Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Avo

Wat klinkt het goed Avo. En het lijkt alsof je nog wat steunkousen om je heen verzameld hebt .

Hoe was het eindgesprek voor man? Heb je hem ook een beetje mee kunnen nemen?

Avo, zo fijn dat je je nu minder alleen voelt en contact hebt met groepsgenootjes! Alleen al dat je merkt dat je niet meer alleen bent lijkt me al zo waardevol. Ik hoop dat je jezelf nog even de tijd gunt om bij te komen voordat het normale leven weer doorgaat.

Selune: hoe is je vakantie tot nu toe? Kun je een beetje tot rust komen?

Ik heb het net met hapto over mijn neerwaartse spiraal in met name de vakanties gehad. Dat ik alleen maar op de bank dom op mijn telefoon zit en tot niks kom. En aan het eind van de vakantie dus vrijwel niks gedaan heb: zowel de dingen die moeten niet (huis opruimen, tuin winterklaar maken) maar ook geen leuke dingen. Uitstelgedrag, maar niet uit luiheid dus. Nu wat handvaten waar ik mee aan de slag ga.

Gisteren intakegesprek gehad met een coach op het werk. Lang getwijfeld of ik het gesprek toch maar niet zou afzeggen, maar uiteindelijk toch maar laten staan, omdat ik wel benieuwd was naar de mogelijkheden en zo'n eerste gesprek heel vrijblijvend is. Heel open gesprek gehad. Eerst over de lastige groep maar tijdens het gesprek viel bij mij het kwartje dat die groep vanalles getriggerd heeft wat met mijn persoonlijkheid te maken heeft. O.a. dat ik het altijd voor iedereen goed wil doen en mezelf dus compleet voorbij ren. Dat is geen nieuw inzicht maar ik realiseerde me wel opeens dat die groep dit weer eens benadrukt heeft en nu in een mate waardoor ik er de hele tijd last van heb. Ze zei: je kunt dit op het werk praktisch proberen op te lossen en/of je kunt hier op persoonlijk vlak mee aan de slag. Lang verhaal kort: ze gaat mij nu wat opties mailen waarmee ik als ik dat wil verder zou kunnen gaan. Aangegeven dat het vooral niet teveel gepraat moet zijn, omdat ik dat wel goed kan, maar het niet echt helpt. Behalve bij hapto dan, maar die praat echt in een parallelle wereld terug. Ik wacht het gewoon even af en kijk of er iets tussen zit, wat ik goed naast hapto zou kunnen doen.

Mbt die lastige groep lijk ik de afgelopen weken toch iets goed te hebben gedaan, want de meeste mensen hebben de voortgangstoetsen gehaald.

Wat goed dat je het gesprek met die coach aangegaan bent. Ben benieuwd met wat voor opties ze komt. Wie weet.
En fijn ook als je ziet wat je triggert in het gedrag van een leerling of groep.
Die triggers zorgen er vaak voor dat je reageert vanuit emotie en 'jezelf' in plaats van uit de rationele professional die je op dat moment bent.
Als je die voor jezelf in kaart kan brengen, kan je ook beter aan zien komen waar je emoties je in de problemen brengen.
Ik hoop dat je jezelf gespecialiseerdere hulp gunt. Je loopt nu al zo lang te tobben.
Met hapto heb je een sprong in het diepe genomen.
Ik gun je nog meer specialistische hulp.



Hier voor het eerst weer alleen thuis.
Pfff. Ik merk dat ik tot nu toe toch wel beetje aan het vermijden geweest ben. Hoofd bezig houden, zo min mogelijk voelen of denken. Veiligheid inbouwen door wandelingen, uitje, kinderen.
Tegelijkertijd voelde ik gister tijdens een uitje de spanning in mijn lijf, dat ik buiten mijn raampje zou gaan. Terwijl ik zo graag mee wilde doen met het uitje. Uiteindelijk in overleg met man het op een manier opgepakt dat ik de wel spanning had, maar ik ook weer in mijn raampje kon terugkwam steeds.
Na een uurtje merkte ik ook dat ik langzaam wegtrok en paniekerig werd.
Per direct gaan zitten met een drankje, time out.
Heb de hele terugweg in de auto geslapen...

De moeheid sowieso zeg. bi-zar.
Vandaag bij een nieuwe poh gweest. schaamde me kapot, raar verhaal dat ik moeite heb met ruimte innemen en op tijd aan de bel trekken, en ik wist niet goed wat ik nou moest zeggen en doen....
Maar ze was wel aardig. Ik heb dinsdag een afspraak met haar smiddags.
's ochtends coach, daar kan ik dan traumainhoudelijk mee verder (explorerend vertellen/benoemen), daarna hapto (emdr op het vertelde) en dan daarna bij haar reguleren en ventileren. Ook gaan we samen kijken naar een crisisinterventieplan.
Die afspraken geven wel een beetje lucht. De bedding van TCNL hierheen gehaald.
Ook zij wil verder kijken naar gespecialiseerdere hulp, dus kijkt ook wat rond.
En we hebben even vanaf afstand gekeken naar maandag weer werken.
Als het een van jullie was geweest met dit verhaal, de opname, en maandag werken zou ik vinden dat je nog even moet wachten. Omdat het focussen nog niet lukt, je te moe bent van alles, en er zoveel flashbacks en herbelevingen zijn. Omdat er nog zoveel angst is voor deze winter, voor wat er gebeurd is van binnen, voor het besef.. voor wat dat allemaal inhoud...
Voor het besef dat ik echt wel specialistischere hulp nodig heb. Voor wat dat gaat betekenen... weer verder, beginnen, openstellen of juist wachten...
Ik heb wat hoop dat ik met coach en hapto toch nog iets aan kan pakken voor de winter. En tegelijkertijd steeds de handen, de smaak, pijn in mijn ... de ademhaling... De schuld. De angst dat ik mijn ouders tegenkom en ze het zullen zien aan me. Pff. Gezeik.
Ik ben zo moe dat ik wel slaap snachts, maar de nachten zijn niet leuk. vanochtend om 5 uur opgestaan, afleiding gezocht.

Ik weet het niet.
Ik weet nog de warmte van vorige week. Ik zie hoe lief man is. Ik probeer rustig aan te doen, terwijl ik wil rennen, doorgaan, verder. En ik vind het zo moeilijk.
Om niet te vluchten in onwerkelijk, in niet voelen, in terug de veiligheid van stom kind, eigen schuld. De angst is er zo.
Gedoe.

Dus.

Hoe is het met de rest?

Selune, hoe ga je? Kan ik je overhalen op een of andere manier om ook te gaan?

Olle, hoe ga jij?

Lucy, hoe is het verder gegaan met je?

Maisnon, Griebus, Tyche?

Lieve Diva, plak je het inzicht over toch iets goed doen bij je ingewikkelde groep even naast de cadeautjes van je vorige groep eind vorig schooljaar? Je mag vertrouwen op je eigen kunnen als professional. Je doet het goed, ook bij een ingewikkelde groep ben je dus goed in staat om hun mee te geven wat nodig is. Ik gun je dat besef, dat je het echt goed genoeg doet.
Tegelijkertijd lees ik ook wat het je kost op momenten, hoe hard je werkt en nu dus hoeveel triggers het aanraakt. Net als Avo gun ik je daar hulp in. Want je doet het zo goed, en ik gun je meer plezier in wat je goed kan, in plaats van dat het iets is wat je vooral energie kost.

Ach lieve Avo, alleen lijkt me lastig. Wat goed dat je met man kon bespreken wat het uitje met je deed, je je grens aan kon geven en je een aangepaste manier hebt gevonden. Je hebt je grens gevoeld én aangegeven. En ook nog bij een nieuwe poh geweest. Wat ben je dapper.
Als ik je lees denk ik ook dat maandag werken misschien nog niet is wat handig is. Aan het werk gaan is misschien ook weer vermijden? Maar soms is vermijden nodig om overeind te blijven staan. Alleen jij kan aanvoelen waar op die lijn je staat. Maar als je het aankan, ik nog even thuisblijven, en langzaam landen, af en toe alleen zijn en een afspraak met coach en hapto hebben misschien wel wijs.

Lief dat je naar ons vraagt. Hier is het intensief. Dochter is altijd al een gevoelig en pittig kind geweest, maar de laatste weken echt heel ingewikkeld. Lange driftbuien en huilbuien, overdag en 's nachts, geen kleding verdragen en zich daar zo niet overheen kunnen zetten dat ze allemaal leuke dingen mist, extreem niet om kunnen gaan met lichamelijk ongemak en daar weer langdurig boos van worden. En ze is vooral heel gevoelig voor afwijzing, het idee het niet goed te doen en aangesproken te worden op haar gedrag. Ze voelt zich alleen, soms extreem niet gezien omdat ze zo gevoelig is voor alles wat ruikt naar afwijzing, er niet bijhoren en vindt zichzelf een dom en stom kind, omdat ze dingen heel lastig vindt die wij normaal vinden.
De laatste dagen lijkt het iets beter te gaan, maar we hebben nu besloten toch hulp te zoeken. We hebben al langer het idee dat er wel iets meer mee kan spelen, maar zoals het de laatste weken gaat is echt buiten alle proporties en heel belastend. Voor ons, maar vooral voor haar.
Dus, hier is het intensief, maar we doen allemaal ons best en gelukkig wordt er ook nog veel geknuffeld

Avo, hier gaat het wel. Op werk is het nu heel erg naar (niet voor mij persoonlijk maar wel in het bedrijf en in de branche). Man en zoon gaan lekker, maar ik ben in een vervelende gewoonte vervallen: enorm doemdenken over waar de wereld naartoe gaat zodra ik 's nachts even wakker word, dan dus maar de telefoon erbij pakken en mezelf daatdoor vele uren slaap ontzeggen.

Ik zie heel weinig lichtpuntjes momenteel, dus hoog tijd om de daglichtlamp er weer bij te pakken, meer te bewegen en meer sociale afspraken te maken. Het kost alleen belachelijk veel moeite allemaal.

En ik besef nu dat ik voor het eerst aan iemand vertel dat het al een tijdje niet goed gaat (namelijk hier). Ik mag wat meer mijn omgeving betrekken hierin.

Ach, wat pijnlijk voor je moederhart, dochter die zo verdrietig is een tegen zichzelf en de wereld afloopt.
Het klinkt erg heftig voor zo'n jong grietje, en het beinvloed haar leven en zelfbeeld enorm als ik het goed lees.
En tegelijkertijd ook af en toe gekmakend energie vreten lijkt me, de buien opvangen en wsl al op je tenen lopen om al zoveel mogelijk glad te strijken en te helpen reguleren...
Pffff pittig voor jullie allemaal.
Fijn dat er hulp komt. Even slikken, maar ik vermoed dat je zelf al wel weet in welke hoek je kan denken, en dat het met jou achtergrond niet op te lossen is met wat opvoedbegeleiding.
Hopelijk gaat dit voor dochter wat handvatten bieden over hoe ze de wereld wat beter aankan, en krijgen jullie ook advies hoe je haar daarbij kan helpen.

Dat mag je zeker Griebus! Goed dat je het ziet.

Is het voor jou helpend om je telefoon beneden te laten en iets anders naast je bed te leggen die als je wakker bent?

Volgens TCNL moet je na een half uurtje wakker liggen eruit en iets heel saais en stoms gaan doen. Bijvoorbeeld de afwas.
En dan weer een klein bedritueel en weer naar bed.
Ik snap het idee erachter wel, maar zie mezelf nog geen kutklusjrd doen v middenin een kutnacht.

Overigens gaat de wereld naar de klote. We weten alleen niet of dat binnen 50 of 500.000 jaar gaat gebeuren.
Hoe het ook loopt, uiteindelijk wordt de aarde en de dieren er een stuk beter van als de mensen uitsterven.

Jeetje Maisnon, dat klinkt pittig. Hoe oud is dochter nu? Lukt het om samen te reguleren? Te benoemen wat je ziet en hoe ze zich voelt? Dat hielp bij zoon best goed. Maar wat moeilijk, dat kleding haar zo in de weg zit.

Avo, je klinkt eigenlijk best wel gegrond. In elk geval bewust. Wat er in he lijf speelt, wat he nodig hebt. Wat fijn om dat te horen.

Griebus, wat goed dat je het hier neerzet. Het is ook best wel niet gezellig in de wereld. Ik hoor mensen die daarom geen nieuws meer kijken. Voor mij is dat niet echt een oplossing...

Diva, je doet het ook goed. Wat meer ademruimte voor jou zou alleen zo fijn zijn... Waarom wil je niet meer praten? Dat in combi met lijfgerichte therapie kan juist heel veel brengen, toch? Inzichten opdoen en met hapto daarna integreren in je lijf? En daarnaast praktische tips over hoe je binnen je werk dingen kan aanpakken?

Maison: het voelt ergens alsof ik er weinig aan heb bijgedragen. Klopt niet helemaal, want de eerste 20 weken liep het wel gewoon in deze groep. Die coach vroeg gisteren ook wie er het meest last van heeft gehad: de leerlingen of ik. Ik inderdaad. Zoals zij mijn verhaal parafraseerde, heb ik het niet eens zo slecht gedaan. Maar m'n gevoel wil hier nog niet echt in mee.

De situatie met je dochter klinkt heftig. Lijkt inderdaad een goed idee om hier hulp bij te zoeken. Sterkte!

Griebus, goed dat je je hier uitgesproken hebt. Ik herken het helaas: me beter voordoen dan ik me voel (vanmorgen dus met hapto over gehad en het (daar) eigenlijk ook voor het eerst tegen iemand gezegd). De nodige uren slaap missen, is ook herkenbaar en ook hier is de telefoon de boosdoener. Als ik eenmaal in bed lig, fungeert-ie vooral als wekker (behalve als ik echt niet kan slapen, maar dat is eigenlijk zelden), maar ik ga gewoon standaard te laat naar bed door o.a. dat ding.

Balen van je werk! Een fijne sfeer is heel belangrijk om goed je werk te kunnen doen.

Lucy: ze had het op een gegeven moment over het gezonde deel in jezelf, het overlevingsdeel en je traumadeel. Die therapieën zouden gericht zijn op het traumadeel. Ik heb uitgelegd waarom het niet teveel praten (cognitief) moet zijn n.a.v.
mijn niet zo positieve ervaring met bij de ggz.
Het kan wel lichaamsgericht én praten zijn. Dat is bij hapto ook. Zij zegt echt wel zinnige dingen ondanks dat ik het moeilijk vind om haar te volgen. En ze legt ook meteen de link naar het lichaam en voelen en emotie. Ik vind daar de combi wel heel fijn. Al wordt het een eindeloos verhaal op het tempo waarin het nu gaat.

Avo, denk je dat volgende week al gaan werken lukt met al die afspraken op dinsdag, waaronder emdr? Heb je genoeg focus voor je werk? Het lijkt mij persoonlijk wat heftig, maar ik heb ook moeite met schakelen tussen dingen. Ik hoop dat je ook hierin naar jezelf durft te luisteren en jezelf de tijd kunt geven om alles wat afgelopen week 'overhoop' is gehaald samen met hapto en coach een plekje te geven, zonder dat je je ook nog bezig moet houden met alle verplichtingen en verwachtingen die het werk weer aan je stelt.

Of je hebt die afleiding juist nodig...misschien kun je in overleg beginnen met een dagdeel of tijdelijk even geen projecten doen of taken waarbij je veel verantwoordelijkheid draagt ofzo. Maar je ziekmelden vind ik in jouw positie helemaal legitiem.

Diva, ik snap dat het zo voelt, maar ik lees wel een patroon terug. Als het moeilijk gaat betrek je het op jezelf en je eigen kunnen, maar als je iets bereikt hebt lijkt je het lastig te vinden om dat succes dan ook aan je eigen kunnen toe te schrijven? Herken je dat, of zit ik er naast? Ik snap het overigens wel, maar het is zo jammer voor jezelf als je niet ook mag genieten wat wat je goed gelukt is.

Griebus, wat goed dat je het je realiseert en uitspreekt. Herken je dit ook van het najaar, omdat je het ook hebt over de daglichtlamp en meer bewegen?
De wereld is ook niet zo leuk op dit moment, dus ik snap je gedachten wel. Zou het helpen om iets anders naast je bed te leggen dan je telefoon? Bv een schrijfblok waarop je even kort je angsten, zorgen of gedachten op kan zetten? En iets van hulp om weer rustig te worden en je af te leiden, zoals een geleide meditatie?

Lucy, dochter is 7. Ze is erg slim, maar heeft ook al haar hele leven wat kenmerken van ASS. Daar was prima mee/omheen te leven, maar dit is nu even heel heftig, en ik weet niet zo goed wat nu de trigger was dat het nu zoveel erger is dan eerder. Op school doet ze het heel goed, en zien ze dit niet. Maar er is duidelijk wel iets dat haar overvraagd op dit moment.
Reguleren lukt mij, maar vriend niet. Het kost ontzettend veel tijd, soms wel 1,5 uur. Dan is ze eerst heel boos en afwijzend, en dan heel erg verdrietig, waarbij ze dus allemaal dingen aangeeft over dat ze zich zo stom vindt omdat het niet lukt. Ze kan sommige dingen ook echt niet kiezen nu, en blijft hier ook heel erg in hangen of vastzitten. Dat kan dus ook gaan over welk zwembad we heen gaan. Het moet perfect, en er is niets perfect natuurlijk.
Avo, ja ik weet best wat, maar met je eigen kind als je er zelf middenin staat is het toch anders en zie je het niet meer. Ik gun haar (en ons) vooral om te weten waar dit vandaan komt, omdat het wel uitmaakt of het vanuit de ASS-kant of de HB-kant komt in hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. En die twee hebben soms erg veel overlap in wat je ziet in gedrag. Maar mijn vermoeden is toch meer ASS.