Psyche
alle pijlers
Hoe wordt je empathischer?
woensdag 21 mei 2025 om 06:38
Ik ben zelf opgevoed met een vrij hoge mate niet lullen maar poetsen. Tanden op elkaar en doorgaan. Ook was er minder ruimte voor gevoelens. Ondank dat kijk ik terug op een goede jeugd, maar ik wil het met mijn kinderen net anders.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
wielrenster87 wijzigde dit bericht op 21-05-2025 07:10
3.38% gewijzigd
woensdag 21 mei 2025 om 13:44
De wereld is inderdaad niet zwart/wit, maar het gekke is dat jouw posts wel zo op me overkomen. Niks opschieten met jezelf zielig vinden als je moet mantelzorgen, is ook weer zo'n uiterste. Logischer is om bij vragen stil te staan als: wat doet deze 'taak' met me, wat voel ik bij de aftakeling van mijn ouders, waar liggen mijn grenzen, wat kan ik doen om het voor mezelf draaglijk te houden, hoe voorkom ik dat ik alles op mijn schouders neem, hoe ga ik hulp vragen, van wie, wanneer? Dat heeft allemaal niks met jezelf zielig vinden te maken, wel met jezelf serieus en in acht nemen.
woensdag 21 mei 2025 om 13:48
Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.meisje85 schreef: ↑21-05-2025 13:44De wereld is inderdaad niet zwart/wit, maar het gekke is dat jouw posts wel zo op me overkomen. Niks opschieten met jezelf zielig vinden als je moet mantelzorgen, is ook weer zo'n uiterste. Logischer is om bij vragen stil te staan als: wat doet deze 'taak' met me, wat voel ik bij de aftakeling van mijn ouders, waar liggen mijn grenzen, wat kan ik doen om het voor mezelf draaglijk te houden, hoe voorkom ik dat ik alles op mijn schouders neem, hoe ga ik hulp vragen, van wie, wanneer? Dat heeft allemaal niks met jezelf zielig vinden te maken, wel met jezelf serieus en in acht nemen.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
En daar zal ik wel verschillen met veel mensen: dit is iets wat moet, dus tanden op elkaar en gaan. En ja ik vind het dan oneerlijk omdat op een werkgever af te wentelen.
woensdag 21 mei 2025 om 13:51
Anderen doen jou niet tekort, jij doet jezelf tekort.
Eens met mensen die schrijven dat je jezelf niet moet vergelijken. Het levert je helemaal niets op (tenzij je de ergernis nodig hebt om jezelf te blijven activeren op standje survival). Niet qua draagkracht vergelijken maar ook niet qua empathiegehalte.
Sowieso is het aantal mensen met een hoog empathiegehalte zeer dun gezaaid. De meesten onder ons zijn gewoon goed in laten zien wat de ander wil zien. Neem maar iemand in je ingeving in gedachten waarvan meerdere mensen zeggen dat het zo’n invoelend persoon is. Dat zijn met name de mensen die vooral heel veel afgezaagde open vragen stellen met een vragend gezicht en wat zalvende oneliners in de aanbieding hebben. Maar als je echt gaat bedenken hoe vaak ze nu daadwerkelijk iets hebben gedaan voor een ander dan valt het vies tegen. Bedenk je nu de mensen die daadwerkelijk oog hebben gehad voor jou in een bepaalde situatie, hoe klein ook. Dat zijn vaak niet de mensen die door anderen op een schild worden gehesen vanwege hun charmante houding of fijngevoeligheid.
En natuurlijk zijn er mensen die bij ieder pijntje omkiepen. Of helemaal niets kunnen hebben. Die zijn er altijd geweest en die zullen er altijd zijn. Maar dat is vooral heel vervelend voor die mensen zelf. Ook die zijn dun gezaaid. De meeste mensen die ogenschijnlijk omkiepen vanwege iets relatief ‘klein’, hebben gewoon hun breekpunt bereikt van allemaal kleine en grote dingen die samen zijn gekomen.
Hulp krijgen: effectief hulp vragen is best moeilijk. Vind ik zelf dan. Ik heb dat echt moeten leren. Natuurlijk om mijzelf over die drempel heen te zetten en daadwerkelijk vragen maar vooral effectief vragen. Dat is iets dat je gewoon moet oefenen en niet afschrijven na één poging. Bij sommige mensen moet je ook niet vragen maar mededelen (bv. ‘Momenteel speelt X en Y waardoor ik niet mijn normale hoeveelheid kan doen. Ik heb hulp nodig of tijdelijk een vermindering van X/Y’).
Eens met mensen die schrijven dat je jezelf niet moet vergelijken. Het levert je helemaal niets op (tenzij je de ergernis nodig hebt om jezelf te blijven activeren op standje survival). Niet qua draagkracht vergelijken maar ook niet qua empathiegehalte.
Sowieso is het aantal mensen met een hoog empathiegehalte zeer dun gezaaid. De meesten onder ons zijn gewoon goed in laten zien wat de ander wil zien. Neem maar iemand in je ingeving in gedachten waarvan meerdere mensen zeggen dat het zo’n invoelend persoon is. Dat zijn met name de mensen die vooral heel veel afgezaagde open vragen stellen met een vragend gezicht en wat zalvende oneliners in de aanbieding hebben. Maar als je echt gaat bedenken hoe vaak ze nu daadwerkelijk iets hebben gedaan voor een ander dan valt het vies tegen. Bedenk je nu de mensen die daadwerkelijk oog hebben gehad voor jou in een bepaalde situatie, hoe klein ook. Dat zijn vaak niet de mensen die door anderen op een schild worden gehesen vanwege hun charmante houding of fijngevoeligheid.
En natuurlijk zijn er mensen die bij ieder pijntje omkiepen. Of helemaal niets kunnen hebben. Die zijn er altijd geweest en die zullen er altijd zijn. Maar dat is vooral heel vervelend voor die mensen zelf. Ook die zijn dun gezaaid. De meeste mensen die ogenschijnlijk omkiepen vanwege iets relatief ‘klein’, hebben gewoon hun breekpunt bereikt van allemaal kleine en grote dingen die samen zijn gekomen.
Hulp krijgen: effectief hulp vragen is best moeilijk. Vind ik zelf dan. Ik heb dat echt moeten leren. Natuurlijk om mijzelf over die drempel heen te zetten en daadwerkelijk vragen maar vooral effectief vragen. Dat is iets dat je gewoon moet oefenen en niet afschrijven na één poging. Bij sommige mensen moet je ook niet vragen maar mededelen (bv. ‘Momenteel speelt X en Y waardoor ik niet mijn normale hoeveelheid kan doen. Ik heb hulp nodig of tijdelijk een vermindering van X/Y’).
woensdag 21 mei 2025 om 13:52
En je kunt niet zowel voelen als ook doen?Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
Het klinkt alsof het je zal gaan overkomen en je er niets aan kunt doen. En je het 'dus' ook niet mag voelen, omdat het een vaststaand gegeven is. Terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn natuurlijk.
Je kunt verdriet voelen, machteloosheid, angst en onzekerheid terwijl je ondertussen bezig bent met je leven zo in te richten dat je ruimte hebt om te mantelzorgen. Een balans tussen actie/regel en dus de hoofd zaken en daarnaast tegelijktijd de emoties/ gevoelens en hart zaken.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 21 mei 2025 om 13:53
Ik denk dat het belangrijkste is dat je niets voor iemand gaat invullen, en geduld en tijd hebt om naar een antwoord te luisteren. Uiteindelijk gaat het erom dat je met iemand meeleeft. Maar als je dat niet goed kan, werkt zo'n vraag 'wat heb je nodig' ook goed. Dan heeft iemand zelf aan waar de behoefte ligt, en het feit dat het gevraagd wordt maakt dat iemand zich gezien/gehoord voelt.
woensdag 21 mei 2025 om 13:53
Maar ten opzichte van wie voel jij je daar dan rot over? Je werk? Ik zou denken, schijt aan werk, dit is nou eenmaal wat er nú moet gebeuren.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
En het emotionele deel, dat het zwaar, vervelend en verdrietig is dat je dat niet kunt delen of verdelen, dat je het niet met een sibling bespreken kan, dat zou ik met een goede vriendin bespreken. Niet omdat ik mezelf zielig zou vinden of omdat zij concreet wat zouden moeten doen maar wel voor een stukje emotioneel begrip.
Heb je die mensen om je heen?
woensdag 21 mei 2025 om 13:55
In je laatste alinea doe je alsof stilstaan bij wat je voelt een tegenstelling is met dat je iets hoe dan ook moet doen ('maar'). Ik denk dat helemaal geen tegenstelling is. Ik denk dat dat zwart-wit aanvoelt aan je posts. 'Jezelf zielig vinden verandert niks'. Ik denk zelf dat gevoelens al verdriet toelaten, misschien ze met iemand delen, wel iets kan veranderen. Dan is het nog steeds zwaar, maar dan kan een situatie daardoor minder zwaar voelen. Dan is het wel verstandig dat je het met iemand deelt die empathisch kan reageren, zodat iemand gewoon kan zeggen 'dat lijkt me inderdaad heel zwaar' in plaats van 'maar je kan toch thuiszorg inschakelen' of 'wees blij dat je op deze leeftijd allebei je ouders nog hebt' of 'Miep die zorgt voor allebei haar ouders en nog zeven van haar broers en zussen die allemaal heel ziek zijn en niemand anders hebben en Miep klaagt nooit'.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
woensdag 21 mei 2025 om 13:57
Het is niet of, of. Het kan ook en, en zijn.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
En daar zal ik wel verschillen met veel mensen: dit is iets wat moet, dus tanden op elkaar en gaan. En ja ik vind het dan oneerlijk omdat op een werkgever af te wentelen.
woensdag 21 mei 2025 om 13:57
hier dus mee eens, dit bericht zag ik niet voordat ik zelf reageerde.Doreia* schreef: ↑21-05-2025 13:52En je kunt niet zowel voelen als ook doen?
Het klinkt alsof het je zal gaan overkomen en je er niets aan kunt doen. En je het 'dus' ook niet mag voelen, omdat het een vaststaand gegeven is. Terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn natuurlijk.
Je kunt verdriet voelen, machteloosheid, angst en onzekerheid terwijl je ondertussen bezig bent met je leven zo in te richten dat je ruimte hebt om te mantelzorgen. Een balans tussen actie/regel en dus de hoofd zaken en daarnaast tegelijktijd de emoties/ gevoelens en hart zaken.
woensdag 21 mei 2025 om 14:01
Ik weet niet of je gebrek hebt aan empathie of eerder aan compassie voor jezelf.
Dat je sommige taken zal moeten doen, betekent niet dat je er niets bij mag voelen. Soms wordt het zelfs iets makkelijker als je de gevoelens erkent, het zal nog steeds zwaar zijn, en de taken blijven misschien gelijk, maar emotioneel kan het lichter voelen.
Emoties horen ook gewoon bij het leven. En iedereen gaat daar anders mee om. Dat accepteren (en niet veroordelen) is ook een vorm van empathie.
Dat je sommige taken zal moeten doen, betekent niet dat je er niets bij mag voelen. Soms wordt het zelfs iets makkelijker als je de gevoelens erkent, het zal nog steeds zwaar zijn, en de taken blijven misschien gelijk, maar emotioneel kan het lichter voelen.
Emoties horen ook gewoon bij het leven. En iedereen gaat daar anders mee om. Dat accepteren (en niet veroordelen) is ook een vorm van empathie.
woensdag 21 mei 2025 om 14:05
En met deze uitspraak is duidelijk dat je niet eerst bij jezelf incheckt en kijkt hoe het met je gaat.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48
En daar zal ik wel verschillen met veel mensen: dit is iets wat moet, dus tanden op elkaar en gaan. En ja ik vind het dan oneerlijk omdat op een werkgever af te wentelen.
Ik zeg altijd tegen de tandarts dat ik bloednerveus ben. Dan gaat de tandarts in de vertraging en verteld ze me precies wat ze gaat doen.
Ik meld bij het bloed prikken dat ik het vreselijk spannend vind. Dan gaat de bloedprikker meteen in de vertraging en leid me af en drukt de naald iets rustiger in mijn arm.
Wanneer ik bij een uitvaart aanwezig ben, sta ik altijd eerst even stil buiten nadat ik uit de auto ben gestapt en adem een paar keer door mijn neus in en mond weer uit voordat ik de gang richting het gebouw start.
Het moet gebeuren, ik wil ook dat het gaat gebeuren. Maar wel met in acht neming van mezelf.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 21 mei 2025 om 14:11
Ik doe dat ook zo Doreia, maar het is wel een soort van zelfbescherming. Om mijzelf maar indirect ook de anderen (de tandarts is idd een goed voorbeeld) te waarschuwen dat ik mij onrustig voel en daarmee dan niet in paniek raak. Maar het is absoluut zelfbescherming omdat ik niet zo sterk kan zijn me er gewoon overheen te zetten en niet te laten merken dat ik bang ben.
Zoals ik ook nooit een achtbaan in zal gaan die ik eigenlijk te eng vind. Of een film ga kijken die me te bloederig is.
Zoals ik ook nooit een achtbaan in zal gaan die ik eigenlijk te eng vind. Of een film ga kijken die me te bloederig is.
woensdag 21 mei 2025 om 14:18
Maar je eroverheen zetten is toch nergens voor nodig? Kennelijk voel je angst, tja, wat maakt het uit. Het is ook "maar" een emotie, net als blijdschap. Waarom mag het ene er wel zijn en het andere niet? Allebei evenveel recht om gevoeld te worden. Over je blijdschap zeg je ook niet: "nou, kom zeg, hup hup, het is wel mooi geweest zo".Dala schreef: ↑21-05-2025 14:11Ik doe dat ook zo Doreia, maar het is wel een soort van zelfbescherming. Om mijzelf maar indirect ook de anderen (de tandarts is idd een goed voorbeeld) te waarschuwen dat ik mij onrustig voel en daarmee dan niet in paniek raak. Maar het is absoluut zelfbescherming omdat ik niet zo sterk kan zijn me er gewoon overheen te zetten en niet te laten merken dat ik bang ben.
Zoals ik ook nooit een achtbaan in zal gaan die ik eigenlijk te eng vind. Of een film ga kijken die me te bloederig is.
woensdag 21 mei 2025 om 14:25
Ik heb een broer die hier een weggewaaid dakraam zou heten en dus sta ik er momenteel ook helemaal alleen voor qua mantelzorg. Ben eigenlijk wel blij dat ik met niemand hoef af te stemmen en discussie te voeren.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:32Ik heb relatief veel tijd voor mezelf op dit moment, maar 2 weken uitchecken en even op mezelf focussen (dat zou heel lekker zijn) is er in de praktijk gewoon niet bij. Daar kan ik om treuren en somberen, maar dat is de realiteit. Dus zoek je andere manieren en dat werkt best aardig. De wereld is niet zwart/wit, maar grijs.
Ik heb geen broers of zussen dus ik ben ook straks verantwoordelijk voor de mantelzorg voor mijn ouders dat gaat niemand anders doen: daar is geen personeel voor. Dan kan ik klagen of mezelf zielig maar wat schiet er mee op?
En nee, daar is geen personeel voor. Het is wat het is. Ieder mens met een hart en de fysieke/mentale/praktische mogelijkheden doet dat als het nodig is.
Ik vind het zeker niet vallen onder een harde zijn ofzo.
woensdag 21 mei 2025 om 14:31
Als je even stopt met om je heen slaan en drie stappen achteruit doet.
Dan zie je dat je misschien wel Gelijk hebt, maar dat je nóg iets doet.
Je doet precíes datgene wat je, in de laatste alinea van je openingspost, zegt níet te willen doen. Missers maken en (aan)leren dat niet alle gevoelens er mogen zijn….
Mag hoor. Jouw leven, jouw mening, jouw kinderen, jouw opvoeding.
Dan zie je dat je misschien wel Gelijk hebt, maar dat je nóg iets doet.
Je doet precíes datgene wat je, in de laatste alinea van je openingspost, zegt níet te willen doen. Missers maken en (aan)leren dat niet alle gevoelens er mogen zijn….
Mag hoor. Jouw leven, jouw mening, jouw kinderen, jouw opvoeding.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 21 mei 2025 om 14:49
In de openingspost valt vooral een stukje vooringenomenheid me op. Ergens vanuit gaan, omdat dat voor anderen van toepassing was en vanuit die aanname een vraag stellen.
Je geeft vervolgens in de reacties zelf ook aan dat je je veel bezig zou moeten houden met wat gemiddeld is. Maar met een open houding en taal richting mensen hoef je je helemaal niet bezig te houden met wat gemiddeld is.
Je geeft vervolgens in de reacties zelf ook aan dat je je veel bezig zou moeten houden met wat gemiddeld is. Maar met een open houding en taal richting mensen hoef je je helemaal niet bezig te houden met wat gemiddeld is.
woensdag 21 mei 2025 om 15:21
En daarnaast is niet mantelzorgen ook nog een optie. Snap best dat je daar niet naar toe wil, maar wat hebben jouw ouders straks aan jou als jij dan toch echt een burnout hebt? Want altijd maar doorgaan en je emoties onderdrukken is daar wel echt hét recept voor.
Zelfde als jezelf niet ziek melden. Je kan ook door privézaken tijdelijk niet meer in staat zijn om te werken. En pardon my french, maar daar niet aan toegeven is kortzichtig en ook nog eens niet netjes naar je werkgever. Want die heeft echt liever dat jij 2 weken thuis herstelt van de shock van het overlijden van een dierbare dan dat je maar doorgaat en die burnout inwandelt.
Zelfde als jezelf niet ziek melden. Je kan ook door privézaken tijdelijk niet meer in staat zijn om te werken. En pardon my french, maar daar niet aan toegeven is kortzichtig en ook nog eens niet netjes naar je werkgever. Want die heeft echt liever dat jij 2 weken thuis herstelt van de shock van het overlijden van een dierbare dan dat je maar doorgaat en die burnout inwandelt.
woensdag 21 mei 2025 om 15:45
Ik denk dat je het goed ziet: als je dit niet aanpakt dan bestaat het risico dat je kinderen hier last van gaan krijgen.
Ik ken een paar mensen die een uitzonderlijk grote belastbaarheid hebben, maar die hebben geen behoefte aan complimenten daarover. Omdat dat voor hen niet als een verdienste voelt, maar juist als een enorme meevaller. Jij komt daarentegen over als iemand die zich klem voelt zitten en daarom om zich heen begint te slaan. Niet als iemand die alles met twee vingers in de neus doet.
Op dat gevoel zou ik me dus richten, want als het je lukt om meer lucht voor jezelf te creëeren in moeilijke tijden, dan heb je misschien ook niet meer zo de neiging om te gaan vergelijken. En dan ontstaat er vanzelf ook meer ruimte om daadwerkelijk oog te hebben voor de ander.
Ik ken een paar mensen die een uitzonderlijk grote belastbaarheid hebben, maar die hebben geen behoefte aan complimenten daarover. Omdat dat voor hen niet als een verdienste voelt, maar juist als een enorme meevaller. Jij komt daarentegen over als iemand die zich klem voelt zitten en daarom om zich heen begint te slaan. Niet als iemand die alles met twee vingers in de neus doet.
Op dat gevoel zou ik me dus richten, want als het je lukt om meer lucht voor jezelf te creëeren in moeilijke tijden, dan heb je misschien ook niet meer zo de neiging om te gaan vergelijken. En dan ontstaat er vanzelf ook meer ruimte om daadwerkelijk oog te hebben voor de ander.
woensdag 21 mei 2025 om 15:52
Ik denk dat je dat mooi ziet, Zoraas. Als iemand écht een hoge belastbaarheid heeft dan is het zo, dan voelt dat niet iets als iets waar je eigenlijk een compliment over wil krijgen.
Maar het kan een copingmechanisme zijn, juist omdát je zo graag gezien wil worden in wat je allemaal bereikt hebt, doet, over hebt voor je werk, dat je zo hard gaat werken en dat dat eigenlijk net zo goed "een schreeuw om aandacht" is als van degene die een andere strategie kiest (heel erg veel om hulp vragen, erg afhankelijk worden) of door je bijvoorbeeld helemaal terug te trekken en niks meer te doen maar stiekem wél te hopen dat iemand dat opmerkt. Het zijn alledrie geen gezonde copingmechanismen, maar de één zal op het eerste gezicht sterker overkomen dan de ander. En de één valt daarin ook sneller op dan de ander.
Maar het kan een copingmechanisme zijn, juist omdát je zo graag gezien wil worden in wat je allemaal bereikt hebt, doet, over hebt voor je werk, dat je zo hard gaat werken en dat dat eigenlijk net zo goed "een schreeuw om aandacht" is als van degene die een andere strategie kiest (heel erg veel om hulp vragen, erg afhankelijk worden) of door je bijvoorbeeld helemaal terug te trekken en niks meer te doen maar stiekem wél te hopen dat iemand dat opmerkt. Het zijn alledrie geen gezonde copingmechanismen, maar de één zal op het eerste gezicht sterker overkomen dan de ander. En de één valt daarin ook sneller op dan de ander.
woensdag 21 mei 2025 om 16:04
Ik deel je interpretatie niet. Ik denk dat het idd in de weg kan zitten met verbinding maken met mensen die het heel anders beleven. Maar als je spreekt over 'generaties niet lullen maar poetsen', dan is er juist meer verbinding tussen die mensen onderling. Zij begrijpen elkaar beter en misschien ook juist wel meer op de momenten dát er eens wordt uitgesproken dat iets kunt is. Juist omdat men het dan beter op waarde schat.Frizz schreef: ↑21-05-2025 09:36Wat ik eigenlijk lees is dat je ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit eigenlijk in de weg zit van verbinding maken. Verbinding met jezelf (hoe je je voelt, wat je eigen behoeften zijn, zacht zijn voor jezelf etc) én die met anderen (je projecteert jouw mentaliteit op anderen).
En dat lijkt me best rot. Vaak is dat ook gewoon een aangeleerd iets, vanuit opvoeding of omdat het nu eenmaal nodig was in bepaalde situaties.
Ikzelf zou daar iets aan willen doen, ook om te voorkomen dat je deze houding ook doorgeeft aan je kinderen.
Ik kan wel empathisch reageren op iemand en toch nog steeds in mijn eigen bovenkamer denken dat ik niet begrijp waarom je je daar zo van slag van voelt.
Maar andersom heeft de persoon die meer emotioneel is misschien niet in de gaten hoe serieus ik ben als ik me wél eens een keer zou uitspreken over wat me raakt. Dat doe ik niet snel, dus wanneer het dan zou voorkomen, is het wel echt gewichtig en heb ik meer behoefte aan wat diepgang dan een dooddoener 'rot voor je'.
Wat dat betreft denk ik dat begrip tussen gelijktikkende mensen toch groter is.
woensdag 21 mei 2025 om 16:07
Nee hoor, van mij hoeft dat niet. Vind jij dat je altijd maar voor alles en iedereen empathie moet hebben?nerdopviva schreef: ↑21-05-2025 10:07Ik vraag me wel af hoeveel empathie we moeten hebben voor die excessen. Moeten we altijd maar empathie voor iedereen hebben? Altijd?
woensdag 21 mei 2025 om 16:30
Deze post gaat over mij, lijkt het. Ik heb eigenlijk helemaal geen hoge belastbaarheid, maar heb het tientallen jaren geveinsd. Twintig ballen in de lucht houden. Overwerken, familie en vrienden helpen, mantelzorgen. Mezelf daarbij totaal vergeten. Ik kon in moeilijke periodes mijn gevoel totaal uitschakelen, want ik moest er immers voor de ander zijn. Ik dreef op de complimenten en de erkenning die ik daarvoor kreeg. Na het overlijden van mijn vader heb ik de hele uitvaart geregeld, en zat ik aan mijn moeders keukentafel ook nog gewoon op mijn laptop te werken. En goh, wat vond iedereen mij sterk. Logisch, ik moest er zijn voor mijn moeder (mantelzorg). Mijn eigen verdriet? Niet belangrijk. En weer dooorrrrrr...Dala schreef: ↑21-05-2025 15:52Ik denk dat je dat mooi ziet, Zoraas. Als iemand écht een hoge belastbaarheid heeft dan is het zo, dan voelt dat niet iets als iets waar je eigenlijk een compliment over wil krijgen.
Maar het kan een copingmechanisme zijn, juist omdát je zo graag gezien wil worden in wat je allemaal bereikt hebt, doet, over hebt voor je werk, dat je zo hard gaat werken en dat dat eigenlijk net zo goed "een schreeuw om aandacht" is als van degene die een andere strategie kiest (heel erg veel om hulp vragen, erg afhankelijk worden) of door je bijvoorbeeld helemaal terug te trekken en niks meer te doen maar stiekem wél te hopen dat iemand dat opmerkt. Het zijn alledrie geen gezonde copingmechanismen, maar de één zal op het eerste gezicht sterker overkomen dan de ander. En de één valt daarin ook sneller op dan de ander.
Er zit bij mij ook een bepaalde arrogantie bij; laat mij het maar doen, ik weet hoe het moet, ik hoef daar geen hulp bij. Dat heeft dan weer te maken met mijn dwangmatige persoonlijkheidsstoornis, controledwang. Ik was heel begripvol naar anderen, maar totaal niet empathisch naar mezelf. Dat heb ik moeten leren, in schematherapie. Want ik kon niet meer; na elke moeilijke periode kwam de depressie. En die was elke keer een stukje erger.
Men vindt mij nog steeds heel sterk, maar nu omdat ik vaker voor mezelf kies, hoewel ik nog steeds moeilijk hulp aanvaard. Ik ben inmiddels empathischer naar mezelf. Ik mag verdrietig zijn om alle verschrikkelijke dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt. Ik mag toegeven dat ik hulp nodig heb bij mijn psychische shit. En ik mag aanvaarden dat ik door mijn psychische shit niet meer kan werken.
There's point in your life, you got to reach and when you do
You know it, and now I'm here.
You know it, and now I'm here.
woensdag 21 mei 2025 om 16:42
NomenNesci0 schreef: ↑21-05-2025 16:04
Maar andersom heeft de persoon die meer emotioneel is misschien niet in de gaten hoe serieus ik ben als ik me wél eens een keer zou uitspreken over wat me raakt. Dat doe ik niet snel, dus wanneer het dan zou voorkomen, is het wel echt gewichtig en heb ik meer behoefte aan wat diepgang dan een dooddoener 'rot voor je'.
Wat dat betreft denk ik dat begrip tussen gelijktikkende mensen toch groter is.
Hier ben ik het eigenlijk wel heel erg mee eens, vooral de 1e alinea. Niet zozeer over het ‘uitspreken’, maar als je dat vervangt in ‘hulp vragen’.
Live Life to the fullest
woensdag 21 mei 2025 om 16:52
En nog even in aansluiting op wat ik eerder zei, empathie hoef je imo helemaal niet altijd en voor iedereen onder alle omstandigheden te hebben. Mensen kunnen vaker makkelijker empathie voor anderen opbrengen als ze zelf niet gebukt gaan onder vanalles en nog wat. En zelfs onder de meest ideale omstandigheden kan het soms nog steeds niet lukken om ergens empathie voor op te brengen. En ook dat lijkt me ergens gewoon heel menselijk en normaal.
Als het mij niet lukt om empathie te voelen en ik heb wel met deze persoon irl te maken, kan ik ook gewoon ervoor kiezen om mijn waffel te houden of als ik dat lastig zou vinden, de persoon een beetje uit de weg gaan. Empathie is niet altijd onder alle omstandigheden gegeven. Soms wil je het krijgen en krijg je het niet. Soms kun je het niet geven. Tja, that's life.
Als het mij niet lukt om empathie te voelen en ik heb wel met deze persoon irl te maken, kan ik ook gewoon ervoor kiezen om mijn waffel te houden of als ik dat lastig zou vinden, de persoon een beetje uit de weg gaan. Empathie is niet altijd onder alle omstandigheden gegeven. Soms wil je het krijgen en krijg je het niet. Soms kun je het niet geven. Tja, that's life.
woensdag 21 mei 2025 om 16:56
Ben je bang om die gevoelens toe te laten? Bang dat je niet meer kunt handelen dan?Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:48Het is kut dat mijn ouders aftakelen dat doen ze nu al, hopelijk kunnen zussen van mijn ouders bijspringen maar die zijn allemaal net zo oud. Wellicht af en toe een nichtje maar die heeft eigen ouders en kinderen en werk ook.
Ik kan uitgebreid stilstaan bij wat het met mij doet, maar iemand zal meemoeten naar het ziekenhuis als ze niet meer kunnen. Kan ik veel bij voelen, maar zal het toch moeten doen.
En daar zal ik wel verschillen met veel mensen: dit is iets wat moet, dus tanden op elkaar en gaan. En ja ik vind het dan oneerlijk omdat op een werkgever af te wentelen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
