Gezondheid
alle pijlers
Twijfel abortus
zaterdag 8 augustus 2009 om 21:27
Hallo,
Ben een vrouw van net 40 jaar en ben nu ongeveer 9 weken zwanger.
Zwangerschap was onverwachts. We hebben het 2x zonder gedaan omdat ik dacht dat het in veilige periode was en op mijn leeftijd het toch niet zomaar raak zou zijn. Ontzettend stom, ik weet het. Grote spijt.
Heb een 'vriend' die ik nu 6 jaar af en aan ken. Hij wil een abortus omdat hij vindt dat we er niet klaar voor zijn. Wil eerst b.v. tijdje samenwonen en dan weer proberen. Ben 2 weken geleden naar kliniek gegaan om abortus te plegen, maar ik barstte in huilen uit toen ik echo zag met vruchtje. Later nog gesprek gehad met verpleegster en ze vonden me te veel twijfelen en raadden me aan nog te wachten. Wel opgelucht toen ik buiten stond.
Vriend komt morgen praten, maar hij heeft al aangegeven dat hij toch abortus wil. Ik neig naar houden. Moeilijke keuze om het evt. alleen te doen. Slik antidepressiva al aantal jaren, maar op zich gaat het goed met me. Heb vaste baan, aardig inkomen. Wel weinig steun, b.v. van moeder die zelf veel problemen heeft.
Ben heel bang dat ik spijt krijg als ik abortus laat plegen. Natuurlijk ben ik bang als ik doorga met zwangerschap, maar de keuze voor weghalen lijkt me nog erger. Vader geeft aan dat hij net zoveel recht heeft om te beslissen en ik zijn leven kapot maak als ik doorga en hij geen weekendvader wil zijn. Samenwonen durft hij niet aan (we hebben al voorgeschiedenis ivm niet samenwonen). Ik ben bang dat als ik abortus doe ik mijn eigen leven kapot maak van spijt.
Watmoet ik doen?
Ben een vrouw van net 40 jaar en ben nu ongeveer 9 weken zwanger.
Zwangerschap was onverwachts. We hebben het 2x zonder gedaan omdat ik dacht dat het in veilige periode was en op mijn leeftijd het toch niet zomaar raak zou zijn. Ontzettend stom, ik weet het. Grote spijt.
Heb een 'vriend' die ik nu 6 jaar af en aan ken. Hij wil een abortus omdat hij vindt dat we er niet klaar voor zijn. Wil eerst b.v. tijdje samenwonen en dan weer proberen. Ben 2 weken geleden naar kliniek gegaan om abortus te plegen, maar ik barstte in huilen uit toen ik echo zag met vruchtje. Later nog gesprek gehad met verpleegster en ze vonden me te veel twijfelen en raadden me aan nog te wachten. Wel opgelucht toen ik buiten stond.
Vriend komt morgen praten, maar hij heeft al aangegeven dat hij toch abortus wil. Ik neig naar houden. Moeilijke keuze om het evt. alleen te doen. Slik antidepressiva al aantal jaren, maar op zich gaat het goed met me. Heb vaste baan, aardig inkomen. Wel weinig steun, b.v. van moeder die zelf veel problemen heeft.
Ben heel bang dat ik spijt krijg als ik abortus laat plegen. Natuurlijk ben ik bang als ik doorga met zwangerschap, maar de keuze voor weghalen lijkt me nog erger. Vader geeft aan dat hij net zoveel recht heeft om te beslissen en ik zijn leven kapot maak als ik doorga en hij geen weekendvader wil zijn. Samenwonen durft hij niet aan (we hebben al voorgeschiedenis ivm niet samenwonen). Ik ben bang dat als ik abortus doe ik mijn eigen leven kapot maak van spijt.
Watmoet ik doen?
zondag 9 augustus 2009 om 13:17
quote:lolie1977 schreef op 09 augustus 2009 @ 12:55:
Ik zelf ben 32 jaar en heb 1 mooie gezonde dochter (gelukkig ) van 11 jaar. [...] Met de vader was ik al 10 jaar samen dus dat geluk had ik wel.
Had je al een relatie met de vader van je kind vanaf je elfde? Sjonge, dat is vroeg! Of begrijp ik het verkeerd?
quote:lolie1977 schreef op 09 augustus 2009 @ 12:55:
Als ik dit lees van jouw dan schrik ik wel en was met mijn 21 wel stuk verstandiger vind ik!!!
Ik ben het met je eens dat het niet slim is om seks te hebben zonder anticonceptie als je (nog) geen kind wil. Maar de posts van TO zijn geschreven onder invloed van schrik en paniek én ze wordt onder druk gezet van haar 'vriend' om abortus te plegen, terwijl ze dat diep in haar hart niet wil. Dan vind ik het hard om haar op dit moment onverstandig te noemen. Ik ben het overigens wel eens met je dat ze nu moet gaan nadenken over het opvoeden van een kindje zonder partner.
Rosina69, uit alles wat je schrijft lees ik dat je dit kindje graag een liefdevol thuis wil geven. Dat kun je alleen ook, al zal het wel zwaar worden. Lees de wijze tips van de forummers hier een aantal keer goed door en ga praten met (professionele) mensen die er verstand van hebben. Volgens mij weet je al wat je wil, maar het is wel heel slim om alle consequenties van de verschillende keuzes eens goed op een rij te zetten.
Alle wijsheid toegewenst!
Ik zelf ben 32 jaar en heb 1 mooie gezonde dochter (gelukkig ) van 11 jaar. [...] Met de vader was ik al 10 jaar samen dus dat geluk had ik wel.
Had je al een relatie met de vader van je kind vanaf je elfde? Sjonge, dat is vroeg! Of begrijp ik het verkeerd?
quote:lolie1977 schreef op 09 augustus 2009 @ 12:55:
Als ik dit lees van jouw dan schrik ik wel en was met mijn 21 wel stuk verstandiger vind ik!!!
Ik ben het met je eens dat het niet slim is om seks te hebben zonder anticonceptie als je (nog) geen kind wil. Maar de posts van TO zijn geschreven onder invloed van schrik en paniek én ze wordt onder druk gezet van haar 'vriend' om abortus te plegen, terwijl ze dat diep in haar hart niet wil. Dan vind ik het hard om haar op dit moment onverstandig te noemen. Ik ben het overigens wel eens met je dat ze nu moet gaan nadenken over het opvoeden van een kindje zonder partner.
Rosina69, uit alles wat je schrijft lees ik dat je dit kindje graag een liefdevol thuis wil geven. Dat kun je alleen ook, al zal het wel zwaar worden. Lees de wijze tips van de forummers hier een aantal keer goed door en ga praten met (professionele) mensen die er verstand van hebben. Volgens mij weet je al wat je wil, maar het is wel heel slim om alle consequenties van de verschillende keuzes eens goed op een rij te zetten.
Alle wijsheid toegewenst!
zondag 9 augustus 2009 om 13:38
Nee ik was al vanaf mij 16e samen met hem en in 1998 zijn we getrouwd en in 2008 zijn we gescheiden nadat we leefden als broer en zus ,we waren uit elkaar gegroeit.
Onverstandig is misschien verkeerd woord,maar zou het zo jammer vinden dat ze door haar vriend de verkeerde beslissing zou nemen omdat ze ook van hem houd.
Onverstandig is misschien verkeerd woord,maar zou het zo jammer vinden dat ze door haar vriend de verkeerde beslissing zou nemen omdat ze ook van hem houd.
zondag 9 augustus 2009 om 13:43
Ik denk er zelf heel makkelijk over, zo van, als ik zwanger raak laat ik het toch weghalen! Toch denk ik dat het voor een vrouw heel moeilijk is, en als je er nu al zoveel moeite mee hebt...
Mocht het allemaal niet werken met je vriend, er zijn toch genoeg alleenstaande vrouwen? Hulde aan de jaren 70! Geniet ervan, en ik hoop dat je uiteindelijk gelukkig wordt met je kindje samen!
Mocht het allemaal niet werken met je vriend, er zijn toch genoeg alleenstaande vrouwen? Hulde aan de jaren 70! Geniet ervan, en ik hoop dat je uiteindelijk gelukkig wordt met je kindje samen!
zondag 9 augustus 2009 om 14:37
quote:lolie1977 schreef op 09 augustus 2009 @ 13:38:
Nee ik was al vanaf mij 16e samen met hem en in 1998 zijn we getrouwd en in 2008 zijn we gescheiden nadat we leefden als broer en zus ,we waren uit elkaar gegroeit.
O gelukkig, dat klinkt een stuk logischer! Wel naar dat jullie uit elkaar gegroeid bleken na zo'n lange tijd, maar ik vind het mooi om te lezen hoe je over je dochter schrijft, als 'kadootje'!
quote:lolie1977 schreef op 09 augustus 2009 @ 13:38:
Onverstandig is misschien verkeerd woord,maar zou het zo jammer vinden dat ze door haar vriend de verkeerde beslissing zou nemen omdat ze ook van hem houd.Ab-so-luut.
Nee ik was al vanaf mij 16e samen met hem en in 1998 zijn we getrouwd en in 2008 zijn we gescheiden nadat we leefden als broer en zus ,we waren uit elkaar gegroeit.
O gelukkig, dat klinkt een stuk logischer! Wel naar dat jullie uit elkaar gegroeid bleken na zo'n lange tijd, maar ik vind het mooi om te lezen hoe je over je dochter schrijft, als 'kadootje'!
quote:lolie1977 schreef op 09 augustus 2009 @ 13:38:
Onverstandig is misschien verkeerd woord,maar zou het zo jammer vinden dat ze door haar vriend de verkeerde beslissing zou nemen omdat ze ook van hem houd.Ab-so-luut.
zondag 9 augustus 2009 om 14:44
quote:Watchamacallit schreef op 09 augustus 2009 @ 13:43:
Ik denk er zelf heel makkelijk over, zo van, als ik zwanger raak laat ik het toch weghalen! Toch denk ik dat het voor een vrouw heel moeilijk is, en als je er nu al zoveel moeite mee hebt...Als je niet zelf ongepland zwanger bent, kun je inderdaad niet inschatten hoe het voelt. Je kunt zowel als man of vrouw zijnde, dat gevoel niet voorstellen, totdat je in zo'n situatie zit. Denken dat je het wel 'even zult weghalen' is ridicuul Als dat zo eenvoudig was, dan zouden er niet zoveel ongeplande kindjes ter wereld komen en niet zoveel topics hier zijn van vrouwen, die niet weten wat ze moeten doen.quote:Mocht het allemaal niet werken met je vriend, er zijn toch genoeg alleenstaande vrouwen? Hulde aan de jaren 70! Geniet ervan, en ik hoop dat je uiteindelijk gelukkig wordt met je kindje samen!
Ja, hulde aan de jaren 70, die een generatie opleverde die zei: ik doe het niet zoals de dolle mina's, ik wil een gezin met vader en moeder en anders niet.
Alleenstaande moeders kunnen het zwaar hebben, zeker als ze er financieel alleen voor staan en full time moeten werken. Niet te makkelijk dit soort statements droppen over de dolle blije jaren 70. Denk na!
Ik denk er zelf heel makkelijk over, zo van, als ik zwanger raak laat ik het toch weghalen! Toch denk ik dat het voor een vrouw heel moeilijk is, en als je er nu al zoveel moeite mee hebt...Als je niet zelf ongepland zwanger bent, kun je inderdaad niet inschatten hoe het voelt. Je kunt zowel als man of vrouw zijnde, dat gevoel niet voorstellen, totdat je in zo'n situatie zit. Denken dat je het wel 'even zult weghalen' is ridicuul Als dat zo eenvoudig was, dan zouden er niet zoveel ongeplande kindjes ter wereld komen en niet zoveel topics hier zijn van vrouwen, die niet weten wat ze moeten doen.quote:Mocht het allemaal niet werken met je vriend, er zijn toch genoeg alleenstaande vrouwen? Hulde aan de jaren 70! Geniet ervan, en ik hoop dat je uiteindelijk gelukkig wordt met je kindje samen!
Ja, hulde aan de jaren 70, die een generatie opleverde die zei: ik doe het niet zoals de dolle mina's, ik wil een gezin met vader en moeder en anders niet.
Alleenstaande moeders kunnen het zwaar hebben, zeker als ze er financieel alleen voor staan en full time moeten werken. Niet te makkelijk dit soort statements droppen over de dolle blije jaren 70. Denk na!
zondag 9 augustus 2009 om 14:51
Ik weet niet waar je woont, maar hier op zolder staat nog een commode, kast en bijpassend kapstokje van de babykamer van dochterlelie....
Abortus zou ik zelf nooit overwegen als dat niet persé noodzakelijk is. Jij bent nu in verwachting, dan wil dit kindje waarschijnlijk gewoon erg graag bij jou zijn.
En ik heb net nog een reactie geplaatst bij het topic 'waarom ik niet'. Ik denk dat deze dame best een beetje jaloers zou kunnen zijn op jouw situatie. Het is soms best oneerlijk verdeeld.
Abortus zou ik zelf nooit overwegen als dat niet persé noodzakelijk is. Jij bent nu in verwachting, dan wil dit kindje waarschijnlijk gewoon erg graag bij jou zijn.
En ik heb net nog een reactie geplaatst bij het topic 'waarom ik niet'. Ik denk dat deze dame best een beetje jaloers zou kunnen zijn op jouw situatie. Het is soms best oneerlijk verdeeld.
zondag 9 augustus 2009 om 14:56
quote:mamalelie schreef op 09 augustus 2009 @ 14:51:
Ik weet niet waar je woont, maar hier op zolder staat nog een commode, kast en bijpassend kapstokje van de babykamer van dochterlelie....
Abortus zou ik zelf nooit overwegen als dat niet persé noodzakelijk is. Jij bent nu in verwachting, dan wil dit kindje waarschijnlijk gewoon erg graag bij jou zijn.
En ik heb net nog een reactie geplaatst bij het topic 'waarom ik niet'. Ik denk dat deze dame best een beetje jaloers zou kunnen zijn op jouw situatie. Het is soms best oneerlijk verdeeld.
Dat 'kindje' is nu nog gewoon een vruchtje zonder eigen wil.
De situatie van de TO en die van ongewenst kinderlozen hebben niks met elkaar te maken.
Dit soort non argumenten zijn gewoon verkapte emotionele chantage.
TO, doe wat jouw gevoel zegt.
Ik weet niet waar je woont, maar hier op zolder staat nog een commode, kast en bijpassend kapstokje van de babykamer van dochterlelie....
Abortus zou ik zelf nooit overwegen als dat niet persé noodzakelijk is. Jij bent nu in verwachting, dan wil dit kindje waarschijnlijk gewoon erg graag bij jou zijn.
En ik heb net nog een reactie geplaatst bij het topic 'waarom ik niet'. Ik denk dat deze dame best een beetje jaloers zou kunnen zijn op jouw situatie. Het is soms best oneerlijk verdeeld.
Dat 'kindje' is nu nog gewoon een vruchtje zonder eigen wil.
De situatie van de TO en die van ongewenst kinderlozen hebben niks met elkaar te maken.
Dit soort non argumenten zijn gewoon verkapte emotionele chantage.
TO, doe wat jouw gevoel zegt.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 9 augustus 2009 om 15:01
Pippi, je hebt gelijk hoor, het is nog maar een puntje zonder eigen wil dat je mag laten weghalen tot in week 20 (of zelfs 22?).
En met het tweede gedeelte dat je aanstipt bedoelde ik alleen maar te zeggen dat het niet altijd loopt zoals je gepland hebt en dat je eigen probleem zwaarder weegt dan dat van een ander.
Wat niet wegneemt dat het toch best een beetje oneerlijk verdeeld wordt soms.
En met het tweede gedeelte dat je aanstipt bedoelde ik alleen maar te zeggen dat het niet altijd loopt zoals je gepland hebt en dat je eigen probleem zwaarder weegt dan dat van een ander.
Wat niet wegneemt dat het toch best een beetje oneerlijk verdeeld wordt soms.
zondag 9 augustus 2009 om 21:35
Ik ben het eens met Rollergirl. De eerste vraag die TO zich moet stellen is of zij in de huidige situatie wel geschikt moedermateriaal is.
Een kind heeft er niets aan om in een instabiele situatie te worden geboren met een moeder die (gezien de situatie waaronder ze zwanger is geraakt als 40-jarige) nauwelijks voor zichzelf kan zorgen. Tel daar een achtergrond bij op met psychische problemen, een vader die abortus wil laten plegen/het kind niet wil en een wankelende relatie. TO heeft, ondanks haar kinderwens, geen recht op een kind. Dat kind heeft, als het geboren wordt, wel recht op een goede moeder en een veilige, stabiele en comfortabele thuissituatie.
Welkom in de wereld baby.
Een kind heeft er niets aan om in een instabiele situatie te worden geboren met een moeder die (gezien de situatie waaronder ze zwanger is geraakt als 40-jarige) nauwelijks voor zichzelf kan zorgen. Tel daar een achtergrond bij op met psychische problemen, een vader die abortus wil laten plegen/het kind niet wil en een wankelende relatie. TO heeft, ondanks haar kinderwens, geen recht op een kind. Dat kind heeft, als het geboren wordt, wel recht op een goede moeder en een veilige, stabiele en comfortabele thuissituatie.
Welkom in de wereld baby.
zondag 9 augustus 2009 om 22:35
quote:Pinksterbloempje schreef op 09 augustus 2009 @ 21:35:
Ik ben het eens met Rollergirl. De eerste vraag die TO zich moet stellen is of zij in de huidige situatie wel geschikt moedermateriaal is.
Een kind heeft er niets aan om in een instabiele situatie te worden geboren met een moeder die (gezien de situatie waaronder ze zwanger is geraakt als 40-jarige) nauwelijks voor zichzelf kan zorgen. Tel daar een achtergrond bij op met psychische problemen, :
Sorry, hier wil ik toch even op reageren. Nauwelijk voor mezelf kunnen zorgen? Ik heb een fulltime baan, ben bezig met HBO- studie, geen schulden en doe al jaren aan mantelzorg. Heb altijd verantwoordelijkheid genomen voor seksuele leven. Toen het een keer misging met anticonceptie, heb ik gezorgd voor morning afterpil. Jarenlang pil geslikt. Ivm klachten ben ik overgaan op andere anticonceptie.
Dat we het 2x zonder hebben gedaan, is inderdaad stom geweest. Het was echter wel een situatie waarin mijn menstruaties onregelmatig waren (eerst altijd heel regelmatig,ook toen ik geen pil slikte, maar ander middel gebruikte), ik klachten had waarin overgang vermoedde en natuurlijk hoor ik al jaren dat je na je 35e steeds minder kans hebt om zwanger te worden. Normaal ben ik juist heel voorzichtig, maar nu dacht ik dat het wel kon. Stom, stom, ja. Maar goed, dat is niet meer terug te draaien. Heb inderdaad psychische problemen, maar heb daar wat aan gedaan. Slik pillen, maar functioneer verder prima. Anders zou ik mijn leven ook niet vol kunnen houden.
Ik heb al wat meegemaakt in mijn leven qua ziektes en dood, maar ik kan rustig zeggen dat dit een van de moeilijkste keuzes van mijn leven is.
Begrijp dat je ook moet kijken wat het beste is voor een kind en daarom probeer ik nog met de vader er uit te komen. Heb zelf altijd goede band met mijn vader gehad (hij is overleden) en gun dat ieder kind. Ook natuurlijk omdat ik heel goed besef dat het alleenstaand moederschap heel zwaar is. Verder heeft vriend wel kinderwens, ook wel met mij, maar niet nu. Probeer hem duidelijk te maken dat we deze kans ook kunnen pakken. Hoe bijzonder het eigenlijk is dat dit gebeurd is.
Verder staat mijn leeftijd los van dingen eigenlijk. Het legt wel meer druk op beslissing omdat een kindje krijgen steeds moeilijker wordt. Toen ik in abortuskliniek was (waar ik later niet geholpen werd ivm twijfel), zaten daar vrouwen van allerlei leeftijden. Van ongeveer 16,`17 tot dik in de 30/begin 40. Geloof me, dit komt onder alle leeftijden voor.
Een aantal mensen zeiden zoiets dat het ook wel oneerlijk verdeeld was. Klopt, ik heb een close familielid die dolgraag een kindje wil, maar waarbij het juist niet lukt. Heel wrang, en daarom besef ik juist des te meer wat voor geschenk het is en hoe zorgvuldig ik met deze beslissing om wil gaan.
Ik ben het eens met Rollergirl. De eerste vraag die TO zich moet stellen is of zij in de huidige situatie wel geschikt moedermateriaal is.
Een kind heeft er niets aan om in een instabiele situatie te worden geboren met een moeder die (gezien de situatie waaronder ze zwanger is geraakt als 40-jarige) nauwelijks voor zichzelf kan zorgen. Tel daar een achtergrond bij op met psychische problemen, :
Sorry, hier wil ik toch even op reageren. Nauwelijk voor mezelf kunnen zorgen? Ik heb een fulltime baan, ben bezig met HBO- studie, geen schulden en doe al jaren aan mantelzorg. Heb altijd verantwoordelijkheid genomen voor seksuele leven. Toen het een keer misging met anticonceptie, heb ik gezorgd voor morning afterpil. Jarenlang pil geslikt. Ivm klachten ben ik overgaan op andere anticonceptie.
Dat we het 2x zonder hebben gedaan, is inderdaad stom geweest. Het was echter wel een situatie waarin mijn menstruaties onregelmatig waren (eerst altijd heel regelmatig,ook toen ik geen pil slikte, maar ander middel gebruikte), ik klachten had waarin overgang vermoedde en natuurlijk hoor ik al jaren dat je na je 35e steeds minder kans hebt om zwanger te worden. Normaal ben ik juist heel voorzichtig, maar nu dacht ik dat het wel kon. Stom, stom, ja. Maar goed, dat is niet meer terug te draaien. Heb inderdaad psychische problemen, maar heb daar wat aan gedaan. Slik pillen, maar functioneer verder prima. Anders zou ik mijn leven ook niet vol kunnen houden.
Ik heb al wat meegemaakt in mijn leven qua ziektes en dood, maar ik kan rustig zeggen dat dit een van de moeilijkste keuzes van mijn leven is.
Begrijp dat je ook moet kijken wat het beste is voor een kind en daarom probeer ik nog met de vader er uit te komen. Heb zelf altijd goede band met mijn vader gehad (hij is overleden) en gun dat ieder kind. Ook natuurlijk omdat ik heel goed besef dat het alleenstaand moederschap heel zwaar is. Verder heeft vriend wel kinderwens, ook wel met mij, maar niet nu. Probeer hem duidelijk te maken dat we deze kans ook kunnen pakken. Hoe bijzonder het eigenlijk is dat dit gebeurd is.
Verder staat mijn leeftijd los van dingen eigenlijk. Het legt wel meer druk op beslissing omdat een kindje krijgen steeds moeilijker wordt. Toen ik in abortuskliniek was (waar ik later niet geholpen werd ivm twijfel), zaten daar vrouwen van allerlei leeftijden. Van ongeveer 16,`17 tot dik in de 30/begin 40. Geloof me, dit komt onder alle leeftijden voor.
Een aantal mensen zeiden zoiets dat het ook wel oneerlijk verdeeld was. Klopt, ik heb een close familielid die dolgraag een kindje wil, maar waarbij het juist niet lukt. Heel wrang, en daarom besef ik juist des te meer wat voor geschenk het is en hoe zorgvuldig ik met deze beslissing om wil gaan.
maandag 10 augustus 2009 om 08:34
TO, als ik in jouw schoenen zou staan zou ik niet kiezen voor abortus.
Zoals jij er al over praat, de wens die er is (alleen niet nu), als jij abortus laat plegen ga je er spijt van krijgen.
Ik ben van mening dat vrouwen alleen abortus moeten laten plegen als ze er zelf voor de volle 100% achter staan en anders niet.
Anderen kunnen heel gemakkelijk voor iemand bepalen dat "het dan maar even weggehaald moet worden". Het is niet gemakkelijk!
Ik weet niet meer wie het zei, van het "Ik denk er heel makkelijk over, ik laat het gewoon weghalen". Zo makkelijk is dat niet hoor! Het is heel anders wanneer je dat zegt wanneer je niet in die situatie hebt gezeten.
TO, ik wens je veel sterkte de komende tijd. En ik geef je mee: doe datgene waar JIJ je goed bij voelt!!!!!
Zoals jij er al over praat, de wens die er is (alleen niet nu), als jij abortus laat plegen ga je er spijt van krijgen.
Ik ben van mening dat vrouwen alleen abortus moeten laten plegen als ze er zelf voor de volle 100% achter staan en anders niet.
Anderen kunnen heel gemakkelijk voor iemand bepalen dat "het dan maar even weggehaald moet worden". Het is niet gemakkelijk!
Ik weet niet meer wie het zei, van het "Ik denk er heel makkelijk over, ik laat het gewoon weghalen". Zo makkelijk is dat niet hoor! Het is heel anders wanneer je dat zegt wanneer je niet in die situatie hebt gezeten.
TO, ik wens je veel sterkte de komende tijd. En ik geef je mee: doe datgene waar JIJ je goed bij voelt!!!!!
maandag 10 augustus 2009 om 08:50
Hai Rosina,
Wat mij betreft hoef je je niet te verdedigen hoor. Het is nu zoals het is en feit is dat jij een kinderwens hebt, dat je nu zwanger bent en dat een gesprek bij een abortuskliniek je dusdanig overstuur maakte dat je weg bent gegaan. Zo staan de zaken er nu voor, hoe suf ook dat zonder condoom, hoe voorzichtig je normaal gesproken ook bent, hoe graag je het allemaal anders had gezien. Hier moet je het mee doen.
Heel fijn als mensen dat rationeel kunnen bekijken, jij kan dat (blijkbaar) niet, omdat jij in deze situatie zit en degenen die reageren hier, niet.
Wat jij ook besluit, het is goed, zolang het je eigen beslissing is, waar je achter kunt staan.
Ik heb zelf op mijn 32ste een abortus ondergaan en daar stond ik helemaal achter. Ik heb er geen spijt van, al zou ik het nooit meer doen. Ik ben blij dat het kon toen het in mijn ogen de enige juiste oplossing was. Maar, nogmaals, ik stond en sta er achter en heb geen spijt.
Inmiddels ben ik bijna 41 en moeder van een dochter van vijf, van mijn huidige man. Ook ik heb psychische problemen gehad (6 jaar depressief en suïcidaal) en ik ben een uitstekende moeder geworden. Laat je niks aanpraten dus op dat vlak, het kan, moeder zijn als je psychisch in de knoop hebt gezeten. Ik bewijs het iedere dag.
Hoe is het gegaan, je gesprek met je vriend?
Wat mij betreft hoef je je niet te verdedigen hoor. Het is nu zoals het is en feit is dat jij een kinderwens hebt, dat je nu zwanger bent en dat een gesprek bij een abortuskliniek je dusdanig overstuur maakte dat je weg bent gegaan. Zo staan de zaken er nu voor, hoe suf ook dat zonder condoom, hoe voorzichtig je normaal gesproken ook bent, hoe graag je het allemaal anders had gezien. Hier moet je het mee doen.
Heel fijn als mensen dat rationeel kunnen bekijken, jij kan dat (blijkbaar) niet, omdat jij in deze situatie zit en degenen die reageren hier, niet.
Wat jij ook besluit, het is goed, zolang het je eigen beslissing is, waar je achter kunt staan.
Ik heb zelf op mijn 32ste een abortus ondergaan en daar stond ik helemaal achter. Ik heb er geen spijt van, al zou ik het nooit meer doen. Ik ben blij dat het kon toen het in mijn ogen de enige juiste oplossing was. Maar, nogmaals, ik stond en sta er achter en heb geen spijt.
Inmiddels ben ik bijna 41 en moeder van een dochter van vijf, van mijn huidige man. Ook ik heb psychische problemen gehad (6 jaar depressief en suïcidaal) en ik ben een uitstekende moeder geworden. Laat je niks aanpraten dus op dat vlak, het kan, moeder zijn als je psychisch in de knoop hebt gezeten. Ik bewijs het iedere dag.
Hoe is het gegaan, je gesprek met je vriend?
maandag 10 augustus 2009 om 08:57
Eens met Eleonora. Ook ik heb een hele zware burn-out gehad en daar therapie voor gevolgd. Daar ben ik voor mijn gevoel alleen maar sterker uit gekomen. Je leert daardoor beter je eigen valkuilen te herkennen en er omheen te lopen.
Toen ik zwanger was hebben er mensen ook de gore moed gehad om te zeggen; Misschien moet zij maar geen moeder worden.
Gelukkig zie ik die mensen niet meer. Waar bemoeien ze zich mee. En ik ben moeder onder zware omstandigheden en toch lukt het me prima. Laat je je op dat gebied niks aanpraten. De enige die dat goed kan inschatten dat ben je zelf.
Toen ik zwanger was hebben er mensen ook de gore moed gehad om te zeggen; Misschien moet zij maar geen moeder worden.
Gelukkig zie ik die mensen niet meer. Waar bemoeien ze zich mee. En ik ben moeder onder zware omstandigheden en toch lukt het me prima. Laat je je op dat gebied niks aanpraten. De enige die dat goed kan inschatten dat ben je zelf.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 10 augustus 2009 om 09:04
quote:Rollergirl schreef op 08 augustus 2009 @ 21:57:
Als ik je verhaal lees, lijkt me abortus voor jou niet echt een optie. Voor JOU.
Helaas lees ik niets over een kind, dat straks door een alleenstaande moeder met psychische klachten en een rammelende relatie moet worden opgevoed.
Kan jij het aan?
Wil jij dit kind?
Kun jij dit kind een goed thuis bieden, met alle stabiliteit wat een opgroeiend kind nodig heeft?
Kun jij de relatie met je vriend ondergeschikt maken aan het welzijn van jezelf en het kind?
Dat zijn pas de belangrijke vragen! Niet of jij straks verdriet hebt om een abortus. Het gaat om de toekomst van een kind, een toekomst waarin jij de basis vormt. Kun jij die oersterke basis zijn?Hier ben ik het eerlijk gezegd ook heel erg mee eens.
Als ik je verhaal lees, lijkt me abortus voor jou niet echt een optie. Voor JOU.
Helaas lees ik niets over een kind, dat straks door een alleenstaande moeder met psychische klachten en een rammelende relatie moet worden opgevoed.
Kan jij het aan?
Wil jij dit kind?
Kun jij dit kind een goed thuis bieden, met alle stabiliteit wat een opgroeiend kind nodig heeft?
Kun jij de relatie met je vriend ondergeschikt maken aan het welzijn van jezelf en het kind?
Dat zijn pas de belangrijke vragen! Niet of jij straks verdriet hebt om een abortus. Het gaat om de toekomst van een kind, een toekomst waarin jij de basis vormt. Kun jij die oersterke basis zijn?Hier ben ik het eerlijk gezegd ook heel erg mee eens.
maandag 10 augustus 2009 om 09:09
maandag 10 augustus 2009 om 09:24
maandag 10 augustus 2009 om 09:53
quote:HoiPippiLangkous schreef op 10 augustus 2009 @ 09:37:
Inderdaad Leo.
Ik vraag me echt af waarom mensen denken dat ze dit soort oordelen kunnen vellen?
Geen idee, werkelijk waar niet. Ik heb het er net met mijn man over. Die voegde nog even toe dat ik na de psychische problemen van voor de bevalling ook nog een PND had die anderhalf jaar duurde, wat me er niet van weerhield om - een weliswaar wat onzekere - goede moeder te zijn. Maar al met al ben ik dus inderdaad 7 1/2 jaar depressief geweest.
Ik denk niet dat je hier over kunt oordelen als je er niet zelf mee te maken hebt gehad. Psychische problemen betekenen niet meteen een stoornis die iemand er van weerhoudt een goede ouder/opvoeder te zijn. Psychische problemen betekenen niet dat iemand wilsonbekwaam, onverantwoordelijk of zwakbegaafd is, of dat iemand ieder moment een vleesmes kan pakken om zijn/haar kroost af te slachten.
Op zijn minst is oordelen over moeder worden, met een verleden waarin psychische problemen voorkwamen en die niet nader beschreven en gediagnostiseerd zijn, dus voorbarig.
Inderdaad Leo.
Ik vraag me echt af waarom mensen denken dat ze dit soort oordelen kunnen vellen?
Geen idee, werkelijk waar niet. Ik heb het er net met mijn man over. Die voegde nog even toe dat ik na de psychische problemen van voor de bevalling ook nog een PND had die anderhalf jaar duurde, wat me er niet van weerhield om - een weliswaar wat onzekere - goede moeder te zijn. Maar al met al ben ik dus inderdaad 7 1/2 jaar depressief geweest.
Ik denk niet dat je hier over kunt oordelen als je er niet zelf mee te maken hebt gehad. Psychische problemen betekenen niet meteen een stoornis die iemand er van weerhoudt een goede ouder/opvoeder te zijn. Psychische problemen betekenen niet dat iemand wilsonbekwaam, onverantwoordelijk of zwakbegaafd is, of dat iemand ieder moment een vleesmes kan pakken om zijn/haar kroost af te slachten.
Op zijn minst is oordelen over moeder worden, met een verleden waarin psychische problemen voorkwamen en die niet nader beschreven en gediagnostiseerd zijn, dus voorbarig.
maandag 10 augustus 2009 om 10:17
maandag 10 augustus 2009 om 10:38
Wat een moeilijke beslissing lijkt me het. Ik ben zelf geen voorstander van abortus, maar kinderen die ongewenst zijn vind ik persoonlijk een nog groter drama.
Je schrijft zelf al dat je vriend wel kinderen zou willen ook wel met jou, maar nu nog niet. Als je elkaar al 6 jaar kent, en het moment is in die 6 jaar nog niet geweest, dan mag je je zelf natuurlijk wel af gaan vragen of dat moment nog zal komen in de tijd dat jij biologisch gezien in staat bent om zwanger te raken.
Het alleen staand moederschap is wel heel zwaar, zeker als je geen net werk om je heen hebt, maar omdat je dat nu niet hebt, betekend dat niet dat dat net werk er niet kan komen natuurlijk. Als je eenmaal kinderen hebt, gaat er toch een ander soort wereld voor je open, en kan je een andere kennisen kring krijgen, via dingen als zwangerschapsgym, babyzwemmen, schoolvriendjes en sporten. De mensen die mij nu wel eens uit de brand helpen met de kinderen, zouden niet in met net werk hebben gezeten als ik geen kinderen had gehad, dan had ik ze namelijk simpelweg nooit ontmoet.
En iemand schreef over wat moet er met het kind gebeuren als .... er iets met de moeder gebeurd. tja als dat een reden is dan kan niemand beter kinderen krijgen want je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft.
had onze buurvrouw , die altijd al kleine ongelukjes met de auto had
geen kinderen mogen krijgen, omdat ze op een kruispunt een vrachtwagen over het hoofd zag
en daarbij omkwam. Het is misschien een beetje gekke vergelijking, maar rokende ouders te dikke ouders, te hard rijdende ouders, mogen ook kinderen krijgen, waarom zou een vrouw die depressief is geweest, en daar medicatie voor krijgt, dat niet mogen?
Je schrijft zelf al dat je vriend wel kinderen zou willen ook wel met jou, maar nu nog niet. Als je elkaar al 6 jaar kent, en het moment is in die 6 jaar nog niet geweest, dan mag je je zelf natuurlijk wel af gaan vragen of dat moment nog zal komen in de tijd dat jij biologisch gezien in staat bent om zwanger te raken.
Het alleen staand moederschap is wel heel zwaar, zeker als je geen net werk om je heen hebt, maar omdat je dat nu niet hebt, betekend dat niet dat dat net werk er niet kan komen natuurlijk. Als je eenmaal kinderen hebt, gaat er toch een ander soort wereld voor je open, en kan je een andere kennisen kring krijgen, via dingen als zwangerschapsgym, babyzwemmen, schoolvriendjes en sporten. De mensen die mij nu wel eens uit de brand helpen met de kinderen, zouden niet in met net werk hebben gezeten als ik geen kinderen had gehad, dan had ik ze namelijk simpelweg nooit ontmoet.
En iemand schreef over wat moet er met het kind gebeuren als .... er iets met de moeder gebeurd. tja als dat een reden is dan kan niemand beter kinderen krijgen want je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft.
had onze buurvrouw , die altijd al kleine ongelukjes met de auto had
geen kinderen mogen krijgen, omdat ze op een kruispunt een vrachtwagen over het hoofd zag
en daarbij omkwam. Het is misschien een beetje gekke vergelijking, maar rokende ouders te dikke ouders, te hard rijdende ouders, mogen ook kinderen krijgen, waarom zou een vrouw die depressief is geweest, en daar medicatie voor krijgt, dat niet mogen?
maandag 10 augustus 2009 om 11:51
quote:eleonora schreef op 10 augustus 2009 @ 09:53:
[...]
Op zijn minst is oordelen over moeder worden, met een verleden waarin psychische problemen voorkwamen en die niet nader beschreven en gediagnostiseerd zijn, dus voorbarig.
Was niet m'n bedoeling om te oordelen. Maar meer dat je voor jezelf moet nadenken of je het aankan.
Dat moet iedereen die moeder wil worden, toch?
Ik heb die afweging gemaakt en denk dat zowel mijn vriend als ik niet geschikt zijn voor het ouderschap.
Als iemand dat voor mij zou oordelen, zou ik natuurlijk hoogst pissig worden. Maar ik vind het wel belangrijk om daar over na te denken.
[...]
Op zijn minst is oordelen over moeder worden, met een verleden waarin psychische problemen voorkwamen en die niet nader beschreven en gediagnostiseerd zijn, dus voorbarig.
Was niet m'n bedoeling om te oordelen. Maar meer dat je voor jezelf moet nadenken of je het aankan.
Dat moet iedereen die moeder wil worden, toch?
Ik heb die afweging gemaakt en denk dat zowel mijn vriend als ik niet geschikt zijn voor het ouderschap.
Als iemand dat voor mij zou oordelen, zou ik natuurlijk hoogst pissig worden. Maar ik vind het wel belangrijk om daar over na te denken.
maandag 10 augustus 2009 om 11:53
quote:annelieke schreef op 10 augustus 2009 @ 10:38:
Het is misschien een beetje gekke vergelijking, maar rokende ouders te dikke ouders, te hard rijdende ouders, mogen ook kinderen krijgen, waarom zou een vrouw die depressief is geweest, en daar medicatie voor krijgt, dat niet mogen?
Natuurlijk mag ze dat.
Maar er over nadenken kan toch wel?
Het is misschien een beetje gekke vergelijking, maar rokende ouders te dikke ouders, te hard rijdende ouders, mogen ook kinderen krijgen, waarom zou een vrouw die depressief is geweest, en daar medicatie voor krijgt, dat niet mogen?
Natuurlijk mag ze dat.
Maar er over nadenken kan toch wel?
