Relaties
alle pijlers
Samen, maar toch alleen
zondag 13 september 2009 om 23:23
Hallo allemaal
Ik ben nieuw hier, en heb net even door de berichten heen gelezen. Veel goede adviezen! Ik zou ook graag even mijn verhaal 'kwijt' willen, misschien dat iemand advies heeft wat betreft mijn situatie.
Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend. In het begin ging het allemaal heel goed.
Langzamerhand kwam er naar boven dat hij last heeft van ADHD, wat bij hem vooral geuit wordt in niet tegen prikkels kunnen. Wat dit voor onze relatie betekent, is dat hij alles teveel vindt. Het liefst sluit hij zich op in zijn eigen wereldje, en sluit hij alles buiten. Ook mij dus.
Van een relatie is eigenlijk nauwelijks sprake, niet hoe ik het me voorstel. Hij zit alleen maar op de bank te lezen, heeft geen belangstelling in anderen (niet langer dan 5 minuten) en samen dingen doen is er niet bij. Seks hebben we ook haast niet. Hij beleeft alles zo, dat het 'teveel' is, en hij sluit zich er in die mate voor af, dat hij het helemaal niet meer voelt. Dus seks, leuke dingen, verliefdheid, hij merkt het bijna niet.
Ik heb erg lang geprobeerd dit te begrijpen, en er het beste van te maken. Er zijn momenten dat hij al deze gevoels wel kan ervaren, vaak na lange periodes van rust, en dan is hij de liefste man die je maar kunt wensen. Maar dit is alleen als ik hem zijn gang laat gaan, en ik mijn eigen gang ga. Geen prikkels voor hem dus. Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!
Ik merk dat het hele idee van een 'relatie' hem absoluut niet boeit. Het enige dat hem boeit, is dat ik bij hem in de buurt ben. Want als ik wegga, zelfs een avondje, dan vindt hij dat niet fijn. Het heeft het zelf zo verwoord dat hij :Zijn eigen leven wil leiden, maar wel met mij erbij'
Ik zit nu op een punt dat ik niet meer weet wat ik wil. Ik houd zielsveel van hem, en de fijne momenten zijn intens fijn en heerlijk, en dan hebben we zo'n intense verbinding.
Maar ik wil zo graag het gevoel hebben dat iemand met mij samen iets op wil bouwen, en niet alleen maar met zichzelf bezig is.
Ik schrif dit terwijl ik stik van de koorts, dus vergeef me als het geen samenhangend verhaal is, maar ik moet het even kwijt.
Iemand enig inzicht?
Groetjes
Ik ben nieuw hier, en heb net even door de berichten heen gelezen. Veel goede adviezen! Ik zou ook graag even mijn verhaal 'kwijt' willen, misschien dat iemand advies heeft wat betreft mijn situatie.
Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend. In het begin ging het allemaal heel goed.
Langzamerhand kwam er naar boven dat hij last heeft van ADHD, wat bij hem vooral geuit wordt in niet tegen prikkels kunnen. Wat dit voor onze relatie betekent, is dat hij alles teveel vindt. Het liefst sluit hij zich op in zijn eigen wereldje, en sluit hij alles buiten. Ook mij dus.
Van een relatie is eigenlijk nauwelijks sprake, niet hoe ik het me voorstel. Hij zit alleen maar op de bank te lezen, heeft geen belangstelling in anderen (niet langer dan 5 minuten) en samen dingen doen is er niet bij. Seks hebben we ook haast niet. Hij beleeft alles zo, dat het 'teveel' is, en hij sluit zich er in die mate voor af, dat hij het helemaal niet meer voelt. Dus seks, leuke dingen, verliefdheid, hij merkt het bijna niet.
Ik heb erg lang geprobeerd dit te begrijpen, en er het beste van te maken. Er zijn momenten dat hij al deze gevoels wel kan ervaren, vaak na lange periodes van rust, en dan is hij de liefste man die je maar kunt wensen. Maar dit is alleen als ik hem zijn gang laat gaan, en ik mijn eigen gang ga. Geen prikkels voor hem dus. Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!
Ik merk dat het hele idee van een 'relatie' hem absoluut niet boeit. Het enige dat hem boeit, is dat ik bij hem in de buurt ben. Want als ik wegga, zelfs een avondje, dan vindt hij dat niet fijn. Het heeft het zelf zo verwoord dat hij :Zijn eigen leven wil leiden, maar wel met mij erbij'
Ik zit nu op een punt dat ik niet meer weet wat ik wil. Ik houd zielsveel van hem, en de fijne momenten zijn intens fijn en heerlijk, en dan hebben we zo'n intense verbinding.
Maar ik wil zo graag het gevoel hebben dat iemand met mij samen iets op wil bouwen, en niet alleen maar met zichzelf bezig is.
Ik schrif dit terwijl ik stik van de koorts, dus vergeef me als het geen samenhangend verhaal is, maar ik moet het even kwijt.
Iemand enig inzicht?
Groetjes
zondag 13 september 2009 om 23:27
Er komen veel topics met deze strekking voorbij: 'Ik houd zielsveel van mijn vriend maar ik wil dit niet meer.'
Je zegt dat je niet meer weet wat je wilt, maar als ik je verhaal lees zie ik dat je precies weet wat je wilt, namelijk niet de rest van je leven doorbrengen op deze manier met deze vent.
Je zegt dat je niet meer weet wat je wilt, maar als ik je verhaal lees zie ik dat je precies weet wat je wilt, namelijk niet de rest van je leven doorbrengen op deze manier met deze vent.
pluk de dag
zondag 13 september 2009 om 23:32
Gôh, "toevallig" stond ik tijdens het koken vanavond voor mezelf te evalueren hoe later de relatie van mijn zoon met een vriendin eruit zou zien.
Het zou een meisje moeten worden die oeverloos naar zijn geneuzel over computers zou moeten kunnen luisteren. Ze moet accepteren dat hij zichzelf altijd als middelpunt ziet en ze moet begrijpen dat hij niet kan inleven en niet kan invoelen. Ze zal geduld moeten hebben met zijn tics, zijn gewriemel, zijn geluiden enzenz....
Als ze dit alles niet kan, is hun relatie gedoemd te mislukken.
(heeft asperger btw geen adhd)
Maar goed, daar heb jij natuurlijk helemaal niks aan!!
Ik denk dat het leven met iemand met een informatie verwerkingsstoornis ongelooflijk moeilijk en energierovend is. En... hij is niet te veranderen! Slikt hij medicijnen? Die zouden hem evt kunnen helpen het leven iets makkelijker te maken.
Voor jou is het een take it or leave it. Hard maar waar.
Neem je hier genoegen mee?? Dan heeft de relatie kans op slagen.... neem je dat niet? Dan houd het op.
Heel erg jammer maar je kan alleen jezelf gelukkig maken. Door iemand te kiezen met dezelfde toekomstwensen als jij.....
(beterschap trouwens!)
Het zou een meisje moeten worden die oeverloos naar zijn geneuzel over computers zou moeten kunnen luisteren. Ze moet accepteren dat hij zichzelf altijd als middelpunt ziet en ze moet begrijpen dat hij niet kan inleven en niet kan invoelen. Ze zal geduld moeten hebben met zijn tics, zijn gewriemel, zijn geluiden enzenz....
Als ze dit alles niet kan, is hun relatie gedoemd te mislukken.
(heeft asperger btw geen adhd)
Maar goed, daar heb jij natuurlijk helemaal niks aan!!
Ik denk dat het leven met iemand met een informatie verwerkingsstoornis ongelooflijk moeilijk en energierovend is. En... hij is niet te veranderen! Slikt hij medicijnen? Die zouden hem evt kunnen helpen het leven iets makkelijker te maken.
Voor jou is het een take it or leave it. Hard maar waar.
Neem je hier genoegen mee?? Dan heeft de relatie kans op slagen.... neem je dat niet? Dan houd het op.
Heel erg jammer maar je kan alleen jezelf gelukkig maken. Door iemand te kiezen met dezelfde toekomstwensen als jij.....
(beterschap trouwens!)
zondag 13 september 2009 om 23:52
Heel herkenbaar, mijn ex-vriend (*) wilde ook het liefste zijn eigen ding doen met mij in de buurt. Ik heb dit uiteindelijk niet volgehouden en ben weggegaan, want als je samenwoont moet je toch meer delen dan de voordeur vind ik.
Uit jouw verhaal te lezen ga jij dit ook niet volhouden, dus wellicht is het beter nu al de knoop door te hakken, dan eindeloos lang te blijven zitten.
( * hij heeft Asperger)
Uit jouw verhaal te lezen ga jij dit ook niet volhouden, dus wellicht is het beter nu al de knoop door te hakken, dan eindeloos lang te blijven zitten.
( * hij heeft Asperger)
maandag 14 september 2009 om 00:09
Bedankt voor jullie reacties!
Maria, ik mag zeker wel mijn eigen ding doen, hij wil niets liever haha, zodat hij weet dat ik niet bij hem kon vragen of we samen iets gaan doen.
Wat ik bedoelde met dat hij niet wil dat ik wegga, is dat ik, als ik me teveel voel en er niet meer tegen kan, uit een soort van protest een paar avonden achter elkaar weg ga. Maar dat dat qua prikkels voor hem niet helpt, omdat mijn aanwezigheid hem wel goed doet. Als ik voor mijn eigen pleizer weg ga is dat natuurlijk prima, nee zeg, anders had ik meteen toedeloe gezegd. Maar snap je verwarring, had het iets beter moeten verwoorden
Haasje en Iris, wat toevallig dat jullie het allebei over Asperger hebben. Vriend en ik hebben zelf het label ADD gebruikt, na heel veel tests uit boeken e.d. gedaan te hebben, maar nooit professioneel. Ik vraag me nu af of hij misschien toch Asperger zou kunnen hebben (het klinkt nu net alsof ik hem graag een label wil geven, zo is het niet hoor, het is altijd wel duidelijk geweest dat er 'iets niet lekker zit' met hem vanbinnen, voelt zich vaak depressief e.d., vandaar dat we dit ook zijn gaan uitzoeken)
Zouden jullie wat meer kunnen vertellen over Asperger?
Haasje, hij slikt geen medicijnen, wil daar helemaal niet aan. Ook niet naar de dokter. Ik respecteer hem hierin natuurlijk, maar dit geeft mij wel weer veel minder moed dat het verandert. Take it or leave it, ik denk inderdaad dat het daar op neer komt. Moeilijke keuze voor mij, omdat ik het ook zo fijn met hem kan hebben, en nog zielsveel van hem houd. (oh, ik weet hoe afgezaagd dit klinkt..)
Oh, en bedankt voor de beterschapswens!
Maria, ik mag zeker wel mijn eigen ding doen, hij wil niets liever haha, zodat hij weet dat ik niet bij hem kon vragen of we samen iets gaan doen.
Wat ik bedoelde met dat hij niet wil dat ik wegga, is dat ik, als ik me teveel voel en er niet meer tegen kan, uit een soort van protest een paar avonden achter elkaar weg ga. Maar dat dat qua prikkels voor hem niet helpt, omdat mijn aanwezigheid hem wel goed doet. Als ik voor mijn eigen pleizer weg ga is dat natuurlijk prima, nee zeg, anders had ik meteen toedeloe gezegd. Maar snap je verwarring, had het iets beter moeten verwoorden
Haasje en Iris, wat toevallig dat jullie het allebei over Asperger hebben. Vriend en ik hebben zelf het label ADD gebruikt, na heel veel tests uit boeken e.d. gedaan te hebben, maar nooit professioneel. Ik vraag me nu af of hij misschien toch Asperger zou kunnen hebben (het klinkt nu net alsof ik hem graag een label wil geven, zo is het niet hoor, het is altijd wel duidelijk geweest dat er 'iets niet lekker zit' met hem vanbinnen, voelt zich vaak depressief e.d., vandaar dat we dit ook zijn gaan uitzoeken)
Zouden jullie wat meer kunnen vertellen over Asperger?
Haasje, hij slikt geen medicijnen, wil daar helemaal niet aan. Ook niet naar de dokter. Ik respecteer hem hierin natuurlijk, maar dit geeft mij wel weer veel minder moed dat het verandert. Take it or leave it, ik denk inderdaad dat het daar op neer komt. Moeilijke keuze voor mij, omdat ik het ook zo fijn met hem kan hebben, en nog zielsveel van hem houd. (oh, ik weet hoe afgezaagd dit klinkt..)
Oh, en bedankt voor de beterschapswens!
maandag 14 september 2009 om 00:18
Hij heeft ADHD?? Mmm, ik ben geen expert, maar ik denk bij dit soort verhalen toch eerder aan Asperger ofzo. Ik heb zelf ADD en sneller overprikkeld dan anderen (hoewel ik nu Ritalin gebruik en dat wel heel erg scheelt), maar ik herken niets in jouw verhaal.
Maar goed, los van het "medische": het is duidelijk dat jij niet gelukkig bent in deze relatie. Hij zegt "hij wil zijn eigen leven leiden, maar wel met jou erbij," da's leuk en aardig, maar hoe zit het dan met JOUW leven? Wie gaat dat leiden dan? Jij duidelijk niet, als het aan hem ligt, want jij moet maar een dagtaak hebben aan het bijzitten van zíjn leven.
Het idee van een relatie boeit hem niet? Maar wat is dan jouw rol in zijn leven, die van bijzitje?
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre je hier al serieus met hem over gesproken hebt (of dit althans hebt geprobéérd!), maar ik kan me voorstellen dat zo aanmodderen in ieder geval geen optie is. Zou je zelf nog willen proberen om deze "relatie" te redden, of ben je er diep in je hart wel klaar mee?
Maar goed, los van het "medische": het is duidelijk dat jij niet gelukkig bent in deze relatie. Hij zegt "hij wil zijn eigen leven leiden, maar wel met jou erbij," da's leuk en aardig, maar hoe zit het dan met JOUW leven? Wie gaat dat leiden dan? Jij duidelijk niet, als het aan hem ligt, want jij moet maar een dagtaak hebben aan het bijzitten van zíjn leven.
Het idee van een relatie boeit hem niet? Maar wat is dan jouw rol in zijn leven, die van bijzitje?
Ik weet natuurlijk niet in hoeverre je hier al serieus met hem over gesproken hebt (of dit althans hebt geprobéérd!), maar ik kan me voorstellen dat zo aanmodderen in ieder geval geen optie is. Zou je zelf nog willen proberen om deze "relatie" te redden, of ben je er diep in je hart wel klaar mee?
maandag 14 september 2009 om 00:19
Love_light, als het niet zeker is wat hij heeft dan kán hij ook geen medicijnen slikken. Heeft hij misschien wel neigingen tot het roken van een joint of (te veel) drinken?? Hier neigen mensen met een informatie verwerkingsstoornis (watte??) vaak naar omdat het rust brengt in hun hoofd.
Mijn zoon is 11, dat is lastig te vergelijken met jouw vriend natuurlijk maar ik zal er iets over vertellen.
Hij heeft een grote passie (duidelijk aanwezig kenmerk van asperger) en bij mijn zoon is dat computerspellen en statistieken. Wil hier ook het liefst de hele dag over praten. Hij heeft tics: keel schrapen, plukken aan kleding, tikken, uit zijn neus eten, piemelwriemelen enz).
Hij heeft moeite met afstand en nabijheid (begrijpt niet dat ieder mens een eigen comfort zone heeft). Kan zich slecht inleven, slecht emoties aflezen en is sociaal onhandig.
Hij praat een beetje deftig, op vrij monotone manier en heeft een groot gevoel voor woordspelletjes.
Herkenbaar?
Mijn zoon is 11, dat is lastig te vergelijken met jouw vriend natuurlijk maar ik zal er iets over vertellen.
Hij heeft een grote passie (duidelijk aanwezig kenmerk van asperger) en bij mijn zoon is dat computerspellen en statistieken. Wil hier ook het liefst de hele dag over praten. Hij heeft tics: keel schrapen, plukken aan kleding, tikken, uit zijn neus eten, piemelwriemelen enz).
Hij heeft moeite met afstand en nabijheid (begrijpt niet dat ieder mens een eigen comfort zone heeft). Kan zich slecht inleven, slecht emoties aflezen en is sociaal onhandig.
Hij praat een beetje deftig, op vrij monotone manier en heeft een groot gevoel voor woordspelletjes.
Herkenbaar?
maandag 14 september 2009 om 00:21
Sorry, ik heb het scherm te lang open laten staan geloof ik....
LoveLight, ik kan je niets vertellen over Asperger (wel over ADD), maar wat me wel opvalt, is dat je vriend het blijkbaar allemaal wel best vindt zo. HIJ wil niet naar de dokter, HIJ wil geen professionele tests, HIJ wil geen medicijnen. Wat wil hij dan wel, gewoon doorgaan op deze manier?
Ook namens mij beterschap, bij de weg.
LoveLight, ik kan je niets vertellen over Asperger (wel over ADD), maar wat me wel opvalt, is dat je vriend het blijkbaar allemaal wel best vindt zo. HIJ wil niet naar de dokter, HIJ wil geen professionele tests, HIJ wil geen medicijnen. Wat wil hij dan wel, gewoon doorgaan op deze manier?
Ook namens mij beterschap, bij de weg.
maandag 14 september 2009 om 00:24
komen hier nu al twee diagnoses langs..ADD en ADHD op basis van wat jullie zelf in boekjes hebben gelezen. Voor je hier op doorborduurd ( en in dit topic informatie vraagt over Asperger) lijkt het me handig dat je vriend zich psychologisch laat onderzoeken om vast te stellen wat er aan de hand is.
Tot die tijd lijkt het me niet correct om hier uitspraken over te doen en er vanuit te gaan dat hij 'het' al heeft.
neemt niet weg dat je problemen ervaart in je relatie met
hem natuurlijk. Maar eigenlijk zeg je het zelf al een beetje he...
'Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!'
Tot die tijd lijkt het me niet correct om hier uitspraken over te doen en er vanuit te gaan dat hij 'het' al heeft.
neemt niet weg dat je problemen ervaart in je relatie met
hem natuurlijk. Maar eigenlijk zeg je het zelf al een beetje he...
'Maar dat is niet hoe ik de rest van mijn leven met iemand wil doorbrengen!'
maandag 14 september 2009 om 00:26
Mastermind, helaas ook dát hoort vaak bij een ass. Zelf mankeer je niks de wereld is gek.
Daarbij draait bij autisten de héle wereld om hen. Eigenlijk wel makkelijk, ze voelen zich bijna nooit schuldig, zijn gewoon niet bezig met joúw behoeften.
Hij vind het ook prima zo, dat durf ik met zekerheid te zeggen. Alleen....als zijn vriendin de kuierlatten neemt, zal hij waarschijnlijk compleet in de paniek schieten!
Daarbij draait bij autisten de héle wereld om hen. Eigenlijk wel makkelijk, ze voelen zich bijna nooit schuldig, zijn gewoon niet bezig met joúw behoeften.
Hij vind het ook prima zo, dat durf ik met zekerheid te zeggen. Alleen....als zijn vriendin de kuierlatten neemt, zal hij waarschijnlijk compleet in de paniek schieten!
maandag 14 september 2009 om 00:33
maandag 14 september 2009 om 00:47
Mee eens. Hij zal eerst naar de dokter moeten voor er een diagnose gesteld kan worden.
Je schrijft dat hij niet naar de dokter wil en dat jij daar NATUURLIJK respect voor hebt.
Waarom heb je daar eigenlijk respect voor?
Je zit al 2 jaar in 1 huis met een jongen die jou niet geeft wat je nodig hebt.
Ook jij hebt rechten in een relatie. Aangezien zijn aandoening veel invloed heeft op jouw leven vind ik dat je best mag eisen dat hij probeert er iets aan te doen.
Waarom zou je niet tegen hem zeggen dat je niet het idee hebt dat deze relatie een lang leven beschoren is op deze manier? Waarom niet tegen hem zeggen dat je meer nodig hebt om gelukkig te zijn met hem?
Hij zegt dat hij veel van je houdt, dan wil hij er toch ook wel wat moeite voor doen om je gelukkig te zien?
Je schrijft dat hij niet naar de dokter wil en dat jij daar NATUURLIJK respect voor hebt.
Waarom heb je daar eigenlijk respect voor?
Je zit al 2 jaar in 1 huis met een jongen die jou niet geeft wat je nodig hebt.
Ook jij hebt rechten in een relatie. Aangezien zijn aandoening veel invloed heeft op jouw leven vind ik dat je best mag eisen dat hij probeert er iets aan te doen.
Waarom zou je niet tegen hem zeggen dat je niet het idee hebt dat deze relatie een lang leven beschoren is op deze manier? Waarom niet tegen hem zeggen dat je meer nodig hebt om gelukkig te zijn met hem?
Hij zegt dat hij veel van je houdt, dan wil hij er toch ook wel wat moeite voor doen om je gelukkig te zien?
maandag 14 september 2009 om 01:34
Als eerst, ik bedoelde in mijn eerste bericht ADD.
Het is zeker niet mijn bedoeling om zomaar in het rond te strooien met ziektebeelden, en ik ben ook geen expert of zo. De reden dat wij op zoek zijn gegaan hierin, is omdat hij zo diep en diep ongelukkig was, dat we gewoon een soort van verklaring wilden.
Ik heb tijdens mijn studie veel verdiept in ADHD (en herkende erg veel in het gedrag van mijn vriend) We zijn toen samen door boeken en dingen op internet gaan lezen, ( niet alleen hierover, aar over allerlei gerelateerde dingen) en hij herkende haast ieder punt.
Het is zeker niet zo dat ik hem daarom dus maar zo ga zien o.i.d. Ik luister naar zijn verhalen, hoe hij de wereld beleeft, en zo wordt mijn beeld van hem gevormd.
Maar, inderdaad, hij wil, en wilde nooit, naar de huisarts. Het is een ontzettende eigenheimer, en 'kan het allemaal zelf wel'.
Mastermind, bedankt voor je reactie. Wat je zegt klopt hoor, zo voel ik het ook. Ik heb dat ook al heel vaak tegen hem gezegd, dat ik me een meubelstuk in zijn leven voel, terwijl ik een beetje over het hoofd word gezien. En dat voelt ontzettend naar. Hij vindt het heel fijn als ik mijn eigen gang ga, maar ik doe het toch met een rem erop, ook omdat de dingen die ik wil doen ook samen met hem zijn. Ik vind het heerlijk om de echte relatie dingetjes te doen, en er zijn een hoop dingen die ik alleen met hem zou willen delen, niet met een vriendin. En dat kan dus niet, want het boeit hem gewoon niet. Een avond naar het strand is leuk met een vriendin, maar met je vriend is het toch anders. Die dingen mis ik. Ik heb er al zo vaak met hem over gepraat, maar ik kan hem niet dwingen om die dingen leuk te vinden. Als ik hem dan overhaal om toch iets te doen, is de sfeer niet te houden, totaal niet relaxed en ik ben dan blij als we weer thuis zijn..
Op dit moment weet ik niet wat ik wil. Vind het heel moeilijk.
Hij wil inderfaad zo doorgaan op deze manier, het liefst met zo min mogelijk geklaag van mijn kant. Hij is erg lief voor me, gewoon de kleine schattige dingen, zoals me 's morgens wakker maken, voor me zorgen, eten voor me koken, een kusje en een knuffel, dus vindt hij dat ik niet moet zeuren.
Ik begin dan vaak aan mezelf te twijfelen, want natuurlijk ben ik hier heel blij mee. Maar de essentiele dingen in een relatie, samen iets opbouwen, dat mis ik!
Haasje, mijn vriend drinkt iedere avond een paar biertjes, anders kan hij zich niet ontspannen. Hij doet net alsof hij dit niet nodig heeft, maar ik merk aan hem wat het met hem doet als hij dit niet doet. Hij kan zich dan niet ontspannen en dat is heel vervelend om te zien.
Het gedrag van jouw zoon is niet heel herkenbaar, behalve die passie. Die heeft hij ook, ook de pc, en dat is het enige dat hem boeit. Maar de rest komt me niet bekend voor. Hij zegt zelf dat hij zich juist ZO goed inleeft (vanbinnen) dat hij zich expres gaat blokkeren omdat het te overweldigend voelt.
Zwantjae je hebt gelijk hoor, het is misschien neit goed om een diagnose te stellen. Het is gewoon zo herkenbaar, vooral voor hem, en daarom noemen we het zo.
Haasje, dat laatste bericht van jou, DAT herken ik helemaal.
Schuldgevoel kent hij haast niet, is hij allergisch voor. Ik moet vooral nietzielig doen. Soms gaat hij echt te ver en dan voelt hij zich wel schuldig, maar niet langer dan 5 minuten en dan moet het ook wel over zijn van mijn kant, niet meer huilen, kom op!
Ik ben al eens weg gegaan bij hem, bij een vriendin gaan zitten een paar dagen. Nou, inderdaad, hij was compleet in de war. Bellen, mailen ,met bloemen voor de deru staan. Ik wist niet wat ik zag (heb 1 keer bloemen van hem gehad in onze relatie geloof ik)
Toen kwam ik weet terug, na drie dagen was het weer hetzelfde als altijd.
JaneDoe, de reden dat ik zeg dat ik daar respect voor heb, is dat ik weet dat ik niemand kan dwingen tot hulp. Daar meoten ze zelf aan toe zijn. Ik kan hem nietaan zijn handje meenemen naar de dokter. Dat moet hij zelf willen, anders gaat het sowieso niets helpen.
ik heb al de dingen die jij hebt geschreven al tegen hem gezegd, meer dan eens. hij gaat dan huilen, zegt 'zo ben ik nu eenmaal' en ik, ik sta weer op hetzelfde punt als nu. Want ik kan van hem eisen dat hij een avond niet in zichzelf gekeerd zit, maar met mij is, maar het voelt niet echt natuurlijk dan. Veel te geforceerd. En hij zegt dan 'zo ben ik nu eenmaal' Hij denkt dat ik toch niet weg ga. zo erg is het al.
Het is zeker niet mijn bedoeling om zomaar in het rond te strooien met ziektebeelden, en ik ben ook geen expert of zo. De reden dat wij op zoek zijn gegaan hierin, is omdat hij zo diep en diep ongelukkig was, dat we gewoon een soort van verklaring wilden.
Ik heb tijdens mijn studie veel verdiept in ADHD (en herkende erg veel in het gedrag van mijn vriend) We zijn toen samen door boeken en dingen op internet gaan lezen, ( niet alleen hierover, aar over allerlei gerelateerde dingen) en hij herkende haast ieder punt.
Het is zeker niet zo dat ik hem daarom dus maar zo ga zien o.i.d. Ik luister naar zijn verhalen, hoe hij de wereld beleeft, en zo wordt mijn beeld van hem gevormd.
Maar, inderdaad, hij wil, en wilde nooit, naar de huisarts. Het is een ontzettende eigenheimer, en 'kan het allemaal zelf wel'.
Mastermind, bedankt voor je reactie. Wat je zegt klopt hoor, zo voel ik het ook. Ik heb dat ook al heel vaak tegen hem gezegd, dat ik me een meubelstuk in zijn leven voel, terwijl ik een beetje over het hoofd word gezien. En dat voelt ontzettend naar. Hij vindt het heel fijn als ik mijn eigen gang ga, maar ik doe het toch met een rem erop, ook omdat de dingen die ik wil doen ook samen met hem zijn. Ik vind het heerlijk om de echte relatie dingetjes te doen, en er zijn een hoop dingen die ik alleen met hem zou willen delen, niet met een vriendin. En dat kan dus niet, want het boeit hem gewoon niet. Een avond naar het strand is leuk met een vriendin, maar met je vriend is het toch anders. Die dingen mis ik. Ik heb er al zo vaak met hem over gepraat, maar ik kan hem niet dwingen om die dingen leuk te vinden. Als ik hem dan overhaal om toch iets te doen, is de sfeer niet te houden, totaal niet relaxed en ik ben dan blij als we weer thuis zijn..
Op dit moment weet ik niet wat ik wil. Vind het heel moeilijk.
Hij wil inderfaad zo doorgaan op deze manier, het liefst met zo min mogelijk geklaag van mijn kant. Hij is erg lief voor me, gewoon de kleine schattige dingen, zoals me 's morgens wakker maken, voor me zorgen, eten voor me koken, een kusje en een knuffel, dus vindt hij dat ik niet moet zeuren.
Ik begin dan vaak aan mezelf te twijfelen, want natuurlijk ben ik hier heel blij mee. Maar de essentiele dingen in een relatie, samen iets opbouwen, dat mis ik!
Haasje, mijn vriend drinkt iedere avond een paar biertjes, anders kan hij zich niet ontspannen. Hij doet net alsof hij dit niet nodig heeft, maar ik merk aan hem wat het met hem doet als hij dit niet doet. Hij kan zich dan niet ontspannen en dat is heel vervelend om te zien.
Het gedrag van jouw zoon is niet heel herkenbaar, behalve die passie. Die heeft hij ook, ook de pc, en dat is het enige dat hem boeit. Maar de rest komt me niet bekend voor. Hij zegt zelf dat hij zich juist ZO goed inleeft (vanbinnen) dat hij zich expres gaat blokkeren omdat het te overweldigend voelt.
Zwantjae je hebt gelijk hoor, het is misschien neit goed om een diagnose te stellen. Het is gewoon zo herkenbaar, vooral voor hem, en daarom noemen we het zo.
Haasje, dat laatste bericht van jou, DAT herken ik helemaal.
Schuldgevoel kent hij haast niet, is hij allergisch voor. Ik moet vooral nietzielig doen. Soms gaat hij echt te ver en dan voelt hij zich wel schuldig, maar niet langer dan 5 minuten en dan moet het ook wel over zijn van mijn kant, niet meer huilen, kom op!
Ik ben al eens weg gegaan bij hem, bij een vriendin gaan zitten een paar dagen. Nou, inderdaad, hij was compleet in de war. Bellen, mailen ,met bloemen voor de deru staan. Ik wist niet wat ik zag (heb 1 keer bloemen van hem gehad in onze relatie geloof ik)
Toen kwam ik weet terug, na drie dagen was het weer hetzelfde als altijd.
JaneDoe, de reden dat ik zeg dat ik daar respect voor heb, is dat ik weet dat ik niemand kan dwingen tot hulp. Daar meoten ze zelf aan toe zijn. Ik kan hem nietaan zijn handje meenemen naar de dokter. Dat moet hij zelf willen, anders gaat het sowieso niets helpen.
ik heb al de dingen die jij hebt geschreven al tegen hem gezegd, meer dan eens. hij gaat dan huilen, zegt 'zo ben ik nu eenmaal' en ik, ik sta weer op hetzelfde punt als nu. Want ik kan van hem eisen dat hij een avond niet in zichzelf gekeerd zit, maar met mij is, maar het voelt niet echt natuurlijk dan. Veel te geforceerd. En hij zegt dan 'zo ben ik nu eenmaal' Hij denkt dat ik toch niet weg ga. zo erg is het al.
maandag 14 september 2009 om 07:46
je moet bij jezelf kijken of dit is wat je wilt.
kan je dit volhouden ja of nee.
want zoiets veranderd niet meer.
mijn man heeft pdd-nos..
is snel overprikkeld,en kan niet van de 1 op andere moment met me weg..
hij moet dat ruim vantevoren weten,zodat hij zich er op aan kan passen.
wij zijn al 15 jaar samen,het is ook een schat van een man.
marar hij laat me ook vrij op heel veel gebieden.
en iedereen heeft wel zijn eigenaardigheden...dat hij niet zo sociaal is,tja helaas..
maar ik lees in jouw verhalen dat je het eigenlijks niet wilt.
kan je dit volhouden ja of nee.
want zoiets veranderd niet meer.
mijn man heeft pdd-nos..
is snel overprikkeld,en kan niet van de 1 op andere moment met me weg..
hij moet dat ruim vantevoren weten,zodat hij zich er op aan kan passen.
wij zijn al 15 jaar samen,het is ook een schat van een man.
marar hij laat me ook vrij op heel veel gebieden.
en iedereen heeft wel zijn eigenaardigheden...dat hij niet zo sociaal is,tja helaas..
maar ik lees in jouw verhalen dat je het eigenlijks niet wilt.
maandag 14 september 2009 om 08:14
Ik herken echt 100% uit jouw verhaal over hoe hij doet en wat voor gevoel dat mij gaf (onzeker, overbodig, onbegrepen) en hoewel ik heel veel van hem hield was liefde alleen niet genoeg voor mij en ben ik er uiteindelijk toch mee gestopt.
Mijn vriend had overigens Asperger zonder tics en voor de buitenwereld totaal sociaal aangepast gedrag. Dat toneelspelen maakte hem zo moe dat hij binnenshuis wilde opladen met muziek, computerspelletjes e.d. Ik moest hem dan vooral niet storen, maar wel "gezellig" thuis zijn.
Ik wil jouw vriend natuurlijk geen etiket opplakken, maar alleen even aangeven dat ik het helemaal herken en er uiteindelijk niet mee om kon gaan.
Nu denk ik met liefde aan hem terug, maar voel ontzettend veel opluchting dat ik met hem gebroken hem, want nu is er weer ruimte voor mezelf en mijn behoeftes.
Mijn vriend had overigens Asperger zonder tics en voor de buitenwereld totaal sociaal aangepast gedrag. Dat toneelspelen maakte hem zo moe dat hij binnenshuis wilde opladen met muziek, computerspelletjes e.d. Ik moest hem dan vooral niet storen, maar wel "gezellig" thuis zijn.
Ik wil jouw vriend natuurlijk geen etiket opplakken, maar alleen even aangeven dat ik het helemaal herken en er uiteindelijk niet mee om kon gaan.
Nu denk ik met liefde aan hem terug, maar voel ontzettend veel opluchting dat ik met hem gebroken hem, want nu is er weer ruimte voor mezelf en mijn behoeftes.
maandag 14 september 2009 om 08:33
Ik herken ook alles wat je schrijft. Ik ben 9 jaar samen met zo'n man (wat het etiket ook mag wezen). Ik heb een kind met hem, en ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie.
Ik kan er eigenlijk niet meer tegen, maar ik kan en wil ook niet de wereld van mijn kinderen weer overhoop halen.
Soms denk ik dat ik teveel verwacht van een relatie; hij is tenslotte een heel goed/eerlijk mens,
maar als ik jullie verhalen lees, dan weet ik dat ik niet de enige ben die iets heel fundamenteels mist.
We zijn in relatietherapie, maar dat helpt ook niet echt. (Hij doet bijvoorbeeld gewoon de opdrachten niet)
Het lijkt er op dat mijn idee van een relatie en wederkerigheid en samen zijn heel anders is dan het zijne.
Hij voelt zich op zijn beurt, door mijn gemis constant falen en tekort schieten en weet niet hoe hij het moet oplossen.
Hij wil inderdaad gewoon dat ik ' er ben' . Ik wil contact. Ik voel me een schemerlamp. Dat gaat niet meer over.
Ik raad je dan ook met klem aan deze relatie te beëindigen. Hoeveel je ook van hem houdt. Ik denk dat je hem er uiteindelijk ook een plezier mee doet. En vooral jezelf. Blijf als het kan vrienden, hij is -voor jou- geen relatiemateriaal.
Ik kan er eigenlijk niet meer tegen, maar ik kan en wil ook niet de wereld van mijn kinderen weer overhoop halen.
Soms denk ik dat ik teveel verwacht van een relatie; hij is tenslotte een heel goed/eerlijk mens,
maar als ik jullie verhalen lees, dan weet ik dat ik niet de enige ben die iets heel fundamenteels mist.
We zijn in relatietherapie, maar dat helpt ook niet echt. (Hij doet bijvoorbeeld gewoon de opdrachten niet)
Het lijkt er op dat mijn idee van een relatie en wederkerigheid en samen zijn heel anders is dan het zijne.
Hij voelt zich op zijn beurt, door mijn gemis constant falen en tekort schieten en weet niet hoe hij het moet oplossen.
Hij wil inderdaad gewoon dat ik ' er ben' . Ik wil contact. Ik voel me een schemerlamp. Dat gaat niet meer over.
Ik raad je dan ook met klem aan deze relatie te beëindigen. Hoeveel je ook van hem houdt. Ik denk dat je hem er uiteindelijk ook een plezier mee doet. En vooral jezelf. Blijf als het kan vrienden, hij is -voor jou- geen relatiemateriaal.
maandag 14 september 2009 om 09:45
Gelukkig dat jullie me begrijpen. Ik weet diep in mijn hart dat jullie gelijk hebben, en ik, als ik dit niet genoeg vind, de relatie moet verbreken.
Tulin, mijn vriend voelt zich inderdaad tekort schieten, en dat wil ik hem ook niet steeds aandoen, dat hij zich zo voelt.
En ik weet ook gewoon dat DIT is wat ik bij hem kan krijgen, niet meer en niet minder.
Ik ben gewoon zo bang om de relatie te verbreken.
Ten eerste ben ik nog stapelgek op hem, dus ik weet dat het me pijn gaat doen, iets waar ik zo tegenop zie.
Ten tweede ben ik heel erg bang dat hij een ander zal vinden, waar het wel mee lukt, en dat ik dan altijd zal voelen dat het aan mij ligt. Dit is een irreele angst, omdat hij zich helemaal neit bezig houdt met andere mensen, laat staan meisjes, maar toch, ik dnek dan 'Als hij bij mij is, is hij tenminste niet bij een ander' Verdient geen schoonheidsprijs, ik weet het.
Ik heb erg het idee dat ik de enige ben die nog de relatie in stand houdt, door kleine dingetjes. Ik heb besloten om daar mee op te houden. Misschien dat het op die manier makkelijker is voor mij om afstand te houden,
Tulin, mijn vriend voelt zich inderdaad tekort schieten, en dat wil ik hem ook niet steeds aandoen, dat hij zich zo voelt.
En ik weet ook gewoon dat DIT is wat ik bij hem kan krijgen, niet meer en niet minder.
Ik ben gewoon zo bang om de relatie te verbreken.
Ten eerste ben ik nog stapelgek op hem, dus ik weet dat het me pijn gaat doen, iets waar ik zo tegenop zie.
Ten tweede ben ik heel erg bang dat hij een ander zal vinden, waar het wel mee lukt, en dat ik dan altijd zal voelen dat het aan mij ligt. Dit is een irreele angst, omdat hij zich helemaal neit bezig houdt met andere mensen, laat staan meisjes, maar toch, ik dnek dan 'Als hij bij mij is, is hij tenminste niet bij een ander' Verdient geen schoonheidsprijs, ik weet het.
Ik heb erg het idee dat ik de enige ben die nog de relatie in stand houdt, door kleine dingetjes. Ik heb besloten om daar mee op te houden. Misschien dat het op die manier makkelijker is voor mij om afstand te houden,
maandag 14 september 2009 om 10:00
Maar al vindt hij iemand met wie het wel lukt; dan nog ligt het niet aan jou!
Misschien vind hij wel een meisje dat ook heel weinig behoefte heeft aan 'samen'. Ik hoop het voor hem. Maar jij bent dat meisje niet en je kunt dat ook niet worden. Jouw verlangen gaat niet weg. Het gaat je alleen vreselijk frustreren.
Als jij ophoudt de relatie in stand te houden, dan zul je inderdaad afstand creëren. Wil je dat doen om het afscheid makkelijker te maken? Of om je verlangens te temmen?
Ik probeer dat ook regelmatig, ik sluit me dan in feite af, onder het mom van:
als ik niets verwacht, kan ik ook niet teleurgesteld raken.
Maar het werkt niet. Ik word er doodongelukkig van, het is mijn aard niet.
Kijk goed naar jezelf:
wil je dit, kun je dit, ben jij dit?
Je faalt niet als je er mee stopt. De conclusie is dan simpelweg dat jullie verwachtingen en karakters te ver uit elkaar liggen. Niemands fout. Wel dikke pech.
Misschien vind hij wel een meisje dat ook heel weinig behoefte heeft aan 'samen'. Ik hoop het voor hem. Maar jij bent dat meisje niet en je kunt dat ook niet worden. Jouw verlangen gaat niet weg. Het gaat je alleen vreselijk frustreren.
Als jij ophoudt de relatie in stand te houden, dan zul je inderdaad afstand creëren. Wil je dat doen om het afscheid makkelijker te maken? Of om je verlangens te temmen?
Ik probeer dat ook regelmatig, ik sluit me dan in feite af, onder het mom van:
als ik niets verwacht, kan ik ook niet teleurgesteld raken.
Maar het werkt niet. Ik word er doodongelukkig van, het is mijn aard niet.
Kijk goed naar jezelf:
wil je dit, kun je dit, ben jij dit?
Je faalt niet als je er mee stopt. De conclusie is dan simpelweg dat jullie verwachtingen en karakters te ver uit elkaar liggen. Niemands fout. Wel dikke pech.
maandag 14 september 2009 om 10:16
Ik ben er zelf zo een (en inderdaad onderweg naar een diagnose in het ass spectrum, al kan ik dat nog slecht geloven).
Ik heb me altijd heel geborgen gevoeld bij mensen die veilig aanvoelden, met een boek op schoot, of sinds ik het viva-forum heb ontdekt achter de computer, met af en toe gezellig aan tafel keuvelen, en af en toe wat leuks gaan doen, maar vooral niet te veel en helemaal vooral niet de godganse dag interactie. Zoals ik het nu zie: ik heb pauzes nodig binnen de relatie met mijn kinderen, mijn werk, de buitenwereld. Krijg ik die pauzes niet dan raak ik gestresst of overprikkeld.
Overigens kan ik me niet vinden in de beschrijving dat sex, leuke dingen, etc. hem niet interesseren. Ik zou aan jou vragen om uit te zoeken of die dingen hem niet interesseren, of in veel beperktere mate dan ze jou interesseren.
Willen jullie samen verder dan zul je eigenlijk samen je behoeften in kaart moeten brengen. Hij dus iets meer energieverslindende activiteiten ten behoeve van jou moeten doen, jij iets meer pauzetijd moeten vrijmaken voor hem.
Praten dus, evt. met de agenda erbij.
Mijn agenda is overigens rekkelijk. Ik ben me ervan bewust dat mijn kinderen tijd met mij nodig hebben, in de vorm van spelletjes of zo. Ik probeer die tijd vrij te maken, maar als ik echt al overprikkeld ben op een bepaald moment, vraag ik een rain check. Vind wel dat ik me dan dus aan die belofte moet houden, dus later dat spelletje doen, of iets anders, minder intensief, met het kind doen. Ook als *whatever etiket* leef je niet alleen op de wereld en heb je rekening te houden met anderen.
Maar helemaal worden zoals anderen verwachten dat je bent zit er domweg niet in.
Ik heb me altijd heel geborgen gevoeld bij mensen die veilig aanvoelden, met een boek op schoot, of sinds ik het viva-forum heb ontdekt achter de computer, met af en toe gezellig aan tafel keuvelen, en af en toe wat leuks gaan doen, maar vooral niet te veel en helemaal vooral niet de godganse dag interactie. Zoals ik het nu zie: ik heb pauzes nodig binnen de relatie met mijn kinderen, mijn werk, de buitenwereld. Krijg ik die pauzes niet dan raak ik gestresst of overprikkeld.
Overigens kan ik me niet vinden in de beschrijving dat sex, leuke dingen, etc. hem niet interesseren. Ik zou aan jou vragen om uit te zoeken of die dingen hem niet interesseren, of in veel beperktere mate dan ze jou interesseren.
Willen jullie samen verder dan zul je eigenlijk samen je behoeften in kaart moeten brengen. Hij dus iets meer energieverslindende activiteiten ten behoeve van jou moeten doen, jij iets meer pauzetijd moeten vrijmaken voor hem.
Praten dus, evt. met de agenda erbij.
Mijn agenda is overigens rekkelijk. Ik ben me ervan bewust dat mijn kinderen tijd met mij nodig hebben, in de vorm van spelletjes of zo. Ik probeer die tijd vrij te maken, maar als ik echt al overprikkeld ben op een bepaald moment, vraag ik een rain check. Vind wel dat ik me dan dus aan die belofte moet houden, dus later dat spelletje doen, of iets anders, minder intensief, met het kind doen. Ook als *whatever etiket* leef je niet alleen op de wereld en heb je rekening te houden met anderen.
Maar helemaal worden zoals anderen verwachten dat je bent zit er domweg niet in.
maandag 14 september 2009 om 10:41
Tulin, als ik op zou houden met de relatie in stand houden, dan denk ik dat het hier nogal ongezellig zou worden. De reden dat ik dat wil doen is eigenlij vooral omdat ik dan ophou met HOOP voelen, en me kan gaan richten op mezelf.
Iedere keer als ik iets doe dat ons samen brengt, of praat over de toekomst samen (op een leuke manier, plannetjes maken etc.) dan voel ik hoop, wat enige uren later weer de rond in geboord wordt doordat hij zo in zichzelf gekeerd is en ik daar mee geconfronteerd word.
Ik denk dat je een goed punt hebt met het woord 'falen' Ik heb zo erg mijn best gedaan om dit te laten werken, ik heb zijn behoeften voor die van mij gezet, ik vind hem diep vanbinnen ook gewoon zielig omdat hij niet gelukkig is, en ik heb er voor geknokt om hem gelukkig te maken, en het is mislukt. Daar baal ik ontzettend van, vooral omdat ik echt dacht dat ik voor altijd bij hem zou willen blijven.
Riedeltje, hij heeft zeker begrip voor mijn wensen. Maar wat hij zegt, is dat hij die wensen (samen dingen doen, op vakantie, een dagje de computers uit en boeken weg, en gewoon samen zijn) niet deelt en daar ook niets aan kan doen. Dus begrip ja, maar het delen, nee.
Mamzelle, mijn vriend zegt inderdaad dat hij zich heel geborgen en fijn voelt bij mij, als we het gewoon lekker rustig hebben, ik mijn gang ga, hij zijn gang gaat, en wel gewoon bij elkaar in de kamer zijn. Hij zegt dan dat hij het zo gezellig vindt, en ziet er dan ook echt ontspannen uit. En begrijp me niet verkeerd, ik geniet ook intens van deze momenten, alleen ja, ik wil ook weleens iets anders. We hebben ook een aantal keer gepraat over meer dingen samen doen, maar hij ziet het gewoon niet zitten. Als we een enkele keer samen naar de stad gaan of zo, wordt hij ook vaak helemaal niet lekker, hij ziet teveel, hoort teveel, ruikt teveel, en valt bijna flauw. Nou,dat is natuurlijk voor hem helemaal niet leuk, en ik wil het natuurlijk ook niet op die manier.
De dingen als leuke dingen doen, vakantie, seks etc. we hebben er al heel vaak over gepraat (we zijn altijd heel open en eerlijk naar elkaar toe, vooral hij, hij kan soms zo eerlijk zijn dat het bot kan overkomen, ook naar anderen) en hij zegt dat hij er gewoon niet zoveel mee heeft. Hij vindt het een keer leuk, msischien twee keer, dan is de kick er voor hem vanaf en vindt hij het saai. Vroeger ging hij dan op zoek naar een andere kick (bijvoorbeeld steeds moeilijkere dingen leren, of steeds meer sporten) maar de laatste jaren is hij daar mee gestopt omdat hij doorheeft dat dat een eindeloos gebed is. Dus nu doet hij gewoon 1 ding, dat interesseert hem, en de rest doet hij niet, of zonder te genieten. Hij kan er wel op kleine momneten van genieten, maar voor de rest doet het hem niet zoveel.
Ik heb ook wel eens tegen hem gezegd, de helft van de reden waarom ik geniet van dingen samen doen met iemand, is zien dat de ander er van geniet.
Ik word er er verdrietig van dat hij en ik ons allebei 'niet goed genoeg ' voelen in deze relatie. Ik wil juist niet iemand zijn die een ander het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn, zeker niet als er e.v.t. toch iets als ADD o.i.d. speelt.
Sorry voor weer zo'n lang bericht..
Iedere keer als ik iets doe dat ons samen brengt, of praat over de toekomst samen (op een leuke manier, plannetjes maken etc.) dan voel ik hoop, wat enige uren later weer de rond in geboord wordt doordat hij zo in zichzelf gekeerd is en ik daar mee geconfronteerd word.
Ik denk dat je een goed punt hebt met het woord 'falen' Ik heb zo erg mijn best gedaan om dit te laten werken, ik heb zijn behoeften voor die van mij gezet, ik vind hem diep vanbinnen ook gewoon zielig omdat hij niet gelukkig is, en ik heb er voor geknokt om hem gelukkig te maken, en het is mislukt. Daar baal ik ontzettend van, vooral omdat ik echt dacht dat ik voor altijd bij hem zou willen blijven.
Riedeltje, hij heeft zeker begrip voor mijn wensen. Maar wat hij zegt, is dat hij die wensen (samen dingen doen, op vakantie, een dagje de computers uit en boeken weg, en gewoon samen zijn) niet deelt en daar ook niets aan kan doen. Dus begrip ja, maar het delen, nee.
Mamzelle, mijn vriend zegt inderdaad dat hij zich heel geborgen en fijn voelt bij mij, als we het gewoon lekker rustig hebben, ik mijn gang ga, hij zijn gang gaat, en wel gewoon bij elkaar in de kamer zijn. Hij zegt dan dat hij het zo gezellig vindt, en ziet er dan ook echt ontspannen uit. En begrijp me niet verkeerd, ik geniet ook intens van deze momenten, alleen ja, ik wil ook weleens iets anders. We hebben ook een aantal keer gepraat over meer dingen samen doen, maar hij ziet het gewoon niet zitten. Als we een enkele keer samen naar de stad gaan of zo, wordt hij ook vaak helemaal niet lekker, hij ziet teveel, hoort teveel, ruikt teveel, en valt bijna flauw. Nou,dat is natuurlijk voor hem helemaal niet leuk, en ik wil het natuurlijk ook niet op die manier.
De dingen als leuke dingen doen, vakantie, seks etc. we hebben er al heel vaak over gepraat (we zijn altijd heel open en eerlijk naar elkaar toe, vooral hij, hij kan soms zo eerlijk zijn dat het bot kan overkomen, ook naar anderen) en hij zegt dat hij er gewoon niet zoveel mee heeft. Hij vindt het een keer leuk, msischien twee keer, dan is de kick er voor hem vanaf en vindt hij het saai. Vroeger ging hij dan op zoek naar een andere kick (bijvoorbeeld steeds moeilijkere dingen leren, of steeds meer sporten) maar de laatste jaren is hij daar mee gestopt omdat hij doorheeft dat dat een eindeloos gebed is. Dus nu doet hij gewoon 1 ding, dat interesseert hem, en de rest doet hij niet, of zonder te genieten. Hij kan er wel op kleine momneten van genieten, maar voor de rest doet het hem niet zoveel.
Ik heb ook wel eens tegen hem gezegd, de helft van de reden waarom ik geniet van dingen samen doen met iemand, is zien dat de ander er van geniet.
Ik word er er verdrietig van dat hij en ik ons allebei 'niet goed genoeg ' voelen in deze relatie. Ik wil juist niet iemand zijn die een ander het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn, zeker niet als er e.v.t. toch iets als ADD o.i.d. speelt.
Sorry voor weer zo'n lang bericht..
maandag 14 september 2009 om 10:53
Hi Love_light,
klinkt niet alsof je gelukkig bent. Het is balen dat je er zoveel tijd en energie in hebt gestoken, ik heb het idee dat je echt al-les hebt geprobeerd. Het idee van een relatie is dat het leuk is. Is dat het nog voor je? Voor mij was dat het niet meer, maar ik kon het toch niet eindigen. En dus deed hij het. Waardoor ik me totaal machteloos en verdrietig voelde want ik had al-les geprobeerd en nu kreeg ik ook nog eens de kous op mijn kop. Het voelde verkeerd, het voelde alsof ik er een punt achter had moeten zetten. Nu 8 maanden verder heb ik het wel verwerkt. Suc6 de komende tijd. Als je het uitmaakt zal het nog een tijd niet leuk zijn. Of leg je erbij neer dat de relatie hoe die nu is, genoeg voor je is.
klinkt niet alsof je gelukkig bent. Het is balen dat je er zoveel tijd en energie in hebt gestoken, ik heb het idee dat je echt al-les hebt geprobeerd. Het idee van een relatie is dat het leuk is. Is dat het nog voor je? Voor mij was dat het niet meer, maar ik kon het toch niet eindigen. En dus deed hij het. Waardoor ik me totaal machteloos en verdrietig voelde want ik had al-les geprobeerd en nu kreeg ik ook nog eens de kous op mijn kop. Het voelde verkeerd, het voelde alsof ik er een punt achter had moeten zetten. Nu 8 maanden verder heb ik het wel verwerkt. Suc6 de komende tijd. Als je het uitmaakt zal het nog een tijd niet leuk zijn. Of leg je erbij neer dat de relatie hoe die nu is, genoeg voor je is.
