Stiefkind bij ons/mij wonen

Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;

Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.

Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.

Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.

De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.

Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.

Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.

Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.

Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.

Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.

En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.

En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.

Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?

Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.

Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.

Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.

Nou, een nieuw update: moeder zit beter in haar vel en heeft daarom aangegeven dat ze toch heel graag wil dat dochter bij haar terugkomt met alle hulp die nu verplicht wordt door de instanties.

Ze gaat daarbij akkoord met een verruiming van de omgang met beide kinderen en vader en verplicht zich daar ook middels een nieuw ouderschapsplan daar aan te willen houden.

Ik vind het nogal wat plotwendingen in de afgelopen weken, dus ik kan wederom niet anders dan meeveren en stromen.

Als ik zo het topic teruglees is er geen enkele te volgen route voor mij/vriend. Eigenlijk is het op micro schaal wat er ook al jaren gespreid gebeurd. We kunnen nooit echt verder of structuur aanbrengen omdat met name zijn situatie met de kinderen altijd onvoorspelbaar is.

Nu wisselt per week wat er gebeurd en hoe moeder van kinderen erin staat en hoe haar pet staat. Eerst ging dat per jaar/half jaar.

Dus ik hoop echt dat er wat meer structuur met hulp bij moeder kan komen. Ook voor haarzelf.

Nou ja, in de laatste overleggen zei moeder dat kind absoluut niet meer welkom was en niet meer als “eigen” voelde.

Nu is dochter wel weer volledig welkom, is er een vakantie gepland etc.

Ik heb zelf ook 2 kinderen met een omgangsregeling met 2 vaders deze is echter wel al jaren stabiel voor de 9-jarige en sinds de puberteit en door keuzes van de vader wat minder met de vader van de 17-jarige.

Ik ben niet bekend met dergelijke plotwendingen in korte perioden van dagen.

Maar ik begrijp echt wel dat ik moet meeveren.

Merys schreef: ↑

16-05-2025 11:23

Klinkt alsof moeder er ook even flink doorheen heeft gezeten. Ken je haar?

Ik ken haar een beetje en heb in het begin beleefd contact gehad. Door bepaald gedrag van haar heb ik flink afstand genomen en houd ik het “grey rock”.

Nu heb en wil ik geen contact, ik ben wel absoluut neutraal naar de kinderen en laat mij niet negatief uit.

NomenNesci0 schreef: ↑

16-05-2025 11:13

Zat je erbij of stond dat zo opgeschreven in het verslag? En dan nog, ik heb ook wel eens uitspraken gedaan tegen professionals in een tijd van grote druk en stress, die op dat moment zo overheersend waren, omdat ik er geen gat meer inzag. Kan je werkelijk niet bedenken dat emoties een rol spelen? Overbelasting? Psychische problemen? En dat zaken kunnen veranderen?

Kijk alleen al naar jezelf. Vorige week wilde je het nog uitmaken. En na 1 goed weekend was je weer helemaal omgeslagen.

Je komt op mij heel zwart wit over in je denken.

Dat stond in een verslag.

Ik denk inderdaad zwart wit en kan op dit moment weinig meer dragen. Rugzakje zit wat vol waardoor oa haar gevoelens voor mij niet prio zijn.

GeweldigWeer schreef: ↑

16-05-2025 09:53

Even advocaat vd duivel: in hoeverre is moeder gefrustreerd over hun scheiding? Ik bedoel, kan het zijn dat zij jullie relatie om zeep probeert te helpen?

Eh, tja. Het eerste jaar van mijn relatie met vriend ben ik bedreigd, gestalkt, werden er rare profielen op datingsites aangemaakt en zijn er diverse eigendommen vernield. Auto in brand gestoken.

Ik weet dat zij het was, omwille van de gevoelige omgang heb ik er nooit werk van gemaakt en daarna zo weinig mogelijk in contact gebleven. Ik laat alles aan vriend over.