Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Avo

Wat klinkt het goed Avo. En het lijkt alsof je nog wat steunkousen om je heen verzameld hebt .

Hoe was het eindgesprek voor man? Heb je hem ook een beetje mee kunnen nemen?

Avo, zo fijn dat je je nu minder alleen voelt en contact hebt met groepsgenootjes! Alleen al dat je merkt dat je niet meer alleen bent lijkt me al zo waardevol. Ik hoop dat je jezelf nog even de tijd gunt om bij te komen voordat het normale leven weer doorgaat.

Selune: hoe is je vakantie tot nu toe? Kun je een beetje tot rust komen?

Ik heb het net met hapto over mijn neerwaartse spiraal in met name de vakanties gehad. Dat ik alleen maar op de bank dom op mijn telefoon zit en tot niks kom. En aan het eind van de vakantie dus vrijwel niks gedaan heb: zowel de dingen die moeten niet (huis opruimen, tuin winterklaar maken) maar ook geen leuke dingen. Uitstelgedrag, maar niet uit luiheid dus. Nu wat handvaten waar ik mee aan de slag ga.

Gisteren intakegesprek gehad met een coach op het werk. Lang getwijfeld of ik het gesprek toch maar niet zou afzeggen, maar uiteindelijk toch maar laten staan, omdat ik wel benieuwd was naar de mogelijkheden en zo'n eerste gesprek heel vrijblijvend is. Heel open gesprek gehad. Eerst over de lastige groep maar tijdens het gesprek viel bij mij het kwartje dat die groep vanalles getriggerd heeft wat met mijn persoonlijkheid te maken heeft. O.a. dat ik het altijd voor iedereen goed wil doen en mezelf dus compleet voorbij ren. Dat is geen nieuw inzicht maar ik realiseerde me wel opeens dat die groep dit weer eens benadrukt heeft en nu in een mate waardoor ik er de hele tijd last van heb. Ze zei: je kunt dit op het werk praktisch proberen op te lossen en/of je kunt hier op persoonlijk vlak mee aan de slag. Lang verhaal kort: ze gaat mij nu wat opties mailen waarmee ik als ik dat wil verder zou kunnen gaan. Aangegeven dat het vooral niet teveel gepraat moet zijn, omdat ik dat wel goed kan, maar het niet echt helpt. Behalve bij hapto dan, maar die praat echt in een parallelle wereld terug. Ik wacht het gewoon even af en kijk of er iets tussen zit, wat ik goed naast hapto zou kunnen doen.

Mbt die lastige groep lijk ik de afgelopen weken toch iets goed te hebben gedaan, want de meeste mensen hebben de voortgangstoetsen gehaald.

Wat goed dat je het gesprek met die coach aangegaan bent. Ben benieuwd met wat voor opties ze komt. Wie weet.
En fijn ook als je ziet wat je triggert in het gedrag van een leerling of groep.
Die triggers zorgen er vaak voor dat je reageert vanuit emotie en 'jezelf' in plaats van uit de rationele professional die je op dat moment bent.
Als je die voor jezelf in kaart kan brengen, kan je ook beter aan zien komen waar je emoties je in de problemen brengen.
Ik hoop dat je jezelf gespecialiseerdere hulp gunt. Je loopt nu al zo lang te tobben.
Met hapto heb je een sprong in het diepe genomen.
Ik gun je nog meer specialistische hulp.



Hier voor het eerst weer alleen thuis.
Pfff. Ik merk dat ik tot nu toe toch wel beetje aan het vermijden geweest ben. Hoofd bezig houden, zo min mogelijk voelen of denken. Veiligheid inbouwen door wandelingen, uitje, kinderen.
Tegelijkertijd voelde ik gister tijdens een uitje de spanning in mijn lijf, dat ik buiten mijn raampje zou gaan. Terwijl ik zo graag mee wilde doen met het uitje. Uiteindelijk in overleg met man het op een manier opgepakt dat ik de wel spanning had, maar ik ook weer in mijn raampje kon terugkwam steeds.
Na een uurtje merkte ik ook dat ik langzaam wegtrok en paniekerig werd.
Per direct gaan zitten met een drankje, time out.
Heb de hele terugweg in de auto geslapen...

De moeheid sowieso zeg. bi-zar.
Vandaag bij een nieuwe poh gweest. schaamde me kapot, raar verhaal dat ik moeite heb met ruimte innemen en op tijd aan de bel trekken, en ik wist niet goed wat ik nou moest zeggen en doen....
Maar ze was wel aardig. Ik heb dinsdag een afspraak met haar smiddags.
's ochtends coach, daar kan ik dan traumainhoudelijk mee verder (explorerend vertellen/benoemen), daarna hapto (emdr op het vertelde) en dan daarna bij haar reguleren en ventileren. Ook gaan we samen kijken naar een crisisinterventieplan.
Die afspraken geven wel een beetje lucht. De bedding van TCNL hierheen gehaald.
Ook zij wil verder kijken naar gespecialiseerdere hulp, dus kijkt ook wat rond.
En we hebben even vanaf afstand gekeken naar maandag weer werken.
Als het een van jullie was geweest met dit verhaal, de opname, en maandag werken zou ik vinden dat je nog even moet wachten. Omdat het focussen nog niet lukt, je te moe bent van alles, en er zoveel flashbacks en herbelevingen zijn. Omdat er nog zoveel angst is voor deze winter, voor wat er gebeurd is van binnen, voor het besef.. voor wat dat allemaal inhoud...
Voor het besef dat ik echt wel specialistischere hulp nodig heb. Voor wat dat gaat betekenen... weer verder, beginnen, openstellen of juist wachten...
Ik heb wat hoop dat ik met coach en hapto toch nog iets aan kan pakken voor de winter. En tegelijkertijd steeds de handen, de smaak, pijn in mijn ... de ademhaling... De schuld. De angst dat ik mijn ouders tegenkom en ze het zullen zien aan me. Pff. Gezeik.
Ik ben zo moe dat ik wel slaap snachts, maar de nachten zijn niet leuk. vanochtend om 5 uur opgestaan, afleiding gezocht.

Ik weet het niet.
Ik weet nog de warmte van vorige week. Ik zie hoe lief man is. Ik probeer rustig aan te doen, terwijl ik wil rennen, doorgaan, verder. En ik vind het zo moeilijk.
Om niet te vluchten in onwerkelijk, in niet voelen, in terug de veiligheid van stom kind, eigen schuld. De angst is er zo.
Gedoe.

Dus.

Hoe is het met de rest?

Selune, hoe ga je? Kan ik je overhalen op een of andere manier om ook te gaan?

Olle, hoe ga jij?

Lucy, hoe is het verder gegaan met je?

Maisnon, Griebus, Tyche?

Lieve Diva, plak je het inzicht over toch iets goed doen bij je ingewikkelde groep even naast de cadeautjes van je vorige groep eind vorig schooljaar? Je mag vertrouwen op je eigen kunnen als professional. Je doet het goed, ook bij een ingewikkelde groep ben je dus goed in staat om hun mee te geven wat nodig is. Ik gun je dat besef, dat je het echt goed genoeg doet.
Tegelijkertijd lees ik ook wat het je kost op momenten, hoe hard je werkt en nu dus hoeveel triggers het aanraakt. Net als Avo gun ik je daar hulp in. Want je doet het zo goed, en ik gun je meer plezier in wat je goed kan, in plaats van dat het iets is wat je vooral energie kost.

Ach lieve Avo, alleen lijkt me lastig. Wat goed dat je met man kon bespreken wat het uitje met je deed, je je grens aan kon geven en je een aangepaste manier hebt gevonden. Je hebt je grens gevoeld én aangegeven. En ook nog bij een nieuwe poh geweest. Wat ben je dapper.
Als ik je lees denk ik ook dat maandag werken misschien nog niet is wat handig is. Aan het werk gaan is misschien ook weer vermijden? Maar soms is vermijden nodig om overeind te blijven staan. Alleen jij kan aanvoelen waar op die lijn je staat. Maar als je het aankan, ik nog even thuisblijven, en langzaam landen, af en toe alleen zijn en een afspraak met coach en hapto hebben misschien wel wijs.

Lief dat je naar ons vraagt. Hier is het intensief. Dochter is altijd al een gevoelig en pittig kind geweest, maar de laatste weken echt heel ingewikkeld. Lange driftbuien en huilbuien, overdag en 's nachts, geen kleding verdragen en zich daar zo niet overheen kunnen zetten dat ze allemaal leuke dingen mist, extreem niet om kunnen gaan met lichamelijk ongemak en daar weer langdurig boos van worden. En ze is vooral heel gevoelig voor afwijzing, het idee het niet goed te doen en aangesproken te worden op haar gedrag. Ze voelt zich alleen, soms extreem niet gezien omdat ze zo gevoelig is voor alles wat ruikt naar afwijzing, er niet bijhoren en vindt zichzelf een dom en stom kind, omdat ze dingen heel lastig vindt die wij normaal vinden.
De laatste dagen lijkt het iets beter te gaan, maar we hebben nu besloten toch hulp te zoeken. We hebben al langer het idee dat er wel iets meer mee kan spelen, maar zoals het de laatste weken gaat is echt buiten alle proporties en heel belastend. Voor ons, maar vooral voor haar.
Dus, hier is het intensief, maar we doen allemaal ons best en gelukkig wordt er ook nog veel geknuffeld

Avo, hier gaat het wel. Op werk is het nu heel erg naar (niet voor mij persoonlijk maar wel in het bedrijf en in de branche). Man en zoon gaan lekker, maar ik ben in een vervelende gewoonte vervallen: enorm doemdenken over waar de wereld naartoe gaat zodra ik 's nachts even wakker word, dan dus maar de telefoon erbij pakken en mezelf daatdoor vele uren slaap ontzeggen.

Ik zie heel weinig lichtpuntjes momenteel, dus hoog tijd om de daglichtlamp er weer bij te pakken, meer te bewegen en meer sociale afspraken te maken. Het kost alleen belachelijk veel moeite allemaal.

En ik besef nu dat ik voor het eerst aan iemand vertel dat het al een tijdje niet goed gaat (namelijk hier). Ik mag wat meer mijn omgeving betrekken hierin.

Ach, wat pijnlijk voor je moederhart, dochter die zo verdrietig is een tegen zichzelf en de wereld afloopt.
Het klinkt erg heftig voor zo'n jong grietje, en het beinvloed haar leven en zelfbeeld enorm als ik het goed lees.
En tegelijkertijd ook af en toe gekmakend energie vreten lijkt me, de buien opvangen en wsl al op je tenen lopen om al zoveel mogelijk glad te strijken en te helpen reguleren...
Pffff pittig voor jullie allemaal.
Fijn dat er hulp komt. Even slikken, maar ik vermoed dat je zelf al wel weet in welke hoek je kan denken, en dat het met jou achtergrond niet op te lossen is met wat opvoedbegeleiding.
Hopelijk gaat dit voor dochter wat handvatten bieden over hoe ze de wereld wat beter aankan, en krijgen jullie ook advies hoe je haar daarbij kan helpen.

Dat mag je zeker Griebus! Goed dat je het ziet.

Is het voor jou helpend om je telefoon beneden te laten en iets anders naast je bed te leggen die als je wakker bent?

Volgens TCNL moet je na een half uurtje wakker liggen eruit en iets heel saais en stoms gaan doen. Bijvoorbeeld de afwas.
En dan weer een klein bedritueel en weer naar bed.
Ik snap het idee erachter wel, maar zie mezelf nog geen kutklusjrd doen v middenin een kutnacht.

Overigens gaat de wereld naar de klote. We weten alleen niet of dat binnen 50 of 500.000 jaar gaat gebeuren.
Hoe het ook loopt, uiteindelijk wordt de aarde en de dieren er een stuk beter van als de mensen uitsterven.

Jeetje Maisnon, dat klinkt pittig. Hoe oud is dochter nu? Lukt het om samen te reguleren? Te benoemen wat je ziet en hoe ze zich voelt? Dat hielp bij zoon best goed. Maar wat moeilijk, dat kleding haar zo in de weg zit.

Avo, je klinkt eigenlijk best wel gegrond. In elk geval bewust. Wat er in he lijf speelt, wat he nodig hebt. Wat fijn om dat te horen.

Griebus, wat goed dat je het hier neerzet. Het is ook best wel niet gezellig in de wereld. Ik hoor mensen die daarom geen nieuws meer kijken. Voor mij is dat niet echt een oplossing...

Diva, je doet het ook goed. Wat meer ademruimte voor jou zou alleen zo fijn zijn... Waarom wil je niet meer praten? Dat in combi met lijfgerichte therapie kan juist heel veel brengen, toch? Inzichten opdoen en met hapto daarna integreren in je lijf? En daarnaast praktische tips over hoe je binnen je werk dingen kan aanpakken?

Maison: het voelt ergens alsof ik er weinig aan heb bijgedragen. Klopt niet helemaal, want de eerste 20 weken liep het wel gewoon in deze groep. Die coach vroeg gisteren ook wie er het meest last van heeft gehad: de leerlingen of ik. Ik inderdaad. Zoals zij mijn verhaal parafraseerde, heb ik het niet eens zo slecht gedaan. Maar m'n gevoel wil hier nog niet echt in mee.

De situatie met je dochter klinkt heftig. Lijkt inderdaad een goed idee om hier hulp bij te zoeken. Sterkte!

Griebus, goed dat je je hier uitgesproken hebt. Ik herken het helaas: me beter voordoen dan ik me voel (vanmorgen dus met hapto over gehad en het (daar) eigenlijk ook voor het eerst tegen iemand gezegd). De nodige uren slaap missen, is ook herkenbaar en ook hier is de telefoon de boosdoener. Als ik eenmaal in bed lig, fungeert-ie vooral als wekker (behalve als ik echt niet kan slapen, maar dat is eigenlijk zelden), maar ik ga gewoon standaard te laat naar bed door o.a. dat ding.

Balen van je werk! Een fijne sfeer is heel belangrijk om goed je werk te kunnen doen.

Lucy: ze had het op een gegeven moment over het gezonde deel in jezelf, het overlevingsdeel en je traumadeel. Die therapieën zouden gericht zijn op het traumadeel. Ik heb uitgelegd waarom het niet teveel praten (cognitief) moet zijn n.a.v.
mijn niet zo positieve ervaring met bij de ggz.
Het kan wel lichaamsgericht én praten zijn. Dat is bij hapto ook. Zij zegt echt wel zinnige dingen ondanks dat ik het moeilijk vind om haar te volgen. En ze legt ook meteen de link naar het lichaam en voelen en emotie. Ik vind daar de combi wel heel fijn. Al wordt het een eindeloos verhaal op het tempo waarin het nu gaat.

Avo, denk je dat volgende week al gaan werken lukt met al die afspraken op dinsdag, waaronder emdr? Heb je genoeg focus voor je werk? Het lijkt mij persoonlijk wat heftig, maar ik heb ook moeite met schakelen tussen dingen. Ik hoop dat je ook hierin naar jezelf durft te luisteren en jezelf de tijd kunt geven om alles wat afgelopen week 'overhoop' is gehaald samen met hapto en coach een plekje te geven, zonder dat je je ook nog bezig moet houden met alle verplichtingen en verwachtingen die het werk weer aan je stelt.

Of je hebt die afleiding juist nodig...misschien kun je in overleg beginnen met een dagdeel of tijdelijk even geen projecten doen of taken waarbij je veel verantwoordelijkheid draagt ofzo. Maar je ziekmelden vind ik in jouw positie helemaal legitiem.

Diva, ik snap dat het zo voelt, maar ik lees wel een patroon terug. Als het moeilijk gaat betrek je het op jezelf en je eigen kunnen, maar als je iets bereikt hebt lijkt je het lastig te vinden om dat succes dan ook aan je eigen kunnen toe te schrijven? Herken je dat, of zit ik er naast? Ik snap het overigens wel, maar het is zo jammer voor jezelf als je niet ook mag genieten wat wat je goed gelukt is.

Griebus, wat goed dat je het je realiseert en uitspreekt. Herken je dit ook van het najaar, omdat je het ook hebt over de daglichtlamp en meer bewegen?
De wereld is ook niet zo leuk op dit moment, dus ik snap je gedachten wel. Zou het helpen om iets anders naast je bed te leggen dan je telefoon? Bv een schrijfblok waarop je even kort je angsten, zorgen of gedachten op kan zetten? En iets van hulp om weer rustig te worden en je af te leiden, zoals een geleide meditatie?

Lucy, dochter is 7. Ze is erg slim, maar heeft ook al haar hele leven wat kenmerken van ASS. Daar was prima mee/omheen te leven, maar dit is nu even heel heftig, en ik weet niet zo goed wat nu de trigger was dat het nu zoveel erger is dan eerder. Op school doet ze het heel goed, en zien ze dit niet. Maar er is duidelijk wel iets dat haar overvraagd op dit moment.
Reguleren lukt mij, maar vriend niet. Het kost ontzettend veel tijd, soms wel 1,5 uur. Dan is ze eerst heel boos en afwijzend, en dan heel erg verdrietig, waarbij ze dus allemaal dingen aangeeft over dat ze zich zo stom vindt omdat het niet lukt. Ze kan sommige dingen ook echt niet kiezen nu, en blijft hier ook heel erg in hangen of vastzitten. Dat kan dus ook gaan over welk zwembad we heen gaan. Het moet perfect, en er is niets perfect natuurlijk.
Avo, ja ik weet best wat, maar met je eigen kind als je er zelf middenin staat is het toch anders en zie je het niet meer. Ik gun haar (en ons) vooral om te weten waar dit vandaan komt, omdat het wel uitmaakt of het vanuit de ASS-kant of de HB-kant komt in hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. En die twee hebben soms erg veel overlap in wat je ziet in gedrag. Maar mijn vermoeden is toch meer ASS.

Maisnon, ik hoop voor jullie dat er duidelijkheid komt. Dat geeft ook extra handvatten, en voor je dochter zelf ook een verklaring waarom dingen zoveel meer moeite kosten.
Moet je lang wachten op hulp?

Lucy, ik las je stuk. Niets wat er niet mag zijn, en het is ook gewoon heel heel veel tegelijk.
Moet het allemaal nu zo, of is het voor jou misschien ook handig om te vertragen en prioriteiten te stellen?
Het klonk namelijk alsof je lijf signalen geeft van 'tandje minder graag', maar dat jij beslist 'er kan nog meer bij, want er is nog niets stuk gevallen '.
Je hoeft niet te wachten tot er dingen vallen en sneuvelen. Je mag ook eerder wat neerleggen.


Hier paniekerige nacht.
Sinds het vertellen veel fysieke ervaringen van toen qua smaak, geur, pijn.
Gister had ik steeds het gevoel te stikken in iets slijmerigs achterin mijn keel.
Ik weet waar dat vandaan komt. Maar ik ervaar het als echt een nu, dus steeds paniek.
Wel wat geslapen. Nu lig ik voor het eerst nog in bed, wat niet goed is, want ik lig te verstoppen en te vermijden. Maar ik wil hier blijven vandaag....

Maisnon, waarschijnlijk weet je dit allemaal al. Maar dan negeer je maar wat ik schrijf.

Bij meisjes uit ass zich vaak anders dan bij jongens. Meisjes passen zich meer aan, zijn meer in staat om "af te kijken" wat er van ze verwacht wordt. Dat school niets ziet vind ik dus niet heel onbegrijpelijk: dat is veel vaker zo bij meisjes, én bjj meisjes wordt ass vaak pas na hun 14e vastgesteld.

Het kan goed zijn dat ze al haar energie nodig heeft om op school te blijven staan, leuk te zijn en mee te komen. En thuis, haar veilige haven, stort ze in. Dan lukt het niet meer haar masker op te zetten.

Qua kleding: dat kan 2 dingen betekenen. Zoon had ook een overgevoeligheid. Dus veel zachte fleecetruien, geen T-shirts met opdruk (dat voelde hij aan de binnenkant). Naar school moest hij van mij een nette broek/spijkerbroek aan (aanleren dat er kleding is voor gelegenheden), maar thuis mocht de joggingbroek meteen aan. Heeft zij kleding die wel okee voelt? Joggingbroek, zachte wijde truien?

Het kan ook zijn dat het een afleiding is voor niet hoeven gaan omdat alles te spannend is. Dus kleding niet aan betekent niet hoeven gaan.

Bij zoon hielp het om een schema te hebben hangen (met pictogrammen) van die week. En alles ook nog eens te benoemen. En uittekenen. Zodra het hoofd te vol zit: tekenen.

Wat betreft zwembad: benoemen het 2 dagen van tevoren. Een dag vantevoren. De ochtend. Een uur van tevoren. Benoemen het zwembad waar je heen gaat en hoe lang jullie blijven. En als mogelijk: wat jullie gaan doen en welke snacks er mee gaan. Maak alles zo voorspelbaar mogelijk. En als ze een geluidintolerantie heeft (zoon), dat het misschien kan galmen.

En misschien een rare tip. Maar wat voor ons een wereld van verschil heeft gemaakt (kwam een ander kind terug): sterkamp van Stichting de Ster. Het is een fantastisch therapeutisch kinderkamp met heel veel begeleiding (inclusief kinderpsycholoog, orthopedagoog en nog wat gespecialiseerde hulp). Beide kinderen hebben er zoveel geleerd. En ik ken meer kinderen die er echt als een ander kind van terug zijn gekomen, met heel veel meer zelfvertrouwen. Mocht je meer willen weten, vraag maar.

Avo, hoe was deze nacht? Gebruik je je anti-droom nog, en helpt dat iets op dit moment denk je? Zou het helpen om je te omringen met veilige geurtje bv, zodat er daardoor misschien iets van veiligheid doordringt in je onderbewuste?

Wat lief dat jullie allemaal zo meedenken Avo, we moeten nog beginnen met naar de huisarts, dus ja, we moeten nog lang wachten denk ik. Maar we gaan ondertussen wel kijken of er een SI therapeut is die kan meedenken over de prikkelverwerking. Want die heeft heel veel negatieve invloed nu. Afgelopen avond en nacht weer twee keer ruim een uur een boos en krijsend kind, omdat ze jeuk had. Dat voelt ondraaglijk, maar zalf wil ze ook niet want dat voelt tegenwoordig ook fout.
Lucy, dank je voor je tips. Ik weet inderdaad dat ASS bij meisjes zich heel anders uit, en het verbaast me ook niet als school dat niet zou zien. Ik denk dat de prikkels komen uit een soort overgevoeligheid, niet per se vermijding. Het niet kunnen kiezen wel op een bepaalde manier. Het moet perfect, en als het niet perfect is, dan maar niet. Het probleem met het zwembad was ook niet dat we gingen zwemmen (dat vindt ze heerlijk, en veel dingen kunnen ook heel goed onverwachts plaatsvinden), maar dat ze niet kon kiezen welk zwembad. Want het ene bad heeft het ene leuke ding, het andere het andere. Er is niet een bad met beide, dus keuzestress, geen perfectie, dus driftbui van een uur.
Sterkampen heb ik wel eens van gehoord maar verder geen ervaring mee. Wat fijn dat het jouw kinderen zo'n goed heeft gedaan! Nu denk ik nog lastig voor dochter, ze hangt nu heel erg aan mij/ons. Maar ga ze zeker in gedachten houden!

.

.

Gezien Maisnons beroep gok ik zomaar dat ze bekend is met ass en geef me de vijf.

Heb je al een afspraak bij de huisarts Maisnon, of zitten jullie dat nog beetje uit te stellen?
Alvast hulp voor de prikkelverwerking klinkt praktisch. Ik denk dat jij de weg ook weet, en vanuit je werk ook kan inschatten wat je meisje kan helpen.
Sneu hoor, die buien. Overigens had mijn redelijk normale kind op dit leeftijd snachts ook gilbuien over jeuk en pijn die onverdraaglijk was.
Bleken wormpjes.
Vast niet het geval bij jullie, maar het duurde bij ons twee jaar af en aan jeuk voor iemand ons erop wees hoe zich dit bij meisjes kan uiten.

Maar de hopeloosheid van een overstuur kind snachts ken ik dus. Blegh.
Ik werd er -hoe sneu ik haar ook vond- ook soort van kriegel van na een tijdje.
(Kan ik nu ook wel plaatsen overigens)
Lukt het jou om rustig te blijven?
Het klinkt namelijk als erg veel en erg intens.
Komt soms gewoon het mens achter de moeder tevoorschijn.


Ik heb idd al mijn veilige geurtje op mn handen, kussen etc. Smeer snachts bij.
Vannacht experiment nachtlampje, maar man heeft veel last van licht bij slapen, dus dat wordt m niet.
Knuffel in bed.
Ik slaap echt wel hoor. En ik droom niet, want anti droom.
Maar die sluimer fase waarin je niet slaapt maar ook niet goed alert bent..
En mijn lijf werkt niet mee.
Ik heb een slijmkeel. Je weet wel, elke paar minuten even kuchen, wat moeilijker slikken.
Ik weet dat dat het is.
Maar toch overspoelt me regelmatig de walging en angst dat ik weer dinges weg aan het slikken ben. Er bijna in stik soms.
En ik kan ook wegblijven van de emoties, in het blauw, zoals ze dat bij tc noemen. Maar snachts ben ik weer klein en bang.
Gelukkig zie je dat niet zo, dat zou ik helemaal vreselijk vinden.

Nouja, dat soort dingen dus.
Sinds het verteld hebben doet mijn fluit ook zeer. Stom.

Maar verder gaat het goed hoor.
Begrijpen wat er gebeurd helpt al wel een stuk merk ik.
Nu alleen ook de frustratie van het goed willen doen en falen en eigenlijk ook willen vluchten in oud gedrag.
Maar dat komt goed.

Ah, dank he Avo. Dan haal ik mijn post weg

Sorry Maisnon, ik wilde niet betweterig overkomen .

Luus, ik heb je wel gelezen, en je kwam zeker niet betweterig over! Het is juist fijn als mensen meedenken. Ik weet veel, daar heeft Avo gelijk in. Maar dat betekent niet dat ik het allemaal op dit moment zelf kan bedenken. Dus bij veel dingen zeg ik misschien, ken ik, of heb ik geprobeerd, maar ik ben zeker niet alwetend en iedere tip die ik er uit kan halen is waardevol. Zeker van iemand die zelf een kind heeft met vergelijkbare problematiek. Dus voel je niet bezwaard!

Sorrie Lucy. zo was het niet bedoeld. Dat je je post moest weghalen of dat je betweterig was.
Sorrie als het zo overkomt.
Gelukkig had Maisnon het nog gelezen.
Ik reageer naar anderen beroerd geloof ik.

Maison: ik denk dat er wel een patroon is. Ik ben sowieso bescheiden met mijn bijdrage. Normaal zeg ik altijd dat de verhouding docent-leerling 20-80 is, maar dat is vooral op input-output gebaseerd. Maar ik doe natuurlijk wel meer dan alleen het puur didactische stuk. Ik vind het stuk vertrouwen in eigen kunnen geven óók (juist!) heel belangrijk. En iedereen zien, ongeacht gedrag of wat dan ook. Dat stuk neem ik nooit mee in die 20% terwijl dat natuurlijk ook heel belangrijk is om iemand tot leren te brengen.

Lucy, jij bent ervaringsdeskundige mbt je zoon en natuurlijk is iedereen met ass anders, maar je hebt denk ik wel waardevolle input. Dus voel je maar niet betweterig hoor!

Maisnon, Avo en misschien nog anderen: misschien is zo'n verzwaringsknuffel een idee voor in bed? Ik weet dat Lotgenootje ze verkoopt. Schijnt goed te helpen tegen overprikkeling vanwege het gewicht (2 kg). Ik heb er zelf nog geen, maar ben het wel aan het overwegen. Ik vind ze vrij duur, maar als het helpt om goed of beter te slapen, is het het misschien toch wel waard.

Avo, volgens mij bedoelde je het goed. Ik lees jullie beide graag, en houd me aanbevolen voor dingen die helpend kunnen zijn hoor!

Lucy, hoe is het met Meis?

Diva, ja we hebben nog een verzwaringsdeken liggen, goede tip! Die kan ik wel weer eens proberen!