Gezondheid
alle pijlers
Gezwel in mijn buik
vrijdag 11 september 2009 om 22:05
Vanochtend heb ik een bezoekje aan de huisarts gebracht. Ik heb namelijk al een paar maanden last van vage buikklachten.
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
zondag 27 september 2009 om 17:11
Hey meid, wat een afschuwelijke onzekerheid. Het wordt wel tijd dat als die artsen blijven ruziemaken je ergens terechtkomt waar ze weten wat ze doen. Op de scan kunnen ze zien waar de tumor aan vast zit. Zit het ding aan je lever, ga naar een hepatoloog, komt het vanuit je baarmoeder ga naar een gynaecoloog. Laat je zsm doorverwijzen naar een specialist in een academisch ziekenhuis als er ook maar enigzins twijfel is over wat er nu in je buik zit.
maandag 28 september 2009 om 17:42
quote:meds schreef op 27 september 2009 @ 17:11:
Hey meid, wat een afschuwelijke onzekerheid. Het wordt wel tijd dat als die artsen blijven ruziemaken je ergens terechtkomt waar ze weten wat ze doen. Op de scan kunnen ze zien waar de tumor aan vast zit. Zit het ding aan je lever, ga naar een hepatoloog, komt het vanuit je baarmoeder ga naar een gynaecoloog. Laat je zsm doorverwijzen naar een specialist in een academisch ziekenhuis als er ook maar enigzins twijfel is over wat er nu in je buik zit.
@ Meds:
Het gezwel is zo groot, dat de internist vanaf de scan niet meer kan zien waar het ding aan vast zit. Vandaar dat ik ook nog niet weet bij welke specialist ik terecht kan.
Ik kijk nog even aan wat er uit het groot artsenoverleg van vanmiddag komt, maar ze moeten niet blíjven ruziemaken inderdaad.
@ Leaf:
Ik krijg morgenmiddag pas het telefoontje over wat er in het artsenoverleg van vandaag besproken is! Morgen weet ik dus meer.
Verder heb ik vandaag wel een beetje last gehad van "het ding". Hij drukt tegen mijn buikwand en in mijn zij.
Emotioneel gaat het wel goed. Ik denk soms weleens dat ik een beetje te gevoelloos ben. Mijn omgeving is meer van slag dan ik. Maar misschien is dit ook een overlevingsmechanisme.
Ik merk als ik er heel erg over na ga denken, dat ik dan wel verdrietig en angstig word. Maar ja, ik probeer dus daarom ook om er niet teveel over na te denken....
Als ik eraan denk hoe mijn ingewanden in mijn buik zitten (zag ik op de scan), hoe verdrukt ze worden door "het ding", brrrrr, dan word ik helemaal naar!
Hey meid, wat een afschuwelijke onzekerheid. Het wordt wel tijd dat als die artsen blijven ruziemaken je ergens terechtkomt waar ze weten wat ze doen. Op de scan kunnen ze zien waar de tumor aan vast zit. Zit het ding aan je lever, ga naar een hepatoloog, komt het vanuit je baarmoeder ga naar een gynaecoloog. Laat je zsm doorverwijzen naar een specialist in een academisch ziekenhuis als er ook maar enigzins twijfel is over wat er nu in je buik zit.
@ Meds:
Het gezwel is zo groot, dat de internist vanaf de scan niet meer kan zien waar het ding aan vast zit. Vandaar dat ik ook nog niet weet bij welke specialist ik terecht kan.
Ik kijk nog even aan wat er uit het groot artsenoverleg van vanmiddag komt, maar ze moeten niet blíjven ruziemaken inderdaad.
@ Leaf:
Ik krijg morgenmiddag pas het telefoontje over wat er in het artsenoverleg van vandaag besproken is! Morgen weet ik dus meer.
Verder heb ik vandaag wel een beetje last gehad van "het ding". Hij drukt tegen mijn buikwand en in mijn zij.
Emotioneel gaat het wel goed. Ik denk soms weleens dat ik een beetje te gevoelloos ben. Mijn omgeving is meer van slag dan ik. Maar misschien is dit ook een overlevingsmechanisme.
Ik merk als ik er heel erg over na ga denken, dat ik dan wel verdrietig en angstig word. Maar ja, ik probeer dus daarom ook om er niet teveel over na te denken....
Als ik eraan denk hoe mijn ingewanden in mijn buik zitten (zag ik op de scan), hoe verdrukt ze worden door "het ding", brrrrr, dan word ik helemaal naar!
maandag 28 september 2009 om 18:42
Bah Verana, wat een verhaal weer.
Begrijp ik wel goed dat het ding niet in je organen zit, maar ze alleen verdrukt? Dat is dan wel weer positief.
Ik hoop dat de ruziemakers er snel uitkomen zodat je snel zekerheid hebt over wat er gaat gebeuren. En als je het niet vertrouwd, gewoon andere artsen zoeken.
Veel sterkte!
Begrijp ik wel goed dat het ding niet in je organen zit, maar ze alleen verdrukt? Dat is dan wel weer positief.
Ik hoop dat de ruziemakers er snel uitkomen zodat je snel zekerheid hebt over wat er gaat gebeuren. En als je het niet vertrouwd, gewoon andere artsen zoeken.
Veel sterkte!
maandag 28 september 2009 om 19:56
Wat een verhaal, Verana.
Bah, denk je net alles een beetje op de rails te krijgen, en dan krijg je dit. Dit 'ding', want ik weet niet hoe ik het noemen moet verder.
Je zegt dat je emotioneel redelijk stabiel bent. Zo kom je ook over. Fijn, dat je emoties niet met je op de loop gaan, op dit moment.
Apart van die oom die er op hetzelfde moment zat. Maar zo zie je maar: ineens zijn ziektes dan veel meer bespreekbaar.
Wat een spannende dag zul je morgen hebben. Weet je wat je gaat doen tot het moment van bellen is aangebroken? Als je niks plant op zo'n dag word je dol volgens mij. Heel veel sterkte in ieder geval.
Bah, denk je net alles een beetje op de rails te krijgen, en dan krijg je dit. Dit 'ding', want ik weet niet hoe ik het noemen moet verder.
Je zegt dat je emotioneel redelijk stabiel bent. Zo kom je ook over. Fijn, dat je emoties niet met je op de loop gaan, op dit moment.
Apart van die oom die er op hetzelfde moment zat. Maar zo zie je maar: ineens zijn ziektes dan veel meer bespreekbaar.
Wat een spannende dag zul je morgen hebben. Weet je wat je gaat doen tot het moment van bellen is aangebroken? Als je niks plant op zo'n dag word je dol volgens mij. Heel veel sterkte in ieder geval.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 28 september 2009 om 22:26
@ Keranet:
Dat begrijp je goed, dat het ding niet in mijn organen zit, maar ze alleen verdrukt. Gelukkig wel, anders was ik denk ik nog verder van huis geweest....
@ Moonlight:
Ik heb ook een beetje van: dit "ding" zet mijn hele ontwikkeling stop. Maar misschien moet ik deze hele toestand ook maar zien als onderdeel van mijn ontwikkeling. Emotioneel en psychisch verander je er toch ook door, denk ik. Dit kan in negatieve zin zijn, maar ook in positieve zin, dat ik er mentaal krachtiger en sterker van word. En ik ben vast van plan om deze gebeurtenissen daarvoor te gebruiken! Kan ik toch nog iets zinvols eruit halen, hoe ellendig het ook is.
Ik ben inderdaad emotioneel redelijk stabiel, en dat verbaast me. Ik had verwacht dat ik veel emotioneler en dramatischer zou reageren, maar ben juist vrij nuchter.
Ik weet nu, dat je pas écht weet hoe je reageert op dit soort situaties, als je ze echt meemaakt.
Ik ben van plan morgen mijn huis op te ruimen als ik op het telefoontje wacht. En wat dingen te regelen en in te pakken voor de verhuizing, want dat gaat ook nog steeds door (staat m'n hoofd helemaal niet naar, maar ja, het zal wel moeten).
Dat begrijp je goed, dat het ding niet in mijn organen zit, maar ze alleen verdrukt. Gelukkig wel, anders was ik denk ik nog verder van huis geweest....
@ Moonlight:
Ik heb ook een beetje van: dit "ding" zet mijn hele ontwikkeling stop. Maar misschien moet ik deze hele toestand ook maar zien als onderdeel van mijn ontwikkeling. Emotioneel en psychisch verander je er toch ook door, denk ik. Dit kan in negatieve zin zijn, maar ook in positieve zin, dat ik er mentaal krachtiger en sterker van word. En ik ben vast van plan om deze gebeurtenissen daarvoor te gebruiken! Kan ik toch nog iets zinvols eruit halen, hoe ellendig het ook is.
Ik ben inderdaad emotioneel redelijk stabiel, en dat verbaast me. Ik had verwacht dat ik veel emotioneler en dramatischer zou reageren, maar ben juist vrij nuchter.
Ik weet nu, dat je pas écht weet hoe je reageert op dit soort situaties, als je ze echt meemaakt.
Ik ben van plan morgen mijn huis op te ruimen als ik op het telefoontje wacht. En wat dingen te regelen en in te pakken voor de verhuizing, want dat gaat ook nog steeds door (staat m'n hoofd helemaal niet naar, maar ja, het zal wel moeten).
maandag 28 september 2009 om 22:41
quote:Verana schreef op 28 september 2009 @ 22:26:
@ Moonlight:
Ik heb ook een beetje van: dit "ding" zet mijn hele ontwikkeling stop. Maar misschien moet ik deze hele toestand ook maar zien als onderdeel van mijn ontwikkeling. Emotioneel en psychisch verander je er toch ook door, denk ik. Dit kan in negatieve zin zijn, maar ook in positieve zin, dat ik er mentaal krachtiger en sterker van word. En ik ben vast van plan om deze gebeurtenissen daarvoor te gebruiken! Kan ik toch nog iets zinvols eruit halen, hoe ellendig het ook is.
Ja ik kan me voorstellen dat je er flink van baalt.
Dat je probeert er ook iets positiefs uit te halen, is mooi, maar het hoeft niet, denk ik. Je mag ook rustig zeggen dat het kut is en dat je 100 x liever zou hebben dat dat hele ding nooit bestaan had.
Maar misschien is jouw streven naar er iets nuttigs in te zien, ook hetgene dat je sterk houdt.
Ik denk wel dat je dit vroeger veel minder goed had kunnen handelen. Dat je nu al weet dat er beperkingen bestaan in het leven en dat je altijd moet proberen daar rekening mee te houden. Misschien - als je altijd kerngezond was geweest en nu ineens dit kreeg - was het zwaarder voor je geweest.
Maar ik weet het niet hoor, of dit echt geldt voor jou.
Veel succes morgen met de inpakwerkzaamheden. En ik hoop dat de artsen morgen met een concreet plan van aanpak kunnen komen.
@ Moonlight:
Ik heb ook een beetje van: dit "ding" zet mijn hele ontwikkeling stop. Maar misschien moet ik deze hele toestand ook maar zien als onderdeel van mijn ontwikkeling. Emotioneel en psychisch verander je er toch ook door, denk ik. Dit kan in negatieve zin zijn, maar ook in positieve zin, dat ik er mentaal krachtiger en sterker van word. En ik ben vast van plan om deze gebeurtenissen daarvoor te gebruiken! Kan ik toch nog iets zinvols eruit halen, hoe ellendig het ook is.
Ja ik kan me voorstellen dat je er flink van baalt.
Dat je probeert er ook iets positiefs uit te halen, is mooi, maar het hoeft niet, denk ik. Je mag ook rustig zeggen dat het kut is en dat je 100 x liever zou hebben dat dat hele ding nooit bestaan had.
Maar misschien is jouw streven naar er iets nuttigs in te zien, ook hetgene dat je sterk houdt.
Ik denk wel dat je dit vroeger veel minder goed had kunnen handelen. Dat je nu al weet dat er beperkingen bestaan in het leven en dat je altijd moet proberen daar rekening mee te houden. Misschien - als je altijd kerngezond was geweest en nu ineens dit kreeg - was het zwaarder voor je geweest.
Maar ik weet het niet hoor, of dit echt geldt voor jou.
Veel succes morgen met de inpakwerkzaamheden. En ik hoop dat de artsen morgen met een concreet plan van aanpak kunnen komen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 28 september 2009 om 22:54
quote:meds schreef op 27 september 2009 @ 17:11:
Hey meid, wat een afschuwelijke onzekerheid. Het wordt wel tijd dat als die artsen blijven ruziemaken je ergens terechtkomt waar ze weten wat ze doen. Op de scan kunnen ze zien waar de tumor aan vast zit. Zit het ding aan je lever, ga naar een hepatoloog, komt het vanuit je baarmoeder ga naar een gynaecoloog. Laat je zsm doorverwijzen naar een specialist in een academisch ziekenhuis als er ook maar enigzins twijfel is over wat er nu in je buik zit.
Ik vindt het moeilijk om te reageren omdat de situatie mij nogal bekend voorkomt......
Ik wou je dezelfde tip geven als meds je geeft,
Maar wat een wachten hé nu hopen dat ze morgen bellen met waar meer duidelijkheid...
sterkte.....
Hey meid, wat een afschuwelijke onzekerheid. Het wordt wel tijd dat als die artsen blijven ruziemaken je ergens terechtkomt waar ze weten wat ze doen. Op de scan kunnen ze zien waar de tumor aan vast zit. Zit het ding aan je lever, ga naar een hepatoloog, komt het vanuit je baarmoeder ga naar een gynaecoloog. Laat je zsm doorverwijzen naar een specialist in een academisch ziekenhuis als er ook maar enigzins twijfel is over wat er nu in je buik zit.
Ik vindt het moeilijk om te reageren omdat de situatie mij nogal bekend voorkomt......
Ik wou je dezelfde tip geven als meds je geeft,
Maar wat een wachten hé nu hopen dat ze morgen bellen met waar meer duidelijkheid...
sterkte.....
dinsdag 29 september 2009 om 00:28
quote:Moonlight82 schreef op 28 september 2009 @ 22:41:
[...]
Ja ik kan me voorstellen dat je er flink van baalt.
Dat je probeert er ook iets positiefs uit te halen, is mooi, maar het hoeft niet, denk ik. Je mag ook rustig zeggen dat het kut is en dat je 100 x liever zou hebben dat dat hele ding nooit bestaan had.
Maar misschien is jouw streven naar er iets nuttigs in te zien, ook hetgene dat je sterk houdt.
Je raakt me toch zo met dit stukje. Zit echt te huilen hier. En dat is okee hoor. Want ik denk dat ik me soms té sterk houd, zo weinig emotie als ik erover toon (terwijl ik normaal gesproken een enorme stresskip ben).
HET IS GEWOON ONGELOOFLIJK KUT EN IK WOU DAT HET DING NOOIT BESTAAN HAD!!! Zo! Dat lucht op!!
En het ding doet me verdorie ook weer pijn in mijn zij....
Het positieve in negatieve ervaringen zien, is inderdaad ook wel hetgene wat me sterk houdt. Het is ook een beetje mijn levensfilosofie, om in dit soort dingen een leerervaring te zien en een mogelijkheid om me te ontwikkelen (me ontwikkelen aan levenservaringen zeg maar).
Maar ik zit me nu te bedenken, of ik me daardoor misschien nu te ver hou van mijn emoties. Misschien is even verdrietig, bang en boos zijn, juist ook goed.
Moonlight, voor jou!
@ Merel:
Heb jij ook meegemaakt dat artsen het onderling oneens waren? Hoe ben je hiermee omgegaan? Heb jij wel andere artsen gezocht?
Kijk maar even of je mijn vragen wilt beantwoorden hoor, want als ik je goed begrijp, ligt het erg gevoelig.
Wil je de vragen niet beantwoorden omdat het te dichtbij komt, ook prima natuurlijk!
@ Directeur:
Hoe gaat het met jou? Zijn de medicijnen aangeslagen? Of ben je toch bij de internist terecht gekomen?
[...]
Ja ik kan me voorstellen dat je er flink van baalt.
Dat je probeert er ook iets positiefs uit te halen, is mooi, maar het hoeft niet, denk ik. Je mag ook rustig zeggen dat het kut is en dat je 100 x liever zou hebben dat dat hele ding nooit bestaan had.
Maar misschien is jouw streven naar er iets nuttigs in te zien, ook hetgene dat je sterk houdt.
Je raakt me toch zo met dit stukje. Zit echt te huilen hier. En dat is okee hoor. Want ik denk dat ik me soms té sterk houd, zo weinig emotie als ik erover toon (terwijl ik normaal gesproken een enorme stresskip ben).
HET IS GEWOON ONGELOOFLIJK KUT EN IK WOU DAT HET DING NOOIT BESTAAN HAD!!! Zo! Dat lucht op!!
En het ding doet me verdorie ook weer pijn in mijn zij....
Het positieve in negatieve ervaringen zien, is inderdaad ook wel hetgene wat me sterk houdt. Het is ook een beetje mijn levensfilosofie, om in dit soort dingen een leerervaring te zien en een mogelijkheid om me te ontwikkelen (me ontwikkelen aan levenservaringen zeg maar).
Maar ik zit me nu te bedenken, of ik me daardoor misschien nu te ver hou van mijn emoties. Misschien is even verdrietig, bang en boos zijn, juist ook goed.
Moonlight, voor jou!
@ Merel:
Heb jij ook meegemaakt dat artsen het onderling oneens waren? Hoe ben je hiermee omgegaan? Heb jij wel andere artsen gezocht?
Kijk maar even of je mijn vragen wilt beantwoorden hoor, want als ik je goed begrijp, ligt het erg gevoelig.
Wil je de vragen niet beantwoorden omdat het te dichtbij komt, ook prima natuurlijk!
@ Directeur:
Hoe gaat het met jou? Zijn de medicijnen aangeslagen? Of ben je toch bij de internist terecht gekomen?
dinsdag 29 september 2009 om 10:14
Ik lees al een tijdje stilletjes mee. Ik sluit me graag aan bij het advies van Meds - om bij twijfel en onzekerheid van jouw specialisten naar een academisch ziekenhuis te gaan. Ik wil daar nog een kleine tip aan toevoegen. Je zit nu in een enorm vervelende situatie en ik denk dat het als leek heel moeilijk is om in te schatten waar kennis, kunde en mogelijkheden liggen. Vaak denken mensen dat hun huisarts automatisch en direct op de hoogte wordt gebracht, maar heel vaak zit daar toch een aardige tijd tussen. Het zou goed kunnen dat je huisarts geen idee heeft wat er de afgelopen weken in het ziekenhuis is ontdekt en onderzocht. Als je vandaag geen eenduidig en/of bevredigend antwoord uit het ziekenhuis krijgt, aarzel dan niet om je huisarts te bellen en te overleggen over de beste manier om wel snel duidelijkheid te krijgen. Volgens mij heb je wel vertrouwen in je huisarts, toch? Die is er echt om je ook te helpen in dit soort zenuwslopende situaties en die komt vaak een stuk verder dan jij als gewone patient. Sterkte, ik hoop dat je een goede en duidelijke uitslag en stappenplan krijgt vandaag.
dinsdag 29 september 2009 om 11:59
quote:Marjolein73 schreef op 29 september 2009 @ 10:14:
Ik lees al een tijdje stilletjes mee. Ik sluit me graag aan bij het advies van Meds - om bij twijfel en onzekerheid van jouw specialisten naar een academisch ziekenhuis te gaan. Ik wil daar nog een kleine tip aan toevoegen. Je zit nu in een enorm vervelende situatie en ik denk dat het als leek heel moeilijk is om in te schatten waar kennis, kunde en mogelijkheden liggen. Vaak denken mensen dat hun huisarts automatisch en direct op de hoogte wordt gebracht, maar heel vaak zit daar toch een aardige tijd tussen. Het zou goed kunnen dat je huisarts geen idee heeft wat er de afgelopen weken in het ziekenhuis is ontdekt en onderzocht. Als je vandaag geen eenduidig en/of bevredigend antwoord uit het ziekenhuis krijgt, aarzel dan niet om je huisarts te bellen en te overleggen over de beste manier om wel snel duidelijkheid te krijgen. Volgens mij heb je wel vertrouwen in je huisarts, toch? Die is er echt om je ook te helpen in dit soort zenuwslopende situaties en die komt vaak een stuk verder dan jij als gewone patient. Sterkte, ik hoop dat je een goede en duidelijke uitslag en stappenplan krijgt vandaag.
Goed idee om je huisarts zelf op de hoogte te brengen en die bij vragen of als de ziekenhuisartsen niet opschieten/meewerken in te schakelen om erachteraan te zitten.
Sterkte met afwcahten op vanmiddag!
Ik lees al een tijdje stilletjes mee. Ik sluit me graag aan bij het advies van Meds - om bij twijfel en onzekerheid van jouw specialisten naar een academisch ziekenhuis te gaan. Ik wil daar nog een kleine tip aan toevoegen. Je zit nu in een enorm vervelende situatie en ik denk dat het als leek heel moeilijk is om in te schatten waar kennis, kunde en mogelijkheden liggen. Vaak denken mensen dat hun huisarts automatisch en direct op de hoogte wordt gebracht, maar heel vaak zit daar toch een aardige tijd tussen. Het zou goed kunnen dat je huisarts geen idee heeft wat er de afgelopen weken in het ziekenhuis is ontdekt en onderzocht. Als je vandaag geen eenduidig en/of bevredigend antwoord uit het ziekenhuis krijgt, aarzel dan niet om je huisarts te bellen en te overleggen over de beste manier om wel snel duidelijkheid te krijgen. Volgens mij heb je wel vertrouwen in je huisarts, toch? Die is er echt om je ook te helpen in dit soort zenuwslopende situaties en die komt vaak een stuk verder dan jij als gewone patient. Sterkte, ik hoop dat je een goede en duidelijke uitslag en stappenplan krijgt vandaag.
Goed idee om je huisarts zelf op de hoogte te brengen en die bij vragen of als de ziekenhuisartsen niet opschieten/meewerken in te schakelen om erachteraan te zitten.
Sterkte met afwcahten op vanmiddag!
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
dinsdag 29 september 2009 om 12:02
Eind van de middag krijgt Verana het telefoontje, als ik me goed herinner.
Jeetje, heb ik gewoon iemand aan het huilen gemaakt hier...
Tja, als ik naar mezelf kijk en naar de lange weg van psychiatrisch ziekenhuis naar waar ik nu sta. Ik kan er hele verhalen over houden hoe sterk ik nu ben vergeleken met toen, blablabla, wat het me allemaal gebracht heeft, blablabla.
Maar als er een tijdmachine bestond en ik terug kon vliegen naar het moment vóór alles mis ging, zou ik dat misschien wel liever doen. En dan alles anders doen. Dan was ik nu gewoon nog een naieve 27-jarige, wellicht was mijn leven dan leuker geweest. Ik weet het niet.
Zit ik bijna ook te janken... lekker he Verana.
Het is dat ik weet dat je ook een psychiatrisch verleden hebt, anders zou ik nooit jouw topic 'vervuilen' met mijn verhaal.
Verder is het natuurlijk goed dat je je sterk houdt. Je moet nu ook rationele beslissingen (kunnen) nemen. Dat zou minder goed lukken als je nu wegzakt in de emoties.
Dus Verana, hou je taai. Ik zal je niet meer aan het huilen maken, hoop ik. Veel wijsheid toegewenst voor de moeilijke beslissingen die jij waarschijnlijk moet gaan nemen.
Jeetje, heb ik gewoon iemand aan het huilen gemaakt hier...
Tja, als ik naar mezelf kijk en naar de lange weg van psychiatrisch ziekenhuis naar waar ik nu sta. Ik kan er hele verhalen over houden hoe sterk ik nu ben vergeleken met toen, blablabla, wat het me allemaal gebracht heeft, blablabla.
Maar als er een tijdmachine bestond en ik terug kon vliegen naar het moment vóór alles mis ging, zou ik dat misschien wel liever doen. En dan alles anders doen. Dan was ik nu gewoon nog een naieve 27-jarige, wellicht was mijn leven dan leuker geweest. Ik weet het niet.
Zit ik bijna ook te janken... lekker he Verana.
Het is dat ik weet dat je ook een psychiatrisch verleden hebt, anders zou ik nooit jouw topic 'vervuilen' met mijn verhaal.
Verder is het natuurlijk goed dat je je sterk houdt. Je moet nu ook rationele beslissingen (kunnen) nemen. Dat zou minder goed lukken als je nu wegzakt in de emoties.
Dus Verana, hou je taai. Ik zal je niet meer aan het huilen maken, hoop ik. Veel wijsheid toegewenst voor de moeilijke beslissingen die jij waarschijnlijk moet gaan nemen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 29 september 2009 om 14:28
@ Moonlight:
Ik ben er juist wel blij mee dat je mij aan het huilen hebt gemaakt! Het heeft me opgelucht om eens een goede huilbui te hebben gehad.
Wat ik nu meemaak, is ook zo'n gebeurtenis, waarna je leven voor altijd anders is. Dit geldt ook voor jouw opname destijds in het psychiatrisch ziekenhuis. En hoeveel je sindsdien ook geleerd hebt en hoeveel sterker je ook bent geworden, soms wil je een 27-jarige vrouw zijn zonder al die bagage.
Ik vind het trouwens prima dat je over je eigen dingen praat in mijn topic!
Ik kan trouwens tussen half 1 en 6 uur een telefoontje krijgen van de arts. Maar hij zei zelf dat het waarschijnlijk het eind van de middag zou worden.
@ Marjolein en Singalala:
Ik was al van plan mijn huisarts morgen te bellen om hem in te lichten over de situatie.
Hij belde mij eind vorige week zelf ook al, om te vragen wat de stand van zaken was. Toen was ik in de veronderstelling dat het een vleesboom was, dus dit heb ik hem verteld. Hij weet niet dat daar inmiddels twijfel over is, en ik wil hem daar dus morgen over inlichten. En over wat de internist vanmiddag in het telefoongesprek zegt.
Ik heb zeker vertrouwen in mijn huisarts, en ga ervan uit dat hij mij zal helpen als dit nodig is.
Ik ben er juist wel blij mee dat je mij aan het huilen hebt gemaakt! Het heeft me opgelucht om eens een goede huilbui te hebben gehad.
Wat ik nu meemaak, is ook zo'n gebeurtenis, waarna je leven voor altijd anders is. Dit geldt ook voor jouw opname destijds in het psychiatrisch ziekenhuis. En hoeveel je sindsdien ook geleerd hebt en hoeveel sterker je ook bent geworden, soms wil je een 27-jarige vrouw zijn zonder al die bagage.
Ik vind het trouwens prima dat je over je eigen dingen praat in mijn topic!
Ik kan trouwens tussen half 1 en 6 uur een telefoontje krijgen van de arts. Maar hij zei zelf dat het waarschijnlijk het eind van de middag zou worden.
@ Marjolein en Singalala:
Ik was al van plan mijn huisarts morgen te bellen om hem in te lichten over de situatie.
Hij belde mij eind vorige week zelf ook al, om te vragen wat de stand van zaken was. Toen was ik in de veronderstelling dat het een vleesboom was, dus dit heb ik hem verteld. Hij weet niet dat daar inmiddels twijfel over is, en ik wil hem daar dus morgen over inlichten. En over wat de internist vanmiddag in het telefoongesprek zegt.
Ik heb zeker vertrouwen in mijn huisarts, en ga ervan uit dat hij mij zal helpen als dit nodig is.
dinsdag 29 september 2009 om 15:41
Telefoontje van de internist gehad!
Het zijn toch vleesbomen!
Komende donderdag heeft hij een overleg met de gynaecoloog, en dan gaan ze de verdere stappen bespreken. Hierover word ik dan vrijdagochtend weer door hem gebeld.
Ben enorm opgelucht. Het zal nog wel een zware operatie worden, en mijn baarmoeder moet er vast uit, maar het is in ieder geval geen kanker!
(en nu zegt een klein stemmetje in mij: "straks gaan ze er weer aan twijfelen....")
Het zijn toch vleesbomen!
Komende donderdag heeft hij een overleg met de gynaecoloog, en dan gaan ze de verdere stappen bespreken. Hierover word ik dan vrijdagochtend weer door hem gebeld.
Ben enorm opgelucht. Het zal nog wel een zware operatie worden, en mijn baarmoeder moet er vast uit, maar het is in ieder geval geen kanker!
(en nu zegt een klein stemmetje in mij: "straks gaan ze er weer aan twijfelen....")
dinsdag 29 september 2009 om 15:43
dinsdag 29 september 2009 om 15:54
Ja, ik ben inderdaad blij met de vleesbomen! Nooit gedacht dat ik daar ooit eens blij mee zou zijn!
En het zal inderdaad nog wel zwaar worden, maar als het ding er eenmaal uit is (en ik denk mijn baarmoeder ook), dan ben ik er wel van af.
Ik ben me inmiddels wel bewust geworden hoe zo'n ontzettende rotziekte kanker is. Dat wist ik al wel, maar als het zo dichtbij komt, en je verdiept je er verder in..... toen realiseerde ik me pas écht hoe zo'n vreselijke ziekte het is.
@ Bianca:
Als ik het me goed herinner, heb ik in een ander topic gelezen, dat jouw moeder kanker heeft? Echt enorm veel sterkte gewenst, voor je moeder en voor jou!
En het zal inderdaad nog wel zwaar worden, maar als het ding er eenmaal uit is (en ik denk mijn baarmoeder ook), dan ben ik er wel van af.
Ik ben me inmiddels wel bewust geworden hoe zo'n ontzettende rotziekte kanker is. Dat wist ik al wel, maar als het zo dichtbij komt, en je verdiept je er verder in..... toen realiseerde ik me pas écht hoe zo'n vreselijke ziekte het is.
@ Bianca:
Als ik het me goed herinner, heb ik in een ander topic gelezen, dat jouw moeder kanker heeft? Echt enorm veel sterkte gewenst, voor je moeder en voor jou!
dinsdag 29 september 2009 om 17:43
Emotioneel en psychisch verander je er toch ook door, denk ik. Dit kan in negatieve zin zijn, maar ook in positieve zin, dat ik er mentaal krachtiger en sterker van word. En ik ben vast van plan om deze gebeurtenissen daarvoor te gebruiken! Kan ik toch nog iets zinvols eruit halen, hoe ellendig het ook is.
Wat komen er hier dingen dicht bij mijn eigen verhaal als ik het zo lees. Over krachtig zijn, ervan leren en over intens verdrietig en opstandig zijn.
Verschil van mening bij artsen en ik er tussenin.
Voor mij was mijn huisarts erg belangrijk om de boel op een rijtje te krijgen en dingen verder te kunnen bespreken.
Maar goed, ik ben blij te lezen Verana dat er nu toch weer meer duidelijkheid is en ik wil je voorzichtig feliciteren met deze diagnose als zal er nog een zware tijd voor je komen.
Succes en sterke met alles wat nu je aandacht vraagt.
Wat komen er hier dingen dicht bij mijn eigen verhaal als ik het zo lees. Over krachtig zijn, ervan leren en over intens verdrietig en opstandig zijn.
Verschil van mening bij artsen en ik er tussenin.
Voor mij was mijn huisarts erg belangrijk om de boel op een rijtje te krijgen en dingen verder te kunnen bespreken.
Maar goed, ik ben blij te lezen Verana dat er nu toch weer meer duidelijkheid is en ik wil je voorzichtig feliciteren met deze diagnose als zal er nog een zware tijd voor je komen.
Succes en sterke met alles wat nu je aandacht vraagt.
dinsdag 29 september 2009 om 17:47
quote:Verana schreef op 29 september 2009 @ 15:54:
@ Bianca:
Als ik het me goed herinner, heb ik in een ander topic gelezen, dat jouw moeder kanker heeft? Echt enorm veel sterkte gewenst, voor je moeder en voor jou!
Jaaaa... goed gezien. Maar je mag het woordje "heef't" veranderen in "had"... Thank God
Waarmee ik wil zeggen dat alles eruit gehaald is en er verder niets is gevonden bij haar.
@ Bianca:
Als ik het me goed herinner, heb ik in een ander topic gelezen, dat jouw moeder kanker heeft? Echt enorm veel sterkte gewenst, voor je moeder en voor jou!
Jaaaa... goed gezien. Maar je mag het woordje "heef't" veranderen in "had"... Thank God
Waarmee ik wil zeggen dat alles eruit gehaald is en er verder niets is gevonden bij haar.
dinsdag 29 september 2009 om 18:06
Even een virtuele knuffel Verana...
Ik had mazzel. Ik heb namelijk het begin gelezen, en daarna dit topic niet meer gevolgd. Nu stond het toevallig bovenaan en kon ik in 1x doorlezen, tot aan het (min of meer) goede nieuws.
Je zult nog wel een tijdje moe zijn, en het is verstandig om wat vitamines extra te nemen. Wij hebben hier thuis een stressperiode achter de rug, en onze weerstand was daardoor dusdanig slecht dat we daarna beiden er nog letterlijk ziek van zijn geweest. Dat wist ik niet, dat dat mogelijk was.
Veel sterkte nog met de operatie. En veel sterkte met het verwerken van het verlies van de optie moederschap. Misschien kun je eens met een psycholoog babbelen? Dat kun je trouwens in het ziekenhuis wel aangeven, als je dat zou willen. Dan regelen ze iemand voor je, in de week na de operatie.
Maar.. ook gefeliciteerd. Met de 'goede' uitslag.
Ik had mazzel. Ik heb namelijk het begin gelezen, en daarna dit topic niet meer gevolgd. Nu stond het toevallig bovenaan en kon ik in 1x doorlezen, tot aan het (min of meer) goede nieuws.
Je zult nog wel een tijdje moe zijn, en het is verstandig om wat vitamines extra te nemen. Wij hebben hier thuis een stressperiode achter de rug, en onze weerstand was daardoor dusdanig slecht dat we daarna beiden er nog letterlijk ziek van zijn geweest. Dat wist ik niet, dat dat mogelijk was.
Veel sterkte nog met de operatie. En veel sterkte met het verwerken van het verlies van de optie moederschap. Misschien kun je eens met een psycholoog babbelen? Dat kun je trouwens in het ziekenhuis wel aangeven, als je dat zou willen. Dan regelen ze iemand voor je, in de week na de operatie.
Maar.. ook gefeliciteerd. Met de 'goede' uitslag.
dinsdag 29 september 2009 om 18:54
Pffffff...wat een opluchting! En toch ook weer niet, want het blijft naar en spannend. Ik hoop voor jou dat je snel geopereerd kunt worden en dat je daarna een definitieve positieve uitslag krijgt. Het weefsel wat ze wegnemen onderzoeken ze natuurlijk. Ik was er pas helemaal gerust op dat het goed was, toen ik hoorde dat er in het weefsel/het ding, geen onrustige cellen waren gevonden.
Je zult een flinke operatie ondergaan, hou er rekening mee dat je een week of 6 echt uit de running bent. Ik ben na 5 weken weer voorzichtig gaan werken en kwam van een koude kermis thuis. Doodmoe (ook nog van de narcose), emotioneel, weinig concentratie, etc. Neem de tijd voor je herstel, niet alleen fysiek, maar ook psychisch!
Je zult een flinke operatie ondergaan, hou er rekening mee dat je een week of 6 echt uit de running bent. Ik ben na 5 weken weer voorzichtig gaan werken en kwam van een koude kermis thuis. Doodmoe (ook nog van de narcose), emotioneel, weinig concentratie, etc. Neem de tijd voor je herstel, niet alleen fysiek, maar ook psychisch!
dinsdag 29 september 2009 om 20:16
Wat een ontzettende lange dag zal het geweest zijn voor je (net als de afgelopen periode) en wat goed om te lezen dat het vleesbomen zijn!!!
Begrijp wel dat er een stemmetje in je hoofd zit. Ik hoop dan ook dat je snel verder geholpen wordt, zodat er overzicht en vooruitgang kan komen in je leven.
Ben je vandaag eigenlijk wel toegekomen aan het opruimen van je huis?
Hier gaat het sinds afgelopen zondag de positieve kant op. Ik voel me eindelijk weer iets prettiger en ben vandaag dan ook weer eens ouderwets flink aan de slag geweest. Al die tijd heeft mijn wederhelft ons bedrijf draaiende gehouden, huishouden gedaan, mijn kinderen van en naar school en sportclubjes gebracht en noem zo maar op. Ik ben dus blij dat ik ook weer mijn bijdrage kan leveren. Helemaal pijnvrij ben ik nog niet. Als dit vrijdag nog zo is, dan wordt de medische trucendoos weer opengetrokken.
Als je de puf en energie hebt, wil je dan laten weten hoe het vervolg is?
Bloemetje en een knuffel voor jou (om onduidelijke reden krijg ik de symbooltjes niet bij m'n berichten, dus maar even op deze manier)
Begrijp wel dat er een stemmetje in je hoofd zit. Ik hoop dan ook dat je snel verder geholpen wordt, zodat er overzicht en vooruitgang kan komen in je leven.
Ben je vandaag eigenlijk wel toegekomen aan het opruimen van je huis?
Hier gaat het sinds afgelopen zondag de positieve kant op. Ik voel me eindelijk weer iets prettiger en ben vandaag dan ook weer eens ouderwets flink aan de slag geweest. Al die tijd heeft mijn wederhelft ons bedrijf draaiende gehouden, huishouden gedaan, mijn kinderen van en naar school en sportclubjes gebracht en noem zo maar op. Ik ben dus blij dat ik ook weer mijn bijdrage kan leveren. Helemaal pijnvrij ben ik nog niet. Als dit vrijdag nog zo is, dan wordt de medische trucendoos weer opengetrokken.
Als je de puf en energie hebt, wil je dan laten weten hoe het vervolg is?
Bloemetje en een knuffel voor jou (om onduidelijke reden krijg ik de symbooltjes niet bij m'n berichten, dus maar even op deze manier)
