmeren gaat geeneens lukken. Zijn interesse zit er niet in, dan gaat hij het vanzelf weer vergeten.Pimpelmeesje87 schreef: ↑01-05-2025 21:35Snap ik ook heel goed TO! Je partner 'programmeren', hoe oprecht is het dan allemaal.
Zou het overigens geen 'afknapper' noemen, dat associeer ik toch altijd een beetje met daten of een eerste kennismaking. Jullie hebben er al heel wat jaren opzitten, met ook goede momenten. Misschien eerder 'uit elkaar groeiende behoeftes' (al klinkt dat ook weer niet heel soepel haha).
vrijdag 2 mei 2025 om 07:46
Oei dat zet me aan het denken Raver. Ik heb lange tijd geleden een operatie gehad en ik vind het heel erg naar als dat litteken wordt aangeraakt. Dat weet hij, ik heb hem het heel vaak gezegd, en toch gaat dat nog minstens 1x per week mis. Soms zelfs meerdere keren achter elkaar.
Dat scheefgroeien en dat steeds meer zien, ik denk dat je daar helemaal gelijk ik hebt.
Fijn om jullie opmerkingen te lezen over het zelfinzicht/initiatief dat vanuit hem moet komen. Ik heb (had) altijd het gevoel dat ik hem duidelijk moet maken wat en hoe ik iets zou willen, maar dat lukte me gewoon niet (ik kan toch niet van álles aangeven hoe iets “moet” of alle beslissingen nemen hier in huis), en dat hij totaal geen initiatief neemt tot reflectie of iets frustreert mij enorm. Daar voelde ik me dan weer heel stom om omdat hij dat elke keer als ik erover begin gewoon wegwuift. Blijkbaar verlang ik iets bizars dan, ofzo. Door jullie reacties zie ik steeds meer in dat dat eigenlijk helemaal niet zo is.
Dat scheefgroeien en dat steeds meer zien, ik denk dat je daar helemaal gelijk ik hebt.
Fijn om jullie opmerkingen te lezen over het zelfinzicht/initiatief dat vanuit hem moet komen. Ik heb (had) altijd het gevoel dat ik hem duidelijk moet maken wat en hoe ik iets zou willen, maar dat lukte me gewoon niet (ik kan toch niet van álles aangeven hoe iets “moet” of alle beslissingen nemen hier in huis), en dat hij totaal geen initiatief neemt tot reflectie of iets frustreert mij enorm. Daar voelde ik me dan weer heel stom om omdat hij dat elke keer als ik erover begin gewoon wegwuift. Blijkbaar verlang ik iets bizars dan, ofzo. Door jullie reacties zie ik steeds meer in dat dat eigenlijk helemaal niet zo is.
vrijdag 2 mei 2025 om 07:52
Dit zet me heel erg aan het denken (de andere reacties die dit min of meer zeggen ook, maar ik pik deze er even uit). Ik merk bij mezelf dat ik heel boos word hierom, dat hij nu ineens wel lief kan doen tegen de kinderen, en ik begreep niet goed waarom, dat is toch wat ik wou? Maar ik denk dat het exact is hoe je het hier beschrijft.NomenNesci0 schreef: ↑01-05-2025 11:38Als je pas gaat bewegen als je op een bepaald moment gaat merken dat je mogelijk iets aan het verliezen bent, dan heb je eigenlijk alleen maar interesse en oog voor jezelf. Je eigen comfort mag niet in het gedrang komen.
Pas als jij, als het centrum van het universum, iets kwijtraakt, dán ga je ervoor proberen te zorgen om het niet kwijt te raken.
Maar al die tijd ervoor kon het je bijzonder weinig interesseren hoe je partner en kinderen erbij zaten. Had je weinig oor naar klachten. Dan leef je wel echt heel hard vooral voor jezelf.
vrijdag 2 mei 2025 om 08:44
Ik denk dat die diagnose die je eerder opperde misschien wel helemaal verkeerd zit.ScullylovesM schreef: ↑02-05-2025 07:46Oei dat zet me aan het denken Raver. Ik heb lange tijd geleden een operatie gehad en ik vind het heel erg naar als dat litteken wordt aangeraakt. Dat weet hij, ik heb hem het heel vaak gezegd, en toch gaat dat nog minstens 1x per week mis. Soms zelfs meerdere keren achter elkaar.
Dat scheefgroeien en dat steeds meer zien, ik denk dat je daar helemaal gelijk ik hebt.
Fijn om jullie opmerkingen te lezen over het zelfinzicht/initiatief dat vanuit hem moet komen. Ik heb (had) altijd het gevoel dat ik hem duidelijk moet maken wat en hoe ik iets zou willen, maar dat lukte me gewoon niet (ik kan toch niet van álles aangeven hoe iets “moet” of alle beslissingen nemen hier in huis), en dat hij totaal geen initiatief neemt tot reflectie of iets frustreert mij enorm. Daar voelde ik me dan weer heel stom om omdat hij dat elke keer als ik erover begin gewoon wegwuift. Blijkbaar verlang ik iets bizars dan, ofzo. Door jullie reacties zie ik steeds meer in dat dat eigenlijk helemaal niet zo is.
Hij wil gewoon doen wat hij wil en als iemand herhaaldelijk shit doet die jij niet prettig vindt, zeker op dit vlak, dat is puur egoïsme en denk zelfs een machtsbewuste actie.
vrijdag 2 mei 2025 om 08:45
vrijdag 2 mei 2025 om 09:21
Bijzonder van dat litteken. Ik herken dat wel van mijn man trouwens, als ik eens iets heb als een wondje of blauwe plek dan raakt hij me daar ook ineens opvallend vaak aan.... volgens mij is dat het denk niet aan een roze olifant principe, dan denk je ineens nergens anders aan. Voor kinderen werkt dat ook zo, als je zegt "niet rennen" dan horen ze eigenlijk alleen 'rennen'. Dus de kans bestaat dat als je aangeeft waar je wel aangeraakt wil worden die boodschap blijft hangen en zodoende de litteken plek gespaard blijft maarja het is daarvoor eigenlijk al veeeel te laat nu.
vrijdag 2 mei 2025 om 09:27
Ik vind dit echt zo raar altijd, dat vergelijken van mannen met kinderen/kleuters.quasi-onschuldig schreef: ↑02-05-2025 09:21Bijzonder van dat litteken. Ik herken dat wel van mijn man trouwens, als ik eens iets heb als een wondje of blauwe plek dan raakt hij me daar ook ineens opvallend vaak aan.... volgens mij is dat het denk niet aan een roze olifant principe, dan denk je ineens nergens anders aan. Voor kinderen werkt dat ook zo, als je zegt "niet rennen" dan horen ze eigenlijk alleen 'rennen'. Dus de kans bestaat dat als je aangeeft waar je wel aangeraakt wil worden die boodschap blijft hangen en zodoende de litteken plek gespaard blijft maarja het is daarvoor eigenlijk al veeeel te laat nu.
Is dit echt waar je de lat wil leggen voor een partner?
vrijdag 2 mei 2025 om 09:55
Helemaal mee eens.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
vrijdag 2 mei 2025 om 09:56
Want hij is 2 en heeft dat nodig? Zijn je verwachtingen voor jezelf dan zo laag?quasi-onschuldig schreef: ↑02-05-2025 09:21Bijzonder van dat litteken. Ik herken dat wel van mijn man trouwens, als ik eens iets heb als een wondje of blauwe plek dan raakt hij me daar ook ineens opvallend vaak aan.... volgens mij is dat het denk niet aan een roze olifant principe, dan denk je ineens nergens anders aan. Voor kinderen werkt dat ook zo, als je zegt "niet rennen" dan horen ze eigenlijk alleen 'rennen'. Dus de kans bestaat dat als je aangeeft waar je wel aangeraakt wil worden die boodschap blijft hangen en zodoende de litteken plek gespaard blijft maarja het is daarvoor eigenlijk al veeeel te laat nu.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
vrijdag 2 mei 2025 om 10:19
Wat naar dit.ScullylovesM schreef: ↑02-05-2025 07:55Ik ben vandaag toevallig een halve dag alleen thuis met hem, maar ik ben excuses aan het zoeken om niet thuis te zijn. Ik moet het hem zeggen, dat het klaar is, maar ik ben zo bang (niet fysiek, hij gaat mij niets doen).
Dit ga je natuurlijk niet lang volhouden. Wat gaat je volgende stap zijn? IK denk echt dat er wat gebeuren moet, Scully.
.
vrijdag 2 mei 2025 om 11:08
Idd. Waarom vergelijken veel vrouwen hun man met kinderen? Als iemand mij zegt dat ik iemand niet daar of daar kan aanraken, blijf ik er vanaf. Ik heb geen stopverf in mijn oren. Waarom excuses bedenken waarom een man dat niet zou kunnen?
Wat je van jezelf verwacht, mag je ook van een partner verwachten. Kun je zelf leuk doen tegen anderen? Grenzen respecteren? Interesse tonen? Zorg dragen?
Ja? Ben je daarmee een wel heel bijzonder mens? De enige op de wereld die dit kan?
Nou dan!
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 02-05-2025 11:14
0.64% gewijzigd
vrijdag 2 mei 2025 om 11:13
Scully, kun je je de komende dagen volledig op jezelf en de kinderen richten? Ga zaken in orde maken. Ga praktisch denken. Ga gewoon in een andere kamer zitten als je dat nodig hebt. Als je denkt dat je nog wat tekst en uitleg moet geven, kun je dat afdoen met dat je ruimte voor jezelf nodig hebt en dat je verwacht dat hij dit respecteert. Laat hem maar spartelen en bungelen. Dat is precies wat hij al jaren bij jou doet, dus ik zou me er ook niet schuldig over voelen. En focus op jezelf. Dat zou je mantra moeten zijn.
Komt tijd, komt raad.
Komt tijd, komt raad.
vrijdag 2 mei 2025 om 11:17
Of bij een moeder/broer/zus/vriendin/bibliotheek.NomenNesci0 schreef: ↑02-05-2025 11:13Scully, kun je je de komende dagen volledig op jezelf en de kinderen richten? Ga zaken in orde maken. Ga praktisch denken. Ga gewoon in een andere kamer zitten als je dat nodig hebt. Als je denkt dat je nog wat tekst en uitleg moet geven, kun je dat afdoen met dat je ruimte voor jezelf nodig hebt en dat je verwacht dat hij dit respecteert. Laat hem maar spartelen en bungelen. Dat is precies wat hij al jaren bij jou doet, dus ik zou me er ook niet schuldig over voelen. En focus op jezelf. Dat zou je mantra moeten zijn.
Komt tijd, komt raad.
Zoek vast uit wat er allemaal geregeld moet worden en maak aan de hand daarvan een stappenplan.
Waarschijnlijk heeft dat meer overzicht en dus gevoel van controle en dus meer rust.
Een week meer of minder maakt ook niet meer uit hè.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
vrijdag 2 mei 2025 om 13:36
Ik denk nog steeds dat er sprake is van ass (autisme). En sprake van zijn karakter (met ass) dat maakt dat hij zaken niet genoeg interessant vindt. Hij wil /kan niet stil blijven staan bij sommige zaken van iemand anders (To in dit geval) en dat kun je egoisme noemen. Hij hoort haar (gewoon, normaal) aan, vindt het vervolgens niet 'interessant' genoeg om er iets mee te 'willen' (kunnen), vergeet het daarom ook weer en doet weer dezelfde aktie. Vervolgens legt To het weer uit, enz. Dit kan zich keer op keer op keer herhalen.
En dat is echt een ass-gerelateerd 'iets'. Als hij het wel onthouden had, dan had hij het belangrijk en interessant genoeg gevonden. Dat zal bij andere zaken zeker wel het geval zijn. Het heeft te maken met het stuk vermogen tot invoelen en wat er op dat moment beschikbaar is aan ruimte. Dat werkt gewoon echt anders bij iemand met ass.
vrijdag 2 mei 2025 om 13:45
In ieder geval is, ook al weet je waar bepaalde gedragingen vandaan komen, het is ontzettend moeilijk (zo niet onmogelijk) dat wanneer er echt veel speelt (en dat is in deze relatie het geval), om er samen helemaal naar tevredenheid van beide, uit te komen.
En dan levert het alleen maar meer onbegrip, verdriet en stress op.
To, hoe moeilijk en pijnlijk ook, het is denk ik echt tijd om voor jezelf te kiezen. En hij zal dat vanzelf voor zichzelf gaan (moeten) doen. En hij kan veel meer dan jij nu denkt.
En dan levert het alleen maar meer onbegrip, verdriet en stress op.
To, hoe moeilijk en pijnlijk ook, het is denk ik echt tijd om voor jezelf te kiezen. En hij zal dat vanzelf voor zichzelf gaan (moeten) doen. En hij kan veel meer dan jij nu denkt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
