Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 19:31
Saar,
ik weet niet hoe ik verder nog hulp kan zoeken.
Heb het RIAGG. En als ik een week geen gesprek heb, dan bellen ze.
Maar verder kunnen ze op de korte termijn ook geen ruk voor me doen. Omdat ik het zelf moet doen. Het zelf moet willen.
Maar voel me momenteel zo wanhopig dat ik gewoon niet meer kan.
Vind je het te heftig wat ik schrijf?
ik weet niet hoe ik verder nog hulp kan zoeken.
Heb het RIAGG. En als ik een week geen gesprek heb, dan bellen ze.
Maar verder kunnen ze op de korte termijn ook geen ruk voor me doen. Omdat ik het zelf moet doen. Het zelf moet willen.
Maar voel me momenteel zo wanhopig dat ik gewoon niet meer kan.
Vind je het te heftig wat ik schrijf?
donderdag 10 september 2009 om 19:47
Wat bedoel je met 'het zelf moet willen' ster?
Ikw eet dat ik me ook zò lang in de steek gelaten voelde doordat ik de enige was die er wat aan kon doen.
Ik wist namelijk ècht bij god niet hoe. Of wat.
Nu weet ik het eigenlijkl nog steeds niet goed.
Weetje, et is niet een iets dat me kan redden in geval van 'klote'. Het is meer dat ik bepaald gedrag zo langzamerhand afgeleerd heb (destructief gedrag), en, ik weet niet. andere dingen aangeleerd ofzo?
Zucht. Eigenlijk weet ik het ook niet.
Maarrr, ikv ind het wel heel heel klote voor je!!!
Ikw eet dat ik me ook zò lang in de steek gelaten voelde doordat ik de enige was die er wat aan kon doen.
Ik wist namelijk ècht bij god niet hoe. Of wat.
Nu weet ik het eigenlijkl nog steeds niet goed.
Weetje, et is niet een iets dat me kan redden in geval van 'klote'. Het is meer dat ik bepaald gedrag zo langzamerhand afgeleerd heb (destructief gedrag), en, ik weet niet. andere dingen aangeleerd ofzo?
Zucht. Eigenlijk weet ik het ook niet.
Maarrr, ikv ind het wel heel heel klote voor je!!!
donderdag 10 september 2009 om 20:30
Ik zwaai jullie gedag voor vandaag. Meer dan genoeg geschreven, vind ik zelf. Even ook geen zin in luchtig gebabbel. Ik ga koffiedrinken en 's kijken of er iets op tv is wat ik leuk vind, anders een opgenomen programma bekijken of een boek lezen. Fijne avond allemaal! Liefs.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 20:54
Hoi allemaal
Vanochtend naar de huisarts geweest ivm. dat wegvallen wat nu al 4x gebeurt is maar ik moet wachten op de bloeduitslag,het is iig geen suiker gelukkig.
Verder bij Psyq geweest en ik start over 2 weken met EMDR van 1,5 uur(spannend)Zie er wel tegenop....Beginnen met het overlijden van mijn dochter,er staan al 3 sessies geplanned
-leuk die schilderverhalen-
Heb weer een muur gehad vandaag;lichtpaars.De kleur was alleen niet goed dus moest ik er nog een x overheen
(goeie gesprekken trouwens)
Vanochtend naar de huisarts geweest ivm. dat wegvallen wat nu al 4x gebeurt is maar ik moet wachten op de bloeduitslag,het is iig geen suiker gelukkig.
Verder bij Psyq geweest en ik start over 2 weken met EMDR van 1,5 uur(spannend)Zie er wel tegenop....Beginnen met het overlijden van mijn dochter,er staan al 3 sessies geplanned
-leuk die schilderverhalen-
Heb weer een muur gehad vandaag;lichtpaars.De kleur was alleen niet goed dus moest ik er nog een x overheen
(goeie gesprekken trouwens)
donderdag 10 september 2009 om 21:54
quote:Sterretjee schreef op 10 september 2009 @ 19:31:
Saar,
ik weet niet hoe ik verder nog hulp kan zoeken.
Heb het RIAGG. En als ik een week geen gesprek heb, dan bellen ze.
Maar verder kunnen ze op de korte termijn ook geen ruk voor me doen. Omdat ik het zelf moet doen. Het zelf moet willen.
Maar voel me momenteel zo wanhopig dat ik gewoon niet meer kan.
Vind je het te heftig wat ik schrijf?
Ster, begin van de week schreef je hier dat je niet verder wil met je leven. Dat je het niet meer ziet zitten.
Ik vraag me af of je dit ook zo bij de Riagg aangeeft.
Want ik geloof wel dat als jij aangeeft dat je écht even niet meer zelf verder kan, dat daar een oplossing voor kan komen.
Hopelijk heb je het daar inmiddels met appel over gehad.
En ja, ik vind het eerlijk gezegd te heftig wat je hier hebt geschreven. Het kwam over (op mij in elk geval) alsof je er een eind aan wilde (ging) maken.
Ik vind het nogal wat om dat op een forum te schrijven en naar mijn idee ga je daar een grens over.
Ik geloof echt dat het niet jouw intentie was, maar je maakt mensen daar enorm ongerust mee.
Want we willen je zo graag helpen, maar staan machteloos omdat we letterlijk en figuurlijk op afstand staan van je.
Lieve Ster, hopelijk schrik ik je hiermee niet af om te blijven schrijven over wat je bezig houdt. Want dat is niet mijn bedoeling.
Saar,
ik weet niet hoe ik verder nog hulp kan zoeken.
Heb het RIAGG. En als ik een week geen gesprek heb, dan bellen ze.
Maar verder kunnen ze op de korte termijn ook geen ruk voor me doen. Omdat ik het zelf moet doen. Het zelf moet willen.
Maar voel me momenteel zo wanhopig dat ik gewoon niet meer kan.
Vind je het te heftig wat ik schrijf?
Ster, begin van de week schreef je hier dat je niet verder wil met je leven. Dat je het niet meer ziet zitten.
Ik vraag me af of je dit ook zo bij de Riagg aangeeft.
Want ik geloof wel dat als jij aangeeft dat je écht even niet meer zelf verder kan, dat daar een oplossing voor kan komen.
Hopelijk heb je het daar inmiddels met appel over gehad.
En ja, ik vind het eerlijk gezegd te heftig wat je hier hebt geschreven. Het kwam over (op mij in elk geval) alsof je er een eind aan wilde (ging) maken.
Ik vind het nogal wat om dat op een forum te schrijven en naar mijn idee ga je daar een grens over.
Ik geloof echt dat het niet jouw intentie was, maar je maakt mensen daar enorm ongerust mee.
Want we willen je zo graag helpen, maar staan machteloos omdat we letterlijk en figuurlijk op afstand staan van je.
Lieve Ster, hopelijk schrik ik je hiermee niet af om te blijven schrijven over wat je bezig houdt. Want dat is niet mijn bedoeling.
vrijdag 11 september 2009 om 01:19
quote:Elmervrouw schreef op 10 september 2009 @ 15:25:
En ik wil er ook nog even aan toevoegen dat er toen ook geen internet was (ja, zo oud is oma hier al), en dat ik helemaal in mijn eentje maar steeds zat te denken dat ik dus gek was, of gek werd, als ik overvallen werd door paniek of herbelevingen die ik niet begreep (lees: durfde te begrijpen).
Als ik nu terugkijk snap ik gewoon niet dat ik nog zo lang redelijk heb gefunctioneerd, ik kan gewoon niet in woorden zeggen hoe lang ik zo alleen, vervuld van schaamte, heb lopen ploeteren. Niet om zielig te doen of zo, maar het was wél zo. Zo anders nu met internet, dat is drempelverlagend om het wel over dingen te hebben en wel te gaan praten.
Iry, waarom ga je dan eigenlijk toch weer met therapie beginnen, vraag ik me dan af?
Ev ik zou nog antwoord geven op deze vraag.
Waarom toch nog therapie.
Therapie is nog een onderdeel van het vooruitlopen van mij zeg maar.
Er is nog een hele hoop symptoombestrjding te verrichten.
Soms krijg ik weleens het gevoel de indruk te wekken bij anderen dat ik al zoveel goed doe.
Maar dat is niet zo.
Ik zorg echt vreselijk slecht voor mijzelf.
En al mijn gedragingen zijn een grote belemmering voor wat ik werkelijk wil.
Bovendien doe ik anderen erg tekort omdat er bij mij veel energie en tijd verloren gaat aan de dingen die ik zo verkeerd doe.
Veel weet ik al.
Hoe het zou moeten,wat mijn valkuilen zijn,wat te veranderen etc.
Mijn grote probleem is het toepassen.
Dat is geen onwil,wellicht de weg van de minste weerstand.
Want weerstand ga ik krijgen van hetgeen ik tot nu toe geen controle over beschrik.
En ik wil vreselijk veel.
Hoe het nu gaat,wat ik doe.
Ik wil het niet.
Dus ik berust daar ook niet in.
Deze therapie is weer een andere aanpak,op een zeer laag tempo.
Het lijkt aan te sluiten op wat ik denk het beste te kunnen gebruiken.
Of dat het is? tsja..dat antwoord krijg je altijd pas als je het gaat ervaren.
Dus dat ga ik ook doen.
Moet wel zeggen,het beginnen onderhand mijn laatste strohalmen te worden.
Lange tijd hebben mijn gesprekken acceptatie en leren leven met als thema gehad.
Na 6 jaar kan ik zeggen dat dit doel niet haalbaar is,en dan moet je besluiten verder te gaan.
Wat wel acceptabel is? dat hoop ik te ontdekken door op dat punt te komen.
Te therapie doordrenkt betekent voor mij dat ik inmiddels niet meer geloof in een aantal dingen,en daarbij al heb ervaren/ontdekt wat mij niet helpt of niet wenselijk is voor mij.
Maar het betekent niet dat ik therapie de rug toe keer.
Ik blijf vechten.
En ik wil er ook nog even aan toevoegen dat er toen ook geen internet was (ja, zo oud is oma hier al), en dat ik helemaal in mijn eentje maar steeds zat te denken dat ik dus gek was, of gek werd, als ik overvallen werd door paniek of herbelevingen die ik niet begreep (lees: durfde te begrijpen).
Als ik nu terugkijk snap ik gewoon niet dat ik nog zo lang redelijk heb gefunctioneerd, ik kan gewoon niet in woorden zeggen hoe lang ik zo alleen, vervuld van schaamte, heb lopen ploeteren. Niet om zielig te doen of zo, maar het was wél zo. Zo anders nu met internet, dat is drempelverlagend om het wel over dingen te hebben en wel te gaan praten.
Iry, waarom ga je dan eigenlijk toch weer met therapie beginnen, vraag ik me dan af?
Ev ik zou nog antwoord geven op deze vraag.
Waarom toch nog therapie.
Therapie is nog een onderdeel van het vooruitlopen van mij zeg maar.
Er is nog een hele hoop symptoombestrjding te verrichten.
Soms krijg ik weleens het gevoel de indruk te wekken bij anderen dat ik al zoveel goed doe.
Maar dat is niet zo.
Ik zorg echt vreselijk slecht voor mijzelf.
En al mijn gedragingen zijn een grote belemmering voor wat ik werkelijk wil.
Bovendien doe ik anderen erg tekort omdat er bij mij veel energie en tijd verloren gaat aan de dingen die ik zo verkeerd doe.
Veel weet ik al.
Hoe het zou moeten,wat mijn valkuilen zijn,wat te veranderen etc.
Mijn grote probleem is het toepassen.
Dat is geen onwil,wellicht de weg van de minste weerstand.
Want weerstand ga ik krijgen van hetgeen ik tot nu toe geen controle over beschrik.
En ik wil vreselijk veel.
Hoe het nu gaat,wat ik doe.
Ik wil het niet.
Dus ik berust daar ook niet in.
Deze therapie is weer een andere aanpak,op een zeer laag tempo.
Het lijkt aan te sluiten op wat ik denk het beste te kunnen gebruiken.
Of dat het is? tsja..dat antwoord krijg je altijd pas als je het gaat ervaren.
Dus dat ga ik ook doen.
Moet wel zeggen,het beginnen onderhand mijn laatste strohalmen te worden.
Lange tijd hebben mijn gesprekken acceptatie en leren leven met als thema gehad.
Na 6 jaar kan ik zeggen dat dit doel niet haalbaar is,en dan moet je besluiten verder te gaan.
Wat wel acceptabel is? dat hoop ik te ontdekken door op dat punt te komen.
Te therapie doordrenkt betekent voor mij dat ik inmiddels niet meer geloof in een aantal dingen,en daarbij al heb ervaren/ontdekt wat mij niet helpt of niet wenselijk is voor mij.
Maar het betekent niet dat ik therapie de rug toe keer.
Ik blijf vechten.
vrijdag 11 september 2009 om 01:58
* waarschuwing voor lange post*.
Ik heb even behoefte om er wat uit te gooien en ik denk zo dat ik dat hier mag doen.
Ik loop namelijk weer eens erg tegen mijzelf aan en al wat ik verkeerd doe.
Boos ook,omdat ik dondersgoed weet wat het mij oplevert om het anders te doen.
Iedere dag te besluiten nu eens 180 graden om te draaien en iedere dag weer tot morgen vooruit schruiven.
Waarom?
Ja waarom....omdat dit wat ik doe zo vreselijk verweven is met mijn persoonlijkheid.
Het te veranderen ligt zo voor de hand.
De logica is mij volkomen duidelijk,de noodzaak overigens ook.
Maar dit allemaal doen is dezelfde automatisme als ademen.
Ademen om te leven.
Dit allemaal te veranderen zou voor mij betekenen dat ik mijn levensadem ergens anders vandaan moet halen.
En dat is best een ingewikkeld proces
Oke..ik verzand weer in allerlei theorietjes en mooie praatjes.
Wat ik eigenlijk wil zeggen....ik voel mij kut.
Ik wil dit niet zo meer doen,ik wil andere dingen.
Dat het maar niet lukt frustreert enorm en ik ben bang te verliezen wat mij o.a zo dierbaar is......mijn vriend.(alle angsten daaromheen vraagt nog een mega lange post,dus bespaar ik jullie dat maar)
Ik vind dat ik waardeloos bezig ben en staat ook gelijk aan hoe ik naar mijzelf kijk.
Ik haat mijn eetstoornis,echt grote diepe haat.
Maar de angst hem los te laten is kennelijk groter.
Bovendien....wat is mijn eetstoornis tegenwoordig?
Er zit geen lijn meer in het is geen duidelijk verhaal.
Als een anorect die er in faalt dun te blijven.
Mijn controle die ik in de eetstoornis had ben ik kwijt.
Wat het mij als voordeel gaf bezit ik niet meer .
Maar helaas bezit ik nog wel alle negatieve gevoelens en consequenties die met een eetstoornis komen.
In dat plaatje ben ik dus de grote verliezer
Lekker dan.....
Ik weeg nu teveel en en wat dat allemaal met mij doet ,de gedachte de gevoelens ...misschien beter om daar niet over te schrijven.
Maar het feit dat ik dit gewicht niet lijk te kunnen veranderen gezien ik tegenwoordig een mislukte anorect ben maakt mij paniekerig.
Ik wil daar naar terug,naar de tijd dat ik het wel kon omdat ik toen nog ergens grip op had en mij stukken beter voelde.
Liever wil ik er helemaal van af en toch mooi en slank zijn(want geliefd?? vooral door mijzelf???).
Maar daar lijk ik niet te kunnen komen en het eerst genoemde ging mij tijden heel goed af,dus daar naar terug willen lijkt de beste keuze(ik weet wel dat het niet zo is).
Ik zou willen dat ik toen wist wat ik nu weet.
Hoe groot de impact op je leven is als je een eetstoornis hebt.
Dat al wat je kennelijk dacht er door te bereiken 1 grote illusie is...maar dat je uiteindelijk eindigt met een grote bak ellende.
Dat daar uitkomen haast onmogelijk is.
Ik zou bij de eerste misstappen al aan de bel getrokken hebben.
Maar ik wist het toen niet.
En nu...ja wat nu.
Het lijkt allemaal veel te groot.
De eetstoornis,het beroerde slapen,de stemmen,de gezondheidproblemen en weet ik veel aan hele rij stoornissen.
Geeft allemaal niet.
Maar ik word er zo verdrietig van dat ik niet de enige ben die de last moet dragen,ik benadeel anderen ermee.
Dus wil ik veel veranderen,wat dan weer niet lukt.
En zo blijf ik maar in dat kringetje.
Ik loop echt te bazelen,wat zeg ik nu eigenlijk?
Ik kan niet eens tot de kern komen geloof ik.
Misschien is het maar 1 zin.
Ik ben vreselijk ongelukkig met dit gewicht.
pff......en ergens,wat totaal niet belangrijk een gewicht.
Waar gaat het over?
Ik wil er vrij van zijn en ik wil dun zijn...en die twee gaan nou net niet samen.
Ik geloof dat er uiteindelijk toch niet helemaal uitkomt wat het nu werkelijk met mij doet nu.
Ik heb even behoefte om er wat uit te gooien en ik denk zo dat ik dat hier mag doen.
Ik loop namelijk weer eens erg tegen mijzelf aan en al wat ik verkeerd doe.
Boos ook,omdat ik dondersgoed weet wat het mij oplevert om het anders te doen.
Iedere dag te besluiten nu eens 180 graden om te draaien en iedere dag weer tot morgen vooruit schruiven.
Waarom?
Ja waarom....omdat dit wat ik doe zo vreselijk verweven is met mijn persoonlijkheid.
Het te veranderen ligt zo voor de hand.
De logica is mij volkomen duidelijk,de noodzaak overigens ook.
Maar dit allemaal doen is dezelfde automatisme als ademen.
Ademen om te leven.
Dit allemaal te veranderen zou voor mij betekenen dat ik mijn levensadem ergens anders vandaan moet halen.
En dat is best een ingewikkeld proces
Oke..ik verzand weer in allerlei theorietjes en mooie praatjes.
Wat ik eigenlijk wil zeggen....ik voel mij kut.
Ik wil dit niet zo meer doen,ik wil andere dingen.
Dat het maar niet lukt frustreert enorm en ik ben bang te verliezen wat mij o.a zo dierbaar is......mijn vriend.(alle angsten daaromheen vraagt nog een mega lange post,dus bespaar ik jullie dat maar)
Ik vind dat ik waardeloos bezig ben en staat ook gelijk aan hoe ik naar mijzelf kijk.
Ik haat mijn eetstoornis,echt grote diepe haat.
Maar de angst hem los te laten is kennelijk groter.
Bovendien....wat is mijn eetstoornis tegenwoordig?
Er zit geen lijn meer in het is geen duidelijk verhaal.
Als een anorect die er in faalt dun te blijven.
Mijn controle die ik in de eetstoornis had ben ik kwijt.
Wat het mij als voordeel gaf bezit ik niet meer .
Maar helaas bezit ik nog wel alle negatieve gevoelens en consequenties die met een eetstoornis komen.
In dat plaatje ben ik dus de grote verliezer
Lekker dan.....
Ik weeg nu teveel en en wat dat allemaal met mij doet ,de gedachte de gevoelens ...misschien beter om daar niet over te schrijven.
Maar het feit dat ik dit gewicht niet lijk te kunnen veranderen gezien ik tegenwoordig een mislukte anorect ben maakt mij paniekerig.
Ik wil daar naar terug,naar de tijd dat ik het wel kon omdat ik toen nog ergens grip op had en mij stukken beter voelde.
Liever wil ik er helemaal van af en toch mooi en slank zijn(want geliefd?? vooral door mijzelf???).
Maar daar lijk ik niet te kunnen komen en het eerst genoemde ging mij tijden heel goed af,dus daar naar terug willen lijkt de beste keuze(ik weet wel dat het niet zo is).
Ik zou willen dat ik toen wist wat ik nu weet.
Hoe groot de impact op je leven is als je een eetstoornis hebt.
Dat al wat je kennelijk dacht er door te bereiken 1 grote illusie is...maar dat je uiteindelijk eindigt met een grote bak ellende.
Dat daar uitkomen haast onmogelijk is.
Ik zou bij de eerste misstappen al aan de bel getrokken hebben.
Maar ik wist het toen niet.
En nu...ja wat nu.
Het lijkt allemaal veel te groot.
De eetstoornis,het beroerde slapen,de stemmen,de gezondheidproblemen en weet ik veel aan hele rij stoornissen.
Geeft allemaal niet.
Maar ik word er zo verdrietig van dat ik niet de enige ben die de last moet dragen,ik benadeel anderen ermee.
Dus wil ik veel veranderen,wat dan weer niet lukt.
En zo blijf ik maar in dat kringetje.
Ik loop echt te bazelen,wat zeg ik nu eigenlijk?
Ik kan niet eens tot de kern komen geloof ik.
Misschien is het maar 1 zin.
Ik ben vreselijk ongelukkig met dit gewicht.
pff......en ergens,wat totaal niet belangrijk een gewicht.
Waar gaat het over?
Ik wil er vrij van zijn en ik wil dun zijn...en die twee gaan nou net niet samen.
Ik geloof dat er uiteindelijk toch niet helemaal uitkomt wat het nu werkelijk met mij doet nu.
vrijdag 11 september 2009 om 02:09
En.....
Ik merk dat alles boven mijn hoofd groeit.
Alles in mijn dagelijks leven,hier..gewoon alles wat binnenkomt,wat komen gaat en wat ik moet doen.
En ik weet serieus niet hoe ik de grenzen aan moet voelen/geven.
Zucht....ik moet met vriend praten.
Ik wil alleen maar heel dicht bij hem zijn.
Maar ik creeer alleen maar weer grote afstand.
Omdat die verdomde FUCKING KUT KLOTE eetstoornis alle ruimte opeist!!!
Zo en nu komen de tranen.
(sorry voor het schreeuwende taalgebruik,maar ben vreselijk boos)
Ik merk dat alles boven mijn hoofd groeit.
Alles in mijn dagelijks leven,hier..gewoon alles wat binnenkomt,wat komen gaat en wat ik moet doen.
En ik weet serieus niet hoe ik de grenzen aan moet voelen/geven.
Zucht....ik moet met vriend praten.
Ik wil alleen maar heel dicht bij hem zijn.
Maar ik creeer alleen maar weer grote afstand.
Omdat die verdomde FUCKING KUT KLOTE eetstoornis alle ruimte opeist!!!
Zo en nu komen de tranen.
(sorry voor het schreeuwende taalgebruik,maar ben vreselijk boos)
vrijdag 11 september 2009 om 02:30
Brief aan mijn lichaam.
Dag lichaam.
Misschien eens leuk om kennis te maken.
Dagelijks komen we elkaar tegen,maar ik ken je niet.
Eerst wel toen je nog klein was.
Toen je mij liet springen en dansen.
Ik jou kon gebruiken om alle dingen te doen die ik graag deed.
Wat hadden we pret!!
Prachtige dingen maakte we samen van klei.
De mooiste kleuren gebruikte wij die op papier een tekening werden.
Spetters maakte wij van het water om ons heen.
Wat ik bedacht deed jij.
Wat ik wilde maakte jij mogelijk.
Samen plukte we de sterren van de hemel als al schommelend onze tenen de hemel aanraakte.
Maar toen deed jij niet alleen meer wat ik wilde.
En gaf je je mogelijkheden aan een ander.
Toen wilde ik je niet meer....jij was niet meer van mij.
We vervreemde.
Jij veranderde en ik deed niet meer mee.
Maar zonder lichaam bleek ik niets te kunnen.
Ander lichaam dan?
Eentje die ik zelf maakte.
Wat een geniale oplossing!!!
Ik heb gekneed,gestuurd,geschraafd maar al wat ik er van maakte haalde het nooit bij dat ene lichaam waar ik ooit dikke vrienden mee was.
En nu.....ben je weer terug?
Maar ik ken je niet.
Ik wil best weer vrienden met je worden maar je maakt het zo moeilijk vriendschap te sluiten.
Omdat je niet meer bent wie je ooit was.
En eigenlijk haat ik je daarvoor.
Dag lichaam.
Deze twee woorden....als afscheid,
Of wordt het ooit een groet?
Dag lichaam.
Misschien eens leuk om kennis te maken.
Dagelijks komen we elkaar tegen,maar ik ken je niet.
Eerst wel toen je nog klein was.
Toen je mij liet springen en dansen.
Ik jou kon gebruiken om alle dingen te doen die ik graag deed.
Wat hadden we pret!!
Prachtige dingen maakte we samen van klei.
De mooiste kleuren gebruikte wij die op papier een tekening werden.
Spetters maakte wij van het water om ons heen.
Wat ik bedacht deed jij.
Wat ik wilde maakte jij mogelijk.
Samen plukte we de sterren van de hemel als al schommelend onze tenen de hemel aanraakte.
Maar toen deed jij niet alleen meer wat ik wilde.
En gaf je je mogelijkheden aan een ander.
Toen wilde ik je niet meer....jij was niet meer van mij.
We vervreemde.
Jij veranderde en ik deed niet meer mee.
Maar zonder lichaam bleek ik niets te kunnen.
Ander lichaam dan?
Eentje die ik zelf maakte.
Wat een geniale oplossing!!!
Ik heb gekneed,gestuurd,geschraafd maar al wat ik er van maakte haalde het nooit bij dat ene lichaam waar ik ooit dikke vrienden mee was.
En nu.....ben je weer terug?
Maar ik ken je niet.
Ik wil best weer vrienden met je worden maar je maakt het zo moeilijk vriendschap te sluiten.
Omdat je niet meer bent wie je ooit was.
En eigenlijk haat ik je daarvoor.
Dag lichaam.
Deze twee woorden....als afscheid,
Of wordt het ooit een groet?
vrijdag 11 september 2009 om 09:17
Zonder dat ik een eetstoornis heb, ben/voel ik me dik. En dat ben ik niet! Tenminste volgens de wereld om me heen. Jij bent niet dik, jij bent mooi, jij bent slank. Maar dat bén ik niet! Ik zie het vet op mijn lijf en ik zie in de spiegel dat het 'niet klopt' voor mezelf.
Hoekom ik daar bij? Voor mij ligt de kern in mijn verleden. Ik mocht er nooit zijn, ik werd aan de kant gezet, in de prullenbak gegooid om de meest vreemde dingen. Of het nou ging om een broek die me niet beviel of over een cijfer op school. Het was nooit goed! Er werd niet van me gehouden, van mij niet en mijn lijf niet.
Een lijf is iets om te gebruiken, willekeurig door wie. Een grootvader, een broer, een kennis. Er over praten kon en mocht niet want wat je niet ziet is er niet.
Ster schreef iets over de liefde en warmte van je ouders aan Wurm:
wat lijkt me het vreselijk om steeds maar weer op zoek te zijn naar waardering en liefde; terwijl je ergens diep in je hart weet dat je het van je ouders niet krijgt.
Van je ouders niet. Van een heleboel andere mensen wel.
Maar van je ouders en vooral van je mama wil je het het allerliefst.
Bij Wurm kwam deze opmerking binnen, bij mij óók! Wat heb ik geknokt, gestreden, gebeden en gesmeekt om die liefde van hen voor mij. Ik heb het nooit gehad en ga het niet krijgen ook. En net als Wurm heb ik het gevoel dat ik het nooit goed kan doen bij ze. Vroeger niet en nu nog niet. Ik heb een jaar of 6 geleden aan mijn vader gevraagd of hij wilde zeggen dat hij van mij houdt, ik heb het 4 keer gevraagd, hij heeft het niet gezegd.
Ik ben niet goed genoeg om van te houden, ik ben goed genoeg om 'de klappen' op te vangen, ik ben goed genoeg om tegen aan te schoppen, ik ben goed genoeg om te gebruiken....
En dan het stuk over verwerking. Iry zegt oa:
Die kans zou ik mijzelf ontnemen als ik alleen maar stil blijf staan of terug blijf lopen naar hetgeen mij alleen maar onderuit haalt.
En ik denk dat ze gelijk heeft, maar tegelijkertijd ook weer niet. Wat heeft het voor zin om terug te kijken? Het verleden wordt er niet anders door, het blijft zoals het was. Oftewel struisvogelen, wat ik zo graag doe/deed.
Maar is dat echt zo vraag ik me dan af? Want kun je niet beter die dingen uit je verleden opgraven er een lintje om heen doen en meenemen in het nu? Want ik blijf er mee rondlopen, ik krijg het niet weg, ik kan er geen kant mee op.
Gistermiddag heb ik na het lezen van jullie verhalen, ontboezemingen, mijn laptop dichtgeklapt en het was alsof ik mijzelf open gooide.
Wat wíl ik nou? Wat moet ik nou? Wat kan ik nou?
De conclusie is dat ik het nog niet weet. Wat ik wel weet ik dat ik hier wil blijven schrijven ook al doet dat soms verdomde veel pijn. Ik wil niet langer struisvogelen, ik wil er zijn! Met alles en ik wil er mee leren omgaan, maar eerst 'oefenen' hier, met en bij jullie.
Zo en daar zijn de tranen weer........
Hoekom ik daar bij? Voor mij ligt de kern in mijn verleden. Ik mocht er nooit zijn, ik werd aan de kant gezet, in de prullenbak gegooid om de meest vreemde dingen. Of het nou ging om een broek die me niet beviel of over een cijfer op school. Het was nooit goed! Er werd niet van me gehouden, van mij niet en mijn lijf niet.
Een lijf is iets om te gebruiken, willekeurig door wie. Een grootvader, een broer, een kennis. Er over praten kon en mocht niet want wat je niet ziet is er niet.
Ster schreef iets over de liefde en warmte van je ouders aan Wurm:
wat lijkt me het vreselijk om steeds maar weer op zoek te zijn naar waardering en liefde; terwijl je ergens diep in je hart weet dat je het van je ouders niet krijgt.
Van je ouders niet. Van een heleboel andere mensen wel.
Maar van je ouders en vooral van je mama wil je het het allerliefst.
Bij Wurm kwam deze opmerking binnen, bij mij óók! Wat heb ik geknokt, gestreden, gebeden en gesmeekt om die liefde van hen voor mij. Ik heb het nooit gehad en ga het niet krijgen ook. En net als Wurm heb ik het gevoel dat ik het nooit goed kan doen bij ze. Vroeger niet en nu nog niet. Ik heb een jaar of 6 geleden aan mijn vader gevraagd of hij wilde zeggen dat hij van mij houdt, ik heb het 4 keer gevraagd, hij heeft het niet gezegd.
Ik ben niet goed genoeg om van te houden, ik ben goed genoeg om 'de klappen' op te vangen, ik ben goed genoeg om tegen aan te schoppen, ik ben goed genoeg om te gebruiken....
En dan het stuk over verwerking. Iry zegt oa:
Die kans zou ik mijzelf ontnemen als ik alleen maar stil blijf staan of terug blijf lopen naar hetgeen mij alleen maar onderuit haalt.
En ik denk dat ze gelijk heeft, maar tegelijkertijd ook weer niet. Wat heeft het voor zin om terug te kijken? Het verleden wordt er niet anders door, het blijft zoals het was. Oftewel struisvogelen, wat ik zo graag doe/deed.
Maar is dat echt zo vraag ik me dan af? Want kun je niet beter die dingen uit je verleden opgraven er een lintje om heen doen en meenemen in het nu? Want ik blijf er mee rondlopen, ik krijg het niet weg, ik kan er geen kant mee op.
Gistermiddag heb ik na het lezen van jullie verhalen, ontboezemingen, mijn laptop dichtgeklapt en het was alsof ik mijzelf open gooide.
Wat wíl ik nou? Wat moet ik nou? Wat kan ik nou?
De conclusie is dat ik het nog niet weet. Wat ik wel weet ik dat ik hier wil blijven schrijven ook al doet dat soms verdomde veel pijn. Ik wil niet langer struisvogelen, ik wil er zijn! Met alles en ik wil er mee leren omgaan, maar eerst 'oefenen' hier, met en bij jullie.
Zo en daar zijn de tranen weer........
vrijdag 11 september 2009 om 09:28
Ik ga niet naar mijn dochter verjaardag 's morgens, volgende week. Ik wil het niet en mijn dochter heeft daar begrip voor. Ze 'zit' het uurtje met mijn ouders wel uit. Haar vader is er dan ook, ze redt zich wel.
Ik heb nooit gezegd dat ik geen contact meer wil met mijn ouders, dat vertellen zij tegen iedereen die het maar wil horen; Jonna wil geen contact meer met ons.
Ergens is het heel makkelijk, want nu ben ik 'van ze af'. Maar het is mijn keuze niet, zij schuiven die keuze op mij, wel zo makkelijk voor ze. Hoeven ze niet naar zichzelf te kijken.
Maar het doet mij pijn, heel veel! Afgewezen te worden omdat ik mijn eigen wegen ben gaan bewandelen, mijn eigen weg ben gegaan. Horen ouders niet onvoorwaardelijk van hun kinderen te houden? Ja! Maar niet van mij.......
Het gaat om mijn ouders, ik weet dat er heel veel mensen zijn die ongelooflijk veel van mij houden en daar ben ik zo vreselijk blij mee! Ik ben goed genoeg om van te houden, waarom zien mijn ouders dat niet?
Ik heb nooit gezegd dat ik geen contact meer wil met mijn ouders, dat vertellen zij tegen iedereen die het maar wil horen; Jonna wil geen contact meer met ons.
Ergens is het heel makkelijk, want nu ben ik 'van ze af'. Maar het is mijn keuze niet, zij schuiven die keuze op mij, wel zo makkelijk voor ze. Hoeven ze niet naar zichzelf te kijken.
Maar het doet mij pijn, heel veel! Afgewezen te worden omdat ik mijn eigen wegen ben gaan bewandelen, mijn eigen weg ben gegaan. Horen ouders niet onvoorwaardelijk van hun kinderen te houden? Ja! Maar niet van mij.......
Het gaat om mijn ouders, ik weet dat er heel veel mensen zijn die ongelooflijk veel van mij houden en daar ben ik zo vreselijk blij mee! Ik ben goed genoeg om van te houden, waarom zien mijn ouders dat niet?
vrijdag 11 september 2009 om 10:26
Ik denk dat het goed is dat we elkaar gewoon vragen durven stellen, naast het lezen en meeleven. Zoals ik aan jou vroeg, Iry, waarom je dan toch nog therapie gaat doen.
Als ik je antwoord daarop lees, raak ik er zelf verward van, eerlijk gezegd. Terwijl ik, als ik die brief aan je lichaam lees, het glashelder is. Voor mij komt het ook over als een begroeting, niet als een afscheid. Ik zie een verlangen, dat je het terugwilt, zoals jij het toen beleefde. Die beleving, die pret. Je weegt nu meer, en ik stel me zo voor dat je dan ook meer gaat voelen. Tegelijkertijd komen dan al die oude denk-overlevingsmechanismes weer naar boven, want dat voelen is eng. Zoiets? Ik vraag me ook af hoe je de dingen beleeft die je nu doet, zoals het weekendje bij Saar, de vakantie met je vriend vorige week, en de geplande vakantie straks - geniet je van zulke dingen, en hoe voel je je dan? Is het juist thuis, dat alles zo op je af komt, al dat moeten? Dingen die ik me even afvraag als ik je posts lees. Hm, even verzenden voordat ik het kwijtraak.
Als ik je antwoord daarop lees, raak ik er zelf verward van, eerlijk gezegd. Terwijl ik, als ik die brief aan je lichaam lees, het glashelder is. Voor mij komt het ook over als een begroeting, niet als een afscheid. Ik zie een verlangen, dat je het terugwilt, zoals jij het toen beleefde. Die beleving, die pret. Je weegt nu meer, en ik stel me zo voor dat je dan ook meer gaat voelen. Tegelijkertijd komen dan al die oude denk-overlevingsmechanismes weer naar boven, want dat voelen is eng. Zoiets? Ik vraag me ook af hoe je de dingen beleeft die je nu doet, zoals het weekendje bij Saar, de vakantie met je vriend vorige week, en de geplande vakantie straks - geniet je van zulke dingen, en hoe voel je je dan? Is het juist thuis, dat alles zo op je af komt, al dat moeten? Dingen die ik me even afvraag als ik je posts lees. Hm, even verzenden voordat ik het kwijtraak.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
