Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
. En dat het falen niet bij jou lag.
zondag 7 september 2025 om 13:50
Avo, Selune, ik heb niet echt advies te bieden maar vind het wel heel naar voor jullie hoe overtuigd jullie zijn van je eigen waardeloosheid.
Dat zie ik dus totaal anders, niet alleen vanwege jullie bijdragen hier waardoor mensen zich minder gek of eenzaam voelen of omdat ik niet geloof dat jullie je kinderen beschadigd hebben zoals jullie zelf beschadigd zijn. Aan het begin van het topic ging het over dingen die je niet hoeft te verdienen, dingen die je mag ontvangen ongeacht hoe imperfect je bent: respect, veiligheid, compassie, ook als je niet je ideale zelf bent, ook als je onredelijk doet. Daar moet ik nu weer aan denken om de één of andere reden. Dat imperfecte ouder zijn de enige manier is om als mens ouder te zijn.
Diva: ja emdr is allang afgelopen, was drie sessies. Ik denk ook niet dat mijn reactie per se iets is dat geheeld moet worden; het stukje waar ik vooral verandering in wil zien is dat ik me niet wil schamen voor de emoties die worden opgeroepen. Dat het een gevoelig onderwerp blijft, is misschien wel normaal? Zeker omdat ik sowieso veel en diep voel, logischerwijs dus ook over een onderwerp dat raakt aan mijn eigen nare ervaringen. En dat ik me boos en machteloos voel vind ik eigenlijk ook een redelijke reactie op een situatie die onrechtvaardig is en maar steeds niet lijkt te verbeteren. Het zou vast fijn zijn om hier makkelijk mijn schouders over op te halen, maar ik weet niet zeker of ik zo eigenlijk wel wil zijn. Het is ook niet zo dat ik huilend wegkruip en niet naar buiten durf of bang ben voor mannen in het algemeen. Ik zou wel een manier willen hebben om deze onmacht te kanaliseren, om iets te kunnen doen om op dit punt verschil te maken. Daar zit ik mezelf in de weg: ik vind dat ik daarin tekortschiet maar zou ook niet weten hoe ik iets zou kunnen doen als ik al moeite heb met het uitspreken van het woord aanranding. Da's nou niet echt de onverschrokken barricaderidder die ik soms zou willen zijn.
Dat zie ik dus totaal anders, niet alleen vanwege jullie bijdragen hier waardoor mensen zich minder gek of eenzaam voelen of omdat ik niet geloof dat jullie je kinderen beschadigd hebben zoals jullie zelf beschadigd zijn. Aan het begin van het topic ging het over dingen die je niet hoeft te verdienen, dingen die je mag ontvangen ongeacht hoe imperfect je bent: respect, veiligheid, compassie, ook als je niet je ideale zelf bent, ook als je onredelijk doet. Daar moet ik nu weer aan denken om de één of andere reden. Dat imperfecte ouder zijn de enige manier is om als mens ouder te zijn.
Diva: ja emdr is allang afgelopen, was drie sessies. Ik denk ook niet dat mijn reactie per se iets is dat geheeld moet worden; het stukje waar ik vooral verandering in wil zien is dat ik me niet wil schamen voor de emoties die worden opgeroepen. Dat het een gevoelig onderwerp blijft, is misschien wel normaal? Zeker omdat ik sowieso veel en diep voel, logischerwijs dus ook over een onderwerp dat raakt aan mijn eigen nare ervaringen. En dat ik me boos en machteloos voel vind ik eigenlijk ook een redelijke reactie op een situatie die onrechtvaardig is en maar steeds niet lijkt te verbeteren. Het zou vast fijn zijn om hier makkelijk mijn schouders over op te halen, maar ik weet niet zeker of ik zo eigenlijk wel wil zijn. Het is ook niet zo dat ik huilend wegkruip en niet naar buiten durf of bang ben voor mannen in het algemeen. Ik zou wel een manier willen hebben om deze onmacht te kanaliseren, om iets te kunnen doen om op dit punt verschil te maken. Daar zit ik mezelf in de weg: ik vind dat ik daarin tekortschiet maar zou ook niet weten hoe ik iets zou kunnen doen als ik al moeite heb met het uitspreken van het woord aanranding. Da's nou niet echt de onverschrokken barricaderidder die ik soms zou willen zijn.
This is an unacceptable timeline
zondag 7 september 2025 om 16:23
Door wat jij schrijft avo over terugwerkende kracht geef je mij ineens een inzicht.
Ik kon mezelf redden. Ik heb het niet kunnen voorkomen maar in de situatie eigenlijk mezelf zo snel mogelijk in veiligheid gebracht en aangifte gedaan (en zelfs een veroordeling van de rechter kunnen horen - voor een in de tussentijd verdwenen verdachte die de straf dus nooit heeft uitgezeten). Al met al toch bijna een ideale zaak dus, voor zover je dat over zoiets kunt zeggen. En daarna heb ik zo lang tegen mezelf gezegd: het had veel erger kunnen zijn, ik heb geluk gehad. En juist dat maakte dat ik me zo eenzaam voelde met de angst en het gevoel van zwakte dat er toen was. Ik hoefde niet gered te worden dus dat ik daar alsnog naar verlangde was beschamend.
Jij doet dit juist wel voor kinderen, met pleegje? Of voelt dat niet als genoeg?
Ik denk dat je ook echt het openen dit topic mag rekenen onder betekenis geven. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt zien jou en anderen woorden geven aan hoe dat was en dat geeft troost en bevestiging; mensen die het niet zelf hebben meegemaakt kunnen beter begrijpen hoe deze trauma's mensen tekenen en wat zij kunnen doen. Volgens mij zei Maisnon eens dat zij van jou/jullie leert in haar professionele leven? Zij is vast niet de enige. Zo heb je ongemerkt impact op kinderen die je nooit zelf zal kennen, maar toch is dat ook echt.
Ik kon mezelf redden. Ik heb het niet kunnen voorkomen maar in de situatie eigenlijk mezelf zo snel mogelijk in veiligheid gebracht en aangifte gedaan (en zelfs een veroordeling van de rechter kunnen horen - voor een in de tussentijd verdwenen verdachte die de straf dus nooit heeft uitgezeten). Al met al toch bijna een ideale zaak dus, voor zover je dat over zoiets kunt zeggen. En daarna heb ik zo lang tegen mezelf gezegd: het had veel erger kunnen zijn, ik heb geluk gehad. En juist dat maakte dat ik me zo eenzaam voelde met de angst en het gevoel van zwakte dat er toen was. Ik hoefde niet gered te worden dus dat ik daar alsnog naar verlangde was beschamend.
Jij doet dit juist wel voor kinderen, met pleegje? Of voelt dat niet als genoeg?
Ik denk dat je ook echt het openen dit topic mag rekenen onder betekenis geven. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt zien jou en anderen woorden geven aan hoe dat was en dat geeft troost en bevestiging; mensen die het niet zelf hebben meegemaakt kunnen beter begrijpen hoe deze trauma's mensen tekenen en wat zij kunnen doen. Volgens mij zei Maisnon eens dat zij van jou/jullie leert in haar professionele leven? Zij is vast niet de enige. Zo heb je ongemerkt impact op kinderen die je nooit zelf zal kennen, maar toch is dat ook echt.
This is an unacceptable timeline
zondag 7 september 2025 om 19:05
Ah dat raakt me wat je schrijft. Het is ook: het niet alleen hoeven doen. Me mogen overgeven en daarin veilig zijn.
En jij hebt mij niet dat gevoel gegeven hoor, niemand hier. Het is wel moeilijk in de vergelijking met jullie gruwelijke leed te blijven voelen dat mijn ervaring ook impactvol is ondanks de veel meer afgekaderde situatie: een vreemde, eenmalig (deze dan), ik was volwassen. En zelfs dat fuckt al met mijn zelfbeeld. Laat staan hoe verwarrend en eenzaam het is als het langdurig is, iemand die je kent... juist dat ik een heel klein stukje ervan snap maakt het voor mij onvoorstelbaar dat jullie dit überhaupt kunnen overleven.
Aangifte viel mee, eigenlijk. Niet leuk, maar wel goed opgevangen en serieus genomen.
En dat redden avo... daar ben je nu toch keihard mee bezig. Je eigen kleine zelf die het zo graag wil en zich tegelijk verzet proberen te helpen... Een helse klus, met een flinke interne strijd.
En jij hebt mij niet dat gevoel gegeven hoor, niemand hier. Het is wel moeilijk in de vergelijking met jullie gruwelijke leed te blijven voelen dat mijn ervaring ook impactvol is ondanks de veel meer afgekaderde situatie: een vreemde, eenmalig (deze dan), ik was volwassen. En zelfs dat fuckt al met mijn zelfbeeld. Laat staan hoe verwarrend en eenzaam het is als het langdurig is, iemand die je kent... juist dat ik een heel klein stukje ervan snap maakt het voor mij onvoorstelbaar dat jullie dit überhaupt kunnen overleven.
Aangifte viel mee, eigenlijk. Niet leuk, maar wel goed opgevangen en serieus genomen.
En dat redden avo... daar ben je nu toch keihard mee bezig. Je eigen kleine zelf die het zo graag wil en zich tegelijk verzet proberen te helpen... Een helse klus, met een flinke interne strijd.
This is an unacceptable timeline
zondag 7 september 2025 om 22:51
Maar lieve Avo, heb je de lat in je hoofd niet een beetje hoog gelegd? Hoeveel mensen kunnen daadwerkelijk 3 pleegkinderen in huis nemen en de rest van hun leven 'het verschil maken'? De meeste mensen zijn denk ik blij als ze gewoon hun leven kunnen leven, met hun eigen gezin, en ze niet verzuipen in de tropenjaren met jonge kinderen, elkaar onderweg niet verliezen en de puberteit enigszins heelhuids doorkomen.
En ik snap dat je nu het leven leeft waar je vroeger van droomde. Veilig, vrij, met een gezin, man en (deeltijd) baan. Maar, en dit is kut, je bent wel een hele beschadigde vrouw door wat je allemaal hebt meegemaakt in je kindertijd. En dat is niet weg op het moment dat je bent aangekomen in wat je vroeger als je 'droomleven' had bedacht. Ja, je bent veilig, je bent vrij, maar de wonden op je ziel zijn er nog steeds. En die schrijnen, gaan op momenten weer open, vragen opnieuw tijd om daar een dun, kwetsbaar stukje huid overheen te laten groeien. En ik weet dat je dat niet wil, dat dat niet mag, dat je blij moet zijn, en het leven ten volle moet leven en gebruik maken van elke kans.
Maar dat doe je ook. Je grijpt iedere kans. Alleen met een beschadigde ziel betekent het grijpen van een kans misschien wel genieten, maar ook steeds terugkerend werken aan wie je bent, wat je kan verdragen, hoe je kijkt naar jezelf, je naasten en de wereld. En dat is oneerlijk. Oneerlijk dat het jou niet gegeven is om naïef, zonder schroom en vol levenslust alleen maar te leven zonder voorbehoud. Maar dat is wat trauma doet helaas.
Je doet niet moeilijk, je maakt geen drama, en je maakt wél verschil. Op de manier die jij kan. En ik sta nog steeds versteld van wat jij nog kan geven, en de kracht die je hebt om steeds opnieuw de confrontatie met je demonen aan te gaan. Als er iemand hard werkt dan ben jij het.
Maar de lat voor wat realistisch is mag misschien wel iets omlaag. Deels omdat de krassen op je ziel soms zorgen voor wat minder draagkracht, maar voorals om dat drie pleegkinderen, een schoon en opgeruimd huis, een vrijwel fulltime baan, fantastische sociale contacten, iedere avond vers gekookt eten en een altijd glimlachende, rustige en stabiele moeder met een perfecte relatie met haar kinderen alleen voor Florence Nightingale is weggelegd
En ik snap dat je nu het leven leeft waar je vroeger van droomde. Veilig, vrij, met een gezin, man en (deeltijd) baan. Maar, en dit is kut, je bent wel een hele beschadigde vrouw door wat je allemaal hebt meegemaakt in je kindertijd. En dat is niet weg op het moment dat je bent aangekomen in wat je vroeger als je 'droomleven' had bedacht. Ja, je bent veilig, je bent vrij, maar de wonden op je ziel zijn er nog steeds. En die schrijnen, gaan op momenten weer open, vragen opnieuw tijd om daar een dun, kwetsbaar stukje huid overheen te laten groeien. En ik weet dat je dat niet wil, dat dat niet mag, dat je blij moet zijn, en het leven ten volle moet leven en gebruik maken van elke kans.
Maar dat doe je ook. Je grijpt iedere kans. Alleen met een beschadigde ziel betekent het grijpen van een kans misschien wel genieten, maar ook steeds terugkerend werken aan wie je bent, wat je kan verdragen, hoe je kijkt naar jezelf, je naasten en de wereld. En dat is oneerlijk. Oneerlijk dat het jou niet gegeven is om naïef, zonder schroom en vol levenslust alleen maar te leven zonder voorbehoud. Maar dat is wat trauma doet helaas.
Je doet niet moeilijk, je maakt geen drama, en je maakt wél verschil. Op de manier die jij kan. En ik sta nog steeds versteld van wat jij nog kan geven, en de kracht die je hebt om steeds opnieuw de confrontatie met je demonen aan te gaan. Als er iemand hard werkt dan ben jij het.
Maar de lat voor wat realistisch is mag misschien wel iets omlaag. Deels omdat de krassen op je ziel soms zorgen voor wat minder draagkracht, maar voorals om dat drie pleegkinderen, een schoon en opgeruimd huis, een vrijwel fulltime baan, fantastische sociale contacten, iedere avond vers gekookt eten en een altijd glimlachende, rustige en stabiele moeder met een perfecte relatie met haar kinderen alleen voor Florence Nightingale is weggelegd
maandag 8 september 2025 om 12:29
Je doet niet moeilijk avo. Je hebt het moeilijk. En dat kan ook eigenlijk niet anders gezien wat je hebt meegemaakt. Dat is niet een keuze die jij maakt. Als dat zou kunnen, zou je het toch veel makkelijker maken?
Je heb nu mooie en belangrijke dingen in je leven. Het is goed dat je dat kan voelen. En logisch dat je soms niet bij dat gevoel kan, want de kwaliteit van je leven wordt niet alleen bepaald door het hier-en-nu, door een afvinklijstje van goede dingen.
Nog belangrijker zijn existentiële behoeftes zoals veiligheid (fysiek en emotioneel) en vertrouwen; het gevoel ergens bij te horen en geliefd te zijn; gezondheid; zelfcompassie; liefde; autonomie.
Trauma doorkruist al die dingen. Dat is geen keuze, en als je eigenlijk alleen dat kent is het soms zelfs normaal dat je jezelf haat, overtuigt bent dat je kinderen van je af willen, je rondloopt met een masker, er een groot zwart taboe is omhuld met schaamte en schuld dat absoluut niemand mag weten. Dat is achtergrondruis voor jou, en een goede dag is als er daarnaast leuke dingen zijn en geen triggers. Maar lieve avo: dat is nog steeds loodzwaar. Elke dag weer.
En als er de mogelijkheid is dat mensen dat gewicht van je af kunnen tillen, is dat misschien juist vreselijk eng: wat als ze loslaten en alles valt weer in één klap bovenop je? Verpletterend. Dat gewicht is zo absoluut, het is niet voor te stellen dat het weg kan. Dus dat ik er nu nog eens expliciet naar zit te wijzen is denk ik heel pijnlijk. Maar dat doe ik omdat ik geloof dat het anders kan. Lichter. Minder alleen.
En om je eraan te herinneren dat iedereen die stukjes weet je blijft waarderen, geen schuld bij jou ziet, geen aanstellerij of moeilijkdoenerij.
Onze 9. Hoef je niet te geloven. Je mag de 6 er tegenaan smijten omdat alles anders instort. Maar die 9 blijft steeds opnieuw overeind.
Je heb nu mooie en belangrijke dingen in je leven. Het is goed dat je dat kan voelen. En logisch dat je soms niet bij dat gevoel kan, want de kwaliteit van je leven wordt niet alleen bepaald door het hier-en-nu, door een afvinklijstje van goede dingen.
Nog belangrijker zijn existentiële behoeftes zoals veiligheid (fysiek en emotioneel) en vertrouwen; het gevoel ergens bij te horen en geliefd te zijn; gezondheid; zelfcompassie; liefde; autonomie.
Trauma doorkruist al die dingen. Dat is geen keuze, en als je eigenlijk alleen dat kent is het soms zelfs normaal dat je jezelf haat, overtuigt bent dat je kinderen van je af willen, je rondloopt met een masker, er een groot zwart taboe is omhuld met schaamte en schuld dat absoluut niemand mag weten. Dat is achtergrondruis voor jou, en een goede dag is als er daarnaast leuke dingen zijn en geen triggers. Maar lieve avo: dat is nog steeds loodzwaar. Elke dag weer.
En als er de mogelijkheid is dat mensen dat gewicht van je af kunnen tillen, is dat misschien juist vreselijk eng: wat als ze loslaten en alles valt weer in één klap bovenop je? Verpletterend. Dat gewicht is zo absoluut, het is niet voor te stellen dat het weg kan. Dus dat ik er nu nog eens expliciet naar zit te wijzen is denk ik heel pijnlijk. Maar dat doe ik omdat ik geloof dat het anders kan. Lichter. Minder alleen.
En om je eraan te herinneren dat iedereen die stukjes weet je blijft waarderen, geen schuld bij jou ziet, geen aanstellerij of moeilijkdoenerij.
Onze 9. Hoef je niet te geloven. Je mag de 6 er tegenaan smijten omdat alles anders instort. Maar die 9 blijft steeds opnieuw overeind.
This is an unacceptable timeline
maandag 8 september 2025 om 21:59
dank je maisnon.
maandag 8 september 2025 om 23:36
Avo, het spijt mij dat mijn woorden je zo paniekerig maken. Wil je dat ik het weghaal? Of is het oke om het te laten staan, er nu niet naar te kijken maar misschien op een later moment, als het minder grotesk voelt?
Je mag het in elk geval heel stom en dom van mij vinden dat ik het zo verkeerd zie.
Volgens mij heb jij nergens een verkeerd beeld gegeven. Je hebt nooit overdreven of jezelf als perfect neergezet. Je hebt vooral geprobeerd het klein te houden.
Je mag het in elk geval heel stom en dom van mij vinden dat ik het zo verkeerd zie.
Volgens mij heb jij nergens een verkeerd beeld gegeven. Je hebt nooit overdreven of jezelf als perfect neergezet. Je hebt vooral geprobeerd het klein te houden.
This is an unacceptable timeline
maandag 8 september 2025 om 23:44
Ik heb gewerkt op ZMOK scholen. Zeer moeilijk opvoedbare kinderen dus. Héle moeilijke kinderen.
En veel van hen hadden ervaringen die te vergelijken zijn met jouw ervaringen.
Je zou van veel minder moeilijk worden, écht.
En hoe moeilijk die kinderen ook waren (Je komt niet op zo’n school voor het stelen van koekjes, brutaal gedrag of wel eens spugen en schoppen), geen enkel kind verdient wat jij aan straffen hebt moeten ondergaan. Nooit. Jij ook niet, hoe erg ze jou ook ingeprent hebben dat jij schuldig was aan wat volwassenen deden.
Dat gepoer in jouw geest is minstens zo smerig als het andere.
Als je het fijn vindt wil ik best even doen alsof ik geloof dat jij heel erg moeilijk was. Maar nooit wil ik doen alsof het rechtvaardig of logisch is hoe ze met jou zijn omgegaan.
En veel van hen hadden ervaringen die te vergelijken zijn met jouw ervaringen.
Je zou van veel minder moeilijk worden, écht.
En hoe moeilijk die kinderen ook waren (Je komt niet op zo’n school voor het stelen van koekjes, brutaal gedrag of wel eens spugen en schoppen), geen enkel kind verdient wat jij aan straffen hebt moeten ondergaan. Nooit. Jij ook niet, hoe erg ze jou ook ingeprent hebben dat jij schuldig was aan wat volwassenen deden.
Dat gepoer in jouw geest is minstens zo smerig als het andere.
Als je het fijn vindt wil ik best even doen alsof ik geloof dat jij heel erg moeilijk was. Maar nooit wil ik doen alsof het rechtvaardig of logisch is hoe ze met jou zijn omgegaan.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
