Relaties
alle pijlers
Ouderenmishandeling
zondag 28 december 2025 om 08:54
Het is absurd maar ik kan wel wat tips gebruiken. Mijn broer (bijna 55) stuurt nare mails of appjes naar onze vader. Beetje dreigend soms en erg kwetsend. Onze vader is niet meer de jongste, parkinson en genoeg meegemaakt in het leven. Ik zie mijn broer nooit meer omdat ik zijn gedrag niet accepteer. Vader is te lief. Vlak voor kerst weer geëscaleerd en pa heeft 113 moeten bellen om rustig te worden.
We hebben Gmail al geblokkeerd, maar dan komt het in spam en blijft 30 dagen in spambox. Vader kan het niet laten om spam te checken met leesrisico als gevolg. Telefoonnummer geblokkeerd en hele app geschiedenis verwijderd.
Maar wat kan ik nog meer doen. Vader is bang dat het om kan slaan naar fysieke dreiging en onveilig gevoel in huis en wil het hierbij laten. Ik wil mijn broer het liefst laten weten dat hij voor eens en altijd op moet houden. Ik weet nl zeker dat over een half jaar er weer voorzichtig contact wordt gelegd, bijgelegd om het na een jaar weer te laten exploderen.
Ik vind dat hij mijn vader emotioneel mishandeld en heb daar heel veel moeite mee.
Wat kan je nog meer doen qua preventie?
We hebben Gmail al geblokkeerd, maar dan komt het in spam en blijft 30 dagen in spambox. Vader kan het niet laten om spam te checken met leesrisico als gevolg. Telefoonnummer geblokkeerd en hele app geschiedenis verwijderd.
Maar wat kan ik nog meer doen. Vader is bang dat het om kan slaan naar fysieke dreiging en onveilig gevoel in huis en wil het hierbij laten. Ik wil mijn broer het liefst laten weten dat hij voor eens en altijd op moet houden. Ik weet nl zeker dat over een half jaar er weer voorzichtig contact wordt gelegd, bijgelegd om het na een jaar weer te laten exploderen.
Ik vind dat hij mijn vader emotioneel mishandeld en heb daar heel veel moeite mee.
Wat kan je nog meer doen qua preventie?
maandag 29 december 2025 om 13:04
Ik heb drie leuke, volwassen kinderen.
Wat gemeen om zoiets te zeggen, ik voelde de tranen in mijn ogen schieten. Achter een toetsenbord durven mensen zo te kwetsen, van jou had ik dat niet gedacht, want ik lees je tot op heden graag. Dit doet pijn!
Ik spreek vanuit mijn perspectief: sommige kinderen/mensen zijn minder goed "gebakken" dan anderen, ik was er één van. Ik hoefde alleen maar in de spiegel te kijken om te zien dat ik niet zo goed gelukt was.
Mijn taak was om niet te zwelgen in het "minder gezien" of "onzichtbaar" zijn, maar om me uit muisjesrol te ontworstelen en dat is gelukt.
Waarom mag ik niet zeggen dat sommige mensen minder geluk hebben met hoe ze zijn? Mijn ouders hebben wel degelijk van me gehouden, maar ik begrijp ook dat ze minder van mij hebben genoten dan van de andere kinderen.
Ik ben allergisch voor "kinderen" die zich blijven koesteren in hun rol als niet begrepen kind. En dan heb ik het niet over kinderen die echt een vreselijke jeugd hebben gehad, daarbij denkend aan aan misbruik, mishandeling, verslaving.
En zelf heb ik ook een flinke periode in dagbehandeling gezeten, samen met onder andere gekwetste "kinderen". Dus ik weet goed waar ik over praat.
Jij mag een totaal andere mening hebben Bijtie, maar houd op mij zo te kwetsen. Deze kwam keihard aan, en niet omdat er een kern van waarheid inzit. Ik heb een zwak voor "kneusjes" (ik werk in het onderwijs), maar niet voor mensen die op hun 55e het gekwelde kind blijven uithangen.
maandag 29 december 2025 om 13:14
Bijtie herhaalt toch enkel jouw eigen woorden? Waarom ben je nu zo gekwetst?Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:04Ik heb drie leuke, volwassen kinderen.
Wat gemeen om zoiets te zeggen, ik voelde de tranen in mijn ogen schieten. Achter een toetsenbord durven mensen zo te kwetsen, van jou had ik dat niet gedacht, want ik lees je tot op heden graag. Dit doet pijn!
Ik spreek vanuit mijn perspectief: sommige kinderen/mensen zijn minder goed "gebakken" dan anderen, ik was er één van. Ik hoefde alleen maar in de spiegel te kijken om te zien dat ik niet zo goed gelukt was.
Mijn taak was om niet te zwelgen in het "minder gezien" of "onzichtbaar" zijn, maar om me uit muisjesrol te ontworstelen en dat is gelukt.
Waarom mag ik niet zeggen dat sommige mensen minder geluk hebben met hoe ze zijn? Mijn ouders hebben wel degelijk van me gehouden, maar ik begrijp ook dat ze minder van mij hebben genoten dan van de andere kinderen.
Ik ben allergisch voor "kinderen" die zich blijven koesteren in hun rol als niet begrepen kind. En dan heb ik het niet over kinderen die echt een vreselijke jeugd hebben gehad, daarbij denkend aan aan misbruik, mishandeling, verslaving.
En zelf heb ik ook een flinke periode in dagbehandeling gezeten, samen met onder andere gekwetste "kinderen". Dus ik weet goed waar ik over praat.
Jij mag een totaal andere mening hebben Bijtie, maar houd op mij zo te kwetsen. Deze kwam keihard aan, en niet omdat er een kern van waarheid inzit. Ik heb een zwak voor "kneusjes" (ik werk in het onderwijs), maar niet voor mensen die op hun 55e het gekwelde kind blijven uithangen.
maandag 29 december 2025 om 13:23
maandag 29 december 2025 om 13:24
Is het nooit bij je opgekomen dat je misschien een muisje was omdat je daartoe gedwongen werd?Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:04Ik heb drie leuke, volwassen kinderen.
Wat gemeen om zoiets te zeggen, ik voelde de tranen in mijn ogen schieten. Achter een toetsenbord durven mensen zo te kwetsen, van jou had ik dat niet gedacht, want ik lees je tot op heden graag. Dit doet pijn!
Ik spreek vanuit mijn perspectief: sommige kinderen/mensen zijn minder goed "gebakken" dan anderen, ik was er één van. Ik hoefde alleen maar in de spiegel te kijken om te zien dat ik niet zo goed gelukt was.
Mijn taak was om niet te zwelgen in het "minder gezien" of "onzichtbaar" zijn, maar om me uit muisjesrol te ontworstelen en dat is gelukt.
Waarom mag ik niet zeggen dat sommige mensen minder geluk hebben met hoe ze zijn? Mijn ouders hebben wel degelijk van me gehouden, maar ik begrijp ook dat ze minder van mij hebben genoten dan van de andere kinderen.
Dat onzichtbaar zijn een overlevingsmechanisme was, in het grote samengestelde gezin waarin jij opgroeide?
Dat die situatie verre van ideaal was voor een opgroeiend kind?
Ik hoop oprecht dat alle drie jouw kinderen ‘goed gebakken ‘ zijn, zoals jij het omschrijft.
En dat die kneusjes waar jij een zwak voor hebt, iemand zullen treffen die ze geen kneusjes vindt.
Maar kwaliteiten in ze ziet, en díe uitlicht.
onkruit wijzigde dit bericht op 29-12-2025 13:30
5.71% gewijzigd
maandag 29 december 2025 om 13:36
Lees eens even goed joh! Waarom zou ik gekwetst zijn? Ik heb een leven opgebouwd met fijne kinderen, een geweldige baan met jongeren en ik lees nu van Bijtie dat het te hopen is dat is geen kinderen heb omdat daar toch alleen maar ellende van komt?
Hoe kun je zoiets zeggen tegen iemand die je niet kent, dit is zó pijnlijk en kwetsend voor een moeder die meer houdt van haar kinderen dan van wie of wat dan ook.
En dat alleen maar omdat ik de mening heb dat een 55 jarig kind zijn oude en zieke vader niet op zo'n manier mag lastig vallen.
Dat is mijn mening en dat blijft mijn mening.
Als iemand als kind écht mishandeld en verwaarloosd is geweest dan begrijp ik dat hij het daardoor heel moeilijk kan krijgen. Maar er zijn tegenwoordig massa's kinderen van middelbare leeftijd die hun eigen falen aan hun ouders toeschrijven, die zich eeuwig onbegrepen en ongezien blijven voelen. Ik heb meegemaakt dat een zeer goede vriend van mij op zijn pakweg veertigste bleef tieren tegen zijn ouders omdat ze "te bezorgd" waren. Keer op keer bleef hij dat doen, het was pijnlijk om de onthutste gezichten van die bejaarde ouders te zien. Nu hij zelf bejaard is geeft hij toe dat dat eigenlijk niet had moeten doen, "maar het raakte me toen als ze zo deden, ik was allang volwassen".
Oudere, kwetsbare mensen....dat doe je toch niet als weldenkende volwassene?
Mijn ouders zijn overleden en toen ze nog leefden ergerde ik mij ook regelmatig aan bepaalde gedragingen van ze en ik voelde me af en toe toch weer behandeld als "het domme zusje".
Maar ik liet het daarbij. Zo voelden zij dat nou eenmaal, ik wist inmiddels dat ze wel van mij hielden.
maandag 29 december 2025 om 13:43
Onkruit schreef: ↑29-12-2025 13:24Is het nooit bij je opgekomen dat je misschien een muisje was omdat je daartoe gedwongen werd?
Dat onzichtbaar zijn een overlevingsmechanisme was, in het grote samengestelde gezin waarin jij opgroeide?
Dat die situatie verre van ideaal was voor een opgroeiend kind?
Ik hoop oprecht dat alle drie jouw kinderen ‘goed gebakken ‘ zijn, zoals jij het omschrijft.
En dat die kneusjes waar jij een zwak voor hebt, iemand zullen treffen die ze geen kneusjes vindt.
Maar kwaliteiten in ze ziet, en díe uitlicht.
Man man man, jullie moesten eens weten. Jullie snappen totaal niet wat ik bedoel. Met kneusjes bedoel ik "kinderen zoals ik was": niet zo mooi, niet zo bruisend, neurodivergent, kinderen die moeilijker mee kunnen komen in de huidige maatschappij. Een ander zal het "pareltjes" noemen, maar ik noem het "kneusjes". Liefkozend. Ik heb mezelf een goed leven weten te verschaffen en ik doe mijn best deze jongeren ook zover te krijgen.
Met liefde en begrip: ik was en ben zelf ook een kneusje.
Maar ik stop met schrijven hier, ik heb al griep en van dit soort reacties ga ik me alleen maar nog beroerder voelen. Ik zou zelf nooit zo reageren op een forumlid.
Mijn mening blijft wel zoals die is.
maandag 29 december 2025 om 13:45
Lees even al je eigen posts eens terug. Je bent ontzettend oordelend en vals bezig. Als ik jouw berichten in dit topic zo lees, heb je al aardig wat mensen gekwetst in dit topic, ga je nog ff verder zonder excuses als iemand je erop wijst, en als iemand als reactie daarop je eens een knappe analyse geeft met een scherpe toon dan ben jij degene die zo ontzettend gekwetst is? Dat is wel heel creatief denkwerk.Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:36Lees eens even goed joh! Waarom zou ik gekwetst zijn? Ik heb een leven opgebouwd met fijne kinderen, een geweldige baan met jongeren en ik lees nu van Bijtie dat het te hopen is dat is geen kinderen heb omdat daar toch alleen maar ellende van komt?
Hoe kun je zoiets zeggen tegen iemand die je niet kent, dit is zó pijnlijk en kwetsend voor een moeder die meer houdt van haar kinderen dan van wie of wat dan ook.
En dat alleen maar omdat ik de mening heb dat een 55 jarig kind zijn oude en zieke vader niet op zo'n manier mag lastig vallen.
Dat is mijn mening en dat blijft mijn mening.
Als iemand als kind écht mishandeld en verwaarloosd is geweest dan begrijp ik dat hij het daardoor heel moeilijk kan krijgen. Maar er zijn tegenwoordig massa's kinderen van middelbare leeftijd die hun eigen falen aan hun ouders toeschrijven, die zich eeuwig onbegrepen en ongezien blijven voelen. Ik heb meegemaakt dat een zeer goede vriend van mij op zijn pakweg veertigste bleef tieren tegen zijn ouders omdat ze "te bezorgd" waren. Keer op keer bleef hij dat doen, het was pijnlijk om de onthutste gezichten van die bejaarde ouders te zien. Nu hij zelf bejaard is geeft hij toe dat dat eigenlijk niet had moeten doen, "maar het raakte me toen als ze zo deden, ik was allang volwassen".
Oudere, kwetsbare mensen....dat doe je toch niet als weldenkende volwassene?
Mijn ouders zijn overleden en toen ze nog leefden ergerde ik mij ook regelmatig aan bepaalde gedragingen van ze en ik voelde me af en toe toch weer behandeld als "het domme zusje".
Maar ik liet het daarbij. Zo voelden zij dat nou eenmaal, ik wist inmiddels dat ze wel van mij hielden.
Where is my mind?
maandag 29 december 2025 om 13:49
Ja, natuurlijk, vanzelfsprekend. Maar ondanks die liefde kan het contact tussen ouder en kind toch moeilijk gaan, moeizaam zijn en misschien soms liefdeloos líjken voor dat kind. Terwijl die liefde er vanuit de ouder wel degelijk is, maar de teleurstelling dus ook.
Zoals ikzelf heb meegemaakt.
Maar nu stop ik ermee.
maandag 29 december 2025 om 15:03
Je manipuleert echt enorm (emotioneel) in dit topic. Bent keihard in je oordelen over anderen, maar als iemand opmerkt dat ze hoopt dat je gezien deze hardheid zelf geen kinderen hebt, dan stort je snikkend en handenwrijvend ter aarde. Doei hoor.Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:49Ja, natuurlijk, vanzelfsprekend. Maar ondanks die liefde kan het contact tussen ouder en kind toch moeilijk gaan, moeizaam zijn en misschien soms liefdeloos líjken voor dat kind. Terwijl die liefde er vanuit de ouder wel degelijk is, maar de teleurstelling dus ook.
Zoals ikzelf heb meegemaakt.
Maar nu stop ik ermee.
Het totaal logisch en terecht vinden dat ouders teleurgesteld zijn in hun muizige, neurodivergente of anderszins "kneuzerige" kinderen en ze dus niet zo goed behandelen: wtf echt. Dat je zo lelijk denkt over jezelf (als kind) is erg genoeg, maar val daar anderen niet mee lastig.
En nee, ik voel me niet aangesproken, ik werd nl fysiek (en emotioneel) flink mishandeld en verwaarloosd, dus ik mag geloof ik wel vinden dat ik een shitjeugd heb gehad van je.
OT: fijn dat je nieuwe inzichten door de reacties hebt opgedaan, TO. Ik snap heel goed dat je geen hernieuwd contact met je broer hoeft, maar gun het je dat je je niet langer emotioneel laat mishandelen door je vader. Dat is jou regelmatig opbellen dat je dood wil namelijk echt.
maandag 29 december 2025 om 15:13
Wat?? moet to dan maar naar de plaatselijke sportschool of het dark web op om foute types te regelen die haar broer gaan mishandelen vanwege zijn problemen met hun vader? Volgens mij is oproepen tot geweld ook verboden hier..
maandag 29 december 2025 om 16:41
Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat ik hoop dat je geen kinderen hebt, maar ik hoop wel dat het gedachtegoed dat je hier laat zien niet wordt meegenomen in de opvoeding.Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:36Lees eens even goed joh! Waarom zou ik gekwetst zijn? Ik heb een leven opgebouwd met fijne kinderen, een geweldige baan met jongeren en ik lees nu van Bijtie dat het te hopen is dat is geen kinderen heb omdat daar toch alleen maar ellende van komt?
Hoe kun je zoiets zeggen tegen iemand die je niet kent, dit is zó pijnlijk en kwetsend voor een moeder die meer houdt van haar kinderen dan van wie of wat dan ook.
En dat alleen maar omdat ik de mening heb dat een 55 jarig kind zijn oude en zieke vader niet op zo'n manier mag lastig vallen.
Dat is mijn mening en dat blijft mijn mening.
Als iemand als kind écht mishandeld en verwaarloosd is geweest dan begrijp ik dat hij het daardoor heel moeilijk kan krijgen. Maar er zijn tegenwoordig massa's kinderen van middelbare leeftijd die hun eigen falen aan hun ouders toeschrijven, die zich eeuwig onbegrepen en ongezien blijven voelen. Ik heb meegemaakt dat een zeer goede vriend van mij op zijn pakweg veertigste bleef tieren tegen zijn ouders omdat ze "te bezorgd" waren. Keer op keer bleef hij dat doen, het was pijnlijk om de onthutste gezichten van die bejaarde ouders te zien. Nu hij zelf bejaard is geeft hij toe dat dat eigenlijk niet had moeten doen, "maar het raakte me toen als ze zo deden, ik was allang volwassen".
Oudere, kwetsbare mensen....dat doe je toch niet als weldenkende volwassene?
Mijn ouders zijn overleden en toen ze nog leefden ergerde ik mij ook regelmatig aan bepaalde gedragingen van ze en ik voelde me af en toe toch weer behandeld als "het domme zusje".
Maar ik liet het daarbij. Zo voelden zij dat nou eenmaal, ik wist inmiddels dat ze wel van mij hielden.
Het voorbeeld van je vriend die op zijn veertigste nog bleef tieren tegen zijn ouders laat duidelijk zien hoe diepgeworteld jeugdervaringen kunnen blijven. Voor sommige mensen voelt het alsof hun ouders hen klein houden, grenzen negeren of te kritisch zijn en die gevoelens verdwijnen niet automatisch als je volwassen bent. Zelfs als ouders inmiddels kwetsbaar of oud zijn, kan het gedrag dat vroeger pijn deed nog steeds een snaar raken. Dat is menselijk en geen teken van falen.
Daarnaast zeg je dat jij je vroeger soms voelde als het “domme zusje”, maar dat erbij liet omdat “zo voelden zij het nou eenmaal”. Dat klinkt voor mij als jezelf wegcijferen en je eigen grenzen niet bewaken. Het begrip voor je ouders ruikt sterk naar coping.. loyaliteit naar buiten, zelfverwijt naar binnen.
Wat ik ook lastig vind, is dat je sommige kinderen letterlijk wegzet als “kneusjes” of suggereert dat ze “minder geluk” hebben met hoe ze zijn. Elk kind verdient liefde en erkenning en sommige dingen zijn gewoon niet te verantwoorden vanuit een ouderperspectief.
Mooi dat jij een manier hebt gevonden om ermee om te gaan, maar ergens krijg ik het idee dat je je afzet tegen “zwakke” delen in anderen, omdat je zelf misschien nog niet volledig hebt verwerkt. Mensen die echt geheeld zijn, hoor ik zelden hun ouders zo vrijpleiten.
maandag 29 december 2025 om 16:52
Volgens mij heeft TO al aardig wat inzichten opgedaan hier:justagirly schreef: ↑29-12-2025 16:14Dit is natuurlijk geen oproepen.
Nou, wie heeft er even een andere invalshoek hier?
“ Ik blijf mijn broer op afstand houden. Ik wil gewoon na 54 jaar rust behouden in plaats van gezeur binnen het gezin.
De inzichten die gegeven zijn over mijn vader vind ik zeer verhelderend. Ik dacht dat het gewoon was om het met mij als dochter te bespreken en voelde me ook schuldig als ik er eens een keer geen zin in had. Schuldig naar mijn vader toe. Daarin ga ik mijn grenzen proberen te bewaken.
Voor een ieder die het moeilijk heeft
en bedankt voor de nuttige inzichten.”
maandag 29 december 2025 om 17:49
Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:43Man man man, jullie moesten eens weten. Jullie snappen totaal niet wat ik bedoel. Met kneusjes bedoel ik "kinderen zoals ik was": niet zo mooi, niet zo bruisend, neurodivergent, kinderen die moeilijker mee kunnen komen in de huidige maatschappij. Een ander zal het "pareltjes" noemen, maar ik noem het "kneusjes". Liefkozend. Ik heb mezelf een goed leven weten te verschaffen en ik doe mijn best deze jongeren ook zover te krijgen.
Met liefde en begrip: ik was en ben zelf ook een kneusje.
.......................
Ps. Zoek de definitie van kneus eens op. Daar valt echt niks liefkozend van te maken. (Zwakkeling/mislukkeling)
......................
Maar ik stop met schrijven hier, ik heb al griep en van dit soort reacties ga ik me alleen maar nog beroerder voelen. Ik zou zelf nooit zo reageren op een forumlid.
Mijn mening blijft wel zoals die is.
Ik heb een aantal jaren met kwetsbare jongeren gewerkt. De allereerste bespreking waarin ik onze cliënten als 'kneusjes' had bestempeld, had de andere dag mijn ontslagbrief voor me klaargelegen denk ik. Om nog maar te zwijgen over ouders als dit hun ter oren was gekomen. Liefkozend? Kun je iemand ook Liefkozend een kutkind noemen?
Verder vind ik jou ook schrijven alsof slachtoffer zijn een eigen keuze is.
Want jij hebt een prima leven opgebouwd. Heb ik ook hé! Maar ontken daarnaast de littekens op mijn ziel níet!
Die 'schop onder je reet' mentaliteit schrik ik oprecht van. Gezien jij kennelijk ook een professioneel hulpverlener bent.
maandag 29 december 2025 om 18:38
Kneusje is echt een negatief woord zeker als ik me bedenk dat je het over een kind zou hebben. Hoe kun je dat nou in vredesnaam liefkozend bedoelen?Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:43Man man man, jullie moesten eens weten. Jullie snappen totaal niet wat ik bedoel. Met kneusjes bedoel ik "kinderen zoals ik was": niet zo mooi, niet zo bruisend, neurodivergent, kinderen die moeilijker mee kunnen komen in de huidige maatschappij. Een ander zal het "pareltjes" noemen, maar ik noem het "kneusjes". Liefkozen. Ik heb mezelf een goed leven weten te verschaffen en ik doe mijn best deze jongeren ook zover te krijgen.
Met liefde en begrip: ik was en ben zelf ook een kneusje.
Nee niet elk kind wordt met een hoog IQ geboren en heeft een modellen koppie maar zou de wereld niet enorm saai zijn als iedereen perfect is?!
Ik heb zelf 4 kinderen allemaal uniek op hun eigen manier. 3 waarbij het voor de wind gaat en er ook nog eens leuk uitzien en super spontaan zijn en 1 zorgenkindje.
Maar kan me echt niet voorstellen dat ik van de een minder zou houden omdat dat nu eenmaal een kneusje is.
Ik denk dat jij vanuit je jeugd echt een ongezonde kijk op het leven hebt meegekregen en dat echt voor waarheid aanneemt gezien je opmerkingen hier.
maandag 29 december 2025 om 18:53
En als er al 'kneusjes' zouden zijn, dan hebben ze juist meer zorg en aandacht nodig ipv minder, de wereld daarbuiten is al hard genoeg. Ik snap de redenatie niet. Van mijn kinderen hou ik vanaf hun geboorte, ik heb niet zitten wachten daarmee tot ik kon beoordelen of ze wel goed genoeg konden rekenen, genoeg vrienden kregen en er knap genoeg uitzagen. Het idee alleen al.
maandag 29 december 2025 om 19:42
Zaken waar je allergisch voor bent en op los gaat met oordelen zijn altijd je eigen projecties.
En dit is duidelijk projectie want 1) je kent die hele broer en zijn situatie niet , 2) jij kan onmogelijk bepalen voor een ander wat "echt vreselijk" is en 3) je bent niet in de positie om te bepalen of een mens - jijzelf of een ander, goed genoeg gelukt is om liefde waard te zijn.
Dit zijn geen oordelen van mij, maar logische redeneringen.
Wat mij betreft absurd in zijn arrogantie, hoe je hier selectief mensen wegzet met de redenering dat men wel niet goed gelukt zal zijn, als je weinig liefde kreeg als kind. En dat je dan maar een schop onder je hol nodig hebt want je arme weerloze ouder heeft liefde nodig.
Ik snap dat je getriggerd bent in jouw eigen allergie, maar als je dit soort gedachtegoed klakkeloos gaat spuien hier moet je niet gek opkijken dat je reacties krijgt.
maandag 29 december 2025 om 19:46
maandag 29 december 2025 om 19:53
Mensen roepen te snel dat er gegaslight wordt, maar als je jankend een topic verlaat omdat je tot in Het Diepste Van Je Ziel gekwetst bent, terwijl je net in meerdere posts herhaaldelijk de vloer aangeveegd hebt met de nare jeugdherinneringen van andere forummers, dan vind ik het daar toch op lijken.
Nogmaals: ouders hebben de morele verplichting van hun kind te houden. Maar als hun kind gelooft dat het tekort aan liefde en aandacht kwam omdat het kind vrij matig was, is dat geen goede verwerkingsstrategie, maar een voortzetting van de ellende. En je draagt ermee bij aan het kwalijke relativeringsdenken waar ik als kind met een treurige jeugd mee vergiftigd bent. Dikke meh.
Nogmaals: ouders hebben de morele verplichting van hun kind te houden. Maar als hun kind gelooft dat het tekort aan liefde en aandacht kwam omdat het kind vrij matig was, is dat geen goede verwerkingsstrategie, maar een voortzetting van de ellende. En je draagt ermee bij aan het kwalijke relativeringsdenken waar ik als kind met een treurige jeugd mee vergiftigd bent. Dikke meh.
Si abra la puerta hay lobos.
maandag 29 december 2025 om 20:14
Nu lees je in onderzoeken best vaak dat ouders een voorkeur hebben voor een kind, bijvoorbeeld omdat ze zich meer met dat kind verbonden voelen of zichzelf erin herkennen. Dat op zich is menselijk, maar het wordt problematisch zodra het andere kind dat voelt, want als kind ga je vanzelf op zoek naar redenen waarom je minder geliefd bent en internaliseer je alles. Niet gek dat je jezelf dan maar als kneusje wegzet en het gedrag van je ouders vergoelijkt. Dat is een complexe overlevingsstrategie.
maandag 29 december 2025 om 20:15
Ouders kunnen ook zonder die teleurstelling waar jij het over hebt, liefdeloos handelen.Lieneke schreef: ↑29-12-2025 13:49Ja, natuurlijk, vanzelfsprekend. Maar ondanks die liefde kan het contact tussen ouder en kind toch moeilijk gaan, moeizaam zijn en misschien soms liefdeloos líjken voor dat kind. Terwijl die liefde er vanuit de ouder wel degelijk is, maar de teleurstelling dus ook.
Zoals ikzelf heb meegemaakt.
Maar nu stop ik ermee.
Niet lijken te handelen, maar handelen.
Een heftig voorbeeld komt bij mij naar boven, maar vind ik niet geschikt op deze plek.
maandag 29 december 2025 om 20:17
Verschrikkelijk dit. Jullie reacties sterken mij nog meer in mijn mening. Niet mijn overtuiging, maar mijn mening.
Gaslighten, dat zie ik gebeuren van jullie kant. Maar goed...zo kijken jullie er niet tegenaan.
Ah! Een aha-erlebnis! Ik ben een heel zielig kind, want zoals jullie nu reageren reageerden mijn ouders ook. Wel net wat milder.
Maar ik ben dus per definitie fout. Mijn gedachten en meningen deugen niet.
Dank dames, wat een prachtig inzicht bieden jullie me. Maar ondanks dat...ik denk er nog precies hetzelfde over.
Want ik zie dit steeds gebeuren, in heel veel topics. Je moet mee loeien met de Viva-meute.
En dat doe ik soms ook, maar niet altijd, Ik heb de wijsheid niet in pacht en jullie ook niet.
Dat 55 jarige kind moet zich eens flink achter zijn oren krabben.
Gaslighten, dat zie ik gebeuren van jullie kant. Maar goed...zo kijken jullie er niet tegenaan.
Ah! Een aha-erlebnis! Ik ben een heel zielig kind, want zoals jullie nu reageren reageerden mijn ouders ook. Wel net wat milder.
Maar ik ben dus per definitie fout. Mijn gedachten en meningen deugen niet.
Dank dames, wat een prachtig inzicht bieden jullie me. Maar ondanks dat...ik denk er nog precies hetzelfde over.
Want ik zie dit steeds gebeuren, in heel veel topics. Je moet mee loeien met de Viva-meute.
En dat doe ik soms ook, maar niet altijd, Ik heb de wijsheid niet in pacht en jullie ook niet.
Dat 55 jarige kind moet zich eens flink achter zijn oren krabben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
