Psyche
alle pijlers
Waarom erger ik me?
zondag 14 december 2025 om 23:15
Even getwijfeld of dit topic in relatie zou moeten of hier, maar toch voor hier gekozen.
Ik vraag me af hoe het toch kan dat ik me altijd aan mensen ga ergeren. Soms heel snel, en soms na jaren. In vriendschappen is het vervelend, maar in relaties is het problematisch. De enige personen waar ik het niet bij heb zijn mijn kinderen.
Ik neem even mijn huidige relatie als voorbeeld. Ik heb de liefste partner van de hele wereld. En toch begin ik me te ergeren. Ik erger me op meerdere manieren, hoe hij eet (ik heb last van misofonie) maar dit begint na 7 jaar ineens op te spelen. Dit terwijl hij echt niet anders is gaan eten, en zelfs nu nadat ik de eerste jaren zo blij was dat ik met hem wel gewoon op de bank chips kon eten zonder helemaal knettergek te worden.
Daarnaast erger ik me aan zijn besluiteloosheid en afwachtendheid. Als ik iets vraag dan kan ik vaak het antwoord al precies voorspellen. Vaak is dat wel fijn, maar als ik graag zou willen dat hij een keuze maakt dan wordt toch de beslissing bij mij gelegd, en daar erger ik me dan weer aan.
Ik vind het lastig, want het zorgt er voor dat ik me ga afsluiten. Mn gevoel voor hem is aan het afvlakken, en is aan het verdwijnen. Terwijl ik dat echt niet wil.
Soms denk ik wel eens dat ik op één of andere manier als ik mijn partner echt door en door denk te kennen dat ik het niet meer leuk vind en dat ik me er dan aan ga ergeren,.
Het voelt heel armoedig op deze manier, en ik vraag me af of ik echt in staat ben om van iemand te houden (behalve dan bij mn kinderen)
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en hoe ik mezelf kan helpen.
Ik vraag me af hoe het toch kan dat ik me altijd aan mensen ga ergeren. Soms heel snel, en soms na jaren. In vriendschappen is het vervelend, maar in relaties is het problematisch. De enige personen waar ik het niet bij heb zijn mijn kinderen.
Ik neem even mijn huidige relatie als voorbeeld. Ik heb de liefste partner van de hele wereld. En toch begin ik me te ergeren. Ik erger me op meerdere manieren, hoe hij eet (ik heb last van misofonie) maar dit begint na 7 jaar ineens op te spelen. Dit terwijl hij echt niet anders is gaan eten, en zelfs nu nadat ik de eerste jaren zo blij was dat ik met hem wel gewoon op de bank chips kon eten zonder helemaal knettergek te worden.
Daarnaast erger ik me aan zijn besluiteloosheid en afwachtendheid. Als ik iets vraag dan kan ik vaak het antwoord al precies voorspellen. Vaak is dat wel fijn, maar als ik graag zou willen dat hij een keuze maakt dan wordt toch de beslissing bij mij gelegd, en daar erger ik me dan weer aan.
Ik vind het lastig, want het zorgt er voor dat ik me ga afsluiten. Mn gevoel voor hem is aan het afvlakken, en is aan het verdwijnen. Terwijl ik dat echt niet wil.
Soms denk ik wel eens dat ik op één of andere manier als ik mijn partner echt door en door denk te kennen dat ik het niet meer leuk vind en dat ik me er dan aan ga ergeren,.
Het voelt heel armoedig op deze manier, en ik vraag me af of ik echt in staat ben om van iemand te houden (behalve dan bij mn kinderen)
Ik vraag me af of iemand dit herkent, en hoe ik mezelf kan helpen.
zondag 14 december 2025 om 23:40
Het helpt mij vaak om te bedenken dat de dingen in mijn partner waar ik me aan kan ergeren, dezelfde dingen zijn als waar ik eerder op gevallen ben. Die me zo aantrokken.
Mijn partner is super veilig en betrouwbaar en goed in te schatten. Hij is graag thuis, en vindt dat heerlijk, gunt mij mijn vrijheid en vindt het leuk als ik van alles onderneem.
Ik vind het wel eens jammer dat hij nooit iets uit zichzelf organiseert of me verrast.
Das logisch, want de voorspelbaarheid, het rustige, niets hoeft in hem was voor mij de eerste jaren enorm enorm belangrijk.
Nu voel ik me zo veilig en vertrouwd dat ik ook wel eens door hem verrast wil worden.
Maar dat is eigenlijk niet eerlijk: ik koos hem om zijn voorspelbaarheid. Dit is daar een onderdeel van.
Ook vond en vind ik het heel leuk dat mijn man niet zo'n sterke mening heeft over ons interieur.
Hij weet wat hij echt niet wil als hij het ziet, maar tot die tijd zal het hem jeuken, als het maar een beetje gezellig en comfortabel is.
Geweldig. Daardoor heb ik al roze met paarse muren gehad, vindt ie bijna alles wat ik uitzoek prima en is altijd enthousiast over de gezelligheid.
Ik erger me dan weer dat hij niet ziet dat het tijd wordt voor een nieuw verfje op de muur, dat ie een hekel heeft aan meubels kijken of kopen, en dat hij niet ziet dat troep ongezellig is of iets echt niet matcht.
Maar ja, als de beste man om inrichting zou geven, zou ie wel een mening erover hebben. Het interesseert hem gewoon geen fluit.
Dat heeft dus als voordeel dat ik kan doen en laten met het huis wat ik wil, maar als nadeel dat ik ook echt geen bijdrage hoef te verwachten van hem. Hij heeft er geen oog voor een vindt t niet belangrijk.
Ik weet niet of dit bij jou kan spelen?
Dat je de eerste jaren erg blij bent met de voordelen die een eigenschap je opleveren.
Maar na een aantal jaren is dat een gewoonte geworden, en zie je van diezelfde eigenschap ook ineens minder fijne kanten.
Misschien is dit niet op jou van toepassing.
In dat geval lekker negeren.
Mijn partner is super veilig en betrouwbaar en goed in te schatten. Hij is graag thuis, en vindt dat heerlijk, gunt mij mijn vrijheid en vindt het leuk als ik van alles onderneem.
Ik vind het wel eens jammer dat hij nooit iets uit zichzelf organiseert of me verrast.
Das logisch, want de voorspelbaarheid, het rustige, niets hoeft in hem was voor mij de eerste jaren enorm enorm belangrijk.
Nu voel ik me zo veilig en vertrouwd dat ik ook wel eens door hem verrast wil worden.
Maar dat is eigenlijk niet eerlijk: ik koos hem om zijn voorspelbaarheid. Dit is daar een onderdeel van.
Ook vond en vind ik het heel leuk dat mijn man niet zo'n sterke mening heeft over ons interieur.
Hij weet wat hij echt niet wil als hij het ziet, maar tot die tijd zal het hem jeuken, als het maar een beetje gezellig en comfortabel is.
Geweldig. Daardoor heb ik al roze met paarse muren gehad, vindt ie bijna alles wat ik uitzoek prima en is altijd enthousiast over de gezelligheid.
Ik erger me dan weer dat hij niet ziet dat het tijd wordt voor een nieuw verfje op de muur, dat ie een hekel heeft aan meubels kijken of kopen, en dat hij niet ziet dat troep ongezellig is of iets echt niet matcht.
Maar ja, als de beste man om inrichting zou geven, zou ie wel een mening erover hebben. Het interesseert hem gewoon geen fluit.
Dat heeft dus als voordeel dat ik kan doen en laten met het huis wat ik wil, maar als nadeel dat ik ook echt geen bijdrage hoef te verwachten van hem. Hij heeft er geen oog voor een vindt t niet belangrijk.
Ik weet niet of dit bij jou kan spelen?
Dat je de eerste jaren erg blij bent met de voordelen die een eigenschap je opleveren.
Maar na een aantal jaren is dat een gewoonte geworden, en zie je van diezelfde eigenschap ook ineens minder fijne kanten.
Misschien is dit niet op jou van toepassing.
In dat geval lekker negeren.
maandag 15 december 2025 om 00:23
Ik weet niet of je hooggevoelig bent, ik ben zelf gevoelig voor prikkels en geluiden en merk dat ik niets kan hebben van iemand als ik geen goede emotionele relatie (meer) heb met mezelf of die ander. Meestal zit de blokkade in mezelf, onverwerkte gevoelens die binnen de relatie ontstaan zijn waardoor mijn gevoelens voor die persoon afvlakken. Ik voel dan geen liefde meer.
Wat een ingang kan zijn is om via meditatie of sport, wandelen, wat voor jou werkt, je ergernis nader te onderzoeken en bij de bron ervan te komen. Het kan een dieper gevoel zijn in jezelf zoals niet gezien worden, een eerder conflict wat niet goed is opgelost, of zelfs verlatingsangst.
Het kan natuurlijk ook zijn dat je niet bij elkaar past.
Maarja aangezien het een patroon is denk ik dat je iets aan zelfonderzoek op emotioneel niveau kan hebben.
Ik erger me nog steeds snel aan mensen en ben kritisch in vriendschappen maar voel tegenwoordig wel meer ruimte en liefde voor anderen en hun onhebbelijkheden. Mijn ergernis leert me nu vaker iets over mijzelf en wat in mijn leven niet goed zit, wat ook iets kleins kan zijn.
Wat een ingang kan zijn is om via meditatie of sport, wandelen, wat voor jou werkt, je ergernis nader te onderzoeken en bij de bron ervan te komen. Het kan een dieper gevoel zijn in jezelf zoals niet gezien worden, een eerder conflict wat niet goed is opgelost, of zelfs verlatingsangst.
Het kan natuurlijk ook zijn dat je niet bij elkaar past.
Maarja aangezien het een patroon is denk ik dat je iets aan zelfonderzoek op emotioneel niveau kan hebben.
Ik erger me nog steeds snel aan mensen en ben kritisch in vriendschappen maar voel tegenwoordig wel meer ruimte en liefde voor anderen en hun onhebbelijkheden. Mijn ergernis leert me nu vaker iets over mijzelf en wat in mijn leven niet goed zit, wat ook iets kleins kan zijn.
maandag 15 december 2025 om 06:13
maandag 15 december 2025 om 06:41
Herkenbaar.
Eén van de redenen dat ik relatievrij ben.
Hier heeft het vaak meer te maken met een soort 'verveeldheid': het nieuwe is eraf en de vraag is dan of er genoeg leuks overblijft om de minpunten te compenseren.
Eén van de redenen dat ik relatievrij ben.
Hier heeft het vaak meer te maken met een soort 'verveeldheid': het nieuwe is eraf en de vraag is dan of er genoeg leuks overblijft om de minpunten te compenseren.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 15 december 2025 om 06:42
Onzin. Ik heb net weer een plant dood laten gaan door teveel aandacht. Z'n broertje gaat er wel goed op.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 15 december 2025 om 07:11
Toch is het raar, dat kinderen me nooit vervelen
Heb wel eens genoeg van ze, maar het ergeren aan mijn partner is echt anders
maandag 15 december 2025 om 07:42
Maar gevoel voor een kind is toch anders dan gevoel voor een partner? Tenminste, bij mij wel.Lila-Linda schreef: ↑15-12-2025 07:11Toch is het raar, dat kinderen me nooit vervelen
Heb wel eens genoeg van ze, maar het ergeren aan mijn partner is echt anders
Ik herken wel wat Solomio zegt: ik ben na de fase nieuwigheid, ook weer snel verveeld. En dan trek ik de "minpunten" gewoon niet meer.
Voor mij ook een reden geweest om alleen een kind te krijgen (donor) en al heel lang geen relaties meer aan te gaan.
maandag 15 december 2025 om 07:45
Misschien omdat kinderen nog meer in ontwikkeling zitten en daardoor andere fases kent dan bij een volwassene? Daardoor blijft het interessanter?Lila-Linda schreef: ↑15-12-2025 07:11Toch is het raar, dat kinderen me nooit vervelen
Heb wel eens genoeg van ze, maar het ergeren aan mijn partner is echt anders
maandag 15 december 2025 om 08:35
Ja, misschien
Mijn 'kinderen; zijn volwassen, en ik zie echt hun mindere kanten wel. Kan me zelfs voorstellen waar een partner zich aan zou ergeren. Maar ik accepteer hen veel meer dan mijn partner.
Natuurlijk is je verhouding anders.
Maar blijkbaar hem ik volledig onvoorwaardelijke liefde meer voor kinderen dan voor hem.
maandag 15 december 2025 om 08:56
Voor mij niet zo herkenbaar. Ik erger me eigenlijk bijna nooit en zeker niet aan mijn partner. Er is één uitzondering: ik erger me wel eens als partner zich aan mij ergert. 
Verder ben ik het tegenovergestelde van Solomio denk ik. Ik vind een relatie pas leuk worden juist als het nieuwe er vanaf is en er een soort verveeldheid (ik zie dat als vertrouwdheid) ontstaat. Ik wil dan bij voorkeur ook geen enkele vorm van spanning of uitdaging voelen. Alleen heb je die "status" in de eerste paar maanden meestal nog niet.
Verder ben ik het tegenovergestelde van Solomio denk ik. Ik vind een relatie pas leuk worden juist als het nieuwe er vanaf is en er een soort verveeldheid (ik zie dat als vertrouwdheid) ontstaat. Ik wil dan bij voorkeur ook geen enkele vorm van spanning of uitdaging voelen. Alleen heb je die "status" in de eerste paar maanden meestal nog niet.
maandag 15 december 2025 om 10:11
Mousse28 schreef: ↑15-12-2025 07:42Maar gevoel voor een kind is toch anders dan gevoel voor een partner? Tenminste, bij mij wel.
Ik herken wel wat Solomio zegt: ik ben na de fase nieuwigheid, ook weer snel verveeld. En dan trek ik de "minpunten" gewoon niet meer.
Voor mij ook een reden geweest om alleen een kind te krijgen (donor) en al heel lang geen relaties meer aan te gaan.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 15 december 2025 om 10:12
Mijn kinderen vervelen mij ook regelmatig.Lila-Linda schreef: ↑15-12-2025 07:11Toch is het raar, dat kinderen me nooit vervelen
Heb wel eens genoeg van ze, maar het ergeren aan mijn partner is echt anders
Gelukkig wonen ze op zichzelf.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 15 december 2025 om 10:13
Volgens mij is ouder-kind de enige relatie waar onvoorwaardelijke liefde kan bestaan.Lila-Linda schreef: ↑15-12-2025 08:35Ja, misschien
Mijn 'kinderen; zijn volwassen, en ik zie echt hun mindere kanten wel. Kan me zelfs voorstellen waar een partner zich aan zou ergeren. Maar ik accepteer hen veel meer dan mijn partner.
Natuurlijk is je verhouding anders.
Maar blijkbaar hem ik volledig onvoorwaardelijke liefde meer voor kinderen dan voor hem.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 15 december 2025 om 10:20
Misschien omdat kinderen nog veranderen? Ik begrijp ook wel dat de relatie met je partner heel anders is dan met kinderen. Gek genoeg, zouden kinderen van mij best wel saai mogen zijn. Het zijn personen die in je leven zijn gekomen, wel een bewuste keuze, maar het is altijd maar een gokje hoe je kinderen uitvallen. En je hebt ze omdat jij ze wilde en niet omdat zij zo nodig wilden.Lila-Linda schreef: ↑15-12-2025 07:11Toch is het raar, dat kinderen me nooit vervelen
Heb wel eens genoeg van ze, maar het ergeren aan mijn partner is echt anders
En een partner kies je uit en jouw partner kiest jou uit. Dan moet er wel iets zijn dat je partner interessant houdt, want waarom zou je kiezen voor iemand die niet interessant is?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 15 december 2025 om 10:24
Toch is 'houden van', iets raars. Want juist je partner kies je heel bewust uit. Je kinderen worden ook maar geboren. En ik ken heel veel hele vervelende mensen, en toch houden hun ouders van zedianaf schreef: ↑15-12-2025 10:20Misschien omdat kinderen nog veranderen? Ik begrijp ook wel dat de relatie met je partner heel anders is dan met kinderen. Gek genoeg, zouden kinderen van mij best wel saai mogen zijn. Het zijn personen die in je leven zijn gekomen, wel een bewuste keuze, maar het is altijd maar een gokje hoe je kinderen uitvallen. En je hebt ze omdat jij ze wilde en niet omdat zij zo nodig wilden.
En een partner kies je uit en jouw partner kiest jou uit. Dan moet er wel iets zijn dat je partner interessant houdt, want waarom zou je kiezen voor iemand die niet interessant is?
Excuus TO, we gaan OT
maandag 15 december 2025 om 10:46
Niet zo OT als je misschien denkt.Lila-Linda schreef: ↑15-12-2025 10:24Toch is 'houden van', iets raars. Want juist je partner kies je heel bewust uit. Je kinderen worden ook maar geboren. En ik ken heel veel hele vervelende mensen, en toch houden hun ouders van ze
Excuus TO, we gaan OT
Het is zeker iets raars ja.
Maar dat bewust uitkiezen gaat op basis van voorwaarden en de voorwaarden kunnen veranderen en iemand kan veranderen waardoor diegene niet meer aan de voorwaarden voldoet?TO, ik kan mij best voorstellen dat iemand zich gaat ergeren aan anderen. Ik vind voorspelbaarheid heel lastig. Aan de ene kant vind ik het heerlijk, want stabiel, je weet waar je aan toe bent. Aan de andere kant kan ik mij er vreselijk aan ergeren omdat ik het zo saai vind. En dat heb ik ook bij mensen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 15 december 2025 om 11:24
Gezelligheid en een familiale sfeer. Wat je overigens ook best zonder een partner en alleen met kinderen kunt ervaren. Maar ik heb daarbij niet zoiets van: die partner moet prikkelend, uitdagend, interessant of wat dan ook zijn of blijven.dianaf schreef: ↑15-12-2025 10:20Misschien omdat kinderen nog veranderen? Ik begrijp ook wel dat de relatie met je partner heel anders is dan met kinderen. Gek genoeg, zouden kinderen van mij best wel saai mogen zijn. Het zijn personen die in je leven zijn gekomen, wel een bewuste keuze, maar het is altijd maar een gokje hoe je kinderen uitvallen. En je hebt ze omdat jij ze wilde en niet omdat zij zo nodig wilden.
En een partner kies je uit en jouw partner kiest jou uit. Dan moet er wel iets zijn dat je partner interessant houdt, want waarom zou je kiezen voor iemand die niet interessant is?
maandag 15 december 2025 om 11:41
Heel banaal eigenlijk, maar als je de afgelopen nacht heerlijke seks hebt gehad aai je je man nog eens een keer over zijn bol als hij een zak wokkels zit weg te kraken / zijn ontbijtbordje laat staan / zijn sokken niet in de wasmand heeft gegooid.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 15 december 2025 om 16:24
Herkenbaar hoor, ik heb de leukste en liefste schat, zou hem nooit willen missen.
Ben hooggevoelig en als ik niet goed in mijn vel zit begin ik me te ergeren. Aan hoe hij eet, aan hoe alles veeeeeel langzamer gaat, aan hele kleine basale dingen.
En juist die rust die hij heeft, is waar ik helemaal op gedij. En als ik overprikkeld ben wil ik ineens dat hij sneller is dan hij is.
Voor mij helpt het om een noise canceling koptelefoon op te zetten. Daarmee sluit ik me af en kan hij weer zonder commentaar zijn gang gaan.
Een eerste teken van ergernis is voor mij een teken om gas terug te nemen en tijd voor mijzelf te pakken.
Zo blijven we veel meer in balans.
Ben hooggevoelig en als ik niet goed in mijn vel zit begin ik me te ergeren. Aan hoe hij eet, aan hoe alles veeeeeel langzamer gaat, aan hele kleine basale dingen.
En juist die rust die hij heeft, is waar ik helemaal op gedij. En als ik overprikkeld ben wil ik ineens dat hij sneller is dan hij is.
Voor mij helpt het om een noise canceling koptelefoon op te zetten. Daarmee sluit ik me af en kan hij weer zonder commentaar zijn gang gaan.
Een eerste teken van ergernis is voor mij een teken om gas terug te nemen en tijd voor mijzelf te pakken.
Zo blijven we veel meer in balans.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
