Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Heel even klagen

De moord op Lisa en het topic zij is vermoord raakt elk angst/beschermings knop die in mijn lichaam zit

En ik ben echt al weken bezig dat de oudste eind van de maand een slaap feestje heeft waar zij heel veel zin in heeft en ik het dood eng vind ( haar ouders vertrouw ik wel)

Oh wat naar Friet....
Wil je vertellen wat je zo bezig houdt?
En waar je angst zit mbt het slaapfeestje?

Gaat ze wel eens logeren of op kamp?

Heel herkenbaar Frietje. Het gevoel dat je ze nooit for ever kan beschermen.
Waar zit je angst voor het feestje vooral en kun je iets doen om het behapbaarder voor jou te maken?

Advo en selune

Het zijn vooral onrealistisch gedachten dat als ze maar bij mij zijn er niks kan gebeuren en dat klopt natuurlijk helemaal niks van dat weet ik ook.

Ik kan iedergeval tegen man en ouder wel kwijt dat ik het eng/spannend vind maar echt begrijpen doen ze het niet ik krijg dan vooral te horen het is toch leuk voor haar . En ja dat is het ook ik moet het gewoon ondergaan.

Wat is het soms moeilijk he Friet, om je guppies los te laten. Niet de overbezorgde moeder te zijn en je eigen angsten te projecteren. Ze kijd te laten zijn en ze onbezorgd naar de wereld te laten kijken terwijl je het kwaad van zo dichtbij hebt gezien...

Sterkte met je moederhart.

Ik was best okee in loslaten (hoewel alleen naar huis fietsen na het uitgaan echt een no go is), tot de poging van meis in december. Haviksogen, constant. Ik ben een helikoptermoeder geworden, terwijl ik dat nooit was. En dat werkt voor haar verstikkend, maar voor mij eigenlijk ook. Maar dat weer loslaten..

Maar kleine kindjes worden groot. En ze moeten hun eigen ervaringen opdoen en hun eigen leven gaan leiden (wilde lijden schrijven...freudiaans?). En ze worden geen mooie, leuke zelfstandige volwassenen als we ze in een hokje stoppen.

En als er wel ergens iets misgaat, sta jij er om ze op te vangen. Ze hebben een vangnet.

-

Avo, ik wil je even sterkte wensen met aankomende week. Heb ik goed onthouden dat je morgen weer een afspraak hebt?

Wat lief Lucy!
Ik heb je bericht van gisteren gemist, Sorrie!

Morgen coach, dinsdag hapto/emdr daarna verder met intake.
(Wo, do, vr werken )

Friet, ik geloof dat ik zo zeker weet dat ik ze niet kan beschermen en dat gevaar juist ook op veilige plaatsen is, dat ik ze (te) makkelijk los kan laten.
De angst van jou lijkt me vreselijk!!!

Hoe was het om coach vandaag weer te zien?

Bovenstaande was niets belangrijks. Ik zit niet heel lekker in mijn vel, maar dat komt wel weer een keer goed

Avo, hoe ging het vandaag?
Is het nog gelukt om iets op papier te zetten voor morgen?

Lucy, ook minder belangrijke dingen mogen blijven staan hè? (Of weg natuurlijk, maar ze hoeven niet weg omdat ze niet belangrijk genoeg zijn om te blijven staan).

Ik heb vandaag vaak van coach gehoord dat wat ik niet zo belangrijk vind, niet zo erg vind, of niet zo heftig, er gewoon mag zijn. En dan misschien toch belangrijk, erg of heftig blijkt te zijn.
Iets met een beschermingsmechanisme waarbij ik alles maar 'niet zo erg' of 'oke' benoem als ik er niet dood aan ga. Omdat dat me helpt om het kleiner te maken. Verder te kunnen.

Dus Luus, ook minder belangrijke dingen lees ik graag. En misschien blijken ze dan toch groter dan je denkt. Of ben je ze kwijt, door er even over te ventileren.

Het was spannend en fijn om coach weer te zien.
Ze is me zo dierbaar. En dat maakt het zo vreselijk eng en ingewikkeld.
Het was fijn om het met haar over de intake te hebben. Hardop uit te spreken dat ik het niet kan, dat ik niet meer wil.
Eindconclusie is dat het een grote kans is, om in zo'n veilige omgeving te kunnen werken aan nooit meer december. Al kots ik de hele opname door. Als december daardoor beter wordt, is dta het waard.
En ik weet dat. En ik vind dat ook.
Maar ik ben zo zo zo bang.
Vandaag stukje nachtmerrie verteld. en samen tot de conclusie gekomen dat de angst, schuldigheid, verwarring en machteloosheid heftiger waren dan het fysieke gebeuren.
Maar ook nu was ik erna zo misselijk. Hoorde ik eigenlijk niet meer wat ze zei, tot ze letterlijk bevestigd had dat ze niet wegging, niet boos was, er niets veranderd was.
Maar het gevoel dat ik iets vreselijks gedaan heb is er, ik heb er al van gespuugd, alles 'wacht af'. Een deel van mij weet dat ik haar kwijt ben. Als zij niet wegrent, moet ik dat. Hoe kan ik haar nog aankijken. Werd ze maar boos. Ofzo?
Een ander deel van mij geloofd haar als ze zegt dat ze niet weggaat. Blijft. Dat deel heeft zich laten vasthouden. Troosten. 8 'snikken/schokken' deze keer.
Houdt haar voor altijd vast, paniek, raak me niet aan, teveel pijn. teveel. gevaar.

ik heb twee vage lijstjes voor morgen.
Coach kwam met zinnen als 'Ik vind het zo heftig dat het me niet lukt erover te praten' 'Ik mag er niet over praten.'
En dat het heftigst de angst in de decembermaand is. De hele werkelijkheid van Sinterklaas en zo stout zijn, en overal pieten die altijd alles zien en horen, en de schaamte en angst. En niet goed begrijpen wat ze doen, willen.
Alleen dat het walgelijk is en dat het erg is dat ik zo stout ben dat ik dat verdien, en dat niemand erachter mag komen. Dat mama het nooit te weten mag komen, omdat dat heel erg zou zijn. Ze heel boos op me zou zijn.
En de dreiging steeds, dat elk klein foutje, zelf een onaardige gedachte, bij Sinterklaas terecht zal komen. Alsjeblieft doe dat niet Piet, ik maak het wel goed met je, maar zeg het niet tegen Sinterklaas. Die angst. Die machteloosheid.

De straf was naar. Maar de hele sfeer eromheen, daar val ik weer in. Die is er elke december weer. De angst dat ik weer mee moest.
Het niet geod begrijpen. Schaamte. Schuldig naar Sinterklaas die zelf pijn had omdat hij mij moest straffen.

Maar hoe 'ernstig' is dat. En het is geen gebeurtenis.

Coach vindt een hoop dingen heftig.
Maar over de knie is eigelijk helemaal niet zo heftig. Er zijn zoveel ergere, pittigere straffen geweest.
In andere settings is me zoveel meer, zoveel langer pijn gedaan.
Ik weet niet wat heftig is. En wat erg. En wat oke.
Ik ben bang dat het niet heftig is.
Het is voor mij te heftig, te schaamtevol, te groot om uit te spreken.

Sorrie.
Ik ben de hele dag al omvallend van de moeiheid, en de hoofdpijn wil niet meer weg. Ik denk dat het de onrustige nachten zijn die me opbreken.
Ik moet slapen. Maar goed.

xx

Wat is het heftig he Avo? Alleen al wat je als "erg" mag bestempelen van jezelf. In mijn ogen is alles erg, verschrikkelijk wat je hier schrijft. Maar dat dat voor jou niet te behappen is snap ik.

Morgen eerst hapto en dan door? En wanneer mag je weer naar coach? Nog met haar besproken over een gz-psycholoog, en of zij iemand weet?

Klinkt als een heel moeilijke interne strijd avo. Alleen dat al vind ik heftig, want het klinkt zwaar. Ik vind dagen dat ik met mezelf overhoop lig over wat echt erg is in elk geval moeilijk en eenzaam.

Ik denk dat jij al zo ontzettend lang in een overlevingsstand staat dat jouw perspectief op wat 'echt erg' is en wat 'meevalt' voor jou anders is dan voor iemand zonder dat trauma. Want zo iemand heeft een andere beginwaarde: een ontspannen dag zonder enig moment van schaamte of alertheid of masker moeten opzetten en dan een nacht slaap zonder nachtmerries of zorgen is dan normaal. Vanzelfsprekend.

Dus jouw heftig is anders en dat maakt het misschien voor jou onveilig dat je niet weet of jij het goed inschat, dat de reactie van anderen onvoorspelbaar is?
Daar hoef je je denk ik geen zorgen om te maken, want deze lijst maken is een beginpunt, geen test. Je idee over wat wel en niet 'echt' erg is kan veranderen, is misschien al wat verschoven de afgelopen jaren. Maar dat gaat niet voor elk deel van jezelf in hetzelfde tempo kan ik me zo voorstellen.

Lucy, ik kan me van destijds herinneren hoe ontzettend hard dat er bij je inhakte. Er werd iets heel fundamenteels bij jou geraakt. Toch?

Het was een sessie waarin veel getriggerd werd en weinig veiligheid was in elk geval

Het was onveilig Lucy, op een moment en in een situatie waarin je al extra kwetsbaar was. Geen wonder dat het je zo raakte.
Heb je het er met je huidige psych over gehad? Lijkt me de moeite van het bespreken waard. Ook omdat er wellicht een link zit tussen hoe moeilijk je het nu vindt om naar man toe open te zijn.

Wild idee: zou je er voor je droom een alternatief verloop voor kunnen verzinnen? Eén waarin je kwijt kan wat je zou willen duidelijk maken en waarin de reactie van hem anders is dan het was.

Selune, diva: sterkte met de hectische eerste onderwijsweek van weer een nieuw jaar. Ik duim dat jullie af en toe de juiste persoon tegenover je hebben waarmee contact prettig voelt, waarbij je op adem kan komen of die je helpt herinneren waarom dit vak ook alweer leuk en de moeite waard is.

O Lucy toch... ik weet niet wat ik lees. Wat een verschrikkelijke teksten. Wat erg dat je dat hebt moeten aanhoren, van een hulpverlener nog wel. Wat extreem beschadigend.

Die man zou je toch voor een tuchtcommissie zetten, in de hoop dat hij nooit meer zijn beroep mag uitoefenen.

Geen wonder dat je daar naar van droomt.

Lucy, zoals je het nu schrijft klinkt dit alsof een traumabehandeling (bv emdr) best zinvol zou kunnen zijn.
Is je psych op de hoogte van deze terugkerende gedachtes en dromen?

Maar Griebus, na 5 maanden mag dat toch een keer klaar zijn?

Na de sessie met hem was ik bereid van de brug af te springen. Als hij me dood wil, dan moet dat maar. Toen ik buiten stond besefte ik me dat ik nog een afspraak had met psych. En het was niet netjes daar niet op te komen dagen. Zij heeft me gereguleerd, maar kom niets met mijn: dit kon echt niet, wat hier is gebeurd. Haar reactie op het hele gebeuren was: een ander kan je geen gevoel geven. En: kom uit de slachtofferrol Lucy.

Nee, niemand. Jullie zijn de eerste waar ik het nu typ (en weg heb gehaald). Ik schaam me ervoor. Want het slaat toch nergens op, dat het me zo heeft geraakt?

Tyche, een ander verloop heb ik overdag wel eens aandacht aan gegeven. Dat ik wegloop, op verschillende punten in de sessie (en soms al na 5 min). Dat ik hem van repliek dien. Soms, heel soms kan ik snachts mijn droom sturen. Maar meestal is het een herhaling.

Lucy, ik vind het niet gezeur, ik vind het logisch dat je hier nog nachtmerries van hebt.
Een vertrouwenspersoon die zo belangrijk geweest is, die zulke persoonlijke dingen van je weet, die je kan maken of breken, als die dat soort dingen zegt, dan is dat te pijnlijk.
Mijns inziens had het op een andere manier gemoeten. Wat zijn doel ook was.
Want eens gezegd kan je het nooit meer ongedaan maken. Hoe hij het ook uit zou kunnen of willen leggen ooit, het is gezegd. Je vergeet het nooit meer.
Ik hoop dat je over 10 jaar een fles whiskey bij m laat bezorgen met 'Ik leef nog. Niet dankzij jou. Je opmerking was wreed, onnodig en niet iets wat ik verwacht van iemand bij wie ik op mijn kwetsbaarst ben. proost eikel!'
Of door zn raam gooit gheghe, dat mag ook.

Kan je voor jezelf ondertussen boos zijn op hem? Je klinkt wel boos.
Wat intens rot in elk geval dat je er nachtmerries van hebt.
Zo niet oke, nachtmerries van therapie. En zo verdreitig voor jou.
je vraagt hulp, je krijgt meer nachtmerries. Joehoe.

Morgen idd hapto en dan vrij snel daarna intake.
Idd met coach gesproken over een psycholoog. Ze vindt het een goed idee. Wel graag meteen een goede traumapsycholoog, niet zoals ik bedacht had, eentje 'omdat het moet' en snel weer pleite.
Het scheelt ergens dat ze benoemd heeft dat ik haar niet in de steek laat dan, dat ze me vergoede hulp gunt, en dat we hier naartoe gewerkt hebben. Iemand die me stabiliteit en behandeling kan geven. En dat zij er ook gewoon nog is.
Ik wil nog steeds niet, maar ik merk dat ik het nu niet meer meteen afschiet.
Nieuwe datum met coach nog te prikken.


Tyche, het is inderdaad een grote warboel van binnen. Wel gaan, niet mogen.
Hulp willen, maar niet mogen praten. Geen ruimte in mogen nemen, maar wel een behandeling aanvragen. Angst.
Misschien heb je gelijk in wat je schrijft over erg.
Coach denkt dat het een manier is om door te kunnen. Het voor mezelf niet erg bestempelen, zodat er ook niets is. Een overlevingsstrategie.
Ik weet het niet.
Als je weet dat je niet deugt, en straf verdient, dan is het misschien al anders in het begin? OMdat het oke is, erbij hoort?
Misschien moet ik inderdada voor mezelf verwoorden als 'wat triggert me het meest' of 'waar heb ik de meeste nachtmerries over' of 'wat vond ik het naarst of moeilijkst?' zoiets?
Ik vind het natuurlijk ook lastig wat 'oke' is.
Wat ik oke moet vinden, wat oke moet voelen.
Dat probeer ik nu te vertalen als 'wat vind ik wel/niet naar'.
(waarbij dan weer is 'wat is naar. Dit hoort er ook bij. Dit is piepen.' maar 'naar' is wel makkelijker te voelen dan oke.
Oke kan naar zijn. Oke kan goed zijn. Naar kan niet goed zijn. ofzo?

Lucy, waarom zou het klaar moeten zijn? Er is toch niks uitgepraat? Waarom zou JIJ je moeten schamen om iets wat HIJ heeft gezegd? Die gt zou zich kapot moeten schamen, niet jij. Ik vind het echt heel erg voor je.

Lastig, Avo. Ik blijf je een held vinden dat je het aangaat, op jouw manier en zoals jij het kunt verdragen. Dat is al heel indrukwekkend en heel eng.

#teamwhiskeydoorhetraam