Kinderen
alle pijlers
een 'bijzonder' kind, een vloek of een zegen
vrijdag 25 september 2009 om 08:03
een bijzonder kind is misschien niet het goede woord maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
deze week hebben wij te horen gekregen dat onze zoon een autistische stoornis en adhd heeft. dat is best hefitg maar wij proberen heel positief te zijn en te zorgen dat het allemaal goed loopt binnen ons gezin. zijn tweelingbroer heeft ook adhd dus gelukkig houden ze elkaar bezig.
nu was ik laatst op het handbalveld en hadden we het er zo over. onze trainster vroeg wat de uitslag was van zijn kinderpsychiatrisch onderzoek en ik vertelde dat zo. een andere vrouw die erbij stond zei toen tegen mij: goh wat heb jij dan een pech zeg.
mijn trainster nam het voor me op en zei dan ook, dat moet je niet als pech zien hoor, je moet positief blijven.
zo denk ik er zelf over en ik zei zelf tegen die vrouw dat wij de gebruiksaanwijzing hebben gekregen die veel ouders niet krijgen en dat we gelukkig zijn met ons gezin.
hoe zien jullie dat, een 'bijzonder' kind, zien jullie het als een vloek of een zegen?
wij zien het als een zegen, als je negatief bent dan merkt je kind dat ook en dan wordt hij of zij alleen maar ongelukkig van.
wij zijn heel positief en mensen die dat voor ons niet willen zijn, daar praten we niet meer mee.
en dat niet alleen, onze omgeving weet precies hoe ze met onze donders om moeten gaan en dat is heel mooi om te zien.
zo creeren onze vrienden een heel veilig klimaat voor hem waar hij zichzelf kan zijn en voor zijn broer ook. mijn teamgenoten gaan er zo goed mee om, menig mens kan er wat van leren.
deze week hebben wij te horen gekregen dat onze zoon een autistische stoornis en adhd heeft. dat is best hefitg maar wij proberen heel positief te zijn en te zorgen dat het allemaal goed loopt binnen ons gezin. zijn tweelingbroer heeft ook adhd dus gelukkig houden ze elkaar bezig.
nu was ik laatst op het handbalveld en hadden we het er zo over. onze trainster vroeg wat de uitslag was van zijn kinderpsychiatrisch onderzoek en ik vertelde dat zo. een andere vrouw die erbij stond zei toen tegen mij: goh wat heb jij dan een pech zeg.
mijn trainster nam het voor me op en zei dan ook, dat moet je niet als pech zien hoor, je moet positief blijven.
zo denk ik er zelf over en ik zei zelf tegen die vrouw dat wij de gebruiksaanwijzing hebben gekregen die veel ouders niet krijgen en dat we gelukkig zijn met ons gezin.
hoe zien jullie dat, een 'bijzonder' kind, zien jullie het als een vloek of een zegen?
wij zien het als een zegen, als je negatief bent dan merkt je kind dat ook en dan wordt hij of zij alleen maar ongelukkig van.
wij zijn heel positief en mensen die dat voor ons niet willen zijn, daar praten we niet meer mee.
en dat niet alleen, onze omgeving weet precies hoe ze met onze donders om moeten gaan en dat is heel mooi om te zien.
zo creeren onze vrienden een heel veilig klimaat voor hem waar hij zichzelf kan zijn en voor zijn broer ook. mijn teamgenoten gaan er zo goed mee om, menig mens kan er wat van leren.
vrijdag 25 september 2009 om 08:20
Ik vind het hebben van kinderen een zegen. En ieder kind is anders ('t zijn net mensen). Ik heb twee zoons met een autistische stoornis, maar ik zie dat alleen maar als toevoeging voor de buitenwereld. Voor mij zijn het mijn zoons en er is in mijn idee weinig veranderd sinds de diagnose, althans, niet in hoe ik ze zie. Wel zijn mijn zorgen groter geworden, want vooral bij mijn oudste heb ik wel zorgen of hij überhaupt ooit zelfstandig zal worden.
En verder eens met Fame.
En verder eens met Fame.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 25 september 2009 om 08:31
Ik heb geen moeite met de titel. De waarheid ligt ergens in het midden. Het zorgt voor extra pijn in mijn buik als bv het woord "middelbaar onderwijs" valt, maar ik geniet ook ontzettend van mijn bijzondere zoon.
Het is een licht kind, een zonnestraal... zo mooi en zo slim. En het is maar de vraag of hij het ooit helemaal zelfstandig gaat redden in de boze grotemensen wereld maar hij is in elk geval innemend.
En mocht het lastig worden dan zijn wij er voor hem...
Veel geluk met je bijzondere kind.
Het is een licht kind, een zonnestraal... zo mooi en zo slim. En het is maar de vraag of hij het ooit helemaal zelfstandig gaat redden in de boze grotemensen wereld maar hij is in elk geval innemend.
En mocht het lastig worden dan zijn wij er voor hem...
Veel geluk met je bijzondere kind.
vrijdag 25 september 2009 om 08:36
Nou, je kunt wel in situaties terecht komen waarvan je denkt: waarom?? Waarom wij, waarom ons kind, waarom???? Slapeloze nachten kun je daarvan hebben. Dus wat dat betreft: ja, het kan best wel eens een "vloek" zijn.
Maaaaar, aan de andere kant: het is gewoon mijn ontzettend bijzondere, leuke, originele, uitdagende, lieve, kwetsbare kind. Daar kan niks tegenop!
En ach, je bent niet zo snel meer van slag als er iets gebeurt. Das wel positief
Maaaaar, aan de andere kant: het is gewoon mijn ontzettend bijzondere, leuke, originele, uitdagende, lieve, kwetsbare kind. Daar kan niks tegenop!
En ach, je bent niet zo snel meer van slag als er iets gebeurt. Das wel positief
vrijdag 25 september 2009 om 08:43
quote:Liv schreef op 25 september 2009 @ 08:36:
Nou, je kunt wel in situaties terecht komen waarvan je denkt: waarom?? Waarom wij, waarom ons kind, waarom???? Slapeloze nachten kun je daarvan hebben. Dus wat dat betreft: ja, het kan best wel eens een "vloek" zijn.
Maaaaar, aan de andere kant: het is gewoon mijn ontzettend bijzondere, leuke, originele, uitdagende, lieve, kwetsbare kind. Daar kan niks tegenop!
En ach, je bent niet zo snel meer van slag als er iets gebeurt. Das wel positief
Heel mooi, precies wat ik had willen schrijven.
Het is niet altijd een zegen, als hij voor de 3e keer in zijn broekpoept, zijn poep verstopt op zijn kamer en er later mee gaat spelen, met zijn 8 jaar. Dan kan ik dat niet als een zegen zien, met de beste wil van de wereld niet. Ook niet als een verrijking of iets leuks.
Als hij dicht tegen mij aankomt zitten, als een blok beton want echt kroelen kan ie niet, en zegt "ik hou van jou" op zijn typische toontje, dan voel ik een golf van liefde en is het wel een zegen.
Nou, je kunt wel in situaties terecht komen waarvan je denkt: waarom?? Waarom wij, waarom ons kind, waarom???? Slapeloze nachten kun je daarvan hebben. Dus wat dat betreft: ja, het kan best wel eens een "vloek" zijn.
Maaaaar, aan de andere kant: het is gewoon mijn ontzettend bijzondere, leuke, originele, uitdagende, lieve, kwetsbare kind. Daar kan niks tegenop!
En ach, je bent niet zo snel meer van slag als er iets gebeurt. Das wel positief
Heel mooi, precies wat ik had willen schrijven.
Het is niet altijd een zegen, als hij voor de 3e keer in zijn broekpoept, zijn poep verstopt op zijn kamer en er later mee gaat spelen, met zijn 8 jaar. Dan kan ik dat niet als een zegen zien, met de beste wil van de wereld niet. Ook niet als een verrijking of iets leuks.
Als hij dicht tegen mij aankomt zitten, als een blok beton want echt kroelen kan ie niet, en zegt "ik hou van jou" op zijn typische toontje, dan voel ik een golf van liefde en is het wel een zegen.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 25 september 2009 om 09:06
misschien is een vloek of een zegen een verkeerde titel maar dat zijn wel 2 extremen die ik in mijn dagelijks leven en in mijn werk tegenkom.
voor mij is het ook geen vloek en ook niet altijd een zegen, het is gewoon mijn kind en wij proberen altijd positief te zijn.
maar als hij s'nachts wakker wordt en ons roept omdat zijn deken niet goed ligt, dan vind ik dat niet fijn. dat maakt hij s'ochtends dan weer goed door een dikke knuf en een gemeende ik hou van je mama.
het andere positieve hieraan is dat het mij heel erg motiveert om weer naar school te gaan en hbo pedagogiek te doen omdat ik dan ouders en kinderen kan gaan helpen die ook een bijzonder kind hebben.
doordat je het zelf ervaart, kun je je vaak ook inleven in een ander en dat is zo fijn, gewoon weten dat er mensen die met de zelfde issues worstelen als jij en ook positief kunnen blijven.
dat doet een mens goed.
voor mij is het ook geen vloek en ook niet altijd een zegen, het is gewoon mijn kind en wij proberen altijd positief te zijn.
maar als hij s'nachts wakker wordt en ons roept omdat zijn deken niet goed ligt, dan vind ik dat niet fijn. dat maakt hij s'ochtends dan weer goed door een dikke knuf en een gemeende ik hou van je mama.
het andere positieve hieraan is dat het mij heel erg motiveert om weer naar school te gaan en hbo pedagogiek te doen omdat ik dan ouders en kinderen kan gaan helpen die ook een bijzonder kind hebben.
doordat je het zelf ervaart, kun je je vaak ook inleven in een ander en dat is zo fijn, gewoon weten dat er mensen die met de zelfde issues worstelen als jij en ook positief kunnen blijven.
dat doet een mens goed.
vrijdag 25 september 2009 om 09:23
Ik denk ook niet dat je het zo zou moeten stellen, een vloek of een zegen. Alle kinderen zijn soms 'een vloek' en soms weer 'een zegen', met of zonder een of andere stoornis of aandoening.
Ik vind het wel een verzoeking om tot acceptatie te komen dat er 'iets' is. Wij zitten in dit proces, onze oudste gaat binnenkort getest worden en dan zal er denk ik ADD uitkomen met wellicht een of twee trekken uit het autistisch spectrum of iets van dien aard. En met onze jongste voorzie ik ook wel het een en ander zodra die rijp is voor groep 3.
Ik merk bij mezelf dat ik onbewust toch een bepaalde verwachting had qua kinderen, terwijl ik altijd juist dacht daar heel open en neutraal in te staan. Als het kind maar gelukkig is. Dat huldig ik ook, maar ik merk dus dat ik toch het een en ander moet bijstellen. Dat ik eigenlijk ergens had verwacht dat ik kinderen zou krijgen die graag goede schoolprestaties leveren. Waarom ik dat dus bleek te denken weet ik niet, want mij boeide het nooit zo als kind en mijn man ook niet. Bovendien heb ik zelf ADD en kun je er bij mijn man ook wel flink wat aspecten van vinden. Maar dit terzijde, het gaat erom dat ik toch wel merk dat je voor dingen komt te staan in jezelf ook, die je nog niet wist of die ergens sluimerden.
Ook dit is, in the end, weer een boeiend proces. Dus ja, haha, misschien ook in dat opzicht toch wel een zegen.
xx lisa.
Ik vind het wel een verzoeking om tot acceptatie te komen dat er 'iets' is. Wij zitten in dit proces, onze oudste gaat binnenkort getest worden en dan zal er denk ik ADD uitkomen met wellicht een of twee trekken uit het autistisch spectrum of iets van dien aard. En met onze jongste voorzie ik ook wel het een en ander zodra die rijp is voor groep 3.
Ik merk bij mezelf dat ik onbewust toch een bepaalde verwachting had qua kinderen, terwijl ik altijd juist dacht daar heel open en neutraal in te staan. Als het kind maar gelukkig is. Dat huldig ik ook, maar ik merk dus dat ik toch het een en ander moet bijstellen. Dat ik eigenlijk ergens had verwacht dat ik kinderen zou krijgen die graag goede schoolprestaties leveren. Waarom ik dat dus bleek te denken weet ik niet, want mij boeide het nooit zo als kind en mijn man ook niet. Bovendien heb ik zelf ADD en kun je er bij mijn man ook wel flink wat aspecten van vinden. Maar dit terzijde, het gaat erom dat ik toch wel merk dat je voor dingen komt te staan in jezelf ook, die je nog niet wist of die ergens sluimerden.
Ook dit is, in the end, weer een boeiend proces. Dus ja, haha, misschien ook in dat opzicht toch wel een zegen.
xx lisa.
vrijdag 25 september 2009 om 09:30
quote:Liv schreef op 25 september 2009 @ 08:36:
Nou, je kunt wel in situaties terecht komen waarvan je denkt: waarom?? Waarom wij, waarom ons kind, waarom???? Slapeloze nachten kun je daarvan hebben. Dus wat dat betreft: ja, het kan best wel eens een "vloek" zijn.
Maaaaar, aan de andere kant: het is gewoon mijn ontzettend bijzondere, leuke, originele, uitdagende, lieve, kwetsbare kind. Daar kan niks tegenop!
En ach, je bent niet zo snel meer van slag als er iets gebeurt. Das wel positief
Ik vraag me gelukkig nooit af "waarom wij", vind ik zo'n rare vraag. Als iemand dat al es zegt is mijn reactie: "waarom wij niet?" Overal is wel iets, hier is het autisme, elders is het weer wat anders.
En als het al een vloek is, dan toch vooral om de buitenwereld zo raar reageert.
Nou, je kunt wel in situaties terecht komen waarvan je denkt: waarom?? Waarom wij, waarom ons kind, waarom???? Slapeloze nachten kun je daarvan hebben. Dus wat dat betreft: ja, het kan best wel eens een "vloek" zijn.
Maaaaar, aan de andere kant: het is gewoon mijn ontzettend bijzondere, leuke, originele, uitdagende, lieve, kwetsbare kind. Daar kan niks tegenop!
En ach, je bent niet zo snel meer van slag als er iets gebeurt. Das wel positief
Ik vraag me gelukkig nooit af "waarom wij", vind ik zo'n rare vraag. Als iemand dat al es zegt is mijn reactie: "waarom wij niet?" Overal is wel iets, hier is het autisme, elders is het weer wat anders.
En als het al een vloek is, dan toch vooral om de buitenwereld zo raar reageert.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 25 september 2009 om 09:39
Ik denk dat iedere volwassene met issues die hier rondloopt niet graag als pechgeval zou zijn gezien in zijn of haar jeugd.
En waarom ook? Met de diagnose weet je in elk geval welke richting je op kunt denken bij het begeleiden van je kind. En met een hele hoop hoop en veel goede zorg heeft dat kind de best mogelijke basis voor een gelukkig leven, dan maar met beperkingen. Het is niet anders.
En waarom ook? Met de diagnose weet je in elk geval welke richting je op kunt denken bij het begeleiden van je kind. En met een hele hoop hoop en veel goede zorg heeft dat kind de best mogelijke basis voor een gelukkig leven, dan maar met beperkingen. Het is niet anders.
vrijdag 25 september 2009 om 09:43
En het hangt van je referentiekader af.
Mijn eerste zwangerschap was een tweeling en die kinderen zijn beide overleden. Mijn beide autistische zoons zijn daarna geboren en ze leven, ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn bijzonder (uiteraard, want ze zijn van mij). En daarnaast autistisch, mwah, 't kan erger zeg maar.
Mijn eerste zwangerschap was een tweeling en die kinderen zijn beide overleden. Mijn beide autistische zoons zijn daarna geboren en ze leven, ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn bijzonder (uiteraard, want ze zijn van mij). En daarnaast autistisch, mwah, 't kan erger zeg maar.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 25 september 2009 om 09:47
Overigens moet ik eerlijk zeggen dat ik oprecht jeuk krijg van " een bijzonder kind "
Ik heb 3 kinderen en ze zijn alle 3 bijzonder. De een niet meer bijzonder dan de ander. Ze zijn alle3 uniek, ze hebben alle3 goede en minder goede eigenschappen.
Om een bijzonder kind hangt een soort aura wat ik juist niet om hem heen wil hangen.
Ik heb 3 kinderen en ze zijn alle 3 bijzonder. De een niet meer bijzonder dan de ander. Ze zijn alle3 uniek, ze hebben alle3 goede en minder goede eigenschappen.
Om een bijzonder kind hangt een soort aura wat ik juist niet om hem heen wil hangen.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 25 september 2009 om 10:04
Een zegen?! Ga toch weg! Ik had mijn zoon liever een onbezorgd leven gegund.
En ja, wij staan ook positief in het leven. Natuurlijk is hij een schat en hebben wij waardevolle dingen geleerd waardoor we nu anders in het leven staan. Maar als ik mocht kiezen tussen dat zogenaamde goeds en een kind dat niet dubbel zo hard hoeft te knokken om te komen waar hij wil zijn, een kind dat gewoon begrepen wordt en niet steeds afhankelijk is van de bereidwilligheid van de samenleving om rekening te houden met zijn onvermogen, nou dan wist ik het wel.
En ja, wij staan ook positief in het leven. Natuurlijk is hij een schat en hebben wij waardevolle dingen geleerd waardoor we nu anders in het leven staan. Maar als ik mocht kiezen tussen dat zogenaamde goeds en een kind dat niet dubbel zo hard hoeft te knokken om te komen waar hij wil zijn, een kind dat gewoon begrepen wordt en niet steeds afhankelijk is van de bereidwilligheid van de samenleving om rekening te houden met zijn onvermogen, nou dan wist ik het wel.
vrijdag 25 september 2009 om 10:06
Toevallig had ik het er van de week met mijn oudste over. Dat als er een pil zou zijn om zijn autisme te genezen, of hij die pil dan zou willen. Hij wilde die pil alleen maar als er ook een terugdraaipil is. Want hij wil wel es meemaken hoe het is om niet autistisch te zijn, maar hij wil vooral zichzelf blijven.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 25 september 2009 om 10:11
Grappig dat iedereen het zo op haar eigen manier ervaart. Onze middelste is een "gewoon" kind, maar zorgt op dit moment voor veel grotere problemen dan onze oudste met asperger.
Ik heb juist het idee dat oudste veel onbezorgder door het leven gaat dan - piekerende, onzekere, soms doodwillende- middelste. Omdat oudste geen last heeft van zijn asperger, dat laat hij aan ons en zijn juffen over!.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat wij anders met oudste omgaan sinds de diagnose er is. Ook ik probeerde (bijna zonder het door te hebben) hem door een deur te duwen waar hij helemaal niet door paste.
Sinds we weten wat er is kunnen we dat loslaten, gaat het veel beter met hem en dus ook met ons.
Ik ben het absoluut met Borodini eens, elk kind is bijzonder. Daar hoeft het géén etiket voor te hebben!
Ik heb juist het idee dat oudste veel onbezorgder door het leven gaat dan - piekerende, onzekere, soms doodwillende- middelste. Omdat oudste geen last heeft van zijn asperger, dat laat hij aan ons en zijn juffen over!.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat wij anders met oudste omgaan sinds de diagnose er is. Ook ik probeerde (bijna zonder het door te hebben) hem door een deur te duwen waar hij helemaal niet door paste.
Sinds we weten wat er is kunnen we dat loslaten, gaat het veel beter met hem en dus ook met ons.
Ik ben het absoluut met Borodini eens, elk kind is bijzonder. Daar hoeft het géén etiket voor te hebben!
vrijdag 25 september 2009 om 10:15
Ik zou geen cent minder van mijn kind houden als er een extra gebruiksaanwijzing bij zou zitten.
Toch ben ik blij dat ik die extra gebruiksaanwijzing niet erbij hebb gekregen.
Wat ik er van denk te kunnen vinden(want ja geen ervaring) is dat het naast positeive kanten ook extra zorg, aandacht, slapeloze nachten van de vraag hoe nu verder en welke keuze moet er gemaakt worden.
Ik merk bv wel bij mijn zoon van 5 dat ik vermoedelijk extra blij ben met het feit dat hij "gewoon"functioneert op alle vlakken.
Hij was ernstig prematuur en dan is dat niet vanzelfsprekend meer.
Maar bij als je 2 kinderen hebt ontkom je er volgens mij ook niet aan om op verschillende manieren met je kind om te gaan.
Het zijn sowieso verschillende karakters en persoonlijkheden dus vragen verschillende aanpakken.
Ik vind dus vloek of zegen veel te extreem.
Ik vervloek mijn kind soms ook wel eens een momentje als hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt.
maar meestal vind ik hem een enorme verrijkking van mijn leven en leer ik veel van hem.
En hij van mij is de bedoeling.
Toch ben ik blij dat ik die extra gebruiksaanwijzing niet erbij hebb gekregen.
Wat ik er van denk te kunnen vinden(want ja geen ervaring) is dat het naast positeive kanten ook extra zorg, aandacht, slapeloze nachten van de vraag hoe nu verder en welke keuze moet er gemaakt worden.
Ik merk bv wel bij mijn zoon van 5 dat ik vermoedelijk extra blij ben met het feit dat hij "gewoon"functioneert op alle vlakken.
Hij was ernstig prematuur en dan is dat niet vanzelfsprekend meer.
Maar bij als je 2 kinderen hebt ontkom je er volgens mij ook niet aan om op verschillende manieren met je kind om te gaan.
Het zijn sowieso verschillende karakters en persoonlijkheden dus vragen verschillende aanpakken.
Ik vind dus vloek of zegen veel te extreem.
Ik vervloek mijn kind soms ook wel eens een momentje als hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt.
maar meestal vind ik hem een enorme verrijkking van mijn leven en leer ik veel van hem.
En hij van mij is de bedoeling.
vrijdag 25 september 2009 om 10:18
quote:haaasje schreef op 25 september 2009 @ 10:11:
Grappig dat iedereen het zo op haar eigen manier ervaart. Onze middelste is een "gewoon" kind, maar zorgt op dit moment voor veel grotere problemen dan onze oudste met asperger.
Ik heb juist het idee dat oudste veel onbezorgder door het leven gaat dan - piekerende, onzekere, soms doodwillende- middelste. Omdat oudste geen last heeft van zijn asperger, dat laat hij aan ons en zijn juffen over!.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat wij anders met oudste omgaan sinds de diagnose er is. Ook ik probeerde (bijna zonder het door te hebben) hem door een deur te duwen waar hij helemaal niet door paste.
Sinds we weten wat er is kunnen we dat loslaten, gaat het veel beter met hem en dus ook met ons.
Ik ben het absoluut met Borodini eens, elk kind is bijzonder. Daar hoeft het géén etiket voor te hebben!Mijn zoon heeft ook Asperger, althans: de ortopedagoog denkt dat de kans vrij groot is dat hij het heeft (hij is 5) en het gaat best goed met hem. Hij moet nog definitief gediagnosticeerd worden.
Grappig dat iedereen het zo op haar eigen manier ervaart. Onze middelste is een "gewoon" kind, maar zorgt op dit moment voor veel grotere problemen dan onze oudste met asperger.
Ik heb juist het idee dat oudste veel onbezorgder door het leven gaat dan - piekerende, onzekere, soms doodwillende- middelste. Omdat oudste geen last heeft van zijn asperger, dat laat hij aan ons en zijn juffen over!.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat wij anders met oudste omgaan sinds de diagnose er is. Ook ik probeerde (bijna zonder het door te hebben) hem door een deur te duwen waar hij helemaal niet door paste.
Sinds we weten wat er is kunnen we dat loslaten, gaat het veel beter met hem en dus ook met ons.
Ik ben het absoluut met Borodini eens, elk kind is bijzonder. Daar hoeft het géén etiket voor te hebben!Mijn zoon heeft ook Asperger, althans: de ortopedagoog denkt dat de kans vrij groot is dat hij het heeft (hij is 5) en het gaat best goed met hem. Hij moet nog definitief gediagnosticeerd worden.
vrijdag 25 september 2009 om 10:20
Ik zou het zelf goed kunnen accepteren als een van mijn kinderen een stoornis zou hebben. Het gaat er echter om dat je kind een gelukkig kind kan zijn of dat nou met of zonder stoornis is dat maakt niet uit.
Als ouder je toekomstperspectief bijstellen lijkt me wel heel verdrietig, Als je kind dusdanig in elkaar zit dat je weet dat het nooit zelfstandig zal zijn is dat wel heel moeilijk.
Mijn broer en zus hebben een verstandelijke handicap en hoewel dat in het gezin vroeger al niet echt een pretje was was het nog niets vergeleken bij de problemen die mijn broer (met name) in zijn puber/volwassentijd heeft.
Ik heb groot respect voor mensen die een kind opvoeden met een beperking/stoornis of wat dan ook. Het is echt een zware taak.
Dus eh... vloek of zegen? geen van beiden.
Als ouder je toekomstperspectief bijstellen lijkt me wel heel verdrietig, Als je kind dusdanig in elkaar zit dat je weet dat het nooit zelfstandig zal zijn is dat wel heel moeilijk.
Mijn broer en zus hebben een verstandelijke handicap en hoewel dat in het gezin vroeger al niet echt een pretje was was het nog niets vergeleken bij de problemen die mijn broer (met name) in zijn puber/volwassentijd heeft.
Ik heb groot respect voor mensen die een kind opvoeden met een beperking/stoornis of wat dan ook. Het is echt een zware taak.
Dus eh... vloek of zegen? geen van beiden.
